"คุณจะไปหาประธานเหรอ?"หนิงหว่านที่สวมชุดทํางานสวยสดใส เห็นซูหว่านรอลิฟต์ก็ไม่เข้ามา ถามด้วยความสงสัยซูหว่านกลับมาตั้งสติได้ รีบส่ายหัวลง "ขอโทษนะ ฉันยังมีของที่ลืมเอาไปแล้ว ประธานหนิงพวกคุณขึ้นไปก่อนเถอะ"เธอพูดจบก็หันไป แม้แต่มองก็ไม่กล้ามองทั้งคู่อีกหนิงหว่านมองหลังเธอเหมือนหนีไป อดไม่ได้ที่จะเอียงหน้าพูดกับจี้ซือหานว่า "ผู้ช่วยตัวน้อยคนนี้แปลกจริง ๆ พวกเราไม่ใช่สัตว์ร้าย กลัวจนแม้แต่ลิฟต์ก็ไม่กล้านั่งแล้วค่ะ"จี้ซือหานไม่ได้ตอบ ในดวงตาที่เฉยเมย มองไม่เห็นอารมณ์ใด ๆ อย่างชัดเจน ราวกับว่าไม่สนใจทุกสิ่งรอบตัวเลยหนิงหว่านเห็นแบบนี้ ยื่นมือเรียวยาวออกมา จับแขนเขา พูดเบา ๆ ว่า "ซือหาน ขอบคุณที่ส่งฉันไปห้องฉุกเฉินในคืนนั้น หลายปีมานี้ฉันอยู่ต่างประเทศ กินอาหารตรงนั้นไม่ชิน เป็นโรคกระเพาะ เอะอะก็กําเริบบ่อย ๆ รบกวนคุณแล้วค่ะ"วันนั้นพ่อพาตัวเองไปเยี่ยมตระกูลจี้และพูดคุยเกี่ยวกับการหมั้น พอเธอมีความสุข เธอก็ดื่มเหล้าเพิ่มอีกสองสามแก้ว แต่ไม่คิดว่าจะกระตุ้นลําไส้และกระเพาะอาหาร โชคดีที่จี้ซือหานไม่ปฏิเสธตัวเองภายใต้สายตาของทุกคนและพาเธอไปห้องฉุกเฉินเธออยากหาโอกาสขอบคุณเขามาตลอด แ
แม้ว่าเธอจะสงสัยเล็กน้อย แต่เธอก็ยังรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและรับสาย"เสี่ยวซู มาที่ออฟฟิศสักครั้งครับ"เสียงอ่อนโยนของประธานมาจากข้างในเขาสั่งคำเดียวก็วางสายไปไม่ให้ซูหว่านปฏิเสธเมื่อนึกถึงจี้ซือหานอยู่ เธอไม่อยากไปจริง ๆ แต่ประธานริเริ่มที่จะหาเธอต้องมีเรื่องสําคัญบางอย่างที่ต้องสั่งตั้งแต่เธออยู่ที่อิงฮว่า ประธานเป็นมิตรกับเธอมาตลอด จึงกัดฟันไปที่สํานักงานของประธานตามที่เธอคาดไว้ จี้ซือหานนั่งอยู่ในสํานักงานและกําลังพูดคุยกับประธานหนิงรุ่ยเฉิงพวกเขากําลังพูดถึงความร่วมมือในโครงการซึ่งเกี่ยวข้องกับการประมูลแผ่นตะวันตกของเมืองก่อนหน้านี้ หลังจากกลุ่มบริษัทหลินเกิดอุบัติเหตุ กลุ่มบริษัทจี้ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร จู่ ๆ การประมูลก็เลื่อนออกไปหลายวันทำให้การเปิดประมูลจนถึงตอนนี้ยังไม่เปิด ทางฝั่งกลุ่มบริษัทหลินก็ไม่เคยสงสัยเรื่องสัญญาปลอมและหลินเจ๋อเฉินได้รับบาดเจ็บและคนยังอยู่ในอาการโคม่า คาดว่ายังไม่ทันได้ส่งสัญญาปลอมให้กับกลุ่มบริษัทหลินเพียงแต่เธอกังวลเล็กน้อย หลินเจ๋อเฉินตื่นขึ้นมาและพบปัญหาสัญญาปลอม กลัวว่าจะมาคิดบัญชีกับเธอแต่นี่เป็นคําพูดในภายหลัง เมื่อหลินเจ๋อ
