แมนดี้เริ่มรู้สึกกังวลใจทันทีที่เห็นฮาร์วีย์จริง ๆ แล้วคนพวกนั้นอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว เธอแค่ไม่ได้โทรบอกฮาร์วีย์ เพื่อที่จะให้เขาได้มีสมาธิกับการต่อสู้...แต่เขาก็ยังมาที่นี่อยู่ดีแมนดี้รู้สึกว่าเธอคือต้นเหตุที่ลากเขามายุ่งเกี่ยวในเรื่องนี้ด้วยเธออดที่จะก้มหน้าลงอย่างไม่รู้สึกกังวลอะไรไม่ได้ฮาร์วีย์ส่งยิ้มอันอบอุ่นให้แมนดี้เพื่อที่เธอจะได้รู้ว่าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ก่อนที่จะมองกลับไปที่ราเชลราเชลส่งคนของเธอออกไปยืนคุ้มกันความปลอดภัยให้แมนดี้และผู้บริหารระดับสูงคนอื่น ๆ จากนั้นฮาร์วีย์ก็เหลือบมองผู้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างใจเย็น“เปโดร เบเน็ตต์อยู่ไหน?” ฮาร์วีย์ร้องถามอย่างเย็นชา“พาเขาออกมาตรงนี้”"โอ้? คุณคิดว่าคุณเป็นราชาเพียงเพราะคุณเอาชนะสองสามแมตช์บนสังเวียนได้อย่างนั้นเหรอ?”“คุณกล้าดียังไงมาเรียกให้นายน้อยเบเน็ตต์ออกมา?”"ใช่! นายน้อยเบเน็ตต์ไม่ได้เป็นเพียงคนที่คุณสามารถจะพบได้ตามใจหรอกนะ!”"มานี่! ไล่ผู้ชายคนนี้ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! เขาคิดว่าเขาสามารถอวดเบ่งต่อหน้าตระกูลเบเน็ตต์ได้เพียงเพราะเขาชนะการต่อสู้ไม่กี่ครั้งน่ะเหรอ! เขาคิดอะไรอยู่?!”“เขาไ
"กลัวเหรอ?!เปโดร เบเน็ตต์ระเบิดหัวเราะออกมาหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น“ทำไมฉันต้องกลัวล่ะ?! แกล้อเล่นใช่ไหม?!“แกคิดว่าแกมีสิทธิ์อวดเบ่งต่อหน้าตระกูลเบเน็ตต์ เพียงเพราะแกทำให้น้องสาวและพี่เขยของฉันต้องพิการเหรอ?!“ไอ้งั่งเอ๊ย! แกอยากจะตายหรือยังไง!“บอกตามตรงนะ โกลด์เด้น พาเลซได้เตรียมผู้เชี่ยวชาญแปดคนไว้จัดการกับแกแล้ว!“แต่ละคนสามารถบดขยี้บอดี้การ์ดสารเลวของแกได้อย่างง่ายดาย!“ถ้าฉันเป็นแกนะ ฉันจะยอมแพ้ทันทีและหยุดต่อสู้กับโกลด์เด้น พาเลซ!“เพราะท้ายที่สุดแล้วแกจะต้องเจอปัญหาใหญ่แน่ถ้ายังสู้ต่อไป!”"นายต้องการอะไร?" ฮาร์วีย์ถามอย่างใจเย็น"ก็ง่าย ๆ"เปโดรดูดซิการ์จนหมด"ข้อหนึ่ง...ในเมื่อแกไม่สามารถรับรู้ถึงหุ้นของฉันในบริษัทได้ แกก็จะต้องมอบหุ้นทั้งหมดที่แกมีให้ฉันแทน!“ฉันจะซื้อหุ้นเหล่านั้นในราคาหนึ่งแสนห้าหมื่นดอลลาร์! ฉันขอบอกเป็นครั้งสุดท้าย!“ข้อสอง...ในเมื่อแกทำร้ายน้องสาวและพี่เขยของฉัน แกก็จะต้องสารภาพความผิดในเรื่องนี้กับฉัน แล้วฉันจะหักแขนหักขาของแกเดี๋ยวนี้เลย!"ข้อสาม...เมียของแกดูดีทีเดียว ให้เธอมาอยู่กับฉันเป็นเวลาหนึ่งเดือน!"เอาล่ะ? แกจะทำตามที่ฉัน
