เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 6 เรียนเมือกรุง 2/2
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-15 09:05:33วันปิดภาคเรียน
“วันนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“หนูอยากกินไอศกรีมสเวนเซ่นส์ค่ะ”
“ได้คร้าบบบ คุณผู้หญิง” เด็กหนุ่มโค้งคำนับให้เธอประหนึ่งเธอเป็นเจ้าหญิง วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้ใช้เวลาอยู่กับเจ้าหญิงตัวน้อยที่เดินข้าง ๆ คนนี้ วันพรุ่งนี้เธอจะต้องไปเรียนที่กรุงเทพฯ แล้ว หลายปีเลยจนกว่าเธอจะเรียนจบมหาวิทยาลัย
เขาเดินจูงมือเธอมาถึงร้านไอศกรีมสเวนเซ่นส์ จังหวะที่กำลังเดินเข้าไปในร้าน สายตาของเด็กสาวในร้านอายุน่าจะประมาณ 15-16 ปี จับจ้องมาที่เขา
“แกดูนั่น ใช่พี่พยัคฆ์ ม.6/5 หรือเปล่าวะแก”
“ไหน ๆ”
“นั่นไง เดินมากับน้องสาวเขาน่ะ”
“เออ ใช่พี่พยัคฆ์จริง ๆ ด้วย เสียดาย ฉันจะไม่ได้เจอหน้าหล่อ ๆ ของพี่เขาแล้วอะ ไปขอเฟซบุ๊กพี่เขากันไหมแก เอาไว้ส่องเวลาคิดถึง”
“เออ ๆ ดี ๆ”
“พี่ยัก…พี่สาวตรงนั้นเขามองพี่กันทำไมเหรอคะ ?”
เด็กน้อยถามอย่างสงสัย พี่ ๆ พวกนั้นมองพี่ยักของเธอแล้วหันกลับไปซุบซิบอะไรบางอย่าง
“ไม่รู้สิ” เขาไม่สนใจอาการระริกระรี้ของสาว ๆ พวกนั้น ทำเพียงเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วยื่นเมนูให้เธอ
“แต่พี่เขาชี้มาทางพี่ด้วยนะคะ แปลกจัง ทำไมพี่ ๆ เขาแก้มแดงแจ๋เลย อากาศก็ไม่ร้อนนะคะ”
“ช่างเขาเถอะน่า…หนูจะกินอะไรสั่งเลยนะคะ”
“อืมมมม เอาอะไรดีน้า…หนูเอาเฟรชสตรอว์เบอร์รี ซันเด โบตค่ะ…พี่ยักเอาอะไรคะ”
“พี่กินกับหนูนั่นแหละ”
“ได้ค่ะ…เพราะหนูน่าจะกินไม่หมด แฮ่ ๆ” เด็กน้อยยิ้มหน้าแป้น
ระหว่างรอไอศกรีม เด็กสาวที่อยู่โต๊ะด้านหน้าก็กรูกันเข้ามาทางโต๊ะของพยัคฆ์และเจ้าขา
“เอ่อ…พี่พยัคฆ์คะ พวกหนู ขะ…ขอเฟซบุ๊กพี่หน่อยได้ไหมคะ” เด็กสาวคนหนึ่งพูดด้วยท่าทีเขินอาย แขนทั้งสองข้างปัดไปมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“ไม่ได้เล่นเฟซบุ๊กอะ โทษทีนะ” เด็กหนุ่มตอบหน้าเฉย ๆ ยิ้มสุภาพพอเป็นมารยาท
“งั้นพี่จะรังเกียจไหม…ถ้าหนูจะขอ…ขอเบอร์โทร.พี่น่ะค่ะ” เด็กสาวรีบเร่งพูด สองแก้มแดงด้วยความประหม่าเขินอาย
“ให้ไม่ได้หรอก พี่มีแฟนแล้ว แฟนหวงมากด้วย”
“ฮะ ! พี่พยัคฆ์มีแฟนแล้วเหรอคะ คือ หนูขะ...ขอโทษด้วยนะคะ งั้นหนูไปก่อนค่ะ…” พูดจบเด็กสาว 3 คนก็วิ่งหน้าเศร้าออกจากร้านไปทันที
เด็กหนุ่มขำพรืด พอหันกลับมามองหน้าน้องสาว เธอกลับมีสีหน้าสงสัยใคร่รู้ คิ้วเรียวทั้ง 2 ชิดเข้าหากัน เอียงคอมองไปยังพี่ชายตัวที่พึ่งบอกว่ามีแฟนแล้ว
“มองอะไรจ๊ะ”
“ใครกันคะ แฟนพี่ ?”
“ไม่มีหรอก พี่โกหกน่ะ”
“จริงเหรอคะ ?”
“จริงสิจ๊ะ พี่จะมีได้ไง มีแค่น้องสาวคนนี้คนเดียวก็พอแล้วเนาะ” เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปยีผมน้องสาวเล่นด้วยความเอ็นดู
“หนูไม่ได้ห้ามพี่ไม่ให้มีซะหน่อย”
“อยากให้พี่มีหรือไม่มีล่ะ”
คำถามนี้ทำให้เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร ความจริงเธอก็ไม่เคยเห็นพี่ชายมีคนที่ชอบหรือมีแฟนเลยสักคน ถ้าถามว่าอยากให้มีไหม มันก็ตอบยากนะ ลึก ๆ ในใจเธอเหมือนไม่อยากให้เขามีแฟน แต่ถ้าเขาจะมีจริง ๆ มันก็ได้อยู่หรอก เธอไม่ใช่เจ้าชีวิตเขาเสียหน่อย
“ไม่รู้สิคะ...มีก็ได้ ไม่มีก็ได้ค่ะ”
“งั้นพี่จะไม่มี” เด็กหนุ่มตอบทันที สายตาจ้องมาไปที่เด็กน้อยที่ตอนนี้กำลังตักไอศกรีมกินอย่างเอร็ดอร่อย ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อมีคราบครีมสีขาวติดอยู่ช่างดูไร้เดียงสาเหลือเกิน เขาเอื้อมมือไปเช็ดริมฝีปากน้อย ๆ นั้น เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มหวานให้เขา แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ
พี่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้อีกนานเลยใช่ไหม
จะไม่มีคนปลุกตอนเช้า ไม่มีคนบอกฝันดีก่อนนอน
ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงคุยเจื้อยแจ้วนี้อีกแล้ว
พี่ไม่อยากให้หนูไปเลย…
@เฮียโจ้แทตทูสตูดิโอ
“เรามาที่นี่ทำไมคะ ?”
