เชสแสดงท่าทีให้ความเคารพโดยไม่ได้ให้ความสนใจคนอื่น ๆ เลย“ผมไม่ได้สั่งสอนพวกเขาให้ดีพอน่ะครับคุณยอร์ก! เป็นความผิดของผมเองครับ!”ฮาร์วีย์หมุนแก้วไวน์ก่อนจะยกขึ้นจิบ“แกคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปด้วยคำพูดอย่างนั้นเหรอ?”ฮาร์วีย์ดูถูกเชสไม่ยั้งในเวลานี้“คุณกำลังทำอะไรอยู่ผู้นำสมิธ?!“คุณก้มหัวให้ผู้ชายจากประเทศ H แบบนั้นได้ยังไงกัน?!“เขาเป็นแค่คนบ้านนอก!“ทำไมคุณกลัวเขาได้ถึงขนาดนี้?!“เขาเป็นแค่ผู้ชายที่มาเกาะเคทีเท่านั้น!“เรากลัวเธอเพียงเพราะเธอยังอยู่ในตระกูลคอบบ์ก่อนหน้านี้เท่านั้น!“ทำไมเราต้องกลัวคนบ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างเขาด้วย?! ซึ่งตอนนี้เขาทำให้เคทีต้องตัดขาดกับตระกูลไปแล้ว"“ส่วนดีนนั้นเขาก็ยังไม่ปรากฏตัวเลยหลังจากที่ไอ้เด็กคนนั้นช่วยรักษาเขาแล้ว!“ทั้งหมดนี้เป็นเพียงกลอุบายเท่านั้น!“เราไม่จำเป็นต้องกลัวเลย!”กาเอลคิดว่าเชสกลัวเคทีและดีน เขาเชื่อว่านี่เป็นเพียงเหตุผลเดียวที่ทำให้เขาหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้เขาคิดว่าเขาควรจะชี้ให้เห็นถึงความสามารถของฮาร์วีย์ที่ไม่มีอยู่จริง เพื่อช่วยทำให้เชสรู้สึเบาใจขึ้นมาได้ก่อนที่กาเอลจะทันได้พูดจบ เชสก็เดินเข้าไปหาเขาแล้วเตะเขา
ผัวะ!หลังจากทำร้ายกาเอลและพ่อของเขาแล้ว เชสก็เตะทั้งสองคนลอยไปทางฮาร์วีย์“พวกเขามาทำปีนเกลียวกับคุณก็เพราะผมไม่ได้สั่งสอนเขาครับผู้ว่าการยอร์ก“โปรดลงโทษพวกเขาได้ตามใจชอบเลยครับ"เชสแสดงท่าทีให้ความเคารพ เขาไม่กล้าแสดงความหยิ่งผยองออกมาในเวลานั้นเมื่อมาถึงจุดนี้ใบหน้าของกาเอลก็ดูบวมเป่งพอ ๆ กับหน้าหมูแล้ว เขาอยากจะพูดอะไรออกมาแต่ทำได้แค่จ้องมองฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าหวาดกลัวในทางกลับกันเรตต์ก็ก้มหน้าลงพร้อมกับส่งสายตาที่ดูอาฆาตแค้นเขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่พวกเขาพยายามจะบดขยี้อยู่นั้น แท้ที่จริงแล้วเป็นพันธมิตรกับพวกเขาอยู่ฮาร์วียแสดงสีหน้าไร้อารมณ์เมื่อเขารู้เท่าทันกลอุบายของเชสในการสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจเขาเอามือแตะหน้าเชสเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยท่าทีสงบนิ่งว่า "แกควรจัดการกับคนของแกเองนะผู้นำสมิธ“ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเช้า“เนื่องจากแกเข้าใจในเรื่องนี้แล้ว ฉันก็จะให้เวลากับแก“จูเลียนจะมาที่สหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้ในตอนสิบโมงเช้าของวันพรุ่งนี้“เขาจะจ่ายเงินคืนให้แกอย่างครบถ้วน“ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครต้องจ่ายเงิน แต่พวก
