MasukShare
บทนำ 2 | น้ำแข็ง - ขอนอนกับคุณ
Terakhir Diperbarui:
2025-03-18 03:02:47ถุงยาง ถุงยาง
คำนี้ก้องในหูฉันซ้ำ ๆ ก่อนที่ข้อมือฉันจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แล้วฉันก็ยืนนิ่งปรือตาหนัก ๆ มองตามหลังพวกมัน ยืนเซซ้ายเซขวาแทบล้มพับ แต่โชคดีที่มีคนจับ และโอบเอวไว้ก่อน
เฮ้ย... โอบเอว! ฉันก้มมองมือนั้นตกใจ ก่อนจะรีบหันขวับ ไปผลักอกเจ้าของมือใหญ่สุดแรงเกิด
“ออกไป! ไอ้เลว”
“อยู่นิ่ง ๆ คุณโดนป้ายยา” ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง ก่อนจะขมวดคิ้วเป็นโบว์ยีหัวที่หนักอึ้งของตัวเองไปด้วย
“อะไร อะไร โดนได้ไง? ทำไมฉันไม่รู้สึก ฉาน ฉันเป็นหมอนะ”
“เพื่อนผม ป้ายยาคุณ ออกไปขึ้นรถกับผม ผมจะไปส่ง” เขายื่นมือขาว ๆ มาหาฉัน แต่ฉันรีบปัดและขยับออกไปห่าง ๆ ก่อนจะรีบเดินเกาะราวบันไดเกาะผนัง เดินโซซัดโซเซออกจากผับไปมองหารถตัวเอง
แต่ฉันไม่มีสติพอที่จะมองเห็นและขับรถ จึงพยายามเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์โทรหาน้องสาวตัวเอง แต่มันดันซวยซ้ำซวยซ้อน ขณะที่ฉันเล็งปุ่มสีเขียว ๆ พยายามหาเบอร์และโทรออก โทรศัพท์ฉันก็ถูกแย่งไปจากมือ!
“เอาคืนมา”
ผู้ชายคนนั้นไม่ตอบ เขากดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ฉัน และหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูพร้อมกัน ตอนนี้หูฉันอื้อมือฉันชา ตาก็พร่ามัวมองอะไรไม่ชัด นี่ฉันโดนป้ายยาอะไรกัน ฉันเป็นหมอแท้ ๆ ยังเดาไม่ได้เลย
“ขอคืน อย่าคิดทำอะไรฉัน ไม่งั้นฉัน”
“คุณไม่มีสติแล้ว อ่ะนี่โทรศัพท์ ผมจะไปส่งคุณเอง คุณขับรถไม่ไหวหรอก ขึ้นแท็กซี่ก็อันตราย เชื่อใจผมเหอะ”
ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ และกะพริบตาถี่ ๆ มองหน้าเขา
“คุณเป็นคนม่ายดี ชะ ใช่ไหม? เรื่องถุงนั่น นั่นฉัน”
“คุณฟังผมและมองตาผม เชื่อใจผมเถอะ ถ้าผมทำ ผมไม่ปล่อยคุณพูดพร่ำแบบนี้แน่ ผมลากขึ้นรถไปปู้ยี่ปู้ยำแล้ว”
ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ปรับม่านตาที่พร่ามัวมองเขาอีก นี่เทพบุตรยื่นมือมาช่วย หรือซาตาน ถึงจะมองไม่ชัดแต่เขาหล่อดูดีมีภูมิฐาน ฉันยืนจ้องเขาอยู่เนิ่นนานจ้องจนไม่รู้อะไรสั่งฉัน ให้ค่อย ๆ ยื่นมือไปหาเขา
“ช่วยฉัน โทรหาน้องสาวฉัน”
“ผมจะโทรให้ แต่ต้องไปจากที่นี่ก่อน ถ้าพวกนั้นมาเห็นคุณจะไม่ปลอดภัย”
เราเพิ่งเจอกัน และไม่ทันได้รู้จัก มันไม่มีอะไรทำให้ฉัน เชื่อใจเขาได้เลย แต่ฉันจะไม่ไหวแล้ว และฉันก็ได้ยินเสียงไอ้พวกบ้านั่นกับเสียงเพลงในผับ ดังก้องในหูตลอดเวลา
“อะ อืม”
“ขึ้นรถสิ ผมไปส่งคุณเอง” เมื่อฉันตอบตกลง ก็ถูกพยุงขึ้นรถสปอร์ทคันนึง แอบได้ยินเสียงโห่แซวดังขึ้นแต่คนพยุงเขาไม่ได้สนใจ และพอฉันขึ้นรถเขาปิดประตูให้ ฉันก็เห็นเขาหันไปชูนิ้วกลางใส่ประตูผับ แล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับทันที
“ตอนนี้ คุณรู้สึกยังไง?” เขาถอยรถยาวออกจากซองแล้วถามฉัน ในขณะที่ฉันลูบแขนและต้นคอไม่หยุด
ไม่ ๆ อาการแบบนี้มัน มันคือ...
