ไทม์แมชชีน

เก๊ามู่เฉินยิ้ม วิธีนี้แพร่หลายเป็นบทเรียนสำหรับลูกหลานโดยมีคนที่คอยสร้างสูตรให้เป็นหนังสือเรียน

“มอบทองสามหีบเงินห้าหีบ และแต่งตั้งให้เก๊ามู่เฉินรั้งตำแหน่ง ซงมิงต้าจื่อ (ผู้ฉลาดรอบรู้ที่อยู่กับองค์ชายสาม) ”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

เก๊ามู่เฉินหุบยิ้มไม่ได้ รวยแล้วโว้ยยย แบบนี้ให้หนีไปใช้ชีวิตข้างนอกได้ด้วยตัวคนเดีวยแบบหรูๆ เริ่ดๆ ไม่ต้องทนรับความตึงขององค์ชายสี่และไม่ต้องยุ่งกับเรื่องแย่งชิงที่จะมาถึง

ระหว่างทางเดินกลับเก๊ามู่เฉินหันหน้าหันหลังเป็นห่วงหีบทองและหีบเงินในมือขันที ทั้งๆ ที่พวกเขาคงไม่มีโอกาสยักยอกไปไหนได้เพราะว่าเดินตามหลังเขาและองค์ชายสามมาขนาดนั้น

“ไหนๆ เจ้าก็ได้รางวัลตั้งขนาดนี้ ช่วงนี้อยากไปเที่ยวเล่นพักผ่อนที่ไหนก็ไปเถอะ”

“องค์ชายสาม ข้าย้ายออกเลยได้หรือไม่”

“ย้ายออก? ..เจ้ามีตำแหน่งที่เสด็จพ่อแต่งตั้งให้แล้ว เจ้าคิดจะไปไหน”

อิ๋นจื่อถามพลางหันไปชี้นิ้วสั่งให้ขันทีนำหีบทองและหีบเงินไปเก็บในห้องของเก๊ามู่เฉิน เก๊ามู่เฉินยืนอ้าปากตาค้าง

“ข้าไปไม่ได้หรือ เดี๋ยวสิๆ ทำไม”

“ตำแหน่งของเจ้าชื่อก็บอกแล้วว่าต้องอยู่ข้างๆ ข้าช่วยงานข้า และเจ้าก็ยังไม่หลุดจากข้อสงสัยของน้องสี่”

“งั้นถ้าหนี…”

“ข้าเข้าใจว่าเจ้าอึดอัดเรื่องน้องสี่แต่การหนีไม่ช่วยอะไร เจ้าอยากโดนเขาตามล่าหรือ”

ไม่หรอกผมก็ไม่เห็นจะต้องเกาะองค์ชายสามแล้วนี่ที่ทนอยู่เพราะไม่มีเงินหรอก มีเงินก็อยากไปเที่ยวเล่นไปกินนะครับ! หอโคมแดงอยากจะไปชมสักครั้งแล้วไอ้เงินทองมากมายนี่ใช้กี่ปีจะหมด

เก๊ามู่เฉินทำหน้ามุ่ยชัดเจน อิ๋นจื่อเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจเสียงดังกล่าวต่ออย่างใจเย็น

“เจ้าหนีก็เหมือนคนหนีความผิด เจ้าไม่ผิดก็อย่าหนี ตอนนี้เจ้าทำความดีความชอบใหญ่ก็นับว่าคลายข้อสงสัยลงมากแล้ว อยู่ต่ออีกสักพักจนกว่างานข้าจะจบ หากเจ้าช่วย เรื่องค่าตอบแทนก็สามารถให้ได้มากกว่านี้”

“ข้าแค่อยากมีอิสระ” เก๊ามู่เฉินอ้างอย่างอื่นต่อ

“ออกไปได้แต่ต้องกลับมาช่วยงานข้าอยู่ดี เจ้าจะออกไปก็ได้ช่วงนี้ ถือว่าข้าตอบแทนเจ้า”

“ท่านจะให้ข้าอยู่ให้ได้เลยใช่ไหม” 

เก๊ามู่เฉินน้ำตาไหลพรากในใจ

“เจ้าคิดจะหนีตายจากเงื้อมมือน้องสี่หรือ ข้าจะบอกไว้ก่อนเขาไม่มีทางรามือแน่”

“อ๊ากกกก ข้าอยากหนี ข้าอยากหนี ข้าชอบความสงบ”

อิ๋นจื่อถอนหายใจเสียงดังเอามือกุมขมับส่ายหน้า รีบโบกมือไล่ขันทีแถวนั้นหวังรักษาภาพลักษณ์ของพวกเขาที่เหมือนพี่ชายเกลี้ยกล่อมน้องตัวเล็กๆ งี่เง่างอแงเช่นนี้

อิ๋นจื่อตบบ่าเขาเบาๆ พยายามพูดอย่างใจเย็นและใจดี

“เจ้าอยากได้อะไรก็แค่บอกข้าหรือถ้าเจ้าอยากออกไปจริงๆ เจ้าต้อง…”

