เข้าสู่ระบบแชร์
Episode 07ความสุขคืออะไร?
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-02 22:05:19"อื้อ ใช่" ฉันตอบสั้นๆ สายตาจ้องมองไปยังผู้ชายที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาทางฉันกับแอม พอมาถึงก็ยืนหอบหายใจแรงๆ
"เมื่อเช้าผมบอกให้พี่รอผม แล้วทำไมพี่ไม่รอ" พอมาถึงยังไม่ทันจะหายหอบไวท์ก็ยิงคำถามถามฉัน
"ก็ไม่อยากรอ" ฉันตอบสั้นๆ
"ไปกันเถอะแอม" ฉันหันไปพูดกับแอมเเล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้น แอมก็เดินตามฉันมาติดๆ
"เฮ้!! พี่รอผมด้วยสิ" ไวท์รีบวิ่งตามฉัน
"พี่ๆ ทำไมเพื่อนพี่ถึงเย็นชาจัง" ไวท์ซะกิดแอมแล้วถาม
"รินมันก็เป็นของมันแบบนี้แหละเดี๋ยวน้องก็ชิน"
"พี่ชื่อรินเหรอ ?"
"อื้ม"
"สุดท้ายผมก็รู้ชื่อพี่แล้ว ดีใจจัง" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉัน
"พี่สองคนกินอะไรไหมครับ ผมเลี้ยงเอง"
"กิน!!" แอมรีบตอบ ฉันหันไปทำตาขวางใส่แอมทันที นี่มันจะเห็นแก่ของฟรีอะไรขนาดนั้น
"ไม่กิน" ฉันพูดตอบ
"ริน แต่วันนี้ทั้งวันเธอกับฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ"
"แล้วไง...เงินก็มีเธอจะให้คนอื่นเลี้ยงทำไม"
"แต่ผมเต็มใจเลี้ยงนะ"
"เก็บเงินนายไว้ใช้เวลาจำเป็นเหอะ"
"นี่ไง...เลี้ยงข้าวพี่นี่ไงจำเป็นมาก" ไวท์พูดพร้อมทำหน้ากวนๆใส่ฉัน
"เอาน่าริน..น้องมันอยากเลี้ยงก็ให้น้องมันเลี้ยงเถอะ"
"ไปกินข้าวกันนะ นะครับพี่ริน" ไวท์จับมือฉันแล้วทำหน้าอ้อนๆแต่ฉันชักมือออก
เด็กคนนี้ทำไมดูสดใสจังถึงจะพูดมากไปหน่อยก็เถอะแต่ดูแล้วคงจะเป็นคนดี...เพราะฉะนั้นฉันไม่ควรไปยุ่งกับคนดีๆแบบนี้
สรุปเราสามคนมากินข้าวกันในร้านอาหารที่ห้างนี่แหละ
ภายในร้านอาหาร...
"สั่งเต็มที่เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉันก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากไวท์เดินไปแอมก็รีบเอามือมาซะกิดแขนฉันทันที
"ริน เด็กเธองานดีมากอะ ป๋ามากด้วย"
"ไม่ใช่เด็กฉัน"
"ได้ไง...เธอได้กันแล้วก็แปลว่าน้องมันเป็นเด็กเธอนั้นแหละ เอ๊ะ...หรือว่าเธอจะเป็นเด็กน้องมัน" แอมทำท่าคิด
"เมื่อคืนฉันไม่ได้มีอะไรกับไวท์"
"ฮะ...ว่าไงนะ!!" แอมพูดเสียงดังจนโต๊ะข้างๆหันมามอง
"เธอจะแหกปากทำไมแอม...ดูสิคนมองเต็มเลย"
"เออๆโทษทีฉันลืมตัว"
"นี่สรุปว่าเมื่อคืน ที่เธอไปกับน้องไวท์เนี่ยไม่ได้มีอะไรกันว่างั้น?" ฉันพยักหน้าตอบ
"ได้ไงวะ...ไม่มีอะไรกันแล้วน้องมันจะพาเธอไปคอนโดทำไม"
"ไม่รู้ ไวท์แค่นอนกอดฉันเฉยๆเเล้วก็โอนเงินมาให้ฉันห้าหมื่น"
"ฮะ...ห้าหมื่น!!" แอมอุทานออกมาเสียงดังอีกครั้ง
"แอม...เธอเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไงคนอื่นเขามอง"
"ก็ฉันตกใจอะ อะไรกันให้เงินตั้งห้าหมื่นแต่ไม่ได้ทำอะไรเธอเลยเนี่ยนะ...บ้าไปเเล้ว"
"ฉันก็ว่างั้น"
"หรือว่า....!!"
"หรือว่าอะไร?" ฉันหันไปมองหน้าแอม แอมมันทำหน้ายิ้มๆก่อนจะพูด
"หรือว่าน้องมันจะชอบเธอ!!"
"เพ้อเจ้อ!!"
"มันก็เป็นไปได้นะเธอ ถ้าน้องมันไม่ชอบเธอแล้วน้องมันจะตามมาเลี้ยงข้าวเธอทำไม"
"ก็แค่บังเอิญเจอกัน"
"จ้า...แค่บังเอิญ ถึงเธอจะคิดแบบนั้น แต่ยังไงฉันก็คิดว่าน้องมันชอบเธออยู่ดีนั่นแหละ"
"ฉันกับเขาไม่คู่ควรกันหรอกแอม.."
"ทำไมเธอคิดแบบนั้นละริน"
"เธอดูชีวิตฉันตอนนี้สิ...ฉันคู่ควรกับใครบ้างวะ..หึ!!" พูดจบฉันก็ก้มหน้าแล้วก็หัวเราะในลำคอ
มันจริงแบบที่ฉันพูด ฉันไม่คู่ควรกับความรัก ฉันไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น ฉันก็เป็นได้แค่ที่ระบายของพวกผู้ชายที่ไม่รู้จักพอแค่นั้นแหละ
"ริน...สักวัน สักวันเธอจะเจอคนที่ทำให้เธออยากเลิกทำอาชีพน่าสมเพชนี้ เธอเชื่อฉันสิ"
"สำหรับฉันคงไม่มีวันนั้น"
"ฉันอยากให้เธอลองมองโลกใหม่ โลกใบนี้มันยังมีอะไรให้เธอค้นหาอีกเยอะ"
"เออๆ ขอบคุณเธอมากที่เตือนฉัน แต่ตอนนี้อะสั่งอาหารก่อนไหม?"
