Mag-log inShare
บทที่ 38
Kaugnay na kabanata
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 39
หมิงอ๋องพาคนเข้าตำหนักโดยตรงเมื่อเฉียวเนี่ยนตื่นมา เขาอยู่ในตำหนักของพระสนมเต๋อกุ้ยเฟยเมื่อเห็นห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เฉียวเนี่ยนถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ทันถูกหมิงอ๋องอุ้มขึ้นรถม้าก็สลบไปแล้ว ใจพลันหนักอึ้ง ดิ้นรนลุกขึ้นตามสัญชาตญาณโชคไม่ดีที่พระสนมเต๋อกุ้ยเฟยกําลังผลักประตูเข้ามา เห็นนางตื่นแล้วก็รีบเข้ามาต้อนรับ “รีบหมอบลง แผลเจ้ายังไม่หายดี อย่าดิ้นจะดีกว่า”เพียงแต่เฉียวเนี่ยนลุกขึ้นนั่งแล้ว ย่อมไม่มีเหตุผลที่จะหมอบกลับอีก จึงลงจากเตียงไปทําความเคารพพระสนมเต๋อกุ้ยเฟย แต่กลับถูกขวางไว้ “เจ้าเด็กคนนี้ บาดเจ็บหนักขนาดนี้ยังจะสนใจพิธีหยุมหยิมเช่นนี้อีกทําไม?”พระสนมเต๋อกุ้ยเฟยพูดพลางกวักมือเรียกนางกํานัลที่กําลังถือยาอยู่นางกํานัลส่งยามาให้ พระสนมเต๋อกุ้ยเฟยรับมา แล้วตักขึ้นมาหนึ่งช้อนด้วยมือตนเอง เป่าแล้วส่งไปที่ปากของเฉียวเนี่ยน “นี่เป็นยาที่ทางโรงหมอหลวงสั่งไว้ อาการบาดเจ็บภายนอกดี มา ดื่มตอนร้อนๆ”เฉียวเนี่ยนตกใจ “ข้าน้อยทำเองเพคะ” นางกําลังจะเอื้อมมือไปรับ แต่กลับถูกพระสนมเต๋อเฟยหลบทัน"เจ้ายังเจ็บอยู่จะมาเองได้ยังไง? เด็กดี อ้าปากหน่อย”น้ำเสียงของพระสนมเต๋อกุ้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 40
พระสนมเต๋อกุ้ยเฟยลุกขึ้นตาม “บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดี ห้าม...”ที่จริงเมื่อครู่เฉียวเนี่ยนเคยถูกพระสนมเต๋อเฟยซาบซึ้งใจในชั่วขณะหนึ่ง แต่ตอนนี้ความซาบซึ้งใจนั้นได้มลายหายไปนานแล้วนางยิ้มให้พระสนมเต๋อเฟย “พระสนมวางใจเถิด” พูดจบก็เดินออกไปข้างนอกจะวางใจในอาการบาดเจ็บของนางหรือวางใจในหมิงอ๋อง ก็ต้องให้พระสนมเต๋อกุ้ยเฟยค่อยๆ คิดไปเองสามปีนี้ที่เฉียวเนี่ยนอยู่ในหน่วยงานซักล้าง แม้ว่าส่วนใหญ่จะซักเสื้อผ้าอยู่ในหน่วยงานซักล้าง แต่ก็มีเวลาไม่น้อยที่กลับไปส่งของตามมามาตามตําหนักต่างๆดังนั้นนางจึงคุ้นเคยกับเส้นทางในตำหนักเป็นอย่างดีไม่นานหลังจากนั้นนางก็พบด้านนอกห้องทรงอักษรหลังจากได้รับรายงาน นางตามพ่อสามีคนหนึ่งเข้าไปในห้องทรงอักษร กลับเห็นว่าในห้องทรงอักษรนอกจากท่านโหวหลินและฮูหยินแล้ว เซียวเหิงก็อยู่ด้วยทั้งหมดมาฟ้องเหรอ?เฉียวเนี่ยนแอบเยาะเย้ยอยู่ในใจ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงออกมา ก้าวเข้าไปคุกเข่าทําความเคารพ “ข้าน้อยเฉียวเนี่ยนถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”หน้าโต๊ะมีร่างสีเหลืองสดใสมองเฉียวเนี่ยนอย่างพินิจพิเคราะห์"เจ้าคือเฉียวเนี่ยนหรือ?"น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นแฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขาม แ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 41
