LOGINShare
ตอนที่ 1
Last Updated:
2025-04-16 20:12:19ผลั๊วะ! ปั่ก! ปั่ก! พลั่ก!
"มึงจะซ้อมมันจนตายมันก็ไม่คายออกมาหรอกว่าใครส่งมันมา" ผมบอกรุยที่ตอนนี้มันกำลังเสยหมัดเข้าท้องและปลายคางไอ้ตี๋ ซึ่งกำลังถูกมัดแขนทั้งสองข้างโยงไว้กับคานของโกดัง
"ง้างปากยากฉิบหายไอ้ห่านี่" รุยสะบัดนวดข้อมือของมันพลางบ่นหลังจากเล่นไอ้ตี๋ซะยับเยิน
"มึงเล่นมันขนาดนั้น ไม่ตายก็บุญล่ะ" ไต้ฝุ่นที่นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าอยู่บนถังน้ำมันพูดขึ้น เมื่อเห็นสภาพของร่างที่โดนมัดห้อยไว้
"เก็บมันเลยดีไหมวะ ไหน ๆ มันก็ไม่พูด" รุยคลายผ้าคาดมือก่อนจะเช็ดเหงื่อที่ไหลท่วมหน้าเนื่องจากออกแรงไปเยอะ ความคิดมันก็เหมาะสมกับที่โตมาจากบ้านยากูซ่าแก๊งดัง แต่ความโหดของรุยคงแพ้พี่ริวอยู่ดี รายนั้นผมคาดเดาความคิดไม่ออกจริงๆ เบื้องหน้าอาจดูสุภาพและสง่างาม แต่ภายในต่างกันโดยสิ้นเชิง
"พอเหอะ กูว่าส่งตำรวจเถอะ" ผมออกความคิดเห็น ถึงแม้ไอ้ตี๋จะสร้างความเสียหายให้คลับของพวกเรามากแค่ไหน แต่ผมยังไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นฆาตกรตอนนี้เสียหน่อย
คลับของพวกผมเพิ่งเปิดมาได้ไม่ถึงปี ไอ้ห่านี่ก็แอบเอาเคข้ามาขายจนตำรวจตามกลิ่นมาเจอ คลับพวกผมเลยต้องปิดเคลียร์เรื่องไปหลายวัน ดูจากการขายแบบโจ่งแจ้งของมัน ดูก็รู้ว่ามันต้องการให้งานเข้าคลับของพวกผม ไอ้รุยส่งคนไปสืบแต่ก็ไม่สามารถเข้าถึงเจ้าของเคพวกนั้นได้ อยากรู้นักเชียวใครส่งมันมา ลำพังตัวมันจะมีปัญญาหาของบริสุทธิ์ขนาดนี้ได้ที่ไหนกัน นอกเสียจากจะมาจากเจ้าใหญ่จริงๆ
"กูเห็นด้วย จับมันส่งตำรวจเถอะ" ฮิลล์ที่ยืนดูพิงถังน้ำมันเงียบๆ มานานเอ่ยขึ้นหลังผมพูดจบ
"ไม่! กูยังไม่หนำใจเลย" รุยว่าพลางเริ่มมัดผ้าคาดมืออีกครั้ง ให้ตายเถอะ! ดูจากสายตามันแล้ว วันนี้ไอ้ตี๋คงปางตายแน่
"งั้นมึงก็ซ้อมจนกว่าจะพอใจมึง แล้วจับมันส่งตำรวจ" ห้ามมันไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่สู้ปล่อยให้รุยมันจัดการไอ้ตี๋ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน
"ดีล!"
"อ้ากกก!!...."
เสียงไอ้ตี๋กรีดร้องดังสนั่นไปทั่วโกดัง ไม่ต้องกลัวว่าเสียงมันจะเล็ดลอดไปจนถึงชาวบ้านได้หรอก แต่ถึงแม้เล็ดลอดไปพวกผมก็มีวิธีจัดการให้เรื่องมันเงียบอยู่ดี
....สถานีบังคับการตำรวจ....
"ทำไมผู้ต้องหาถึงมีสภาพแบบนี้ครับ" เจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังพิมพ์บันทึกถามขึ้นหลังจากเห็นภาพไอ้ตี๋ที่ถูกลูกน้องของรุยหิ้วปีกเข้ามานั่ง
"พอดีว่ามันวิ่งหนีแล้วหกล้มครับ" ผมบอกเจ้าหน้าที่ ถึงแม้มันจะดูเป็นข้อแก้ตัวที่ไม่น่าเชื่อถือก็เถอะ
"ผมจัดการเองจ่า จ่าไปทำอย่างอื่นเถอะ" อยู่ ๆ ก็มีเจ้าหน้าที่อีกคนเดินเข้ามาสลับตำแหน่งกับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนที่ถามผมในตอนแรก หมอนี่หน้าตาดีใช้ได้แฮะ
"ให้การเท็จ มีโทษนะครับ" เจ้าหน้าที่ตำรวจที่มาใหม่เอ่ยขึ้น ตาเรียวยาวมองไปยังไอ้ตี๋แล้วหันมาจ้องพวกผมสี่คนเขม็ง นี่สินะสายตาสอบสวนของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์
"ถามมันสิครับว่ามีใครทำอะไรมันไหม" ไอ้รุยไหวไหล่แล้วเอนตัวกับพนักเก้าอี้เอ่ยขึ้น มันใช้เท้าของมันเตะไปที่หน้าแข้งของไอ้ตี๋จนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง
" (T-T ) ( T-T) ( T-T) (T-T ) " ไอ้ตี๋ส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ก็แหงละสิ! มันคงยอมบอกหรอกว่าโดนอะไรมา ไอ้รุยเล่นขู่มันมาตลอดทางขนาดนั้น ตอนแรกคิดว่าจะให้ลูกน้องของรุยพามันมาส่งตำรวจก็พอ แต่คิดดูอีกที ถ้าอยากให้เรื่องคืบหน้าพวกผมคงต้องมาด้วยตัวเอง และอีกสักพักทนายของพวกเราคงมาถึง พวกผมจะได้ไม่ต้องนั่งตอบคำถามพวกนี้เอง กูบอกแล้วให้รอทนายแล้วมาพร้อมกัน เป็นไงล่ะใจร้อนดีนัก
