“อ๊าก!”เปโดรกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะล้มกระแทกพื้นในขณะที่เอามือกุมหน้าไว้ รอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนในตอนนี้พนักงานทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นภาพนั้นไม่มีใครคาดคิดว่าฮาร์วีย์จะกล้าทำอะไรกับเปโดรอย่างนั้นเพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นสาวกวงในของโกลด์เด้น พาเลซ และเป็นนายน้อยของตระกูลเบเน็ตต์ ไม่เพียงแต่เขาจะมีสถานะที่ไม่ธรรมดาเท่านั้น แต่เขายังมีสายสัมพันธ์กับผู้คนมากมายด้วยคนที่กล้าลงมือกับเปโดรก็มีแต่คนที่อยากจะตายเท่านั้นแหละ!เปโดรลุกขึ้นยืนด้วยความไม่เชื่ออย่างยิ่ง พร้อมกับเอามือกุมใบหน้าไว้“แกได้ความกล้านั้นมาจากไหน?! ใครปล่อยให้แกมาอวดเก่งในสถานที่อย่างฟลัตเวลล์ได้?!”ฮาร์วีย์ดึงแผ่นทำความสะอาดแบบเปียกออกมาเช็ดมือของเขา“นายเป็นแค่สาวกของโกลด์เด้น พาเลซ นายไม่มีหุ้นในบริษัทถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำไป“นายมีสิทธิ์อะไรไปโต้เถียงกับซีอีโอที่ถือหุ้นถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ล่ะ?“นายมีสิทธิ์อะไรมาอวดเบ่งต่อหน้าฉัน?“อย่างไรซะนายก็เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่งที่โกลด์เด้น พาเลซส่งมาเท่านั้นเอง “ทำไมนายถึงทำตัวสูงส่งและทรงอำนาจต่อหน้าฉันถึงขนาดนี้?“อย่างน้
สามนาทีต่อมา จู่ ๆ ประตูอาคารสำนักงานก็ถูกเตะให้เปิดออกไม่นานหลังจากนั้นชายแปดคนในชุดคลุมสีเหลืองก็เดินเข้ามาข้างในหลังจากเห็นคนเหล่านั้นแล้ว เปโดรก็รีบวิ่งไปหาพวกเขาด้วยใบหน้าที่บวมเป่งราวกับหัวหมู“ผมถูกทุบตีจนเละตุ้มเป๊ะแล้วครับรุ่นพี่…”ฮาร์วีย์แสดงท่าทางสงสัยสาวกรุ่นพี่ของเปโดรน่าจะมาจากโกลด์เด้น พาเลซเปรี้ยง!แสงออร่าอันทรงพลังเปล่งออกมาจากชายที่อยู่ข้างหน้า ก่อนที่เขาจะก้าวไปข้างหน้าและบดขยี้กระเบื้องที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา“มีใครกล้าเป็นปรปักษ์กับโกลด์เด้น พาเลซเหรอ?” เขาอุทานอย่างเย็นชา"แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกอยากจะตายหรือยังไง?”จากนั้นชายคนนั้นก็โบกมือแล้วชายในชุดคลุมหลายสิบคนก็กรูกันเข้ามาปิดกั้นทางออกของห้องโถงใหญ่เอาไว้หมดเปโดรหันกลับมาก่อนจะหัวเราะอย่างน่าสงสาร“แกตายแน่ ฮาร์วีย์…”แมนดี้ที่ราเชลให้การอารักขาอยู่ในขณะนี้ เดินไปหาฮาร์วีย์อย่างกังวลใจก่อนจะกระซิบบอกว่า “คุณยอร์กคะ ฉันได้ยินมาว่าโกลด์เด้น พาเลซมีนักศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังอยู่หลายคน…”แน่นอนว่าแมนดี้ไม่ใช่ผู้ที่ไม่ประสีประสาในโลกของศิลปะการต่อสู้ หลังจากอยู่ที่ฟลัตเวลล์มาได้ระยะหนึ่ง ตอน
