ตอนที่  7  เขาจะมาอีกงั้นหรือ

 

“หากท่านแม่ทัพไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าขอตัวก่อน”

“เดี๋ยว…”

ลี่หลินหยุดลงทันทีเมื่อเขาสั่งแต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้ามองคนข้าง ๆ จวินเซียวไม่ได้ตั้งใจทำเช่นนี้ แต่เขาก็ทำให้นางร้องไห้อีกจนได้ เหตุใดน้ำตาของปีศาจน้อยนี่ช่างไหลออกมาง่ายเสียจริงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

“เขาจะมาอีกงั้นหรือ”

“ท่านแม่ทัพหมายถึง….”

เขาหันไปมองนางด้วยความหงุดหงิด ลี่หลินที่กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่หยดน้ำตา นางรู้ดีว่าเขากำลังโมโหจึงได้รีบตอบ

“คะ คือว่าหากว่าการที่ข้าดีดพิณรบกวนท่านแม่ทัพ ข้ากับคุณชายหย่งไปที่สวนนอกจวนก็ได้เจ้าค่ะจะได้…”

“ใครพูดกับเจ้าว่ามันเป็นการรบกวน ข้าถามเจ้าก็แค่ตอบไม่ได้หรืออย่างไร เหตุใดเจ้าน่ารำคาญเช่นนี้กันนะ”

“ท่านแม่ทัพ คุณชายหย่งจะมาสอนข้าดีดพิณทุก ๆ วันก่อนที่จะถึงพิธีปักปิ่นเจ้าค่ะ ดังนั้นอีกสองวันต่อจากนี้….”

“มาเวลานี้ทุก ๆ วันงั้นหรือ”

“ทะ ทุก ๆ วัน วันละสองชั่วยามเจ้าค่ะ”

“เจ้าอยู่กับชายที่ยังไม่ได้แต่งงาน ตัวเจ้าเองก็ยังไม่ผ่านพิธีปักปิ่นเจ้าไม่คิดหรือว่าเรื่องนี้มันจะเสียหาย….”

“แม่เป็นคนขอร้องให้คุณชายหย่งมาสอนนางเอง เจ้ามีสิ่งใดอยากจะถามก็ถามกับแม่สิ”

เฉินฮูหยินเดินมาจากด้านหลังด้วยเพราะแม่นมและอาหลันที่รีบไปรายงานเรื่องนี้ให้นางทราบและนางลอบฟังอยู่สักพักหนึ่งแล้วและเริ่มคิดว่าบุตรชายกลับมาคราวนี้ทำตัวแปลกไป ก่อนหน้านั้นไม่ว่าลี่หลินจะทำสิ่งใดเขาไม่เคยสนใจจะสอบถามละเอียดถึงเพียงนี้

“ท่านแม่ที่นี่คือจวนแม่ทัพ นางเองก็…”

“แล้วอย่างไร ถึงแม้ว่าจะเป็นชายหญิงแต่อยู่ในจวนมิได้ลอบพบกันข้างนอก ข้ากับท่านพ่อของเจ้าก็อยู่ในจวนมีเรื่องใดที่ไม่เหมาะสม อาหลันเจ้ารีบพาคุณหนูเอาของไปเก็บ จวนจะได้เวลาตั้งโต๊ะแล้วเจ้าไปกับแม่ท่านพ่อเจ้ารออยู่”

“ขอรับ”

ลี่หลินคำนับให้เฉินฮูหยินและรีบเดินไปที่เรือนหลังพร้อมกับอาหลันทันที จวินเซียวหันไปมองนางแวบหนึ่งก่อนจะหันมามองหน้าท่านแม่ที่มองเขาอย่างรู้ทัน

“เจ้ามาหาเรื่องอะไรนางอีก ยังแกล้งน้องไม่พออีกหรือ เจ้าดูท่าทางของนางที่กลัวเจ้าสิไม่เห็นใจนางบ้างหรืออย่างไร แต่ละคนก็ถึงเวลาออกเรือนแล้วยังจะมาแกล้งข่มขู่นางเช่นนี้อีก”

“ท่านแม่ ออกเรือนหรือขอรับ!! ข้าไม่เคยคิดเรื่องนั้นสักนิด นางเองก็ยังเด็ก ไม่ควรคิดเช่นกัน”