“พี่จะสัก”
“สักคืออะไรคะ”
“ก็วาดรูประบายสีแบบที่หลังของป๋าไง ลายสิงโตน่ะ” เด็กหนุ่มพูด จริง ๆ คือลายเหมราช สัตว์ในป่าหิมพานต์ แต่น้องสาวเขาเรียกมันว่าสิงโต
“อ๋อ งั้นเหรอคะ…แล้วพี่ยักจะสักลายอะไรคะ แล้วเจ็บไหมคะ ถ้าเจ็บหนูไม่อยากให้พี่ทำเลย” เด็กน้อยถามกลับด้วยความสงสัย เธอเห็นลายสิงโตที่หลังของป๋ามันใหญ่มากเลย สวยมากด้วย ป๋าอาบน้ำลายมันก็ไม่ออก ไม่รู้ว่าเจ็บหรือเปล่า ถ้าเจ็บเธอก็ไม่อยากให้พี่ชายสักเลย
“ไม่เจ็บหรอก เหมือนมดกัดแหละ ปะ…เราลองเข้าไปดูข้างในกัน”
ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้านที่เต็มไปด้วยลายสักลวดลายต่าง ๆ บ้างก็สักที่แขน ขา หลัง หน้าอก บางรูปก็ใหญ่บางรูปก็เล็ก แต่ละลายสวยงามดูโดดเด่น
มีชายวัยกลางคนกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตรงมุมร้าน แขนและขาเขาเต็มไปด้วยรอยสักน่าเกรงขาม
“หวัดดีครับ...เฮียโจ้หรือเปล่าครับ”
“ใช่ ข้าเอง มาสักหรือเอ็งน่ะ”
“ครับ”
“อายุเท่าไร ?”
“18 ครับ”
“เอาบัตรประชาชนมาดูดิ๊ ข้าไม่ไว้ใจ ไอ้เด็กสมัยนี้มันอยากเท่ ทำมาหลอกข้าว่าอายุ 18 ถ้าข้าสักให้มีหวังติดคุกหัวโตกันพอดี”
เด็กหนุ่มยื่นบัตรประชาชนของตนเองให้ไป เขาพึ่ง 18 ปีไปเมื่อไม่กี่เดือนนี้เอง วันเกิดเขายายน้องสาวตัวแสบยังแอบแกล้งเป็นผีมาเซอร์ไพรส์เขาถึงห้องนอน คิดแล้วก็นึกขำ ยายน้องสาวรอจนหลับในตู้เสื้อผ้า กว่าเขาจะขึ้นไปบนห้องเทียนก็ดับ เค้กเละหมดเพราะเจ้าตัวดันนั่งทับ
“เอ็งจะสักตรงไหน ลายอะไร”
“ตรงหน้าอกข้างซ้ายครับ”
“เอ็งมีแบบมาหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็ดูลายในอัลบั้มนี้” เฮียโจ้ยื่นอัลบั้มลายสักมาให้พยัคฆ์
“ผมวาดเองเฮีย ขอเวลาครึ่งชั่วโมง”
“เอางั้นนะ”
“ครับ”
บทที่เกี่ยวข้อง
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 7 ห่างกันไกล 1/2
30 นาทีผ่านไป…เด็กหนุ่มยื่นกระดาษให้เฮียโจ้“โอ้โฮ ! ไอ้หนุ่ม เอ็งเป็นจิตรกรเรอะ ทำไมวาดสวยงี้วะ” เฮียโจ้ตะลึงกับผลงานการวาดรูปของพยัคฆ์ ในกระดาษที่ยื่นให้เป็นลายเสือ ด้านล่างมีคำว่า PAYAK&JAOKHA เด็กหนุ่มยิ้มด้วยความภูมิใจ ถึงเขาจะเรียนวิชาอื่นไม่ค่อยเก่ง แต่เรื่องศิลปะการวาดรูปเขาถนัดนัก “พี่ยักไม่ได้เป็นจิตรกรหรอกค่ะ แต่พี่ยักชอบวาดรูป วาดสวยมาก ๆ เลยนะคะ” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ม้านั่งพูดขึ้น“เออ ข้าเชื่อเอ็งนังหนู”“ผมขอวันนี้จบงานเลยนะเฮีย ไม่ค่อยมีเวลามาน่ะ”“วันเดียวเนี่ยนะ รูปที่เอ็งวาดมา ข้าว่าอย่างน้อย ๆ ต้อง 3 วันนู่นถึงจะเสร็จ เอ็งไม่ไหวหรอก เชื่อข้า”“ไหวเฮีย ผมไหว ผมให้ทั้งคืนเลย บวกเงินเพิ่มก็ได้”“เอางั้นเลยนะ เอ็งไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”“ไม่เปลี่ยนเฮีย”“โอเค…มา ขึ้นเขียง”8 ชั่วโมงผ่านไป…ตี 2…บ้านเหมราชเด็กหนุ่มค่อย ๆ เดินย่องเข้าบ้านตัวเอง ภายในบ้านมืดสนิท เขาใช้ความเคยชินเดินเอามือและเท้าควานหาสิ่งกีดขวางข้างหน้า พยายามจำตำแหน่งของบ้านเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเปิดไฟ บนหลังเขามีเด็กน้อยอยู่ เธอนอนหลับบนหลังเขาอย่างสบายใจน้ำลายไหลยืด เขาเดินขึ้นบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-21พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 8 ห่างกันไกล 2/2
