เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 196
บทที่เกี่ยวข้อง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 197
ตอนที่เขาไม่สามารถตอบจดหมายได้ เย่มู่มู่ก็เคยสัญญาว่าจะส่งอัลบั้มภาพให้เขา เพื่อสร้างร่างทองเปิดหน้าแต่เธอแค่ปลอบประโลมเขาเท่านั้น รีบร้อนตอบจดหมายกลับ เพื่อจะได้รีบดีขึ้นเธอไม่ได้มีเจตนาอื่นจริง ๆ!ท่านแม่ทัพคงจะโกรธถ้ารู้ว่าเธอโกหกคนโบราณให้ความสำคัญกับคำสัญญา รับปากแล้วไม่คืนคำในอัลบั้มรูปภาพมือถือล่าสุดของเธอ ไม่มีรูปถ่ายชุดโบราณ!ในคฤหาสน์มีชุดโบราณที่เป็นงานฝีมือซับซ้อนและประณีตหลายชุด เธอจ่ายเงินไปจำนวนมากเพื่อสั่งทำจากร้านในเถาเป่ารอชุดอยู่หลายเดือนบังเอิญ ผู้จัดการบ้านพักตากอากาศบอกว่ามีกลุ่มคนมาสัมภาษณ์ เป็นช่างไฟคนหนึ่ง ช่างภาพคนหนึ่ง และช่างแต่งหน้าสองคนทั้งมีประสบการณ์การทำงานมาหลายปีเย่มู่มู่เขียนจดหมาย แล้วใส่ลงไปในแจกัน“จ้านเฉิงอิ้น รอข้าสักสองสามชั่วโมง ข้าขอไปจัดสถานที่ก่อน แล้วจะถ่ายรูปส่งให้เจ้าดู!”เย่มู่มู่หยิบชุดโบราณหลายชุดออกมาจากตู้เสื้อผ้าในห้องนิรภัยใต้ดิน เธอเลือกเครื่องประดับที่จ้านเฉิงอิ้นส่งมา แล้วหยิบออกมาจากกล่องหลังจากช่างภาพช่างแต่งหน้ามาถึงคฤหาสน์เย่มู่มู่จึงให้ผู้สัมภาษณ์ช่วยแต่งหน้า ทำผม จัดไฟ แล้วถ่ายรูป...ไม่ว่าจะรับ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 198
เย่มู่มู่เก็บปิ่นปักผมขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ใส่ลงกล่องไม้จันทน์แดงก่อนจะเขียนจดหมายตอบกลับจ้านเฉิงอิ้น“ไม่ต้องส่งมาแล้ว ส่งแท็บเล็ตที่ข้าส่งไปให้มา ข้าจะส่งรูปภาพไปให้”ตึง~เสียงแท็บเล็ตตกพื้นก็ดังขึ้นเย่มู่มู่หยิบแท็บเล็ตขึ้นมา ปลดล็อกหน้าจออย่างชำนาญรูปถ่ายส่งไปในอัลบั้มภาพ และใส่รหัสผ่านทีละรูป ๆใช้เครื่องปริ้น ปริ้นภาพสีหยาบดูไม่เหมือนจริง หลังจากเป่าแห้งแล้วก็ส่งไปพร้อมกับกระดาษเธอเขียนจดหมาย“รูปที่ปริ้นออกมาหยาบเกินไป ข้าส่งรูปไปทั้งหกชุดแล้ว เจ้าดูแล้วก็เลือกว่ารูปไหนเหมาะ”“จริงสิ โรคระบาดเป็นอย่างไรบ้าง?”“ยังอยากได้ยาหรือเสบียงอาวุธเพิ่มหรือไม่? ข้าสั่งเสื้อเกราะกันกระสุนที่ป้องกันทั้งหมดมาสองชุด สินค้าชุดแรก อีกสิบกว่าวันจะส่งมาถึง ถ้าเกิดกองทัพถูกโจมตี ต้องอดทนเอาไว้ก่อนนะ!”เย่มู่มู่นำภาพที่ปริ้นออกมาใส่เข้าไปในแจกันพร้อมกระดาษ*วันนี้พักผ่อน จ้านเฉิงอิ้นกลับไปอาบน้ำทำความสะอาดที่จวนแม่ทัพ เขารออยู่นานมาก ท่านเทพก็ไม่ส่งภาพมาสักทีท่านเทพ จะโกหกไม่ได้!แต่นางก็บ่ายเบี่ยงมาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ได้ส่งภาพมาให้จริง ๆสร้างศาลขึ้นมาสามแห่ง ภายในศาลว่างเปล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 199