“ฉันร้อน ฉันมีอารมณ์” ฉันพูดตรง ๆ อยู่ ๆ ก็ไม่รู้สึกอายอะไรทั้งนั้น แต่ผู้ชายที่ฉันแอบลังเลว่าเขาเป็นซาตาน เขากลับเบิกตากว้างและหันขวับไปทางอื่น
“อะไรวะเนี่ย?”
“ฉันอยากอาบน้ำ ฉันร้อน ฉันมีสตินะแต่ฉัน ไม่มีแรง และฉันมีอารมณ์ แต่ฉัน... ฉัน” ฉันเอามือปิดหน้าหายใจหอบ เพราะเริ่มพูดไม่รู้เรื่องและไม่เป็นคำ พ่อช่วยน้ำแข็งด้วย กาแฟแกอยู่ไหน? แม่หนูจะทำยังไงกับตัวเองดี!
“ร้อน? ร้อนได้ไงวะ เอางี้ใจเย็น ๆ ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน บ้านคุณ..อยู่ที่ไหน?”
“บ้าน” ฉันพูดเบา ๆ และพยายามคิดตาม จนสักพักถึงรู้ว่าฉัน กลับบ้านสภาพนี้ไม่ได้ ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ที่คนในผับสูบและพ่นใส่ มันติดตามตัวตามผมฉันไปหมด
ถ้าพ่อได้กลิ่นพ่อต้องฆ่าฉันแน่ ๆ แล้วแม่ก็ต้องเข้ามาห้าม สุดท้ายบ้านก็จะวุ่นวาย โอ้ยฉันปวดหัวชะมัด ไม่เอาแบบนั้น หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่!
“ไปส่งฉันที่โรงแรม ฉัน ฉัน... ไม่กลับบ้าน” เขาหันขวับมามองฉัน แต่ฉันไม่สนใจ เอามือกอดอกก้มหน้าลง
“โรงแรมอะไร? ม่านรูด จิ้งหรีด ห้าดาว”
“อะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่บ้านฉัน” ฉันตอบ และหลับตานิ่ง จนสักพักม่านตาค่อย ๆ เปิดและดีขึ้น ๆ อาการหนักอึ้งในหัวก็ทุเลาลง แต่ฉันกลับไม่มีแรงหยิบโทรศัพท์หรือจับอะไรเลย ฉันกลับร้อนเหงื่อแตก และมีความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาแทน
แบบนี้ ฉันโดนยาปลุกเซ็กส์ด้วยแน่ ๆ
“ห้องผมไหม ไม่เปลือง”
“ทะ ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้าน นี่ฉันโดนป้ายยาอะไร เพื่อนคุณป้ายยาอะไรให้ฉัน!”
“ผมไม่รู้ รู้แต่มันทำแบบนี้กับผู้หญิงหลายคน คุณทำไมไม่กลับบ้านล่ะ อันตรายนะคุณ”
ฉันพยายามดึงสติกะพริบตามองตรงไปยังถนน ตอนนี้ไฟท้ายรถแต่ละคันแสบตามาก แสบจนฉันต้องหลับตาลงอีกครั้งแล้วถอนหายใจออกมา ฉันจะวินิจฉัยตัวเองได้ยังไง ฉันไม่มีแรงจะเปิดตาด้วยซ้ำ
“ฉันกลับบ้านไม่ได้พ่อฉันเอาตายแน่ บอกฉันมาว่าฉันโดนยาอะไร ปกติยาป้าย Cetacaine ฉันจะสลบไม่มีสติ แล้วนี่ทำไมฉัน มีอารมณ์”
ฉันหลับตาพูดเบา ๆ จนผู้ชายคนนั้นจับแขนฉันเขย่ารัว ๆ
“ตื่น ๆ อย่าหลับ คุณมีอารมณ์คุณควรกลับบ้าน”
“พาฉันไปโรงแรม เพื่อนคุณทำฉัน คุณต้องรับผิดชอบ”
“นี่คุณแกล้งมีอารมณ์เพื่อจะงาบผมใช่ไหม? ชวนผมไปโรงแรมตลอดเลย คุณเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่ รู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใคร คุณอยากใช้แผนนี้เข้าหาผมใช่ไหม? ปกติผู้หญิงที่เพื่อนผมป้ายยา ไม่มีใครมีสติขนาดนี้นะ”
ฉันเปิดตาหนัก ๆ หันไปมองหน้าเขา ไอ้บ้า เอาอะไรคิด ผู้หญิงอย่างฉันเหรออยากงาบแก แล้วที่พูดคืออะไร ทำไมมันเลวทรามต่ำช้าสารพัดพิษขนาดนั้น!
