บทที่ 8

ยามเหมาสี่คนพ่อแม่ลูกทำธุระกินข้าวทุกอย่างในมิติจนเรียบร้อยเรียบร้อยจึงพากันออกจากมิติเพราะหัวหน้าหมู่บ้านจะพาชาวบ้านมาทำงานให้ตามที่ตกลงกันเมื่อวานตอนค่ำ ส่วนท่านพ่อก็จะให้นอนแกล้งเจ็บไปก่อนจนกว่าที่บ้านจถล้อมรั้วบ้านให้เสร็จก่อน ต่อจากนี้เวลาทำอะไรก็จะได้ไม่มีคนมองเห็นมีรั้วกั้นสายตาของคนที่อยากรู้เรื่องของครอบครัวของนาง

พี่ใหญ่กับท่านพ่อเอาหม้อหมูตุ๋นออกมาตั้งส่งกลิ่นหอมไปจนทั่วหลังบ้าน แต่ใช้ไฟอ่อนๆอุ่นให้ร้อนใช้หม้อที่ใหญ่ที่สุดที่เห็นในบ้านของท่านตาท่านยาย เพราะตอนที่พวกท่านเสียชีวิตมารดากับบิดาเก็บใส่ห้องเก็บของเอาไว้เป็นอย่างดี พอดีท่านตาทำห้องเก็บเสบียงใต้ดินเอาไว้ไม่มีใครรู้จักนอกจากท่านแม่ ครอบครัวใหญ่ที่จ้องจะเอาทุกอย่างจึงผิดหวัง ท่านแม่รีบนำของที่พอจะใช้ได้ไปซ่อนจนหมดจึงเหลือเพียงของที่นำออกมาให้เห็นไม่มากจึงรอดจากท่ายย่าจอมเอาเปรียบไปได้

แต่ยังไม่วายพูดจาด่าท่านแม่ว่าที่บ้านเก่าของท่านแม่มีหม้อเก่าๆไม่กี่ใบที่ใกล้แตกจนใช้งานไม่ได้ ส่วนมากชาวบ้านจะช่วยงานกันตามมีตามเกิดไม่มากินเหมือนงานศพในยุคของเขาที่ประเทศบ้านเกิดทุกคนช่วยงานจบก็กลับบ้านใครบ้านมัน หลังจากนำไปฝังในสุสานของหมู่บ้านที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของหมูบ้าน

พอถึงเวลาหัวหน้าหมู่บ้านก็ได้พาลูกบ้านที่เป็นผู้ชายมาถึง แบ่งงานกันทำคนหนุ่มที่ร่างกายแข็งแรงจะขึ้นเขาไปตัดไม้ลงมาทำรั้ว คนที่มีอายุหน่อยจะพากันขุดหลุมรอตามที่มีไม้ที่ตีจากหัวหน้าหมูบ้านไปเป็นระยะจนรอบเนื้อที่หกหมู่ และมีผู้หญิงที่มีครอบครัวที่ลงชื่อเอาเนื้อหมูสองสามคนพากันถางหญ้าช่วยกัน ในที่ดินของท่านยายจึงมีคนที่มารวมกันไม่ต่ำกว่าเจ็ดสิบคน

มารดาของนางก็ไปช่วยชาวบ้านผู้หญิงถางหญ้าและให้เย่วเย่วนั้นอยู่เฝ้าบิดา ส่วนบุตรชายนั้นขึ้นเขาไปตัดไม้กับชาวบ้านด้วยกันกับคนอื่น คนที่ขึ้นไปตัดไม้บนเขาก็ทยอยขนลงมาเรื่อยๆจนถึงยามเว่ยจึงพากันลงมากินมื้อเที่ยงกัน วันนี้มารดาของเย่วเย่วบอกว่าได้อาหารสูตรใหม่จากเครื่องในหมูให้ทุกคนได้กินพร้อมกัน ชาวบ้านได้แต่สงสารที่ครอบครัวเซียวนั้นถึงกับนำเครื่องในหมูที่ทุกคนในหมู่บ้านนั้นไม่มีใครกินกันมามากิน ในเมื่อพวกชาวบ้านได้ห่อข้าวกับเนื้อหมูที่ได้รับกันไปคนละหลายชั่งเมื่อวานต่างก็ทำอาหารห่อมากินกันด้วย