ฮาร์วีย์กลับมาพักผ่อนหลังจากทำธุระเสร็จแล้วเช้าตรู่วันรุ่งขึ้นเคทีมาที่วิลล่าของเขาเพื่อพูดคุยในระหว่างรับประทานอาหารเช้า ซึ่งมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามารายงานเรื่องบางอย่างให้ฮาร์วีย์รู้“คุณยอร์กครับ มีชายคนหนึ่งมายืนอยู่ที่ประตูหน้า เขาใส่เฝือกไว้ที่มือด้วยครับ“เขาบอกว่าเขาชื่อกาเอล แพดโลว์ เขามาที่นี่เพื่อขอโทษคุณกับคุณคอบบ์ครับ"ฮาร์วีย์ยิ้มด้วยท่าทีสงบนิ่ง“ขอโทษเหรอ? น่าสนใจ...”เคทีตัวแข็งทื่อ เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกาเอลถึงต้องมาที่นี่เพื่อขอโทษแต่เนื่องจากเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เธอจึงได้แต่ยิ้มโดยไม่ได้พูดอะไรอีก“ไปเถอะ ไปดูเหตุการณ์ข้างนอกกันหน่อย"ฮาร์วีย์จิบเครื่องดื่มในขณะที่เดินไปยังประตูหน้ามีชายคนหนึ่งกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่ลานบ้านเขานั่งคุกเข่าหลังตรงโดยไม่ขยับตัวแม้แต่นิดเดียวความดูมีอำนาจของเขาตอนที่อยู่ในลอสท์ ซิตี้ บาร์เมื่อคืนนี้ไม่เหลือให้เห็นในตอนนี้เลยเขาดูน่าเวทนาเหลือเกิน เบ้าตาของเขาดูลึกโบ๋อย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ได้หลับตาเลยตั้งแต่เมื่อคืนนี้หลังจากเห็นฮาร์วีย์กับเคทีปรากฏตัว ดวงตาของกาเอลก็กระตุกด้วยความกลัวเขาเ
แม้แต่เคทีซึ่งเป็นคนใจแข็งยังรู้สึกตกใจ เมื่อรู้ว่าคนในตระกูลของเธอไม่ได้ให้ความปรานีต่อเธอเลยหลังจากไล่กาเอลกลับไปแล้ว ฮาร์วีย์ก็บอกเคทีให้ไปพักผ่อนและอยู่กับดีนเขามีแผนที่จะไปจัดการเรื่องของเคทีด้วยตัวเองเขามีสูตรน้ำอมฤตสีเงินของตระกูลคอบบ์ ส่วนทรัพย์สินของเคทีก็กำลังจะกลับมาใช้ได้ตามปกติอีกครั้ง...แนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุดคือการจดทะเบียนบริษัทเพื่อการขนส่งน้ำอมฤตนี้โดยเร็วที่สุด เพื่อเตรียมรับมือกับยอดขายหรือการผลิตของเคทีฮารีย์เชื่อว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติทันทีที่เคทีได้เริ่มทำธุรกิจและเปิดบริษัทหลังจากได้เบอร์โทรศัพท์เลขาของเคทีแล้ว ฮาร์วีย์ก็ส่งข้อความไปสองสามข้อความเพื่อเตรียมการในเรื่องต่าง ๆในขณะที่ฮาร์วีย์กำลังจะออกไปในบ่ายวันนั้น จู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเมื่อฮาร์วีย์รับโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่พูดภาษาอังกฤษผิด ๆ ถูก ๆ จากปลายสายอีกด้านหนึ่ง“คุณคือคุณยอร์กใช่ไหมคะ? ฉันเป็นเลขาของคุณคอบบ์เองค่ะ! ฉันทำงานตามที่คุณสั่งเมื่อเช้านี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว!“ฉันได้เลือกอาคารสำนักงานสำหรับให้เราได้ทำงานกันด้วย ซึ่งน่าจะเพียงพอสำหรับเราทุกคนนะคะ!“ทั้งหมดก
