ep9-ชีวิตต้องเดินต่อไป

มินตรานอนอยู่บนเตียงกว้าง หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางมาทั้งวัน

 

เมื่อเช้าที่เธอนั่งทานข้าวกับชานนท์ ชายหนุ่มมีสายเรียกเข้ามา แล้วเขาก็บอกเธอว่ามีงานด่วนต้องรีบไปจัดการ

 

ก่อนออกไปชายหนุ่มได้กำชับเธอว่าให้รออยู่ในห้องก่อน เดี๋ยวเขาจะรีบกลับมา

 

"พี่มีงานด่วน มินรอพี่อยู่ที่นี่ก่อนน่ะครับ พี่จะรีบกลับมาคุยเรื่องของเรา" ชานนท์พูดบอกเสียงอ่อนโยน อยากให้มินตรารอเขาก่อน

 

มินตราส่งยิ้มให้ พร้อมพยักหน้า ทำเหมือนเข้าใจสิ่งที่เข้าบอก

 

แล้วชานนท์ก็รีบร้อนออกไป

 

มินตราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตัดสินใจเก็บกระเป๋าเป้ใบเดียวที่เธอพกมา ออกจากโรงแรมแล้วกลับบ้าน ทันที

 

มินตรานอนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่ไปเจอแฟนหนุ่มอยู่กับคนรักใหม่

 

เธอยอมรับว่าเจ็บปวดหัวใจมาก แล้วเธอก็ดันซวยไปโดนวางยา และยังเสียความบริสุทธิ์ของกับผู้ชายแปลกหน้าอีก ทุกอยากเกิดขึ้นเร็วมาก

 

จนหญิงสาวตั้งรับไม่ทัน เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดีถ้าเป็นแต่ก่อนมีป้าให้คอยปรึกษา แต่ตอนนี้ป้าก็จากเธอไปแล้ว

 

มินตราเธอตัวคนเดียว เมื่อตอนอายุสิบห้าปีได้เพียงสามวัน บิดาและมารดาของเธอก็จากเธอไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เสียชีวิตทั้งคู่

 

เหตุการณ์ในวันนั้น ยังติดตากลายเป็นฝันร้ายของเธอตลอดมา เพราะเธอเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว ในอุบัติเหตุครั้งนั้น

 

เธออยู่กับป้าที่เป็นพี่สาวของแม่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แล้วเมื่อหกเดือนที่ผ่านมาป้าก็จากเธอไปอีกคน

 

เธอไม่เหลือใครที่เป็นครอบครัว แต่ครองภพที่เป็นแฟนหนุ่มของเธอก็คอยปลอบใจเธอและเอาใจใส่เธออย่างดีมาตลอด

 

เขาทำให้เธอมีจิตใจที่เข็มแข็งพร้อมสู้ต่อ แต่เขาก็เป็นคน ปล่อยให้เธอเคว้งคว้างอีกครั้ง

 

แต่ตอนนี้เธอก็โตแล้ว ชีวิตต้องเดินต่อไป ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่าง เธอควรดีใจที่ยังมีลมหายใจ เพื่อไปต่ออีกวัน ถึงเธอจะคิดได้อย่างนั้น ก็ใช่ว่าน้ำตาของเธอจะหยุดไหลได้ ความคิดเป็นเพียงสิ่งที่คอยปลอบใจให้ฮึดสู้ แต่จิดใจที่บอบช้ำ ทำร่างกายไร้เรี้ยวแรง

 

วันนี้เธอควรนอนพัก พรุ่งนี้ว่ากันใหม่ แล้วเธอหลับไป ทั้งที่คราบน้ำตายังติดกรังอยู่บนสองแก้มเนียน

 

ด้านชานนท์ที่ต้องรีบออกไปตรวจงาน เขากลับมาถึงห้องพักในตอนบ่าย ความสุขที่มีอยู่เปี่ยมล้น อยากจะเจอหน้าเธอเหลือเกิน ผู้หญิงตัวเล็กที่ทำหัวใจเขาเต้นระส่ำ เธอจะเป็นอย่างไรบ้างน้อ เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้าห้องพักไป แต่แล้วในห้องกลับไร้เงาของหญิงที่ชายหนุ่มถวิลหา

 

ชานนท์นั่งซึมอยู่ในห้องพักมาหลายชั่วโมงแล้ว หลังจากที่เขาไปสอบถามกับพนักงานโรงแรมและได้คำตอบว่าเธอออกจากโรแรมไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะไปตามหาเธอที่ไหน เขาไม่รู้เรื่องราวใดๆของเธอเลย

 

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงจบเรื่องไปแล้ว แต่กับมินตรามันเหมือนมีแรงดึงดูดที่ทำให้เขารู้สึกว่าอยากเจอเธออีก แต่ตอนนี้ในห้องไม่มีเธออยู่แล้ว

 

เช้าวันต่อมา...