@กรุงเทพมหานคร“รับโทรศัพท์พี่ด้วยนะ อย่าลืมกินข้าวเช้า ตอนเย็นอย่ากินของเผ็ดมากเดี๋ยวปวดท้อง แล้วก็อย่าออกมาแอบกินขนมกลางดึกล่ะ แอร์ฯ ก่อนนอนให้เปิด 25 องศาพอ เข้าใจที่พี่พูดไหม”“ค่าพี่ย้ากกกก บ๊ายบายนะคะ อย่าลืมมาหาหนูด้วยน้า”เด็กน้อยโบกมือให้พี่ชายที่โผล่หัวออกมาจากรถเอสยูวี ขณะรถกำลังเคลื่อนออกไป เขามองเธอโดยไม่ละสายตาเลยแม้แต่น้อย มือข้างหนึ่งโบกไปมา คล้าย ๆ เหมือนเธอจะเห็นเขาเช็ดน้ำตาที่แก้ม“พี่รักหนูนะ…ไว้ถึงบ้านแล้วจะโทร.หา”“หนูก็รักพี่ค่ะ”วันเวลาล่วงเลยผ่านไป…หลังจากที่ฉันได้เข้ามาเรียนกรุงเทพฯ ช่วงแรก ๆ บอกเลยว่ายังปรับตัวไม่ค่อยได้ แต่โชคดีที่มี “วีวี่” ลูกสาวของลุงวิทย์ เธอเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับฉัน เธอคอยอยู่เป็นเพื่อนตลอด พาไปกินของอร่อย ๆ พาไปเที่ยวเล่นหาอะไรสนุกๆทำแก้เหงา จนฉันเริ่มชินกับการอยู่ที่นี่บ้างแล้วลุงวิทย์เองก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี ไปรับ-ส่งที่โรงเรียนพร้อมกับวีวี่ตลอด เขาดูแลวีวี่อย่างไรก็ดูแลฉันแบบนั้น ส่วนพี่พยัคฆ์ในช่วง ม.1-ม.4 เขามาหาบ่อยมาก บ่อยมาก ๆ เรียกได้ว่าแทบทุกอาทิตย์ บางครั้งในวันธรรมดาช่วงเย็น ๆ เขาก็มา ทุกครั้งที่มาก็จะมาค้างที่บ้านลุงวิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-21พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 9 ยายตัวแสบ 1/2
@บนรถ หญิงสาวนั่งคิดไปถึงวันเวลาเก่า ๆ ของเธอและพี่ชายที่เคยมีร่วมกัน แม้ว่าเธอจะบอกตัวเองอีกสักกี่พันรอบว่าเขาไม่ใช่พี่ชายเธออีกแล้ว แต่ภายในใจก็ยังคงคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาของเขาและเธออยู่ดี หญิงสาวอยู่บนรถปาเจโร สปอร์ต ที่กำลังจอดติดไฟแดง จุดมุ่งหมายคือมหาวิทยาลัย วิทยายังคงเป็นคนไปรับ-ส่งพวกเธออยู่แม้ว่าจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ตาม ในขณะที่เธอกำลังนั่งรถไปเรียนอยู่นั้น… “ยายเจ้า ๆ มานี่ ๆ มาดูนี่ นั่นใช่พี่พยัคฆ์หรือเปล่า ?” เสียงของวีวี่ทำให้เธอหลุดจากภวังค์ วีวี่ชี้ไม้ชี้มือไปยังชายคนหนึ่งที่อยู่ในชุดซูตสีดำทั้งตัวดูภูมิฐาน รูปร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้าง ผิวไม่ถึงกับขาวแต่ก็ไม่ดำ และหน้าตาของเขานั้นทำให้เธอนิ่งอึ้งไป สมองของเธอขาวโพลน หัวใจแทบกระเด็นออกมา ใช่ ! เป็นเขาจริง ๆ พี่พยัคฆ์ พี่ชายที่หายไปจากชีวิตเธอ 2 ปีเต็ม ! ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หน้าตึกตึกหนึ่งที่ใหญ่โตมากทีเดียว เธอจำได้เมื่อ 2 ปีก่อน ตึกนี้กำลังก่อสร้างอยู่เลย ข้าง ๆ เขามีผู้หญิงคนหนึ่ง ! ผู้หญิง ? ที่ดูสวย สง่า ขาว ขายาวเรียว และที่สำคัญนมใหญ่มาก หล่อนใส่ชุดมินิเดรสสีดำแขนยาว เธอยิ้มหัวเราะอยู่กับเขา เขาเองก็พู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-22พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 10 ยายตัวแสบ 2/2
ชายหนุ่มเดินออกจากห้อง VVIP ที่อยู่ด้านบนลงมาด้านล่าง แล้วมานั่งตรงบาร์ขนาดกะทัดรัด เขาสั่งเครื่องดื่มบาร์เทนเดอร์เสร็จก็นั่งจมอยู่กับความคิดมากมายตามลำพัง กี่ปีแล้ว ? กี่ปีที่เขาไม่ได้ติดต่อเธอไป 10 ปีหรือเปล่า ? ทำไมมันดูยาวนานเหลือเกิน ความจริงก่อนหน้านี้ที่เขาไม่ติดต่อเธอไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไปหา ไม่ใช่ว่าเขาจะทิ้งเธอไปไหนแต่เพราะคำพูดของผู้เป็นพ่อเมื่อ 5 ปีก่อน ตอนที่เขาจบปริญญาตรีใหม่ ๆ ทำให้เขาตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางชีวิตตัวเอง จากที่คิดง่าย ๆ แค่จะไปอยู่กับน้องสาวของเขา ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อน ไม่ได้วางแผนชีวิตตัวเอง ตอนนั้นพอฟังคำพูดพ่อแล้ว มันทำให้ต้องเปลี่ยนใจ ตัดใจทำในสิ่งที่เขาควรทำ ‘เพื่อเธอ’ ‘เฮอะ ! ดี มึงไปเลยนะ ไปให้น้องมันหาเลี้ยงมึงเลย มึงคิดว่ากูไม่รู้เหรอว่ามึงคิดยังไงกับน้องน่ะ ฮะ ! ไอ้ยัก !’ ‘ป๋า !!!’ ‘กูไม่ได้ห้ามมึงหรอกนะ กูรู้ว่ามึงรักน้องแบบไหน เพราะงั้นกูเลยต้องคอยบอกคอยสอนมึงอยู่นี่ไง’ ‘...’ ‘ถ้ามึงอยากดูแลน้องจริง ๆ มึงต้องทำให้น้องมั่นใจว่าฝากชีวิตไว้ไม่ผิดคน การมีหน้าที่การงานที่ดีทำก็เป็นอีกทางที่จะทำให้มึงมีอนาคตที่ดี สามารถเลี้ยงดูน้องได้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-22พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 11 พี่ชายที่หายไป 1/2