“ไม่ต้องพูดมาก ไปส่งฉันที่โรงแรม จากนั้นคุณจะไปไหนก็ไป”
ฉันพูดจบก็เบือนหน้าหนี ที่คิด ๆ ฉันโดนผสม MAROC ในเครื่องดื่มและโดนยาป้าย Cetacaine แน่ ๆ แต่คงโดนในปริมาณน้อยทั้งคู่ เพราะจากมึนงงแทบไม่มีสติ ตอนนี้อยู่ ๆ ก็เหลือแค่อารมณ์พลุ่งพล่านที่ร้อนวาบไปตามร่างกาย มือไม้ฉันเริ่มกลับมามีแรงแล้ว ฉันจึงพยายามปาดเหงื่อที่หน้าที่คอและนั่งประติดต่อเหตุการณ์ทั้งหมดคร่าว ๆ
ไอ้บาร์เทนเดอร์นั่นใส่ยาในเครื่องดื่มฉัน หรือระหว่างที่ฉันหันไปดูดีเจบนเวที มันมีคนอื่นมานั่งข้าง ๆ โอ้ยบ้าจริง ฉันไม่น่าทำตัวแบบนี้เลย ฉันไม่น่ากินเยอะไม่น่านั่งต่อ ไม่น่าทุกอย่าง!
“ถ้าคุณไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เอางี้ ไปคอนโดผม ไว้คุณดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยกลับ ที่นั่นมีแม่บ้านอยู่ด้วย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เอ้อ... คุณก็อย่าทำอะไรผมด้วยนะ พอดีผมเป็นคนหวงตัว”
ฉันไม่ตอบ กอดอกก้มหน้าลง เหลือบมองแค่ถนนนิดหน่อยเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เพราะตอนนี้ฉันมีอารมณ์มากฉันทั้งร้อนทั้งหิวน้ำ ฉันอยากกินน้ำเยอะ ๆ ให้พวกสารแปลกปลอมทุกอย่าง มันขับออกไปกับปัสสาวะให้หมด
ฉันนั่งทรมานสักพัก อยู่ ๆ รถสปอร์ทก็ขับขึ้นลิฟต์คอนโดหรูแห่งนึง แต่พอเห็นป้ายที่กระจกลิฟต์ยกรถ ก็แทบอึ้ง นี่มันคอนโดร้อยล้านที่ดัง ๆ นี่หว่า
ฉันจึงนั่งก้มหน้าในรถเงียบ ๆ นั่งฟังคนข้าง ๆ ถอนหายใจจนรถถูกยกสูงขึ้น ๆ และหยุดกึกที่ชั้นสามสิบเก้า
เมื่อลิฟต์หยุดประตูกระจกเปิดสองบาน ผู้ชายคนนั้นเขาก็ขับรถออกไปจอดหน้าห้อง ก่อนฉันจะลงจากรถมองซ้ายมองขวาและมองลิฟต์ มองสำรวจดูลิฟต์ที่ปิดเพื่อเช็คทางเข้าออกให้แน่ใจ
ฉันจะรอดไหม? เขาจะรอดไหม? ฉันไม่ค่อยห่วงตัวเองเลยตอนนี้ ฉันห่วงเขามากกว่า เขาดูหวงเนื้อหวงตัวและน่าจะเป็นคนดีนิดหน่อยที่ช่วยฉันออกมา แต่ทำไมยิ่งมองหน้าเขา ฉันยิ่งคอแห้ง และกลืนน้ำลายอึก ๆตลอดเวลา
นี่ฉันหิวน้ำ หรือหิวเขา?
“เข้ามาสิ นั่งพักให้ดีขึ้นค่อยกลับ โทรบอกพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายรึยัง ให้ผมคุยให้ไหม? หรือไม่ก็ให้ใครมารับที่นี่เลยก็ได้”
ฉันส่ายหน้ารัวเดินใจเต้น ‘ตึก ๆ’ ไปหาเขา เมื่อสติกลับมาเหลือแต่ความร้อนเร่า และฉันเห็นหน้าเขาชัด ฉันก็ได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยแตะจมูกอีก
ประตูที่เขาเปิดรอมันเชื้อเชิญเหลือเกิน ฉันอยากเข้าไป อยากไปทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่ม ๆ และทำแบบนั้นกับเขาจัง
“ฉันขอนอนกับคุณได้ไหม?”
