มือของคุณย่าคอบบ์มีอาการสั่นเทาขึ้นอีกครั้ง เธอร้องตะโกนถามว่า "ล้อฉันเล่นอยู่เหรอไอ้สารเลว?“ต้องใช้เงินมัดจำมากขนาดนั้นเพื่อฆ่าไอ้คนบ้านนอกเนี่ยนะ?“ล้อฉันเล่นใช่ไหม?!”“ตามกฎแล้วเราไม่ได้รับอนุญาตให้บอกข้อมูลหรือข่าวสารใด ๆ กับลูกค้า แต่ถึงกระนั้นเราก็จะอธิบายถึงสถานการณ์ปัจจุบันให้คุณทราบครับ“ตัวตนของคน ๆ นี้มีความพิเศษมาก เขาเป็นคนมีฝีมืออยู่นะครับ“ตามข้อมูลที่เราได้มานั้น เขาคือคนที่ช่วยเคทีทำการต่อสู้กับตระกูลคอบบ์“ถ้าเขายังไม่ตายก็บอกได้เลยว่าตระกูลของคุณจะต้องล่มสลายอย่างไม่ต้องสงสัย“แต่คุณสามารถตัดสินใจได้ว่าอยากจะจ่ายเงินจำนวนนั้นหรือเปล่า"คน ๆ นั้นทำท่าจะวางสายโทรศัพท์สำหรับพวกเขาแล้วตระกูลคอบบ์ก็เป็นเพียงลูกค้าโดยทั่ว ๆ เท่านั้นเอง“เดี๋ยวก่อน!”คุณย่าคอบบ์หายใจเข้าลึก ๆ พร้อมกับทำสีหน้าแปลก ๆ“ฉันจะจ่าย!“แต่ต้องแน่ใจว่าจะเอาสูตรยานั้นมาให้ฉันได้หลังจากนี้!”“ไม่มีปัญหาครับ"คน ๆ นั้นยิ้ม“เราจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จอย่างแน่นอน“แม้ว่าตระกูลของคุณจะต้องตายไป เราก็จะทำหน้าที่ของเราให้สำเร็จ และนำสูตรยานั้นมาให้คุณครับ"“ไอ้สารเลว!”คุณย่าคอบบ์วางสายโ
เคทีนั่งอยู่ข้าง ๆ ฮาร์วีย์ โดยยืดเรียวขาที่เพรียวบางของเธอออกไปพร้อมกับยิ้ม“ฉันเคยได้ยินมาว่าไม่ควรให้มีการเลือดตกยางออกก่อนถึงวันเปิดร้าน นี่มันช่างโชคร้ายจริง ๆ เลย“บางทีเราควรโทรเรียกตำรวจแล้วไล่คนก่อเหตุออกไปจากที่นั่นนะ"เคทีรู้สึกหดหู่ใจ เธอไม่สนใจที่จะต่อสู้หลังจากมีเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้น“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องอย่างนั้นกับบริษัทของเราแน่"ฮาร์วีย์ส่งข้อความพร้อมกับยิ้มจาง ๆ“แต่ถึงกระนั้นก็ไม่จำเป็นต้องโทรหาตำรวจหรอกนะ“พวกสารวัตรที่นี่ชอบท่องราตรีกันอยู่แล้ว คงจะไม่ดีแน่เลยถ้าเราไปรบกวนพวกเขา“พลเมืองดีอย่างเราควรจะจัดการปัญหาด้วยตัวเอง"หลังจากนั้นไม่นานรถคนนั้นก็ไปถึงเมื่อเปรียบเทียบกับความงามสง่าของร้านสัญลักษณ์ของแบรนด์จากตระกูลคอบบ์แล้ว ร้านของฮาร์วีย์ดูซอมซ่อกว่ามากไม่เพียงแต่ป้ายต่าง ๆ จะถูกทุบทำลายเท่านั้น แต่ยังมีผู้คนในชุดคลุมหลายสิบคนยืนอยู่รอบ ๆ สถานที่แห่งนั้นด้วยชายรูปร่างสูงใหญ่เป็นผู้นำกลุ่มคนพวกนั้น มัดกล้ามของเขาช่างดูสะดุดตา ในขณะที่มีความอาฆาตแค้นแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาเขามามือเปล่าในขณะส่ายหัวต่อหน้าฮาร์เปอร์และคนอื่น