เว่ยกวงสายตาเฉียบแหลม เขาเห็นท่านแม่ทัพเลือดกำเดาไหลเขาหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วพูดกับเถียนฉินสวี่หมิงทั้งสองคนที่กำลังตะลึง “พวกเจ้าสองคนอย่าไปรบกวนท่านแม่ทัพเลย เขาแค่โตแล้วเท่านั้น!”เสี่ยวลิ่วจื่อถามด้วยความไม่เข้าใจ “พี่เว่ย โตแล้วต้องเลือดกำเดาไหลด้วยหรือ? ถ้าอย่างนั้นข้าไม่อยากโตแล้ว!”“เจ้าเด็กโง่ ถ้าเจ้าไม่โต แล้วจะกลายเป็นบุรุษที่แท้จริงได้อย่างไร จะแต่งภรรยาได้อย่างไร?”เสี่ยวลิ่วจื่อเบือนหน้ากลับมา แล้วถามเว่ยกวง “แต่ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเลือดกำเดาไหล?”ต้องเกี่ยวอยู่แล้วสิ!คนที่ฉลาดมองปราดเดียวก็ดูออก ว่าท่านแม่ทัพกำลังเป็นหนุ่มในเรื่องอายุ ท่านแม่ทัพอายุน้อยกว่าเว่ยกวงไม่กี่ปีดูเหมือนว่าท่านแม่ทัพจะมีคนที่ชอบแล้ว!*จ้านเฉิงอิ้นไม่กล้ามองรูปภาพในอัลบั้มนั้นอีก หนึ่งเพราะกลัวเลือดกำเดาจะไหลออกมาอีก สองมันจะเป็นการลบหลู่ท่านเทพเกินไปเขาไม่ควรมีความคิดที่ไม่สมควรมีต่อภาพของท่านเทพท่านเทพดีกับพวกเขาถึงเพียงนี้!เขาจะลบหลู่ได้อย่างไร!ดังนั้น เขาจึงนำเครื่องลายครามที่ประณีตงดงามควรค่าแก่การเก็บสะสมที่เว่ยก่วงนำไปแลกชามแสตนเลส กะละมังแสตนเลสก่อนหน้านี
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 200
เหล่าช่างแกะสลักพยักหน้า“ได้ขอรับท่านแม่ทัพใหญ่!”พวกเขาล้วนแต่เป็นช่างเก่าแก่อยู่ในอาชีพนี้มาสิบยี่สิบปี สำหรับหญิงงามเช่นนี้ เกรงว่าทั้งชีวิตพวกเขาก็ไม่มีวันลืมการแกะสลักร่างจริงด้วยรูปลักษณ์ของนาง จะดึงดูดให้ผู้คนทั้งเมืองแห่กันมาคุกเข่ากราบไหว้“เอาละ ถ้าสร้างเสร็จแล้ว ข้ามีรางวัลให้อย่างงาม!”เหล่าช่างฝีมือพากันดีใจมาก คุกเข่าส่งแม่ทัพออกไปจ้านเฉิงอิ้นพับภาพวาดแล้วใส่เข้าไปในอกอย่างระมัดระวังขณะที่กำลังจะไป เฉินขุยและเฉินอู่สองพี่น้องกำลังตามหาเขาพอดีพวกเขาเหมือนจะมีเรื่องเร่งด่วน สองพี่น้องขี่ม้าไปตามถนน วิ่งมาอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาเฉินขุยดึงบังเหียน ก่อนจะพลิกตัวลงจากม้าเฉินขุยยกมือคำนับกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ มีเรื่องจะรายงานขอรับ...”“เรื่องอะไร?”เฉินขุยกระซิบข้างหูเขา“สวีหวยกับกำลังพลหนึ่งแสนนาย ประจำการอยู่ห่างจากประตูทิศตะวันตกสามสิบลี้ เขาขอให้ในเมืองส่งน้ำ ส่งข้าวสาร แป้งสาลี น้ำมันและเสบียงพวกผักและเนื้อไปที่ค่ายของเขาขอรับ”“ทั้งยังบอกว่ากำลังพลหนึ่งแสนนายกำลังลำบากยากแค้น ไม่มีเสบียงอาหารแล้ว ขอร้องให้ท่านส่งไปโดยเร็วขอร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 201
