chapter 7

รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าของพยัคฆ์หนุ่มที่มองหมายจะตะครุบเหยื่อ ในเมื่อหญิงสาวกล้าที่จะใช้ร่างกาย เพื่อแลกกับข้อมูลจากเขา เธอก็จะได้เจอกับนรกจากมือเขาเหมือนกัน

‘แล้วเราจะได้รู้กันแม่สาวน้อย ว่าใครมันจะแน่กว่าใคร เพราะเธอจะต้องแทนฉันอย่างสาสม โทษฐานที่กล้าบุกถ้ำเสือ’

ชายหนุ่มเอนตัวลงนอนแนบข้างภูตะวัน สมองก็เริ่มคิดว่าจะลงโทษหญิงสาวอย่างไรดีให้สาสมกับที่เธอกล้าลองดีกับเขา แต่สิ่งหนึ่งที่เขายังคงชอบและโกรธไม่ลง เมื่อคิดว่าเธอจะต้องทำให้เตียงเขาร้อนเป็นไฟ

ชายหนุ่มโอบกอดร่างบอบบางดึงเข้ามาหาตัวจนแนบสนิทไปทั่วสรรพางค์ เขาหัวเราะกลั้วคอ เมื่อคิดได้ว่าเขาจะทำไงกับหญิงสาวที่นอนแนบข้างอยู่ แล้วยังจะได้เอาคืนคนที่กล้าเล่นงานเขาด้วยวิธีสกปรกๆ แบบนี้อีกด้วย

ภูตะวันก้มมองมือที่จับแขนของเธอไว้ ด้วยความหวาดกลัวระคนตื่นเต้น เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่เดินเคียงข้าง พาเธอเดินเข้าไปพักในโรงแรมใหญ่และหรูหราของกรุงโรม

การเดินทางแห่งแรกที่ชายหนุ่มบังคับเอาตัวเธอมา แม้ว่าเธอจะขัดขืนเพียงใด แต่ก็ต้านทานอารมณ์และแรงของชายหนุ่มที่มีมากกว่าไม่ได้

เสียดายยิ่งนัก เพราะเมื่อได้มาเยือนที่นี่ ที่แห่งแรกที่อยากจะท่องเที่ยวคือกรุงโรม แต่เมื่อได้มาเข้าจริงๆ เธอกลับไม่ชอบ เพราะไม่ได้มาด้วยความสมัครใจ

“เป็นไงภูตะวันชอบไหมล่ะ ฉันจองที่นี่เพื่อเธอเลยนะ โรงแรมระดับห้าดาว ที่ฉันจะได้นอนกับเธอไงสาวน้อย” เกเบรียลถาม เขาไล้ปลายนิ้วไปบนหลังมือนุ่มแผ่วเบา

ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยมเกรียม เขาไม่ได้บอกให้ภูตะวันรู้ว่า สิ่งที่เธอทำอยู่...ที่เธอเข้ามายั่วยวนเขา เพราะต้องการข้อมูลไปนั้น เขารู้หมดแล้ว แต่เพราะตอนนี้ในสมองเขามันคิดเพียงอย่างเดียวคือ…

เขาจะต้องได้เธอและคืนนี้เขาจะได้เธอเป็นครั้งแรก หลังจากที่ต้องอดทนรอมาเป็นเวลาถึงสามวัน เพราะร่างกายของหญิงสาวไม่พร้อม

“คุณเกเบรียลปล่อยตะวันไปนะคะ ตะวันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณคิด” ภูตะวันอ้อนวอนเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพื่อหวังให้ชายหนุ่มเปลี่ยนใจ

“ถ้าไม่ใช่ แล้วเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนละภูตะวัน ผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยความรักหรือไง” เกเบรียลถามอย่างหยามหยัน เขาดึงรั้งร่างบางให้เดินไปที่ลิฟต์

มือภูตะวันชื้นไปด้วยเหงื่อ มองชายหนุ่มอย่างตื่นตระหนกแกมวิงวอนขอร้อง แต่เธอก็ได้เห็นเพียงแค่รอยยิ้ม...ยิ้มที่เธอคิดว่ามันเหมือนกับสิ่งชั่วร้าย ที่กำลังทำลายล้างกายและใจเธอให้มอดไหม้

“เสียใจด้วยนะภูตะวัน เพราะว่าความรักที่เธอต้องการนะ ฉันไม่มีให้หรอก แล้วเธอจะต้องกลายเป็นผู้หญิงที่คอยบำรุงบำเรอทำให้เตียงฉันร้อนเป็นไฟด้วย”

เกเบรียลไม่สนใจสิ่งใดแล้ว ตอนนี้เขาปวดร้าวด้วยความต้องการจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ชายหนุ่มดันร่างบอบบางที่กำลังถอยหนีไปชิดผนังลิฟต์ แนบจุมพิตลงบนเรียวปากนุ่มที่เอื้อนเอ่ยอ้อนวอนให้เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

“อื้อ...” หญิงสาวทั้งผลักทั้งดันให้ร่างใหญ่ถอยห่าง แต่ก็เหมือนกับถูกแกล้ง ยิ่งเธอออกแรงมากเท่าไหร่ ร่างกายก็ยิ่งจมหายเข้าไปแนบร่างแกร่งมากยิ่งขึ้น จนตอนนี้แทบจะไม่มีที่เหลือให้อากาศแทรกผ่าน