มีรถปอร์เช่ 718 จอดอยู่ข้างถนนไม่ไกลนักจู่ ๆ เอลเลนที่เตรียมตัวจะเยาะเย้ยถากถางฮาร์วีย์ก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรงหลังจากเห็นเคทีเดินเข้ามา เอลเลนก็เผยให้เห็นความสับสนในดวงตาของเธอ'เขาเป็นผู้ชายที่เกาะเคทีจริง ๆ ด้วย! เขาแค่มาอวดเบ่งโดยเอาเธอมาบังหน้า!'เขาพาเธอมาด้วยหลังจากโดนสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้เพ่งเล็ง!'ไอ้สารเลวเอ๊ย!'เอลเลนสาปแช่งฮาร์วีย์อยู่ในใจ เธอรู้สึกดูถูกเหยียดหยามเขาอย่างมาก แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างก็ทำให้แอบเก็บซ่อนความขุ่นเคืองเอาไว้ในใจ'ทำไมเขาถึงยอมเป็นผู้ชายที่อยู่ภายใต้การเลี้ยงดูของเคที แทนที่จะยอมเป็นลูกน้องของเธอ?!'ทำไม?!เธออารมณ์เสียเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้ว่านี่คือความหึงหวงหรืออะไรกันแน่“นั่นเขา! นั่นคือไอ้สารเลวที่ทำร้ายนายน้อยคอบบ์!“ใช่แล้ว! เขาแอบย่องเข้าไปตบหน้าเขาสองสามครั้ง!“เขาไม่ให้ความเคารพองค์กรนั้นเลย!“เขาทำได้แต่การเล่นสกปรกเท่านั้น! เขาบอกว่าไม่มีใครในองค์แห่งนั้นที่เก่งกาจพอจะมาต่อสู้กับเขาได้! เขายังบอกอีกด้วยว่าเขาจะตบหน้าคุณ ถ้าคุณมาที่นี่ด้วย!”หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง ผู้คนต่างก็อดที่จะกรีดร้องออกมาไม่ได้พวกเข
ฮาร์วีย์ยิ้มก่อนจะพูดว่า "ไม่เพียงแต่แกจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีความชำนาญในการต่อสู้แล้ว แกยังชอบหาประโยชน์จากผู้คนจำนวนมากอีกด้วย แกจะต้องทนทุกข์ทรมานไม่ช้าก็เร็ว ถ้าแกเจอกับคนที่แข็งแกร่งกว่าแก“น้ำอมฤตสีเงินเป็นยาที่น่าทึ่งมาก แกอาจต้องการใช้มันในไม่ช้านี้“ท้ายที่สุดแล้วการป้องกันคือยาที่ดีที่สุดนะ"ฮาร์วีย์พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้กลัวการคุกคามของอาร์โลเลย“เจอคนที่แข็งแกร่งกว่าเหรอ?”อาร์โลหัวเราะอย่างเย็นชา“แกกำลังขู่ฉันในขณะที่แกกำลังจะขายของสิ่งนี้ที่นี่น่ะเหรอ?”อาร์โลใช้มือตบยาขี้ผึ้งขวดนั้นหล่นลงไปบนพื้น“ฉันกำลังจะจัดการกับแกตอนนี้แล้ว! จำคำของฉันเอาไว้!“ฉันจะเอายาของแกทาให้ทั่วตัวแกเลย! แล้วมาคอยดูกันว่ายาของแกจะใช้ได้ผลได้เร็วพอไหม!“เขาอุตส่าห์แสดงความเคารพที่มอบยาให้กับแก! ใครทำให้แกกล้าพูดจาแบบนั้นเหรอ?!”มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมาแต่ไกลเมื่อมีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาเหล่าสาวกพวกนั้นหันกลับมาตะโกนใส่คนพวกนั้นอย่างโกรธเกรี้ยว...แต่พวกเขาตัวสั่นงันงกขึ้นมาทันทีเมื่อมองดูใกล้ ๆ พวกเขาไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียวเมื่อเข่าของพวกเขาเริ่มรู้สึกอ่อนแร