เหล่าทหารทุกคนต่างประณามในพฤติกรรมอันไร้ยางอายของสวีหวยอย่างรุนแรง“ท่านแม่ทัพ จะให้น้ำให้อาหารกับเขาไม่ได้เด็ดขาด สิ่งเหล่านี้ท่านเทพเป็นผู้ประทานให้แก่ท่านขอรับ”“ใช่ขอรับ เขาเคยทำอะไรช่วยเหลือกองทัพตระกูลจ้านบ้าง เอาชนะกองทัพศัตรูได้สักคนหรือไม่? เขามีสิทธิ์อะไรมาเอ่ยปากขอ?”“สวีหวยคิดว่าอยู่ระดับไหน พรุ่งนี้ข้าจะพาคนออกไป ยิงหน้าไม้ราชวงศ์ฉินพาใส่เขา!”พวกทหารต่างเห็นพ้องต้องกันว่า อย่าให้น้ำให้อาหารกับสวีหวยเป็นอันขาดพวกเขาเคยเห็นแต่ขอทานที่ถ่อมตัวไม่เคยเห็นผู้ใดมาขอข้าวอย่างมั่นอกมั่นใจเช่นนี้มาก่อน!เฉินจวิ้นหลินหยิบจดหมายลับที่ฮ่องเต้น้อยส่งมาออกมาจากอกอย่างเงียบ ๆเขาได้รับจดหมายลับมาสามฉบับเมื่อก่อน เขาจะส่งให้จ้านเฉิงอิ้นเป็นการส่วนตัวตอนนี้ ทุกคนต่างเป็นตั๊กแตนที่ถูกมัดบนเชือกเดียวกัน ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันหลายครั้งแล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบัง!จ้านเฉิงอิ้นรับมา แล้วเปิดจดหมายลับจดหมายฉบับแรก เป็นคำสั่งลับให้เฉินจวิ้นหลินลงมือสังหารจ้านเฉิงอิ้นจดหมายฉบับที่สอง ยังคงเกี่ยวกับการลอบสังหารจ้านเฉิงอิ้นจดหมายฉบับที่สาม ไม่จำเป็นต้องฆ่าจ้านเฉิงอิ้นแล้ว บังค
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 202
คนที่เหลือ ต่างกำลังรอข่าวของพวกเขาจ้านเฉิงอิ้นบีบรูปเย่มู่มู่ไว้ในอ้อมแขน คิดถึงใบหน้างดงามของเย่มู่มู่!ไม่ว่าท่านเทพต้องการสิ่งใด เขาจะมอบให้ด้วยสองมือเขาจะทำมันให้สำเร็จไม่ว่าต้องใช้วิธีใดก็ตาม!*กระโจมกองทัพแคว้นฉู่ ถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศเศร้าโศกความพ่ายแพ้วันแล้ววันเล่า ทำให้กองทัพแคว้นฉู่ที่ราบรื่นมาตลอดไม่มีทางยอมรับได้ตอนนี้กองทัพไร้ผู้นำหลิงเซี่ยวเฟิงหมดสติจนถึงทุกวันนี้ลูกชายคนเล็กหลิงซื่อเฉินถูกฆ่าตายหลังจากหลิงอวิ๋นเจ๋อลูกชายคนโตเสียแขนไป เขาไม่อาจยอมรับผลลัพธ์ได้ จนหมดสติไปพอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่กินไม่ดื่ม นอนหมดอาลัยตายอยากรอความตายตั้งแต่มาถึงด่านเจิ้นกวน รัศมีความโชคดีที่วนรอบอยู่เหนือหัวกองทัพแคว้นฉู่ ดูเหมือนจะสูญเสียประสิทธิภาพไปแล้วในพริบตาก็ทำให้พวกเขากลับคืนสู่จุดเริ่มต้นฉู่อ๋องโกรธมากหลังจากพ่ายแพ้สงครามมาต่อเนื่องสั่งให้ประหารสายตระกูลของหลิงเซี่ยวเฟิงพี่ชายคนโตตอนนี้ ฉู่อ๋องสั่งให้แม่ทัพถอนทัพแต่แม่ทัพยังหมดสติอยู่!พวกทหารสับสนมาก มองไม่เห็นความหวัง หาทางข้างหน้าไม่เจอ กลับก็กลัวว่าจะมีแต่ทางตายพวกเขาจะเลือกอย่างไรดี!*
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 203
เฉินขุยกลับจวน บอกฮูหยินว่าตนกำลังจะเดินทางไปที่ค่ายทหารที่สวีหวยประจำการอยู่ทางตะวันตกของเมืองห่างไปสามสิบลี้ การเดินทางครั้งนี้อันตรายมากเดิมทีเขาและเฉินอู่เป็นคนในค่ายทหารของฮ่องเต้น้อย แต่ตอนนี้พวกเขาหันไปสวามิภักดิ์กับจ้านเฉิงอิ้นเขาอาจจะเกิดความขัดแย้งกับสวีหวยหากว่ากลับมาไม่ได้ เขาขอให้ฮูหยินเฉินไม่ต้องรอเขา ท่านแม่ทัพใหญ่จะช่วยดูแลภรรยาและลูกของเขาเป็นอย่างดีแน่นอน!