บทที่ 6 อยู่หรือตายด้วยกัน

ท้องของหลิ่วเซิงเซิงยังคงร้องคำรามและเธอก็ไม่มีแรงพอที่จะสนใจสิ่งอื่นใด เธอแค่ติดตามหนานมู่เจ๋ออย่างเงียบ ๆ

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงนอกห้องนอนของท่านเสนาบดี

ในจวนเต็มไปด้วยผู้คน และเมื่อพวกเขาเห็นหนานมู่เจ๋อ ทุกคนก็คุกเข่าลงและทำความเคารพ

โม่เล่าและคณะหมอหลวงมาถึงก่อนและยุ่งอยู่ข้างในในขณะนี้

มู่หงยังคงพูดอยู่ข้าง ๆ หนานมู่เจ๋อไม่หยุด และผู้คนในจวนก็รายงานหนานมู่เจ๋อกันคนละประโยค

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าหลิ่วเซิงเซิงเดินเงียบ ๆ ไปที่โต๊ะหินข้าง ๆ หยิบขนมขึ้นมายัดเข้าปาก...

สบาย!

ประตูเปิดออก โม่เล่าก็เดินออกมาด้วยเหงื่อ

"โม่เล่า อาการของพ่อข้าเป็นยังไงบ้าง?"

ดวงตาของมู่หงเต็มไปด้วยความกังวล

โม่เล่าเดินไปหาหนานมู่เจ๋อทีละก้าว "ท่านอ๋อง ข้าน้อยไร้ความสามารถ! ท่านเสนาบดีร่างกายอ่อนแอ วันนี้เขาถูกแทงสองครั้ง มีดยังมียาพิษอีกด้วย บาดแผลกำจัดดีแล้ว แต่พิษ..."

ขณะที่เขาพูด โม่เล่าก้มหัวลง "เห้อ ตอนนี้เราแค่รอดูว่าหมอหลวงสามารถทำอะไรได้บ้าง"

"ไม่ใช่มียาอายุวัฒนะเหรอ? แม้แต่ยาอายุวัฒนะก็ไม่สามารถรักษาพิษได้เหรอ?"

มู่หงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ใบหน้าหนานมู่เจ๋อน่าเกลียด แต่เขาไม่พูด เขากลับจ้องมองไปที่มุมหนึ่งแทน

ในมุมนั้น หลิ่วเซิงเซิงยังคงกินและดื่มอยู่...

เขาระงับความโกรธและก้าวไปข้างหน้า

"อย่าลืมว่าเจ้ามาเพื่ออะไร!"

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง รีบหยุดสิ่งที่เธอทำอยู่อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงหันหลังกลับอย่างเงียบ ๆ...

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "เข้าไป!"

หลิ่วเซิงเซิงยังไม่ได้กลืนอาหารเข้าไปในปากของเธอ ดังนั้นเธอจึงเพียงพยักหน้าเล็กน้อย

แล้วก็ได้ยินหนานมู่เจ๋อพูดว่า "อยู่ด้วยกันหรือตายด้วยกันเข้าใจไหม?"

"..."

คนรอบข้างไม่ได้ยินสิ่งที่หนานมู่เจ๋อพูดชัดเจน จึงเห็นแต่เขาเดินไปหาสาวใช้ หลังจากนั้นพูดไม่กี่คำ สาวใช้ตัวน้อยก็เข้าไปในห้อง

ต้องรู้ว่า องค์ชายเก้ามีชื่อเสียงในเรื่องความเย็นชาและความเย่อหยิ่ง เขาไม่แม้แต่จะมองผู้หญิงที่มีชื่อเสียงตรงหน้าด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขาใกล้ชิดกับสาวใช้ตัวน้อยมาก และทุกคนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าสาวใช้คนนั้นเป็นใคร...

มู่หงกำหมัดแน่น ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา เธอเพียงแต่พูดว่า "ท่านพี่เจ๋อ มีสาวใช้อยู่ข้างในอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องจัดให้ใครเข้าไป"

"เธอเป็นหมอ"

หลังจากที่หนานมู่เจ๋อพูดจบก็เดินตามเข้าไป

มู่หงสับสน ทักษะทางการแพทย์แบบไหนที่สาวใช้จะรู้ได้?

ไม่ได้ เธอต้องเข้าไปดูด้วย!