มีหรือที่ท่านโหวหลินจะไม่เข้าใจว่าที่ฮ่องเต้ทรงตรัสถามหมายความเช่นไรพลันก้าวไปข้างหน้าแล้วคุกเข่าคาราวะ "ทูลฝ่าบาท บุตรชายของกระหม่อมมีนิสัยหุนหันพลันแล่น กระทำการอุกอาจในที่ศักดิ์สิทธิ์เยี่ยงวัดวาอาราม ท้ายที่สุดถูกหมิงอ๋องติเตียนเฆี่ยนตีก็เพราะทำตัวเองทั้งสิ้น ขอฝ่าบาทได้โปรดพินิจ"ความหมายอีกนัยคือ เขาไม่ได้ถือโทษหมิงอ๋องในความเป็นจริง ท่านโหวหลินไม่ได้คิดจะคาดโทษหมิงอ๋องแต่แรกอยู่แล้วฐานะตระกูลหลินของเขาในยามนี้เป็นเช่นไร เขารู้แจ้งกว่าผู้ใดเพียงแต่หลังจากที่ฮ่องเต้ทรงทราบเรื่องนี้ ก็ทรงมีพระบัญชาเรียกให้เขาและฮูหยินเข้าวังมาเป็นการเฉพาะ แล้วทรงประกาศกร้าวต่อหน้าพวกเขาว่าจะโบยหมิงอ๋องโดยที่ไม่ให้โอกาสพวกเขาได้พูดสิ่งใดเลยเวลานี้ ได้ยินท่านโหวหลินกล่าวเช่นนี้ ฮ่องเต้กลับรู้สึกพอใจยิ่งเพียงแค่ส่งเสียงค้อนผ่านปลายจมูกเบาๆ แสดงออกถึงความเหยียดหยันเขาหันไปถามเซียวเหิง "แม่ทัพเซียวอยู่ในเหตุการณ์ เจ้าคิดเห็นเช่นไร"เซียวเหิงประสานมือคำนับ นัยน์ตาดำขลับเหลือบมองเฉียวเนี่ยนด้วยความลุ่มลึกผาดหนึ่ง ถึงจะเอ่ย "ทูลฝ่าบาท แม้เรื่องนี้จะเกิดจากวาจาและการทำที่ยั้งคิดของแม่นางเฉียว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 42
ความตื่นเต้นกระสับกระส่ายในแววตาของนางถูกเซียวเหิงสังเกตเห็นจนหมดสิ้นแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด นางที่มีท่าทีเช่นนี้กลับทำให้เขาใจเต้นกว่าที่ควรเป็นแต่เมื่อนึกถึงท่าทางใกล้ชิดของนางและหมิงอ๋องในท้องพระโรง ไฟโทสะของเขาก็พลันลุกโชน "ผ่านไปสามปี เหตุใดยังไม่รู้จักคิดเหมือนเดิม"ในที่สุดหัวใจที่ลุกลี้ลุกลนของเฉียวเนี่ยนก็สงบลงมาได้ นางออกแรงผลักเซียวเหิง แต่พื้นที่ในถ้ำมีจำกัด ต่อให้นางจะออกแรงมากเพียงใดก็เปลืองแรงเปล่า จึงดึงมือของเขาที่ปิดปากนางเอาไว้ออก ถลึงตาใส่เขาอย่างแรงปราดหนึ่ง "แม่ทัพเซียวลากข้ามาที่นี่เพื่อพูดเรื่องนี้หรอกหรือ"แววตาของเซียวเหิงหม่นลง บ่งบอกถึงความผิดหวังในตัวนาง "เจ้าอย่าบอกข้านะว่าเจ้าดูไม่ออกว่าเหตุการณ์ทั้งหมดในวันนี้เป็นแผนการที่เต๋อกุ้ยเฟยวางไว้ ต่อให้แผลที่หลังของเจ้าจะสาหัสเพียงใด แต่ก็ไม่รุนแรงถึงขั้นเลือดซึมหลังจากวิ่งได้ไม่กี่ก้าว"นอกเสียจาก แผลของนางไม่ได้รับการจัดการตั้งแต่แรกแต่เห็นได้ชัดว่าเฉียวเนี่ยนรู้ดีว่าความรู้สึกหลังจากที่ทำแผลใหม่อีกครั้งแตกต่างจากครั้งก่อนหน้ามากเกินไปทว่านางไม่ได้คิดอะไร กลับเพียงแค่แค่นหัวเราะเบาๆ "หรือเรื่องที่ท่าน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 43