"ไม่เลว! แกมีความกล้า!” รุ่นพี่ลีอุทานก่อนที่จะหัวเราะเบา ๆ“แกไม่เพียงแต่ทำร้ายศิษย์รุ่นน้องของฉันเท่านั้น แต่แกยังขอเงินจากเราอีกด้วย!“ทำไมไม่ถามว่าคนของโกลด์เด้น พาเลซได้รับการปฏิบัติยังไงก่อนล่ะ?!“ถ้ากล้าดีก็ลองทำร้ายสาวกต่อหน้าฉันสิ!”เพียะ!ฮาร์วีย์ไม่ยอมเสียเวลาและตบเข้าที่หน้าของเปโดรอีกครั้งรอยฝ่ามือสีแดงสดอีกรอยก็ปรากฏขึ้นที่อีกด้านหนึ่งของใบหน้าเปโดร เขาล้มลงกับพื้นในขณะที่เอามือกุมหน้าพร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากฮาร์วีย์หัวเราะอย่างเย็นชา“คิดว่าโกลด์เด้น พาเลซน่าประทับนักเหรอ?“นายคิดว่านายสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการในฟลัตเวลล์ได้เหรอ?“ฉันตบหน้าเขาให้นายเห็นแล้ว แล้วจะยังไงล่ะ?”ใบหน้าของเปโดรดูมืดมนลงทันทีในขณะที่เอามือกุมหน้าเอาไว้“คุณเห็นแล้วนี่ รุ่นพี่ลี! ดูไอ้สารเลวคนนี้สิว่ามันหยิ่งผยองขนาดไหน! เขาไม่ให้ความเคารพยำเกรงโกลด์เด้น พาเลซเลย!”"ดี! ดี! แกมีความกล้าที่ท้าทายฉันแบบนี้!”รุ่นพี่ลีโบกมือก่อนที่จะปล่อยอาวุธปืนให้เลื่อนออกมาจากแขนเสื้อเขาปิดโหมดความปลอดภัยทันที ก่อนจะชี้ปืนไปที่หัวของฮาร์วีย์อย่างดุดัน“ใครใช้ให้นายกล้าลงมือกับสาวกของโ
ฮาร์วีย์เป่าควันออกจากกระบอกปืนก่อนจะเหลือบมองเปโดร“ผู้เชี่ยวชาญที่นายเตรียมมายังไม่ค่อยได้เรื่องนะ"เอาล่ะ! ทำไมนายไม่ลองพิจารณาเงื่อนไขของฉันดูซะหน่อยล่ะ?“ในขณะที่ฉันยังอารมณ์ดีอยู่…"ดวงตาของเปโดรกระตุกก่อนที่เขาจะเหลือบมองผู้คนของโกลด์เด้น พาเลซโดยสัญชาตญาณชายตัวเตี้ยและรูปร่างกำยำล่ำสันค่อย ๆ เดินออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึมแม้เขาจะมีรูปร่างใหญ่อย่างนั้น แต่เขาก็มีความว่องไวอย่างไม่น่าเชื่อโดยปกติแล้วเขาจะมีความแข็งแกร่งกว่าผู้อาวุโสลีมาก“ฉันคือฮัดสัน วาร์ดจากโกลด์เด้น พาเลซ!”ฮัดสันจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย็นชา“แกเก่งใช่ได้นี่ คงเป็นคนสำคัญสินะ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะรู้จักชื่อฉันนะ”“ไม่รู้จัก” ฮาร์วีย์ตอบ"แก…"ฮัดสันเปลี่ยนสีหน้าทันที เขารู้สึกอับอายมากในขณะกัดฟันแน่น“ไม่ว่าจะยังไงก็ตามในเมื่อแกได้ลงมือกับคนของโกลด์เด้น พาเลซ แกก็จะ…”ปัง!ก่อนที่ฮัดสันจะทันพูดจบประโยค ฮาร์วีย์ก็เหนี่ยวไกปืนอีกครั้งท้ายที่สุดแล้วอาวุธปืนเป็นอาวุธที่รวดเร็วและมีอันตรายถึงชีวิตนอกจากส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้ว ฮัดสันยังกระตุกเกร็งอยู่บนพื้นในขณะจับขาเอาไว้“นายไม่เห็นเห
