จูบที่สองที่สามและจูบที่ร้อย

“ใครกันอยากจะทำแบบนั้น”

“ไม่รู้สิแต่ข้าเวลาเหลืออดกับเจ้าอะนะหานจงวิธีทีเดียวที่ทำได้คือ แกล้งให้เจ็บใจเช่นการจูบเจ้าเสียหานจงจะได้รู้ว่าไม่ควรจะมาโกรธข้าในความจริงที่ข้าพูดมาถึงคนอย่างเยี่ยนฉือจะไม่มีวรยุทธ์แต่ก็มีวิชาแพทย์ข้าอาจปรุงยาปลุกกำหนัดแอบผสมสุราให้เจ้าดื่ม เผื่อว่าอะไรอะไรจะดีขึ้น”

"ข้าเลิกพูดกับท่านแล้วเราสองคนต่างเป็นคนร่วมเดินทางทำเพื่อให้ได้ยาวิเศษก็พอข้าอาจแค่คุ้มกันท่านต่อไปเราไม่ต้องพูดกันอีกเลยจึงดี เมื่อได้ยาไปรักษาหวางซื่อแล้วต่างคนต่างแยกย้าย”

คำพูดที่พูดออกมาเองกลับรู้สึกว่าเจ็บปวดไม่น้อย หานจงกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ

อีกคนเล่าจะรู้สึกอย่างไร

“ไม่มีทาง ใครกันให้เจ้าเป็นคนกะเกณฑ์ ข้าเยี่ยนฉือหาใช่คนที่ใครคอยกะเกณฑ์ได้ไม่”อารมณ์เดียวกับต้าเหนิงที่ต้องการอยู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร

หานจงหน้าเหวอคนอาไร ทำไมไม่เจ็บปวดทำไมไม่รู้สึกอะไรกับการที่หานจงกำลังจะตัดสัมพันธ์แต่ตรงกันข้ามเขากลับฮึกเหิม ดักทางหานจงไว้เสียหมด

ห้องลับบ้านเฉินวันที่ฟ้าสดใส วันที่ทุกอย่างกำลังจะลงตัวต้าเหนิงนอนแช่ในน้ำเย็นสบาย ถึงจะไม่ได้นอนก็เถอะ แต่กลับรู้สึกสบายใจ นางจิ้งจอกอี้เหมยป่านนี้ยังไม่โผล่หั