1 น้ำแข็ง - Help Me

น้ำแข็ง

Help Me

           

            ฉันไม่รอคำตอบ สะบัดรองเท้าถอดทิ้งทีละข้าง ๆ แล้วเดินเข้าห้องเขา

            ก่อนจะเดินสำรวจตั้งแต่ทางเข้า ดูรูปที่แขวนทีละรูป ๆ ตามผนัง หึ ไม่มีรูปแต่งงาน มีแค่รูปเขาเก็กหล่อใส่สูท ว่าแต่เขาทำงานอะไรเนี่ย เออ... ดูรวยมาก แต่ทำไมคบเพื่อนต่ำทรามแบบนั้น

            เดินได้สักพักอยู่ ๆ ฉันก็หยุดชะงัก ยืนที่ห้องนั่งเล่น ฉันยืนมึนงงมองรอบ ๆ ไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหนดี จนตอนนี้ได้ยินเสียงคนวิ่ง ‘ตึก ๆ ตึก ๆ’ มาหยุดหอบหายใจ และยื่นมือมาสะกิดไหล่จากด้านหลัง

            “คุณ คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ผมจะไปส่ง” ฉันหันขวับไปตามเสียง แต่เมื่อเผลอสบตาเขาแค่เสี้ยววินาที ฤทธิ์ยาที่กล่อมประสาทฉันตอนนี้ มันก็ทวีคูณฉีกร่างฉันเป็นเสี่ยง ๆ ฉันคอแห้งร้อนวาบไปตามลำคอ กำชายกระโปรงจ้องเขาที่ค่อย ๆ เม้มปากหยักสวยขมวดคิ้ว

            เซ็กซี่ ปากสีชมพูดูสะอาดสะอ้าน หนวดเคราไม่มี ทำไมมันน่า...

            “เดี๋ยวคุณ มีสติ! ฟังผม คุณ!” รู้ตัวอีกที อยู่ ๆ ฉันก็เดินไปกอดคอเขา ก่อนจะเอียงซ้ายขวาไล่สายตามองใบหน้าหล่อเหลา จนได้ยินเสียงเขา กลืนน้ำลายดังอึก

            “คุณ... ปล่อยผมเถอะ มัน...”

            “ทำไมคุณถึงหวงตัว ไม่ดีเหรอ? ที่ฉันมาให้กินถึงที่ ไม่สิ! ฉันพูดอะไร? ฉัน... ขอน้ำเปล่าขอน้ำ ๆ เร็ว ๆ” วูบเดียวที่ฉันฉุกคิดได้ว่าต้องจัดการตัวเองยังไง เขาก็รีบกดไหล่ฉัน นั่งลงที่่โซฟาทันที

            “โอเค ๆ รอที่นี่ คุณไม่มีสติ ผมจะไปตามแม่บ้านมาช่วยคุณ คุณจะได้กลับบ้านสักที” พูดจบเขาก็เดินออกไป ปล่อยให้ฉันนั่งที่โซฟาตัวใหญ่คนเดียว

            ฉันนั่งมองตามแผ่นหลังกว้าง ที่กำลังเดินเร็ว ๆ ชะเง้อมองทุกห้องทุกแห่ง ก่อนเขาจะมองฉันอย่างหวาดระแวง และตะโกนเสียงดังว่า...

            “ป้าแดงครับ ป้าแดง! อยู่ไหม?” เงียบ... ไม่มีเสียงตอบรับ ก่อนฉันจะเห็นเขายืนท้าวสะเอวมองฉันหัวเสียสลับกับประตูห้องห้องนึง แล้วดึงกระดาษที่แปะออกมา ‘ฟรึบ’ และขยำทิ้ง

            หลังจากนั้นเขาก็เดินดุ่ม ๆ ไปเปิดตู้เย็น แล้วหยิบน้ำหยิบแก้วเดินกลับมาหาฉัน

            คนแปลกหน้าเปิดขวดน้ำแกร๊ก! แล้วเทน้ำเปล่าใส่แก้วหยาบ ๆ ยื่นให้ฉันเร็วมาก เร็วจนน้ำในแก้วที่มันเต็มปริ่มเกือบล้นนั้น มันกระเด็นแฉลบออกมาโดนเสื้อ เปียกเพื่อตั้งแต่กลางอกยันกระดุมเม็ดสุดท้าย

            และหารู้ไม่ ว่านั่น... ทำอารมณ์ที่กำลังนิ่งของฉัน พุ่งทะยานและอยากขึ้นมาอีก

            กำลังร้อนพอดี ร้อนมากด้วย

            ฉันไม่รับแก้วน้ำ ไม่มองหน้าเขา ละมิดละเมี้ยนเอียงตัวปลดกระดุมเสื้อที่เปียก ทีละเม็ดทีละเม็ด จนค่อย ๆ เห็น อกขาวสองลูก

