บทที่ 7 ผู้หญิงคนนั้นคือใคร?

เมื่อเห็นหนานมู่เจ๋อและหลิ่วเซิงเซิงจากไปด้วยกัน มู่หงที่ตามออกมากลับยิ่งโกรธมากขึ้น

"ผู้หญิงคนนั้นคือใคร? ท่านพี่เจ๋อจะสนใจคนรับใช้ขนาดนี้ได้ยังไง?"

สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เธอกล่าวว่า "ท่านอ๋อง อาจถูกหลอก ดูคำสาบานของหญิงสาวคนนั้นสิ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะเชื่อเธอ..."

"ผู้หญิงที่กล้าดึงดูดความสนใจท่านพี่เจ๋อ แค่หลิ่วเซิงเซิงก็พอแล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นลูกสาวของแม่ทัพ วันนี้ยังมีตัวอะไรนี่อีก?"

"ใช่ ปัญหาคือหลิ่วเซิงเซิงนั่นท่านอ๋องยังรังเกียจยิ่งนัก ไม่ได้คุกคามท่านแม้แต่น้อย แต่นี่..."

"หุบปาก"

"..."

สิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังมองหาคือสมุนไพร สมุนไพรชนิดนี้ส่วนใหญ่เติบโตในถ้ำชื้นและจะต้องเป็นถ้ำที่ลึกมาก

หลังจากที่เธอบอกกับหนานมู่เจ๋อแล้ว หนานมู่เจ๋อก็พาเธอขึ้นไปบนภูเขา

หลังจากนั่งรถม้าเป็นเวลาสองชั่วโมงและเดินถนนภูเขาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็พบถ้ำในที่สุด

พวกเขานำองครักษ์มามากกว่ายี่สิบคน แต่ไม่มีใครรู้จักสมุนไพรที่หลิ่วเซิงเซิงกล่าวถึง สุดท้ายหลิ่วเซิงเซิงก็ต้องเข้าไปหาด้วยตัวเอง

ถ้ำมีความชื้นสูงมากและได้ยินเสียงหยดน้ำตลอดทาง ถ้ำมืดมีคนมากกว่า ยี่สิบคนถือคบเพลิงหลายอัน ซึ่งส่องสว่างไสวมาก

"อ๊าย! มีงู!"

มีคนในฝูงชนตะโกน จากนั้นทุกคนก็มองที่เท้าของพวกเขา

แค่มองแวบเดียวก็เห็นงูหนาแน่น...

"มีงู ทุกคนโปรดระวัง..."

"เร็วเข้า! คุ้มกันท่านอ๋อง!"

บางทีการปรากฏตัวของพวกเขาอาจรบกวนงูเหล่านี้ เห็นแต่ฝูงงูวิ่งเข้าหาพวกเขาในทันทีและปิดกั้นทางของพวกเขาอย่างรวดเร็ว...

องครักษ์ต่างชักดาบออกมาฟันงูที่เท้า หลิ่วเซิงเซิงก็ตกใจกับฉากนี้เช่นกัน จะมีงูพิษมากมายขนาดนี้ได้ยังไง?

ถ้าโดนกัดไม่กี่ครั้งก็กลัวตายคาที่...

ทันใดนั้น งูก็กระโจนเข้าหาเธอ ขณะที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะหลบ ดาบก็ฟันงูออกเป็นสองซีก

จากนั้นเธอก็รู้ว่าเป็นหนานมู่เจ๋อที่มาปกป้องเธอ

ทันใดนั้นเขาก็จับมือของหลิ่วเซิงเซิงแล้วพูดว่า "ตามข้ามา!"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ฟันงูที่อยู่ข้างหน้าด้วยดาบของเขา และดึงหลิ่วเซิงเซิงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

องครักษ์หลายคนถูกงูกัด คบเพลิงในมือของพวกเขาตกลงไปที่พื้นทีละคน และถ้ำก็มืดลงทันที

หลิ่วเซิงเซิงรีบหยิบคบเพลิงที่ยังดับไม่หมดและติดตามหนานมู่เจ๋อไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ผู้คนประมาณยี่สิบคนที่อยู่ข้างหลังเขาทั้งหมดติดอยู่กับที่ เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส...

"เดี๋ยวก่อน ข้าเห็นสมุนไพรแล้ว!"

หลิ่วเซิงเซิงหยุดกะทันหัน ชี้คบเพลิงไปที่มุมด้านหน้าแล้วพูดว่า "นั่นไง!"