“เจ้าขา !! ทำไมเมาแบบนี้ !” พยัคฆ์ร้องเรียก เขาเดินเข้าไปอุ้มคนตัวเล็กที่กำลังค่อย ๆ ถกเสื้อขึ้นจนทำให้เห็นบราเซียตัวจิ๋วสีชมพูหวานแหววยายเจ้า ! เขาอยากจะฟาดแม่น้องสาวตัวดีคนนี้เหลือเกิน เขาอุตส่าห์เฝ้าหวง ทะนุถนอมมาหลายปี ไอ้พวกเวรนี่เชียร์ให้ถอดก็จะถอดง่าย ๆ อย่างนี้เลย ชายหนุ่มคิดในใจ“หืมมม อาราย นี่ครายกันน่ะ อ๊ะ ! ปล่อยช้านน้าาา” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงยานคางกว่าปกติ เธอดิ้นพราดอยู่ในอ้อมแขนแกร่งกำยำของเขา น้ำหนักเธอเบาหวิว เขาแทบจะไม่ต้องออกแรงอะไรมากมาย ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกไปทางด้านหลังของผับ ก็มีมือมือหนึ่งกระชากที่แขนเขา “เฮ้ย ! ไอ้หน้าหล่อ แกกำลังจะทำอะไรวะ น้องเขาเป็นญาติแกหรือไง จะมาอุ้มมั่ว ๆ แบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอ” ชายหน้าเหียกคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่หึ ! ทำเกินไปงั้นเหรอ แล้วทีพวกมึงเชียร์ให้น้องกูถอดเสื้อผ้า มันไม่เกินไปตรงไหน ?ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงแต่ก้าวเดินต่อไป“กูถามไม่ได้ยินเหรอ ไอ้หน้าหล่อ”คำก็หล่อ สองคำก็หล่อ เออ กูไม่เถียง เพราะหลักฐานก็เห็น ๆ กันอยู่ !ชายหนุ่มหันหน้ากลับไปตอบไอ้หน้าเหียกนั่นทันที“กูเป็นผัว มึงจะทำไม ! ผัวง้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 12 พี่ชายที่หายไป 2/2
เช้าวันต่อมา…ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายเป็นอัมพาตแบบเฉียบพลัน มีบางอย่างมากดทับที่บริเวณช่วงหน้าอกและขา มันชาวาบไปหมด รู้สึกหายใจลำบาก นี่ฉันโดน ‘ผีอำ’ งั้นเหรอหญิงสาวพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก หันมองรอบ ๆ ตัวอย่างช้า ๆ ก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้าพี่พยัคฆ์ !!ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่สิ…ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ เท่าที่จำได้ เมื่อคืนหลังจากกลับบ้านไปฉันก็แอบออกไป Zeeza Night Club สั่งเหล้ามานั่งดื่มคนเดียว ความอยากลืมภาพที่ได้เห็น ภาพเขาที่หัวเราะพูดคุยกันอย่างมีความสุขกับผู้หญิงคนนั้น หลังจากนั้น ฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย รู้ตัวอีกทีก็มานอนให้พี่ชายที่ฉันคิดอยากจะลืมกอดอยู่แบบนี้เธอพยายามผละตัวเองออกจากลำแขนและขาที่แข็งแกร่งของเขา ให้ตายสิ ! หนักเป็นบ้าเลย“อื้ออออ…อะ…อ๊า…เจ้าขา…” นี่เขา…กำลัง…ละเมอคราง ? ชื่อฉันงั้นเหรอ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้พี่บ้า มีแฟนอยู่แล้ว มาครางชื่อคนอื่นทำไมกันเล่า เธอใช้มืออันน้อยนิดทุบไปหน้าอกเขาด้วยความโมโห“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พี่บ้า !!”ชายหนุ่มสะดุ้งตื่น เขามองใบหน้าที่เลอะเปรอเปื้อนไปด้วยเครื่องสำอาง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดลงเลย ตื่นแล้วเหรอ ยายตั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 13 เป็นแฟนพี่ได้ไหม 1/2
ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปขวางหน้าหญิงสาว ก่อนที่คนเจ้าอารมณ์จะเดินออกจากบ้านไปด้วยความโกรธ“หลีกค่ะ ! หนูจะกลับบ้าน”“ไม่ให้ไป”“หนูจะไป”ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารวบร่างเล็กของเธอขึ้นพาดบ่าที่กำยำของเขา หญิงสาวดิ้นพราดเอามือทุบที่หลังเขาพลางร้องตะโกนให้ปล่อย“ปล่อยหนู…ปล่อยหนูลงนะ…หนูจะฟ้องป๋า คอยดู !!” ชายหนุ่มอุ้มเธอพาดบ่าแล้วเดินออกจากบ้านไป เขาเจอตรีรดาที่กำลังจะเดินผ่านสวนหย่อมหน้าบ้านพอดี“มีอะไรกันคะ…พะ...