ฮาร์วีย์พูดขึ้นด้วยท่าทีสงบนิ่งจนทำให้ดวงตาของเหล่าสาวกกระตุกผู้คนที่มาอวดเบ่งพร้อมกับเปโดร เบเน็ตต์ต่างก็มีความผูกพันอย่างลึกซึ้งกับโกลด์เด้น พาเลซเหมือนกันยิ่งพวกเขาโอ้อวดสถานะกับคนนอกมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งไม่เชื่อในเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมากขึ้นเท่านั้นท้ายที่สุดแล้วไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีคนโค่นล้มผู้เชี่ยวชาญทั้งแปดคนของโกลด์เด้น พาเลซได้ง่าย ๆ ราวกับว่าพวกเขาเป็นสิ่งโสโครกไร้ประโยชน์ถ้าเป็นวันอื่นใคร ๆ คงจะเรียกฮาร์วีย์ว่าไอ้บ้าอย่างแน่นอน...แต่มีผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งถูกโยนลงพื้น สองคนต้องพิการด้วยอาวุธปืน และอีกห้าคนถูกตบลอยกระเด็นไปไกลในขณะนี้ฮาร์วีย์มีความเหนือกว่า!บรรยากาศดูตึงเครียดอย่างมากในตอนนี้บางคนตกใจ บางคนรู้สึกประทับใจ บางคนโกรธแค้น แต่ไม่มีใครกล้าจะพูดอะไรแม้แต่คำเดียวแม้แต่เปโดรซึ่งเป็นคนที่หยิ่งผยองที่สุดในตอนแรกก็อดที่จะรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้เขาแอบดึงโทรศัพท์ออกมาก่อนที่จะส่งข้อความออกไปดวงตาของเขากระตุกอย่างบ้าคลั่งเมื่อฮาร์วีย์เหลือบมองเขาอย่างใจเย็นเขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ แต่เขาไม่มีทางเลือกเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเขาเปโดรกัดฟันกรอดเมื่อหัน
“แกไม่ควรพูดอะไรแบบนั้นนะ” รุ่นพี่ออสวอลด์พูดด้วยท่าทีที่ดูน่าสมเพชเขาแสดงท่าทีที่น่าดูสมเพชอย่างยิ่ง ราวกับว่าฮาร์วีย์จะต้องตายถ้าเขาลงมือขึ้นมาจริง ๆ"ฟังฉันนะ...เอาหุ้นให้ศิษย์น้องของฉันซะ ให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่ และหักแขนขาของแกให้หมด แล้วเมื่อนั้นฉันถึงจะพิจารณาว่าจะปล่อยให้แกมีชีวิตต่อไปหรือไม่”ฮาร์วีย์ปล่อยหัวเราะออกมา“พวกนายไม่กลัวผลที่ตามมาเหรอ? จะเป็นยังไงถ้านายกำลังต่อสู้กับคนที่นายสู้ด้วยไม่ไหว?“ฉันคงดูงี่เง่ามากถ้านายสามารถมาขู่ฉันได้”รุ่นพี่ออสวอลด์จ้องมองด้วยสายตาที่ดูเย็นชา“แกรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดคุยอยู่กับใคร?” เขาอุทาน“แกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าแกพูดกับฉันแบบนี้?”“ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็นรุ่นพี่ออสวอลด์จ้องมองอย่างอาฆาตแค้น“ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ ถ้าแกอยากให้ฉันลงมือล่ะก็! ฉันจะเผาร่างของแกให้ไหม้เกรียมเลยเมื่อฉันจัดการกับแกเสร็จแล้ว ร่างของแกจะไม่มีโอกาสได้ฝังดินด้วยซ้ำไป!”ฮาร์วีย์ยืนกอดอก“มีหลายคนเลยที่บอกกับฉันคล้าย ๆ กันนี้ แต่คนพวกนั้นต่างก็ต้องจบชีวิตหรือไม่ก็พิการไปทั้งนั้น“น
