เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 113
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 114
เซียวเหิงแววตาหม่นลง สายตาหยุดอยู่บนใบหน้าชื้นเหงื่อของเฉียวเนี่ยน น้ำเสียงเคร่งขรึม "แค่อยากจะคุยกับเจ้าเรื่องงานแต่งงาน"งานแต่งงานของนางน่ะหรือ?เฉียวเนี่ยนประหลาดใจไม่น้อย หันไปมองเซียวเหิงอย่างอดไม่ได้ "การแต่งงานของข้า เกี่ยวอะไรกับแม่ทัพเซียวหรือ?"ได้ยินดังนั้นหลินยวนก็ไม่พอใจ "ท่านพี่ ท่านพี่เหิงแค่เป็นห่วงท่าน ท่าน...ท่านอย่าปฎิเสธความหวังดีของคนอื่นเช่นนี้จะได้ไหม?"เสียงของนางยังคงแหลมปรี๊ดเหมือนเคย ท่าทางราวกับอยากจะตำหนิเฉียวเนี่ยนแต่ก็ไม่กล้าเหมือนกับ... นางกลัวเฉียวเนี่ยน แต่อยากปกป้องเซียวเหิงมากกว่าน่าขันนักเฉียวเนี่ยนเหลือบตามองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะหันไปทางเซียวเหิง "เช่นนั้นก็ขอบคุณแม่ทัพเซียวนักที่เป็นห่วง แต่การแต่งงานของข้าไม่เกี่ยวกับแม่ทัพเซียว หากท่านว่างจนไม่รู้จะทำอะไร เช่นนั้นก็รีบจัดงานแต่งงานของตัวเองเถิด!"ประโยคนั้นทำเอาแววตาของเซียวเหิงยิ่งขุ่นเคืองแต่หลินเย่ว์ที่ข้างกันได้ยินแล้วกลับโพล่งขึ้นมาแทน "เจ้ายังคิดจะแต่งงานกับหมิงอ๋องอยู่อีกหรือ?"เฉียวเนี่ยนไม่มองเขา ทั้งยังไม่ตอบเขานางนิ่งเงียบ หลินเย่ว์ทึกทักไปเองว่ายอมรับทันใดนั้นเสียง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 115
ทุกอย่างเกินขึ้นอย่างรวดเร็วไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าหนิงซวงจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้ไม่รอให้หลินเย่ว์ได้ตั้งสติ หลินยวนก็ร้องโหยหวน "โอ๊ย!"สองมือที่กำแขนของเฉียวเนี่ยนไว้แน่นก็คลายออกเพราะความเจ็บปวดในที่สุดเสี่ยวชุ่ยสาวใช้ของหลินยวนพุ่งตัวเข้ามา เลิกแขนเสื้อของหลินยวนขึ้น สิ่งที่เห็นคือท่อนแขนขาวเนียนของหลินยวนมีรอยเคี้ยวเล็กๆ อย่างเห็นได้ชัดขนาดมีเสื้อผ้าหลายชั้นขวางกั้น แต่ยังทิ้งรอยฟันไว้ลึกขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นั้นหนิงซวงบ้าคลั่งเพียงใดหากไม่ใช่เพราะอากาศเย็น ไม่แน่ว่าเนื้อคงหลุดออกมาแล้วหนิงซวงหันไปทางหนิงซวงพลันร้องตะโกนด้วยความตกใจ "เจ้ากล้าทำร้ายคุณหนูของข้ารึ ข้าเอาเจ้าตายแน่!"เฉียวเนี่ยนมองเสี่ยวชุ่ยถลาตัวเข้าหาหนิงซวงอย่างนิ่งเฉย ภาพที่เห็นหลังจากนั้นคือหนิงซวงกระชากหัวเสี่ยวชุ่ยแล้วลากออกไปตบแม้จะเห็นหนิงซวงคร่อมร่างเสี่ยวชุ่ย เฉียวเนี่ยนก็ไม่เอ่ยคำใดส่วนหลินยวนที่เห็นสาวใช้ตัวเองถูกรังแก มีหรือจะทนได้?ทันใดนั้นเสียงร้องสะอื้นก็ดังขึ้น "หยุดได้แล้ว! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ท่านพี่! ท่านพี่เหิง พวกท่านรีบช่วยเสี่ยวชุ่ยสิเจ้าคะ! นางโดนตบเจียนตายแล้ว! ฮือ..."