รังสีรอบกายเซียวเหิงพลันอึมครึมในบัดดล"เจ้าจะแต่งกับเขาจริงหรือ"น้ำเสียงที่แผ่วเบาแฝงไว้ด้วยความเยือกเย็นเฉียวเนี่ยนสบตาที่แดงฉานคู่นั้น ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ใช่""แม้เขาจะเป็นคนพิกลพิการ ?"คำพูดของเซียวเหิงทำให้เฉียวเนี่ยนนิ่งเงียบเห็นดังนั้น เซียวเหิงจึงนึกว่านางยังไม่รู้ พลันพูดต่อ "เจ้าต้องรู้ไว้ว่าเขา...""ข้ารู้" เฉียวเนี่ยนตัดบทเซียวเหิง นางรู้ว่าเซียวเหิงต้องการจะพูดอะไรต่อหลิ่วเหนียง นางกำนัลที่นำทางนางเมื่อครู่แอบบอกเรื่องลับที่นางไม่เคยรู้มาก่อนเหล่านั้นกับนางหมดแล้วเซียวเหิงชะงักงันนางรู้ แต่ก็ยังดึงดันจะแต่งเช่นนั้นหรือดูเหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ น้ำเสียงของเขาแหบเครือ "หากเป็นเพราะคำพูดในตอนนั้นของข้า ข้าไปบอกฮูหยินหลินก็ได้ว่า..."เขาคิดว่าเป็นเพราะเขาเคยบอกว่า นางต้องแต่งออกไปก่อนถึงจะไปสู่ขอหลินยวนได้แต่ใครจะไปรู้ว่าเฉียวเนี่ยนกลับพูดขัดจังหวะเขาอีกครั้ง "ไม่ใช่เพราะท่านแม่ทัพ เพราะข้าอยากจะแต่งกับหมิงอ๋อง"เพราะร่างกายของท่านย่าคงทนได้อีกไม่นาน เพราะวันข้างหน้าจวนโหวไม่ใช่ที่พึ่งพิงสุดท้ายของนาง เพราะนางต้องหาทางออกให้กับตนเองเพราะหลาย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 44
หัวใจของหลินเย่ว์ก็พลอยบีบคั้นไปด้วย ทว่าฮูหยินหลินวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน ดึงมือหลินยวนไป แล้วเอ่ยด้วยความสงสารจับใจ "โธ่เอ้ย เร็วเข้า รีบไปใส่ยากับแม่"ขณะพูดก็ดึงมือหลินยวนจะพาออกไปด้านนอกทว่าหลินยวนกลับไม่ยอมไป หยดน้ำตาค่อยๆ ร่วงเผาะลงมา "ข้าไม่ไป ท่าทางท่านพ่อเช่นนี้คงต้องลงโทษพี่ชายเป็นแน่ ข้าต้องอยู่ปกป้องพี่ชาย"ท่านโหวหลินเกิดใจอ่อนเพราะท่าทางร้องไห้น้ำตาเป็นสายฝนของหลินยวนหลินเย่ว์กลับขมวดคิ้วมุ่นภายในหัวเต็มไปด้วยภาพที่เฉียวเนี่ยนพูดว่าเขาได้ตายไปตั้งแต่สามปีที่แล้วต่อหน้ากลุ่มคนมากมายทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเหตุใดจึงได้แตกต่างกันเช่นนี้เป็นน้องสาวของเขาเหมือนกัน คนหนึ่งไม่กลัวจะต้องบาดเจ็บเพื่อเขา อีกคนกลับใจจืดใจดำกับเขาเพียงนั้น...ทว่ากลับได้ยินท่านโหวหลินตำหนิเบาๆ "เขาไม่ควรถูกลงโทษหรือ ตีน้องสาวตัวเองต่อหน้าฝูงชนจนมีสภาพเช่นนั้น เจ้ายังใช่คนอยู่อีกหรือ เจ้ามันเดรัจฉาน !"พฤติกรรมในวันนี้ของหลินเย่ว์ใช่การลงโทษเฉียวเนี่ยนเสียเมื่อไหร่ เห็นๆ กันอยู่ว่าเป็นการทำให้หน้าตาของจวนโหวป่นปี้ยามนี้ ทุกคนในเมืองหลวงล้วนแต่รู้แล้วว่าลูกสาวที่จวนโหวเลี้ยงมาสิบห้าปี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 45
หลังกลับไปยังจวนโหว เฉียวเนี่ยนอยากจะเข้าไปคาราวะท่านย่า ทว่ากลับมีคนมารายงานว่าท่านย่าหลับไปแล้วนางคิดว่า ในเมื่อท่านย่าหลับลง นั่นก็หมายความว่ายังไม่ได้ข่าวเรื่องที่เกิดขึ้นในวัดฝ่าหัววันนี้ จึงเบาใจลงไปไม่น้อยตอนที่กลับไปถึงเรือนฟางเหอ หนิงซวงกำลังรอนางอยู่ด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด เฉียวเนี่ยนนึกถึงลูกถีบของหลินเย่ว์ก่อนหน้านี้ก็อดปวดใจไม่ได้หนิงซวงกลับมีท่าทีราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นก็ไม่ปาน ยังคงปรนนิบัติเฉียวเนี่ยนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างที่ผ่านมาแต่เฉียวเนี่ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เอ่ยปากพูด "หนิงซวง เจ้ามีที่อื่นที่อยากจะไปอีกหรือไม่"ได้ยินดังนั้น หนิงซวงชะงักไปชั่วขณะ ใบหน้าที่เดิมก็ซีดเซียวอยู่แล้วยิ่งดูไร้เลือดฝาดกว่าเดิม "คุณหนูจะไล่บ่าวออกหรือเจ้าคะ"เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า "ข้าไม่ได้จะไล่เจ้าไปไหน ข้าเพียงแค่...