"ไหนเธอไม่กิน...?"
"มานั่งในร้านอาหารขนาดนี้แล้ว ไม่กินได้ด้วยเหรอ ฉันก็คนนะหิวเป็นเหมือนกัน"
"จ้าๆ แม่คนปากแข็ง"
จากนั้นแอมมันก็สั่งอาหารมาสามสี่อย่าง หลังจากสั่งอาหารได้ไม่นานไวท์ก็เดินกลับมาที่โต๊ะ พอมาถึงไวท์ก็เอาแต่มองหน้าฉันแล้วก็ยิ้ม ยิ้มเหมือนคนบ้าอะ
"มองทำไม...?" ฉันถามไวท์
"ก็มองคนสวย ไม่ได้เหรอครับ" พูดจบก็ฉีกยิ้มหวาน เด็กคนนี้ท่าจะบ้าจริงๆแหละ
"อะแฮ่ม...เบาๆค่ะไวท์มองมากๆเพื่อนพี่ท้องพอดี"
"ท้องก็ดีสิครับ"
"ไร้สาระ" ไวท์ยู่ปากใส่ฉันเหมือนกำลังกวน..ตี..น..ฉันอยู่
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ เราสามคนพากันนั่งกินข้าวจนอิ่ม
จากนั้นก็เช็กบิล หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย เราสามคนก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากร้าน
"แล้วเจอกันนะครับ พี่ริน" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉัน
"อื้ม ถ้ามีเงินมาให้ เราคงได้เจอกันอีกแน่"
"ให้ผมโอนไปล่วงหน้าก่อนสักปีเลยยังได้"
"บ้า...นายนี่มัน!!" ฉันอยากจะด่านะแต่คิดไม่ออกว่าจะด่าเด็กนี้ว่าอะไรดี ชอบพูดเพ้อเจ้อจริงๆ
"ผมพูดจริงนะ ผมอะฉายาไวท์โอนไวอะ พี่รู้จักเปล่า" ไวท์พูดติดตลก แต่ฉันไม่ตลกเลยสักนิด คงจะมีแต่แอมกับไวท์ที่ยืนหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน
"กลับกันเถอะแอมมืดแล้ว" พูดจบฉันก็เดินแยกตัวออกมาจากสองคนนั้น แอมมันเห็นว่าฉันเดินออกมามันก็รีบเดินตามฉัน
ภายในรถ....
"นี่ริน ฉันถามน้องไวท์เมื่อกี้ว่าเรียนที่ไหน น้องมันบอกว่าเรียนมหาวิทยาลัยชายล้วนชายล้วน ติดๆกับเราเลย"
"แล้วไงแอม..เธอไม่ต้องมาพยายามจับคู่ให้ฉันเลยนะ"
"ฉันก็อยากเห็นเธอมีความสุขนี่น่า"
"เธอมั่นใจได้ไง ว่าถ้าคนเรามีความรักแล้วจะมีความสุข เธอเคยมีความรักหรือไง"
"ก็ไม่เคย...แต่ฉันก็ไม่ได้ทุกข์แบบเธอนิริน เธอไม่ยิ้มให้ฉันเห็นมากี่ปีแล้ว ฉันแค่อยากเห็นเพื่อนฉันกลับมายิ้มกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม" แอมพูดเสียงเศร้าๆ ฉันเข้าใจนะกับสิ่งที่แอมมันพูด ฉันรู้ว่าแอมเป็นห่วง แต่ชีวิตฉัน ฉันเลือกแล้วว่าจะให้มันเป็นแบบไหน
"ชีวิตฉันมันตายจากความสุขมานานแล้วแอม"
"เฮ้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ
"ฉันไม่น่าแนะนำให้เธอมาขายตัวแบบฉันเลยจริงๆริน"
"ฉันว่าดีซะอีก...ถ้าวันนั้นเธอไม่ดึงฉันออกมา ป่านนี้ฉันคงได้ไปนอนข้างถนนแล้ว เธอไม่ต้องคิดมากฉันต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ดึงฉันออกมาจากนรกขุมนั้น"
"อื้อ...ว่าแต่เธอมีหลักฐานยัง เรื่องที่อีแม่เลี้ยงเธอโกงบริษัท" ฉันส่ายหัวไปมา
"คงยาก...เพราะฉันไม่รู้จักใครที่บริษัทที่พอจะถามอะไรได้เลย คงต้องรอป้านิ่มส่งข่าวมาอย่างเดียว" ป้านิ่มคือแม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่เคยเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้ป้านิ่มอยู่ที่บ้านหลังนั้น กำลังช่วยฉันหาหลักฐานมาเอาผิดสองแม่ลูกนั้นอยู่ แต่สองแม่ลูกนั้นดูจะระวังตัวมาก ไม่ยอมให้ใครเข้าห้องนอนกับห้องทำงานเลย
"ยังไงฉันจะเอาใจช่วยแล้วกัน...สู้ๆนะเธอ"
"ขอบคุณเธอมากนะแอม เธอคือเพื่อนที่ดที่สุดสำหรับฉัน"
บทที่เกี่ยวข้อง
ผู้หญิงขายตัว Episode 08ผมชอบพี่