แต่มีงูตัวใหญ่ตัวหนึ่งขดตัวอยู่บนสมุนไพร จู่ ๆ ก็มีแสงสว่างและงูยักษ์ที่หวาดกลัวจึงกระโจนเข้ามาใส่ทันที

มันสายไปแล้ว ตอนนั้นเร็วมาก หนานมู่เจ๋อก็ผลักเธอออกไปทันที แล้วฟันมันด้วยดาบ

"เจ้าไปเก็บสมุนไพร ข้าจะจัดการกับมัน!"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าและรีบไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่มีงูตัวเล็ก ๆ มากมายอยู่รอบ ๆ ทันทีที่หลิ่วเซิงเซิงผ่านไป ก็ถูกกัดที่น่อง

เธอไม่รู้ว่ามีงูอยู่รอบเท้าของเธอกี่ตัว ดูเหมือนว่าเธอจะเตะออกตัวหนึ่งและอีกตัวหนึ่ง เธอทำได้เพียงทนต่อความเจ็บปวดสาหัสและหยิบสมุนไพรแล้ววิ่งไปหาหนานมู่เจ๋อ

"เก็บยาได้แล้ว รีบถอยกันเถอะ!"

เมื่อมองแวบเดียว งูตัวใหญ่ก็ถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้าหนานมู่เจ๋อ

ผมยาวของเขาปลิวไสว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยเลือดงู ทันทีที่เขาได้ยินเสียงของหลิ่วเซิงเซิง หนานมู่เจ๋อก็กระโดดเข้ามาทันที เอาแขนของเขาโอบเอวของหลิ่วเซิงเซิง แล้วใช้วิชาตัวเบาเพื่อกระโดดออกมาจาก "การล้อมรอบ" ของงู

หลังจากสัมผัสประสบการณ์วิชาตัวเบาเป็นครั้งแรก หลิ่วเซิงเซิงก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่เธอจะคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งสองก็มาถึงแล้ว

วิชาตัวเบานี้เร็วเกินไป...

แค่นี้ก็ออกมาแล้ว?

ใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิง เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย และเธอก็ผลักหนานมู่เจ๋อ ทันทีที่มาถึงนอกถ้ำ

"ถ้ารู้มาก่อนว่ามีงูมากมายที่นี่ เราคงไม่เข้าไป"

"ไม่มีรู้มาก่อน"

หนานมู่เจ๋อพูดอย่างเย็นชา เขาจ้องไปที่ใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นเขาก็ก้มหัวลงเอนตัวเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า "เจ้าดูคล้ายกับคนที่ข้ารู้จักมาก"

ใบหน้าหล่อเหลาก็ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ และหลิ่วเซิงเซิงก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเขาด้วยซ้ำ...

ทันใดนั้นใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ไม่ใช่เพราะความเขินอาย แต่มาจากความกังวลใจ

เป็นไปได้ไหมว่าเขาจำตัวเองได้?

หลิ่วเซิงเซิงต้องการเปลี่ยนเรื่อง "คนของท่านต้องถูกพิษงูพิษแน่ ๆ เราต้องเข้าไปช่วยเหลือพวกเขา..."

"มันสายเกินไปแล้ว พอคนในถ้ำล้มก็มีงูล้อมรอบ พวกเขาไม่ได้ถูกพิษตาย ก็ถูกกัดจนตาย พวกที่เฝ้าทางเข้าถ้ำก็ออกไปหาทหารมาช่วยแล้ว สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือออกไปจากที่นี่ก่อน"

หนานมู่เจ๋อจ้องมองเธอต่อไป "ทางที่ดีเจ้าต้องช่วยท่านเสนาบดีให้ได้ดีกว่า ไม่เช่นนั้น ข้าจะโยนเจ้าเข้าไปในถ้ำนี้และฝังเจ้าร่วมกับคนเหล่านั้น"

เสียงที่ไพเราะเช่นนี้กลับพูดคำที่ไม่แยแสจริง ๆ เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอเปิดปาก เธอก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เธอตกใจมาก เกิดอะไรขึ้น?

อยากจะตรวจชีพจรของตัวเอง แต่ทันทีที่เคลื่อนไหว ก็พ่นเลือดสีดำออกมาอีกคำหนึ่ง...

พิษงูออกฤทธิ์...

