ปกติ... คือแอบรัก | CHAPTER 6 | ยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว

CHAPTER 6

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว

แม้ยังไม่เข้าใจแต่เรนก็เลือกที่จะเดินตามร่างสูงไป ทิ้งไว้เพียงคำถามให้บรรดาสายตาสงสัยใคร่รู้ต้องทำการบ้านกันเอาเอง และเมื่อทิ้งห่างจากระยะการรับรู้ของเพื่อนปีหนึ่ง เธอก็รีบเดินตีคู่เงยหน้าขึ้นมองคนข้างกาย

            “เพลิงมีอะไร?”

            “ไอ้เติร์กจะคุย”

            “เพลิงเป็นอะไร?” คนตัวเล็กเปลี่ยนคำถามเมื่อสังเกตเห็นว่าเครื่องหน้าหล่อเหลายังคงมีสีหน้าเรียบตึง

            “ไม่ได้เป็น” เพลิงตอบปัด แต่หญิงสาวก็ขมวดคิ้วจ้องไม่เลิก

            “โกหกเห็น ๆ เราอยู่กับเพลิงมาตั้งกี่ปีทำไมจะไม่รู้”

            เพลิงเบื่อกับการรู้ทันไปหมดทุกเรื่องของอีกฝ่าย ไม่ว่าเขาจะโกรธ โมโห เศร้า ดาวน์ กระทั่งว่าดิ่ง ตากลมใสแจ๋วคู่นี้ก็คล้ายกับว่าสามารถสแกนมองทะลุได้ถึงข้างใน

            “ทำไมไม่รับสาย?”

            “…” คำถามตรงไปตรงมาทำให้คนฟังเข้าใจในที่สุดว่าเพราะเหตุใดเพลิงถึงได้หงุดหงิดใจนัก ตอนแรกเรนไม่คิดว่าจะมีคนไม่พอใจ ทว่าได้เห็นแบบนี้ ยิ้มหวานชนิดหนึ่งก็ผุดพรายบนใบหน้าขาวเนียนโดยอัตโนมัติ “เพลิงโกรธเหรอ?”

            “ไม่โกรธ แค่ถามว่าทำไมไม่รับสาย” คนแบบไอ้เพลิงเนี่ยนะจะโกรธกับอีเรื่องขี้ปะติ๋วแค่นี้

            “เราปิดเสียงเลยไม่ได้ยิน” เรนให้การอธิบาย “สรุปว่าโกรธอะไร?” เธอไม่ได้รับข้อมูลรายละเอียดในแชต มีแค่สติกเกอร์หมีหัวร้อนโง่ ๆ กับแจ้งเตือนมิสคอลเท่านั้นที่บ่งบอกถึงสถานการณ์

เพลิงไม่อยากแจกแจง แต่นึกถึงหน้าขาวแป้นที่ยิ้มกว้างกับคนอื่นเมื่อครู่นี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะประชด “ใครที่ไหนบอกว่าอยากให้เรานั่งกินข้าวเป็นเพื่อน?”

            “เราไม่ได้นัดกันสักหน่อย” เรนเถียง เพิ่งรู้ก็ตอนนี้ว่าอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่ได้เห็นเป็นเพราะอะไร

            “เมื่อวานเธอพูด”

            “เราบอกว่าอยากให้เพลิงนั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ‘บ้าง’ ต่างหาก” ก็หากว่ามีการนัดกันจริง เธอจะเทอีกฝ่ายได้อย่างไร

            “ช่างมัน” เพลิงขี้เกียจคุยในหัวข้อเดิม เขาไม่ได้โกรธเรื่องนั้นเพราะเป็นฝ่ายเสนอหน้านั่งรอเอง แค่หงุดหงิดอะไรสักอย่างที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร

            “งั้นคืนนี้เรากินมาม่าหม้อไฟไหม? เราจะทำให้เพลิงกิน”

            ทว่าข้อเสนอสุดพิเศษก็ดังมาจากคนตัวเล็กที่เอียงคอรอง้อโดยไม่จำเป็นต้องถามหาเหตุผล จะเรื่องอะไรก็ได้ทั้งนั้น เรนถนัดเรื่องง้องอนมาแต่ไหนแต่ไร เอาใจนิดหน่อยเพลิงก็กลับมาอารมณ์ดีได้ไม่ยากเย็น

            “ไม่อยากกินเหรอ?” ก็หากไม่อยากกินคงแปลกน่าดู เพราะไม่ว่าเรนจะเสนอตัวทำอะไรให้กิน เพลิงก็มักจะตอบรับเสมอ แน่นอนว่าเป็นอย่างที่หญิงสาวคิด สุดท้ายร่างสูงที่เดินจ้ำอ้าวอยู่ข้างกายก็บอกปัดเสียงเรียบ

“ไม่มีหม้อ”

            “ไปซื้อไหม?”

