เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 432
บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 433
เชิญหมอมาตรวจดูก็วินิจฉัยไม่พบว่าเป็นเพราะเหตุใดหลายปีมานี้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ที่หมู่บ้านซีโข่วในหมู่บ้านซีโข่วของพวกเขามีคำร่ำลืออย่างหนึ่งว่า หากในบ้านมีคนตาย ห้ามพลาดฤกษ์ฝังศพเป็นอันขาดมิฉะนั้นคนในครอบครัวจะเคราะห์ร้ายต่อมา เมื่อพวกอวี๋ผิงเหลียงอาการป่วยดีขึ้นก็ไปเชิญนักพรตมาทำพิธีที่บ้านด้วยเหตุนี้จึงทำให้คนในบ้านไม่ประสบเคราะห์ร้ายอีกพวกเขาเพิ่งได้ใช้ชีวิตอย่างสงบไม่กี่ปี หรือจะต้องปล่อยให้เรื่องในปีนั้นเกิดขึ้นอีกครั้งอย่างนั้นรึ!ติงซื่อจะลืมเรื่องในปีนั้นได้อย่างไร แต่ตอนนี้ใช่เวลามาพูดเรื่องพวกนี้งั้นรึ?คนเป็นแม่อย่างนางจะมองดูลูกตัวเองนอนอยู่ตรงหน้าโดยไม่ช่วยเหลือได้อย่างไรเห็นอวี๋ผิงเหลียงยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ติงซื่อก็ร้อนใจจนเอ่ยด้วยความโมโห “เจ้ายังยืนบื้ออยู่ทำไม ยังไม่รีบหันหลังอีก”อวี๋ผิงเหลียงถอนหายใจอย่างแรง แล้วหันหลังไปอย่างไร้ทางเลือกเขาจะไม่อยากช่วยเสี่ยวเยว่ได้อย่างไรแต่เสี่ยวเยว่ยอมตายเพื่อเจ้าสารเลวในหมู่บ้านคนนั้นหลังนางกินยาพิษร้ายแรงลงไปก็หมดลมหายใจแล้วที่นางแสดงอาการข่วนเตะในโลงศพแบบนั้นจะต้องเป็นเพราะในใจยังไม่ยินยอมพร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 434
ประจวบกับที่เวลานั้น เสียงเจี่ยนอันอันดังขึ้นพอดี“เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไร ประเดี๋ยวข้าจะให้เจ้ากินยาแก้พิษ เจ้าก็จะหายดีแล้ว”เจี่ยนอันอันกล่าวพลางเบี่ยงเบนความสนใจไปยังเข็มเงินไม่กี่เล่มนั้นอวี๋เสี่ยวเยว่กวาดสายตามองไปรอบๆ ถึงตอนนี้ค่อยสังเกตเห็นโลงศพสีดำโลงนั้นพอคิดถึงว่าเมื่อครู่ตนเองอยู่ในโลงศพ ทั้งข่วนทั้งเตะไปยกหนึ่ง แต่กลับไม่มีใครคิดจะช่วยนางออกมานางนึกหวาดกลัวทีหลังจนน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวตอนที่ตื่นขึ้นมาในโลงศพ อวี๋เสี่ยวเยว่ก็สำนึกเสียใจแล้วความมืดมิดที่ไร้จุดสิ้นสุดแบบนั้น บวกกับความอึดอัดเหมือนขาดอากาศหายใจฉับพลันนั้น อวี๋เสี่ยวเยว่ก็ออกแรงทั้งข่วนทั้งเตะสี่ด้านของโลงศพด้วยความหวาดกลัวนางอยากร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับพบว่าในปากตนเองถูกอะไรบางอย่างอุดไว้ความหวาดกลัวอยู่เหนือความอยากตาย อวี๋เสี่ยวเยว่ตกใจจนน้ำตาไหลพรากแต่กลับไม่มีใครรู้สถานการณ์ของนางในยามนั้นตอนนี้นางไม่อยากตาย ทั้งยังนึกเสียใจที่ไปกินยาพิษฆ่าตัวตายเพื่อคนสารเลวนั่นจนกระทั่งได้ยินว่าข้างนอกมีคนมาขวางทางทุกคนไว้นางยังได้ยินเสียงพูดจาของสตรีทั้งสองคน รวมถึงเสียงพูดของพี่ใหญ่ พี่สะใภ้และ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 435