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 116
นางจ้องหน้าหลินเย่ว์ "ดี ในเมื่อท่านโหวน้อยยืนยันเช่นนั้น วันนี้ตระกูลหลินของท่านต้องให้คำอธิบายกับข้า!"เมื่อเอ่ยจบ นางก็ไม่สนใจหลินเย่ว์อีกต่อไป หันหลังเดินมุ่งยังโถงบรรพบุรุษตระกูลหลินงเมื่อเรื่องบานปลายไปถึงบรรพุบุรุษแล้ว อย่าว่าแต่หลินเย่ว์เลย แม้แต่เหล่าบ่าวและสาวใช้ก็รู้แล้วว่าเรื่องวันนี้คงไม่จบลงง่ายๆเมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนจงใจอาละวาด หลินเย่ว์ก็รีบตามไป "หลินเย่ว์ วันนี้ข้ามาเพื่อช่วยเจ้าจากใจจริง เจ้าตั้งแง่ได้หรือไม่!"เฉียวเนี่ยนไม่สนใจเขา สาวเท้าเดินจากไปด้วยสีหน้าเย็นชาทว่าเพราะร่างกายยังคงบาดเจ็บ ฝีเท้าจึงไม่มั่นคงนักหลินเย่ว์มองออกในทันใด จึงกดเสียงต่ำลง "ร่างกายเจ้ายังไม่หายดี ให้เข้าพยุงเจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด"ว่าจบก็เรียกบ่าวสองสามคนมาเพียงแต่บ่าวสองสามคนนั้นยังไม่ทันได้แตะเนื้อต้องตัวเฉียวเนี่ยนก็ถูกนางตวาดไล่ "ข้าคือว่าที่พระชายาหมิงอ๋อง! ผู้ใดกล้าแตะต้องข้า!"พระชายาหมิงอ๋อง แม้จะไม่ใช่คนที่มีอำนาจมากมายนัก แต่หากจะเอาชีวิตบ่าวรับใช้สักคนนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากด้วยเหตุนั้นเหล่าบ่าวจึงไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้แต่ใครจะรู้ว่าคำพูดนั้นของเฉียวเนี่ยนจะทำให
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 117
ก่อนมาถึงโถงบรรพบุรุษ เฉียวเนี่ยนรู้อยู่แล้วว่าตนนั้นต้องพบเจอกับสิ่งใดดังนั้นเมื่อพบเจอกับคำตำหนิและสายตาเดือดดาลของท่านโหวหลิน เฉียวเนี่ยนจึงเลือกที่จะเพิกเฉยนางเยื้องย่างเข้าไปในโถงบรรพบุรุษ สองตากวาดมองเหล่าบ่าวและสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านนอก ท้ายที่สุดหยุดลงที่เซียวเหิงเมื่อสบเข้ากับแววตาล้ำลึกของเขา หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็รู้สึกหน่วงขึ้นมาอย่างไม่อยู่ ความเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้นๆ นั้นค่อยๆ จางหายไปนางคิดในใจ หากเป็นไปได้นางหวังว่าจะมีใครสักคนหนึ่งก้าวออกมาปกป้องนาง เรียกร้องความยุติธรรมจากตระกูลหลินแทนนางแต่ชัดเจนแล้วว่าเซียวเหิงไม่มีทางเป็นคนนั้นความเจ็บปวดเผยขึ้นในแววตาของเฉียวเนี่ยนที่จ้องมองเซียวเหิงอันที่จริงเขากำลังรอ รอให้เฉียวเนี่ยนเอ่ยปากร้องขอเขา เมื่อถึงยามนั้นเขาจะช่วยพูดแทนนาง ท่านโหวหลินย่อมไว้หน้าเขาแน่นอนทว่านางกลับสูดหายใจลึก จากนั้นก็เบือนสายตาไปทางอื่น หันไปมองบรรดาบ่าวไพร่ "วันนี้ผู้ใดเห็นหนิงซวงกัดคนบ้าง ก้าวออกมา"ได้ยินดังนั้นสาวใช้และบ่าวหนุ่มหลายคนก็ก้าวออกมาเมื่อเห็นภาพนั้น สีหน้าจองหลินยวนก็ยิ่งน่าสงสารกว่าเดิมส่วนหลินเย่ว์
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 118