            “ไว้วันหลัง วันนี้ไม่ว่าง”

            “ทำไม? ไปเที่ยวเหรอ?”

            เรนรู้ดีว่าเพลิงเป็นหนุ่มปาร์ตี้ของแท้ อาจเพราะช่วงวัยที่กำลังคะนอง ประกอบกับเพื่อนหมู่มากเป็นผู้ชาย แม้จะห่างกันไปนานกว่าปี แต่ในโซเชียลชายหนุ่มก็มีอัปเดตให้คนทางไกลอย่างเธอได้เห็นอยู่เสมอ

            “ไปกับเพื่อน…” คนช่างซักหยั่งเสียงถาม ยิ้มหวานยังประดับบนใบหน้าเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร “หรือไปกับสาว?” ก็ใช่อีก… นอกจากเรนจะรู้ว่าเพลิงเพื่อนเยอะ เธอรู้มาตลอดว่าเพลิงเป็นพวกเจ้าชู้เงียบ ปากบอกไม่มี แต่ของไม่เคยขาดอะไรทำนองนั้นเลยทีเดียว

            “ไปกับเพื่อน” เพลิงตอบด้วยความสัตย์จริง ทว่าตอนนี้เองที่มีคนทำตาละห้อย ปั้นหน้าน่าสงสารขึ้นมา

            “แบบนี้เราก็อยู่คนเดียวสิ”

            “เห็นมีเพื่อนเยอะแยะ ไม่น่าจะเหงา”

“คนอื่นเพิ่งเป็นเพื่อนได้วันเดียวเอง จะสู้อยู่กับเพลิงได้ไง?”

“…” ร่างสูงหันมองคนช่างประจบอย่างไม่ศรัทธาในคำที่ได้ยิน เพลิงเห็นอยู่กับตาว่าเมื่อครู่มีคนแจกยิ้มเรี่ยราด หุบปากไม่ลงแม้แต่วินาที

ทว่าบทสนทนาระหว่างทั้งคู่ก็ชะงักหยุดลงเมื่อเดินถึงที่หมายในที่สุด

และการปรากฏตัวของร่างเพรียวบางในชุดนิสิตไร้ชอปคณะสวมทับก็ดึงความสนใจของผู้ร่วมโต๊ะให้หันมองเป็นตาเดียว

“นั่งนี่” เพลิงดันเอวบางให้เข้านั่งร่วมโต๊ะ แสร้งมองไม่เห็นสายตาตั้งคำถามของทุกคน หากจะมีใครมารยาทงามก็คงเป็นคะนิ้งที่อัธยาศัยดีเป็นปกติ

            “มาเรียนวันแรกเป็นไงบ้างเรน?”

            “ก็ดีนะ แต่เรายังจำชื่อเพื่อนได้ไม่หมดเลย แถมยังหลงตึกด้วย” เฟรชชีปีหนึ่งตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

            “ให้เพลิงพาเดินทัวร์สักรอบสิ” นิ้งหันพยักพเยิดกับคนที่ว่า “มึงไม่พาเรนไปเดินดูตึกสักรอบ?”

            “มันกลัวสาวเห็นอะดิ” เติร์กตบเข่าฉาด อีกทั้งไม่รอช้าที่จะนำเสนอตัวเอง “ให้เราพาเดินทัวร์ได้นะ รับรองว่าจำได้ทุกตึกแน่นอน”

            “ไม่ต้องเสือก” เพลิงว่า แต่เติร์กก็ยังไม่วายทำทีป้องปากกระซิบ

            “ไม่ต้องไปกับไอ้เพลิงหรอก ไอ้ห่านี่แม่งมีกิ๊กอยู่ทุกคณะ”

            “กูจัดการเพื่อนกูเอง” เพลิงตัดรำคาญด้วยการรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ โดยไม่ทันสังเกตเห็นสายตาของเพื่อนตัวเล็กที่ชำเลืองมอง

            แม้ปากจะยิ้ม แต่สายตาบางชนิดของเรนก็ปิดแทบไม่มิด

“ไม่เป็นไรหรอก เพลิงไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้”

