ห้องลับ

“ตามข้าออกไปเถิดท่านองครักษ์ ข้าจะนำทองมามอบให้ท่าน”อี้เหมยก้ายก้าวเดินออกจากห้องไปแล้ว

หานจงมองฉินเกอหลงตาละห้อยประสานมือนอบน้อมตรงหน้าฉินเกอหลงอย่างที่คนภักดีคนหนึ่งคงวรกระทำเขาคงรู้สึกผิดเหมือนกันที่ปล่อยให้ฉินเกอหลงบาดจเ็บเพียงนี้ ทั้งหานจงและต้าเหนองตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันต่างคนต่างกำลังไถ่โทษเถอะ ต้าเหนิงถอนหายใจยาว

“พระสนมท่านหมอฝากข้ามาย้ำกับท่านว่าท่านอ๋องต้องกินยานี่ทุกหนึ่งชั่วยามท่านต้องเคี่ยวยาไว้ตลอดห้ามให้ยาหมด หานจงห่วงว่าพระสนมจะลำบากเช่นนั้นหานจงจะรีบกลับมา”ยื่นหอยาเกือบสิบห่อตรงหน้าต้าเหนิง

“ฮ่าๆๆๆๆไม่ต้องห่วงน่า อือๆๆแค่ไม่ต้องหลับต้องนอนกันไปเลยเคี่ยวยา ป้อนยาวนกันไป แป็บเดียวผ่านไปหนึ่งชั่วยามหนึ่งชั่วยามตายแน่ต้าเหนิง แต่ไม่เป็นไร ฮือออไม่เป็นไรจริงๆฮึบบบบอย่าห่วง ข้าต้าเหนิงต้องทำให้ได้”

หานจงยิ้มเศร้าๆประสานมือตรงหน้าต้าเหนิงอีกครั้ง

“ต้องอาศัยท่านแล้วล่ะพระสนมหวังว่าท่าจะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายดาย”ต้าเหนิงยิ้มทั้งน้ำตา

“ข้าน้อยขอลา”ประสานมืออีกครั้ง

รับเอาห่อยาไปที่เตาผิงข้างในห้องก่อกองไฟอย่างขมักเขม้น จะต้องทำได้สิ เรียนเนตรนารีมาตั้งแต่มอต้น ทำไมจะทำไมไ่ด้ไม่ได้