บทที่ 59

กู้จิ่งเซินซึ่งเดินมาไกลแล้ว ก็ได้ยินเสียงดังปังมาจากข้างหลัง ตกใจจนหน้าซีด

เขารีบวิ่งไปและเห็นซูหว่านนอนอยู่บนพวงมาลัย เจ็บปวดจนหน้าซีดและหัวใจก็กระชับขึ้นโดยจิตใต้สำนึก

เขาดึงประตูอย่างแรงด้วยสีหน้าเย็นชา แต่รถถูกล็อกไม่สามารถเปิดได้เลย

เขาเคาะกระจกรถอย่างแรง "คุณซู เปิดประตูนะ!"

ซูหว่านนอนอยู่บนพวงมาลัย ปิดหน้าอกของตัวเอง สูดหายใจเข้าอึกใหญ่

เธอเวียนหัวอยู่ ไม่ได้ยินเสียงกู้จิ่งเซิน หูมีแต่เสียงหูอื้อ ส่งเสียงหึ่ง ๆ

กู้จิ่งเซินคิดว่าเธอหมดสติแล้ว ไม่พูดอะไรสักคํา ทุบกระจกเบาะหลังโดยตรง

หลังจากเปิดประตูรถแล้ว เข้าไปในรถและเปิดประตูคนขับหลัก จากนั้นลงจากรถอย่างรวดเร็วและช่วยซูหว่านออกมา

ซูหว่านรู้สึกถึงว่ามีคนมาช่วยตัวเอง เหมือนจับฟางช่วยชีวิตก่อนตาย ยกมือขึ้นจับแขนของเขา พูดออกมาอย่างลําบาก “ออกซิเจน”

หัวใจล้มเหลว เลือดไม่เพียงพอ ขาดออกซิเจนง่าย ตอนนี้เธออยู่ในภาวะขาดออกซิเจนมากและต้องดูดออกซิเจน

กู้จิ่งเซินได้ยินคํานี้ สมองของเขาขาวโพลน บางคลิปกระพริบอย่างรวดเร็ว เกือบเร็วจะทําให้เขาปวดหัว

เขาส่ายหัวและอุ้มซูหว่านขึ้น พูดกับรองประธานซูว่า "เรียกคนของโรงแรมส่งถังออกซิเจนมา