            “ให้เราพาทัวร์ดีกว่า” ขณะเดียวกันเติร์กก็ยังตบเข้าที่อกตัวเอง

            แม้สิ่งที่เอ่ยนั้นเหมือนเติร์กจะพูดเล่น แต่คนฟังรู้ดีแก่ใจว่าเป็นความจริง ไม่ใช่เพราะการขายเพื่อนซึ่งหน้าที่ได้ยิน แต่เรนรู้มานานแล้วต่างหากว่าเพื่อนสนิทมีนิสัยเป็นอย่างไร

            “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จจะพาเดิน” เพลิงเริ่มตักข้าวกินอีกครั้ง ท่าทางหงุดหงิดเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง

            ขณะที่เรนก็ตั้งคำถามเข้าประเด็นในที่สุด

“เพลิงบอกว่าเติร์กมีเรื่องจะคุยกับเราเหรอ?”

            “กู?” เจ้าของชื่อชี้นิ้วเข้ากลางอก ตีหน้าเหลอหลาหันมองเพลิง “กูเหรอ?”

            “มึงไง” เพลิงตีหน้ามึน ยิ่งทุกสายตาย้ายมามองที่เขาอีกครั้งก็ยิ่งต้องหน้าด้านเข้าไว้ “มึงเรียกเพื่อนกู”

            “กูเรียกมาทำไม?” เติร์กงง!

            “…” เพลิงเงียบเสียงอยู่อึดใจ เมื่อนึกได้ถึงบทสนทนาเมื่อครู่ก่อนจึงยกขึ้นเป็นข้ออ้าง “ถามเจ้าตัวเอาเองว่าจะยอมช่วยไหม คอนเทนต์ไรนั่น”

            “อ๋อ…” เติร์กพลันเปลี่ยนท่าทีโดยอัตโนมัติ ท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยหวังผลเริ่มเข้าแทนที่ในสีหน้าทันที “เรนจ๋า”

            “วะ… ว่าไง?” เรนปั้นหน้าไม่ถูกพอกัน แต่ก็ยังยิ้มขันได้เพราะพอเดานิสัยเติร์กได้ในระดับหนึ่ง “มีอะไรให้เราช่วยเหรอ?”

“คืออย่างนี้…” คนต้องการความช่วยเหลือก็รีบเข้าเรื่องเช่นกัน “ตอนนี้เรากำลังหาคนเข้าร่วมถ่ายคอนเทนต์ใหม่ของช่องเรา”

            “มันเป็นยูทูบเบอร์” คะนิ้งอดสงสารไม่ได้จึงช่วยสมทบเสียงเอ่ย “มันอยากชวนเรนไปถ่ายกับมัน”

            “เรนคนเดียวที่ไหน พวกมึงด้วยต่างหาก” เจ้าของช่องค้านเสียงสูง ทว่าการตอบสนองของทุกคนก็ยังเป็นไปในทิศทางเดียวกัน

            “จ้างสักแสน กูถึงจะไป” เทมป์ว่า

            “แพงไปไหมไอ้สัด? สามร้อยกูยังพอให้ได้”

            “งั้นเลิกคุย”

            “เรื่องของมึง กูมีเพื่อนเพลิงอยู่ทั้งคน”

            “กูไม่ไป”

            “พวกมึงนี่แม่งไม่ได้เรื่อง!”

            ระหว่างที่ทุกคนสนทนา คงมีแค่คนนอกที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว เรนจับใจความสำคัญได้เพียงเติร์กต้องการคนถ่ายทำคอนเทนต์เพื่อลงช่องยูทูบ เธอที่ต้องการผูกมิตรกับทุกคนอยู่ก่อนแล้วจึงพลั้งปากเอ่ยโดยไม่ทันยั้งคิด

            “เราช่วยได้นะ อยากให้ช่วยอะไรบอกได้เลย”

            “ฮะ?” ทุกสายตาหันมองเจ้าของเสียงเป็นตาเดียว

            คงมีแค่เพลิงที่เบนสายตาไปทางอื่น ไม่แปลกใจในสิ่งที่ได้ยินเพราะรู้ดีว่าเรนเป็นพวกจุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง และเขาก็หน่ายจะขัดให้เสียเวลา

            “จริงเหรอ?” เติร์กตีหน้าจริงจังทำตาโต ด้วยไม่คาดคิดว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากคนที่เพิ่งรู้จักได้เพียงหนึ่งวัน กระทั่งคนอื่นมีสีหน้าประหลาดใจไม่แพ้กัน

            “ฟังมันพูดก่อนดีกว่าไหม?” คะนิ้งอยากช่วยเพื่อนก็จริง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะค้านเสียง “ถ้าเธอรู้อาจไม่อยากรับปากก็ได้”

            “ไอ้นิ้งมึงอย่าขัดได้แมะ!” คนได้ผลประโยชน์ทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความรำคาญใจ ในเมื่อไม่มีใครคิดจะช่วยก็หุบปากกันทีเถอะ เติร์กขอ!