เมื่อฮูหยินเฉินได้ยินคำพูดของสามี สีหน้าของนางเศร้าโศก น้ำตาไหลพรากลงมากว่ากองทัพตระกูลจ้านจะเอาชนะกองทัพหมานม่อเป่ยได้ สร้างความเสียหายรุนแรงให้กับกองทัพแคว้นฉู่ได้ไม่ใช่ง่าย ๆ แต่ผลสุดท้าย สามีอาจจะต้องตายด้วยน้ำมือคนของตัวเองนางอยากเกลี้ยกล่อมสามีไม่ให้ไป!แต่คำสั่งทหารไม่อาจฝ่าฝืนได้!ฮูหยินเฉินสตรีรูปร่างผอมบาง จับมือเฉินขุยไว้แน่นแล้วมองดูผู้เป็นสามีด้วยน้ำตาไหลพรากเฉินขุยปลอบใจนาง “ข้าจะไม่เป็นไร ตระกูลเฉินสืบสายสกุลบรรดาศักดิ์ขุนนาง ถ้าสวีหวยกล้าฆ่าข้าจริง ๆ ในตระกูลไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่!”ถึงกระนั้น ทั้งสองคนเข้าใจดีตั้งแต่เฉินขุยและเฉินอู่ไม่ได้ฆ่าจ้านเฉิงอิ้น ฮ่องเต้น้อยก็เริ่มสงสัยในต
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 204
เฉินขุยพูดเยาะเย้ยว่า “เจ้าบอกว่า เจ้าเป็นแม่ทัพด่านเจิ้นกวน แต่เจ้ากลับไม่เคยแม้แต่จะก้าวเข้าไปในด่านเจิ้นกวนด้วยซ้ำ แม้ว่าเจ้าจะถือราชโองการอยู่ เจ้าลองไปถามดูในด่านเจิ้นกวน ใครจะเชื่อราชโองการนั่นของเจ้าบ้าง”“อย่าได้เอาเหตุผลเช่นนี้ไปขอทาน!”“เจ้า เจ้า...”สวีหวยตัวสั่นเทาเมื่อได้ยินเสียงเดือดดาลของเฉินขุยเขาปกป้องด่านถงกวนมาหลายปี ยังไม่มีใครกล้าพูดเช่นนี้กับเขาทันทีหลังจากนั้น เขาสั่งการนายกอง“ทหาร จัดการมัน โบยด้วยท่อนไม้ทหารห้าสิบที!”ท่อนไม้ทหารห้าสิบที~โบยด้วยไม้ทหารสามสิบที สำหรับคนธรรมดาก็ถึงขีดจำกัดแล้ว แต่สองคนต้องรับถึงห้าสิบที เขากำลังอาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัว อยากฆ่าเฉินขุยและเฉินอู่ให้ตายเมื่อแม่ทัพที่อยู่ด้านหลังสวีหวยกำลังจะลงมือ~ม่านรถม้าพลันเปิดออก ฮูหยินเฉินในชุดดอกโบตั๋นก็ลงจากรถนางเดินไปหาสวีหวยและโน้มตัวทำความเคารพในค่ายทหารที่เต็มไปด้วยบุรุษ เมื่ออยู่ ๆ ก็มีสตรีงดงามปรากฏตัวขึ้น ชายทุกคนจึงจ้องมองไปที่นางใบหน้าของเฉินขุยมืดมน ขวางอยู่ตรงหน้าฮูหยินฮูหยินยิ้มอย่างสง่างดงาม พูดกับแม่ทัพสวีหวย “ท่านแม่ทัพ ภรรยาของเฉิงจื่อเซียวรองแม
บทล่าสุด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 420
หลังจากกลุ่มคนจากไป จวงเหลียงก็หยิบพระราชโองการลับของไทเฮาออกมาไทเฮาทรงเขียนถึงมั่วฝาน เพียงแต่เขาไม่อยู่ จวงเหลียงจึงเปิดพระราชโองการออกด้านบนเขียนไว้ว่า แคว้นฉู่ แคว้นฉี แคว้นเยี่ยน เผ่าหมาน... ล้วนส่งสาส์นตราแผ่นดินมายังฮ่องเต้แคว้นต้าฉี่พวกเขามีเจตนาที่จะผูกมิตรไมตรีกับแคว้นต้าฉี่ยินดีลงนามในข้อตกลงหยุดสงครามเป็นเวลาห้าสิบปีพวกเขายินดีที่จะยกเมืองบางเมืองให้ เผ่าหมานส่งวัวและแกะมาถวาย...