เนื่องจากที่บ้านจัดงานศพ ตอนติงซื่อออกมาข้างนอกจึงไม่ได้นำเงินติดตัวมาด้วยมากขนาดนั้นตอนนี้นางกลับรู้สึกว่าเศษเงินเหล่านี้ยังไม่เพียงพอแต่นางไม่อยากให้เจี่ยนอันอันช่วยเหลือลูกสาวคนเล็กของตนเองเปล่าๆ พูดอะไรก็บอกให้เจี่ยนอันอันรับเอาไว้เจี่ยนอันอันเห็นว่าปฏิเสธไม่ได้จึงได้แต่รับไว้นางเห็นอวี๋เสี่ยวเยว่สวมชุดเรียบร้อยจึงกล่าวกับพวกผู้ชายว่า “พวกท่านหันกลับมาได้แล้ว”อวี๋ผิงเหลียงหันกลับมาเป็นคนแรกก็เห็นอวี๋เสี่ยวเยว่ถูกตู้เยี่ยนช่วยประคองลุกขึ้นมาแล้วเห็นสีหน้านางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ดวงตาอวี๋ผิงเหลียงพลันแดงขึ้นมาเขาสาวเท้ายาวๆ เข้าไปกอดอวี๋เสี่ยวเยว่“พี่ใหญ่ไม่ดีเอง พี่ใหญ่ทำร้ายเจ้า”อวี๋ผิงเหลียงว่าพลาง น้ำตาก็ไหลลงมาจากหางตาอวี๋เสี่ยวเยว่ยกมือขึ้นช้าๆ ตบหลังอวี๋ผิงเหลียงเบาๆนางเอ่ยเสียงอ่อนแรง “พี่ใหญ่ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของท่าน เป็นเพราะข้าทำเรื่องผิดพลาดลงไป”อวี๋ผิงเหลียงผละจากอวี๋เสี่ยวเยว่ แล้วรีบใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาตรงหางตาเขาหันกลับมามองเจี่ยนอันอันและเหยียนซวง“ขอบคุณแม่นางทั้งสองที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เมื่อครู่ข้าผิดเอง เห็นคนดีเป็นผู้ร้า
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 436
นางทำได้เพียงมองผู้มีพระคุณท่านนี้ด้วยสายตาซาบซึ้งใจเจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจ นางนำโอสถเม็ดหนึ่งจากในห้วงมิติออกมามอบให้ติงซื่อ“ฮูหยินนำโอสถเม็ดนี้กลับไปป้อนให้บุตรีของท่าน อีกสองวันนางก็จะพูดได้แล้ว”ติงซื่อรับโอสถแล้วกล่าวขอบคุณอย่างเร่งรีบหลังจากบอกลาติงซื่อ ทั้งสามคนก็นั่งรถม้าขับไปทางด้านหลังภูเขาอวี๋ผิงเหลียงก้มหน้าไม่พูดไม่จาตลอดทางเขาตำหนิตัวเองอยู่ตลอด ทั้งยังไม่รู้ว่าควรพูดกับเจี่ยนอันอันและเหยียนซวงอย่างไรดี เจี่ยนอันอันไม่ได้ใส่ใจเช่นกัน นางเอ่ยปากถามว่า “ที่บ้านพวกเจ้าปลูกสมุนไพรอะไรบ้าง?”อวี๋ผิงเหลียงได้ยินเจี่ยนอันอันถามก็รีบเงยหน้าขึ้น“ครอบครัวข้าปลูกสมุนไพรมาหลายชั่วอายุคน ปลูกทั้งสมุนไพรที่เป็นพิษและสมุนไพรที่เป็นคุณ”เจี่ยนอันอันค่อนข้างดีใจ ถ้าหากที่ภูเขาด้านหลังยังมีสมุนไพรที่นางต้องการ เช่นนั้นนางก็จะซื้อกลับมาสักหน่อยเพราะถึงอย่างไรเสีย ยาที่อยู่ในคลังสมุนไพรในห้วงมิติก็ไม่ได้ครบครันขนาดนั้นยกตัวอย่างเช่นยาที่ใช้รักษาเหยียนอวี่ที่ลดน้อยลงไปหลายชนิดเมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า “สมุนไพรที่ครอบครัวเจ้าปลูกจะนำไปขายที่ใด?”อวี๋ผิงเห
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 437