"เห็นไหมครับ พวกผมไม่ได้ทำอะไรเลย" รุยเอ่ยหลังจากพอใจกับการส่ายหน้าเชิงปฏิเสธของไอ้ตี๋ ไม่นานนักก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกคนเดินมาป้องปากกระซิบกระซาบข้างใบหูของเจ้าหน้าที่ตำรวจหน้าหวานสุดหล่อคนนั้น คนอะไรถึงแม้สายตาที่มองมายังพวกผมจะดูดุแต่ก็เซ็กซี่กระชากใจฉิบหาย
"ครับ อย่าคิดว่ามีเงินแล้วเรื่องมันจะเงียบนะครับ" คุณตำรวจคนนั้นพูดหลังจากนายตำรวจอีกคนเดินจากไป จากใบหน้าที่นิ่งอยู่แล้วกลายเป็นนิ่งขึ้นไปอีกราวกับประติมากรรมน้ำแข็งชิ้นเอก ผมให้อภัยได้เพราะใบหน้าพระเจ้าปั้นของหมอนี่ แต่เพื่อนๆ ของพวกผมเหมือนจะไม่พอใจกับสายตาดูหมิ่นดูแคลนนั้น
"คุณกำลังกล่าวหาผู้เสียหายอยู่นะครับ" ฮิลล์ที่มีบทแค่นั่งเงียบๆ โพล่งขึ้นมา มันคงจะเหลืออดเต็มที พวกผมเป็นประเภทที่ไม่ยอมให้ใครดูถูกเสียด้วยสิ
ปัง!
"พวกผมเป็นผู้เสียหายนะครับ ส่วนไอ้นั่นมันเป็นโจร!" รุยที่มันเริ่มไม่สบอารมณ์ตบโต๊ะดังลั่นก่อนชี้หน้าส่งสายตาแข็งกร้าวไปยังเจ้าหน้าที่ตำรวจคนที่กำลังอมยิ้มมุมปากเมื่อมองพวกผม แล้วมันจะยิ้มหาพระแสงอะไรผมก็อยากจะถามเหมือนกัน
"ถึงเขาจะเป็นโจร คุณก็ไม่มีสิทธิ์ซ้อมเขาแบบนี้นะครับ" คุณตำรวจโน้มตัวเท้าศอกประสานมือวางบนโต๊ะ ดวงตาเรียวคู่สวยจ้องเขม็งไปยังรุยที่กระแทกก้นนั่งบนเก้าอี้หายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจ เพราะถูกผมดึงให้มันนั่งลง
"เพราะมีตำรวจที่ให้ท้ายคนร้ายแบบคุณไง โจรถึงเต็มบ้านเต็มเมือง" สายตาของตำรวจคนนั้นที่มองมายังรุยดูเอ็นดูจนคนถูกมองขัดใจ ถึงขั้นลุกขึ้นยืนชี้หน้าด่าตำรวจคนนั้นอีกรอบ ไอ้รุยมันไม่ชอบให้ใครมองว่ามันเด็กอยู่แล้ว
"วันๆ ไม่ทำหน้าที่ เอาแต่เลียแข้งเลียขานายไปวันๆ" รุยยังคงด่าอย่างต่อเนื่อง
เปรี๊ยะ! ผมเหมือนได้ยินเสียงเส้นความอดทนของคุณตำรวจคนนั้นขาดลง หัวคิ้วบนใบหน้าหล่อละมุนนั้นกระตุกเบาๆ
"มึงพอได้แล้วรุย" ผมเอื้อมมือไปจับบ่าปรามไอ้รุย ที่เราอยู่ตอนนี้มันถิ่นเขานะเว้ย
"ทำไม! มึงกลัวมันเหรอ!" มันหันมาถามผมด้วยสายตาเอาเรื่อง กูไม่ได้กลัว แต่มึงช่วยดูตีนกี่ตีนที่อยู่ที่นี่ก่อน
"จ่า! จ่าแชมป์! แจ้งข้อหาดูหมิ่นเจ้าพนักงานกับคุณคนนี้ด้วยครับ" คุณตำรวจคนที่โดนไอ้รุยชี้หน้ายืนขึ้นก่อนจะตะโกนไปยังตำรวจอีกคน ตำรวจคนนั้นสะดุ้งตัวโหยงเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนเอง ถึงแม้จะมีคำว่าครับที่ดูเหมือนจะสุภาพตามหลัง แต่หากน้ำเสียงที่ถูกเปล่งออกมานั้นแผ่อำนาจบางอย่างจนผมเสียวสันหลัง ตั้งแต่เกิดมานี่คงเป็นคนที่สองรองจากปู่ที่ทำให้ผมแอบกลัวได้
Related chapters
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 2
"กู! ไม่! กลัว!" รุยแหกปากตะโกนลั่นก่อนจะกระโดดข้ามโต๊ะที่กั้นพวกผมกับคุณตำรวจคนนั้น ตายห่าละ! มึงอยากเพิ่มคดีให้ตัวเองเหรอวะ ทนายห่านั่นก็มาช้าจังวุ้ย!พลั่ก! ตึง!รุยปรี่เข้าไปหมายประเคนหมัดให้ร่างในชุดเครื่องตำรวจที่ยืนกอดอกใช้สายตาเหยียดมองมายังพวกผม แต่ร่างนั้นหลบหมัดในระยะประชิดได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้กลายเป็นรุยที่ถูกกดแขนไพล่หลังคว่ำหน้าอยู่กับโต๊ะ"เฮ้ย! ไอ้รุย!""โอ๊ย! โอ๊ย! ปล่อยกูนะ!"พลั่ก! โครม!"ปล่อยเพื่อนกูนะโว้ย" ไต้ฝุ่นที่วิ่งเข้าไปหมายจะถีบตำรวจคนนั้น แต่ดันเป็นฝ่ายล้มก้นกระแทกพื้นเอง มันตะโกนเสียงดังก่อนจะรีบลุกขึ้นทำตัวปกติ ผมว่ามันคงอายแหละแต่ต้องแกล้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"สารวัตรครับมีสายตรงถึงสารวัตรครับ" เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายจบลงเมื่อนายตำรวจคนหนึ่งถือโทรศัพท์เดินเข้ามายังกลุ่มพวกผม ตำรวจหน้าหล่อที่กดแขนรุยไว้ถึงได้ปล่อยก่อนเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วเดินเลี่ยงออกไป พวกผมจึงรีบดูไอ้รุยที่ยืนหมุนข้อมือตัวเองคลายความเจ็บ นายตำรวจคนอื่นที่ห้ามรุยและคนที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าของตนเองเดินกลับไปประจำที่ของตนเองราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น"เป็นไงบ้างวะ""