พยัคฆ์…นี่คือ...” เธอถาม สีหน้าดูงุนงงอย่างมาก “น้องสาวน่ะ…คุณมาก็ดี…ช่วยเตรียมชุดนักศึกษาให้ผมชุดหนึ่ง…อ้อ ! แล้วก็ช่วยเลื่อนนัดวันนี้ทั้งหมดให้ผมด้วย”“ค่ะ…แต่ว่าพยัคฆ์คะ…นัดนี้สำคั…”“ปล่อยหนูลงเดี๋ยวนี้นะไอ้พี่บ้า !!! หนูไม่ไปไหนทั้งนั้นนนน”เพียะ ! เพียะ ! เขาตีก้นฉัน !! นี่เขากล้าตีก้นฉันต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นเลยเหรอ“ถ้าไม่เงียบ…พี่จะตีเธออีก” “...”@บริษัท พี แอนด์ เจ อินเตอร์เนชันแนลชายหนุ่มพาเธอมาที่บริษัทของเขา ซึ่งเป็นตึกที่เธอเจอเขาเมื่อวาน เขาพาเธอขึ้นมายังชั้นบนสุดและห้องที่เธอกำลังนั่งอยู่นี้เป็นห้องทำงานของเขา ภายในห้องมีกระจกรอบด้าน มีโซฟารับแขกและโต๊ะทำงา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-25พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 14 เป็นแฟนพี่ได้ไหม 2/2
@มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร“สรุปว่าพี่พยัคฆ์เขากลับมาหลังจากหายหน้าไปหลายปี และยังขอเธอเป็นแฟนอีกงั้นเหรอ ?” วีวี่พูดสรุปหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากเจ้าของเรื่อง“อืม… ฉันจะทำยังไงดี…เขา…จูบฉันด้วย”“เขาจูบแกหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอยะ…” ยัยวีวี่พูดกระแทกเสียง ทำเอาคนที่นั่งอยู่รอบ ๆ หันมามองกันเป็นตาเดียว พวกเธอกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียนเลกเชอร์รอเลิกเรียน “มันไม่เหมือนกันสักหน่อย…ตอนนั้นฉันเมาไม่รู้เรื่อง...” เธอพูดไป 2 แก้มก็แดงเห่อร้อนขึ้นมา“แล้วชอบมะ ?”“ก็ดีนะ…เอ๊ย ! ไม่ใช่ แกจะบ้าเหรอ…ขะ…เขาเป็นพี่ชายฉันนะ”“ก็ไม่ใช่พี่แท้ ๆ ซะหน่อย แกจะห่วงอะไร ชอบก็บอกชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบสิ”“ไม่รู้สิ…ฉันเองก็บอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะ...เราไม่เคยพูดเรื่องนี้กันเลย”“เอาอย่างนี้…แกลองถามใจตัวเอง ว่าข้างในลึก ๆ แล้ว…แกชอบพี่เขาไหม ชอบแบบผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่แบบพี่ชาย แกไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ มั่นใจเมื่อไหร่ก็เซย์เยสไปเลย เข้าใจที่ฉันพูดไหม”หญิงสาวพยักหน้าหงึก ๆ “เข้าใจ”“ดี” เลิกเรียนหน้าตึกคณะบริหารธุรกิจระหว่างประเทศสายตาของใครหลายคนมองตามรถสปอร์ตคันสีดำแวววาวราวอัญมณี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-25
บทล่าสุด
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 31 ลักพาตัว 2/2
หลังจากคุยกับเพื่อนสนิทหญิงสาวก็กลับเข้าไปทำงานตามปกติ แต่จนแล้วจนรอดเธอกลับไม่มีกะจิตกะใจทำงานแม้แต่น้อย ในหัวเธอเต็มไปด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน คืนที่ทะเลาะกันกับแฟนหนุ่ม ไม่รู้ป่านนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง ความคิดสับสนวุ่นวายจนเธอต้องไปสงบจิตสงบใจบนดาดฟ้าของบริษัทเมื่อคืนที่ผ่านมา เขาไม่กลับมาบ้าน ไม่โทร.มา ไม่ส่งข้อความหาฉันเลย เขาไม่เชื่อใจ คิดว่าฉันมีคนอื่น คงกะจะทิ้งฉันแล้วจริง ๆ ใช่ไหมคนบ้า ! พี่ยักบ้า ! ทำไมถึงไม่เชื่อใจกันบ้างเลย เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนดาดฟ้าของที่ทำงาน แววตาหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มตอนนี้ดูเศร้าลงราวกับจะไม่มีความสุขอีก“ทำไมมานั่งที่นี่คนเดียว ?” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังเดินมาทักเธออัศวเดินมานั่งข้าง ๆ เธอ เขาหันมองเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก วันนี้เธอพยายามหลบหน้าเขามาตลอด เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบคืนนั้นอีก และยิ่งยายวีวี่บอกว่าเขาชอบเธอและอยากแย่งเธอจากแฟนหนุ่ม ยิ่งทำให้เธออยากจะอยู่ให้ห่างจากเขา“แค่มาสูดอากาศน่ะค่ะ” เธอตอบโดยไม่มองหน้าเขา และพยายามจะลุกขึ้นหนีไป แต่ชายหนุ่มก็จับแขนเธอไว้ก่อน“คุยกันก่อนสิ”“ปล่อยค่ะ”“นั่ง