เหล่าสาวกอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นพวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าฮาร์วีย์จะได้รับการช่วยเหลือจากเทรย์...แต่หลังจากมองดูเคทีแล้ว พวกเขาก็บอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น'ผู้ชายคนนี้คงขายผู้หญิงของเขาให้กับเทรย์...''ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นทำไมคนที่ทรงอำนาจอย่างเทรย์ถึงต้องคอยปกป้องฮาร์วีย์ด้วยล่ะ?'“หุบปากไปเลย!”เทรย์กลัวมากจนเตะอาร์โลล้มลงไปทันที“ฉันไม่ได้มีอะไรกับคุณยอร์กเลย!“ทำไมเขาต้องให้ฉันคอยช่วยเหลือด้วยล่ะ?! แกบ้าไปแล้วใช่ไหม?!“หยุดพูดเรื่องไร้สาระกันได้แล้ว!“ถ้าแกไม่ใช่ศิษย์น้องของฉัน ฉันก็คงตัดขาดจากแกไปแล้ว!”หลังจากเตะอาร์โลไปอีกสองสามที เทรย์ก็ลากอาร์โลไปอยู่ต่อหน้าฮาร์วีย์ ก่อนจะบังคับให้เขาคุกเข่าลง“คุกเข่าให้ดีแล้วขอโทษคุณยอร์กซะ!“ถ้าเขาไม่ยกโทษให้แกก็เตรียมตัวตายได้เลย!เทรย์ตบหน้าอาร์โลอีกสองสามครั้งก่อนที่เขาจะเผยให้เห็นความเสียใจออกมาทางสีหน้า“ผมต้องขอโทษคุณยอร์กอย่างมากเลยครับ ผมไม่ได้อบรมสั่งสอนเขาให้ดี!”“ศิษย์พี่ คุณ...”ดวงตาของอาร์โลกระตุกอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่เข้าใจในเรื่องนี้เลยจริง ๆเมื่อเทียบกับความเจ็บแปลบบนใบหน้าแล้ว เขารู้สึกตกใจกับท่าทีของเท
ฮาร์วีย์รู้สึกประทับใจกับการแสดงของเทรย์เขาเป็นคนที่ถูกคุกคามมาโดยตลอด เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นยังไง'จูเลียนน่าจะสั่งสอนให้เขามีความประพฤติที่ดีขึ้นมาได้'ประเทศ H เป็นประเทศที่มีมารยาท เนื่องจากเขาเป็นคนของฉัน ฉันไม่อาจปล่อยให้เขาข่มขู่ใครว่าจะขุดบรรพบุรุษขึ้นมาเผาได้...'หลังจากได้ยินคำพูดของเทรย์ เหล่าสาวกทั้งหมดก็นั่งคุกเขาหลังตรงด้วยความกลัวเอลเลนนั่งอ้าปากค้างอยู่ในรถปอร์เช่ 718 ในขณะที่เธอนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในนั้นเป็นเวลานานเธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งเห็นกับตาไปเลยเธอกับอีเดนได้วางแผนกันมานานแล้ว พวกเขาถึงกับจ้างอาร์โลมาทำอวดเบ่งอยู่ในเวลานี้ด้วยเงินก้อนโตพวกเขาไม่เพียงแต่ต้องการให้ธุรกิจของฮาร์วีย์ปิดตัวลงเท่านั้น แต่พวกเขายังจะบีบบังคับให้เขามอบสูตรยาให้ด้วยแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามแผนที่วางไว้เลย อาร์โลและคนอื่น ๆ ต่างคุกเข่ากันแบบไม่มีการเตือนล่วงหน้าเอลเลนไม่เข้าใจถึงภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอเลยแต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่คิดว่านี่จะเป็นฝีมือของฮาร์วีย์ เธอเอาแต่จ้องมองเคทีด้วยสีหน้าโกรธแค้น'เธอมีสิทธิ์อะไรถึงได้สวยและเก่งกาจมากกว่าฉัน?!'