-------------------------------------------
เรื่องนี้มี 2 คู่นะคะ
คู่ที่ 1 หมอน้ำแข็ง + คุณเต้
คู่ที่ 2 หมอกาแฟ + ต้นกล้า
พาร์ทแต่ละคู่จะสลับ ๆ กันน้า แต่ต่อเนื่องเป็นเรื่องราวเดียวกันค่ะ คล้ายละครหรือหนังหลายมุมมอง
ก่อนหน้าคือบทนำของแต่ละคู่ เราจะเริ่มตอนที่ 1 จากคู่หมอน้ำแข็งนะคะ
Bab terkait
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 1 น้ำแข็ง - Help Me
น้ำแข็งHelp Me ฉันไม่รอคำตอบ สะบัดรองเท้าถอดทิ้งทีละข้าง ๆ แล้วเดินเข้าห้องเขา ก่อนจะเดินสำรวจตั้งแต่ทางเข้า ดูรูปที่แขวนทีละรูป ๆ ตามผนัง หึ ไม่มีรูปแต่งงาน มีแค่รูปเขาเก็กหล่อใส่สูท ว่าแต่เขาทำงานอะไรเนี่ย เออ... ดูรวยมาก แต่ทำไมคบเพื่อนต่ำทรามแบบนั้น เดินได้สักพักอยู่ ๆ ฉันก็หยุดชะงัก ยืนที่ห้องนั่งเล่น ฉันยืนมึนงงมองรอบ ๆ ไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหนดี จนตอนนี้ได้ยินเสียงคนวิ่ง ‘ตึก ๆ ตึก ๆ’ มาหยุดหอบหายใจ และยื่นมือมาสะกิดไหล่จากด้านหลัง “คุณ คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ผมจะไปส่ง” ฉันหันขวับไปตามเสียง แต่เมื่อเผลอสบตาเขาแค่เสี้ยววินาที ฤทธิ์ยาที่กล่อมประสาทฉันตอนนี้ มันก็ทวีคูณฉีกร่างฉันเป็นเสี่ยง ๆ ฉันคอแห้งร้อนวาบไปตามลำคอ กำชายกระโปรงจ้องเขาที่ค่อย ๆ เม้มปากหยักสวยขมวดคิ้ว เซ็กซี่ ปากสีชมพูดูสะอาดสะอ้าน หนวดเคราไม่มี ทำไมมันน่า... “เดี๋ยวคุณ มีสติ! ฟังผม คุณ!” รู้ตัวอีกที อยู่ ๆ ฉันก็เดินไปกอดคอเขา ก่อนจะเอียงซ้ายขวาไล่สายตามองใบหน้าหล่อเหลา จนได้ยินเสียงเขา กลืนน้ำลายดังอึก “คุณ... ปล่อยผมเถอะ มัน...”
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 2 น้ำแข็ง - กรณีศึกษา
น้ำแข็งกรณีศึกษา “อะไรนะ? คุณพูดอะไรออกมา อดอยากมาจากไหน?” ฉันไม่ตอบค่อย ๆ ขยับขากางออกไป จนร่างใหญ่ที่ยืนถอนหายใจ เขาหันขวับไปทางอื่น “ถ้าคุณไม่ช่วย ฉันคงต้องช่วยตัวเอง ออกไปสิ” คุณเต้มองฉันผ่านกระจกบานใหญ่อึ้ง ๆ ก่อนเขาจะส่ายหน้าเอือม ๆ เดินเปิดประตูออกไป เมื่อทางสะดวกฉันก็เอนพิงขอบอ่างเปิดน้ำใส่ ขยับนิ้วกรีดกรายล้วงเข้าไปใต้เพนตี้ ทั้งบดทั้งบี้เบา ๆ ดีจัง ไม่เคยรู้สึกอยากปลดปล่อย อยากทำอะไรแบบนี้มาก่อน ฉันขยับนิ้วถูคลึงตามตุ่มสวาท อยากสอดเข้าไปสัมผัสโพรงอุ่นของรังรัก แต่ทำไม่ได้ ได้แต่ถูเบา ๆ เชิดหน้าหลับตาไป และบิดขาขยับบั้นท้ายครางออกมา “อื้ม~ ดีจัง” ริมฝีปากบางกัดเม้มจนชา นิ้วกลางก็เขี่ยเล่นตามยอดกระสัน ฉันหลับตานึกถึงฉากเร่าร้อนในจินตนาการ และสัมผัสไปตามจังหวะนั้น แอ่นอกตั้ง ๆ เสียวสะท้านไปทั้งตัว แต่อยู่ ๆ ความเสียวก็ดับวูบ เมื่อฉันหยุดมือเปิดตาขึ้นมองร่างสูง ที่เข้ามายืนจ้องมอง “เข้ามาทำไม?” “ห้องน้ำผมนะคุณ ผมจะอาบน้ำนอน คุณกลับบ้านได้แล้ว” ฉันไม่รู้ว่าเขายืนตระหง่านจ้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ บทนำ 1 | กาแฟ - โดนเท