เสี่ยวชุ่ยยังคงพูดอย่างมั่นอกมั่นใจทว่าเฉียวเนี่ยนกลับแค่นหัวเราะ หันไปทางฮูหยินหลิน "อ๋อ? คุณหนูหลินไม่รู้ว่าข้าบาดเจ็บงั้นรึ? ฮูหยินหลินว่าอย่างไร?"หนิงซวงเล่าให้นางฟังว่าระหว่างหลายวันที่นางนอนหมดสติอยู่บนเตียงนั้น หลินยวนและฮูหยินหลินมาเยี่ยมนางทุกวัน ถึงขั้นทำแผลให้นางใหม่ด้วยซ้ำบาดแผลฉกรรจ์บนร่างนาง หลินยวนจะไม่รู้ได้อย่างไร!ฮูหยินหลินนิ่งอึ้งไป รีบเอ่ยในทันที "แผลของเจ้า ต้องให้หมอประจำจวนตรวจอีกครั้ง! เร็วเข้า รีบพยุงคุณหนูใหญ่กลับไป แล้วเรียกหมอประจำจวนมา"วินาทีนั้นเฉียวเนี่ยนรู้สึกสิ้นหวังยิ่งนักมุมปากของนางยกยิ้ม จ้องหน้าฮูหยินหลินอย่างเย็นชา "ต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลหลิน พวกท่านตระกูลหลินยังกล้ารังแกคนอื่นเช่นนี้อีกหรือ?""เฉียวเนี่ยน!" ท่านโหวหลินคำรามลั่น "หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว!"เขาจะไม่ยอมให้เฉียวเนี่ยนลบหลู่บรรพบุรุษตระกูลหลินเป็นอันขาด!ทว่าเฉียวเนี่ยนกลับเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะหยุดสายตาที่หลินเย่ว์ "ท่านโหวน้อย ข้าขอถามท่านอีกครั้ง ทำคนเจ็บย่อมต้องลงโทษ หรือเพราะเป็นสาวใช้ทำเจ้านายเจ็บถึงต้องลงโทษ!"วินาทีนั้นหลินเย่ว์กลับไม่กล้าพูดว่าทำคนเจ็บย่อมต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 119
อันที่จริงเฉียวเนี่ยนรู้มาตลอดว่าความรู้สึกที่หลินเย่ว์มีต่อนางนั้นชัดเจนเพียงใดนางเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วก็ต้องล้างแค้นให้สำเร็จด้วยสามปีก่อนที่ไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้นั้น นางจะคิดเสียว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณจวนโหวที่เลี้ยงดูนางมาสิบห้าปี หลังจากกลับมานางจึงไม่เก็บเรื่องราวเหล่านั้นมาใส่ใจ ตั้งใจว่าจะดูแลท่านย่าให้ดีก็พอทว่าสิบห้าปีนั้นนางคิดค้างจวนโหว มิได้ติดค้างเสี่ยวชุ่ยสาวใช้นางหนึ่ง กลั่นแกล้งใส่ร้ายนางไม่รู้กี่หนยังพอทน แต่ยามนี้กลับทำให้หนิงซวงต้องโดนลงโทษหากนางไม่เอาคืน อย่าเรียกนางว่าเฉียวเนี่ยน!บ่าวและสาวใช้ที่มุงดูข้างนอกเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่คนจากเรือนฟางเหอก็ตามมาไม่น้อยเมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดเช่นนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากฝูงชน "ใช่ๆ! วันนั้นคุณหนูรองไม่ทันระวังจึงร่วงตกน้ำ เป็นคุณหนูใหญ่ที่ลงไปช่วยโดยไม่คิดชีวิต ใครจะรู้ว่าพอขึ้นฝั่งมากลับถูกเสี่ยวชุ่ยใส่ร้าย""คิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวชุ่ยจะลอยนวลมาตลอด? ข้านึกว่าจะถูกตบจนปากฉีกแล้วไล่ออกจากจวนเสียอีก!""เหอะ ก็นางเป็นสาวใช้ของคุณหนูรอง มีคุณหนูรองคอยหนุยหลัง!""แต่คุณหนูใหญ่แทบสละชีวิตช่วยคุณหนูรอง คุณห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 120
หนิงซวงถูกลงโทษแล้ว ยามนี้จะช่วยพูดแทนเสี่ยวชุ่ยได้อย่างไร?แต่คาดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะเป็นฝ่ายเอ่ยปาก "น้อยนักที่นายบ่าวจะผูกพันเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต"เพราะตบจนปากฉีกแล้วไล่ออกจากจวนนั้นยังไม่สาสมแก่เสี่ยวชุ่ยขณะพูดนั้นนางก็เอื้อมมือออกไปพยุงหลินยวนขึ้นมาภาพนั้นทำเอาฮูหยินหลินที่อยู่อีกฟากดวงตาเป็นประกายนางคิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะประคองหลินยวนลุกขึ้นเองวินาทีนั้นนางรู้สึกว่าจากนี้ไปเฉียวเนี่ยนและหลินยวนจะต้องเป็นพี่น้องที่รักกันมากแน่นอน!