บทที่ 18 ความจริงเมื่อ 7 ปีก่อน

เมื่อเดินทางกลับมาถึงที่บ้าน เนตรนภาก็กุมมือลูกชายเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน พาไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย ซึ่งในระหว่างนั้นน้องบลูเบลก็เอ่ยถามออกมาไม่หยุด

"ทำไมคุณแม่กับคุณตาดูไม่ค่อยพูดกันดีเลยครับ"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย ว่าแต่เราเถอะทำไมถึงออกไปกับคนอื่นล่ะ พ่อกับแม่ยังไม่ได้ไปรับเลย คราวหลังไม่ทำแบบนี้อีกนะครับ ถ้าเกิดมีคนไม่หวังดีพาหนูไปทำไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง"

เธอพยายามพูดให้ลูกชายเข้าใจ ว่าการออกไปกับคนแปลกหน้าก่อเกิดอันตรายได้ แต่เด็กน้อยยังไม่ค่อยเข้าใจ เพราะคนที่มารับมีศักดิ์เป็นคุณยายของตัวเอง จึงไว้ใจ และยอมออกมาด้วย

"แต่ว่าบลูเบลก็ไม่ได้ไปกับคนแปลกหน้านี่ครับ คุณยายเป็นคนมารับเองเลยนะ"

"แม่หมายถึงคนอื่นไง แต่คราวหน้าถึงจะเป็นคุณตาคุณยายก็ห้ามไปด้วยนะรู้ไหม"

"ก็ได้ครับ"

เด็กน้อยไม่ค่อยเข้าใจเลยว่าทำไมคุณแม่ถึงห้ามแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ถกเถียงอะไรอีก ทั้งสองคนออกมาจากห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกชายเรียบร้อย จากนั้นก็พาไปนอนหลับพักผ่อน

"นอนพักอยู่ในห้องนี้ก่อนนะ ถ้าหนูหิวก็บอกพี่เลี้ยง เดี๋ยวเขาจะเอาของอร่อยมาให้กินนะ"

"แล้วคุณแม่จะไปไหนครับ"

"แม่จะไป