ณ คอนโดของฉัน"ขับรถดีๆนะเธอ" ฉันโบกมือบ๊ายบายแอม"โอเคร พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันมาหาใหม่"หลังจากที่แอมขับรถออกไปฉันก็เดินขึ้นห้องพอมาถึงห้องฉันก็อาบน้ำแต่งตัว เตรียมตัวจะนอน แต่ก่อนจะนอนก็ต้องเข้าไปเช็กเฟซเช็กไลน์ก่อนซะหน่อยฉันเลื่อนๆดูหน้าไทม์ไลน์ของเฟสไปเรื่อย จนสายตาฉันดันไปซะดุดกับภาพๆหนึ่งเข้า มันคือภาพของพี่ซันกับจินถ่ายด้วยกันอยู่ที่ไหนสักที่ แคปชั่นที่ใช้โพสต์ลงก็แสนจะเลี่ยนซะอิดซะเอียนสิ้นดี รักกันจริงๆเบื้องหน้าแสนจะดีแต่เบื้องหลังเละทั้งคู่ เหมาะสมกันยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยกซะอีกว่าไหมติ๊ง แชทไลน์เข้า แค่มองดูโปรไฟล์รูปที่ส่งข้อความมาก็รู้แล้วว่าคือใคร ฉันกดเข้าไปอ่านข้อความไวท์ "นอนยังครับ...พี่รินคนสวย"ฉัน "กำลังจะนอน"ไวท์ "เดี๋ยว..อย่าเพิ่งนอนดิคุยกับผมก่อน"ฉัน "คุยอะไร?"ไวท์ "ก็คุยเรื่องอนาคตของเราไงครับ"ฉันถอนหายใจออกมายาวๆกับความไร้สาระของผู้ชายคนนี้ หยอดเก่งจริงๆ แต่จะบอกให้คำพูดพวกนี้มันไม่ได้ทำให้ใจฉันเต้นรัวเลยสักนิด ฉันกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเอาโทรศัพท์วางไว้ตรงโต๊ะบนหัวนเตียง จากนั้นก็ลุกขึ้นไปเปิดไฟเตรียมตัวจะนอนติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง เสียงแชทเข้ารัวๆ ไม่ต้องเปิด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ผู้หญิงขายตัว Episode 09พูดไม่รู้เรื่อง
ฉันไม่ได้สนใจคำที่ไวท์พูด ฉันลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่รถ ไวท์เดินตามหลังฉันมาติดๆ"เฮ้...พี่ ผมจะจีบพี่ พี่ได้ยินไหมเนี่ย !!""กลับกันเถอะ" พูดจบฉันก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ"ใจร้าย" ไวท์เข้ามาในรถนั่งตรงคนขับแล้วหันมาพูดพร้อมกับทำหน้างอนๆแก้มป่องๆใส่ฉันฉันไม่ได้ตอบอะไร ระหว่างทางกลับคอนโดฉันก็เงียบตลอดทาง"นอนกับผมนะ...คืนนี้" ไวท์พูดโดยที่ไม่ได้หันหน้ามามองฉัน"ให้ไปนอนเฉยๆแบบเมื่อวานหน่ะเหรอ?" ฉันมองหน้าไวท์แบบไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่"ครับ เดี๋ยวผมโอนเงินค่าเวลาคืนนี้ไปให้" ไวท์หันหน้ามายิ้มหวานให้ฉัน"ฉันบอกไปแล้วไง...ว่าอย่ามายุ่งกับฉัน" ฉันพูดแบบเหนื่อยๆน้ำเสียงออกไปทางรำคาญนิดๆไม่รู้ทำไมเด็กคนนี้ถึงไม่รู้จักฟังคำที่ฉันพูดบ้าง ฉันไม่อยากให้คนดีๆแบบไวท์ต้องมาแปดเปื้อนเพราะฉัน...แต่ไวท์นี่สิช่างดื้อด้านซะจริงๆไวท์เงียบไม่ได้พูดอะไรตอบฉันสักคำ เขาคงจะเข้าใจคำที่ฉันพูดแล้วละมั้ง ฉันก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อย พอเงยหน้ามาอีกทีถึงได้รู้ว่านี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดของฉัน"นายจะพาฉันไปไหน" ฉันหันหน้าไปถามไวท์ แต่ไวท์ไม่ตอบแถมยังตีมึนผิวปากเล่นอย่างมีความสุขมาก"ไวท์" ฉันเรียกชื่อไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ผู้หญิงขายตัว Episode 10
ฉันมองหน้าไวท์แล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น"มือก็มีนายก็ทำเองสิ จะให้ฉันทำให้ทำไม""โธ่...พี่ริน อย่าเย็นชานักสิ สนใจผมหน่อยก็ได้""มีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนไหม ฉันจะไปอาบน้ำ" ฉันลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินเข้าห้องแต่ไวท์ดึงแขนฉันไว้ก่อน"ไม่เอาเช็ดผมให้ผมก่อน นะๆ" ไวท์ทำหน้าอ้อนฉัน คิดว่าทำหน้าแบบนี้มันน่ารักมากเลยหรือไงกันฉันถอนหายใจออกมายาวๆแล้วนั่งลงที่เดิม ฉันดึงผ้าขนหนูที่พาดคอไวท์ออกมาแล้วก็จัดการเช็ดผมให้เขา ฉันไม่ได้อยากจะทำนะแต่ดูท่าไวท์คงจะไม่ปล่อยฉันให้ไปอาบน้ำง่ายๆฉันเลยตัดสินใจเช็ดผมให้เขาตามที่เขาขอ"พี่สวยจัง""ผมอยากเห็นพี่ยิ้ม""ยิ้มให้ผมดูหน่อย นิดนึงก็ได้ นะๆพี่ริน" ฉันเงียบเช็ดผมต่อไปแบบไม่สนใจคำที่่ไวท์พูดเมื่อกี้ ไวท์ก็เอาแต่มองหน้าฉัน แล้วก็ยิ้ม เกิดมาฉันก็เพิ่งเคยเจอคนที่ยิ้มได้ตลอดเวลาแบบเขานี่แหละ"อยู่ใกล้ๆพี่ทีไรเหมือนอุณหภูมิในร่างกายผมมันลดลงทุกทีเลย...พี่เย็นชาชะมัด""ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันสิ ฉันไม่ได้ขอให้นายมาอยู่ใกล้ฉันสักหน่อย""วันนี้พี่ไล่ผมกี่ครั้งแล้วพี่ริน พี่ไม่เหนื่อยบ้างเหรอไล่ผมอยู่ได้ทั้งวัน ถึงพี่จะไล่ผมยังไงผมก็จะจีบพี่อยู่ดี"ฉ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ผู้หญิงขายตัว Episode 11