หลินยวนสะอึกสะอื้น เดิมตั้งใจจะเอ่ยขอบคุณเฉียวเนี่ยน แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าอีกฝ่าย นางก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างประหลาดดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรต่อแต่เป็นเฉียวเนี่ยนที่เอ่ยถาม "สาวใช้ข้ากัดเจ้าทีเดียวแต่โดนโบยตั้งสามสิบที เจ้าคิดว่าจากแผลของข้า เสี่ยวชุ่ยควรถูกลงโทษเช่นไร?"เลือกสีสดบนผ้าพันแผลนั้นสุดแสนสะดุดตาในตอนนั้นหัวสมองของหลินยวนว่างเปล่านางไม่รู้ว่าควรจะลงโทษเสี่ยวชุ่ยถึงจะเหมาะสม คิดเพียงว่าแค่ขออย่าได้ไล่เสี่ยวชุ่ยออกจากจวน อยู่ข้างกายนางตลอดไปก็พอ!ด้วยเหตุนั้นนางจึงร้องไห้สะอึกสะอื่น เอ่ยต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 121
เฉียวเนี่ยนประหลาดใจไม่น้อย หลินยวนเดินนำไปก่อนแล้ว เขายังไม่ตามหลินยวนไปอีก แต่กลับยืนอยู่หน้าโถงบรรพบุรุษตระกูลหลินรอนางงั้นหรือ?มีอะไรจะคุยกับนางงั้นรึ?แต่จะทำอย่างไรได้เล่า?นางไม่อยากพูดกับเขาแม้สักคำด้วยเหตุนั้นนางจึงไม่แม้แต่จะคำนับ เฉียวเนี่ยนเดินจากไปราวกับมองไม่เห็นเซียวเหิงทว่าวินาทีที่เดินผ่านเซียวเหิง เสียงเย็นชาของเขายังคงลอยเข้าหูเฉียวเนี่ยน"แม่นางเฉียวอยากเป็นชายาอ๋องเพียงนั้นเชียวหรือ"ในน้ำเสียงหนักแน่นนั้นมีแต่คำเสียดสีฝีเท้าของเฉียวเนี่ยนชะงักลง แต่ไม่เหลียวกลับไปมองเขา เอ่ยถามเสียงเรียบเพียงประโยคหนึ่ง "แม่ทัพเซียวคิดว่า หากข้าได้เป็นชายาอ๋องแล้ว จะมีชีวิตลำบากยากเข็ญเช่นทุกวันนี้หรือไม่?"แค่ต่อกรกับสาวใช้ตัวเล็กเพียงเดียวนางยังต้องใช้กำลังมากมายปานนี้เซียวเหิงพูดไม่ออก เฉียวเนี่ยนเองก็ไม่รอคำตอบของเขาแล้วเดินจากไปเพราะคำตอบนั้นเขานั้นรู้ดีอยู่แก่ใจหากนางเป็นพระชายาหมิงอ๋องแล้ว อย่าว่าแต่ลงโทษเสี่ยวชุ่ยเลย ต่อให้คิดจะลงแส้ทั้งบ่าวทั้งนายในจวนโหว พวกเขาก็อาจไม่ขัดขืนแม้สักคำ!เฉียวเนี่ยนกลับมาถึงเรือนฟางเหอโดยมีเหล่าบ่าวคอยพยุง ยามนี้ใบหน้าข
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 292
"ยวนเอ๋อร์ พี่รู้ว่าเจ้าเป็นคนจิตใจงดงาม และเชื่อด้วยว่าครั้งนี้เจ้ามีเจตนาดีจริงๆ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าทําเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้เจ้าเคยทําครั้งหนึ่ง และถูกเนี่ยนเนี่ยนกดลงบนพื้นสั่งสอนไปครั้งหนึ่งแล้ว ทําไมครั้งนี้ถึงยังไม่จําอีก? เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่า ในจวนโหวตอนนี้ ท่านย่าเป็นคนเดียวที่เนี่ยนเนี่ยนใส่ใจ หากเจ้าแตะต้องท่านย่า นางจะต้องสู้ตายกับเจ้าแน่!"หลินยวนก้มหน้า น้ำตาไหลพรากลงอาบแก้มไม่หยุด แต่แววตากลับฉายแววอํามหิตใช่ นางจะไม่รู้ได้ยังไง?ฮูหยินเฒ่านับเป็นจุดอ่อนของเฉียวเนี่ยน ตราบใดที่ฮูหยินเฒ่านี่ยังมีชีวิตอยู่ เฉียวเนี่ยนก็จะไม่มีวันออกจากจวนโหวได้!หนังสือตัดขาดความสัมพันธ์เหรอ?เหอะ! หยุดพูดเล่นได้แล้ว!หากเฉียวเนี่ยนสามารถตัดขาดกับจวนโหวได้จริง หลังจากถูกหมิงอ๋องตีจนปางตายก็คงตัดขาดไปนานแล้ว!ไม่สิ ไม่ถูก!มันควรจะตัดขาดตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว!แต่จนถึงวันนี้ เฉียวเนี่ยนก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนโหว!นางมีสิทธิ์อะไร?ตัวนางเองต่างหากที่เป็นบุตรสาวของภรรยาเอกของจวนโหว!ทําไมนางต้องโดนเฉียวเนี่ยนควบคุมอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทําไมต้องโดนนางข่มขู่ด้วย?