ข้อเรียกร้องเพียงข้อเดียวของข้อตกลงหยุดสงคราม เนื่องมาจากจ้านเฉิงอิ้นสังหารทหารของพวกเขาไปมากมายในเมื่อลงนามในข้อตกลงหยุดสงครามแล้ว จ้านเฉิงอิ้นก็ไร้ประโยชน์พวกเขาเรียกร้องให้ฮ่องเต้น้อยสังหารจ้านเฉิงอิ้นแล้วค่อยลงนามในข้อตกลงจ้านเฉิงอิ้นเห็นจดหมายลับฉบับนี้ โทสะก็ลุกโชน เส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนเขาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อแคว้นต้าฉี่กองทัพตระกูลจ้านสองแสนนายของเขา บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน เหลือไม่ถึงสองหมื่นนายฮ่องเต้น้อยไม่เพียงแต่ไม่เลื่อนบรรดาศักดิ์ให้เขาผู้มีคุณูปการใหญ่หลวงแต่ยังแสดงเจตนาสังหารอย่างชัดเจน!ในจดหมายลับ ไทเฮากล่าวถึงฮ่องเต้น้อยทรงสนพระทัยการเจรจาสันติภ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 419
ซุนหลินก็เข้ามาในกระโจมด้วย รีบคุกเข่าลงข้าง ๆ ซุนเฮ่อ“ท่านแม่ทัพ ท่านลุงสามรู้สถานที่ตั้งของเหมืองแร่เหล็กจริง ๆ ขอท่านให้โอกาสเขา เขาเพียงแค่ถูกกองทัพธงเหลืองล้างสมอง ถึงได้บังอาจซ่อนระเบิดเพื่อระเบิดท่าน!”จ้านเฉิงอิ้นพูดกับซุนเฮ่อ “ลุกขึ้นก่อน!”“ขอบคุณท่านแม่ทัพ”พวกเขาสี่ร้อยคนถูกทิ้งไว้ในกองทัพตระกูลจ้าน มีหน้าที่ต้มโจ๊กให้ทหารโดยเฉพาะได้เห็นว่าทรัพยากรของกองทัพตระกูลจ้านนั้นอุดมสมบูรณ์เพียงใดได้รู้ว่าน้ำของกองทัพตระกูลจ้าน บรรจุด้วยรถคันใหญ่ มีไม่จำกัด ดื่มได้ไม่อั้นทุกวัน!แค่สองวันนี้ พวกเขาอ้วนขึ้นแล้วแก้มที่ตอบก็มีเนื้อขึ้นมาและตอนต้มโจ๊ก อ้างว่าชิมรสชาติ ใช้ชามเล็กแอบกิน ถูกคนในโรงครัวเห็น ก็ไม่มีใครว่าพวกเขาพวกเขาล้วนอยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากกลับไปยังเมืองที่กองทัพธงเหลืองยึดครองอีกแล้วซุนเฮ่อเตรียมตัวมาอย่างดี หยิบแผนที่ที่ซ่อนไว้ออกมาเป็นแผนที่ที่วาดบนหนังวัวที่ตั้งอยู่ในภูเขาลึกทางตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองหยงโจวท่านเทพส่งเหมืองแร่เหล็กให้เขา หนังสือเหมืองถ่านหินก็ถูกระบุไว้เช่นกันท่านเทพระบุไว้ว่า เหมืองแร่เหล็กหมู่บ้านฮั่นจงโกว...จ้านเฉิงอิ้นหยิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 418
ในสายตาของนักปราชญ์อย่างจวงเหลียง การแต่งกายเช่นนี้ถือว่าผิดจริยธรรมมันยิ่งกว่าการแต่งตัวของขอทานที่...ขาดรุ่งริ่งเสียอีกทายาทตระกูลมั่วผู้สง่างาม หลานชายแท้ ๆ ของไทเฮา เหตุใดจึงตกต่ำถึงเพียงนี้“ท่านแม่ทัพ ให้รัฐทายาทน้อยกลับมาเถิด!”แต่จ้านเฉิงอิ้นกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องดี อย่างน้อยในโลกของท่านเทพ มั่วฝานก็สามารถหางานทำเลี้ยงตัวเองได้อย่างน้อยก็ไม่ต้องให้ท่านเทพเลี้ยงดู และเพิ่มภาระให้ท่านเทพ!“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้เขาทำงานได้ ก็ดีแล้ว!”“แต่...”“มั่วฝานสมัครใจเอง หากเขาไม่ต้องการทำงาน ท่านเทพก็คงบังคับเขาไม่ได้”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่จวงเหลียงมองดูแล้วก็อดปวดใจไม่ได้เขาอยู่ที่นี่ใช้ชีวิตอย่างไร ทุกวันนั่งอยู่ในรถ เปิดแอร์เย็น ดื่มเครื่องดื่มเย็นกินข้าวสวย มีคนจากจวนรัฐทายาทคอยปรุงอาหารวันละสามมื้อให้เขากินเขาเคยลำบากแบบนี้เมื่อไหร่กันจ้านเฉิงอิ้นเห็นเขายังคงเหม่อลอย จึงถามว่า “เป็นอะไร?”เขาส่งจดหมายลับในมือให้ด้วยมือทั้งสอง“หวังเซิ่งจากกองทัพธงเหลืองส่งข่าวมา พวกเขาเพิ่มกำลังการผลิตระเบิด สถานที่ผลิตระเบิดอยู่ในภูเขาของอวิ๋นโจว ห่างจากเมืองทั้งห้ามาก อยู่ห่างจา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 417