“เจ้าจะบ้าหรือ หลินเอ๋อร์น่ะยังไม่ทันผ่านพิธีปักปิ่นก็มีคนรอส่งเทียบสู่ขอไม่ต่ำกว่าหกจวนแล้ว ข้ากับท่านพ่อเจ้าเร่งหารืออยู่นี่ว่าผู้ใดกันนะที่จะเหมาะสมกับนาง”

“อะไรนะ ท่านแม่นี่พวกท่านจะรีบร้อนเกินไปหรือไม่ นางยังไม่ทันได้เข้าพิธีผ่านวัยที่ต้องเรียนรู้อะไรอีกมากก็จะรีบส่งนางออกเรือนงั้นหรือ พวกท่านใจร้อนเกินไปแล้ว”

“เจ้าไม่เห็นคุณชายหย่งหรือ เช้าถึงเย็นถึงเขาน่ะเพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและคุณสมบัติที่เหมาะสมกับหลินเอ๋อร์ พ่อเจ้าก็ชื่นชมเขาอยู่ไม่น้อย อีกอย่างบัณฑิตอันดับหนึ่งก็ดูเหมาะสมกับสตรีงดงามอันดับต้น ๆ ของเมืองชิงโจว เจ้าว่าไหมล่ะ”

“สตรีงดงามอะไรกัน สำหรับข้านางก็แค่นางปีศาจน้อยจำศีลเท่านั้น ร้ายกาจเช่นนั้น…มากมารยาทำผู้คนหลงใหล”

“เซียวเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงเรียกขานน้องเช่นนั้น แม่ไม่อยากได้ยินเจ้าเรียกน้องเช่นนั้นอีกมิเช่นนั้นข้าจะสั่ง…”

“ท่านแม่จะสั่งโบยข้าเหมือนสิบปีที่แล้วเพื่อช่วยนางอีกเช่นนั้นหรือขอรับ ข้าล่ะนึกแปลกใจว่าผู้ใดกันแน่ที่เป็นบุตรของสกุลเฉิน หากไม่รู้คนอื่นคงคิดว่าข้าถูกเก็บมาเลี้ยง”

“เซียวเอ๋อร์เจ้านี่ก็ยังขี้อิจฉาเช่นเดิม เด็กไม่รู้จักโต”

“ปากท่านบอกว่ารักและเป็นห่วงนาง แต่กลับจะเร่งให้นางออกเรือน”

“เฮ้อ เจ้านี่นะไม่เข้าใจความคิดของพ่อแม่ นางออกเรือนได้อยู่กับคนที่ดีนั่นก็เป็นเรื่องดีของนาง พ่อแม่นับวันจะยิ่งอายุมากจะดูแลนางไปตลอดหาได้ไม่”

“ข้าก็ยังอยู่นี่ขอรับ จวนนี้มิได้มีแค่พวกท่านแล้วเสียหน่อย”

เฉินฮูหยินหันมามองหน้าบุตรชายที่เดินเอามือไพล่หลังตามมาติด ๆ 

“อะไรนะเจ้าน่ะหรือจะดูแลน้อง ดูท่าทางที่เจ้าแสดงออกนั่นสิ เหมือนพี่ดูแลน้องเสียที่ไหน”

“ท่านแม่ ข้าเองก็ไม่เข้าใจปี…เอ่อ ไม่เข้าใจนางเช่นกันเหตุใดพบข้าทีไรก็เอาแต่ร้องไห้หรือไม่ก็ก้มหน้า เอาแต่กลัวจนตัวสั่นราวกับข้าเป็นคนร้ายอย่างนั้นแหละ”

“ก็ไม่แปลกหรอกที่น้องจะคิดกับเจ้าเช่นนั้น ก็เจ้าเคยพูดกับนางดี ๆ สักครั้งหรือไม่เล่า”

“ท่านแม่…”

“เจ้าจะเมินเฉยหรือจะเป็นเช่นเดิมแม่ก็คิดว่าหลินเอ๋อร์คงไม่ได้ใส่ใจมากนักหรอกเพราะถึงอย่างไรไม่ช้าก็เร็วนางก็ต้องแต่งออกจากจวนอยู่ดี แต่เจ้าจะยอมให้มันเป็นเช่นนี้จริง ๆ น่ะหรือ จะเกลียดชังนางจนถึงวันสุดท้ายจริง ๆ น่ะหรือเซียวเอ๋อร์”

“ข้าก็ไม่ได้เกลียดนางถึงเพียงนั้นเสียหน่อย”