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 291
หลังจากหลินเย่ว์เดินจากไปได้ช่วงหนึ่งก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ ทว่าเมื่อครู่ท่านหมอกำชับไว้แล้ว ห้ามขยับตัวมาก ไม่เช่นนั้น เขาต้องซัดจิ่งเหยียนไปสักหมัด เพื่อคลายโทสะเป็นแน่ไม่ง่ายนักที่จะกลับมาถึงจวน หลินเย่ว์จึงมุ่งไปยังเรือนลั่วเหมยหนึ่ง เพื่อดูว่าอาการบาดเจ็บของยวนเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างสอง เพื่อให้หมอประจำจวนดูบาดแผลเขาสักหน่อยหมอที่อยู่ด้านนอกห้ามเลือดพอได้ ทว่ารักษานั้น อย่างไรก็เชื่อไม่ได้แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ทันทีที่ถึงหน้าประตูเรือนลั่วเหมย ก็ปะทะเข้ากับหมอประจำจวนที่กำลังออกมาครั้นเห็นหลินเย่ว์ หมอประจำจวนกุมมือคำนับ "คารวะท่านโหวน้อย"หลินเย่ว์รีบทอดมองเข้าไปในเรือน ก่อนถาม "อาการบาดเจ็บของยวนเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนตอบตามความเป็นจริง "อาการบาดเจ็บของคุณหนูรองไม่เป็นไรมากแล้ว ดาบนั้นคุณหนูใหญ่แทงได้แม่นยำมาก ไม่ทำให้ถึงตายขอรับ ส่วนบาดแผลตกหน้าอกก็ไม่ถือว่าลึกมาก ข้าน้อยได้สั่งยาให้สาวใช้เรียบร้อยแล้วขอรับ"ได้ยินดังนี้ หลินเย่ว์ถึงได้ขมวดคิ้วหนัก นึกถึงดาบนั้นเมื่อก่อนเขาเป็นคนสอนเฉียวเนี่ยนเองเพียงแต่ตอนนั้น เขาสอนนางเพื่อให้นางจัดการกับพวกเด็กเหลื
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 290
หรือจะเกี่ยวข้องกับเนี่ยนเนี่ยน?เช่นนั้นเนี่ยนเนี่ยนคงไม่เป็นไรใช่ไหม?เดิมทีหลินเย่ว์อารมณ์หงุดหงิดอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นจิ่งเหยียนเข้า ก็อดเดือดเป็นฟืนเป็นไฟไม่ได้แต่เมื่อนึกถึงคำเตือนของท่านหมอ เขาก็ไม่กล้าขยับตัวอะไรมาก ได้แค่กล่าวเสียงเย็น "เกี่ยวอะไรกับเจ้า?"ขณะกล่าว ก็มุ่งตรงไปทางจวนโหวจิ่งเหยียนไม่ยอมแพ้ ตามไปด้วย "เนี่ยนเนี่ยนล่ะ? ทั้งๆ ที่จวนโหวมีหมอประจำจวนอยู่แล้ว ท่านโหวน้อยกลับมาดูหมอข้างนอก หรือหมอประจำจวนกำลังรีบรักษาให้เนี่ยนเนี่ยนอยู่?"เห็นหลินเย่ว์เอาแต่ไม่ตอบ จิ่งเหยียนเลยก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ขวางหลินเย่ว์ไว้ "หลินเย่ว์ เจ้าทำอะไรกับเนี่ยนเนี่ยนกันแน่!"หากไม่ใช่เพราะในมือถือยาสองห่อไว้ หลินเย่ว์ต้องซัดหมัดใส่เป็นแน่!เห็นสีหน้าร้อนรนเจือเต็มหน้าจิ่งเหยียน หลินเย่ว์ยิ่งรู้สึกกราดเกรี้ยวมากขึ้น "เรื่องในจวนโหวข้า รองแม่ทัพตัวเล็กๆ อย่างเจ้าเข้ามาสอดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"จิ่งเหยียนหาได้ยอมแพ้ "ข้าไม่ได้เข้าไปยุ่งจวนโหว เพียงแค่ถามถึงเนี่ยนเนี่ยนเท่านั้น!""เจ้า!" เห็นจิ่งเหยียนไม่คิดแม้แต่จะหลีกทางให้ หลินเย่ว์รู้ หากวันนี้ไม่คุยกับเขาชัดเจน เขาไม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 289