หลังจากที่ทุกคนลงเขามาจนครบพร้อมกับไม้ที่ตัดได้มากมายขนกลับมาด้วย เย่วเย่วตัดไม้ไผ่ที่แห้งลำใหญ่เท่าถ้วยนั้นทำเป็นถ้วยใส่หมูตุ๋นที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายของทุกคนได้เป็นอย่างดี แต่ยังไม่มีใครกล้ากินตะเกียบนางก็ทำเอาไว้เกือบร้อยคู่เพียงพอสำหรับทุกคน นางนั่งกินข้าวรวมกันกับพวกผู้หญิงชาวบ้านที่ถางหญ้าช่วยกันกับท่านแม่ ส่วนบิดานั้นนางให้ท่านกินและดื่มยาแล้ว นางบอกชาวบ้านที่จริงแล้วบิดาหายดีแต่ต้องแกล้งนอนเจ็บไปก่อนเพราะตบตาคนบ้านใหญ่

"พวกท่านลองชิมดูก่อนก็ได้เจ้าค่ะข้าทำเอาไว้พอกินสำหรับทุกคนเจ้าค่ะ บังเอิญข้าค้นพบได้สมุนไพรบนเขามาดับกลิ่นคาวได้ รับรองว่าพวกท่านจะต้องติดใจจนขอให้ข้าทำให้กินอีกอย่างแน่นอน ถ้าพวกท่านล้อมรั้วให้ครอบครัวของข้าเสร็จข้าจะขึ้นไปล่าหมูอีกสักตัวเพื่อจะให้พวกท่านขุดร่องน้ำกับบ่อน้ำให้ครอบครัวของข้าด้วยเจ้าค่ะ" เย่วเย่วบอกกับชาวบ้าน

"นังหนูเอ็งพึ่งจะตกน้ำตกท่าไปไม่กี่วันก่อนร่างกายยังไม่แข็งแรงดี ที่พวกเองสองคนพี่น้องได้หมูมาพวกข้าก็แทบจะไม่เชื่อถ้าไม่ได้มาเห็นด้วยตาของตัวเอง" หญิงนางหนึ่งพูดขึ้น

"นั้นสิข้าก็เห็นด้วย" ทุกคนพยักหน้ารับและมองครอบครัวเซียวกินหมูตุ๋นด้วยความอร่อยจนกลืนน้ำลายตาม มองถ้วยที่วางตรงหน้าและมองดูว่ามีใครหยิบขึ้นกินแล้วบ้างจะได้ลองกินตาม หัวหน้าหมู่บ้านอดใจไม่ไหวลองคีบเข้าปากคำหนึ่งเป็นหน่วยกล้าตายให้ลูกบ้านก่อน เขาหลับตาและกัดไปคำแรกพอมันเข้าปากแทบจะละลายกลิ่นเหม็นไม่มีขึ้นจมูกเลย เขาลืมตาด้วยความตกตะลึงและคีบเอาไส้ชิ้นใหญ่เข้าปากอีก ทุกคนรอให้หัวหน้าหมู่บ้านบอกเรื่องรสชาติอยู่จนอ้าปากไปตามๆกัน!!!!!