Last Updated : 2025-04-16ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 3
....สถานบันเทิง M....'กูอยากรู้ประวัติเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่แค่ไหน ตามสืบมาอย่าให้เล็ดลอดแม้แต่เรื่องเดียว' ผมพูดกับฮิลล์สองคน ในขณะที่ไต้ฝุ่นไปจัดการปัญหาที่เคาน์เตอร์ ส่วนรุยกำลังเตรียมอุปกรณ์เปิดแผ่นเสียงของมัน ซึ่งปกติหลังเลิกงานถ้าไม่ติดอะไร พวกผมมักจะมานั่งดูแลร้านร่วมกันแบบนี้เป็นประจำ เหตุผลจริงๆ ก็อยากแดกเหล้านั่นแหละ ที่เปิดร้านก็แค่สนองความต้องการพวกผมล้วนๆ บังเอิญเปิดแล้วมันเกิดประสบความสำเร็จ ก็เลยจำเป็นต้องขยับขยายไปเรื่อยๆ'เขาอยู่ในชุดปฏิบัติการพิเศษนะ มึงคิดว่าประวัติเขาขุดง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ' ฮิลล์หยิบแก้วขึ้นมาจิบหลังจากถามผมเสร็จ'ขนาดมึงยังรู้เลยว่าเขาอยู่ในชุดปฏิบัติการพิเศษ แล้วมึงคิดว่าประวัติเขาจะเป็นความลับขนาดนั้นเหรอ' ผมพ่นควันบุหรี่เสร็จถึงค่อยถามมันกลับแทนคำตอบ เป็นลูกจองอดีตนายตำรวจมีชื่อเสียง มันต้องสืบง่ายกว่าคนทั่วไปอยู่แล้วสิ อย่ามาพูดหน่อยเลยว่าเป็นความลับ ของบนโลกทุกอย่างโดนเงินหล่นทับก็งอหมดอยู่ดี ถึงแม้กระดาษมันจะเบากว่าเหล็กแต่กระดาษรวมกันหลายปึกก็จ้างคนหักเหล็กได้'....' ฮิลล์หรี่ตามองผมพร้อมยิ้มมุมปากนิดๆ'มึงก็รู้องค์กรนี้ แค
Last Updated : 2025-04-16ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 4
ผมใช้เวลาไม่นานนักก็สามารถพารถหรูของตัวเองมาจอดยังหน้าสถานีที่เคยมาครั้งก่อนได้ ฮิลล์ส่งข้อความมาบอกว่า คนของมันถูกจับขังไว้ในห้องของฝ่ายสืบสวน ผมเดินถามเจ้าหน้าที่ตำรวจแถวนั้นสักพักก็เจอห้องของฝ่ายสืบสวน หน้าห้องถูกแปะป้ายไว้ว่า 'ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต' เอาไงดีล่ะ คนมีมารยาทแบบเราก็เปิดเข้าไปเลยแล้วกัน ประตูห้องมันไม่ได้ล็อกเสียหน่อย แสดงว่าเขาอนุญาตแล้ว"สวัสดีครับ ผมมาพบสารวัตรศิรชัชครับ" ผมบอกตำรวจในห้องห้าหกคนที่หันมาทางผมเป็นตาเดียว"อะ เอ่อ มีธุระอะไรครับ" นายตำรวจคนหนึ่งถามผม"มีธุระส่วนตัวนิดหน่อยครับ""เดี๋ยวผมตามให้นะครับ" นายตำรวจคนนั้นรีบเดินเข้าไปในห้องที่ติดฟิล์มมืดห้องหนึ่ง โดยที่ยังไม่เชิญผมเข้าไปนั่งรอ เอายังไงละทีนี้ร้อนก็ร้อน ผมมองหาเก้าอี้ว่างๆ สักตัวนั่งรอก็แล้วกัน"จะให้ผมบอกสารวัตรว่าใครมาหาครับ" ตำรวจคนเดิมถามผมหลังตากที่ผมนั่งได้ไม่ถึงนาที"บอกว่าเจ้านายของคนที่สารวัตรไปเอาตัวมาเมื่อคืนครับ" ผมยิ้มเชื่อมความสัมพันธ์ให้กับบรรดาลูกน้องของว่าที่แฟนตัวเอง แต่ทำไมหน้านายตำรวจคนที่มาถามผมถึงได้ซีดลงกันนะ"งั้นคุณตามผมมาดีกว่าครับ" นายตำรวจคนนั้นเดินนำผมไปยังห้องท
Last Updated : 2025-04-16ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 5
ในที่สุดผมก็พาคนของฮิลล์กลับมาคืนมันจนได้ โดยแลกกับการมอบไอ้เล็กลูกน้องไอ้ตี๋ให้คุณสารวัตรไป ลูกน้องของไอ้ตี๋คนนี้ พี่ริวเป็นคนส่งตัวมาให้ ผมว่าเขาคงอยากช่วยน้องชายของตัวเองถึงได้ตามตัวไอ้เล็กจนเจอแล้วส่งมาให้พวกผมจัดการ"กูขอโทษ กูจำเป็นต้องส่งตัวไอ้เล็กให้เขาจริงๆ" ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งอธิบายให้ไต้ฝุ่นฟัง"กูไม่เข้าใจ กูบอกแล้วไง เรื่องนี้เราจะหาตัวคนบงการกันเอง ทำไมมึงต้องเอาไอ้เล็กให้มันไปอีก" ไต้ฝุ่นไม่พอใจที่ผมมอบตัวไอ้เล็กให้คุณสารวัตร"ก็คนของไอ้ฮิลล์โดนจับไว้ มึงจะให้กูอยู่เฉยๆ เหรอ""มึงก็ให้เจ้านายเขาจัดการสิ มึงจะออกโรงเองทำไม""มึงไม่พูดอะไรหน่อยเหรอไอ้ฮิลล์" ผมหาเหตุผลมายันการกระทำของตัวเองไม่ทันจึงขอความช่วยเหลือจากฮิลล์ที่นั่งจิบวิสกี้อยู่เงียบๆ จะเรียกว่าขอความช่วยเหลือก็ไม่เชิงหรอก มันเป็นการโยนขี้ให้ฮิลล์ช่วยจัดการต่างหาก"ไอ้โคลนมันคงมีเหตุผลของมัน พวกมึงก็ปล่อยมันเถอะ จะคาดคั้นอะไรมันนักหนา" มันถลึงตาใส่ผมก่อนจะช่วยพูด จบเรื่องนี้กูต้องเอาพานดอกไม้ แพธูปเทียนมาไหว้มึงแล้วว่ะฮิลล์"เดี๋ยวนะ แล้วทำไมลูกน้องมึงถึงโดนจับ" สัสเอ๊ย! จะสงสัยอะไรตอนนี้ห๊ะ! ไอ้ฝุ่น!"มึงสอ