อีกด้านหนึ่ง จิ่งเหยียนไปที่จวนเซียวตอนเขามา เซียวเหิงกำลังอ่านตำราพิชัยสงครามอยู่ในห้องหนังสือครั้งเห็นในมือจิ่งเหยียนถือเหล้ามาสองไห ตำราพิชัยสงครามในมือก็ถูกวางลงตาม นัยน์ตาลุ่มลึดทอดมองออกไป เห็นจิ่งเหยียนหยักยิ้ม "ข้าน้อยมาดื่มกับท่านแม่ทัพ"สิ้นเสียง เหล้าไหหนึ่งก็โยนที่ทางเซียวเหิงเซียวเหิงยกมือขึ้นรับ และดึมลงไปหนึ่งอึกรสแสบร้อนลงสู่ปาก ผ่านคอหอยเซียวเหิงอดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้ "จิ่วถานฉุนชั้นยอดของหอจุ้ยเซียง" ระหว่างสนทนา มุมปากก็ยกขึ้นยิ้ม "รองแม่ทัพจิ่งได้ลาภลอยมาหรือ?"เหล้าไหนี้ ราคาไม่ธรรมดายิ่งไปกว่านั้น จิ่งเหยียนถือมาสองขวดจิ่งเหยียนก้าวเข้ามาย้ายเก้าอี้ และนั่งลงตรงข้ามเซียวเหิง พลางยกไหเหล้าในมือตัวเองขึ้นดื่ม "ไหของข้าน้อยไม่ใช่"ของเขาเป็นแค่เหล้าขาวธรรมดาทั่วไปเท่านั้นเซียวเหิงมองไปที่จิ่งเหยียนอย่างไม่เข้าใจ และเห็นจิ่งเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าปกติ "วันนี้ขอบคุณท่านแม่ทัพยิ่งนัก"ได้ยินเช่นนี้ เซียวเหิงกลับยิ้มเยาะ "ผู้ที่ไปกู้หน้าให้คือพี่ใหญ่ข้า แต่เจ้ากลับมาขอบคุณข้า?"ขณะว่า ก็แหงนหน้ายกเหล้าขึ้นดื่มจิ่งเหยียนแค่ดื่มไปอึกหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยรอ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 288
นั่นมันต้องเจ็บขนาดไหนกัน!เนี่ยนเนี่ยนของนางต้องเจ็บขนาดไหนกัน!ฮูหยินเฒ่าแค่คิด ก็รู้สึกปวดใจแทบขาดแล้วย่าอย่างนาง ช่างไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!นางเอาแต่อยู่ในจวนนี้ทั้งวันทั้งคืน ไยแม้แต่ข่าวเล็กน้อยก็ยังไม่ได้รับ?หากนางรู้เร็วกว่านี้ว่าหมิงอ๋องคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไร นางคงไม่มีทางให้เนี่ยนเนี่ยนเข้าวังหรอกหากนางรู้ว่าหลินเย่ว์ไอ้สารเลวนั่นทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ นางคงตีเขาให้ตายแน่!หาก...หากนางจากไปเร็วกว่านี้ เนี่ยนเนี่ยนของนางคงไม่ต้องลำบาก ต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม! อยู่ที่จวนโหวมาตลอดขนาดนี้!เป็นนางเองที่ไร้ประโยชน์!เป็นเพราะนางแก่แล้ว ทนได้ไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแต่ปกป้องเนี่ยนเนี่ยนของนางไม่ได้ ยังกลายเป็นภาระของนางด้วย!พวกเขายังให้นางกินน้ำล้างจานด้วย!หลานสาวแท้ๆ ที่นางรักทะนุทะนอมมาตั้งแต่เด็ก!พวกเขากล้าให้นางกินน้ำล้างจานได้อย่างไรกัน!ฮูหยินเฒ่ายิ่งคิด ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนสุดท้าย ก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมาเสียงโหยหวนและแก่ชราที่ดังเรื่อยๆ นั้น แฝงไปด้วยความเสียใจมากมายและช่วยอะไรไม่ได้นางถึงขนาดที่ไม่รู้แล้วว่า ให้เฉียวเนี่ยนออกมาจากกรมซักล้าง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 287