ข้างในห้อง

หมอหลวงสามคนรวมตัวกันและกระซิบกัน คนหนึ่งนั่งอยู่บนขอบเตียงและส่ายหัวเบา ๆ เมื่อเห็นหนานมู่เจ๋อเข้ามา หมอหลวงหลายคนก็โค้งคำนับด้วยความเคารพอย่างมาก

"เป็นอย่างไรบ้าง?"

เมื่อได้ยินหนานมู่เจ๋อถาม หนึ่งในนั้นก็ถอนหายใจ

"เห้อ อาการบาดเจ็บของท่านเสนาบดีไม่ร้ายแรง แต่พิษนั้นลึกมากและพิษในร่างกายของเขาก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน แม้ว่าเขาจะใช้ยาอายุวัฒนะ ก็รักษาพิษได้เพียงเจ็ดในสิบเท่านั้น หากพิษนั้นไม่หมดท่านเสนาบดีก็จะอยู่ได้ไม่นาน…"

บรรยากาศในห้องค่อนข้างหนักหน่วง ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ยกเว้นสีหน้าของหลิ่วเซิงเซิงที่ดูสงบมาก

ด้วยความ "ถูกบังคับจนใจ" เธอคิดว่าจะช่วยชีวิตชายชราแล้วหนีไป

แต่หลังจากตรวจชีพจรแล้ว ใบหน้าของเธอก็ดูน่าเกลียด...

พิษนี้ไม่ใช่แบบเดียวกับที่หนานมู่เจ๋อเคยโดนมาก่อน

เทียบกันแล้วพิษนี้รุนแรงกว่า เรียกได้ว่าถ้าหมอหลวงพวกนั้นไม่มีความสามารถ ท่านเสนาบดีนี้ก็คงจากไปแล้ว...

ที่แย่กว่านั้นคือเธอยังไม่มียาแก้พิษนี้!

เมื่อเห็นว่าหลิ่วเซิงเซิงไม่ตอบสนองหลังจากมองดูเธอเป็นเวลานาน มู่หงก็รีบลุกขึ้นและถอยห่างจากเธอ

"ได้ไม่ได้ ไม่ได้ก็ถอยไป นั่งบื้ออยู่ตรงนี้ทำอะไร? เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นสถานที่ให้เจ้าอวดดีเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงเหลือบมองเธอและเรียนรู้จากความทรงจำว่านี่คือลูกสาวของเสนาบดีเจิ้นเป่ย เธอหลงรักอ๋องชางมาหลายปีเหมือนเจ้าของร่างเดิม

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้โกรธกับทัศนคติของมู่หง อย่างไรก็ตาม พ่อของเธอกำลังจะตายดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอที่จะตื่นเต้นในฐานะลูกสาว

หนานมู่เจ๋อที่อยู่ด้านข้างดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างในดวงตาของเธอ และน้ำเสียงของเขาก็เฉยเมยมากขึ้น

"ใครก็ได้ เอาตัวเธอออกไป"

"รอก่อน ข้าช่วยได้"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างรวดเร็ว หากเธอถูกพาออกไป เธออาจจะไม่รอด...

มู่หงดูถูกเหยียดหยาม และหมอหลวงที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็เพิกเฉยต่อเธอโดยสิ้นเชิง

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ใส่ใจกับสายตาทุกคน เธอแค่มองไปที่หนานมู่เจ๋อแล้วพูดว่า "ข้ารู้วิธีล้างพิษนี้ แต่ขาดตัวยาไปหนึ่งตัว ถ้าสามารถหาได้..."

"แม่นาง หยุดเสแสร้งได้แล้ว แม้แต่ยาอายุวัฒนะก็สามารถแก้พิษได้เพียงบางส่วนเท่านั้น ไม่ว่ายาของเจ้าจะดีแค่ไหน มันจะดีกว่ายาอายุวัฒนะได้เหรอ?"

โม่เล่าที่อยู่หน้าประตูทนไม่ไหวอีกต่อไปและอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปพูดอะไรบางอย่าง

มู่หงยังกล่าวอีกว่า: "ยาอายุวัฒนะเป็นยาแก้พิษที่ทรงพลังที่สุดในวัง หมอหลวงค้นหาวัตถุดิบยาทั้งหมดและทำงานร่วมกันเป็นเวลาหลายปีก่อนที่จะพัฒนายาสิบเม็ด ไม่มีอะไรบริสุทธิ์หรือทรงพลังไปกว่านี้อีกแล้วในโลก เจ้ามั่นใจมากว่าสามารถล้างพิษได้ เจ้ากล้าพูดว่าเจ้าเก่งกว่าหมอหลวงทุกคนเหรอ?"