หนิงหว่านพูดอ้อมค้อมมากประการที่หนึ่งคือเตือนเธอว่าการลาออกยังไม่ได้รับการอนุมัติ เธอยังคงเป็นพนักงานของอิงฮว่าและสิ่งที่ประธานมอบต้องจัดการประการที่สองคือบอกเธอว่าปฏิเสธประธานทันทีทําให้ประธานเสียหน้า เรื่องนี้เธอไม่ทําก็ต้องทําแล้วซูหว่านเข้าใจความหมายของหนิงหว่านและถอนหายใจลึก ๆ ในก้นบึ้งของหัวใจเพิ่งเป็นเธอที่หุนหันพลันแล่นเกินไป พูดโดยไม่ได้คิดในสถานการณ์ตอนนี้ เธอก็ยากที่จะปฏิเสธอีก มิฉะนั้นจะดูเหมือนไม่รู้ว่าดีร้ายซูหว่านได้ทําได้แค่แข็งหนังศีรษะเพื่อรับมือ ถือซะว่าช่วยอิงฮว่าทํางานเป็นครั้งสุดท้ายเถอะเธอหันหลังและเดินออกไป หนิงรุ่ยเฉิงมองเงาหลังของเธอ ถอนสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามและมองไปที่จี้ซือหาน"ซือหาน งานเลี้ยงอาหารคืนนี้ คุณจะไปไหม?"เมื่อเขาพูดกับจี้ซือหาน น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและประจบสอพลอ แม้แต่แววตาก็อ่อนโยนและใจดีจี้ซือหานพิงหลังอยู่บนโซฟา มือหนึ่งจับหน้าผาก อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์ สายตาจ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์ตลอดเวลา ไม่ได้เงยหน้าขึ้นตลอดการเดินทางหนิงรุ่ยเฉิงเห็นเขาไม่พูดอะไรสักคํา คิดว่าเขาไม่อยากไป ยุ่งเลยว่า "ดูสมองผมสิ ตระกูลกู้กับอิงฮว่าของเ
ซูหว่านเพิ่งจองร้านอาหารในโทรศัพท์เสร็จ และโทรศัพท์ของหนิงรุ่ยเฉิงก็โทรเข้ามาอีกครั้ง"เสี่ยวซู ส่งที่อยู่ร้านอาหารให้ประธานจี้ก็มักจะส่งสําเนาด้วยครับ"หลังจากสั่งเสร็จก็วางสายไป ไม่เปิดโอกาสให้ซูหว่านพูดเลยเธอวางโทรศัพท์ลงด้วยสีหน้าเย็นชา เปิดไลน์โทรศัพท์ และส่งที่อยู่ไปยังผู้ช่วยที่รับผิดชอบการเดินทางของจี้ซือหานสุดท้ายอีกฝ่ายก็ตอบว่า "พี่ซู ผมติดต่อประธานจี้ไม่ได้ชั่วคราว คุณส่งไลน์ให้เขาเถอะ"ซูหว่าน...เธอได้แต่กัดฟันและดึงหมายเลขงานของจี้ซือหานกลับมาจากบัญชีดําและส่งต่อที่อยู่อย่างรวดเร็วก็แฮ็กอีกครั้งหลังจากทําเสร็จแล้ว เธอก็เอากุญแจของรถพาณิชย์และไปรับรถที่ลานจอดรถของบริษัทเธอเพิ่งออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นลิฟต์พิเศษที่อยู่ข้าง ๆ เปิดแล้วจี้ซือหานสวมเสื้อโค้ทสีดําและเดินออกมาด้วยขายาวซูหว่านหัวใจเต้นและหันไปอย่างรวดเร็วก็ถึงว่าไม่เห็นเธอคิดว่าเขาจะไม่สนใจเธอและจากไปโดยตรง แต่ไม่คิดว่าเขาจะเดินเข้าหาเธออย่างกะทันหันซูหว่านเครียดจนจับฝ่ามือแน่นทันที อยากขยับก้าวเดินจากไป แต่เท้าไม่ฟังเธอสามารถรู้สึกถึงเสียงฝีเท้านั้นได้อย่างชัดเจน อยู่ข้างหลังเธอ ค่อย ๆ หยุดเขา