อวี๋ผิงเหลียงพูดอย่างตรงไปตรงมา “โรงโอสถในเมืองรับซื้อสมุนไพรของพวกข้าในราคาสามสิบตำลึง”“แต่พวกเขาจะมีการคัดเลือกเฉพาะสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่ได้รับซื้อสมุนไพรทั้งหมด”อวี๋ผิงเหลียงพูดถึงตรงนี้แล้วก้มหน้าลง ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อเจี่ยนอันอันมองออกว่าอวี๋ผิงเหลียงไม่ใช่คนชั่วร้ายเขาจะไม่เสนอราคาสูงเกินไปเพียงเพราะนางจะซื้อสมุนไพรทั้งหมดจุดนี้ทำให้เจี่ยนอันอันชื่นชมมากนางเห็นว่าอวี๋ผิงเหลียงไม่รู้ว่าควรเรียกราคาเท่าไรก็นำตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงจำนวนสามแผ่นออกมาจากห้วงมิติ“ข้าจ่ายให้เจ้าสามร้อยตำลึง ขอซื้อสมุนไพรทั้งหมดที่นี่”อวี๋ผิงเหลียงได้ยินว่าอีกฝ่ายจะจ่ายให้สามร้อยตำลึงก็เงยหน้ามองเจี่ยนอันอันโดยพลัน พบว่าภายในมือนางถือตั๋วเงินจำนวนสามร้อยตำลึง“แม่นาง เงินจำนวนนี้มากเกินไป” อวี๋ผิงเหลียงไม่ค่อยกล้าเชื่อสายตาตัวเองเขาขายสมุนไพรมาหลายปี แต่เพิ่งเคยเห็นคนหยิบเงินสามร้อยตำลึงออกมาจากในคราเดียวเป็นครั้งแรกเจี่ยนอันอันยัดตั๋วเงินใส่มืออวี๋ผิงเหลียง“ถือว่าพวกเราตกลงกันตามนี้ ต่อไปเจ้าต้องขายสมุนไพรทั้งหมดที่ปลูกให้กับข้า”“แต่เจ้าต้องรับประกันด้วยว่า สมุนไพรที่ปลูก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 438
เขากลับไปที่บ้านแล้วบอกเรื่องที่เจี่ยนอันอันจะซื้อสมุนไพรของพวกเขาให้กับคนที่บ้านฟังทุกคนที่บ้านต่างก็มีความสุขกับเขาติงซื่อกำชับอวี๋ผิงเหลียงว่าต้องจำชื่อกับที่อยู่ของแม่นางคนนี้ให้ดีต่อไปถ้าพวกตัวเองทำอาหารอร่อยอะไรจะได้นำไปฝากอวี๋ผิงเหลียงเก็บสมุนไพรที่เก็บเกี่ยวทั้งหมดลงในกระสอบหลังจากที่ทั้งสามคนกลับลงจากภูเขา อวี๋ผิงเหลียงถึงค่อยถามชื่อและที่อยู่ของเจี่ยนอันอัน“ข้ามีนามว่าเจี่ยนอันอัน ตอนนี้อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านชิงสุ่ย หากวันหน้าสมุนไพรที่เจ้าปลูกโตแล้วก็ไปหาข้าที่นั่นได้”อวี๋ผิงเหลียงพยักหน้าขานรับระรัวทั้งสองคนบอกลาอวี๋ผิงเหลียงแล้วขึ้นรถม้านำสมุนไพรหลายกระสอบมุ่งหน้าสู่อำเภอไถหยางรถม้าเพิ่งจะเคลื่อนตัวเข้าสู่อำเภอไถหยางก็เห็นเจ้าหน้าที่ทางการสองคนเดินมาทางรถม้าเจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจ คิดว่าเจ้าหน้าที่ทางการน่าจะกำลังทำคดีอื่นแต่ในขณะที่รถม้ากำลังจะเคลื่อนผ่านเจ้าหน้าที่ทางการ พวกเขากลับร้องขึ้นว่า “แม่นางเจี่ยน ใต้เท้าของพวกข้าเรียนเชิญ”เซิ่งฟางจะเรียกนางไปทำอะไรที่ที่ว่าการอำเภอ หรือว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์เมื่อครู่?เจี่ยนอันอันพยักหน้าให้เจ้า
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 439
เจี่ยนอันอันระงับความสงสัยในใจ นางเอ่ยเสียงเบา “จะช่วยก็ช่วยได้อยู่ แต่ยุ่งยากเล็กน้อย”เซิ่งฟางได้ยินว่าช่วยได้ก็พูดด้วยความตื่นเต้น “เชิญน้องสาวบอกมาได้เลยว่าทำอย่างไรจึงจะช่วยเขาได้?”