ตอนเย็น...ไวท์แชทมาบอกว่ารอหน้ามหาวิทยาลัย"แอมฉันกลับก่อนนะ" ฉันหันไปบอกแอม"อ้าว ไม่ให้ฉันไปส่งเหรอวันนี้?""ไวท์มารับ รออยู่หน้ามหาลัยแล้ว""หื้ม...อะไรยังไง ไม่ได้มีอะไรกันแต่ทำไมน้องมันถึงตามเทคแคร์เธอดีขนาดนี้คะ ??”"ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา""แต่น้องมันคิด...ฉันพูดถูกใช่ไหม" แอมจ้องหน้าฉันแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม"อื้อ" ฉันตอบสั้นๆ"ฉันว่าน้อง....""ฉันไปก่อนนะ...พรุ่งนี้เจอกัน" พูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้องเรียน หน้ามหาลัยมีรถสปอร์ตคันหรูของไวท์จอดอยู่ ฉันรีบเดินไปขึ้นรถเพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจของคนอื่นภายในรถ...ไวท์กำลังก้มหน้าก้มตา กดๆ โทรศัพท์อยู่"สรุปนายจะไปส่งฉันไหม" ไวท์เงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วก็ ยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไรตอบฉัน แล้วก็ขับรถออกไปจากหน้ามหาลัย"หาอะไรกินก่อนไหม?" ในขณะที่ขับรถอยู่ไวท์หันหน้ามาถามฉัน"ไม่หิว" ฉันตอบน้ำเสียงเย็นชา"วันๆ พี่กินอะไรบ้างไหมเนี่ย...ดูสิ ผอมมากเลยนะพี่อะ""มันก็ตัวฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนาย" ฉันถลึงตาใส่ไวท์เพราะเขายุ่งเรื่องฉันมากไปแล้ว"เหอะ พี่ก็เป็นซะแบบนี้เย็นชาตลอด"ฉันไม่ตอบอะไร จากนั้นบรรยากาศในรถก็เงียบสนิท จริงๆฉันทักไปบอกพี่กายแล้วว่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ผู้หญิงขายตัว Episode 12
พี่ซันดันตัวฉันออก แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปอีกมุมของห้องที่มีขวดเหล้าวางอยู่ ก็เหล้าของพี่ซันนั่นแหละ เขาซื้อมาไว้ พี่ซันค่อนข้างที่จะมาหาฉันบ่อย บ่อยมากๆ"เธอก็รู้ว่ามันไม่ดี แล้วเธอจะดูดทำไม" พี่ซันหันมาพูดกับฉันแล้วก็เทเหล้าลงแก้ว"มันไม่ดีแล้วพี่ดูดทำไม" ฉันย้อนถามกลับเพราะเขาก็สูบเหมือนกัน มีสิทธิ์มาสอนฉันด้วยเหรอ"ฉันเป็นผู้ชายไงริน""แล้วผู้หญิงสูบไม่ได้ว่างั้น""เธอมันดื้อ...!!" พี่ซันมองค้อนฉัน แล้วก็ยกเหล้าดื่มจนหมดแก้ว พี่ซันเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น"เรื่องไอ้กายฉันบอกเธอว่าไง เธอเคยคิดจะฟังที่ฉันพูดบ้างไหมวะริน!!"ปักพี่ซันวางแก้วกระแทกลงโต๊ะแรงๆ แล้วก็มองหน้าฉันตาเขม็ง"พี่จะมาหวงผู้หญิงขายตัวแบบรินทำไม พี่มีแฟนอยู่แล้ว อีกอย่างเรียนจบพี่ก็จะหมั้นกันแล้วไม่ใช่เหรอ" ฉันพูดหน้าตาย หน้าแบบคนไร้ความรู้สึก ใครก็ว่าฉันมันเป็นคนไม่มีหัวใจ"เธอรู้?" พี่ซันท่าทางดูรนๆไปเลย"ใครบ้างจะไม่รู้...ข่าวออกจะดังเขารู้กันทั้งมหาวิทยาลัย""ฉันไม่ได้อยากหมั้น" พูดจบพี่ซันก็ยกเหล้าดื่มติดกันสามสี่แก้ว โดยไม่กลัวว่าตัวเองจะเมาเลยสักนิด"พี่จะอยากหมั้นหรือไม่อยากหมั้นรินก็ไม่อยากรู้ค่ะ""เรื่องเธ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ผู้หญิงขายตัว Episode 13
