บทที่ 4000

อัลเลนได้สติอย่างรวดเร็วแล้วคลานเข้าไปหาฮาร์วีย์ ก่อนที่จะร้องคำรามต่อหน้าเขา

“ผมต้องขอโทษด้วยครับผู้ว่าการยอร์ก! ผมไม่รู้เรื่อง! ผมไม่รู้อะไรเลย!

“ได้โปรดให้อภัยคนต่ำต้อยแล้วปล่อยผมไปเถอะครับ! แกล้งทำเป็นล้อผมเล่นอยู่ก็ได้!”

จากนั้นอัลเลนก็ตบหน้าตัวเองไม่หยุด

“ได้โปรด! ให้โอกาสผมด้วย!”

ลูกน้องที่ไว้ใจได้ทั้งหมดของเขาต่างกระแทกเข่าลงกับพื้นด้วยความกลัวหลังจากเห็นภาพนั้น

พวกเขาทั้งหมดเคยได้ยินข่าวเรื่องความสำเร็จของฮาร์วีย์มาแล้วด้วย

จากนั้นคนทั้งหมดนั้นก็นั่งคุกเข่าหลังตรงอยู่ตรงหน้าร้านของฮาร์วีย์

โนเอมิและคนอื่น ๆ ต่างตะลึงงัน ในขณะที่ดวงตาของพวกเขากระตุกอย่างบ้าคลั่ง

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมอัลเลนกำลังจะให้บทเรียนกับฮาร์วีย์เมื่อตะกี๊นี้อยู่แท้ ๆ...

แล้วจากนั้นก็ทำตัวเหมือนเป็นลูกแมวขี้กลัวขึ้นมาเลย

'คุณกำลังล้อผมเล่นอยู่ใช่ไหม?!'

'ฮาร์วีย์ไม่ใช่คนบ้านนอกหรอกเหรอ?!'

'เขามีตัวตนอย่างอื่นอีกหรือเปล่า?!'

'เขาทำให้อัลเลนเป็นแบบนี้ได้ยังไง?!'

เอลเลนรู้สึกเดือดดาลด้วยความโกรธ

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นช่างแตกต่างที่เธอจินตนาการเอาไว้อย่างสิ้นเชิง

เธอต้องการให้ฮาร์วีย์อยู่อย