เย่มู่มู่ยังโยนแท็บเล็ตเข้าไปในแจกันด้วยตุ้บ แท็บเล็ตหล่นลงมาจ้านเฉิงอิ้นหยิบขึ้นมา เปิดอัลบั้มรูปในแท็บเล็ตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสองคนสวมเสื้อยืดแขนสั้นรูปแบบทันสมัย ร่างกายสกปรกมีจุดปูนซีเมนต์ติดอยู่พวกเขากำลังขนอิฐในพื้นที่ก่อสร้างใหม่โดยเฉพาะมั่วฝาน ที่มองไม่ออกเลยว่าเคยเป็นรัฐทายาทเมืองหลวงเจ้าสำราญมาก่อนมีภาพถ่ายหลายภาพที่แสดงให้เห็นว่า มีคนงานคนหนึ่งส่งบุหรี่ให้มั่วฝาน แต่เขากลับโบกมือปฏิเสธ และยังโค้งคำนับเพื่อขอบคุณอีกด้วยสองหนุ่มน้อยทั้งสุภาพและนอบน้อม อีกทั้งยังหน้าตาดี ทำให้พวกเขาได้รับความชื่นชอบจากเพื่อนร่วมงานในพื้นที่ก่อสร้างเป็นอย่างมากเย่มู่มู่เคาะแจกันเบา ๆ แล้วพูดว่า “เห็นหรือเปล่า?”จ้านเฉิงอิ้นมองมั่วฝานที่ใบหน้าเลอะเทอะไปด้วยคราบสกปรก และอดถามไม่ได้ “นี่มั่วฝานจริง ๆ หรือ?”“ของแท้แน่นอน ไม่ใช่ของปลอม!”“ดีมาก ปล่อยให้เขาอยู่ทางนั้น หาเงินสร้างบ้านต่อไปเถอะ หากเขาอยู่สบายเกินไปเมื่อไร ก็ค่อยส่งเขากลับมา!”เย่มู่มู่ “…”นางรู้สึกเหมือนจะได้ยินน้ำเสียงของจ้านเฉิงอิ้นแฝงความอิจฉาเล็กน้อยนี่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ใช่ไหม?การแบกอิฐในพื้นที่ก่อสร้างม
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 416
“จริงแท้แน่นอน ข้าน้อยไม่กล้าปิดบัง!”“เจ้าเห็นด้วยตาตัวเองหรือ?”“ขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่เพียงสัมผัสแจกัน จากนั้นแจกันก็พ่นกล่องอาหารออกมา และ...และยัง...”“และอะไร?”“ซ่งอวิ๋นฮุยหมอประจำกองทัพ ดูเหมือนจะไม่ได้แปลกใจ รีบหยิบกล่องอาหารขึ้นมาให้ข้าน้อยสามกล่อง และยังแบ่งอีกยี่สิบกว่ากล่องไปให้แม่ทัพคนอื่นได้ร่วมรับประทานด้วย!”“ท่านแม่ทัพ ตำนานกระถางวิเศษเป็นเรื่องจริง แจกันนี้สามารถพ่นสิ่งของที่ต้องการออกมาได้ตามใจ!”เมื่อทหารผ่านศึกพูดจบ บรรยากาศในกระโจมก็ตกอยู่ในความเงียบงันอย่างประหลาด“แบบนี้ก็หมายความว่า รถและสิ่งของทั้งหมดอาจถูกท่านแม่ทัพเก็บไว้ในกระถางวิเศษ”“ใช่ รถคันใหญ่ขนาดนั้น ในพื้นที่รกร้างแบบนี้ไม่มีทางซ่อนได้แน่!”“แล้วอาหารพวกนี้กินได้หรือเปล่า? ข้าหิวมากแล้ว”ข้าวสิบกล่องพอดีสำหรับแบ่งกันคนละกล่องพอดีเซี่ยเวยเลือกที่จะประหยัดเสบียง โดยหยิบอาหารออกมาเพียงห้ากล่อง และให้ทุกคนเอาชามสเตนเลสของตัวเองออกมาข้าวแต่ละคนได้แบ่งเพียงครึ่งกล่องกับข้าวก็แบ่งกันคนละครึ่งกล่องเช่นกันจ้าวเฉียนเป็นคนแรกที่เริ่มกิน เขาหยิบน่องไก่ชิ้นใหญ่ขึ้นมา และกัดไปหนึ่งคำ รสชาติหอมกรุ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 415