ฮาร์วีย์แอบถอนหายใจ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เลขาถูกล้อเล่นแบบนี้เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกนี้ที่สามารถต้านทานหญิงสาวที่ดูไร้เดียงสาเช่นนี้ได้หลังจากกวาดตามองเลขาคนนั้นแล้ว ฮาร์วีย์ก็ถามว่า "คุณคือ…?”“ฉันชื่อฮาร์เปอร์ ไคลน์ค่ะ" เลขาคนนั้นตอบอย่างเขินอายฮาร์วีย์พยักหน้า“เอาล่ะ ใครเหรอที่พูดเรื่องน่าอายเหล่านั้นกับคุณ?ฮาร์เปอร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง“เขาคือริโก้ แพดโลว์ ผู้มีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องการลงทะเบียนรับรอง เขาอาศัยอยู่ที่นี่ค่ะ“มีคนบอกว่าเขาเป็นคนของตระกูลเดียวกับคนที่ดูแลสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้ค่ะ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงทำตัวสูงส่งและทรงอำนาจต่อหน้าทุกคน“ฉันได้ยินมาว่าคนที่มาลงทะเบียนโดยเฉพาะผู้หญิงที่มาจากต่างประเทศ จะต้องพบกับความลำบากก็เพราะเขา!“ผู้ชายเสียเงิน...ส่วนผู้หญิงก็เสียตัว...”ฮาร์เปอร์รู้สึกกังวลและหวาดกลัวมากเธอต้องการทำงานที่ฮาร์วีย์สั่งมาให้ออกมาดีที่สุด...แต่เธอรับไม่ได้ที่ต้องยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัวเพื่อทำอะไรแบบนี้ เธอยังไม่เคยมีความรักมาก่อนเลย“คุณกำลังบอกว่าเขาเป็นสมาชิกของตระกูลแพดโลว์...ฮาร์วีย์ยิ้ม“ไม่น่าแปลก
ฮาร์เปอร์รู้สึกไม่พอใจ เธอโกรธมากแต่ไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้สาวสวยคนนั้นทำเสียงเยาะเย้ยอย่างเย็นชาก่อนจะพูดว่า "ฉันกำลังทำธุระอยู่นะเด็กน้อย! ฉันต้องให้ความบันเทิงกับหัวหน้าแพดโลว์อยู่นะ!“เธอไม่ยอมให้เขาโลมลูบตอนที่เธอมานี่เมื่อเช้านี้!“เธอไม่ยอมให้เขาจูบตอนที่เธอมาเมื่อบ่ายนี้!“แล้วตอนนี้ยังมีหน้ามาขอให้เขาทำงานให้เธออีกเหรอ? เธอยังคาดหวังให้เขาทำอะไรในตอนนี้อีก?“ถ้าฉันเป็นเธอนะ ฉันจะปล่อยให้หัวหน้าแพดโลว์ตรวจดูเรือนร่างของฉันให้เต็มที่ เพื่อที่อะไร ๆ จะได้ง่ายขึ้น!”จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็เอนกายเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของริโก้อย่างเหนียมอายพร้อมกับยิ้ม“ฉันพูดถูกไหมคะ หัวหน้าแพดโลว์?”จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็จ้องมองฮาร์เปอร์อย่างดูถูกเหยียดหยามริโก้ระเบิดหัวเราะออกมาในขณะที่เขาเอามือลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของผู้หญิงคนนั้น“ถูกต้อง นั่นคือสิ่งที่เธอควรจะทำนะ! ถอดเสื้อผ้าออกซะฉันจะได้มองเธอให้เต็มตานะสาวน้อย!“ถ้าฉันพอใจล่ะก็ ฉันอาจจะเปิดโอกาสคุยในเรื่องต่าง ๆ ได้มากมาย!”ผู้หญิงคนนั้นทำสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม เห็นได้ชัดว่าเธอเคยเห็นสาวน้อยที่ดื้อรั้นมาไม่น้อยแล้วในความ