“อืม...” ลิ้นร้อนตวัดเกาะเกี่ยวไปทั่วโพรงปากนุ่ม ยิ่งภูตะวันขัดขืนมากเท่าไหร่ เกเบรียลก็ยิ่งบดเบียดขบกัดริมฝีปากอวบอิ่มมากยิ่งขึ้น เขาลูบไล้มือไปทั่วลำตัวเนียนนุ่ม ก่อนตรงเข้ากอบกุมปทุมถันกลมกลึงที่สะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจ

ภูตะวันสั่นเทา เธอกำเสื้อชายหนุ่มไว้แน่น แม้จะเสียวซ่านปั่นป่วนเพียงใด เธอก็ยังพยายามเรียกสติของตัวเองไม่ให้หลงใหลไปในสิ่งที่ชายหนุ่มปลุกเร้าอยู่ จนเสียงลิฟต์เตือนบอกว่าถึงชั้นที่ต้องการแล้วชายหนุ่มถึงถอนจุมพิตออก

“ฉันหวังว่าเธอจะมีดีพอ ที่จะรีดความลับจากปากฉันนะภูตะวัน” เขาจับแขนเรียวกระชากลากออกไปอย่างแรง

“ปล่อยฉันนะคุณเกเบรียล ปล่อย....”

ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องพักมากเท่าไหร่ ภูตะวันยิ่งสั่น ขาก็ก้าวแทบจะไม่ออก เธอเกือบจะหวีดร้องเมื่อชายหนุ่มหยุดกึงแล้วร่างเธอปะทะเข้ากับกายแกร่ง ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวร่างบอบบางก็ลอยขึ้นจากพื้น

“อย่าพูดมากนะภูตะวัน ฉันยังไม่อยากนอนกับเธอตรงนี้” ชายหนุ่มขู่เสียงเขียวขณะพาหญิงสาวเข้าไปในห้องที่พนักงานเปิดประตูรออยู่ก่อนแล้ว เกเบรียลวางร่างภูตะวันลงบนพื้นใกล้กับประตูห้อง กักร่างบอบบางไว้ด้วยลำตัวแกร่ง ก่อนที่จะล้วงมือไปหยิบเงินเพื่อให้ติปแก่พนักงาน แล้วก็กดล็อกประตูอย่างรวดเร็ว

เสียงประตูปิดลงเหมือนกับปิดทางหนีของภูตะวันไปด้วย หัวใจเธอเต้นแรงเร็วราวกับกำลังจะทะลุออกจากทรวงอก เย็นวาบไปทั้งตัว ขณะมองเกเบรียลอย่างอ้อนวอน

“ฉันไม่รู้ว่าใครส่งเธอมาหรอกนะ” ปลายนิ้วยาวไล้ไปตามใบหน้าคนที่กำลังเมินหนี

“แต่ก็ต้องขอบคุณนะ ที่ส่งผู้หญิงที่ทั้งสวยและบริสุทธิ์อย่างเธอมาให้ แม้ว่าจะมากเล่ห์ไปหน่อยก็ตามที”

ชายหนุ่มจับมือเรียวไปวางบนอกกว้าง แต่เพราะกระดุมเสื้อด้านในที่หลุดออก ทำให้หญิงสาวได้สัมผัสกับกล้ามเนื้อของชายหนุ่มเต็มๆ

ภูตะวันชักมือหนี เมื่อรู้สึกเหมือนกับโดนถ่านร้อนๆ ลามเลียไปทั่วมือเรียว พลางเบี่ยงใบหน้าหนีจุมพิตที่แนบลงมาทำให้ปากอุ่นร้อนเคลื่อนจากเรียวปากนุ่มไปประทับบนแก้มเนียนหอมกรุ่นแทน แต่เกเบรียลก็ไม่ถือ เขาเคลื่อนไหวดมดอมกลิ่นสาบสาวอย่างคนใจเย็น

“เอาละภูตะวัน ไม่ว่าใครจะส่งเธอมา และสั่งให้ทำหน้าที่อะไรเพิ่มเติมก็ตามที แต่ตอนนี้เธอก็ควรที่จะทำหน้าที่นั้นให้สมบูรณ์เสียทีนะ” ชายหนุ่มดันเสื้อโค้ตสีตาลจนหล่นร่วงลงบนพื้น ก่อนช้อนกายบอบบางพาหญิงสาวไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ที่วางชิดผนังห้อง

“คุณเกเบรียล...ขอร้องนะคะ ปล่อยตะวันไปนะคะ”

ภูตะวันมองตาคมของชายหนุ่มอย่างอ้อนวอนอีกครั้ง เรียวปากนุ่มเผยออก เพื่ออ้อนวอนและบอกเล่าความจริงให้เขาฟังอีกครั้ง แต่กลับถูกนิ้วมือใหญ่ยื่นขึ้นมาปิดปากเอาไว้

เกเบรียลก็ยังส่ายหน้า “อย่าขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ดีกว่าตะวัน...อย่าทำให้ฉันโกรธมากไปกว่านี้ เพราะคนที่จะต้องรับเคราะห์นะ เป็นเธอนั่นแหละ แทนที่ฉันจะทะนุถนอมให้เธอได้พบกับความสุข อาจจะกลายเป็นฉันต้องรุนแรงกับเธอก็ได้”