บทที่ 52

หนิงหว่านพูดอ้อมค้อมมาก

ประการที่หนึ่งคือเตือนเธอว่าการลาออกยังไม่ได้รับการอนุมัติ เธอยังคงเป็นพนักงานของอิงฮว่าและสิ่งที่ประธานมอบต้องจัดการ

ประการที่สองคือบอกเธอว่าปฏิเสธประธานทันทีทําให้ประธานเสียหน้า เรื่องนี้เธอไม่ทําก็ต้องทําแล้ว

ซูหว่านเข้าใจความหมายของหนิงหว่านและถอนหายใจลึก ๆ ในก้นบึ้งของหัวใจ

เพิ่งเป็นเธอที่หุนหันพลันแล่นเกินไป พูดโดยไม่ได้คิด

ในสถานการณ์ตอนนี้ เธอก็ยากที่จะปฏิเสธอีก มิฉะนั้นจะดูเหมือนไม่รู้ว่าดีร้าย

ซูหว่านได้ทําได้แค่แข็งหนังศีรษะเพื่อรับมือ ถือซะว่าช่วยอิงฮว่าทํางานเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ

เธอหันหลังและเดินออกไป หนิงรุ่ยเฉิงมองเงาหลังของเธอ ถอนสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามและมองไปที่จี้ซือหาน

"ซือหาน งานเลี้ยงอาหารคืนนี้ คุณจะไปไหม？"

เมื่อเขาพูดกับจี้ซือหาน น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและประจบสอพลอ แม้แต่แววตาก็อ่อนโยนและใจดี

จี้ซือหานพิงหลังอยู่บนโซฟา มือหนึ่งจับหน้าผาก อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์ สายตาจ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์ตลอดเวลา ไม่ได้เงยหน้าขึ้นตลอดการเดินทาง

หนิงรุ่ยเฉิงเห็นเขาไม่พูดอะไรสักคํา คิดว่าเขาไม่อยากไป ยุ่งเลยว่า "ดูสมองผมสิ ตระกูลกู้กับอิงฮว่าของเ