ใบประกาศผลสอบสีขาวถูกเด็กสาวมอปลายแกว่งไปมากลางอากาศ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมปลาย วันสุดท้ายที่เธอจะได้ถักเปียผูกโบว์สวมกระโปรงจีบรอบ และที่สำคัญสุด มันเป็นวันที่เธอใจจดใจจ่อ รอรู้ผลสอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง ร่างเล็กกระโดดโลดเต้นบิดตัว ถือกระดาษสีขาวโบกซ้ายขวาราวกับตัวเองกำลังเต้นบัลเล่ต์ไปหาแฟนหนุ่ม ที่ตอนนี้เขากำลังนั่งกอดอกมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง มองใบหน้าขาวสวยได้รูปริมฝีปากกระจับจิ้มลิ้ม เพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง ขายาว ๆ ยกขึ้นพาด ดูอันธพาลแต่ฉายออร่าวิบวับจนทำนักเรียนหญิงที่เดินผ่านหันมองกันว่าเล่น ถ้าให้บรรยายความหล่อ บรรยายสิบปีก็ไม่หมด ก็เขาป็อปปูล่า เขาหล่อ เข้าเท่ เขาลงตัวทุกอย่าง! แต่แปลกเขามีแฟนที่ต่างกันลิบลับ มีแฟนเป็นเด็กหนอนหนังสือแว่นหนาเตอะ ติ๊งต๊องไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน! “เฮโหล... คุณชาย! เค้าสอบติดแล้วนะ” “ขี้โม้จริง ๆ” สองเท้าสวมรองเท้านักเรียนหยุดตรงหน้า ก่อนกาแฟจะวางกระดาษสีขาวบนผมตั้ง ๆ ของแฟนหนุ่ม จนเขาต้องรีบหยิบมันมาดู และยิ้มที่มุมปาก “เก่งนะแว่น ติดหมอด้วย”
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ บทนำ 2 | กาแฟ - กลับมา
‘ตึก ตึก ตึก ตึก’ นี่คือเสียงรองเท้าฉัน หลังจากราวนด์คนไข้ พักเที่ยงกินข้าวกินปลาหูฉันก็ได้ยินแต่คำว่า... “คุณหมอคะ IPD” (ผู้ป่วยใน) “คุณหมอคะ OPD” (ผู้ป่วยนอก) “คุณหมอครับ! Fx (Fracture) ผู้ป่วยเพศชาย อายุสามสิบสองปี ไม่มีโรคประจำตัว เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ มีกลิ่นแอลกอฮอล์ แต่ยังมีสติ Vital sign...” ฉันหัวหมุนกึ่งเดินกึ่งวิ่งในโรงพยาบาล ก่อนจะมาหยุดที่นักศึกษาแพทย์อินเทรินที่วิ่งหน้าตั้งเรียกฉันไปดูคนไข้ ER แผนกฉุกเฉินรายนึง หัวแตกขาแขนผิดรูปจมกองเลือด ฉันเห็นจนชินตา และเมื่อฉันจับดูข้อต่อและดูผลความดันกับสัญญาณชีพ ฉันก็เริ่มเช็คม่านตาคนไข้ทีละข้าง ทีละข้าง “CT brain, และ ORTHO (Orthopedic) ส่งต่อศัลยกรรมกระดูก” เมื่อพยาบาลและหมออินเทรินพยักหน้ารับ ฉันก็ลงประวัติในแฟ้มคนไข้ และเดินออกไป เพราะฉันจุกและคาวเลือดมาก ฉันเพิ่งกินข้าวอิ่ม ๆ และวิ่งไปมาในโรงพยาบาล อีกอย่างหน้าที่แต่งมาหมาด ๆ ก็เริ่มมันแผลบ เฮ้อ... ฉันอยากหนีเวรไปอาบน้ำชะมัด แต่ทำไม่ได้ เหนื่อยเพลียไม่ไหวยังไงก็ต้องทน ยิ่งโรงพยาบาลนี้เป็นโรงพ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ บทนำ 1 | น้ำแข็ง - แสงสี และราคะ
ไฟสีสันแสบตากับเสียงเพลงดังกระหึ่ม คงคิดไม่ถึงว่าฉันจะมานั่งจมปลักจิบไวน์ที่นี่ทุกคืนก่อนกลับบ้าน เป็นหมอต้องเฮลตี้รักษาสุขภาพสิ ไม่กระดกแอลกอฮอล์ทุกค่ำหลังออกเวรแบบนี้หรอก ใคร ๆ ก็พูดแบบนี้ ก็ฉันเครียดฉันเหนื่อย แอลกอฮอล์ทำฉันหลับสบายไม่ต้องประสาทหลอนฝันร้าย ที่เห็นคนไข้จมกองเลือดทุกวัน “คุณหมอแก้วที่เท่าไหร่แล้วครับ เปลี่ยนเป็นค็อกเทลเบา ๆ ไหม” ฉันนั่งเก้าอี้สูงท้าวคางมองบาร์เทนเดอร์หนุ่ม บอกตรง ๆ ฉันอยากจ้างไปชงเครื่องดื่มที่บ้านชะมัด แต่พ่อฉันคงฆ่าตายก่อนจะได้ย่างกรายเข้าบ้าน เหอะ นึกแล้วเซ็ง