“อ๊าก!”เปโดรกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะล้มกระแทกพื้นในขณะที่เอามือกุมหน้าไว้ รอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนในตอนนี้พนักงานทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นภาพนั้นไม่มีใครคาดคิดว่าฮาร์วีย์จะกล้าทำอะไรกับเปโดรอย่างนั้นเพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นสาวกวงในของโกลด์เด้น พาเลซ และเป็นนายน้อยของตระกูลเบเน็ตต์ ไม่เพียงแต่เขาจะมีสถานะที่ไม่ธรรมดาเท่านั้น แต่เขายังมีสายสัมพันธ์กับผู้คนมากมายด้วยคนที่กล้าลงมือกับเปโดรก็มีแต่คนที่อยากจะตายเท่านั้นแหละ!เปโดรลุกขึ้นยืนด้วยความไม่เชื่ออย่างยิ่ง พร้อมกับเอามือกุมใบหน้าไว้“แกได้ความกล้านั้นมาจากไหน?! ใครปล่อยให้แกมาอวดเก่งในสถานที่อย่างฟลัตเวลล์ได้?!”ฮาร์วีย์ดึงแผ่นทำความสะอาดแบบเปียกออกมาเช็ดมือของเขา“นายเป็นแค่สาวกของโกลด์เด้น พาเลซ นายไม่มีหุ้นในบริษัทถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำไป“นายมีสิทธิ์อะไรไปโต้เถียงกับซีอีโอที่ถือหุ้นถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ล่ะ?“นายมีสิทธิ์อะไรมาอวดเบ่งต่อหน้าฉัน?“อย่างไรซะนายก็เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่งที่โกลด์เด้น พาเลซส่งมาเท่านั้นเอง “ทำไมนายถึงทำตัวสูงส่งและทรงอำนาจต่อหน้าฉันถึงขนาดนี้?“อย่างน้
สามนาทีต่อมา จู่ ๆ ประตูอาคารสำนักงานก็ถูกเตะให้เปิดออกไม่นานหลังจากนั้นชายแปดคนในชุดคลุมสีเหลืองก็เดินเข้ามาข้างในหลังจากเห็นคนเหล่านั้นแล้ว เปโดรก็รีบวิ่งไปหาพวกเขาด้วยใบหน้าที่บวมเป่งราวกับหัวหมู“ผมถูกทุบตีจนเละตุ้มเป๊ะแล้วครับรุ่นพี่…”ฮาร์วีย์แสดงท่าทางสงสัยสาวกรุ่นพี่ของเปโดรน่าจะมาจากโกลด์เด้น พาเลซเปรี้ยง!แสงออร่าอันทรงพลังเปล่งออกมาจากชายที่อยู่ข้างหน้า ก่อนที่เขาจะก้าวไปข้างหน้าและบดขยี้กระเบื้องที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา“มีใครกล้าเป็นปรปักษ์กับโกลด์เด้น พาเลซเหรอ?” เขาอุทานอย่างเย็นชา"แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกอยากจะตายหรือยังไง?”จากนั้นชายคนนั้นก็โบกมือแล้วชายในชุดคลุมหลายสิบคนก็กรูกันเข้ามาปิดกั้นทางออกของห้องโถงใหญ่เอาไว้หมดเปโดรหันกลับมาก่อนจะหัวเราะอย่างน่าสงสาร“แกตายแน่ ฮาร์วีย์…”แมนดี้ที่ราเชลให้การอารักขาอยู่ในขณะนี้ เดินไปหาฮาร์วีย์อย่างกังวลใจก่อนจะกระซิบบอกว่า “คุณยอร์กคะ ฉันได้ยินมาว่าโกลด์เด้น พาเลซมีนักศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังอยู่หลายคน…”แน่นอนว่าแมนดี้ไม่ใช่ผู้ที่ไม่ประสีประสาในโลกของศิลปะการต่อสู้ หลังจากอยู่ที่ฟลัตเวลล์มาได้ระยะหนึ่ง ตอน