กลัวว่าจะพลอยทำให้เจ้าลำบากไปด้วย"วันนี้หากไม่ใช่เพราะนาง หนิงซวงมีหรือจะต้องมาเจอกับเรื่องเดือดร้อนไร้สาระเหล่านี้แต่ใครจะไปรู้ว่าหนิงซวงจะตื่นตระหนกขึ้นมากะทันหัน "บ่าวไม่กลัว ! คุณหนูอย่าไล่บ่าวไปเลยนะเจ้าคะ บ่าวจะอยู่ข้างกายคุณหนู คอยปกป้องคุณหนู
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 46
ท่าทีตอบสนองเช่นนี้ เทียบกับคำพูดที่นางเอ่ยเมื่อครู่ ช่างน่าขำยิ่งนักเฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับส่งเสียงหัวร่อฮูหยินหลินเองก็รู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ของหลินยวนไม่เหมาะสม จึงรีบเข้าไปขัดจังหวะ "วันนี้หมิงอ๋องยังรักษาแผลอยู่ ส่งให้คนมาบอกว่าไว้จะพาเจ้าไปยังที่ที่พวกเจ้านัดกันเอาไว้แล้วในอีกหลายวันข้างหน้า"ที่ที่พวกเขานัดกันเอาไว้แล้วหรือเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเบาๆ เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานหมิงอ๋องเคยบอกว่าหลังจบเรื่องจะพานางไปยังที่แห่งหนึ่งเพียงแต่นี่นับว่าเป็นการนัดกันเอาไว้แล้วไม่ได้หรอกกระมัง เขายังไม่รอนางตอบตกลงก็ไปเสียแล้วระหว่างที่กำลังคิด หลินยวนกลับขยับเข้ามาใกล้นางกว่าเดิม "ท่านหมิงอ๋องนัดพี่หญิงไปที่ใด สนุกหรือไม่""..."เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความระรื่นของนาง เฉียวเนี่ยนพลันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้นางหันไปมองหลินยวน แล้วเอ่ยถามเสียงขรึม "เมื่อวาน เจ้าเป็นผู้บอกท่านหมิงอ๋องว่าข้าจะไปวัดฝ่าหัวใช่หรือไม่"นางจำได้ว่าหลินยวนเหมือนจะเคยพูดไว้ได้ยินดังนั้น หลินยวนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆคิ้วของเฉียวเนี่ยนมุ่นเล็กน้อย "เหตุใดเจ้าต้องทำเ
Pinakabagong kabanata
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 440
กลิ่นอายที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยนั้นจู่โจมเข้ามา ทําให้คิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดแน่นเฉียวเนี่ยนกลัวระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้เกินไป จึงไม่ได้หันกลับมา เพียงจ้องมองชั้นวางหนังสือตรงหน้า ถามเสียงเย็นชาว่า "มาแก้แค้นให้เมียเจ้างั้นหรือ?"