            “คอนเทนต์เกี่ยวกับอะไรเหรอ?” คนมีน้ำใจเริ่มหวั่นวิตก เรนไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องเหลือบ่ากว่าแรง จนได้เห็นท่าทางใบ้กินของทุกคน กระทั่งได้รับคำตอบจากไฉที่นั่งเท้าคางมองมาจากฝั่งริมสุดของโต๊ะ

            “มันจะไปล่าท้าผี”

            “ฮะ?” เรนเกรงว่าจะได้ยินผิดไป แต่ก็มีคนยืนยันคำตอบมาอีกคน

            “ล่าผี” เพลิงพยักหน้าให้ราวกับจะกวนประสาท คิ้วหนากดต่ำก่อนจะรีบขู่สำทับ “บ้านร้งบ้านร้างอะไรแบบนี้”

            “ผีเหรอ?” พลันคนฟังก็ผิวหน้าซีดเผือด ยิ้มแข็งทื่อประดับค้างอยู่บนใบหน้า ทว่าขณะเดียวกันเสียงของเติร์กก็ยังคงรบเร้า

            “เรนช่วยหน่อยดิ ถ้ามีคนน่ารักไปด้วยต้องเรียกคนเข้ามาดูได้แน่  ปกติมีแต่หน้าไอ้พวกนี้ น่าเบื่อจะตาย ไม่กระชุ่มกระชวย…”

            “มึงพูดแบบนี้ทีหลังไม่ต้องมาชวนกูทำอะไรด้วยแล้วนะ” คะนิ้งแหวเสียงใส่ หากจะถามว่าใครสนับสนุนเติร์กสุดก็คงไม่พ้นเธอ

            “กูหมายถึงไอ้พวกนี้ต่างหาก!” เติร์กร้อนรนแก้ตัวหน้าด้าน ๆ ชี้นิ้วไปยังเหล่าชายแท้ทั้งหลายที่ก็ทำหน้าระอาพอกัน แต่คนที่เติร์กให้ความสนใจที่สุดคงไม่พ้นสาวเหนือตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

            “คือเราว่า…” เรนตั้งท่าจะปฏิเสธเมื่อได้รับรู้ถึงความจริง ทว่ามือขาวผ่องก็ถูกฉวยคว้าขึ้นกุม

            “เมื่อกี้เราดีใจนะ อย่าปฏิเสธให้เสียใจดิ” เติร์กทำตาละห้อยร่ำร้องขอความเห็นอกเห็นใจ “ถ้าเธอยอมไปสักคน เดี๋ยวเพื่อนเราจะไปด้วย…”

            “ใครเขาบอกมึง?” เสียงเนือยดังมาจากเทมป์ “ตังไม่ถึงกูไม่ไป”

            “เรื่องไร้สาระกูไม่ไป” ไฉบอกทั้งสีหน้าเฉยชา

            “กูก็ไม่” คะนิ้งไหวไหล่ด้วยสีหน้าของผู้กำชัย

            คำปฏิเสธอย่างพร้อมเพรียงทำเอาเติร์กตบหน้าผาก กลอกตามองบนด้วยความรำคาญใจ “พวกมึงอย่าพูดมากดิ๊ กูกำลังหว่านล้อม”

            “เราว่าทำเรี่องอื่นดีกว่าไหม?” นาทีนี้เรนก็ต้องเลือกข้างเช่นกัน

“กูพนันว่าไม่มีใครเอาด้วยหรอก ถ้าเพื่อนไอ้เพลิงยอมตกปากรับคำมึง กูจะยอมไปด้วยเลย” เสียงของคนที่เพิ่งเดินมาถึง ดึงทุกคู่สายตาให้หันมอง

            “มึงพูดแล้วนะโป”

            “กูมันคนจริง พูดแล้วไม่คืนคำ” ร่างระหงสูงในเสื้อนิสิตตัวโคร่งกับทรงเอตัวสั้นไหวไหล่ไม่ยี่หระในคำท้าทายของตัวเอง

อาโปมาทันได้ยินบทสนทนาที่ดังไปสามบ้านแปดบ้านพอดิบพอดี เธอเป็นหนึ่งในคนที่ฟังเรื่องนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ใครบ้าจี้รับปากช่วยไอ้เติร์กก็ถือว่าใจดีผิดมนุษย์มนา…

            “ถ้าอาโปไปด้วย เราไปก็ได้นะ”

            “หา!” / “ฮะ?”