Last Updated : 2025-04-16ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 6
'ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต'ผมขับรถมาจนถึงจุดหมายตามที่คุณสารวัตรส่งมา แต่ต้องหยุดเมื่อเห็นป้ายติดหน้าประตูเหล็ก ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วเพิ่งสังเกตว่าที่นี่ไม่มีบ้านคนสักหลัง เขาหลอกผมมายิงทิ้งหรือเปล่าวะ"ผมมาถึงแล้วครับ แต่ประตูมันปิด""รออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวผมไปรับ"ผมโทรหาคุณสารวัตรเมื่อเห็นว่าประตูมันถูกปิดและล็อกด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่อยู่ เมื่ออีกฝ่ายบอกให้รอผมก็รอ ถ้าไม่เข้าถ้ำเสือจะได้เข้าใกล้เสือได้ยังไง คอยดูเถอะเดี๋ยวจะฝึกให้เชื่องเลยสักพักใหญ่ผมก็เห็นรถโฟร์วิลล์ยกสูงคันใหญ่ขับมาจอดไม่ห่างจากประตูซึ่งถูกปิดไว้ คนตัวสูง ในชุดสบายๆ ด้วยเสื้อยืดสีหม่นแขนสั้น และกางเกงขายาวสีดำ ส่วนของร่างกายที่โผล่พ้นสิ่งปกคลุมเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออันแน่นหนัดน่ามันเขี้ยว ผมเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายมีรอยสักตรงบริเวณลำคอด้วย ทำไมเขาถึงเท่ไม่ปรานีใครขนาดนี้ คุณสารวัตรเปิดประตูรถก่อนกระโดดลงมายืนตระหง่านอยู่บนพื้นคอนกรีตที่ถูกราดยาวทำเป็นถนนทับพื้นดินแข็ง เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงประตูเหล็กบานใหญ่ แสงไฟหน้าจากรถโฟร์วิลล์ยกสูงสาดส่องพาดผ่านเงาร่างสูงใหญ่ของคุณสารวัตร ยิ่งส่งให้อีกฝ่ายดูน่าเกรงขามไม่เบา เท่ไ
Last Updated : 2025-04-16ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 7
นี่มันชักจะเงียบเกินไปแล้วนะ คุณสารวัตรนั่งจ้องผมเงียบๆ แบบนี้มาเกือบครึ่งชั่วโมง จนผมรู้สึกอึดอัดไปหมด ไหนจะปืนที่ติดฝาผนังพวกนี้อีกไม่รู้ว่ามันจะถูกเอามาจ่อหัวผมตอนไหนกันแน่ ผมแอบลอบมองเขาเงียบๆ เช่นกัน ใบหน้าเคร่งขรึมนั้นเกลี้ยงเกลาดูหล่อเหลาเอาการ เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าท่าทีนิ่งสงบแบบนี้ยิ่งส่งให้เขาดูน่าหลงไหลและน่าค้นหาเสียจริง"ดึกแล้วเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ" อยู่ๆ ความเงียบก็ถูกเขาทำลายเสียเอง"หะ ห๊ะ! แค่นี้เองเหรอ?" ไปส่งอะไรก่อน ไม่ได้อยากกลับโว้ย"ครับ แค่นี้" เขายังคงยืนยันในสิ่งที่พูดอย่างหนักแน่น"ไม่มีอะไรตอบแทนหน่อยเหรอ?" ผมเอนตัวโน้มหน้าไปหาอีกฝ่ายที่นั่งตรงข้ามเล็กน้อย"ตอบแทน?" คุณสารวัตรเลิกคิ้วสงสัย"ใช่ครับ ไม่มีอะไรในโลกที่ได้มาฟรีๆ จริงไหมครับ?" ผมเคาะนิ้วชี้ลงบนโต๊ะตรงหน้าด้วยความคาดหวัง"แล้วคุณต้องการอะไรครับ?""คุณลองเสนอมาก่อนสิครับ""เท่าไหร่ครับ?""คนแบบผมไม่เดือดร้อนเรื่องเงินด้วยสิ""....""^+++^""คุณต้องการอะไรก็พูดมาเลยครับ ผมไม่ชอบ mind game”"ครั้งนี้ผมขอแค่ข้าวมื้อเดียวก็พอครับ แต่ครั้งหน้าผมขอมากกว่านี้นะครับ""มันจะไม่มีครั้งหน้าแน่นอน ผมรับประกัน""อ
Last Updated : 2025-04-16ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 8