ฉันเงียบไม่ตอบอะไร ส่วนพี่ซันก็ไม่ถามอะไรฉันต่อ พี่ซันขับรถออกจากคอนโดของฉันด้วยความเร็วสูง คือมันเร็วมาก"ขับช้าๆได้ไหม..พี่ซัน!!" ฉันหันไปบอกพี่ซัน แต่เหมือนพี่ซันจะไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลยณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง..."ริน พี่ซันมาส่งเธอเหรอ?""อื้ม..เธอรู้ได้ไง" ฉันหันไปมองหน้าแอมแบบสงสัย"จะไม่ให้ฉันรู้ได้ไง...เขาเมาท์กันทั้งมหาลัยแล้วตอนนี้""ก็ดี..." ฉันตอบสั้นๆเเล้วก้มหน้าทำการบ้านต่อ เพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้ทำการบ้านเลย"ระวังเถอะอีจินจะมาแหกอกเธอ" แอมพูดติดตลก"ฉันเคยกลัวมันหรือไง...""จ้า แม่คนเก่ง การบ้านอะรีบๆทำ จะเอาของฉันไปลอกไหมจะได้เสร็จเร็วๆ""ไม่ ฉันมีสมอง""โห...คนอุตส่าห์หวังดี!!" แอมเบ้ปากใส่ฉัน ส่วนฉันก็นั่งทำการบ้านต่อจนเสร็จติ๊ง~ แชทไลน์ฉันเข้า พี่ธามทักมาหาฉัน บอกให้ฉันไปหาที่ห้องน้ำร้างทางหลังมหาลัย พี่ธามคือคนที่เคยออฟฉันนี่แหละแต่ไม่บ่อย หน้าตาก็โอเคใช้ได้ ขาวตี๋ บ้านรวยพ่อเป็น ส.ส."ฉันฝากส่งงานด้วยนะ" ฉันกดตอบแชทพี่ธามเสร็จแล้วก็หันไปบอกแอม กำลังจะลุกขึ้นเดิน แต่แอมมันรั้งแขนฉันไว้ก่อน"เธอจะไปไหนริน""ห้องน้ำร้าง" แอมมันพยักหน้าเข้าใจที่ฉันพูด แล้วมันก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ผู้หญิงขายตัว Episode 14
เลิกเรียน..แอมเป็นคนมาส่งฉันที่คอนโด"อย่าลืมเก็บคำที่ฉันบอกเธอไปคิดด้วยละ""อื้อ"ฉันแยกกันกับแอมขึ้นมาบนห้องแล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงโซฟาตัวใหญ่แบบเหนื่อยๆ พลางคิดทบทวนคำที่แอมพูดกับฉัน เรื่องที่จะให้ฉันย้ายกลับไปที่บ้านหลังนั้น บ้านที่เป็นเหมือนนรกอ๊อดเสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ฉันลุกขึ้นแบบเหนื่อยๆเดินไปเปิดประตูห้อง คนที่ยืนอยู่หน้าห้องของฉันคือไวท์ พอฉันเห็นว่าเป็นไวท์ ฉันก็กำลังจะปิดประตูหนี แต่ถูกไวท์ดันประตูแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องนี่ก็อีกคนฉันพยายามจะไม่ยุ่งแล้วยังจะมายุ่งกับฉันอยู่ได้"นายรู้ได้ยังไงว่านี่เป็นห้องฉัน""ผมก็เดินเคาะทุกห้องนั่นแหละ" ไวท์พูดติดตลก"นั่น...หน้าพี่ไปโดนอะไรมาพี่ริน" ไวท์เอามือมาจับปลายคางฉันให้หันหน้าไปหาเขา ฉันรีบเบี่ยงหน้าหนี"อย่ายุ่ง""พี่ไปมีเรื่องกับใครมา!!""ตอบมาดิ พี่จะเงียบทำไม" ไวท์ดึงแขนฉันจนฉันเซไปชนกับแผงอกเขา ฉันผลักไวท์ออกแล้วมองหน้าเขานิ่งๆ"บอกว่าอย่ายุ่งไง กลับไปเลยนะแล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก" พูดจบฉันก็เดินไปนั่งตรงโซฟาไวท์มองหน้าฉันเหมือนกำลังตัดพ้ออะไรอยู่สักอย่าง แล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ"ยาอยู่ไหน?" ไวท์ถามฉัน"ยาอะไร ?”"ก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ผู้หญิงขายตัว Episode 15
พี่ซันกับไวท์รีบวิ่งมาดูฉันที่กำลังนอนเอามือกุมท้องตัวเองอยู่ มันจุกจนแทบจะพูดไม่ออกเลย"มึงอย่ามายุ่ง" พี่ซันผลักไวท์ออกไปจากตัวฉัน แล้วพี่ซันก็พยุงตัวฉันขึ้น"พี่เป็นคนทำพี่รินเจ็บ พี่นั่นแหละอย่ายุ่ง ผมจะพาพี่รินไปหาหมอเอง" ไวท์ดึงฉันออกจากตัวพี่ซันเขาสองคนดึงตัวฉันไปมา ฉันทั้งเจ็บทั้งจุก ไหนยังจะมาเวียนหัวเพราะสองคนนี้เอาแต่ดึงฉันผลัดกันไปผลัดกันมา"หยุด...ออกไป ออกไปทั้งสองคนนั่นแหละ""ไม่" สองคนนั้นพูดพร้อมกันฉันถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น พี่ซันกับไวท์จะช่วย แต่ฉันปัดมือเขาออก"หลบไป" ฉันเดินแทรกระหว่างพี่ซันกับไวท์"พี่จะไปไหนพี่ริน""ไปมหาวิทยาลัย" ฉันตอบสั้นๆ แล้วเดินไปหน้าประตูห้อง กำลังจะเปิดแต่ถูกพี่ซันดึงไว้ซะก่อน"เธอเจ็บท้องอยู่ไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวฉันพาไปโรงบาล" ฉันถอนหายใจออกมายาวๆอีกครั้ง ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วแหละ ฉันหันหน้าไปมองไวท์"ไวท์ กลับไปก่อนเถอะ" ฉันบอกให้ไวท์กลับ ที่ฉันพูดแบบนี้เพราะถึงยังไงฉันก็คิดว่าเราไม่ควรข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว ตัดซะตอนนี้มันดีที่สุด"พี่ริน มันเป็นคนทำพี่เจ็บนะ" ไวท์มองฉันด้วยแววตาผิดหวัง"ฉันบอกให้นายกลับไปไง...
