บทที่ 10 ใครหลงใหลใคร ข้าชักไม่แน่ใจ (1/4)

10

ใครหลงใหลใคร ข้าชักไม่แน่ใจ

หลังจากได้อาบน้ำเหอซือซือก็รู้สึกสบายตัวขึ้น แต่ยังคงหลงเหลืออาการปวด ใบหน้าจึงยังดูซีดเซียวอยู่บ้าง

“ซือซือเจ้ามาแล้ว ข้าสั่งของขึ้นชื่อที่นี่เอาไว้ให้เจ้าสองสามอย่าง หากไม่พอก็ลองดูเถิดว่าอยากกินอะไร”

“ขอบคุณเล่อเล่อ เจ้าช่างใส่ใจข้า”

“ไม่ต้องมาส่งยิ้มออดอ้อนให้ข้าเลย ดื่มสุราเช่นใดถึงได้เมามายเพียงนั้น ในเมืองที่มีแต่คนแปลกหน้าเช่นนี้ มันอันตรายไม่รู้หรือ” เจียงเซียวเล่อบ่นสหาย

“ข้าขอโทษ ข้าเห็นชื่อไพเราะจึงคิดว่าเป็นน้ำชาตำรับพิเศษที่มีขายเฉพาะที่โรงเตี๊ยมนั่น จึงสั่งมาพอจิบไปจิบมาก็ไม่รู้ตัวเสียแล้ว”

“สุรานั่นมีนามว่าอะไร เหตุใดเจ้าถึงได้คิดว่ามันคือน้ำชา”

“มันมีนามว่า เสียงแว่วหวาน ข้าเห็นคนสั่งมากจึงคิดว่าเป็นน้ำชา ไหนจะยังมีหวนคำนึงอีก แต่ข้าอยากลองจึงสั่งเพียงอย่างเดียว” และเพราะหวนคำนึงอีกนั่นแหละที่ทำให้ภาพทั้งหมดดับวู