แชร์

บทที่ 775

หลิวเสวี่ยพูดด้วยสีหน้าตื้นตัน เธอโค้งคำนับฉินหมิงและหานซีตามลำดับเพื่อแสดงความขอบคุณ

“ไม่เป็นไรหรอก แค่การช่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เอง”

ฉินหมิงยิ้ม เขาคาดไม่ถึงว่าหลิวเสวี่ยจะไล่ตามเขาเพื่อมาพูดขอบคุณโดยเฉพาะ

“พี่ชายคะ พี่สาวคะ ฉันไม่มีอะไรจะตอบแทนคุณสองคนสำหรับความมีน้ำใจนี้ได้ ฉันอยากเชิญพวกคุณไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน ไม่ทราบว่าตอนนี้พวกคุณว่างหรือเปล่าคะ”

หลิวเสวี่ยพูดอย่างเขินอาย ใบหน้าของเธอดูคาดหวังเล็กน้อย

“ไม่ต้องหรอก...”

ฉินหมิงส่ายหัวและปฏิเสธน้ำใจของหลิวเสวี่ย

เขาดูออกว่าหลิวเสวี่ยเป็นนักศึกษาหญิงที่ตั้งใจเรียนอย่างหนัก และฐานะทางครอบครัวของเธอเองก็น่าจะไม่ค่อยดีนัก เขาย่อมไม่อยากให้หลิวเสวี่ยต้องเปลืองเงินเพื่อการนี้

“แต่ว่า...”

หลิวเสวี่ยไม่ยอมแพ้

“เสี่ยวเสวี่ย มันไม่จำเป็นจริง ๆ จ้ะ เราสองคนยังมีธุระที่ต้องไปทำ เรื่องกินข้าว ไว้ค่อยว่ากันอีกทีนะ”

หานซีพูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

ตอนนี้เธอประทับใจในความซื่อสัตย์และนิสัยของหลิวเสวี่ยมาก เธอชอบหลิวเสวี่ยที่เรียบง่ายและจริงใจแบบนี้จริง ๆ

“งั้น...ก็ได้ค่ะ”

หลิวเสวี่ยรู้สึกผิดหวัง

“เสี่ยวเสวี่ย นี่คือนามบัตรของฉัน ถ้าในอน
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status