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 30 ลักพาตัว 1/2
ความเร็วของรถที่ขับเคลื่อนอยู่บนท้องถนนไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด สิ่งที่ทำให้เขากลัวมากที่สุดคือการสูญเสียคนที่เขารักต่างหาก จังหวะที่เขาเห็นภาพนั้น ภาพที่ชายคนอื่นซึ่งไม่ใช่เขายื่นหน้าทาบทับใบหน้าเธอ หัวใจเขาแทบจะหลุดออกมา คล้ายมีคนโยนก้อนหินหนัก ๆ ลงในใจ เขาพยายามจะไม่คิดอะไร พยายามจะเชื่อใจเธอ แต่เขาก็ทำไม่ได้จริง ๆ แม้ปากจะบอกไปว่าเชื่อใจไปแล้วก็ตาม พอนึกถึงภาพนั้น หัวใจเขาก็เหมือนถูกบดขยี้ ความโกรธคุกรุ่นอยู่ภายในใจแทบจะระเบิดออกมา ความเกลียดแค้นชิงชังมีมากเมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้น แม้เขาจะเห็นหน้าไม่ชัด แต่ก็พอรู้ตำแหน่งหน้าที่ของมัน…มึงจะได้กลายเป็นศพต่อไปแน่ กูสาบานเลย !!!@บ้านอัศวรถสปอร์ตสีดำจอดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง…ป้ายหน้าบ้านเขียนว่า ‘ตระกูลเมธาอัครโยธิน’ ชายหนุ่มก้าวลงจากรถแล้วเดินไปกดออดหน้าบ้าน ไม่นานนักก็มีคนงานออกมา“มาหาใคร ?” คนงานวัยกลางคนถาม“อัศว”“นัดไว้หรือเปล่า ?”“ไม่ได้นัด บอกไปว่า กูชื่อพยัคฆ์ เป็นผัวของเจ้าขา” เขาจับปืนที่อยู่ตรงกางเกงขึ้นมาประหนึ่งว่ากูมีปืน ถ้าไม่รีบไปแจ้งนายมึง กระสุนจะได้เจาะที่หัวกะโหลกมึงแน่ คนงานพยักหน้ารับด้วยใบหน
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 29 ความเชื่อใจ 2/2
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งเข้าสู่เวลา 4 ทุ่มครึ่ง ทีมงานพี่ขิมทยอยกลับกันไปจนเหลือแค่ฉันกับพี่ขิม 2 คน ส่วนบอส…รายนั้นน่าจะกลับไปตั้งแต่ช่วงเย็นแล้วมั้ง ไม่เห็นเลยตั้งแต่ช่วงนั้น“วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่าน้องเจ้า พรุ่งนี้เราค่อยมาต่อกัน” “ได้ค่ะพี่ แต่เดี๋ยวหนูขอจัดการส่วนนี้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยลงไป พี่ไปก่อนเลยค่ะ”“งั้นพี่ไปก่อนนะ วันนี้ขอบคุณอีกครั้งนะน้องเจ้า”“ค่ะพี่ สวัสดีค่ะ”เธอนั่งทำงานต่ออีกสักพัก…ไม่นานงานสำหรับวันนี้ก็เสร็จ หญิงสาวเก็บข้าวของเตรียมตัวจะลงไปข้างล่าง“ทำไมยังไม่กลับ ?” หญิงสาวหันไปตามเสียงก็พบกับเจ้านายตัวใหญ่ยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์อยู่“กำลังจะกลับค่ะ”“กลับดึกแบบนี้แฟนไม่โทร.ตามแย่เลยเหรอ ?”นั่นสิ ลืมนึกไปเลย พี่ยักต้องเป็นห่วงมากแน่ ๆ เธอไม่เคยกลับดึกขนาดนี้มาก่อน หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูปรากฏว่าแบตเตอรี่โทรศัพท์หมด แย่แล้ว !“บอกเขาเดี๋ยวผมไปส่ง” ชายหนุ่มยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้“ขอบคุณค่ะ แต่หนูให้แฟนมารับดีกว่า คงไม่เหมาะถ้าจะให้ท่านประธานไปส่ง”“เธอนี่ คิดมากเกินไปไหม” หญิงสาวไม่ตอบ จัดการกดโทรศัพท์โทร.หาแฟนหนุ่ม แต่ทันใดนั้น…ขวับ !“ไม่ต้องโทร.แล
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 28 ความเชื่อใจ 1/2
หลายวันต่อมา…หลังจากที่ฉันย้ายเข้าไปทำงานอยู่ในห้องของคุณอัศว ฉันก็ได้ทำงานเอกสารบ้างนิดหน่อย บางครั้งที่เขาไปคุยงานนอกสถานที่ ก็มักจะพาฉันไปด้วย บางครั้งก็จะกินข้าวจากข้างนอกมาเลย แต่ทุกครั้งที่ไปพี่รดาก็จะไม่ได้ไปทุกที พี่รดาก็ดูไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจอะไร กลับอยากให้ฉันไปแทนเธอด้วยซ้ำ เขาไม่ได้ใช้งานอะไรฉันมากนัก ส่วนพี่รดาก็ดูจะไม่ค่อยหางานมาให้แล้วเหมือนกัน ส่วนมากเขาจะชอบถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ของฉันเสียมากกว่า มีอยู่หนหนึ่งตอนไปกินข้าว