            ‘ปึก’ ฉันหยุดชะงัก เมื่ออยู่ ๆ แก้วน้ำถูกเขาวางลงโต๊ะเสียงดัง และมือใหญ่ที่เย็นเฉียบนั้น ก็จับข้อมือฉันดึงขึ้นทันที

            “หยุดทำแบบนั้น! คุณตอบผม คุณเป็นหมอ ยาบ้า ๆ นี่จะหมดฤทธิ์อีกกี่นาที!” ฉันกัดริมฝีปากบางหลับตาลง รู้สึกเหมือนจุดกระสันใต้ร่มผ้ากำลังมีชีพจรเต้นตึบ ๆ ตลอดเวลา ทำไมอารมณ์มันดีดขึ้นแบบนี้นะ? และยานี่มันกี่นาที? มันชื่อยาอะไร? คิด คิด คิดยังไงก็คิดไม่ออก มันมีแต่เรื่องแบบนั้นในหัว

            “มะ ไม่รู้ชนิดยา หนึ่ง สอง สาม ชั่วโมงหรืออาจจะทั้งคืน” ตอบเขาจบฉันก็ค่อย ๆ เปิดตาขึ้น จนเห็นสายตามึนตึง มองตรงมาที่อกฉันตาไม่กะพริบ

            “มองอะไร?”

            “เอ่อ เอ่อเอางี้ ผมจะไปหยิบเสื้อมาให้คุณเปลี่ยน” เมื่อถูกจับได้ เขาก็หันขวับเดินก้มหน้าไปที่ห้องนอนใหญ่มุมสุด ฉันจึงเดินตามไปหยุดที่หน้าประตู เดินช้า ๆ เข้าห้องไปหาเขา

            และเมื่อเห็นแผ่นหลังกว้าง กำลังก้ม ๆ เงย ๆ เปิดตู้เปิดลิ้นชัก และเห็นเขาดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจากราวเตรียมให้ ฉันก็รีบถอดเสื้อตัวเก่าโยนทิ้งไปไกล ๆ

            ‘ฟรึบ’

            เสียงเสื้อเปียก ๆ ถูกโยนลงพื้น ดังพร้อม ๆ กับเขาที่หันขวับมามองฉัน ก่อนตาคู่สวยจะค่อย ๆ เบิกกว้าง และขาวยาว ๆ ก้าวถอยหลัง จนหลังเขาชน ‘ปัก’ เข้ากับตู้

            “ทะ ทำอะไรของคุณ!”

            “ถอดเสื้อรอเปลี่ยน เออ... คุยมาตั้งนานคุณชื่ออะไรนะ” เหงื่อเขาไหลเต็มขมับ ไหลทั้ง ๆ ที่ตายังเบิกกว้างมองฉันตกตะลึง

            “ตะเต้ ผมชื่อเต้ คุณล่ะ? ให้ตาย! คุณไม่อายผมรึไง?”

            ฉันเอามือกอดอกเมินเฉย จนนมสองเต้าดันขึ้นเป็นลูก ๆ ส่วนคุณเต้เขาเสมองไปทางอื่น แล้วเอามือกุมขมับนวดทันที

            “ฉันชื่อน้ำแข็ง ส่งเสื้อให้ฉันสิ” พูดจบฉันก็ดึงเสื้อเชิ้ตจากมือคุณเต้ ‘พรึบ’ จนเขาหันมาตกใจสะดุ้ง แล้วรีบหันหน้าไปทางอื่นอีกครั้ง

            “คะ คุณใส่เสื้อ อย่าให้ผมต้องลงมือ!” ลงมือ? พอได้ยินคำนี้ ฉันที่กำลังสอดแขนใส่เสื้อรีบหยุดชะงักทันที ก่อนที่จะเดินอ้อมไปมองคนขู่ และถามอีกครั้งให้แน่ใจ

            “ลงมืออะไร แบบไหน? ฉันอยากให้คุณทำ ทำสิ” ตาคู่สวยเบิกกว้าง เขาลอบถอนหายใจเสียงดัง แล้วคว้า ‘หมับ’ จับข้อมือฉันแน่น ก่อนจะไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบก้มสอดแขนแกร่ง อุ้มฉันเดินตรงเข้าห้องน้ำทันที ก่อนที่จะกึ่งวางกึ่งทิ้งฉันลงในอ่าง อย่างไม่ทะนุถนอม!