 ยังไม่ทันพูดจบ

“หือ? ทำไมดูห่อเหี่ยวไม่เหมือนคนได้รางวัลเหมือนที่ข้าได้ยินว่าเขาทำเรื่องใหญ่ได้ จนเสด็จพ่อประทานรางวัลให้”

องค์ชายแปดอิ๋นสือกล่าวอย่างเป็นอ่อนโยนใบหน้าใจดีอบอุ่นดูเป็นห่วงเป็นใยเก๊ามู่เฉินอย่างชัดเจน อิ๋นสือก้าวเท้ามายืนข้างๆ เก๊ามู่เฉิน จับบ่าเขาเบาๆ และส่งยิ้มให้

“มีใครทำเจ้าไม่สบายใจหรือไม่ คงไม่ใช่พี่สาม?”

“ไม่…ข้าต้องขอบคุณองค์ชายแปดที่ห่วงใย”

เก๊ามู่เฉินเงยหน้ามองอิ๋นสือทำไมต้องมายืนข้างเขาเหมือนเข้าเป็นฝ่ายเขาและเตรียมสู้กับองค์ชายสามที่อยู่ตรงข้ามแบบนี้เล่า โถ่

“เขาอยากไปข้างนอก แต่น้องสี่คงไม่ยอมแน่ น้องแปดเขากับเจ้าไม่มีลับลมคมในอะไรกัน ข้าก็ไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นให้น้องสี่เพ่งเล็งมากขึ้นในเมื่อเขาไม่มีอะไรน่าสงสัยจริงๆ”

“อืม พี่สามข้าเข้าใจแล้วว่าท่านแค่หวังดีต่อเก๊ามู่เฉินจริงๆ มู่เฉินข้าหวังว่าเจ้าจะยอมรับความหวังดีขององค์ชายสาม”

อิ๋นสือยิ้มอย่างเข้าใจ รอยยิ้มละมุนละไมนั้นยังเผื่อแผ่มาถึงเขาเหมือนอยากให้เขายอมแพ้แต่ท่าทางและคำพูดแบบนั้น เขาไม่กล้าพูดต่อด้วยจริงๆ จริงได้แต่พยักหน้า

อิ๋นจื่อยิ้มออกในที่สุดแต่ก็เห็นใจเขาจึงกล่าวต่อ

“ข้าบอกแล้วว่าเจ้าออกไปได้แต่ต้องด้วยเงื่อนไขที่ออกไปแบบน้องสี่ไม่ระแวงเจ้ามากขึ้น”

“โอเคๆ ข้ารู้แล้ว ข้ารู้แล้ว ข้าจะไปทำงานต่อดีกว่า”

“หืม? ช่างเถอะ เจ้าช่วยไปเปิดห้องเล็กข้างห้องนอนข้าที ปัดฝุ่นให้ข้าด้วย”

เก๊ามู่เฉินเดินอ้อยอิ่งโยกเยกเหมือนผีดิบไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร ยังคงบ่นให้ได้ยินไปตามทาง

“ใช่สิ ท่านก็ยังใช้ข้าเหมือนเป็นแค่คนเลี้ยงม้าต่อไป”

อิ๋นจื่อถอนหายใจเสียงดังก่อนจะหันไปหาอิ๋นสือที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองตามหลังเก๊ามู่เฉินอย่างขบขัน

เก๊ามู่เฉินเปิดเข้าไปในห้องข้างห้องนอนของอิ๋นจื่อ แต่กลับไม่ได้มีฝุ่นจับขนาดนั้นแค่ห้องปิดทึบหน้าต่างบานไม้ถูกไม้ตอกปิดแน่นสนิทไม่มีแสงส่องเข้ามา ทางเข้ามีเพียงทางเดียวทั้งยังต้องผ่านห้องของอิ๋นจื่อ

“หรือนี่คือห้องแห่งความลับขององค์ชายสามแต่ทำไมมันดูน่ากลัวจัง ห้องเก็บของ? ห้องทดลอง? ห้องเชือด? ฮ่าฮ่าฮ่า ไร้สาระจัง”

เก๊ามู่เฉินเดินสำรวจจนกระทั่งพบแผ่นไม้แผ่นใหญ่วางซ้อนกันสี่แผ่นแต่ละแผ่นไม่หนามากแต่เท่ากันทุกแผ่น บนไม้แผ่นบนสุดมีเส้นตารางตีถี่ๆ และริมแผ่นไม้กลับมีเลขอารบิกเขียนไว้อย่างละเอียด

เก๊ามู่เฉินเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาแต่มุมหนึ่งของแผ่นไม้มีคำว่า….ไทม์แมชชีน….สลักไว้มองดูยากยิ่ง

เฮ้ย!! ไทม์แมชชีน??? เอาจริงดิ ว่าแล้วทำไม ตามประวัติศาสตร์ที่เคยอ่านเจอลองค์ชายสามถึงสามารถเขียนหนังสือที่ครอบคลุมขนาดนั้น ทั้งผู้คนจากชาติต่างๆ ทั้งสภาพภูมิศาสตร์ที่วาดได้ละเอียดยิบ!