“ต้องใช้ยาอะไรก็บอกมาได้เลย ข้าจะส่งคนไปซื้อมาเดี๋ยวนี้”เจี่ยนอันอันส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ข้ามียาอยู่”เจี่ยนอันอันพูดแล้วก็นำขวดใบเล็กใบหนึ่งออกมาจากช่องมิตินางบีบปากสวีจงฉือ จากนั้นเทของเหลวในขวดเข้าไปในปากเขานี่เป็นยาที่สามารถบรรเทาอาการเจ็บปวดเนื่องจากไม่รู้ว่าที่ผ่านมาสวีจงฉือกินยาอะไร เจี่ยนอันอันจึงไม่กล้าให้เขาใช้ยาอื่นแบบสุ่มสี่สุ่มห้าอีกทั้งตอนนี้นางก็ไม่สามารถฉีดยาให้สวีจงฉือต่อหน้าเซิ่งฟางกับเหยียนซวงได้แต่บรรเทาความเจ็บปวดของเขาด้วยยาชนิดนี้หลังจากเทยาน้ำทั้งหมดเข้าไปในปากสวีจงฉือ เจี่ยนอันอันจึงค่อยพูดกับเซิ่งฟางว่า“พี่เซิ่งรู้จักกับเขาหรือ ข้าดูแล้วท่านเหมือนจะเป็นห่วงเขามาก”เซิ่งฟางมองสวีจงฉือปราดหนึ่งแล้วส่ายหน้าเบาๆ “ข้ากับเขาไม่ได้รู้จักกัน”“แต่ผู้กระทำผิดในคดีนี้ล้วนแต่ถูกธนูยิงตายหมดแล้ว ส่วนผู้บงการที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังก็ได้หนีหายไป”“ข้าอยากช่วยให้เข
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 440
เจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจสายตาไม่ไว้ใจของเหยียนอวี่ นางนำกระเป๋าใส่เข็มออกมาจากห้วงมิตินี่เป็นของที่หมอชราของหมู่บ้านชิงสุ่ยทิ้งไว้ ตอนนี้สามารถนำมาใช้ได้พอดีเมื่อเจี่ยนอันอันเปิดกระเป๋าใส่เข็มออก นางก็พบว่าด้านในมีแผนภาพจุดฝังเข็มของร่างกายมนุษย์ซ่อนอยู่หนึ่งแผ่นนางเก็บแผนภาพให้เข้าที่ จากนั้นหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมาเพื่อฝังเข็มให้เหยียนอวี่จังหวะนี้เอง เหยียนซวงก็เดินกลับเข้ามาเหยียนอวี่เห็นพี่หญิงตัวเองเข้ามาก็รีบส่งสายตาร้อนใจให้กับเหยียนซวงเขาใช้สายตาบอกเหยียนซวงว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน ทั้งยังจะใช้เข็มแทงเขาทว่าเหยียนซวงกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรทั้งนั้นนางเพียงหยุดยืนอยู่ด้านหลังเจี่ยนอันอัน ไม่ได้ก้าวก่ายการฝังเข็มของเจี่ยนอันอัน“เสี่ยวอวี่อย่าขยับนะ แม่นางเจี่ยนท่านนี้เป็นหมอเทวดา นางต้องรักษาเจ้าได้อย่างแน่นอน”เหยียนอวี่มองเจี่ยนอันอันอีกครั้ง เห็นนางยกมือปักเข็มเล่มหนึ่งลงที่หน้าผากเขาเหยียนอวี่รู้สึกตึงที่หนังศีรษะทันที ผิวหนังบนใบหน้าสั่นกระตุกอย่างควบคุมไม่อยู่เหยียนซวงเห็นดังนี้ก็รีบถาม “แม่นางเจี่ยน เหตุใดใบหน้าของน้องชายข้าจึงกระตุกแรงเช่นนี้?”เ
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 670
พวกเขาไม่ยอมลงมาเสียที คงกลัวจะถูกคนของทางการพบเห็นว่ามาพักอยู่ที่นี่ไม่นานก็มีเสี่ยวเอ้อยกอาหารออกมา แล้วเดินขึ้นชั้นบนไปเขาเคาะประตู ครู่หนึ่งจึงมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา พร้อมรับเอาถาดอาหารเข้าไปคนในห้องยังได้พูดจาบางอย่างกับเสี่ยวเอ้อ เห็นเพียงเสี่ยวเอ้อพยักหน้าหงึกหงัก หลังจากรับเงินมาแล้วจึงเดินลงชั้นล่างไปเมื่อมั่นใจว่าพวกเขายังอยู่ในห้อง เพียงไม่ได้ปรากฏตัวเท่านั้นฉู่จวินสิงจึงค่อยๆ กินข้าวช้าลงด้วยรอจนกระทั่งทั้งคู่กินข้าวเสร็จ ผู้คนในโถงกินข้าวก็ได้ออกไปกว่าครึ่งแล้วเจี่ยนอันอันซับคราบน้ำมันที่มุมปาก พลางกล่าวด้วยความพึงพอใจ “อาหารโรงเตี๊ยมนี้ช่างถูกปากข้านัก”ฉู่จวินสิงยิ้มๆ มิได้พูดจาทั้งคู่เดินขึ้นชั้นบนไป แต่มิได้กลับเข้าห้องของตน กลับเดินมาหยุดที่หน้าห้องหม่าลู่และเฉินเช่อแทนฉู่จวินสิงยกมือขึ้นเคาะประตู ไม่นานในห้องก็มีเสียงคล้ายหวาดระแวงของเฉินเช่อ“ใคร?”ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงต่ำ “เฉินเช่อ เปิดประตู เป็นข้าเองฉู่จวินสิง”ขาดคำมิทันไร จึงได้ยินในห้องมีเสียงฝีเท้าคนเดินและไม่นานประตูก็ถูกแง้มออกเป็นซอกเล็กเมื่อเฉินเช่อเห็นผู้ที่มายืนอยู่ด้านนอก มิใช
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 669
ฉู่จวินสิงกล่าวจบ จึงปล่อยมือเจี่ยนอันอันแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเจี่ยนอันอันเอนกายนอนลงบนเตียงเช่นเดิม มือกุมที่หน้าท้องแบนราบลูกคนนี้มาเร็วเกินไป จนนางไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจแต่มาหวนคิดอีกที เมื่อเด็กเลือกที่จะมาอยู่กับพวกเขา นางจึงมีหน้าที่ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรอให้ลูกลืมตาดูโลกเมื่อใด นางจะเลี้ยงดูให้ใช้ชีวิตสุขสบายเหมือนตนเองเจี่ยนอันอันนำยาบำรุงจากห้วงมิติออกมาแล้วกินเข้าไป พลันอาการหน้ามืดวิงเวียนค่อยบรรเทาลงบ้างนางลงจากเตียง เดินมาถึงนอกประตู จึงเห็นฉู่จวินสิงยืนอยู่ด้านนอกผู้เดียว คล้ายรับลมเย็นอยู่เจี่ยนอันอันเดินมาข้างกาย พลางเรียกเบาๆ “ท่านพี่”ฉู่จวินสิงกำลังใช้ความคิดบางอย่างอยู่ แม้กระทั่งเจี่ยนอันอันเดินออกมา เขาก็ยังไม่รู้ตัวเมื่อถูกนางเรียกเข้า จึงได้ตั้งสติกลับมาโชคดีที่บริเวณนี้ไม่มีคนนอกอยู่ด้วย มิเช่นนั้นหากให้ใครได้ยินเข้า ชายหนุ่มผู้หนึ่งเรียกหนุ่มอีกคนว่าท่านพี่ คงได้ตกใจจนตาถลนออกนอกเบ้าเป็นแน่แท้ ฉู่จวินสิงมองไปยังชั้นล่าง ยังไม่เห็นวี่แววลูกน้องสองคนจะมาถึงเขาจึงดึงตัวเจี่ยนอันอันกลับเข้าห้องไป“เหตุใดเจ้าจึงไม่นอนพักอี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 668
เขาตื่นเต้นจนนั่งลงที่เตียง พร้อมจับมือเจี่ยนอันอันไว้ วางที่ริมฝีปากแล้วจุมพิตเบาๆ“ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดเราสองคนก็จะมีทายาทแล้ว”“แสดงว่าสิ่งที่ข้าทำไปก่อนหน้านี้ นับว่าไม่เสียเปล่า”เจี่ยนอันอันมองดูสีหน้าตื่นเต้นยินดีของฉู่จวินสิง นางกลับไม่ยินดียินร้ายและไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติ“เมื่อครู่นี้ท่านหมายความว่ากระไร อะไรคือสิ่งที่ทำไม่เสียเปล่า?”หรือว่าก่อนหน้านี้ฉู่จวินสิงนำยาคุมกำเนิดของนาง ไปสับเปลี่ยนเป็นยาตัวอื่น?แต่ความคิดนี้ผุดขึ้น พลันถูกเจี่ยนอันอันลบทิ้งไปเขามิใช่คนในยุคปัจจุบันเสียหน่อย จะรู้ได้อย่างไรว่ายังมียาชนิดอื่นทดแทนยาคุมกำเนิดได้แล้วฉับพลันเจี่ยนอันอันก็นึกขึนได้ว่า ครั้งแรกที่นางมีอะไรกับฉู่จวินสิง ตอนนั้นนางไม่ได้กินยาคำนวณเวลาดูแล้ว ห่างจากตอนนั้นถึงตอนนี้ ก็ประมาณหนึ่งเดือนจริงๆเจี่ยนอันอันพลันนิ่งอึ้ง นางนึกเสียใจที่วันนั้นเหตุใดจึงไม่กินยาก่อน?แต่ตอนนี้ไม่ว่าพูดอย่างไรก็สายเกินแก้ นางไม่ต้องการมีลูกเร็วขนาดนี้ แต่ก็ไม่ทันการณ์เสียแล้วฉู่จวินสิงมองหน้าเจี่ยนอันอัน ประเดี๋ยวก็คิ้วขมวด ประเดี๋ยวก็ให้หมดอาลัยตายอยากเขารู้สึกห่อเหี่ยวลง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 667