จ้านเฉิงอิ้นรู้ดีว่า ความลับที่แจกันสามารถเคลื่อนย้ายสิ่งของได้ คงปิดบังต่อไปไม่ได้อีกแล้วการหายตัวไปของมั่วฝานและหน่วยกล้าตายน้อย!แม่ทัพเซี่ยเวย จ้าวเฉียน และสวีจื่อหลิง...รวมถึงพวกแม่ทัพกองทัพเยี่ยนล้วนได้เห็นกับตาซ่งอวิ๋นฮุยรีบพาหมอกองทัพสองคนมาด้วยความเร่งรีบ และช่วยกันพาจ้านเฉิงอิ้นกลับไปยังกระโจมเพื่อทำการตรวจบาดแผลให้เขา...เขาทำงานไม่หยุดมือจนดึกดื่นเกือบถึงเที่ยงคืนเป็นทหารผ่านศึกที่ป้อนยาและช่วยพันแผลให้จ้านเฉิงอิ้น โดยมีซ่งอวิ๋นฮุยอยู่เป็นเพื่อนเฝ้ายามในคืนนั้นต่อมา ทหารผ่านศึกคนนั้นก็ค้นพบความลับของแจกันวิเศษปากแจกันปล่อยข้าวสวยร้อน ๆ ที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลออกมาสมองของทหารผ่านศึกถึงกับหยุดทำงานชั่วขณะซ่งอวิ๋นฮุยที่โดนเสียงดังปลุกตื่นขึ้นมา เห็นกล่องอาหารหล่นลงมาเหมือนเป็นเรื่องปกติที่เขาเคยชินแล้วเขาหยิบกล่องขึ้นมา ยื่นให้ทหารผ่านศึก มีทั้งกุ้งตุ๋น หมูอบซอสน้ำแดง และข้าวสวยร้อน ๆ หนึ่งกล่องใหญ่“เอาไปกินเถอะ!”ทหารผ่านศึกอุ้มกล่องอาหารสามกล่องไว้ในอ้อมแขน ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยกินอะไรที่ดีขนาดนี้มาก่อนซ่งอวิ๋นฮุยเห็นเขายืนนิ่ง ก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วเก็บ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 414
หลูซีมองห้องอย่างเหลือเชื่อ ก่อนจะถามอย่างระมัดระวัง “ท่านเทพ ห้องแบบนี้ข้าอยู่ได้จริง ๆ หรือ?”“แน่นอน ห้องนี้เป็นของเจ้า จากนี้ไปก็นอนที่นี่ได้เลย!”หลูซีถึงกับทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเย่มู่มู่ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาเพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยได้อยู่ในห้องที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลยห้องนี้ใหญ่กว่าห้องในจวนของรัฐทายาทเสียอีกแถมยังมีโคมไฟ ชั้นหนังสือ โต๊ะหนังสือ...และยังมีของชิ้นใหญ่ที่ดูเหมือนแท็บเล็ต ซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรเย่มู่มู่พยุงหลูซีให้ลุกขึ้น และสังเกตว่าเขากำลังจ้องมองทีวีด้วยความสนใจเธอหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาแล้วกดเปิด...สองคนจากยุคโบราณเหมือนได้เห็นโลกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน~ ทั้งคู่ย่อตัวลงนั่ง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จอทีวีด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่พวกเขาไม่กล้าแตะต้อง เพราะกลัวจะทำให้ทีวีเสียหาย! “ใหญ่กว่าแท็บเล็ตเสียอีก แถมยังคมชัดกว่ามาก นี่มันคืออะไร?” “ถ้านำสิ่งนี้ไปถวายให้ไทเฮา ไทเฮาคงจะดีใจมากแน่ ๆ!” เย่มู่มู่อธิบายว่า “นี่คือทีวี มันต้องใช้ไฟฟ้า ถ้าจะย้ายไปในยุคโบราณ แค่มีเครื่องกำเนิดไฟฟ้าไม่พอหรอก พวกเจ้าต้องเรียนรู้เกี่ยวกับการเป็นช่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 413