“หืม…เช่นนั้นเจ้าก็บอกนางสิ ท่าทีเช่นนั้นหากแม่เป็นนางก็คงคิดไม่ต่างกันหรอก”

“ท่านแม่ ข้า…”

“เอาเถอะทุกอย่างต้องมีครั้งแรก เจ้าก็ค่อยเป็นค่อยไปเถอะนะ”

โต๊ะอาหาร

“หลินเอ๋อร์ ช่วงนี้เจ้าเอาแต่ซ้อมพิณจนแทบไม่ได้กินอะไรเลย เอานี่จ๊ะกินเยอะ ๆ นะ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า”

“เซียวเอ๋อร์ตกลงปัญหาชายแดนที่คุยกันเมื่อเช้านี้ ยังไม่มีปัญหามากใช่หรือไม่”

“ขอรับ หากว่าทางนั้นไม่ถูกผู้ใดยุยง สงครามชายแดนทางตะวันออกก็ยังไม่น่าห่วง”

“ท่านพี่ท่านเอาอีกแล้ว ชอบเอาเรื่องในราชสำนักมาคุยบนโต๊ะอาหาร ไม่เอา ๆ เออนี่หลินเอ๋อร์คุณชายหย่งบอกหรือไม่ว่าวันทำพิธีปักปิ่นเขาจะมาได้หรือไม่”

“เรื่องนี้ ข้า…”

“ฮูหยิน ดูเหมือนว่าเจ้าจะลำเอียงเข้าข้างคุณชายหย่งผู้นี้เหลือเกินนะ อยากได้เขาเป็นหลานเขยงั้นหรือ”

“ท่านพี่ล่ะก็ เขาเป็นทั้งผู้สอนหลินเอ๋อร์ดีดพิณและยังเป็นบุรุษหนุ่มที่ผู้คนสนใจนะเจ้าคะ”

ระหว่างที่เฉินฮูหยินเอ่ยเรื่องนี้ จวินเซียวเองก็ลอบมองลี่หลินที่ก้มหน้ากินอาหารเพียงจานเดียวตรงหน้าโดยไม่กล้าตักอาหารอื่น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสายตาของเขาที่มองนางราวกับจะกลืนกินเสียให้ได้

“ท่านว่าจริงหรือไม่เจ้าคะ หลินเอ๋อร์เหตุใดเจ้าเอาแต่กินผัดกุ้ยช่ายแค่จานเดียว เซียวเอ๋อร์เจ้าตักหมูผัดกับปลานึ่งให้น้องสักหน่อยสิ”

“มะ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะข้าจะอิ่มแล้ว”

“หึ ดูเหมือนว่านางเพียงแค่ได้ยินเรื่องของคุณชายนั่นก็อิ่มแล้วกระมัง ลูกขอตัวก่อนขอรับ”

“อ้าว นี่เจ้าอิ่มแล้วงั้นหรือ ไม่รอของหวานสักหน่อยหรือ”

“ไม่ขอรับเท่านี้ก็ “เลี่ยน” มากพอแล้ว ไม่อยากกินแล้วขอรับ”

“เลี่ยนอะไรกัน นี่มันของโปรดเจ้าทั้งมิใช่หรือ”

“ช่างเถอะ ๆ ท่านพี่ลูกอาจจะไม่คุ้นเคยกับอาหารพวกนี้แล้วท่านลืมไปแล้วหรือว่าเขาไปอยู่ทางเหนือตั้งสิบปี”

“ลูกขอตัวก่อนนะขอรับ”

“ไปพักผ่อนเถอะลูก”

“ขอรับท่านแม่”

เขาพูดพลางหมองหน้าลี่หลินที่ยังคงก้มหน้าอยู่แต่เห็นว่าเขาลุกนางจึงเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่งจนได้เผลอสบตาเขาเข้าและต้องรีบหลบสายตาทันที แต่บิดามารดาของเขาไม่ทันได้สนใจจึงหันมาคุยกันต่อ จวินเซียวเดินออกไปแล้วลี่หลินจึงได้ตักอย่างอื่นมากินได้บ้าง พร้อมกับคุยมากขึ้นหลังจากที่เขาลุกออกไป

“หึ หากข้าไม่ลุกอาหารจานอื่นเจ้าก็คงกินไม่เป็นสินะ เหตุใดจึงเป็นสตรีที่น่ารำคาญเช่นนี้นะ….”