"ไม่เลว! แกมีความกล้า!” รุ่นพี่ลีอุทานก่อนที่จะหัวเราะเบา ๆ“แกไม่เพียงแต่ทำร้ายศิษย์รุ่นน้องของฉันเท่านั้น แต่แกยังขอเงินจากเราอีกด้วย!“ทำไมไม่ถามว่าคนของโกลด์เด้น พาเลซได้รับการปฏิบัติยังไงก่อนล่ะ?!“ถ้ากล้าดีก็ลองทำร้ายสาวกต่อหน้าฉันสิ!”เพียะ!ฮาร์วีย์ไม่ยอมเสียเวลาและตบเข้าที่หน้าของเปโดรอีกครั้งรอยฝ่ามือสีแดงสดอีกรอยก็ปรากฏขึ้นที่อีกด้านหนึ่งของใบหน้าเปโดร เขาล้มลงกับพื้นในขณะที่เอามือกุมหน้าพร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากฮาร์วีย์หัวเราะอย่างเย็นชา“คิดว่าโกลด์เด้น พาเลซน่าประทับนักเหรอ?“นายคิดว่านายสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการในฟลัตเวลล์ได้เหรอ?“ฉันตบหน้าเขาให้นายเห็นแล้ว แล้วจะยังไงล่ะ?”ใบหน้าของเปโดรดูมืดมนลงทันทีในขณะที่เอามือกุมหน้าเอาไว้“คุณเห็นแล้วนี่ รุ่นพี่ลี! ดูไอ้สารเลวคนนี้สิว่ามันหยิ่งผยองขนาดไหน! เขาไม่ให้ความเคารพยำเกรงโกลด์เด้น พาเลซเลย!”"ดี! ดี! แกมีความกล้าที่ท้าทายฉันแบบนี้!”รุ่นพี่ลีโบกมือก่อนที่จะปล่อยอาวุธปืนให้เลื่อนออกมาจากแขนเสื้อเขาปิดโหมดความปลอดภัยทันที ก่อนจะชี้ปืนไปที่หัวของฮาร์วีย์อย่างดุดัน“ใครใช้ให้นายกล้าลงมือกับสาวกของโ
ฮาร์วีย์เป่าควันออกจากกระบอกปืนก่อนจะเหลือบมองเปโดร“ผู้เชี่ยวชาญที่นายเตรียมมายังไม่ค่อยได้เรื่องนะ"เอาล่ะ! ทำไมนายไม่ลองพิจารณาเงื่อนไขของฉันดูซะหน่อยล่ะ?“ในขณะที่ฉันยังอารมณ์ดีอยู่…"ดวงตาของเปโดรกระตุกก่อนที่เขาจะเหลือบมองผู้คนของโกลด์เด้น พาเลซโดยสัญชาตญาณชายตัวเตี้ยและรูปร่างกำยำล่ำสันค่อย ๆ เดินออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึมแม้เขาจะมีรูปร่างใหญ่อย่างนั้น แต่เขาก็มีความว่องไวอย่างไม่น่าเชื่อโดยปกติแล้วเขาจะมีความแข็งแกร่งกว่าผู้อาวุโสลีมาก“ฉันคือฮัดสัน วาร์ดจากโกลด์เด้น พาเลซ!”ฮัดสันจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย็นชา“แกเก่งใช่ได้นี่ คงเป็นคนสำคัญสินะ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะรู้จักชื่อฉันนะ”“ไม่รู้จัก” ฮาร์วีย์ตอบ"แก…"ฮัดสันเปลี่ยนสีหน้าทันที เขารู้สึกอับอายมากในขณะกัดฟันแน่น“ไม่ว่าจะยังไงก็ตามในเมื่อแกได้ลงมือกับคนของโกลด์เด้น พาเลซ แกก็จะ…”ปัง!ก่อนที่ฮัดสันจะทันพูดจบประโยค ฮาร์วีย์ก็เหนี่ยวไกปืนอีกครั้งท้ายที่สุดแล้วอาวุธปืนเป็นอาวุธที่รวดเร็วและมีอันตรายถึงชีวิตนอกจากส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้ว ฮัดสันยังกระตุกเกร็งอยู่บนพื้นในขณะจับขาเอาไว้“นายไม่เห็นเห