เซียวเหิงยืนอยู่ข้างหลังนาง จ้องมองข้ามวยของนาง ขมวดคิ้วแน่นกําหมัดแน่น แต่เสียงกลับแหบแห้งหลังจากจงใจระงับ "เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่สนใจนาง""ข้าไม่รู้" เฉียวเนี่ยนตอบอย่างเย็นชาว่า"ทุกอย่างเกี่ยวกับแม่ทัพเซียว ข้าไม่อยากรู้เลย""เนี่ยนเนี่ยน..." เสียงด้านหลังสั่นเทิ้มเล็กน้อย แต่กลับสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนคิดอะไรออกแล้ว แม้แต่น้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความโล่งใจ "ไม่เป็นไร ต่อไปข้าจะค่อยๆ เล่าให้เจ้าฟัง ไม่ว่าเจ้าอยากรู้หรือไม่อยากรู้ ข้าก็ค่อยๆ เล่าได้"แต่คําพูดนี้กลับทําให้เฉียวเนี่ยนแค่นหัวเราะอย่างเย็นชาต่อไป?"ข้ากับแม่ทัพเซียว ไม่มีอนาคตหรอก"นางบอกว่านางไม่ต้องการเขามานานแล้วความโกรธที่อดกลั้นของเซียวเหิง ราวกับถูกจุดขึ้นอย่างเงียบๆ ในขณะนี้ "แล้วเจ้าอยากมีอนาคตกับใคร?"คําถามนี้เต็มไปด้วยความหึงหวงอย่างเห็นได้ชัด เฉียวเนี่ยนรู้สึกว่าไม่จําเป็น
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 439
เมื่อหลินยวนพูดจบ กลับเห็นผู้ชายสองคนในห้องไม่มีปฏิกิริยาใดๆ นางจึงตระหนักว่าไม้นี้ของนางไม่ได้ผลแล้วเมื่อก่อน ไม่ว่ายังไง ขอเพียงตนหลั่งน้ำตา คนของจวนโหวก็จะมาล้อมตนไว้ ปลอบโยนนาง ดูแลนางแม้แต่เซียวเหิงก็ไม่เว้นแต่ตอนนี้ เซียวเหิงกลับทําเป็นไม่ได้ยินนางรู้ว่าเซียวเหิงเกลียดนางแล้วแต่ว่า...แม้แต่ความเห็นอกเห็นใจเล็กๆ น้อยๆ นั้นก็ไม่มีแล้วหรือ?เฉียวเนี่ยนมองตามสายตาของหลินยวน และอดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปในห้องเมื่อเห็นใบหน้าด้านข้างที่ละเอียดอ่อนของเซียวเหิงยังคงมีความเย็นชาเหมือนเคย หัวใจของนางก็อดไม่ได้ที่จะหนักอึ้งแต่เซียวเหิงก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่ใช่หรือ?ยามที่ปกป้องนาง ก็จะแก้แค้นไล่ตามคนไปทั่วเมืองหลวงแทนนางต่อมาเมื่อไม่ได้ปกป้องนางอีกต่อไป แม้แต่คนแปลกหน้าก็สู้ไม่ได้เฉียวเนี่ยนหันหน้ากลับมา มองหลินยวนด้วยสายตาเย็นชา "จําไว้นะ เจ้าเป็นคนที่ไม่มีคุณสมบัติจะมาโอ้อวดต่อหน้าข้ามากที่สุดในโลกนี้ ข้าไม่เถียงกับเจ้า เพราะข้าไม่อยาก ไม่ใช่ข้ากลัวเจ้า สงบเสงี่ยมหน่อย เป็นนายหญิงน้อยรองของเจ้าให้ดี อย่ามาหาเรื่องข้า ไม่งั้น เจ้าจะไม่มีชีวิตที่ดีแน่"พูดจบ เฉียวเนี่ยนก็
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 438
เฉียวเนี่ยนไม่ได้ตอบนาง แต่พึมพําต่อไปว่า "ตอนนั้นเจ้าเห็นข้า น้ำตาก็ไหลลงมา แม้ยังน่ารําคาญเหมือนตอนนี้ แต่ข้ารู้ว่าน้ำตาของเจ้าในตอนนั้น อย่างน้อยครึ่งหนึ่งมาจากใจจริง""ข้าเคยถามเจ้าว่าผิดตรงไหน คําตอบของเจ้าในตอนนั้นข้าไม่พอใจ เพราะสิ่งที่เจ้าผิดไม่ใช่แค่การทําชามแก้วแตกเท่านั้น แต่ยังเป็นการนิ่งเงียบด้วย เห็นข้าถูกใส่ร้ายแต่ก็เงียบมาตลอด จุดนี้ แม้แต่ตอนที่หลินเย่ว์ใส่ร้ายข้าว่าผลักเจ้าลงน้ํา เจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนเลย""แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ตอนนั้นข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าโหดร้าย แต่ตอนนี้ล่ะ? หลินยวน ตอนนี้ในมือของเจ้ามีกี่ชีวิตกัน เจ้าเคยนับบ้างไหม? เมื่อถึงตอนเที่ยงคืน พวกเขาไม่เคยมาหาเจ้าเลยหรือ?"