ตอนที่ 5 เรียนเมืองกรุง 1/2

“ไอ้ฉิบหาย ! ไอ้ลูกเวร ! กูบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้พาน้องไปเล่นแถวนั้น…” เสียงก่นด่าของเหมราชดังไปทั่วลานบ้าน คนงานในสวนต่างพากันมามุงดูประหนึ่งล้อมวงดูคอนเสิร์ต

“ผมขอโทษป๋า...” คราวนี้พยัคฆ์ไม่ได้เถียงผู้เป็นพ่อเหมือนที่เคยทำ เขาเองก็รู้สึกผิดมาก ๆ กับเจ้าขา วินาทีที่ไม่เห็นเธออยู่จุดที่เล่นน้ำ มันสามารถทำให้เขาหัวใจแทบหยุดเต้นได้เลย 

“เดี๋ยวพอน้องจบ ป.6 กูจะให้ไปเรียนกรุงเทพฯ ห่าง ๆ จากมึงซะบ้าง ไม่งั้นได้ตายก่อนเรียนจบพอดี”

“ป๋าว่าไงนะ…ใครจะไปเรียนกรุงเทพฯ ?” เด็กหนุ่มพยายามถามซ้ำ หวังให้ตัวเองได้ยินผิดไป

“กูจะให้เจ้าขาไปเรียนที่กรุงเทพฯ ไปอยู่กับลุงวิทย์ที่นั่น ลูกเขาก็เรียนด้วยจะได้มีเพื่อน…”

“ไปไม่ได้นะป๋า !” เด็กหนุ่มพูดแย้งทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าพ่อจะให้น้องสาวที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตลอดต้องห่างตนไป

“ไปได้ กูคุยกับเขาไว้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพอน้องเรียนจบ ป.6 ก็ทำเรื่องย้ายโรงเรียนเลย”

“ไปไม่ได้ป๋า ผมไม่ให้ไป เรียนที่นี่ก็ได้ ทำไมต้องไปกรุงเทพฯ แล้วน้องจะอยู่ยังไง น้องไม่รู้จักใครเลยนะป๋า” เด็กหนุ่มกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก เขาพยายามจะหาเหตุผลร้อยแปดที่คิดได้ในหัวมายับยั้งความคิดของพ่อ ถึงในใจจะรู้ว่าไม่มีทางเปลี่ยนใจพ่อได้ แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ ไม่มีวัน…ไม่มีวันที่จะให้เธอไปเด็ดขาด แค่คิดว่าไม่มีเธออยู่ข้างกาย หัวใจมันก็ปวดหนึบขึ้นมา ราวกับจะแตกสลายให้ได้

“อยู่กับลุงวิทย์ เมียเขา ลูกเขาไง เขาดูแลน้องมึงได้ไม่ต้องห่วง มึงห่วงตัวเองก่อนเถอะ จะจบ ม.6 อยู่แล้ว ยังทำตัวไร้แก่นสาร ใครจะหวังพึ่งมึงได้”

“ป๋า…ผมขอร้อง ให้น้องอยู่ที่นี่เถอะ ผมสาบานจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว ขอร้องนะป๋า” เด็กหนุ่มขอร้องคนเป็นพ่อด้วยใจหวาดหวั่น เขาทรุดตัวลงปล่อยโฮโดยไม่อายใคร  

“เฮ้อ ! พยัคฆ์เอ๊ย กูเข้าใจนะว่ามึงเลี้ยงของมึงมาตั้งแต่เด็ก แต่เพื่ออนาคตของน้อง มึงต้องเข้าใจ น้องมันเรียนเก่ง กูก็อยากให้น้องไปเรียนที่ดี ๆ” เหมราชเริ่มลดเสียงลง เขาเข้าใจว่าพยัคฆ์ผูกพันกับเจ้าขามาก แต่เรื่องนี้เขาเองก็คิดไว้มานานแล้ว ยิ่งหลังจากได้คุยกับวิทย์เพื่อนที่ทำธุรกิจด้วยกันก็บอกว่าที่กรุงเทพฯ โรงเรียนมีพร้อมทุกอย่าง ค่อนข้างดีกว่าโรงเรียนต่างจังหวัด เขาเลยอยากให้เธอไปเรียนกรุงเทพฯ เพื่อที่จะได้เข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ ได้มีงานดี ๆ ทำ