เฉียวเนี่ยนวิ่งไปด้วย เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากไปด้วย นางจะให้ท่านย่าเห็นสภาพนางกระอักเลือดไม่ได้!เมื่อมาถึงนอกห้องฮูหยินเฒ่า ก็เห็นซูมามากับหมอประจำจวนรออยู่หน้าประตูห้องก่อนแล้วครั้นเห็นเฉียวเนี่ยน หมอประจำจวนก็คำนับเฉียวเนี่ยนรีบไถ่ถาม "เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านย่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนถึงได้ตอบ "คุณหนูใหญ่ ร่างกายของฮูหยินเฒ่าเสียหายอย่างรุนแรง แม้ข้าน้อยจะฝังเข็มรักษาชีพจรหัวใจของฮูหยินเฒ่าไว้มั่นได้ แต่ เกรงว่าคงยืนหยัดได้ไม่เกินสิบวัน"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป พลางส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย "ไม่ ไม่จริง ซูมามาบอกว่า วันนี้สภาพท่านย่าไม่เลว แถมยังลุกจากเตียงได้อยู่เลยมิใช่หรือ... "เหตุใดแม้แต่สิบวันก็ทนไม่ไหวแล้วเล่า?ซูมามาปาดน้ำตาไร้สุ้มเสียงแต่หมอประจำจวนกลับถอนหายใจเล็กน้อย กล่าว "หากไม่เคยได้รับการกระตุ้น บางทีฮูหยินเฒ่าอาจทนได้สองสามเดือน เฮ้อ!"ได้ยินเช่นนี้ น้ำตาเฉียวเนี่ยนพลันไหลลงมาไม่หยุด แม้แต่ลมหายใจก็สับสนไปชั่วขณะอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องของนางที่ทำร้ายฮูหยินเฒ่า!เมื่อครู่นางควรตวัดดาบจบหลินยวนไปเสีย!ซูมามารีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้นาง และกล่าวโน้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 286
แต่ในเวลานี้เอง ร่างๆหนึ่งปรี่เข้ามาในห้อง ผลักเฉียวเนี่ยนออกและเพราะการกระแทกนี้ ทำให้ดาบยาวทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทางยาวตรงหน้าอกหลินยวนหลินเย่ว์ตกใจหน้าถอดสี รีบอุ้มหลินยวนไปข้างนอกทันทีแต่คาดไม่ถึงว่า เฉียวเนี่ยนไล่ตามออกมาเหมือนกับคนบ้า ถือดาบยาวตวัดฟันลงบนหลังของหลินเย่ว์หลินเย่ว์หลบไม่ทัน หลังรับดาบเฉียวเนี่ยนไปเต็มๆ สองมือไร้เรี่ยวแรงทันที และล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับหลินยวนท่านโหวหลินที่เร่งตามาเห็นภาพนี้ ก็ปรี่เข้ามาจับสองมือของเฉียวเนี่ยนไว้ทันที พลางตะคอกอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”หากไม่ใช่เพราะทหารองครักษ์ที่ถูกแย่งดาบไปรีบมารายงาน เกรงว่าเมื่อพวกเขามาถึง หลินยวนคงตายภายใต้ดาบของนางไปแล้วแต่ไม่คิดเลยว่า เฉียวเนี่ยนแทบจะตะโกนเดือดดาลอย่างบ้าบิ่น “ใช่ข้าบ้าไปแล้ว! หากไม่ใช่เพราะนางส่งคนไปพูดไร้สาระต่อหน้าท่านย่า ท่านย่าก็คงจะไม่เป็นไร! วันนี้ข้าจะต้องตัดลิ้นนางให้ได้ ข้าจะดูว่าต่อไปเจ้าจะเอาอะไรออกมาทำร้ายท่านย่าอีก!”ท่านโหวหลินเหมือนเพิ่งจะรู้ว่าจู่ๆ ที่ฮูหยินเฒ่าอาการกำเริบเกิดมาจากหลินยวน จึงมองไปที่หลินยวนด้วยสีหน้าตกตะลึงทันทีเห็นเพียงอีกฝ้ายหมอบอยู่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 285