เขาถามว่าฉันกับพี่พยัคฆ์ว่าเรียกกันว่าอะไร แล้วบอกให้เรียกเขาแบบนั้นบ้าง แต่ฉันก็ปฏิเสธไป บอกเหตุผลว่ามันคงไม่เหมาะ เพราะเขาเป็นเจ้านายเธอเป็นลูกน้อง อีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยากเรียกเขาว่าพี่ด้วย มันดูแปลกพิลึกที่เขาชอบถามอะไรและทำตัวแปลก ๆ ใส่ แต่มันก็ดีกว่าการโหมงานหนักจนทำให้ไม่มีเวลากินข้าว แบบนั้นฉันคงจะตายก่อนฝึกงานจบพอดีนี่ก็หมดเวลาไปแล้ว 1 เดือน เหลืออีก 5 เดือนก็ฝึกงานเสร็จ หน้าที่ของเธอในแต่ละวันก็ไม่ค่อยมีอะไร เช้ามาจัดโต๊ะทำงานให้เขา เช็กอีเมล ดูตารางงาน ความจริงหน้าที่พวกนี้ก็คล้าย ๆ เลขานุการอยู่เหมือนกัน แต่ก็ช่างเถอะ จะเป็นอะไรก็ช่าง หล
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 27 อดีต 2/2
@บ้านพยัคฆ์ วันนี้ยัยวีวี่มาค้างที่บ้าน สงสัยมีเรื่องจะเมาท์มอยเยอะ เรา 2 คนนั่งอยู่ในห้องที่พี่พยัคฆ์บอกจะเอาไว้ให้ลูก ส่วนเขาน่ะเหรอ นอนห้องนั้นไปคนเดียว…ตอนแรกที่บอกเขาว่ายัยวีวี่มานอนด้วย เขาจะไม่ยอมด้วยซ้ำ บอกว่าจะไม่ได้นอนกอดเธอตั้ง 1 คืน…มันทรมานใจอย่างนู้นอย่างนี้ หาข้ออ้างมาสารพัด จนเธอต้องปลอบไปยกใหญ่ด้วยการใช้ปาก…ก่อนที่ยัยวีวี่จะมา ไม่งั้นไม่ยอมท่าเดียว…คนหื่นที่แท้ทรู !! “ฉันนะแก…เจอเขาแล้วใจเต้นตุ้บ ๆ เลย ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งหวั่นไหวอะแก…” ยัยวีวี่เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ให้เธอฟัง ทำไมมันช่างแตกต่างกับฉันเหลือเกิน ยัยวีวี่บอกว่าเจอพี่ที่ทำงานดีมาก คอยสอนงานให้ทุกอย่าง แถมหล่อบาดใจจนยัยวีวี่ถึงขั้นหลงรักเลยทีเดียว“เออ แล้วแกล่ะ เป็นไงบ้าง ?” “เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ…”“โอ้โฮ ที่ฉันดีใจก่อนหน้านี้ทำให้รู้สึกผิดไปเลยว่ะ ดูแกจะโดนยายรดาเล่นงานเอาซะแล้วแหละ”“ไม่รู้พรุ่งนี้จะโดนอะไรอีกบ้าง”“แต่ฉันสงสัย…ว่าทำไมคุณอัศวต้องพาแกไปกินข้าวด้วยวะ”“ใครอัศว อ๋อ...ประธานตัวใหญ่นั่นน่ะเหรอ เห็นเขาบอกหาเพื่อนกินข้าวน่ะ...สงสัยไม่มีคนคบมั้งแก”“ใช่เหรอวะ…ระดับประธานบริษัทเลยนะ พี
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 26 อดีต 1/2
ฉันกำลังนั่งมองเอกสารที่สูงท่วมหัวจนมองไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน…ตอนนี้เที่ยงแล้วก็ยังไม่ได้กินข้าวเลย…ฮือ ๆ ๆ อยากกลับบ้านจัง หลังจากที่พี่รดาเข้ามาก็แจกแจงงานให้กับนักศึกษาฝึกงานคนอื่น ๆ ยัยวีวี่เองก็พลอยกระเด็นไปอยู่คนละแผนก…ส่วนฉันเหรอ…ทำทุกอย่างค่ะ ตั้งแต่ถ่ายเอกสาร เรียงเอกสาร เติมหมึกเครื่องพรินต์ ชงกาแฟ ซื้อกาแฟ ตอนนี้ต้องมานั่งคัดแยกเอกสารของแต่ละปีให้เข้าที่…ถึงจะรู้ว่าพี่รดาแกล้งแน่ ๆ แต่ก็พยายามอดทนทำไมน่ะเหรอ...เพราะถ้าไม่ทำต่อที่นี่ ก็ไม่มีที่ให้ไปแล้ว...ดังนั้นจึงต้องอดทนไปก่อน…บอกตัวเองไว้นะเจ้าขา…แกต้องสู้ !เสียงโทรศัพท์ดัง ~~“ฮัลโหลค่ะพี่ยัก…”“กินข้าวยังจ๊ะทูนหัว” แค่ได้ยินเสียงน้ำตาเธอก็จะไหลออกมาแล้ว“กินแล้วค่ะ พึ่งกินกับยัยวี่เมื่อกี้นี้เอง อิ่มมากเลยค่ะ…พี่ยักล่ะคะ” ยังไม่ได้กินเลยต่างหาก หิวจนไส้กิ่วไปหมดแล้ว“เรียบร้อยจ้ะ…เป็นไงบ้างฝึกงานครึ่งวันแรก เหนื่อยไหมคะ ?” เหนื่อยค่ะ เหนื่อยมาก “ไม่เหนื่อยเลยค่ะ สบายมาก” “เหรอคะ ทำได้ใช่ไหม ?”“ได้สิคะ แฟนพี่ยักเก่งอยู่แล้ว”“ตั้งใจทำงานนะคะ ตอนเย็นเจอกันค่ะ…พี่รักหนูนะ”“หนูก็รักพี่ค่ะ”หลังจากวางสายพี่พยัคฆ์ หญิงสา
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 25 อัศวโกลบอล-เทรด 2/2