"อร่อยมากพวกเองไม่กินแล้วจะเสียใจ" หัวหน้าหมู่บ้านบอก จากนั้นกับข้าวที่ห่อมาของตัวเองไม่หยิบเข้าปากเลย ชาวบ้านเห็นว่าลุงผู้ใหญ่บ้านบอกว่าอร่อยพอได้ชิมทุกคนแย่งกันกินจนหมดถ้วยกินกับข้าวที่ห่อมาจนหมดแม้แต่น้ำยังพากันยกซด นี้นางทำแค่หม้อเดียวเองนะยังมีอีกตัวที่จะทำวันพรุ่งนี้

"นังหนูมันอร่อยจริงๆด้วยเองไปได้สมุนไพรดีที่ไหนมาจึงดับกลิ่นได้ดียิ่ง วันหลังเก็บลงมาให้พวกข้าด้วยนะ" เสียงแม่บ้านของแต่ละครัวร้องถามเย่วเย่วเพราะติดใจรสชาติอาหารแสนอร่อยมื้อกลางวันนี้

"ได้เจ้าค่ะแต่วันพรุ่งนี้มีอีกหม้อนะเจ้าคะข้าจะทำให้พวกท่านกินอีกเจ้าค่ะ" นางตอบแล้วยิ้มให้ทุกคน

"ขอบใจเองมากนังหนูเย่วเย่วเมื่อก่อนเ็องไม่ค่อยพูดเพราะไม่ค่อยจะสบายโดนครอบครัวใหญ่รังแกตลอด ต่อจากนี้ครอบครัวของเองคงจะพบแต่ความสุขเสียที นี้ข้าได้ข่าวว่าบ้านใหญ่ถ่ายท้องกันทั้งบ้านจนได้จ้างเกวียนไปส่งโรงหมอยังไม่เห็นกลับมา ถ้านางเซียวอี้จูมันรู้ว่าพวกเจ้าสองพี่น้องล่าหมูป่ามาได้เมื่อวานนี้คงวุ่นวายน่าดู พวกเอ็งว่าไหม" เสียงชาวบ้านคุยกันด้วยความสนุกเรื่องราวของบ้านใหญ่ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน มันช่างโชคดีกับพวกเจ้าเสียจริงแต่ถึงอย่างไรก็ตัดขาดกันไปแล้วจะมาอ้างบุญคุณกตัญญูปาวๆหน้าด้านๆเหมือนนังแกเซียวอี้จูคงไม่มีใครเกินกับฉายาของนาง

"พวกเอ็งไม่ต้องกังวลในใบสัญญาตัดขาดเป็นยายแก่เซียวอี้จูที่ให้ข้าเขียนกำกับตัดขาดบุตรชายคนรองว่าจะเป็นจะตายยากดีมีจนห้ามกลับไปเหยีบบ้านใหญ่และขอความช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น คงคิดว่านังหนูเย่วเย่วมันจะตายรวมถึงเซียวอี้ถังด้วยกระมัง จึงให้ข้าทำใบตัดขาดแบบนั้นข้าก็สงสารครอบครัวเอ็งนักที่นางใจดำให้มาเพียงข้าวชั้นเลวมาสิบช่าง แม้ตำลึงสักอีแปะก็ไม่ให้ลูกไปหาหมอ"

หัวหน้าหมู่บ้านพูดขึ้นให้ชาวบ้านที่ยังไม่รู้ความจริงให้ได้ยิน

"ดีแล้วละที่เป็นแบบนี้เวรกรรมคงสนองครอบครัวใหญ่เข้าแล้วละ ไม่ต้องกลัวพวกข้าย่อมต้องช่วยพวกเอ็งถ้านังเฒ่าเซียวยังมาตามเรียกร้องหาความกตัญญูจากพวกเจ้าอยู่อีก" เมียลุงหัวหน้าหมู่บ้านพูดขึ้นเสียงดัง

"เกิดมาข้าพึ่งจะเคยเห็นคนรักลูกไม่เท่ากันหรือว่าเซียวอี้ถังมันไม่ใช่ลูกของยายแก่เซียวอี้จูวะ" ชาวบ้านคุยกัน

นี้ละคือสิ่งที่เย่วเย่วต้องการให้ชาวบ้านรับรู้และช่วยครอบครัวของนางจากบ้านใหญ่ที่เห็นแก่ตัวนั้นเสียที