ก็พ่อนั่นแหละเป็นสาเหตุที่ฉันต้องมานั่งเบื่อ ๆ ตรงนี้ พ่อแนะนำให้ฉันเรียนต่อแพทย์เฉพาะทางด้านศัลยประสาทและสมอง มันงานหิน มันยากและฉันต้องเรียนอีกห้าปีเต็ม แค่เป็นหมอปกติฉันก็เครียดจะตายอยู่แล้ว “เอาค็อกเทลก็ได้ อะไรก็เอามา” บาร์เทนเดอร์ยิ้มรับแล้วพยักหน้าตามจังหวะเพลง ที่ตอนนี้ผับเริ่มเปิดดังขึ้น ดังขึ้น เสียงเบสก็ดังกระหึ่มตึบ ๆ บวกกับเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่เริ่มทำฉันปวดหู เหมือนไมเกรนจะขึ้น มันคงถึงเวลา ที่ฉันต้องกลับบ้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18
Bab terbaru
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 2 น้ำแข็ง - กรณีศึกษา
น้ำแข็งกรณีศึกษา “อะไรนะ? คุณพูดอะไรออกมา อดอยากมาจากไหน?” ฉันไม่ตอบค่อย ๆ ขยับขากางออกไป จนร่างใหญ่ที่ยืนถอนหายใจ เขาหันขวับไปทางอื่น “ถ้าคุณไม่ช่วย ฉันคงต้องช่วยตัวเอง ออกไปสิ” คุณเต้มองฉันผ่านกระจกบานใหญ่อึ้ง ๆ ก่อนเขาจะส่ายหน้าเอือม ๆ เดินเปิดประตูออกไป เมื่อทางสะดวกฉันก็เอนพิงขอบอ่างเปิดน้ำใส่ ขยับนิ้วกรีดกรายล้วงเข้าไปใต้เพนตี้ ทั้งบดทั้งบี้เบา ๆ ดีจัง ไม่เคยรู้สึกอยากปลดปล่อย อยากทำอะไรแบบนี้มาก่อน ฉันขยับนิ้วถูคลึงตามตุ่มสวาท อยากสอดเข้าไปสัมผัสโพรงอุ่นของรังรัก แต่ทำไม่ได้ ได้แต่ถูเบา ๆ เชิดหน้าหลับตาไป และบิดขาขยับบั้นท้ายครางออกมา “อื้ม~ ดีจัง” ริมฝีปากบางกัดเม้มจนชา นิ้วกลางก็เขี่ยเล่นตามยอดกระสัน ฉันหลับตานึกถึงฉากเร่าร้อนในจินตนาการ และสัมผัสไปตามจังหวะนั้น แอ่นอกตั้ง ๆ เสียวสะท้านไปทั้งตัว แต่อยู่ ๆ ความเสียวก็ดับวูบ เมื่อฉันหยุดมือเปิดตาขึ้นมองร่างสูง ที่เข้ามายืนจ้องมอง “เข้ามาทำไม?” “ห้องน้ำผมนะคุณ ผมจะอาบน้ำนอน คุณกลับบ้านได้แล้ว” ฉันไม่รู้ว่าเขายืนตระหง่านจ้
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ 1 น้ำแข็ง - Help Me
น้ำแข็งHelp Me ฉันไม่รอคำตอบ สะบัดรองเท้าถอดทิ้งทีละข้าง ๆ แล้วเดินเข้าห้องเขา ก่อนจะเดินสำรวจตั้งแต่ทางเข้า ดูรูปที่แขวนทีละรูป ๆ ตามผนัง หึ ไม่มีรูปแต่งงาน มีแค่รูปเขาเก็กหล่อใส่สูท ว่าแต่เขาทำงานอะไรเนี่ย เออ... ดูรวยมาก แต่ทำไมคบเพื่อนต่ำทรามแบบนั้น เดินได้สักพักอยู่ ๆ ฉันก็หยุดชะงัก ยืนที่ห้องนั่งเล่น ฉันยืนมึนงงมองรอบ ๆ ไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหนดี จนตอนนี้ได้ยินเสียงคนวิ่ง ‘ตึก ๆ ตึก ๆ’ มาหยุดหอบหายใจ และยื่นมือมาสะกิดไหล่จากด้านหลัง “คุณ คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ผมจะไปส่ง” ฉันหันขวับไปตามเสียง แต่เมื่อเผลอสบตาเขาแค่เสี้ยววินาที ฤทธิ์ยาที่กล่อมประสาทฉันตอนนี้ มันก็ทวีคูณฉีกร่างฉันเป็นเสี่ยง ๆ ฉันคอแห้งร้อนวาบไปตามลำคอ กำชายกระโปรงจ้องเขาที่ค่อย ๆ เม้มปากหยักสวยขมวดคิ้ว เซ็กซี่ ปากสีชมพูดูสะอาดสะอ้าน หนวดเคราไม่มี ทำไมมันน่า... “เดี๋ยวคุณ มีสติ! ฟังผม คุณ!” รู้ตัวอีกที อยู่ ๆ ฉันก็เดินไปกอดคอเขา ก่อนจะเอียงซ้ายขวาไล่สายตามองใบหน้าหล่อเหลา จนได้ยินเสียงเขา กลืนน้ำลายดังอึก “คุณ... ปล่อยผมเถอะ มัน...”