1 ปีผ่านไป…วันเลือกที่ฝึกงาน…“เอาไงดียัยวี่...ถ้าฉันไม่ไปฝึกงานที่ญี่ปุ่น แต่ฝึกที่ไทยฉันก็จะไม่ได้เป็นคนเลือกบริษัทเอง ถ้าขืนไปบริษัทที่ไม่ดี ฉันไม่ต้องทนอยู่ไปครึ่งปีเลยเหรอ” หญิงสาวร้องโอดครวญ เธอต้องเลือกระหว่างฝึกงานที่ญี่ปุ่น ซึ่งจะห่างจากแฟนหนุ่มแค่ 3 เดือน กับการฝึกงานในไทย ได้อยู่ใกล้กัน แต่ไม่ได้เป็นคนเลือกบริษัทเอง แถมยังต้องฝึก 6 เดือน “เอาไงก็เอาเลยแก…แกเลือกอันไหน ฉันก็จะตามแกไปทุกที่เลย” โชคดีที่ยังมียัยวีวี่ ต่อให้เจออะไรไม่ดี ยัยเพื่อนคนนี้ก็จะคอยปกป้องฉันเสมอ…เอาวะ…ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว“งั้นฝึกในไทยก็แล้วกัน…ฉันไม่อยากห่างจากพี่ยักเลย”“แหม ! ฉันกะอยู่แล้วแหละย่ะ…นี่ไม่รู้ว่าติดผัวหรือติดอย่างอื่นกันแน่นะเนี่ย”“บ้าเหรอยัยวี่ พูดไรน่าเกลียด” ความจริงติดทั้ง 2 อย่างเลยต่างหากล่ะ@บ้านพยัคฆ์ ห้องนอน“หนูเลือกฝึกงานที่นี่เพราะพี่เลยเหรอคะคนสวย...” ชายหนุ่มพูดขณะนอนกางแขนให้แฟนสาวนอนหนุน มือข้างหนึ่งของเขาลูบที่หัวไหล่เธอเบา ๆ“หนูกลัวว่าพี่จะร้องไห้คิดถึงหนูมากกว่าค่ะ”“พี่ต้องร้องแน่ ๆ ถ้าหนูไม่อยู่…แต่ถ้าหนูอยู่ที่นี่ หนูจะเป็นฝ่ายร้องแทนนะคะ” “พี่ยักบ้า ! พูดอะไรล
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 24 อัศวโกลบอล-เทรด 1/2
หลายวันต่อมา…@มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร@โรงอาหาร“พี่ปลาวาฬเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่รดาจริง ๆ !!”“ชัวร์ แหล่งข่าวของฉันคอนเฟิร์มมาแล้ว…2 คนนั้นวางแผนกันมาอย่างดี แกเชื่อฉันสิ” ยัยวีวี่ยืนยันหนักแน่นจากข้อมูลที่ไปสืบมา “ไม่อยากจะเชื่อเลย”“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อย่ะ…วันนั้นที่เกิดเรื่อง แกได้กินอะไรจากใครบ้างไหม ?”“กินอะไรน่ะเหรอ อ้อ ! พี่ปลาวาฬเอาน้ำมาให้ฉันตอนพักเที่ยง…แต่กว่าฉันจะได้กินก็ปาไปช่วงเย็น ๆ แล้ว”“นั่นแหละคือเริ่มต้นแผนการ หวังจะให้แกกินยาให้เพลีย แล้วเข้าไปนอนในห้อง จากนั้นก็ให้พี่รดามาขโมยกุญแจห้องจากฉันไง” “ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง…ทั้ง 2 คนก็เท่ากับทำลายอนาคตฉันเลยนะ”“พี่ปลาวาฬน่ะกะจะแอ้มแกอยู่แล้ว ส่วนยัยรดา…ฉันว่ามันแค้นแกมากกว่า…คงคิดว่าถ้ากำจัดแกไปได้…หล่อนคงจะกลับมาอยู่เคียงข้างกับพี่พยัคฆ์อีกครั้งได้น่ะสิ”“แต่คนตายไปแล้ว ฉันไม่ถือสาหรอก ฉันอโหสิกรรมให้เขาไปแล้วด้วย…”“เออ…จะว่าไป ข่าวก็เงียบหายไปเลยนะแก อย่างกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นแน่ะ คนอะไรจะเมาจนเดินเข้าป่าไปให้ช้างเหยียบ แถมยังโดนพี่ยักแกอัดซะน่วมขนาดนั้นแล้วด้วย…”“นั่นน่ะสิ”“ฉันว่านะ...ยัยรด
พยัคฆ์เจ้าขา ตอนที่ 23 ค่ำคืนที่แสนเจ็บปวด 2/2
“หยาบคายที่สุด ออกไปจากห้องเจ้าเดี๋ยวนี้ ไม่งั้น…” เธอมองหาสิ่งรอบตัวที่พอจะเป็นอาวุธได้บ้าง ทันใดนั้นก็เห็นช้อนส้อมที่กินข้าวเมื่อตอนเย็น แต่ขณะที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบ พี่ปลาวาฬก็เหมือนจะรู้ทันว่าเธอมองสิ่งใดอยู่ เขารีบวิ่งไปปัดจานตก ช้อนส้อมกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทางจากนั้นเขาก็เข้ามารวบร่างเธอแล้วผลักลงบนเตียง…จับแขนเธอยกขึ้นเหนือศีรษะ หญิงสาวพยายามดิ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี กรีดร้องจนเสียงแทบแหบ เขาใช้มือปิดปากเธอและอีกข้างก็เอามือจับรั้งแขนเธอไว้ พลั่ก !เขาต่อยเข้าที่ท้องเธอทำให้เสียงกรีดร้องเงียบไป แทนที่ด้วยหยาดน้ำตา ชายหนุ่มซุกไซ้ที่ซอกคอขาวผ่องของเธออย่างหื่นกระหาย วินาทีนี้เธอคิดถึงเขา คิดถึงเขาเหลือเกิน ภาวนาด้วยน้ำตาหวังให้เขามาช่วย และถ้าเขาไม่มา เมื่อผ่านคืนนี้ไป เธอจะมองหน้าเขาอย่างไร ก็ในเมื่อเธอไม่สะอาดอีกต่อไปแล้ว เขาจะยังรักเธอเหมือนเดิม หรือจะรังเกียจและทิ้งเธอไป หยดน้ำเอ่อล้นรอบดวงตา เธอร้องไห้อย่างไม่มีเสียง ความเจ็บปวดทั้งกายและใจกลั่นออกมาเป็นน้ำตาปัง ! เสียงพังประตูทำให้ชายหนุ่มที่กำลังคร่อมตัวหญิงสาวชะงักไป “ไอ้สัตว์นรก !!”ผลัวะ ! “มึงกล้ามากเลยนะที่ทำแ