เย่มู่มู่ตอบอย่างใจเย็นว่า “ใช่แล้ว!”“ข้าอยากลอง...”เย่มู่มู่พูดขัดจังหวะอย่างหมดอารมณ์ “แต่เจ้าไม่มีใบขับขี่!"เดิมทีมั่วฝานที่กำลังจะเปิดประตูรถก็ต้องชะงักไปทันทีเมื่อเห็นท่าทางหงอยเหงาของชายหนุ่ม เธอก็พูดอีกว่า “แต่ขับในบริเวณคฤหาสน์ได้ รอจนสว่างแล้ว ค่อยขับวนรอบหมู่บ้าน แต่ห้ามขึ้นถนนใหญ่”“ถ้าตำรวจจราจรจับได้ เสียค่าปรับเป็นเรื่องเล็ก แต่รถจะถูกยึด...”“รถคันนี้แพงมาก!”เมื่อมั่วฝานได้ยิน ก็พยักหน้าอย่างดีใจครั้งแล้วครั้งเล่า“ท่านเป็นใคร พรุ่งนี้ข้าสามารถขับรถในหมู่บ้านได้หรือ?”“ใช่!”“ตราบใดที่ไม่ขึ้นถนนใหญ่ก็ไม่มีปัญหา?”“ใช่ ถนนใหญ่มีตำรวจจราจรคอยกั้นรถตรวจสอบใบขับขี่!”“ดีมาก ข้าจะลองขับแค่สองสามรอบ จะไม่ขับรถของท่านพังแน่นอน”เย่มู่มู่หยิบกุญแจรถออกจากกระเป๋าแล้วโยนให้เขาเขารับกุญแจรถอย่างกระตือรือร้น แล้วเข้าไปนั่งในห้องคนขับมองดูการตกแต่งภายในที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีอย่างตื่นเต้นเขาค่อย ๆ สตาร์ทรถ และรถก็สตาร์ทติดจริง ๆฮ่า ฮ่า...เขาหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่ ถอยรถออกจากโรงรถ แล้วค่อย ๆ ขับวนรอบสวนของคฤหาสน์ หลังจากขับครบสองรอบจริง ๆ แล้ว ก็ถอยรถกลั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 412
“ลำบากท่านแล้ว เอาไปแบ่งกินกับยามที่เฝ้าเวลากลางคืนด้วยนะคะ”พี่ซุนรับถุงอาหารไปด้วยความยินดี “ได้เลย ขอบคุณมากนะครับ!”เย่มู่มู่ขับรถต่อไปจนถึงโกดัง เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้วมั่วฝานและหลูซีก็กระโดดลงจากรถก่อนจากนั้นเย่มู่มู่เปิดประตูรถ หยิบแจกันลงมาจากนั้น เย่มู่มู่เปิดประตูม้วนของโกดังขึ้นภายในโกดัง มีกล่องรองเท้าหลายร้อยกล่องเรียงกันอย่างเป็นระเบียบชุดสำเร็จรูปครึ่งร้านถูกบรรจุลงในกล่องกระดาษขนาดใหญ่ทั้งหมดเย่มู่มู่วางแจกันลง “แจกันนี้ดูเหมือนจะอัพเกรดได้แล้วนะ ข้าสามารถได้ยินเสียงรอบตัวจ้านเฉิงอิ้นได้!”“และยังสามารถเก็บเสบียงได้ ภายในมีพื้นที่กว้างขวาง หากจ้านเฉิงอิ้นต้องการ ก็สามารถหยิบออกมาใช้ได้ตลอดเวลา” เมื่อมั่วฝานและหลูซีได้ยินดังนั้น ก็ดีใจจนออกนอกหน้ามั่วฝานรีบถามนางทันที“ท่านเทพ ท่านหมายความว่าต่อไปนี้หากท่านแม่ทัพต้องการเสบียง ก็ไม่ต้องขับรถตามหลัง สามารถหยิบออกมาใช้ได้ทันที ใช้เสร็จแล้วก็สามารถเก็บกลับเข้าไปได้อีกหรือ?” “ใช่”เย่มู่มู่วางมือลงบนแจกัน เธอหลับตาลง สัมผัสได้ถึงพื้นที่ที่เต็มไปด้วยหมอกจาง ๆ แต่ก็กว้างขวางมาก!มั่วฝานดีใจเดินวนรอบแจกัน