 

สิ่งที่มินตราคิดไว้ว่าเช้าขึ้นมาทุกอย่างจะต้องดีขึ้น แต่เจ้าตัวยังนอนน้ำตาคลอเบ้า อยู่บนเตียงนอนเหมือนเดิม

 

หญิงสาวยอมรับว่าการทำใจไม่ให้รู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นยากเหลือเกิน เพราะภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังติดตาอยู่ เหมือนเพิ่งเกิดขึ้น การอยู่คนเดียวไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับเธอเลย

 

มินตราตัดสินใจโทรหาพี่สาวที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กเพราะบ้านของเธออยู่ข้างกัน แต่ตอนนี้มินตรามาอยู่ที่คอนโดหรูใจกลางเมือง เป็นมรดกที่ป้าทิ้งไว้ให้ มินตราเธอกำพร้าพ่อแม่ก็จริง แต่เธอไม่ได้ยากจนข้นแค้นอะไร เพราะพ่อกับแม่ของเธอทิ้งมรดกไว้หลายอย่าง แม้จะหักหนี้สินของธุรกิจไปแล้วก็ยังเหลือกินเหลือใช้ได้สบายถ้ารู้จักใช้จ่าย

 

"ฮาโหล..ว่าไงมิน ไปเที่ยวมาสนุกไหม" แพรวารับสายมินตราและรัวคำถามใส่น้องสาวคนสนิททันที แต่ปลายสายกลับเงียบไป

 

"พี่วา มินอกหัก " มินตราตอบเสียงสั่น ทำคนฟังรู้ทันทีว่าน้องสาวสุดที่รักกำลังร้องไห้อยู่แน่ๆ

 

"เป็นไปได้ไง พบเขาออกจะรักมิน ขนาดนั้น ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม" แพรวาถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน เพราะเธอเองก็รู้จักครองภพเหมือนกัน เขาเป็นคนเก่งและสุภาพ และดูแลมินตราเป็นอย่างดี

 

"จริงซิพี่ มินเห็นกับตา ได้ยินเต็มสองรูหูเลย " มินตราพูดไปน้ำตาไหลไป และเธอก็ได้เล่าเรื่อต่อมาให้แพรวาฟังด้วย

 

แพรวาเองก็ถึงกับอึ้งเป็นครั้งที่สองกับเรื่องที่น้องสาวเจอมา เธอทำได้แค่ปลอบใจและให้กำลังใจมินตรา

 

"อะไรที่ผ่านมาแล้ว เราคงต้องปล่อยให้มันผ่านไป ดูแลตัวและหัวใจของตัวเองให้ดีก็พอ เพราะชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ และอีกอย่าง ผู้ชายก็มีอีกเยอะแยะไป" แพรวาร่ายยาวเหยียด เธอพยามยามฝากแนวคิดให้น้องสาว เพราะกลัวมินตาจะคิดมากจนทำร้ายตัวเอง

 

"ค่ะพี่วา มินจะรักและดูแลตัวเองให้ดีที่สุดค่ะ ขอบคุณมากน่ะค่ะที่ยังอยู่ข้างๆมินเสมอ " มินตรารับคำ

 

"พี่ยินดีจ๊ะ มีอะไรไม่สบายใจหรืออยากให้พี่ช่วยอะไร โทรมาบอกได้เลยน่ะ ห้ามเกรงใจเด็ดขาด เพราะมินเป็นน้องสาวคนเก่งของพี่เสมอ จำไว้น่ะ"

 

"ค๊าาา พี่สาวคนสวยของมิน" มินตรารับคำอีกครั้ง เธอรู้สึกสบายใจมากขึ้น ใจที่เจ็บถึงมันจะยังมีความรู้สึกอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมีคนที่รักเธออยู่ข้างๆเสมอ ไม่เคยทิ้งเธอไปไหน ตั้งแต่อุบัติเหตุของพ่อกับแม่เธอครั้งนั้น และการดำเนินชีวิตตลอดมากจนทุกวันนี้ แพรวาก็ไม่เคยทอดทิ้งเธอเลยสักครั้ง

 

"มินจะไม่ทำให้พี่สาวคนสวยผิดหวังในตัวมินแน่นอนค่ะ" มินตราสัญญา น้ำเสียงเธอดูดีขึ้นกว่าตอนแรกมาก คุยกันเรื่อยเปื่อยสักพัก ก็วางสายไป

 

"พอๆเลิกคิดถึงเรื่องผู้ชายได้แล้ว" มินตราพูดออกมาเสียงดัง ให้ตัวเองได้ยินชัดๆ

 

"ชีวิตมันต้องเดินต่อไปซิ จะมัวจมปลักอยู่กับอดีตเพื่ออะไร" มินตราทำหน้าเซ็ง ซึ่งมันสวนทางกับกับคำพูดของตัวเอง

 

ช่วงสายๆของวัน มินตรายังนอนนิ่งไม่ไหวติง ทั้งที่บอกกับตัวเองแล้วว่าไม่เป็นไร แต่หัวใจเธอก็ห่อเหี่ยวเหลือเกิน

 

"เฮือก!! "ใช่เสียงถอนหายใจของมินตราเอง ก่อนเธอจะลุกขึ้นมาจัดห้องนอน เปลี่ยนผ้าปูที่นอน ซักผ้า ล้างห้องน้ำ ทำความสะอาดห้องครัว ล้างตู้เย็น ดูดฝุ่นห้อง ถ้าล้างแอร์ได้เธอคงล้างไปแล้ว เธอพยายามหาอะไรทำให้หมดวันไป

 

หลังจากที่ทำใจอยู่หลายวัน ตอนนี้มินตราเธอดูสดใสขึ้นมาก และอีกแค่วันเดียวก็ถึงวันฝึกงานแล้ว และตอนนี้หญิงสาวเตรียมตัวพร้อมแล้ว เธอจะต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เพราะการฝึกงานสำคัญมาก เพราะเมื่อฝึกงานเสร็จลุล่วงไปด้วยดี นั่นหมายถึงเธอเรียนจบแล้ว เธอจะได้ไปทำตามความฝันที่วางแผนไว้เป็นแรมปีสักที แค่คิดถึงวันนั้น ก็ทำให้หัวใจของหญิงสาวพองโต ยิ้มออกมาด้วยความชื่นใจ