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02
บทล่าสุด
ผู้หญิงขายตัว 84 The End (จบแล้วว)
ภายในห้องน้ำ...พี่ป่าวางฉันลงอย่างเบามือในอ่างน้ำจากุชชี่ที่มีน้ำเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว "ไม่ลงมาอาบด้วยกันหรอ...." ฉันถามที่ป่าที่เอาแต่ถูตัวให้ฉัน "ถ้าให้กูลงไปในอ่างด้วย คงไม่ได้อาบ" พี่ป่ายักคิ้วให้ฉันมือหนาถูวนรอบหน้าอกของฉันเหมือนตั้งใจจะถูแค่ตรงนั้นแค่ตรงเดียว"พี่ป่า" ฉันทำตาดุใส่พี่ป่า เมื่อเห็นว่าพี่ป่าเอาแต่ถูอยู่อย่างนั้น "เออๆ จะดุกูทำไม" พี่ป่าพยักหน้าตอบ มือหนาของพี่ป่าจากที่ถูวนรอบหน้าอกของฉัน ตอนนี้มันได้เลื่อนลงต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงกลีบแคมคู่นั้นของฉัน "พะ พี่ป่า ยะ อย่านะ" ฉันรีบรั้งมือของพี่ป่าเอาไว้ "ก็มึงให้กูถูตรงอื่น" พี่ป่ายักคิ้วใส่ฉันแบบกวนๆ "แต่ไม่ใชตรงนี้" เมื่อกี้ก็พึ่งมีอะไรกัน ถ้าถูตรงนี้มีหวังได้มีอีกรอบแน่ ลูกฉันจะรอดมั้ย "ก็ทำความสะอาดให้ไง เมื่อกี้น้ำกูเยิ้มเต็มรูมึงเลย...." พี่ป่าพูดมันออกมาหน้าตาเฉย ซึ่งถ้าคำๆนี้มันไม่ได้หลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่ฉันรัก ฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยแต่ตอนนี้นี่สิ หน้าฉันมันร้อนผ่าวไปหมดแล้ว พี่ป่าเอามือของฉันที่จับมือเขาออก ก่อนที่จะล้วงลงไปถูแหวกกรีบแคมของฉัน เขาทำแบบนั้นจริงๆ แถมยังยิ้มทะเล้นให้อีกด้วย "อ๊ะ พ
ผู้หญิงขายตัว [83] Nc20+
พี่ป่าพาฉันเข้าไปในบ้าน ตอนนี้ฉันหยุดร้องแล้ว ภายในบ้านมีแม่บ้านอยู่สามคน พี่ป่าจ้างมาทำความสะอาดบ้าน และคอยดูแลเรื่องอาหาร ก็ทำทุกอย่างในบ้านนั่นแหละ ภายในบ้านทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว แทบจะไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว ไม่มีรูปครอบครัว ไม่มีห้องทำงานของคุณพ่อตรงนั้น ภายในบ้านไม่มีอะไรเหมือนเดิม มันก็คงต้องเป็นแบบนั้น จะให้ทุกอย่างอยู่เหมือนตอนที่ฉันอยู่ตอนเด็กมันก็คงจะไม่ได้ เพราะเวลามันก็ผ่านมานานมากแล้ว ฉันแอบเสียใจนิดๆนะ ที่ความทรงจำของฉันตอนเด็กมันหายไปแล้ว แต่มันก็ดี ถ้าบ้านยังคงสภาพเหมือนเดิม ฉันคงจำเรื่องราวที่เลวร้ายไม่ลืม "ห้ามร้อง" พี่ป่าหันหน้ามาบอกฉัน เมื่อเห็นว่าฉันทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง "อื้อ รู้แล้ว" ฉัรมองไปรอบๆบ้านอีกครั้ง "พี่ป่ารู้ได้ไงคะว่าบ้านหลังนี้แอมเคยอยู่ตอนเด็ก" ฉันหันไปถามพี่ป่าหลังจากที่เราเดินเข้ามาในบ้านกันแล้ว "กูถามริน" "แล้วซื้อบ้านได้ไง ราคา ?" พี่ป่าถอนหายออกมาเบาๆ ก่อนจะเอามือขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างเบามือ "บ้านหลังนี้เขากำลังจะปล่อยพอดี จังหวะมันพอเหมาะพอดีทุกอย่าง กูตั้งใจจะซื้ออยู่แล้วด้วย ส่วนเรื่องราคา ก็ไม่เท่าไหร่" พี่ป่าไหวไหล่ให้ฉันทีหนึ่ง
ผู้หญิงขายตัว [82] หักหลัง
หลังจากคุยกับพ่อแม่ของพี่ป่าเสร็จ ท่านทั้งสองก็ออกไปพักที่โรงแรม และ เตรียมตัวกลับออสเตรเลียในวันพรุ่งนี้ คือ!! มาแค่นี้ แค่นี้จริงๆ แค่มาดูตัวฉัน เมื่อฉันยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานท่านก็กลับ 1 อาทิตย์ผ่านไป เชื่อมั้ยว่าพี่ป่ายังงอนฉันอยู่ เรื่องที่ฉันไม่ยอมแต่งงานกับเขา พี่ป่างอนเป็นจริงเป็นจังมาก "พี่ป่าเอาน้ำให้แอมกินหน่อย" ฉันหันไปบอกพี่ป่าที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่"ลุกขึ้นไปหยิบเองดิ" พี่ป่าตอบโดยที่ไม่มองหน้าฉัน เขายังคงก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าคุยกับใคร "แอมท้องอยู่พี่ก็รู้ มันลุกยากท้องโต'' "....." พี่ป่าเงียบไม่ตอบอะไร "พี่ป่าแอมหิวน้ำ ไปเอาน้ำให้หน่อย !!" พี่ป่ายังทำเป็นหูทวนลม จนฉันต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำกินเอง คือพี่ป่าไม่ยอมมาหยิบน้ำให้จริงๆ ก็แค่ไม่แต่งงานด้วยตอนนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่แต่งด้วยเลยสักหน่อย ไม่รู้จะงอนทำไมขนาดนั้น พอฉันเดินกลับมานั่งที่เดิม ตอนแรกพี่ป่าคุยโทรศัพท์อยู่ พอเขาเห็นว่าฉันเดินมา พี่ป่ารีบเอาโทรศัพท์ลง แล้วก็ลุกขึ้นเดินสวนฉันออกไปจากห้องเลย "พี่ป่า พี่ป่าหยุด พี่คุยกับใคร !!" ฉันตะโกนพูดตามแผ่นหลังของพ
ผู้หญิงขายตัว [81] โล่งอก
"เจ้าป่า นั่งลงไป ฉันจะคุยกับเธอ ไม่ใช่แก" พี่ป่าดูจะหัวเสียมากตอนนี้ เขาไม่ยอมนั่งลงตามที่แม่สั่ง จนฉันต้องจับมือให้พี่ป่านั่งเขาถึงยอมนั่งลง"เธอมีอะไรจะพูดรึเปล่า ?" แม่พี่ป่าเอ่ยถามฉันเสียงเรียบๆ ฉันกลั้นหายใจประมาณสามสี่วิ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ พรางพยักหน้าตอบคุณแม่ของพี่ป่า "พูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่" ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องรับแขกเสียงสนิท เงียบซะจนฉันได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองที่มันกำลังเต้นรัวเพราะความประหม่าอยู่ตอนนี้"หนูเคยขายตัวจริงๆค่ะ" "เธอรู้รึเปล่าว่าพูดออกมาแบบนี้ ฉันจะไม่รับเธอเป็นลูกสะใภ้" "แม่ !!" "เจ้าป่าแกหุบปากไปเลยนะ !!"ฉันเอื้อมมือไปจับมือของพี่ป่าแล้วออกแรงบีบเบาๆ พี่ป่าหันหน้ามามองฉัน สีหน้าพี่ป่าดูจะเป็นกังวลมาก ฉันก็ไม่ต่างกันหรอก แต่ฉันก็ยังฝืนยิ้มจางๆให้พี่ป่าไป "จากชีวิตที่เคยสุขสบาย มีเงินใช้ไม่เคยขาด ทุกๆครั้งที่ปิดเทอมพ่อกับแม่จะพาไปเที่ยวต่างประเทศ""มันเพอร์เฟคมากๆเลยใช่มั้ยคะ""แต่พอมาวันหนึ่ง บ้านล้มละลาย ทรัพย์สินทุกอย่างกำลังจะถูกยึด พ่อกับแม่หนูจบชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย ทิ้งให้หนูจมอยู่กับบ้านที่กำลังจะถูกยึด ญาติพี่น้องไม่มีใครเอื้อมมือมาช
ผู้หญิงขายตัว [80] วันที่ฉันกลัว...
