บทที่ 572

เป็นลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

ชิวเทียนฉือรู้สึกขมขื่นอย่างมากในใจ เสียใจมากอย่างสุดซึ้ง

เรื่องที่สามารถแก้ไขได้ด้วยหญ้าสวนแหยนเพียงอันเดียว จำเป็นต้องก่อปัญหาจนมาถึงขั้นนี้

ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ ตอนที่อยู่บนเรือสำราญ ก็ไม่ควรดูถูกลั่วอู๋ฉาง ยอมให้เขารักษาโรคก็จบแล้ว

ตอนนั้นลั่วอู๋ฉางพูดชัดเจนมาก พอลงจากเรือแล้วจะเป็นราคาอื่น

ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูล!

ก็ทำให้ชิวเทียนฉือรู้สึกเสียดายมากพอแล้ว

แต่ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะเต็มใจให้ ลั่วอู๋ฉางก็ไม่เห็นด้วยแล้ว

โอกาสสองครั้ง คว้าไว้ไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว

"เพื่อเป็นการลงโทษ ทรัพย์สินที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งของตระกูลนาย ต้องเอามาอีกครึ่งหนึ่งเพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาลด้วย"

ลั่วอู๋ฉางสีหน้านิ่งเฉย กล่าวว่า "ให้เวลาพวกคุณหนึ่งวัน โอนใส่บัญชีของฉันก่อนเย็นวันพรุ่งนี้ หมดเวลาไม่รอ"

ชิวเทียนฉือเสียดายจะตายแล้ว แต่ต้องพูดด้วยความจริงใจว่า "คุณลั่วโปรดวางใจได้ ผมจะทำตามแน่นอน"

"ยังคงเป็นประโยคเดิม ฉันทำให้นายมีชีวิตได้ ก็ทำให้นายตายได้!"

ลั่วอู๋ฉางก้าวไปข้างหน้า " ซีซี เราไปกันเถอะ!"

"ไม่ฆ่าแล้วเหรอ น่าเบื่อจริง ๆ!" หูเยว่ซีเต็มไ