            แต่ฉันไม่ร้องโอดโอยให้เขาได้ยินหรอก นั่งมองเขานิ่ง ๆ เฉย ๆ ทั้งที่ข้างในเต็มไปด้วยอารมณ์ ฉันอาจจะดูเหมือนคนมีสติครบ แต่ฉันควบคุมอารมณ์ที่แฝงอยู่และฝืนฤทธิ์ยาไม่ได้ ใจมันอยาก มันต้องการ ต่อให้เขาทารุณฉัน ฉันก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ดี

            “คุณรู้ไหม ว่าคุณสวยจนผมอยากจีบ แต่เห็นแบบนี้ ผมจีบไม่ลง”

            คำพูดเขาทำฉันเม้มปากแน่น ก่อนฉันจะก้มมองอกอวบที่โผล่พ้นเป็นเนินของตัวเอง แล้วตัดสินใจเอื้อมไปปลดตระขอบรา ส่วนมือที่ว่างงานก็ไม่รอช้า รีบเปิดฟักบัวเปิดน้ำและถอดเสื้อผ้าทันที

            ตอนนี้ฉันเกลียดตัวเอง ฉันอยากอาบน้ำ อาบให้ตัวเองหายร้อนตามตัว ตามช่วงล่างนั่น

            เมื่อโดนน้ำเย็น ๆ จากฝักบัว ไม่นาน อารมณ์ร้อนในตัวฉันก็แผ่ซ่าน..ทำยอดอกสีชมพูหวานตึงแข็งขึ้นเป็นไต มันชันตระหง่านตัดผิวขาวใส ทำคนที่หายใจฟึดฟัดถึงกลับนิ่งงัน จ้องมันตาไม่กะพริบ

            “ไม่รู้ว่าฉันซวย หรือโชคดีของคุณ คุณได้เห็นมันคนแรก คิดว่ามันเป็นไง” เขาละสายตาจากอกอวบมองหน้าฉัน ก่อนจะรีบกะพริบตาถี่ ๆ และหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวโยน ‘พรึบ’ มาให้ฉันทันที

            “ปิดตรงนั้นของคุณซะ บอกผมมา มันเป็นแผนของคุณใช่ไหม? คุณรู้ว่าผมเป็นใครคุณก็เลย เอ่อ... ทำตัวแบบนี้ เพราะดูจากสีหน้าแววตาคุณ ยาที่เพื่อนผมป้ายมันคงหมดฤทธิ์ไปแล้ว”

            ฉันยิ้มที่มุมปากเบา ๆ ใช่อาการอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากการถูกป้ายยามันหายไปแล้ว แต่อาการกระสันร่านรักที่ไม่รู้มันมาจากยาชนิดไหนและเมื่อไหร่ มันกำลังทรมานฉันทั้งเป็น

            ฉันมีสติ ฉันรู้ตัว แต่ฉันห้ามอารมณ์ทางเพศที่เกิดกับตัวเองไม่ได้ ฉันคงโดนยาหลายชนิดผสมในเครื่องดื่ม และตอนนี้ฉันก็เห็นเขา น่ากินซะเหลือเกิน

            เขาเหมือนลูกแมวพันธุ์ดี ที่ราคาแพงหูฉี่แต่หลุดมาถึงมือฉัน ฉันอยากเลี้ยง อยากเป็นเจ้าของอยากได้มาก คอนโดหลักร้อยล้านรถสามสิบล้าน บ้านจะขนาดไหน? ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาทำงานอะไร แต่ถ้าเสียให้คนนี้ ได้เขาตอนนี้ คงดีไม่น้อย

            บ้าจริง! ฉันคิดอะไรออกไปเนี่ย? ฉันก้มหน้าลงหลับตาปี๋ ความคิดชั่ววูบที่ขัดขึ้นเมื่อกี้ คิดว่าตัวเองจะควบคุมได้ แต่ไม่เลย ยิ่งก้มหน้านิ่งเปิดตาขึ้นเห็นต้นขาขาว อยู่ ๆ มือฉันที่จับขอบอ่าง ก็ค่อย ๆ ขยับลงมา

            ก่อนมันจะเคลื่อนป้วนเปี้ยนตามต้นขา และบีบช้า ๆ ขึ้นไปตามหว่างขาตัวเอง

            “คุณทำอะไร?” ฉันเชิดหน้าปรือตามองร่างใหญ่ ที่ยืนเบิกตากว้างมองฉันหน้าแดงก่ำ

            แล้วไงล่ะ ถ้าเขาไม่ช่วย ฉันคงต้อง...

            “ช่วยตัวเอง”