ยามนี้เจี่ยนอันอันรู้สึกคล้ายวิงเวียนศีรษะ เห็นทีต้องกลับไปพักเอาแรงเสียหน่อยแล้วระหว่างทางกลับโรงเตี๊ยม เจี่ยนอันอันถามฉู่จวินสิง “ท่านรู้สึกเวียนศีรษะบ้างหรือไม่?”ฉู่จวินสิงส่ายหน้า เป็นเชิงว่าตนมิได้รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใดแต่เขากลับรู้สึกว่า มือของเจี่ยนอันอันค่อนข้างเย็น“เจ้าเป็นอะไร ร่างกายไม่สบายใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันพยักหน้าเบาๆ นางกำลังรู้สึกว่าเวลาเดินคล้ายตัวลอยอย่างไรชอบกลสองเท้าเหมือนดั่งย่ำอยู่บนปุยนุ่น มีความทรมานนักฉู่จวินสิงเห็นท่าไม่สู้ดี จึงก้มตัวลงต่อหน้านาง“ขึ้นมา ข้าจะแบกเจ้ากลับไป”เจี่ยนอันอันมิได้โต้แย้ง เพราะนางรู้สึกไม่ใคร่สบายจริงๆ จึงไม่คิดขัดขืน พลางแนบลงแผ่นหลังฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงแบกนางแล้วเดินต่อ ระหว่างทางยังถอยถามไถ่อาการเป็นระยะเจี่ยงอันอันเพียงคิดว่าอาจเพราะเมื่อครู่ฆ่าคนมากเกินไป และสูดกลิ่นคาวเลือดมากไปด้วยบวกกับยาเม็ดนั้น นางใช้เวลาอันสั้นในการปรุงออกมาสรรพคุณของยาคงไม่ดีเท่ายาที่ผลิตได้ในยุคปัจจุบันนางซบอยู่แผ่นหลังฉู่จวินสิง พร้อมนำความคิดตนพูดให้เขาฟังฉู่จวินสิงเริ่มใช้วิชาตัวเบา ทำให้การเดินเท้ารวดเร็วกว่าเมื่อคร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 666
หลังจากทั้งคู่กินข้าวเสร็จ กลับไม่ได้พักผ่อนอยู่ในโรงเตี๊ยมหลังจากออกไปข้างนอก ก็มาอยู่ในมุมๆ หนึ่งซึ่งปลอดคนในใจรีบท่องชื่อว่านผิงพร้อมกัน และไม่นานก็หายตัวไปจากซอกมุมนั้นเมื่อพวกเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง จึงเห็นว่านผิงกับพวกกำลังเที่ยวจับคนอยู่ทุกครั้งที่จับชายคนหนึ่งได้ ก็จะหยิบภาพเขียนออกมาเปรียบเทียบดูใบหน้าทำเอาผู้คนบนท้องถนนต่างตกใจเป็นการใหญ่ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันยังอยู่ในสภาพอำพรางกายอยู่ ว่านผิงกับพวกจึงไม่รู้ว่ามีคนมาคอยติดตามและพวกเขาก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น กลับเดินตามพวกว่านผิงไปเรื่อยๆโดยตั้งใจว่าจะหาโอกาสเหมาะ ค่อยลงมือเสียทีเดียวเพราะถ้าอยู่ท้องถนนแล้วลงมือฆ่าคน อาจทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนกเป็นอย่างมากพวกเขาจับคนมาหลายคน แต่ล้วนไม่ใช่คนในภาพเขียนทำเอาว่านผิงโกรธจนกำหมัดแน่น มองหน้าลูกน้องพร้อมกล่าวเสียงดุ “พวกมันยังอยู่ในเมืองหลี่จง รีบไปค้นหาให้ทั่ว อย่าได้ปล่อยผ่านแม้แต่คนเดียว!”“ขอรับ ท่านหัวหน้า”ลูกน้องรับคำโดยพร้อมเพรียง และตามหาต่อไปเมื่อพวกเขามาถึงที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง พลันเห็นข้างหน้ามีบ้านเล็กหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ดูจากประตูที่เก่าโทร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 665