ได้ยินเสียงรุ่นพี่ออสวอลด์ดึงดาบออกจากฝักเขาไม่เพียงแต่มีความคล่องตัวเป็นอย่างมากเท่านั้น แต่การเคลื่อนไหวของเขายังดุดันและเด็ดเดี่ยวด้วยเพียะ!ฮาร์วีย์เหวี่ยงหลังมือไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรเลยเมื่อได้ยินเสียงตบดังขึ้นรุ่นพี่ออสวอลด์ก็รู้สึกเจ็บปวดใบหน้าอย่างรุนแรง เขาสลบไปทันทีเมื่อลอยกระเด็นไปไกลถึงสามร้อยฟุตเขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวหลังกระแทกลงกับพื้นพร้อมกับสีหน้าที่ดูแย่มากตอนที่เขาเห็นฮาร์วีย์ตบชาวอินเดียพวกนั้นในคลิปวิดีโอ เขาไม่รู้สึกประทับใจอะไรเลย...แต่หลังจากโดนตบด้วยตัวเองแล้ว เขาก็เริ่มคิดเป็นอย่างอื่นเป็นธรรมดาที่ในความคิดของรุ่นพี่ออสวอลด์นั้น ฮาร์วีย์มีความแข็งแกร่งมากกว่าเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น“แกเป็นใครกัน ไอ้สารเลว! แก…"รุ่นพี่ออสวอลด์กัดฟันกรอดก่อนที่จะกระโจนไปข้างหน้าอีกครั้ง โดยไม่สนใจรอยฝ่ามือที่อยู่บนใบหน้าของเขาเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมีความด้อยกว่าเด็กอมมืออย่างฮาร์วีย์ฮาร์วีย์ไม่ยอมเสียเวลา เขาเหวี่ยงฝ่ามือไปข้างหน้าอีกครั้งเพียะ!รุ่นพี่ออสวอลด์ลอยกระเด็นไปอีกครั้ง มีเลือดพุ่งออกมาจากปากเมื่อเขาพยามยามยันตัวขึ้นจากพื้นในขณะที
ไม่มีสาวกแม้แต่คนเดียวที่กล้าลุกขึ้นมายืนหยัดในตอนนี้ผู้คนที่ปิดกั้นทางออกเอาไว้ต่างหลีกทางให้โดยสัญชาตญาณ เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ดูเหมือนว่ากำลังต่อต้านฮาร์วีย์อยู่พูดง่าย ๆ ก็คือถึงแม้ว่าโกลด์เด้น พาเลซจะแข็งแกร่งและโดดเด่นสักเพียงไหน...พวกเขาก็ยังคงเชื่อว่าพลังอำนาจอันดิบเถื่อนนั้นมีอำนาจเหนือทุกสิ่งและเนื่องจากฮาร์วีย์ตบทุกคนที่ต่อต้านเขาด้วยความแข็งแกร่งอย่างล้นเหลือ จึงเห็นได้ชัดว่าคนพวกนั้นต่างรู้สึกหวาดกลัวฮาร์วีย์แม้ว่าพวกเขาจะมีจำนวนมาก แม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธครบมือ และแม้ว่าฮาร์วีย์จะต่อสู้เพียงลำพังกับคู่ต่อสู้ที่มีความแข็งแกร่ง...ก็ไม่มีใครบ้าพอที่จะไปต่อกรกับเขาได้ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ยังไม่อยากตาย“ไปคุกเข่าข้างนอกโน่น” ฮาร์วีย์สั่งในขณะมองดูฝูงชนอย่างไม่แยแส"คุกเข่าเหรอ?"เมื่อเหล่าสาวกได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเดือดดาลมากพวกเขาเป็นสาวกระดับสูงและทรงพลังของโกลด์เด้น พาเลซ แต่ฮาร์วีย์กลับดูถูกพวกเขาอย่างเปิดเผย โดยออกคำสั่งให้พวกเขาออกไปคุกเข่าอยู่ข้างนอก!ช่างตลกสิ้นดี!"รุมมันเลย!"“แกจะต้องชดใช้ที่มาดูถูกพวกเราแบบนี้!”“เขาต่อสู้กับพวกเราทุกคนไม่ได้หร