3อาทิตย์ผ่านไป.... ยิ่งใกล้วันจะถึงกำหนดที่พ่อกับแม่พี่ป่าจะมาไทยเมืีอไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกประหม่า ฉันกลัว กลัวว่าพ่อแม่พี่ป่าจะรับฉันไม่ได้ ถึงแม่ว่าฉันกำลังจะตั้งท้องลูกของพี่ป่าหลานของท่านก็ตาม เรื่องเส้นด้าย ช่วงนี้เธอเงียบๆไป ขุนเขาคงไม่ปล่อยให้เธอออกมา เพราะอาทิตย์ที่แล้วเธอก็มากดกริ่งที่หน้าบ้าน แต่ฉันไม่ได้ออกไปเปิด แต่ดูท่าแล้วคงจะอีกนานกว่าเธอจะเลิกยุ่ง ฉันก็เข้าใจเธอนะ ที่เธอเป็นแบบนี้เธอรักพี่ป่ามาก แต่ตอนนี้พี่ป่าเป็นของฉัน และฉันก็รักเขามากไม่ต่างจากเธอ อ้อ วีนัสกลับโคราชไปแล้วนะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่า กลับไปไม่บอกฉันเลย แถมยังแอบกลับตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ ไม่รู้ว่าไปยังไง แต่พอไปถึงเธอก็ข้อความมาบอกฉัน ช่วงดึกๆ..."แอม ทำอะไรทำไมไม่ขึ้นมานอน" พี่ป่าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งหน้าโต๊ะกระจกไม่ยอมขึ้นเตียงไปนอนสักที "พี่ป่า แอมกลัวว่าทางพ่อแม่ของพี่..." "แอม ไม่มีใครบังคับอะไรกูได้" พี่ป่าพูดสวนขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ "พี่ป่าเคยบอกว่าคุณแม่ของพี่ชอบเส้นด้ายมาก" "อื้ม" "แล้วแบบนี้...""อย่าคิดมากแอม ด้ายก็อยู่กับไอ้ขุนไง" "....""ขึ้นมาบนเตี
ผู้หญิงขายตัว [79] Nc20+ [วุ่นวายไม่เลิก]
หลังจากที่ฉันกับวีนัสเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำเสร็จ ฉันใส่เป็นบิกินี่สีน้ำเงิน ขัดกับสีผิว ทำให้ดูขาวมีออร่า ส่วนวีนัสรายนั้นปิดมิดชิดทุกสัดส่วน เหมาะสมกับวัย "โห เจ้ ขนาดเจ้ท้องหุ่นเจ้ดีมาก" วีนัสมองฉันตาไม่กระพริบ "ลงไปเล่นน้ำเถอะห่วงแต่ชมอยู่ได้ ^_^" ฉันหยิบผ้าผืนบางมาคลุมตัวเอาไว้ จากนั้นฉันจูงมือวีนัสลงไปยังชั้นล่าง พี่ป่ากำลังนั่งคุยอะไรกับทันก็ไม่รู้ แล้วก็มีลูกน้องเขาอีกสองคนอยู่ด้วย ปัก! ทันทีที่ฉันลงไปชั้นล่างแล้วพี่ป่าเห็นฉัน เขาวางมือกระแทกกับโต๊ะเสียงดังทันที จากนั้นพี่ป่าก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะขบกรามแน่น "พวกมึงมองเมียกูทำไม !!" พี่ป่าตะคอกใส่หน้าลูกน้องของเขา เพราะตอนนี้ลูกน้องของพี่ป่ากำลังมองฉันตาค้างเลย"ปะ เปล่ามองนะครับนาย'' ลูกน้องของพี่ป่าท่าทางเลิกลักกันมากพอได้ยินเสียงพี่ป่าตะคอกใส่"พวกมึงออกไปเลยนะ ออกไปให้หมด !!" น้ำเสียงอันทรงพลังของพี่ป่า ทำให้พวกลูกน้องรีบพากันวิ่งกรูออกจากบ้านทันแทบไม่ทัน "วีนัส ไปเล่นน้ำรอพี่ก่อนเลยนะเดี๋ยวตามไป" ฉันหันไปบอกวีนัส เพราะไม่อยากให้วีนัสเห็นตอนที่พี่ป่าของขึ้น เดี๋ยวพลานจะกลัวเอา"พี่ป่าคะ อย่าดุเจ้นะคะ ^_^" ว
ผู้หญิงขายตัว [78] อยากจะไปก็ไป ไปเลย!!