“แล้วจะไปกี่ปี ?” เด็กหนุ่มเสียงอ่อน เพราะรู้ถึงการแพ้พ่ายแล้ว เขาไม่สามารถเปลี่ยนใจพ่อได้จริง ๆ 

“ก็จนจบมหา’ลัยนั่นแหละ”

“10 ปีเลยนะป๋า”

“เออสิวะ”

“...” เด็กหนุ่มเงียบไป ใช้ความคิดที่มีอยู่ทั้งหมดพยายามเค้นหาหนทางอีกครั้ง 10 กว่าปี เขารออยู่ที่นี่ไม่ได้แน่ ๆ ไม่มีทาง แต่ถ้าไม่อยู่ก็ไปด้วยเลยสิ ใช่ ! ไปเรียนที่นั่นด้วยเลย

ทำไมพึ่งมาคิดได้วะ ไอ้พยัคฆ์ ! เอ็งนี่มันฉลาดจริงเชียว !

“งั้นผมขอไปด้วย…จบ ม.6 แล้ว ผมขอไปต่อมหา’ลัยในกรุงเทพฯ นะป๋า” 

เหมราชหันมองหน้าลูกชายตัวเอง ถอนหายใจแล้วพูดในสิ่งที่คนฟังไม่อยากได้ยิน

“มึงไปไม่ได้…ไปแล้วใครจะช่วยกูดูแลงานที่บ้าน”

“โธ่ป๋า…ลุงชัชก็อยู่ ขาดผมไปคนเดียวไม่ทำให้ธุรกิจเจ๊งหรอก”

“มันเป็นลูกกูหรือไงล่ะ...ฉิบหาย ! แทนที่ลูกอย่างมึงจะอยู่ช่วยงาน กลับมาปัดหน้าที่ให้คนอื่นรับผิดชอบ…พอ ๆ ๆ กูไม่อยากเถียงกับมึงแล้ว กลับห้องไปดูแลน้อง กูพูดคำไหนคำนั้นไม่ต้องมาวอแว”

“ป๋าาาา…ขอร้องเถอะ”

เหมราชพูดเสร็จก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งหน้าเศร้าอยู่อย่างนั้น คำพูดของผู้เป็นพ่อบาดลึกถึงขั้วหัวใจ เขารู้สึกหมดหนทางแล้วจริง ๆ 

@ห้องเจ้าขา

“ป้าพรบอกว่าป๋าจะให้หนูไปเรียนที่กรุงเทพฯ…จริงหรือเปล่าคะพี่ยัก” เด็กน้อยพูดเสียงแผ่วเบา เธอนอนห่มผ้า โผล่หน้าออกมามองเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเช็ดตัวให้อยู่ข้าง ๆ แต่เขาไม่ตอบเธอ เพียงแค่พยักหน้าอย่างเนือย ๆ

“แล้ว…พี่ยักไปด้วยหรือเปล่า” เด็กน้อยเกาะแขนเขา สายตาจ้องมองไปที่เด็กหนุ่มอย่างคาดหวัง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ การส่ายหน้า พี่ยักไม่ได้ไปด้วยเหรอ…งั้นเธอก็จะไม่ไป

“งั้นหนูก็ไม่ไปค่ะ หนูจะอยู่กับพี่”

“ไม่ได้หรอก ป๋าตัดสินใจแล้ว ยังไงหนูก็ต้องไป” เด็กหนุ่มยื่นมือมาปัดปอยผมที่ระอยู่ข้างแก้มเนียนใสของเธอ เขารู้ว่ามันยากที่จะต้องยอมให้เธอไป แต่ในใจเขาก็อยากให้เธอมีอนาคตที่ดีเหมือนกัน

“พี่ยักอยากให้หนูไปไหมคะ”

เขาพยักหน้าตอบเธอ แววตาสะท้อนความปวดใจออกมาเต็มเปี่ยม

“งั้นหนูจะไปค่ะ…” เธอดันตัวขึ้นนั่ง เอื้อมสองมือน้อย ๆ มากอดเขา ตบหลังเขาเบา ๆ คล้ายกับจะปลอบ

“หนูรักพี่นะคะ”