ผมนั่งไขว่ห้างอยู่ที่โต๊ะริมกระจกของร้านอาหารสุดหรู มองดูคุณสารวัตรที่นั่งตรงข้ามด้วยท่าทางเรียบร้อยเป็นระเบียบอย่างกับพวกนายแบบที่ถูกจัดวางองค์ประกอบมาแล้วเป๊ะๆ เขายังคงมีสีหน้าราบเรียบเหมือนเดิม นิ่งขรึมและสุขุมจนน่าหมั่นไส้“คุณไม่ต้องทำหน้าตึงขนาดนั้นก็ได้นะครับ บรรยากาศมันอึดอัด”คุณสารวัตรเหลือบตาขึ้นมามองผมนิดหนึ่ง ก่อนจะกลับไปสนใจเมนูอาหารในมือ ผมถอนหายใจเฮือก นี่เป็นมื้อข้าวที่ผมขอแลกเปลี่ยนไว้เมื่อคืน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้เต็มใจมาเท่าไหร่“ผมไม่ได้ทำหน้าตึง”“หืม? งั้นนี่คือหน้าปกติของคุณเหรอครับ?”“ใช่”“โห หน้าดุขนาดนี้ แล้วตอนมีความสุขหน้าคุณเป็นยังไงเหรอครับ?” ผมแกล้งเท้าคางถาม ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์คนถูกถามเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางเมนูอาหารลงแล้วมองผมนิ่งๆ “คุณอยากเห็นเหรอ?”ผมเลิกคิ้วแปลกใจกับคำพูดของอีกฝ่าย อะไรกัน อยู่ ๆ ก็โยนคำถามกลับมาซะงั้น?“แน่นอนสิครับ ผมชอบคนที่มีอารมณ์ความรู้สึกนะครับ ยิ่งถ้าคุณยิ้มออกมาได้ ผมจะถือว่าเป็นความสำเร็จของชีวิตเลย”“งั้นคงเป็นไปไม่ได้”“อ้าว?”“เพราะผมไม่ใช่คนที่ยิ้มง่ายขนาดนั้น”ผมหัวเราะเบาๆ “งั้นผมต้องพยายามมากขึ้นแล้วล่ะ”ค
Last Updated : 2025-04-16ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 9
“ว่าไงมึง ได้ข่าวโดนไล่ตะเพิดมาอีกแล้วเหรอ” ฮิลล์ที่รู้เรื่องผมกำลังตามตื๊อคุณสารวัตรถามขึ้นเมื่อมาถึงผับของพวกเรา“หึ ข่าวเร็วนักนะมึง” ไอ้นี่น่ากลัวชะมัด ภายนอกเหมือนจะไม่สนใจ แต่กลับรู้ด้วยว่าผมโดนไล่ออกมาหลังจากที่ไปหาคุณสารวัตรมาเมื่อวาน“นั่งเป็นหมาหงอย ไม่ต้องสืบกูก็พอรู้” ฮิลล์แสยะยิ้มเยาะพลางกระดกเหล้าเข้าปากใครหงอยกัน แค่กำลังมานั่งคิดแผนอยู่ว่าจะเข้าหาคุณสารวัตรยังไงอีกดี“เออ กูสืบมาแล้ว เรื่องยาในคลับเรา”“รู้ตัวแล้วเหรอ”“ยัง เข้าถึงตัวบงการยาก แข็งพอตัว”“ระดับมึงเข้าถึงยาก คงต้องพึ่งไอ้รุยแล้วล่ะ” ไอ้นั่นมันหลบในที่มืดคงต้องใช้สายมืดแบบครอบครัวรุยจัดการ “แล้วมึงรู้อะไรมาบ้าง” ผมถามต่อ“ดูจากคุณภาพไม่ได้มาจากแถวนี้ ของนำเข้าราคาค่อนข้างแรงเลย” ฮิลล์ขมวดคิ้วเคร่งพลางพูดต่อ” พวกเรากำลังเจอกับของแข็งปั๊ก”“กูก็อยากรู้แข็งขนาดไหน แมร่งถึงกล้ามาเหยียบจมูกพวกเรา”“สงสัยมันคงไม่อยากอยู่ประเทศนี้แล้วมั้ง” รุยที่เพิ่งมาถึงสำทับเพิ่ม“ไอ้ไต้ฝุ่นล่ะ” ผมถามหาไอ้คนในกลุ่มที่ไม่ได้อยู่ที่นี่กับรุยรุยไหวไหล่เล็กน้อยพลางตอบ” ไม่รู้ กูก็ยังไม่เห็นมันเลย”“สงสัยมันคงไปหาเมียมั้ง” ฮิลล์
Last Updated : 2025-04-16
Latest chapter
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) SPECIAL RYU x TYPHOON (2)
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมนอนเหม่ออยู่อย่างนั้น แต่แล้วเสียงข้อความแจ้งเตือนก็ดังขึ้นติ๊ง!ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันที และแน่นอนว่ามันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากริว: “ว่างไหม?”หัวใจผมกระตุกวูบแปลก ๆ ก่อนจะรีบพิมพ์ตอบกลับไปฝุ่น: “มีอะไร?”รออยู่ครู่หนึ่ง ข้อความถัดไปก็เด้งขึ้นมาริว: “มาหาหน่อย”ผมนิ่วหน้า อะไรของเขาวะ?ฝุ่น: “นายอยู่บ้าน?”ริว: “หน้าห้องนาย”หน้าห้อง?!ผมเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที กวาดตามองนาฬิกา…จะเที่ยงคืนแล้วหมอนี่มันคิดอะไรอยู่ถึงมาโผล่แถวนี้เวลานี้วะ?ผมหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมก่อนจะเดินออกไปตามที่เขาบอกผมเปิดประตูออกไปก็เจอเขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ ใบหน้านิ่งเฉยเหมือนทุกครั้ง แต่มีบางอย่างในแววตาที่ดูไม่เหมือนเดิม“มาทำไม?” ผมถามพลางกอดอก“คุยกันหน่อย”“เรื่องอะไร?”“เรื่องของเรา”คำว่า ‘เรา’ ทำให้ผมชะงักไปนิดหน่อย“ไม่มีอะไรให้คุย” ผมบอกเสียงเรียบ “ฉันพูดไปหมดแล้ว”ริวไม่ได้ตอบอะไรในทันที เขาแค่ยกบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้แล้วจุดไฟ สูดมันเข้าปอดก่อนจะพ่นควันออกมาช้า ๆ“…ฉันไม่ชอบความไม่แน่นอน” เขาพูดขึ้นในที่สุด“หืม?”“ฉันไม่ชอบอะไรที่คลุมเครือ” เขาเอียงหน้ามองผม “แล้วฉัน