เขาสวมเสื้อเชิ้ต สีน้ำเงินเข้มและเสื้อโค้ทสีเดียวกัน มองจากที่ไกล ๆ ดูรูปร่างเพรียวบางและเต็มไปด้วยออร่าเมื่อเข้ามาใกล้แล้ว ยังสามารถเห็นใบหน้าที่สวมใต้แว่นตาขอบทองได้อย่างชัดเจน ความอ่อนเยาว์จางหายไปนานแล้ว เหลือเพียงสะอาดและวุฒิภาวะหลังจากผ่านไปหลายปี การได้เห็นเขาแบบนี้อีกครั้ง ก้นบึ้งของหัวใจของซูหว่าน เหลือเพียงความสงบและไม่มีคลื่นเลยเธอยกมือขึ้นอย่างเป็นสัญลักษณ์และโบกมือให้พวกเขา "ทางนี้!"ผู้ชายเห็นเธอโบกมือในฝูงชน สีหน้าหายใจไม่ออกเล็กน้อยเขาพาคนมาทำธุระที่เมืองเอเพื่อประมูลทางตะวันตกของเมืองเป็นหลักไม่อยากให้คนที่กลุ่มบริษัทหนิงรู้ว่าเขาจะมา ต้องส่งคนมาต้อนรับตัวเอง และจัดงานเลี้ยงอาหารด้วยเขายากที่จะปฏิเสธการต้อนรับที่ดีใจ ได้แต่ยอม แต่ไม่คิดว่าคนที่มารับตนเองจะเป็นซูหว่านจริงหลังจากตกตะลึงไปหลายวินาที เขาก็กลับสู่ธรรมชาติอย่างรวดเร็ว พาคนไป เดินไปหาซูหว่านชายสูงเกือบ1.87เมตร เมื่อเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขาสูงกว่าเธอหนึ่งหัวเขาได้แต่มองลงไปที่เธอ "คุณซู ไม่ได้เจอกันนานนะ"คุณซูที่ประโยคหนึ่ง ตัดมิตรภาพที่พวกเขาเคยมีมาตั้งแต่เด็กซูหว่านยิ้มเย็นชา โดยไม่พูด
"ทำไม?"หลังจากที่เขาพึมพำเบา ๆ ใบหน้าที่สะอาดและหล่อเหลาของเขาก็กลายเป็นความเกลียดชังที่น่ากลัวทันที“คุณยังมาถามผมว่าทำไม ผมนอนโคม่าในโรงพยาบาล แต่คุณมีสัมพันธ์สวาทกับผู้ชายอื่น!”"คุณสกปรกขนาดนั้น ยังอยากให้ผมอยู่กับคุณ ฝันไปเถอะ"ดูสิ เขาไม่มีความจําเสื่อมเลยน่าเสียดาย เธอถึงรู้ว่าเขาแกล้งทําเป็นความจําเสื่อม เพียงเพื่อทิ้งตัวเองและเธอ ยังคิดอย่างโง่เขลาว่าชายตรงหน้านี้ก็ยังเป็นวัยรุ่นที่บอกรักเธอตลอดชีวิตเธอกลับใจแล้วและเสียใจที่คุกเข่าลงหน้าประตูบ้านของกู้ ละทิ้งความเย่อหยิ่งทั้งหมดและอยากหาวัยรุ่นของเธอแต่ ผู้ชายที่เปลี่ยนชื่อเป็นนามสกุลเป็นกู้จิ่งเซิน กลับไม่ให้โอกาสเธอเสียใจแล้ว...ซูหว่านจําได้ว่าหลังจากเขาถอยหลังหลายสิบก้าวในเวลานั้น ทันใดนั้นก็วิ่งขึ้นมาอย่างแรงและด้วยพลังของการวิ่ง เขาใช้รองเท้าหนังหนานั้น เตะอย่างแรงอีกครั้ง เตะไปที่หัวใจของเธอเขารู้ว่าเธอเป็นโรคหัวใจพิการแต่กําเนิดและทนต่อแรงกระแทกจากภายนอกไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงคํานวณตําแหน่งและโจมตีเธออาเจียนเป็นเลือดไปหลายครั้ง จึงเข้าใจว่าที่แท้วัยรุ่นของเธอต้องการให้เธอตายเธอล้มลงในสระเลือด ตัวเย็น