"เลือกมา ถ้าไปก็ไม่ต้องกลับมา" ฉันยื่นคำขาดฉันยกมือขึ้นมากอดอกและรอฟังว่าพี่ป่าจะตอบว่าอะไร แต่สิ่งที่ได้แทนคำตอบคือความเงียบของคนตรงหน้า "แอมไม่ควรถามแบบนี้ใช่มั้ย""....." "ถ้าจะคิดนานขนาดนี้ก็ไปเถอะค่ะ" ฉันตัดบทพูดขึ้น เมื่อพี่ป่าไม่ยอมตอบสักที มันรู้สึกเจ็บดีจริงๆ ที่เห็นพี่ป่าลังเลแบบนี้ สำหรับเขา มันคงจะเลือกยากมากเลยสินะ พูดจบฉันก็ลุกขึ้น เตรียมจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น หมั่บ! มือหนาของพี่ป่าขว้ามาจับแขนฉันไว้ "ไปสิ อย่ามายุ่งกับแอม !!" ฉันสะบัดมือพี่ป่าออกอย่างแรง ก่อนจะรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที ภายในห้อง....ไอ้ป่าบ้า! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมไม่คิดถึงฉันกับลูกก่อนล่ะ ฉันเอาเเต่กล่นด่าพี่ป่าพึมพำเบาๆในห้องคนเดียว ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังของ พร้อมกับเสียงของพี่ป่าที่พูดบอกให้ฉันไปเปิดประตูให้เขาเข้ามาในห้อง "แอม เปิดประตูให้กูดิ" "ไม่ จะไปหาเมียเก่าก็ไป""โธ่แอม กูไม่ได้จะไป กูไม่ไป มาเปิดประตูให้กูก่อนได้มั้ย" ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ "แอม เมียจ๋า เปิดประตูให้ผัวเข้าไปหน่อย" "แอม อย่าเงียบดิวะ" "แอม แอมแปร์ แอมๆๆๆๆๆๆ" พี่ป่าเคาะห้องรัวๆ แล้วก็เรียกชื่อฉันอยู่อย
ผู้หญิงขายตัว [77] ลังเลทำไม
ตอนนี้พี่ป่ามาถึงบ้านแล้ว พึ่งมาถึงเมื่อกี้ รินมันก็มาด้วย "วีนัส ออกไปรอข้างนอก" รินหันไปสั่งวีนัส วีนัสพยักหน้าตอบก่อนจะเดินออกไป"ด้าย มาทำไมอีกเราคุยกันหลายครั้งแล้วนะ" พี่ป่าพูดขึ้น "พี่ป่า ทำไมทิ้งกันง่ายๆแบบนี้เลยละคะ" พูดจบน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ "คุณก็แอบมีอะไรกับน้องชายผม มันจบแล้วด้าย ผมกับแอมกำลังจะมีลูกด้วยกัน เราจะแต่งงานกันแล้วด้าย" "มั่นใจได้ยังไงว่าเป็นลูกของพี่ มันขายตัวพี่ป่าก็รู้" "อ้าว อีนี่ วอนนักนะ !!" รินทำท่าจะพุ่งไปหาเส้นด้ายแต่ถูกพี่ป่ากันไว้ ขุนเขาก็ยืนบังหน้าเส้นด้ายเธอไว้เหมือนกัน เออ! ให้มันได้แบบนี้ ทั้งเพื่อนทั้งผัว "อย่าใช้กำลังริน กูขอ" พี่ป่าหันมาบอกรินก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเส้นด้าย"ใช่! ผมรู้ว่าแอมเคยขายตัว ผมรู้ดีด้าย แต่ผมก็มั่นใจว่าลูกในท้องเป็นลูกของผมเหมือนกัน" "พี่ป่า....""แอมไม่ได้ขายตัวแล้ว คุณเลิกเอาเรื่องพวกนี้มาพูดได้แล้วด้าย" "ผมกับคุณไม่มีทางรักกันได้อีกแล้ว ตอนนี้ผมรักแอม""ไม่!! พี่ป่ารักด้าย ทำไมคะ ด้ายเคยให้อภัยพี่ป่าตั้งกี่ครั้ง เรารักกันมากขนาดไหน พี่ป่าลืมได้ยังไง" "ตอนนี้คนที่คุณควรจะแคร์ คือไอ้ขุนเขา
ผู้หญิงขายตัว [76] แอมแปร์พร้อมบวก
"ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่ทำฉันก่อน" "ด้ายไม่เคยทำร้ายใคร เธอทำด้ายก่อนนะแอม" "ใช่!! ฉันทำเธอก่อน มันเป็นเพราะฉันไม่รู้ ฉันก็ยอมถอยแล้วไง แต่พี่ป่าไม่ยอมปล่อยมือฉันเอง เพราะฉะนั้นถือว่าเขาเป็นของฉันแล้ว" ".....""นายรับได้ยังไง ที่คนที่นายรัก เขายังรักพี่ชายนายอยู่ นายโอเคจริงๆงั้นหรอขุนเขา" ".....""นายทนได้จริงๆงั้นหรอ กับอะไรแบบนี้""สักวันเส้นดายจะรักฉันแอม" "เอาเถอะ งั้นมันก็แล้วแต่นายก็แล้วกัน" "อื้ม" ขุนเขาลุกขึ้น แล้วเดินเข้าห้องนอนไปเลย ดูท่าเขาคงจะไม่ค่อยพอใจฉันหรอก ที่ฉันพูดไปแบบนี้ ฉันก็แค่อยากเตือนสติเขา เส้นด้ายไม่ได้ดีแบบที่เขาคิดหรอก ถ้าเธอดีจริง เธอจะไม่บอกให้ฉันเอาเด็กออก ทั้งๆที่ฉันยอมถอยและไม่ไปวุ่นวายอะไรกับเธอเลย เช้าวันใหม่...วันนี้แล้วที่ฉันต้องกลับกรุงเทพ วีนัสมาก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง ดูท่าทางเธอจะตื่นเต้นไม่น้อยเลยจริงๆ วีนัสเอาแต่ถามฉัน ว่ากรุงเทพเป็นยังไง เหมือนโคราชหรือเปล่า "ทำไมให้เด็กนี่ไปด้วย เธอไม่เรียนหนังสือรึไง ?" ขุนเขาเดินออกมาจากบ้าน เขาทักขึ้นเมื่อเห็นวีนัสนั่งอยู่หน้าบ้านพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ "หนูปิดเทอมแล้วค่ะ ^_^" ฉันกำลังจะอ้า