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) SPECIAL RYU x TYPHOON (1)
ผมกอดอกมองสองพี่น้องเถียงกันอย่างไม่รู้จะทำยังไง เรื่องระหว่างผมกับริวมันซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายให้รุยเข้าใจได้"กูสองคนแค่จูบกันไอ้รุย ยังไม่ได้เอากัน"พวกยากูซ่านี่เชื่อถือไม่ได้จริงๆ ไม่ได้เอาพ่อง!"ถ้าจูบกันแล้วก็ต้องเป็นแฟนกันสิ จะมาแอบกินกันเฉยๆ เหมือนไอ้ฮิลล์ไม่ได้นะ" รุยเถียงต่อ"เราแค่จูบกันรุย นายอย่างี่เง่า" น้ำเสียงของไอ้ยากูซ่าขี้เก๊กเริ่มระอา"นายอย่ามาโมโหกลบเกลื่อน" รุยยังคงไม่ยอม"วุ้ยย! มึงจะอะไรนักหนากะอีแค่จูบ ใครๆ เขาก็จูบกันได้ตอนเมา" ผมพูดแทรกขึ้นมา ถ้าผมไม่มีปัญหาทุกอย่างก็น่าจะจบสินะ"พ่องมึงดิ จะมีกี่คนที่จูบพี่ของเพื่อนตอนเมา"มากกว่าจูบกูก็ทำกันมาล่ะ"เออ…มันก็แค่อุบัติเหตุ ใช่ไหม?" ประโยคหลังผมหันไปหาริว เพื่อขอกำลังสนับสนุน"อือ…" ริวพยักหน้า“กูไม่ใช่เด็กแล้วนะริว!"ปั่ก!"ฉันเป็นเพื่อนเล่นนายเหรอ..." ริวตบหัวรุย"อู้ยยส์...เจ็บนะ พะ..พี่" ไอ้รุยเริ่มกลัวเมื่อเห็นสายตาของพี่ชายตัวเองริวถอนหายใจก่อนล้วงกระเป๋าหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด เขาพ่นควันออกจากปากก่อนพูดประโยคที่สิ้นคิดที่สุดออกมา"คบก็คบสิ""ชะ...ช่ายย ห๊ะ!! เดี๋ยวๆ คบอะไร ใครคบกัน" ผมถามด้วยความตกใจ"
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 55
…ไซโคลน Talk…ผมยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องพักในโรงแรม มองแสงไฟของโตเกียวที่ส่องสว่างอยู่เบื้องล่าง แต่ความคิดของผมกลับไม่ได้อยู่ที่ทิวทัศน์เหล่านั้นเลยโทรศัพท์ในมือสั่นอีกครั้ง แจ้งเตือนข้อความจากไต้ฝุ่น“มาถึงแล้ว”ผมกลืนน้ำลายลงคอช้า ๆ หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ นิ้วโป้งแตะไปบนหน้าจอโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบชักมือกลับราวกับของร้อนสารวัตร… มาถึงญี่ปุ่นแล้วจริง ๆผมถอนหายใจแรง กดโทรศัพท์ปิดเสียงก่อนจะโยนมันลงบนโต๊ะ ผมเงยหน้ามองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ เห็นภาพสะท้อนของชายหนุ่มที่พยายามทำเป็นไม่สนใจอะไร แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความว้าวุ่นผมคิดว่า… ถ้าออกมาห่างไกลขนาดนี้แล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นผมคิดว่า… ถ้าหายไปจากสายตาเขาแล้ว อีกฝ่ายก็คงไม่รู้สึกอะไรแต่เปล่าเลย…สารวัตรตามมาถึงที่นี่และที่สำคัญกว่านั้นคือ ผมไม่ได้แน่ใจว่าตัวเองอยากให้เขาหาเจอหรือไม่…สไนเปอร์ Talk…ผมยืนอยู่หน้าโรงแรมหรูใจกลางโตเกียว มองขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่เป็นห้องพักของไซโคลนไต้ฝุ่นเป็นคนบอกผมว่าไซโคลนอยู่ที่นี่ และถึงแม้เขาจะไม่ได้บอกเลขห้องตรง ๆ แต่แค่มีข้อมูลนี้ก็มากพอแล้วผมกำโทรศัพท์แน่น สูดหายใจเข้าลึก ๆถ้าผมขึ้นไป
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 54
…สไนเปอร์ Talk…ผมมองจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า แต่มันกลับเบลอไปหมดคดียังคงเดินหน้า งานทุกอย่างยังคงต้องทำเหมือนเดิม แต่มีบางอย่างในใจที่คอยฉุดรั้งให้ผมไม่มีสมาธิไซโคลนไม่อยู่แล้วจริง ๆเขาหายไปจากชีวิตผมแบบสมบูรณ์แบบ… ไม่มีร่องรอย ไม่มีการติดต่อกลับ ไม่มีแม้แต่เงาของเขาให้เห็นผมถอนหายใจ กวาดสายตามองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวจะโทรไปดีไหม?