บทที่ 62

ซูหว่านลืมตาและเห็นห้องแปลก ๆ จึงค่อย ๆ ตอบสนองว่าเธอหลับไปในห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทของกู้จิ่งเซิน

เธอรีบยกมือลูบหน้าอกตัวเองไม่มีร่องรอยการถูกเตะ จึงโล่งใจ

เห็นได้ชัดว่ามันผ่านไปนานขนาดนั้นแล้ว เธอยังกลัวว่ากู้จิ่งเซินจะเตะตัวเอง ผลที่ตามมานี้ร้ายแรงไปหน่อยจริง ๆ

ก็ไม่แปลกใจที่เธอกลัว ตอนนั้นหลังจากถูกเตะ เขาก็ทิ้งเธอที่กําลังจะตายไปข้างถนน

ถ้าไม่มีใครผ่านมาช่วยเธอทัน เธอคงตายไปแล้ว

เธอไม่เข้าใจมาตลอดว่าซ่งซือเยว่ที่ดีกับตัวเองขนาดนั้น จะโหดร้ายกับเธอจนตายได้อย่างไร

แม้ว่าเธอจะวางซ่งซือเยว่ไปแล้ว แต่สําหรับเธอแล้ว เรื่องนี้เก็บไว้ในใจเสมอและยากที่จะปล่อยวาง

เพียงแต่หลายปีที่ผ่านมา เธอเก็บอดีตนี้ล็อคอยู่ในใจและไม่ยอมจําได้อีกต่อไป

ตอนนี้เจอกู้จิ่งเซินอีกครั้ง แม้ว่าใจจะสงบลง แต่ก็ยังกลัวเขาบ้าง

ซูหว่านส่ายหัวและเลิกคิดเกี่ยวกับกู้จิ่งเซิน หลังจากลุกขึ้นนั่งจากเตียงแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง

การนอนหลับนี้จนถึงบ่ายสี่หรือห้าโมงเย็นอีกครั้ง โทรศัพท์ที่ไม่ได้รับนับไม่ถ้วนในโทรศัพท์ไม่สามารถปลุกเธอได้ นอนได้เก่งจริง ๆ

ก็ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นจะเสียชีวิตกะทันหันขณะหลับอยู่หรือเปล่า