"แกได้ยินไหม?” คุณยอร์กต้องการให้แกทายาในบริเวณที่เจ็บปวด!”เทรย์จ้องมองอาร์โลอย่างเย็นชาก่อนจะกระทืบลงบนข้อมือซ้ายของเขา“อ๊ากกก!”อาร์โลกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อมือของเขาหักเขาไม่กล้าดิ้นรนต่อสู้หลังจากนั้น ซึ่งเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องคุกเข่าลงกับพื้นจากนั้นเทรย์ก็ทายาขี้ผึ้งลงบนมือของอาร์โลก่อนจะพันทับด้วยผ้าพันแผล“นี่คือวิธีการใช้ยาขี้ผึ้งนี้!”หลังจากได้ยินคำพูดของเทรย์ ดวงตาของอาร์โลและคนอื่น ๆ ต่างก็กระตุกอย่างบ้าคลั่ง บรรดาสาวกต่างตัวสั่นงันงกในขณะสวมรองเท้าบู๊ตอยู่พวกเขารู้สึกขวัญหนีดีฝ่อเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของฮาร์วีย์พวกเขารู้ดีว่าแขนหนึ่งหรือสองแขนนั้นยังไม่พอที่จะใช้ยาขี้ผึ้งให้หมดหม้อ“เฮ้ เฮ้! คุณช่างใจร้ายใจดำจังเลยนะฮาร์วีย์!”เอลเลนรู้สึกเดือดดาลด้วยความโกรธเกรี้ยวเมื่อเห็นฮาร์วีย์ใช้อำนาจในทางที่ผิดเธอได้วางแผนอะไร ๆ ไว้ตั้งหลายอย่าง เพื่ออยากจะเห็นฮาร์วีย์ต้องทนทุกย์ทรมานขนาดไหน แต่เธอไม่คาดคิดว่าสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้จะกลัวเขาโดยที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยเธอจับพวงมาลัยในขณะกัดฟันกรอดพร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาอาฆาตแค้น“
อีวอนน์และเรย์ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นโนเอมิมาปรากฏตัว“อ้า...ซีอีโอโมเรโน่ คุณหาข้อมูลได้เก่งจังเลยนะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะสามารถหาข้อมูลตารางเที่ยวบินของเราได้อย่างถูกต้อง“น่าสนใจจริง"โนเอมิอวดรอยยิ้มจาง ๆ“ท้ายที่สุดแล้วลูกสาวของฉันเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลคอบบ์ค่ะ“นับเป็นเรื่องปกติที่เราจะต้องรู้ว่าเมื่อไหร่คุณจะมาถึงนี่ เพื่อร่วมงานเฉลิมฉลองวันครบรอบของตระกูลคอบบ์อีวอนน์และเรย์มองหน้ากันก่อนจะแสดงสีหน้าชื่นชม“ในเมื่อคุณมาถึงแล้วก็ขอให้ฉันได้เลี้ยงอาหารคุณสักมื้อหนึ่งได้ไหมคะ?“คืนนี้ฉันขอเลี้ยงอาหารท้องถิ่นที่ดีที่สุด คุณว่าดีไหมคะ?”“ฉันต้องขอโทษด้วยซีอีโอโมเรโน่ พอดีเราต้องไปพบท่านประธานเดี๋ยวนี้เลย“ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะ"อีวอนนห์หันหลังกลับแล้วเดินจากไปเรย์เผยรอยยิ้มแสดงความขอโทษ ก่อนจะเดินตามหลังเธอไปโนเอมิไม่ได้โกรธเคืองอะไรหลังจากถูกปฏิเสธ แต่เธอกลับชะงักก่อนจะเผยให้เห็นสีหน้าที่แสดงความตกใจ'ท่านประธานเหรอ?'ชายในตำนานเองเหรอ?'เขามาที่เมืองนี้ด้วยเหรอ?!'ตระกูลคอบบ์ทรงอำนาจได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?!'ในเวลานี้โนเอมิไม่เต็มใจที่จะให้ลูกสาวของเธอไปแต่งงานกับคนในต