ผู้หญิงคนนั้นกำลังทำท่าจะกดโทรศัพท์ออกไป“อย่าโทรเลยค่ะ! นี่เรื่องเข้าใจผิดกันเท่านั้นเอง...”ฮาร์เปอร์ตกใจมาก เธอเกิดที่ทะเลใต้แห่งนี้ เธอจึงรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นถ้าไปปีนเกลียวกับคนพวกนั้นเธอก้าวไปข้างหน้าก่อนจะโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง“คุณยอร์กมาจากฮ่องกงและลาสเวกัสค่ะหัวหน้าแพดโลว์ เขามาที่นี่ด้วยความสุจริตใจ ได้โปรดช่วยเขาด้วย“เราจะให้รางวัลคุณอย่างงามหลังจากทุกอย่างจบลงแล้ว"“ให้รางวัลฉัน!”ริโก้กวาดตามองฮา์เปอร์ด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม“เธอไม่รู้เหรอว่าฉันทำงานแบบไหน?! ฉันต้องการรางวัลเดี๋ยวนี้!“เธอต้องให้ฉันรอจนกว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นเหรอ?!“ตอนนี้เธอยังทำอะไรไม่ถูกไม่ควรอยู่เลย! แล้วจะคาดหวังอะไรหลังจากนี้ได้ยังไงล่ะ?!”ริโก้มีความหื่นกระหายอยู่เต็มอก ถ้าเขาสามารถขโมยสาวน้อยไร้เดียงสาคนนี้มาได้ เขาก็คงได้พบกับช่วงเวลาแห่งความสนุกสนานในไม่ช้านี้และเนื่องจากไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย เขาก็ไม่ค่อยกลัวเกรงอะไรในการกระทำของเขาฮาร์วีย์ก้าวไปอยู่ตรงหน้าฮาร์เปอร์เพื่อสกัดกั้นการจ้องมองของริโก้“หัวหน้าแพดโลว์ใช่ไหม?” ฮาร์วีย์ถามพร้อมกับยิ้มด้วยท่าทีสงบนิ่ง“ฉันขอถามแกอีก
"แกแกล้งทำเป็นโทรหากาเอลเหรอ?”ผู้หญิงคนนั้นแสดงท่าทีเหยียดหยามเมื่อเห็นฮาร์วีย์ใช้โทรศัพท์“แกรู้ไหมว่ากาเอลคือใคร? เขาคือนายน้อยของตระกูลแพดโลว์ ตัวตนของเขาในสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้นั้นยิ่งใหญ่มาก!“แกโทรหาเขาได้เหรอ?“แกพยายามจะหลอกใครที่นี่อยู่หรือยังไง?“อย่างน้อยก็ควรทำให้ดูน่าเชื่อกว่านี้หน่อย!“ลองมองตัวเองในกระจกดูสิ!“แกคิดว่าแกมีสิทธิ์โทรหากาเอลได้เหรอ?!”ริโก้หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา“แกกล้ามากนะที่มาทำอวดดีต่อหน้าฉันไอ้เด็กน้อย!“ถ้าฉันบอกเรื่องนี้กับนายน้อยแพดโลว์ล่ะก็แกตายแน่!“เมื่อดูจากวิธีที่เขาจัดการกับเรื่องต่าง ๆ แล้ว ใครก็ตามที่ใช้ชื่อของเขาไปอวดอ้างก็จะถูกบังคับให้หมอบกราบเพื่อเป็นการขอโทษด้วยกันทั้งนั้น!”ฮาร์วีย์วางสายโทรศัพท์ก่อนจะมองไปที่ริโก้“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันไม่จำเป็นต้องให้แกทำอย่างนั้นกับฉันหรอก“แต่ยังไงก็ตามแกจะต้องคุกเข่าในขณะปฏิบัติงานจดทะเบียนธุรกิจให้เสร็จสิ้น"'เขาพูดว่าอะไรนะ?'ผู้หญิงคนนั้นอวดรอยยิ้มเริงร่า“แกแกล้งโทรศัพท์เสร็จแล้วเหรอ?” เธอร้องถามริโก้กวาดตามองฮาร์วีย์ก่อนจะเคาะโต๊ะ“ดี! ฉันจะให้เวลาแก