นิ้วผมเลื่อนไปที่ชื่อของเขา ก่อนจะชะงัก… และกดปิดหน้าจอไปถ้าเขาอยากให้ผมตามหา… เขาคงจะทิ้งอะไรไว้ให้ผมบ้างแต่เขาเลือกที่จะหายไปอย่างสมบูรณ์ แปลว่าเขาคงต้องการแบบนั้นจริง ๆ“เฮ้อ…” ผมเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูห้องทำงาน“เข้ามา”จ่าแชมป์โผล่หน้าเข้ามา “สารวัตร ผมมีข่าวบางอย่าง”ผมเลิกคิ้ว “ข่าวอะไร?”“คนของเราสืบมาให้แล้วครับ…” จ่าแชมป์ส่งแฟ้มเอกสารให้ผม “คุณไซโคลนอยู่ที่ญี่ปุ่นจริง ๆ และดูเหมือนเขาจะตั้งใจอยู่ที่นั่นอีกนาน”ผมนิ่งไป ก่อนจะเปิดแฟ้มออกดู รายละเอียดที่ระบุอยู่ตรงหน้ามันชัดเจนจนผมปฏิเสธไม่ได้และมีรูปที่ไซโคลนไปไหนมาไหนกับริวอย่างสนิทสนม…ใจผมคล้ายๆ มีอะไรหนักๆ กดทับไว้จนเจ็บผม… กำลังจะเสียเขาไปแล้วจริง ๆ
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 53
…ไซโคลน Talk…ผมไม่ได้หลบหน้าเล่น ๆ แต่ผมเอาจริงหลังจากวันนั้น ผมไม่ได้ติดต่อกลับไปหาสารวัตรอีกเลย ไม่มีการส่งกาแฟ ไม่มีการไปหา ไม่มีแม้แต่ข้อความทิ้งไว้เหมือนทุกทีผมเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดื้อรั้นและไม่เคยยอมแพ้ แต่ครั้งนี้… บางทีผมอาจต้องเป็นฝ่ายปล่อยมือจริง ๆตอนแรกมันก็ยากอยู่หรอก กว่าจะห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึง ไม่ให้เผลอกดโทรหาหรือส่งข้อความไป ผมต้องข่มใจตัวเองอยู่หลายครั้ง ต้องดื่มให้หนักขึ้น ต้องเอางานมากลบความคิด แต่สุดท้ายแล้ว… มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักทุกคืนก่อนนอน ผมยังคงเผลอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หวังว่าบางทีสารวัตรอาจจะเป็นฝ่ายส่งข้อความมาก่อน หรืออย่างน้อยอาจจะมีมิสคอลสักสายแต่ไม่มีเลย…เหมือนเขาหายไปจากชีวิตของผมโดยสมบูรณ์ผมเอนตัวพิงกระจกห้องพักโรงแรมในโตเกียว มองแสงไฟของเมืองที่ยังคงสว่างไสว ทว่าความเงียบในห้องมันกลับกดดันผมยิ่งกว่าความวุ่นวายข้างนอกผมคิดถึงสารวัตร…คิดถึงคนที่เอาแต่ทำหน้าเรียบเฉยเวลาถูกแหย่ คิดถึงคนที่บ่นว่าผมกวนประสาทแต่ก็ยังยอมให้มากวนอยู่ทุกวันผมไม่ได้อยากหนีมาไกลขนาดนี้หรอก แต่ผมรู้ว่า ถ้ายังอยู่ที่เดิม ผมคงไม่มีวันอดใจไม่ไหวแล้วกระโจนไปหาเขาอีกตาม
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 52
…สไนเปอร์ Talk…ไซโคลนไม่ได้พูดเล่น เขาเอาจริงหลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้รับข้อความหรือสายโทรศัพท์จากไซโคลนอีกเลย ไม่มีการแวะมาหา ไม่มีใครส่งกาแฟมาให้ที่โรงพักตอนเช้า และแน่นอน… ไม่มีใครมารอผมเลิกงานอีกเลยผมคิดว่าตัวเองควรจะโล่งใจ เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเหรอ? ผมอยากให้ไซโคลนออกไปจากชีวิต อยากให้ไซโคลนอยู่ห่างจากปัญหาทั้งหมด เขาอยากปกป้องไซโคลนจากความวุ่นวายนี้…แต่ทำไมมันถึงรู้สึกไม่ใช่แบบนั้นวะ?ในช่วงแรกผมพยายามไม่คิดอะไรมาก มันก็ดีแล้วที่เขาได้ไปใช้ชีวิตปกติของตัวเอง ไม่ต้องมาลำบากกับผมแต่พอผ่านไปเป็นอาทิตย์ ไซโคลนก็ยังไม่ติดต่อมา“หมอนั่นคงจะลืมฉันไปแล้วจริง ๆ” ผมพึมพำช่วงเวลาที่ไม่มีไซโคลนอยู่รอบตัว ทำให้รู้ว่า… ชีวิตของผมขาดอะไรบางอย่างไปจริง ๆไม่ว่าจะเป็นช่วงเช้าที่ปกติจะมีกาแฟจากร้านประจำส่งมาให้พร้อมโน้ตแซว ๆ จากไซโคลน หรือแม้แต่ช่วงเย็นที่ผมมักจะเจอเขามานั่งรออยู่ในห้อง พอไม่มีสิ่งเหล่านี้แล้ว วันเวลาของผมกลับดูเงียบเหงาอย่างน่าประหลาดผมทำงานเหมือนเดิม ใช้ชีวิตแบบเดิม ออกไปสืบคดีเหมือนเดิม แต่กลับรู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันผิดแปลกไปหมด“สารวัตร… คุณโอเคหรือเปล่า?”เส
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 51