"ข้าไม่เคยบอกว่าตัวเองเก่งกว่าใคร ข้าแค่บอกว่าข้าสามารถล้างพิษได้"

หลังจากฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิงแล้ว มู่หงก็เยาะเย้ยและพูดว่า "หยุดเสแสร้งได้แล้วหรือยัง? ถ้าเจ้าต้องการจะมั่วก็ออกไปมั่วข้างนอก อย่ามามั่วกับชีวิตของพ่อข้า!"

"ข้าไม่ได้มั่ว ข้ารู้นิดหน่อยเกี่ยวกับยาอายุวัฒนะที่เจ้าพูดถึง ถ้ายาบริสุทธิ์เพียงพอท่านเสนาบดีก็คงดีขึ้นตั้งนานแล้ว..."

"ช่างหน้าขำจริง ๆ"

หมอหลวงคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย "สาวน้อย ยาอายุวัฒนะเจ้าก็ยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ กล้าพูดว่ามันไม่บริสุทธิ์ มันไม่เย่อหยิ่งเกินไปเหรอ?"

มู่หงก็โกรธและตลกเช่นกัน "พยายามทำตัวต่อหน้าท่านพี่เจ๋อไม่ได้ทำแบบนี้ เจ้ากำลังหาเรื่องตาย"

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยของทุกคน หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่ใส่ใจที่จะอธิบายมากเกินไป เธอแค่มองไปที่หนานมู่เจ๋อแล้วพูดว่า "ท่านอ๋อง ข้าจะออกไปหายาตอนนี้ เมื่อหามาได้..."

"ข้าคิดว่าเจ้าอยากจะหนี! สาวใช้ผู้ต่ำต้อยกล้าหลอกลวงผู้คนมากมายที่นี่ แทนที่จะวิ่งหนีด้วยความอับอายทำไมไม่ยอมรับว่าเธอเป็นคนโกหกตอนนี้คุกเข่าลงและขอโทษทุกคนซะ"

คำพูดของมู่หงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกตื่นเต้นมากที่ถูกเรียกว่าคนโกหก

เธอมองไปที่มู่หง "จะเป็นอย่างไรถ้าข้าสามารถล้างพิษได้จริง ๆ"

มู่หงเยาะเย้ย "ถ้าเจ้าทำได้ ข้าจะให้ทองคำหนึ่งแสนตำลึงแก่เจ้าทันที แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ข้าจะฆ่าเจ้าทันที!"

"ตกลง"

หลิ่วเซิงเซิงเห็นด้วย "ถ้าคิดค้นยาแก้พิษออกมาได้ นอกเหนือจากการให้ทองคำหนึ่งแสนตำลึงแก่ข้าแล้ว เจ้าต้องคุกเข่าลงและขอโทษข้าด้วย ว่าไง?"

เอาชีวิตไปเดิมพันกับทองคำหนึ่งแสนตำลึงของคนอื่นและคำขอโทษเหรอ?

สาวใช้ตัวน้อยนี้คงจะบ้าไปแล้ว!

แต่ว่าให้คุณหนูแห่งจวนเสนาบดีคุกเข่า เธอก็กล้าพูดออกมาได้...

สาวใช้ของมู่หงรีบออกมาข้างหน้า "คุณหนู ท่านเป็นคุณหนู จะทำได้ยังไง…"

"มีอะไรต้องกลัว? เจ้าคิดว่าเธอสามารถคิดค้นยาที่บริสุทธิ์กว่ายาอายุวัฒนะได้จริงเหรอ? เธอเป็นเพียงคนโกหกที่ต้องการดึงดูดความสนใจ ข้าจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่?"

"..."

โดยไม่สนใจคำเสียดสีของมู่หง หลิ่วเซิงเซิงจึงหันหลังกลับและเดินออกไป

แต่ไม่คาดคิดว่าทันทีที่ออกไป หนานมู่เจ๋อก็ติดตามออกไป

"ข้าจะไปกับเจ้าด้วย"

เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก ไปด้วย?

เขากลัวว่าเธอจะหนีเหรอ?