ฮูหยินเฒ่า ขอทานเหล่านั้น เสี่ยวชุ่ย...หลินยวนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาซ่อนความหวาดกลัวไว้อย่างชัดเจน แต่น้ำตาในดวงตาคู่นั้นกลับไม่ยอมไหลออกมานางไม่ใช่หลินยวนคนเดิมอีกต่อไปแล้วหลินยวนในอดีตไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้เฉียวเนี่ยนหายใจเข้าลึกๆ แล้วลุกขึ้นยืน เดินช้าๆ ไปตรงหน้าหลินยวน "เสี่ยวชุ่ยตายเพราะถูกมีดสั้นแทงทะลุหน้าอก ก็คือตําแหน่งนี้"เฉียวเนี่ยนพูดพลางยื่นนิ้วหนึ่งไปกดที่หน้าอก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 437
เซียวเหิงถึงค่อยมีปฏิกิริยาขึ้นมา หลุบตามองเซียวเหอ "ขาทั้งสองข้างของพี่ใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง?"สิ่งที่เขาสนใจเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องนี้เซียวเหอเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งในใจ จึงเอ่ยเพียงว่า "ยังดีอยู่"พูดมาถึงตรงนี้แล้ว ถ้าเซียวเหิงกับหลินยวนรู้กาลเทศะ ก็ควรจะไปได้แล้วแต่เห็นได้ชัดว่าเซียวเหิงไม่รู้จักกาลเทศะ"ข้าไม่ได้เดินหมากล้อมกับพี่ใหญ่มานานแล้ว วันนี้ว่างพอดี มาแข่งสักรอบดีไหม?"ความคิดในใจของเขา ใครๆ ต่างก็รู้ดีเซียวเหอกําลังจะปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่คิดว่าหลินยวนจะพูดว่า "ก็ดี ข้าก็อยากคุยกับพี่สะใภ้ดีๆ เหมือนกัน"คําว่า 'ดีๆ' นั้นเน้นเสียงเป็นพิเศษเฉียวเนี่ยนถึงเงยหน้ามองหลินยวนก็เห็นหลินยวนยังคงรักษาความอ่อนโยนตามแบบฉบับของนางไว้ แต่ดวงตาคู่นั้นกําลังบอกเฉียวเนี่ยนอย่างชัดเจนว่านางมีเรื่องจะคุยด้วยท่าทีนี้ค่อนข้างแข็งไปหน่อยแล้วเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่าท่าทางและกลิ่นอายของหลินยวนในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทําผิดควรมีเลยงั้นนางจะสอนนางสักหน่อยว่า คนที่ทําผิดควรมีท่าทางอย่างไร!จึงได้ยิ้มเล็กน้อยพลันเอ่ยตอบ "ได้สิ!"ในเมื่อหลินยวนอยู่ต่อเพื่อคุยธุระกั
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 436
เซียวเหิงมองสํารวจหลินยวนด้วยสายตาเย็นชา เขารู้ว่าหลินยวนไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็นภายนอกตอนนี้ก็คงมีความคิดอย่างอื่นอยู่แน่นอนแต่ ไม่สําคัญหรอกจุดประสงค์ที่เขากลับมาก็เพื่อขัดขวางการพัฒนาต่อไปของเฉียวเนี่ยนและเซียวเหอดังนั้น แม้ว่าจะใช้ข้ออ้างนี้ไปสักครั้ง แล้วยังไงล่ะ?จึงตอบตกลงด้วยสีหน้าเย็นชาและในขณะนี้ เซียวเหอกําลังสอนเฉียวเนี่ยนยิงหินอยู่เมื่อเทียบกับหนึ่งเดือนก่อน เฉียวเนี่ยนมีความก้าวหน้าไปไม่น้อย ตอนนี้ห่างจากต้นอู๋ถงประมาณสิบก้าว ก็สามารถตีถึงลําต้นได้ทุกอันแล้วแค่ความแม่นยํายังแย่ไปหน่อยดังนั้น เฉียวเนี่ยนจึงนั่งลงบนบันได เซียวเหอจับมือของเฉียวเนี่ยนและปรับท่าทางของนางแต่เมื่อจะเล็งไปที่กลางเป้า