…ด้านไซโคลน….ผมเดินออกจากห้องทำงานของสารวัตรด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งในใจ ทุกอย่างมันชัดเจนในหัวของผม แต่ในขณะเดียวกันมันก็สับสนจนแทบจะทำให้ผมหายใจไม่ออก ทุกๆ อย่างที่ทำไปมันยังไม่ดีพออย่างนั้นเหรอ“ผมเหนื่อย…มาก…” เสียงของผมดังในหัวผมเหนื่อยกับการวิ่งตามเขาแล้ว…เขาทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่คนไร้ค่าที่วันๆ เอาแต่วิ่งตามเขา ผมมักจะเป็นคนแรกที่เขาเลือกจะตัดทิ้งง่ายๆ นั่นมันก็แสดงชัดเจนแล้วว่าผมควรหยุดได้แล้ว…ผมเดินไปที่ลิฟต์โดยที่ไม่คิดจะหันกลับไปมองห้องทำงานนั้น ผมไม่ต้องการให้ใครเห็นความเจ็บปวดในแววตาของผมในตอนนี้ ความรู้สึกที่คล้ายกับการถูกทอดทิ้ง มันร้อนรุ่มอยู่ในอก ผมรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังวิ่งตามอะไรบางอย่างที่ไม่มีทางจะถึงผมกดปุ่มลิฟต์และยืนรอจนประตูเปิดออก ความรู้สึกข้างในมันเหมือนมีบางอย่างที่กำลังแหลกสลายไปกับทุกก้าวที่เดิน ใจผมมันโหวงและว่างเปล่าบอกไม่ถูกเมื่อถึงชั้นล่างผมเดินออกจากอาคารโดยไม่คิดจะหยุดกลับไปมอง หัวใจของผมมันบีบคั้นจนรู้สึกว่าหายใจไม่ออก ผมหยุดตรงมุมถนนและมองไปที่ท้องฟ้า เหมือนกับกำลังมองหาคำตอบจากสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้ สิ่งที่ทำล
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 50
คดีของพ่อผมถูกปิดลงอย่างเงียบๆ ไม่ว่าผลของมันจะเป็นเช่นไร เราทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาไม่ได้ทำสิ่งเหล่านี้เพียงลำพัง เขามีใครบางคนที่อยู่เบื้องหลังการตัดสินใจของเขา พ่อผมอาจจะไม่ได้ซัดทอดใครออกมา แต่มันก็ไม่สามารถปิดบังความจริงบางอย่างได้ พวกเรายังเอื้อไปไม่ถึงตัวการใหญ่นั้นพี่ชายของผมทุกคนก็เข้าใจดีถึงสิ่งที่พ่อทำ แม้ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหน พวกเขาก็ยังคงพยายามช่วยเหลือพ่อในทุกทางที่ทำได้ ไม่มีใครโกรธผมที่ต้องทำหน้าที่จับพ่อ แม้ความรู้สึกจะหนักหน่วงแค่ไหน พวกเขาก็ยอมรับมันได้พวกเขาเห็นสิ่งที่พ่อเคยสอนและปลูกฝังในตัวผมมาตลอดชีวิต….แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นั้น ข่าวของพ่อที่เคยเป็นประเด็นใหญ่ในสังคมก็ถูกกลบไปอย่างเงียบๆ ทุกอย่างถูกเบี่ยงเบนความสนใจด้วยข่าวใหม่ ที่มันเหมือนจะกระทบกับทุกคนรอบตัว ข่าวนั้นเป็นเรื่องของการชิงตัวนักโทษระหว่างที่กำลังจะถูกนำไปฝากขังสองคน และเหมือนจะเป็นการกระทำของแก๊งต่างชาติที่มีอิทธิพลข่าวนี้มันกลบข่าวของพ่อไปจนเกือบจะไม่มีใครพูดถึงอีกเลย ตำรวจถูกเหยียบย่ำอีกครั้ง หลังจากการสืบสวนคดีของพ่อผมคดีที่มันทำให้พวกเราเปิดเผยถึงบางอย่างที่ไม่อยากให้ใครรู้… แต่ตอนนี้…ทุ
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 49
….สไนเปอร์ Talk….ผมพยายามเจรจากับผู้บังคับบัญชาจนตัวเองยังสามารถอยู่ในคดีนี้ต่อได้ และตอนนี้พวกเราก็กำลังรอให้คนพาพ่อมาสอบสวนสักพักเจ้าหน้าที่สองนายก็พาตัวพ่อซึ่งถูกสวมกุญแจมือ เข้ามายังห้องสอบสวน เขายังคงใส่ชุดของเมื่อคืนอยู่แววตาของเขาดูล้าเล็กน้อย…“พ..พ่อ…” มันยากมากที่เสียงจะหลุดออกจากลำคอของผมตั้งแต่เกิดผมไม่เคยเห็นเขาโทรมแบบนี้มาก่อน แม้เขาจะอายุเยอะแล้ว แต่ก็ยังดูกระปรี้กระเปร่าอยู่เสมอแล้วดูสิ….วันนี้เขากลับอยู่ในสภาพแบบนี้ คนเป็นลูกแบบผมควรทำอย่างไรระหว่างความถูกต้องกับความถูกใจ ผมควรเลือกสิ่งไหน…พ่อมองผมนิ่งๆ แล้วพูดช้าๆ“ฉันเห็นแกแล้วเหมือนเห็นตัวเองในอดีตเลย”ประโยคสุดท้ายที่เขาพูด ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกบีบคั้นจากข้างในบุคลิก ความคิด นิสัย ผมล้วนสืบทอดมาจากเขาทั้งนั้น…พ่อมองผมด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลัง เท้าแขนลงบนพนักเก้าอี้ที่ดูจะเล็กไปสำหรับเขา“แกจะไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ?” เขาเอ่ยเมื่อเห็นเงียบผมเม้มปากแน่น สายตาจับจ้องไปที่กุญแจมือที่ล่ามเขาไว้“…ทำไม?” ผมถามเสียงแผ่ว “ทำไมพ่อต้องทำเรื่องพวกนี้?”พ่อหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลัง ดวงตาคม