เรือนลั่วเหมย ประตูใหญ่ปิดสนิทเฉียวเนี่ยนถีบประตูเปิด ย่างสามขุมเข้าไปในเรือนลั่วเหมยคนรับใช้ สาวใช้ภายในเรือน แต่ละคนเตรียมพร้อมรออยู่ ราวกับคาดเดาได้ว่าเฉียวเนี่ยนจะมาแต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า เฉียวเนี่ยนจะถือดาบเข้ามาด้วย!กระนั้น แม้พวกเขาจะเคยเห็นความดุร้ายของเฉียวเนี่ยน ทว่ากลับไม่เคยเห็นเฉียวเนี่ยนฆ่าคน จึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนแค่มาขู่ก็เท่านั้นมีคนรับใช้ใจกล้าคนหนึ่งเข้ามาพูดโน้มน้าว “คุณหนูใหญ่โปรดระงับโทสะ อย่าทำเรื่องโง่ๆ รอท่านโหวมา…อ๊าก!”ไม่รอให้คนรับใช้คนนั้นพูดจบ เฉียวเนี่ยนก็ฟัดดาบลงไป คนรับใช้คนนั้นถูกฟันเข้าที่แขนทันที เลือดแดงสดไหลลงมาดวงตาสองข้างของเฉียวเนี่ยนแดงก่ำ ตะโกนเสียงดัง “หลินยวน ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”จากนั้น เหลือบมองกลุ่มคนรับใช้สาวใช้ที่ยังขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง แล้วตะคอกเสียงเย็น “ใครกล้าขวางข้า!”เหล่าสาวใช้ที่ขี้ขลาดบางส่วนรีบวิ่งหนีเตลิดกันหมด ทว่ายังพอมีใจกล้าอยู่บ้าง ขวางอยู่ข้างหน้าเฉียวเนี่ยน “คุณหนูใหญ่ใจเย็นก่อนๆ หากฆ่าคุณหนูรองจริง ท่านโหวจะปล่อยคุณหนูไปได้อย่างไร?”เฉียวเนี่ยนจ้องคนรับใช้คนนั้นเขม็ง พลางกดเสียงต่ำ “รนหาที่ตาย!”ดาบยา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 284
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซูมามาก็ห้ามเสียงสะอื้นไม่ได้แล้ว “ฮู ฮูหยินเฒ่ารู้เรื่องที่คุณหนูใหญ่จะตัดขาดท่านโหว จึงบีบเค้นถามบ่าว บ่าวไม่กล้าพูดมาก ฮูหยินเฒ่าจึงบีบให้นังพวกใจสกปรกเหล่านี้พูด…”“ฮูหยินเฒ่าไม่เพียงรู้เรื่องที่คุณหนูตัดขาดจวนโหว ยังรู้เรื่องก่อนหน้าที่คุณหนูเกือบถูกหมิงอ๋องตีตาย รู้ว่าท่านโหวน้อยรังแกคุณหนูอย่างไร ดังนั้นฮูหยินเฒ่าก็เลย ก็เลย…”พูดมาถึงตอนท้าย ซูมามาร่ำไห้จนพูดออกมาไม่ได้แล้วส่วนเฉียวเนี่ยน เดือดดาลจนสั่นเทาไปทั่วร่างนางมีสีหน้าเย็นชา ค่อยๆเดินไปทางสาวใช้พวกนั้นพวกสาวใช้แต่ละคนต่างหลุบตาต่ำก้มหน้า จิตใจกระวนกระวาย ไม่กล้าเหลือบมองเฉียวเนี่ยนได้ยินเพียงสุ้มเสียงสั่นเทาของเฉียวเนี่ยนดังออกมา และเจือไปด้วยโทสะ “ข้ากำชับหลายครั้งหลายหนแล้วว่าห้ามเปิดเผยเรื่องของข้าให้ท่านย่าฟัง พวกเจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ถึงกล้าเอ่ยถึงข้าในเรือนของท่านย่า!”เหล่าสาวใช้ต่างตกใจพากันร่ำไห้โขกหัว “บ่าวผิดไปแล้ว ขอคุณหนูใหญ่ยกโทษให้ด้วย!”“บ่าวรู้ความผิดแล้ว บ่าวไม่กล้าทำอีกแล้ว!”ทว่าสายตาของเฉียวเนี่ยน กลับถูกสาวใช้หนึ่งในนั้นดึงดูดไปนางขมวดคิ้ว กล่าวเสียงเย็น “เ