กู้จิ่งเซินพาคนมากมาย รถเพื่อการพาณิชย์คันหนึ่งนั่งไม่ได้ ซูหว่านจึงต้องเรียกรถเพื่อการพาณิชย์อีกคันผู้บริหารระดับสูงนั่งรถคันอื่น กู้จิ่งเซินและบอดี้การ์ดของเขานั่งอยู่ในรถของเธอซูหว่านไม่ได้คุยกับกู้จิ่งเซินตลอดการเดินทาง ขับรถอย่างตั้งใจและส่งเขาไปที่ร้านอาหารระดับห้าดาวในกล่องที่หรูหรา หนิงหว่านและรองประธานหลายคนของ อิงฮว่ามาถึงแล้ว มีเพียงจี้ซือหานเท่านั้นที่ยังไม่มาหลังจากหนิงหว่านจัดให้กู้จิ่งเซินนั่งลงแล้ว ก็เดินออกมาถามซูหว่านว่า "ที่อยู่ส่งให้ประธานจี้หรือยัง"ซูหว่านพยักหน้า "ส่งแล้วค่ะ"แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจว่าจี้ซือหานเห็นไลน์หรือไม่ แต่เธอก็ส่งที่อยู่ให้เขาแล้ว เขาจะมาหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับเธอ"ประธานหนิง งั้นฉันก็ไปก่อนนะ"คนรับถึงแล้ว เธอไม่จําเป็นต้องอยู่ต่ออีกเธอหันไปอยากจะไป แต่หนิงหว่านกลับหยุดเธอไว้"เสี่ยวซู อย่ารีบจากไปนะ คุณไปจองโรงแรมให้ประธานกู้ พอเสร็จแล้ว ยังต้องรบกวนคุณให้ส่งพวกเขากลับโรงแรมค่ะ""ฉัน..."พอซูหว่านอยากจะเอ่ยปากปฏิเสธ หนิงหว่านก็แสดงสีหน้าขอร้องว่า "ฉันรู้ว่าคุณอยากลาออก แต่ก่อนลาออก นี่ก็เป็นงานของคุณเช่นกัน ไม่ใช่หรือ วันนี้คุณ
ผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวบาง ๆ ได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยซึ่งเฉพาะกับเขา ทันใดนั้นทั้งคนก็แข็งทื่ออยู่กับที่เธอเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว มองไปที่กระดูกไหปลาร้าของเขา ไม่มีรอยสักมังกรเขียวดูเหมือนว่าไม่ใช่เขาจริง ๆ เธอลดขนตาลงด้วยการสูญเสียบางอย่างจี้ซือหานบีบไหล่เธอด้วยมือเดียวและผลักเธอไปด้านข้าง"คุณเก่งในการส่งอ้อมกอดจริง ๆ"ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งเห็นตัวเองพิงอยู่ในอ้อมแขนของกู้จิ่งเซิน"ฉัน..."ซูหว่านอ้าปากอยากอธิบาย แต่เขาเหมือนถูกสิ่งสกปรกชน หยิบผ้าเช็ดทำความสะอาดออกมาและเช็ดนิ้วของเขาอย่างบ้าคลั่งหลังจากเขาเช็ดแรงเสร็จเขาก็โยนผ้าเช็ดทำความสะอาดลงบนใบหน้าของซูหว่านดวงตาที่มืดครึ้มและเย็นเหมือนดูสายพันธุ์ต่ำ เย็นชามองเธอแวบหนึ่งก็ถือเดินเข้าไปในกล่องครั้งนี้ไม่จําเป็นต้องให้เธอเปิดประตูแล้ว ดูเหมือนจะเพิ่งหยุดพักสั้น ๆ แต่เพื่อความอัปยศอดสูในขณะนี้ซูหว่านทําหน้าเย็นชา เอาผ้าเช็ดทำความสะอาดออกแล้วโยนลงในถังขยะข้าง ๆ สีหน้าน่าเกลียดอย่างไม่เคยมีมาก่อนเธอระงับความโกรธในช่องอก ถือโทรศัพท์แน่นและนั่งลงอีกครั้งการอดทน ไม่มีใครและไม่มีเรื่องอะไรเลยที่จะทำให้เธอล้มลงได้อย่างง่ายดาย