ฮาร์วีย์พูดขึ้นด้วยท่าทีสงบนิ่งจนทำให้ดวงตาของเหล่าสาวกกระตุกผู้คนที่มาอวดเบ่งพร้อมกับเปโดร เบเน็ตต์ต่างก็มีความผูกพันอย่างลึกซึ้งกับโกลด์เด้น พาเลซเหมือนกันยิ่งพวกเขาโอ้อวดสถานะกับคนนอกมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งไม่เชื่อในเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมากขึ้นเท่านั้นท้ายที่สุดแล้วไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีคนโค่นล้มผู้เชี่ยวชาญทั้งแปดคนของโกลด์เด้น พาเลซได้ง่าย ๆ ราวกับว่าพวกเขาเป็นสิ่งโสโครกไร้ประโยชน์ถ้าเป็นวันอื่นใคร ๆ คงจะเรียกฮาร์วีย์ว่าไอ้บ้าอย่างแน่นอน...แต่มีผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งถูกโยนลงพื้น สองคนต้องพิการด้วยอาวุธปืน และอีกห้าคนถูกตบลอยกระเด็นไปไกลในขณะนี้ฮาร์วีย์มีความเหนือกว่า!บรรยากาศดูตึงเครียดอย่างมากในตอนนี้บางคนตกใจ บางคนรู้สึกประทับใจ บางคนโกรธแค้น แต่ไม่มีใครกล้าจะพูดอะไรแม้แต่คำเดียวแม้แต่เปโดรซึ่งเป็นคนที่หยิ่งผยองที่สุดในตอนแรกก็อดที่จะรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้เขาแอบดึงโทรศัพท์ออกมาก่อนที่จะส่งข้อความออกไปดวงตาของเขากระตุกอย่างบ้าคลั่งเมื่อฮาร์วีย์เหลือบมองเขาอย่างใจเย็นเขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ แต่เขาไม่มีทางเลือกเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเขาเปโดรกัดฟันกรอดเมื่อหัน
“แกไม่ควรพูดอะไรแบบนั้นนะ” รุ่นพี่ออสวอลด์พูดด้วยท่าทีที่ดูน่าสมเพชเขาแสดงท่าทีที่น่าดูสมเพชอย่างยิ่ง ราวกับว่าฮาร์วีย์จะต้องตายถ้าเขาลงมือขึ้นมาจริง ๆ"ฟังฉันนะ...เอาหุ้นให้ศิษย์น้องของฉันซะ ให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่ และหักแขนขาของแกให้หมด แล้วเมื่อนั้นฉันถึงจะพิจารณาว่าจะปล่อยให้แกมีชีวิตต่อไปหรือไม่”ฮาร์วีย์ปล่อยหัวเราะออกมา“พวกนายไม่กลัวผลที่ตามมาเหรอ? จะเป็นยังไงถ้านายกำลังต่อสู้กับคนที่นายสู้ด้วยไม่ไหว?“ฉันคงดูงี่เง่ามากถ้านายสามารถมาขู่ฉันได้”รุ่นพี่ออสวอลด์จ้องมองด้วยสายตาที่ดูเย็นชา“แกรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดคุยอยู่กับใคร?” เขาอุทาน“แกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าแกพูดกับฉันแบบนี้?”“ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็นรุ่นพี่ออสวอลด์จ้องมองอย่างอาฆาตแค้น“ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ ถ้าแกอยากให้ฉันลงมือล่ะก็! ฉันจะเผาร่างของแกให้ไหม้เกรียมเลยเมื่อฉันจัดการกับแกเสร็จแล้ว ร่างของแกจะไม่มีโอกาสได้ฝังดินด้วยซ้ำไป!”ฮาร์วีย์ยืนกอดอก“มีหลายคนเลยที่บอกกับฉันคล้าย ๆ กันนี้ แต่คนพวกนั้นต่างก็ต้องจบชีวิตหรือไม่ก็พิการไปทั้งนั้น“น