เมื่อเห็นว่าเธออาเจียนเป็นเลือด ดวงตาของหนานมู่เจ๋อก็ฉายแววประหม่า "เจ้าถูกกัดเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงเวียนหัว และก่อนที่เธอจะพูดอะไรอีก เธอก็หมดสติไปแล้ว

หนานมู่เจ๋อโกรธและเป็นกังวล เขาอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินลงภูเขาอย่างรวดเร็ว

"ให้ตายเถอะ ตอนออกมาพูดอะไรสักคำไม่ได้เหรอ?"

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เป็นเพราะถ้าเธอตายจะไม่มีใครสามารถช่วยอาจารย์ของเขาได้เหรอ?

ใช่แล้ว นั่นคือเหตุผล!

หนานมู่เจ๋อหยุดอย่างกระสับกระส่ายและวางคนไว้ใต้ต้นไม้ริมถนน

เมื่อเห็นว่าจุดที่หลิ่วเซิงเซิงถูกงูกัดกลายเป็นสีดำสนิท ดูเหมือนว่าเขาจะดิ้นรนมาเป็นเวลานาน และในที่สุดก็ก้มศีรษะลงและดูดเลือดพิษออกจากบาดแผล...

ใบหน้าของหนานมู่เจ๋อเต็มไปด้วยความรังเกียจ แต่เขายังคงดูดเลือดพิษออกไปทีละคำ จากนั้นสกัดจุดที่สำคัญหลายจุดของหลิ่วเซิงเซิง เพื่อป้องกันไม่ให้พิษงูแพร่กระจายต่อไป

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดริมฝีปากอย่างหนัก จากนั้นพูดอย่างชั่วร้าย "ทางที่ดีเจ้าต้องแก้พิษได้!"

หลังจากจ้องมองใบหน้าที่สกปรกนั้นมาเป็นเวลานาน หนานมู่เจ๋อก็รู้สึกว่าเธอดูเหมือนหลิ่วเซิงเซิงเล็กน้อย...

เมื่อนึกถึงหลิ่วเซิงเซิงแล้ว หนานมู่เจ๋อก็รู้สึกรังเกียจในใจ

แต่ในไม่ช้าเขาก็ปฏิเสธการคาดเดาของเขา

ใบหน้าหลิ่วเซิงเซิงเต็มไปด้วยสิวและตุ่มหนอง ใบหน้าของเธอก็ไม่สม่ำเสมอ แม้ว่าใบหน้าของผู้หญิงคนนี้จะดำสกปรก แต่ก็เรียบเนียนมากไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอกับหลิ่วเซิงเซิงเป็นคนเดียวกัน

โดยส่วนใหญ่แล้วลักษณะใบหน้าจะค่อนข้างคล้ายกัน

นอกจากนี้หลิ่วเซิงเซิงยังเป็นเพียงคนขี้อิจฉาที่ไม่เข้าใจทักษะทางการแพทย์เลย...

เมื่อคิดเช่นนี้หนานมู่เจ๋อก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เอนตัวพิงต้นไม้ข้าง ๆ แล้วหลับตาลง

"ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว จะรอดหรือไม่ขึ้นอยู่กับโชคชะตา"

"..."

หลังจากผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ หลิ่วเซิงเซิงก็ขยับนิ้วของเธอ และเธอก็ลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง แต่ดวงตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความมืด

เกือบจะมืดแล้ว แต่เธอกลับนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่...

ปฏิกิริยาแรกของหลิ่วเซิงเซิงคือเธอถูกทอดทิ้งและเธอกำลังจะบ่นเกี่ยวกับความโหดร้ายของหนานมู่เจ๋อ ทันทีที่เธอขยับเธอก็พบว่าเธอกำลังพิงไหล่ของใครบางคน

เธอลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็ตระหนักว่าหนานมู่เจ๋อกำลังนั่งนิ่งอยู่ข้าง ๆ เธอ

เขาไม่ได้ทิ้งตัวเองไว้แล้วจากไปคนเดียวเหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงดูบาดแผลของเธออีกครั้ง ในฐานะหมอเธอค้นพบอย่างรวดเร็วว่าบาดแผลได้รับการรักษาแล้วและเลือดพิษจำนวนมากถูกดูดออกไป

ดังนั้นเธอจึงฟื้นขึ้นมา...

"ไม่มีทาง…"

หลิ่วเซิงเซิงมองหนานมู่เจ๋อด้วยความไม่เชื่อ เป็นไปได้ไหมที่เขาช่วยดูดเลือดพิษออกมา?

เป็นไปได้ไหม…