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ บทนำ 2 | น้ำแข็ง - ขอนอนกับคุณ
ถุงยาง ถุงยาง คำนี้ก้องในหูฉันซ้ำ ๆ ก่อนที่ข้อมือฉันจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แล้วฉันก็ยืนนิ่งปรือตาหนัก ๆ มองตามหลังพวกมัน ยืนเซซ้ายเซขวาแทบล้มพับ แต่โชคดีที่มีคนจับ และโอบเอวไว้ก่อน เฮ้ย... โอบเอว! ฉันก้มมองมือนั้นตกใจ ก่อนจะรีบหันขวับ ไปผลักอกเจ้าของมือใหญ่สุดแรงเกิด “ออกไป! ไอ้เลว” “อยู่นิ่ง ๆ คุณโดนป้ายยา” ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง ก่อนจะขมวดคิ้วเป็นโบว์ยีหัวที่หนักอึ้งของตัวเองไปด้วย “อะไร อะไร โดนได้ไง? ทำไมฉันไม่รู้สึก ฉาน ฉันเป็นหมอนะ” “เพื่อนผม ป้ายยาคุณ ออกไปขึ้นรถกับผม ผมจะไปส่ง” เขายื่นมือขาว ๆ มาหาฉัน แต่ฉันรีบปัดและขยับออกไปห่าง ๆ ก่อนจะรีบเดินเกาะราวบันไดเกาะผนัง เดินโซซัดโซเซออกจากผับไปมองหารถตัวเอง แต่ฉันไม่มีสติพอที่จะมองเห็นและขับรถ จึงพยายามเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์โทรหาน้องสาวตัวเอง แต่มันดันซวยซ้ำซวยซ้อน ขณะที่ฉันเล็งปุ่มสีเขียว ๆ พยายามหาเบอร์และโทรออก โทรศัพท์ฉันก็ถูกแย่งไปจากมือ! “เอาคืนมา” ผู้ชายคนนั้นไม่ตอบ เขากดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ฉัน และหยิบโทรศัพท์ตัวเ
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ บทนำ 1 | น้ำแข็ง - แสงสี และราคะ
ไฟสีสันแสบตากับเสียงเพลงดังกระหึ่ม คงคิดไม่ถึงว่าฉันจะมานั่งจมปลักจิบไวน์ที่นี่ทุกคืนก่อนกลับบ้าน เป็นหมอต้องเฮลตี้รักษาสุขภาพสิ ไม่กระดกแอลกอฮอล์ทุกค่ำหลังออกเวรแบบนี้หรอก ใคร ๆ ก็พูดแบบนี้ ก็ฉันเครียดฉันเหนื่อย แอลกอฮอล์ทำฉันหลับสบายไม่ต้องประสาทหลอนฝันร้าย ที่เห็นคนไข้จมกองเลือดทุกวัน “คุณหมอแก้วที่เท่าไหร่แล้วครับ เปลี่ยนเป็นค็อกเทลเบา ๆ ไหม” ฉันนั่งเก้าอี้สูงท้าวคางมองบาร์เทนเดอร์หนุ่ม บอกตรง ๆ ฉันอยากจ้างไปชงเครื่องดื่มที่บ้านชะมัด แต่พ่อฉันคงฆ่าตายก่อนจะได้ย่างกรายเข้าบ้าน เหอะ นึกแล้วเซ็ง ก็พ่อนั่นแหละเป็นสาเหตุที่ฉันต้องมานั่งเบื่อ ๆ ตรงนี้ พ่อแนะนำให้ฉันเรียนต่อแพทย์เฉพาะทางด้านศัลยประสาทและสมอง มันงานหิน มันยากและฉันต้องเรียนอีกห้าปีเต็ม แค่เป็นหมอปกติฉันก็เครียดจะตายอยู่แล้ว “เอาค็อกเทลก็ได้ อะไรก็เอามา” บาร์เทนเดอร์ยิ้มรับแล้วพยักหน้าตามจังหวะเพลง ที่ตอนนี้ผับเริ่มเปิดดังขึ้น ดังขึ้น เสียงเบสก็ดังกระหึ่มตึบ ๆ บวกกับเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่เริ่มทำฉันปวดหู เหมือนไมเกรนจะขึ้น มันคงถึงเวลา ที่ฉันต้องกลับบ้