ว่านผิงส่งสายตาให้เหล่าลูกน้อง ทุกคนรีบวิ่งขึ้นชั้นบนไปต่างถือเอาภาพเหมือนออกมา พร้อมเปรียบเทียบบนใบหน้าแขกทีละคน เมื่อเห็นว่าล้วนไม่ใช่คนที่ตนต้องการจะหา อีกทั้งมองดูในห้อง จนแน่ใจว่าไม่มีใครหลบซ่อนอยู่ จึงลงไปยังชั้นล่าง“หัวหน้า ชั้นบนไม่มีคนที่เราจะหา”ว่านผิงเหลียวมองคนที่นั่งกินอาหารอยู่ในโรงเตี๊ยม มองดูแต่ละคนแล้วสำรวจขึ้นลง สุดท้ายไปจับจ้องอยู่ที่ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันเขาเห็นคนทั้งคู่ต่างก้มหน้ากินข้าว แทบไม่เงยหน้าขึ้นมองผู้ใดเสียด้วยซ้ำจึงผละจากเถ้าแก่ เดินจ้ำอ้าวไปทางฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน“เงยหน้าขึ้นมา” ว่านผิงกล่าวเสียงตะคอก กระบี่ในมือชี้ที่ลำคอฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงแทบไม่นำพาต่อกระบี่ที่พาดคอ พลางวางตะเกียบลง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมุมปาก “ว่าอย่างไร เจ้าคิดลงมือกับข้าด้วยรึ?”ฉู่จวินสิงเลียนแบบน้ำเสียงของอิ่นเจียง พลางเหลือบตาขึ้นมองว่านผิงทันทีที่ว่านผิงเห็นหน้าฉู่จวินสิงชัดเจน จึงตกใจจนตัวสั่น พลางรีบเก็บกระบี่ขึ้น“ข้าน้อยไม่รู้ว่าใต้เท้ามาอยู่นี่ เมื่อครู่ล่วงเกินไป ขอท่านโปรดอภัยด้วย”ว่านผิงยืนอยู่ด้านข้างฉู่จวินสิง ในใจรู้สึกขนลุกขนชัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 664
ฉู่จวินสิงเห็นเจี่ยนอันอันในที่สุดก็ลืมตาขึ้น จึงได้กล่าวกับนาง “เมื่อครู่ข้าเรียกเจ้าอยู่หลายที เจ้าก็ไม่ขานตอบ ข้ายังนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก”เจี่ยนอันอันเพิ่งจะนึกได้ เมื่อครู่นางกำลังเพ่งมองภาพในมิติอยู่ ข้างโสตได้ยินเสียงคนเรียกชื่อนางจริงๆเพียงแต่ความสนใจของนาง ล้วนไปอยู่ในภาพนั้นหมดสิ้น จึงไม่ได้ใส่ใจการเรียกหาของฉู่จวินสิงนางจึงยอมให้ฉู่จวินสิงมานั่งด้านข้าง พร้อมนำภาพที่เห็น บอกเล่าให้เขาฟัง“จากที่เจ้าเล่ามา ชายสองคนที่เห็นนั้น อาจเป็นลูกน้องข้าก็ได้”เจี่ยนอันอันก็นึกถึงข้อนี้เช่นกัน หากชายสองคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริง เบื้องหน้านางคงไม่ปรากฏภาพเช่นนั้นออกมา“เมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็รออยู่ในโรงเตี๊ยมนี้แหละ เพราะที่ๆ สองคนนั้นจะมาพักก็คือโรงเตี๊ยมแห่งนี้”ฉู่จวินสิงได้ยินดังนี้ พลันเกิดความคิดในใจขอเพียงชายสองคนนั้นปรากฏตัวขึ้น เขาก็จะได้สมทบกับพวกเขาทันทีเพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งห้าคนหลบหนีพร้อมกัน เหตุใดจึงได้พลัดหลงกันเช่นนี้?หรือว่าลูกน้องอีกสามคนได้ถูกคนของฉู่ชางเหยียนจับกลับไปเสียแล้ว?เจี่ยนอันอันเห็นฉู่จวินสิงขมวดคิ้วมุ่น นางจึงเอ่ยปาก “อย่าเพ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 663
ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงก้อง “เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้เวลาท่านสามวันในการสืบเรื่องนี้”“ถ้าไม่ได้ตัวผู้ก่อเหตุมา ข้าจะทำตามรับสั่งของฝ่าบาท สั่งประหารพวกท่านทั้งครอบครัว”คำพูดของฉู่จวินสิง ทำให้เจ้าเมืองข่งสะดุ้งอย่างแรงจนแม้แต่สะใภ้รองที่คุกเข่าอยู่ด้านข้าง ก็พลอยหวาดกลัวจนตัวสั่นไปด้วยนางแอบเหลียวมองเจ้าเมืองข่ง เห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตา ไม่รู้ว่าจะตามหาคนผู้นั้นได้พบหรือไม่หลังจากฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันจากไปแล้ว เจ้าเมืองข่งค่อยทรุดตัวลงกับพื้นเขาหายใจหอบแรง หวังจะช่วยระงับความหวาดหวั่นในใจบ้างสะใภ้รองได้ยินว่าโทษถึงขั้นประหารชีวิต ทำให้นางร้อนใจจนเดือดพล่านยิ่งกว่ามดที่อยู่บนฝาหม้อร้อน น้ำตาก็ยิ่งไหลรินไม่หยุด“ท่านพ่อ ข้ายังไม่อยากตาย โรคของซีเอ๋อร์ยังไม่ทันรักษาให้หายขาด เขาจะถูกประหารเช่นนี้ไม่ได้ ท่านต้องรีบจับกุมผู้แอบอ้างชื่อผู้นั้นให้ได้นะเจ้าคะ!”เจ้าเมืองข่งมีแผนการในใจอยู่แล้ว จึงถลึงตาใส่สะใภ้รอง พลางกล่าว “เลิกร้องไห้เสียที รีบไปดูซีเอ๋อร์ก่อนว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”สะใภ้รองรีบซับน้ำตาที่นองหน้าอยู่ พลางลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างเตียงมองดูซีเอ๋อร์ขณะนั้นมีสาวใ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 662
เสียงของเจี่ยนอันอันดังขึ้นจากด้านหลัง “บอกให้พวกเขาถอยออกไป หาไม่ข้าจะให้พวกท่านตายทั้งบ้าน!”เจ้าเมืองข่งรู้ดีว่าสองคนนี้วรยุทธ์ไม่เบา จึงไม่กล้าทำการบุ่มบ่าม ได้แต่รีบโบกมือให้เหล่าทหารจนแม้แต่สะใภ้รองที่อยู่บนเตียง ก็ตกใจกับคำพูดเจี่ยนอันอันเสียจนต้องรีบหยุดร้องไห้โดยพลันรอให้ทหารออกไปหมดแล้ว เจ้าเมืองข่งจึงได้ถามเสียงสั่น “พวกเจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?”“ที่เรามานี่ ย่อมได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ ให้สืบเรื่องราวการสอบจอหงวนเมื่อสามปีก่อน”เจ้าเมืองข่งได้ยินคำพูดของฉู่จวินสิง พลันขมวดคิ้วมุ่น สองตาจ้องเขม็งไปที่เขาเพียงไม่นานเจ้าเมืองข่งก็สังเกตจากบุคลิกและการแต่งกายของฉู่จวินสิง ดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นชาวจิงโจวจริงๆแต่จะบอกว่ารับพระบัญชามาจากฮ่องเต้ ก็ออกจะฟังไม่ขึ้นไปเสียหน่อย“พวกเจ้ามีสิ่งใดมายืนยันว่ารับพระบัญชามาสืบสวนข้าจริง?”ซ้ำยังเป็นเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วฮ่องเต้ทรงมีราชกิจมากมาย จู่ๆ จะทรงนึกได้อย่างไรว่าต้องสืบสวนเรื่องการสอบจอหงวนเมื่อสามปีก่อนไม่แน่ว่าสองคนนี้ อาจเป็นผู้ใดส่งมาแก้แค้นเขาก็ได้เพราะเขาเคยรับผลประโยชน์จากผู้อื่นมาไม่น้อย อีกทั้งให้ผู้ที่สอบตก