เซียวเหอต้องเอนตัวพิงแก้มของเฉียวเนี่ยนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จะได้รู้ว่านางฟังเขาหรือไม่ เล็งไปที่เป้าหมายแล้วหรือเปล่าตอนที่เซียวเหิงเข้ามา สิ่งที่เห็นก็คือภาพแบบนี้ตาซ้ายของเฉียวเนี่ยนปิดสนิท ตาขวาจ้องหินในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนแก้มของเซียวเหอ อีกนิดเดียวก็จะแนบกับใบหน้าของนางแล้วชั่วพริบตาเดียว ก็มีคําคำหนึ่งแทรกเข้ามาในสมองของเซียวเหิง ติดหนึบเหมือน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 435
แม่เซียวพาหลินยวนกลับมาที่จวนสำเร็จอย่างสมใจ แต่กลับไม่คาดคิดว่า เซียวเหิงจะกลับมาด้วยนางคิดว่าเซียวเหิงรู้ว่าหลินยวนกลับมาถึงได้กลับมาตาม จึงดีใจเล็กน้อย "สองสามีภรรยามีอะไรก็พูดคุยกันให้เข้าใจก็ดีแล้ว มีหรือจะทะเลาะกันนานเช่นนี้"ขณะแม่เซียวกล่าว ก็ผลักหลินยวนไปอยู่ข้างหน้าเซียวเหิง "เอาล่ะ คนนี้แม่พากลับมาให้เจ้าแล้ว ห้ามทะเลาะกันอีก พวกเจ้าไม่ได้เจอกันมานาน คุยกันดีๆ ล่ะ แม่ออกไปก่อน"ว่าจบ แม่เซียวก็หมุนตัวเดินจากไป คิดแค่ว่าให้พวกเขาได้มีเวลาคุยกันตามลำพังหลินยวนถูกแม่เซียวผลัก จนเแทบจะโถมเข้าไปในอ้อมกอดของเซียวเหิงแต่นางรู้สึกถึงการต่อต้านของเซียวเหิง จึงหยุดชะงักฝีเท้าไว้ และยืนอยู่ข้างเซียวเหิงอย่างเชื่อฟังระยะห่างใกล้กันมาก ใกล้กันจนมือของนางเหมือนจะสัมผัสโดนหลังมือของเขา ใจอดรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้ได้แค่ก้มหน้าลง เรียงด้วยเสียงอ้อนแอ้น "ท่านพี่เหิง...""อย่ามาเสแสร้งกับข้า"น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นดวงตาคู่นั้นของเซียวเหิงมองหลินยวนด้วยสายตาเยือกเย็นและเย้ยหยันดวงตาลุ่มลึกของเขา มองท่าทางภายนอกที่ดูอ่อนแอของนางออก ทำให้ตอนนี้ เขาพูดอย่างไม่เกรงใจออกมาได้“ช่วงนี้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 434
แม่เซียวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "ให้ข้าไปรับกลับมาแล้วอย่างไร? เหิงเอ๋อร์ก็ไม่กลับมาอยู่อยู่ดี!"“เช่นนั้นก็คิดหาวิธีให้เขากลับมาอยู่สิ!” พ่อเซียวโกรธเกรี้ยวจัด ถลึงตาจ้องแม่เซียว “สองสามีภรรยา ทะเลาะกันไม่นานก็ดีกัน หากไม่ใช่เพราะเป็นอย่างทุกวันนี้ เอาแต่แยกกันอยู่ จะดีกันได้เมื่อใด?”ขณะว่า ก็มองไปที่แผ่นหลังของเซียวเหอกับเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง “เจ้าดูเหอเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนสิ ตอนนี้รักกันขนาดไหน”แม่เซียวมองตามแผ่นหลังของเซียวเหอกับเฉียวเนี่ยนด้วยเช่นกันพบว่า แม้เฉียวเนี่ยนจะเข็นเก้าอี้ล้อ แต่บางครั้งก็โน้มตัวไปข้างหน้า พูดคุยกับเซียวเหอเซียวเหอเองก็หันหน้ามา พูดอะไรบางอย่างกับเฉียวเนี่ยนการแสดงออกบนใบหน้า ไม่ถือว่าชอบมากนัก ทว่ามันดูผ่อนคลายและสบายใจมากเมื่อเทียบกับช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่ขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งวันโดยไม่พบใคร ไม่รู้ว่าดีขึ้นกว่าเดิมตั้งเท่าไหร่แล้ว!ในหนึ่งเดือนมานี้ แม้จะบอกว่าเซียวเหอยังคงกักตัวไม่ออกมาเหมือนเดิม ทว่าอย่างน้อยก็ได้อยู่กับเฉียวเนี่ยนอยู่ที่เรือนความรู้สึกของทั้งสอง เกรงว่าคงเพิ่มไปอีกขั้นหนึ่งแล้วเมื่อคิดเช่นนี้ แม่เซียวก็รู้สึกว่าที่พ่อ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 433