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ บทนำ 2 | กาแฟ - กลับมา
‘ตึก ตึก ตึก ตึก’ นี่คือเสียงรองเท้าฉัน หลังจากราวนด์คนไข้ พักเที่ยงกินข้าวกินปลาหูฉันก็ได้ยินแต่คำว่า... “คุณหมอคะ IPD” (ผู้ป่วยใน) “คุณหมอคะ OPD” (ผู้ป่วยนอก) “คุณหมอครับ! Fx (Fracture) ผู้ป่วยเพศชาย อายุสามสิบสองปี ไม่มีโรคประจำตัว เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ มีกลิ่นแอลกอฮอล์ แต่ยังมีสติ Vital sign...” ฉันหัวหมุนกึ่งเดินกึ่งวิ่งในโรงพยาบาล ก่อนจะมาหยุดที่นักศึกษาแพทย์อินเทรินที่วิ่งหน้าตั้งเรียกฉันไปดูคนไข้ ER แผนกฉุกเฉินรายนึง หัวแตกขาแขนผิดรูปจมกองเลือด ฉันเห็นจนชินตา และเมื่อฉันจับดูข้อต่อและดูผลความดันกับสัญญาณชีพ ฉันก็เริ่มเช็คม่านตาคนไข้ทีละข้าง ทีละข้าง “CT brain, และ ORTHO (Orthopedic) ส่งต่อศัลยกรรมกระดูก” เมื่อพยาบาลและหมออินเทรินพยักหน้ารับ ฉันก็ลงประวัติในแฟ้มคนไข้ และเดินออกไป เพราะฉันจุกและคาวเลือดมาก ฉันเพิ่งกินข้าวอิ่ม ๆ และวิ่งไปมาในโรงพยาบาล อีกอย่างหน้าที่แต่งมาหมาด ๆ ก็เริ่มมันแผลบ เฮ้อ... ฉันอยากหนีเวรไปอาบน้ำชะมัด แต่ทำไม่ได้ เหนื่อยเพลียไม่ไหวยังไงก็ต้องทน ยิ่งโรงพยาบาลนี้เป็นโรงพ
ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ บทนำ 1 | กาแฟ - โดนเท
ใบประกาศผลสอบสีขาวถูกเด็กสาวมอปลายแกว่งไปมากลางอากาศ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมปลาย วันสุดท้ายที่เธอจะได้ถักเปียผูกโบว์สวมกระโปรงจีบรอบ และที่สำคัญสุด มันเป็นวันที่เธอใจจดใจจ่อ รอรู้ผลสอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง ร่างเล็กกระโดดโลดเต้นบิดตัว ถือกระดาษสีขาวโบกซ้ายขวาราวกับตัวเองกำลังเต้นบัลเล่ต์ไปหาแฟนหนุ่ม ที่ตอนนี้เขากำลังนั่งกอดอกมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง มองใบหน้าขาวสวยได้รูปริมฝีปากกระจับจิ้มลิ้ม เพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง ขายาว ๆ ยกขึ้นพาด ดูอันธพาลแต่ฉายออร่าวิบวับจนทำนักเรียนหญิงที่เดินผ่านหันมองกันว่าเล่น ถ้าให้บรรยายความหล่อ บรรยายสิบปีก็ไม่หมด ก็เขาป็อปปูล่า เขาหล่อ เข้าเท่ เขาลงตัวทุกอย่าง! แต่แปลกเขามีแฟนที่ต่างกันลิบลับ มีแฟนเป็นเด็กหนอนหนังสือแว่นหนาเตอะ ติ๊งต๊องไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน! “เฮโหล... คุณชาย! เค้าสอบติดแล้วนะ” “ขี้โม้จริง ๆ” สองเท้าสวมรองเท้านักเรียนหยุดตรงหน้า ก่อนกาแฟจะวางกระดาษสีขาวบนผมตั้ง ๆ ของแฟนหนุ่ม จนเขาต้องรีบหยิบมันมาดู และยิ้มที่มุมปาก “เก่งนะแว่น ติดหมอด้วย”