เซียวเหิงจากไปแบบนี้ ทำให้พ่อเซียวโมโหไม่น้อยเขาทรุดตัวนั่งลงที่เดิมอย่างแรง ชี้เซียวเหิงที่หายลับไปแล้ว พลางกล่าวด้วยความโกรธจัด“ไอ้เด็กเวร! ไปแล้วก็ดี!แน่จริงไปแล้วก็อย่ากลับมาอีก!”แม่เซียวรีบเข้าไปหา ลูบแผ่นหลังพ่อเซียว ทว่าน้ำเสียงกลับตำหนิ "ดูท่านสิ เอาแต่พูดจาด้วยอารมณ์! ท่านรอเขาตั้งเดือนกว่ากว่าเขาจะกลับมา ตอนนี้เขาไปแล้ว ท่านไม่ต้องมารออีกหรอกหรือ!"พ่อเซียวโดนพูดแทงใจ โมโหจนกลอกตาไปมาเซียวเหิงไม่เคยกลับจวนมาหนึ่งเดือนแล้ว เมื่อส่งคนไปถาม เขาก็บอกว่ามีงานในกองทัพ แต่ตอนนี้ไม่มีสงครามเสียหน่อย ในกองทัพที่ไหนจะมีงานมากมายที่ทำให้เขาต้องเอาแต่อยู่ข้างนอกกัน?ไม่ง่ายนักที่ใช้งานวันเกิดพ่อเซียวหนนี้ เรียกเขากลับมาแต่ไม่คิดเลยว่า จะแยกจากไปอย่างไม่สบอารมณ์แบบนี้อีกเมื่อเห็นภาพนี้ เซียวชิงหน่วนอดพูดปลอบขึ้นมาไม่ได้ "แต่อย่างน้อย ทางด้านพี่ใหญ่ก็เป็นข่าวดีนะ! ส่วนพี่รอง...บางที เราควรให้เวลาเขามากกว่านี้อีกสักหน่อย!"ได้ยินคำพูดนี้ แม่เซียวพยักหน้ารัว พ่อเซียวมีสีหน้าขรึมลง ไม่พูดอะไรออกมาอีกสักประโยคบรรยากาศของสามคนนี้ก็ยังคงหม่นหมองลงเพราะการจากไปของเซียวเหิงส่วนเซี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 432
เซียวชิงหน่วนรีบลุกขึ้นยืน ไปขวางหน้าพ่อเซียวเอาไว้ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความยินดี "ท่านพ่อดีใจจนเลอะเลือนแล้ว! ขาของพี่ใหญ่ดีขึ้นได้ก็เพราะพี่สะใภ้เป็นคนฝังเข็มรักษา จะไปเรียกหมอคนอื่นมาทำไมกัน?"เมื่อถูกนางเตือนสติ พ่อเซียวก็พยักหน้ารัวๆ “ใช่ๆ เป็นเนี่ยนเนี่ยนที่รักษา ต้องขอบคุณเนี่ยนเนี่ยนจริงๆ !”แม้แต่เซียวเหิงที่เดิมมีสีหน้าเคร่งขรึมก็ยังอ่อนลงไปไม่น้อยเขาไม่เคยคิดเลยว่า ขาของพี่ใหญ่จะกลับมามีความรู้สึกได้อีกครั้งสำหรับตระกูลเซียวแล้ว นี่ถือเป็นเรื่องมงคลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!ในเวลานี้ ทุกคนในตระกูลเซียวต่างพากันหันมามองเฉียวเนี่ยนด้วยสายตาเต็มไปด้วยความขอบคุณ ราวกับว่าที่มองเฉียวเนี่ยนด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อครู่ ไม่ใช่พวกเขาอย่างไรอย่างนั้นโชคดีที่เฉียวเนี่ยนไม่ได้ใส่ใจช้าเร็วนางก็ต้องไปจากตระกูลเซียว ดังนั้นตระกูลเซียวจะมีท่าทีอย่างไรกับนาง นางก็ไม่สนใจขอเพียงแค่ขาของเซียวเหอหายเหมือนปกติได้ นางก็พอใจแล้วนางแอบคิดในใจ ต้องไปปรึกษาหมอประจำจวนเพื่อหาวิธีรักษาขั้นต่อไปแต่ไม่ทันไร แม่เซียวกลับคว้ามือนางไว้ฉับพลัน น้ำตาหลั่งไหลนองหน้า "เนี่ยนเนี่ยน แม่ แม่ไม่รู้จะพูดอะไรถ