            ทว่าคำตอบจากปากคนตัวเล็กกลางวงสนทนาก็ทำเอาทุกคนร้องเสียงหลง เรียกสายตาของคนอื่นในบริเวณใกล้เคียงให้หันมอง ขณะเดียวกันเจ้าของคำท้าทายก็ถึงกับทำกระบอกกระดาษเขียนแบบหลุดจากมือ

            “หยิกกูที” โปกะพริบตาถี่ ๆ ตีแขนเพลิงซึ่งนั่งใกล้สุดให้ช่วยปลุกเรียกสติ ทั้งยังอดไม่ได้ที่จะกระซิบเสียงถาม “เพื่อนมึงเป็นแม่พระกลับชาติมาเกิดเหรอเพลิง?”

            “…” เพลิงไม่รู้จะตอบกลับว่าอย่างไร ขณะที่คนอื่นพากันตกใจ เขาค่อนข้างแน่ใจว่ายายเด็กดอยจะตกปากรับคำหาเรื่องใส่ตัว

            “ถ้าไปคนเดียวเราไม่กล้า แต่ถ้าไปหลายคนก็… ก็น่าจะโอเคไหม?” เรนอึกอัก สลับสายตามองเพื่อนใหม่ทีละคน เธอแค่อยากช่วยมันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรือ

            “หาเรื่องใส่ตัว” เพลิงเป็นคนเดียวที่ยังคงมีสีหน้านิ่งสนิท แต่คนตัวเล็กก็รีบหันถามความเห็น

            “เพลิงไปด้วยกันสิ”

            “ใครรับปากใคร ก็จัดการตัวเอง” เรื่องอะไรที่เพลิงต้องไปด้วย เขาเอาเวลาไปนอนให้เต็มคราบไม่ดีกว่าหรือไง

            “เพลิงไม่ไปจริงเหรอ?”

            “…” ทว่ามือบางซึ่งวางเหนือหน้าขา ประกอบกับตาใสแจ๋วที่จ้องมองเขา ก็ทำเอาเพลิงผ่อนลมหายใจในสีหน้าหนักอก เรนดื้อมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งยังชอบใช้ลูกอ้อนร้องขอในสิ่งที่ตนเองต้องการเสมอ ไอ้นิสัยช่วยเหลือคนไม่เข้าเรื่องแบบนี้ก็แก้ไม่ได้ ดื้อฉิบหายจริง ๆ

            “ว่าไงไอ้เพลิง คนเขาอุตส่าห์ชวนมึงเนี่ย?” คนได้ผลประโยชน์สูงสุดในที่นี้รีบไซโค แม้จะโดนปฏิเสธทุกครั้ง ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้งก็ตามที

            ทว่าคราวนี้ทุกคนกลับต้องประหลาดใจในคำตอบที่ได้รับ

            “ไปก็ไป” เพลิงพยักหน้าส่ง ๆ “แต่บอกก่อนว่ากูไม่ทำเหี้ยอะไรพิเรนทร์ ๆ”

            “ไอ้นิ้ง! มึงอัดเสียงมันดิ๊!” เติร์กละล่ำละลักหลับหูหลับตาตบโต๊ะเรียกคะนิ้งเป็นการใหญ่ “มึงพูดแล้วนะไอ้เพลิง กูมีหลักฐาน!”

            “อืม” เพลิงไม่สนใจจะต่อความยาวสาวความยืด ร่างสูงหยัดกายขึ้นยืนคว้าจานข้าวผละเดินไปเก็บโดยไม่ใส่ใจเสียงกรี๊ดกร๊าดของไอ้ตัวต้นเรื่องที่ได้คนเข้าร่วมแล้วถึงสามคน

            “เพลิง”

            “ว่า?” เพลิงไม่ต้องหันมองก็รู้ว่าใครวิ่งตามมา และแค่ได้เห็นใบหน้าขาวเนียนที่กำลังยิ้มแป้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะกดสายตามอง  “หาเรื่องใส่ตัว”

            “เราอยากช่วย จะได้สนิทกับเพื่อนเพลิงเร็ว ๆ ด้วยไง”

            “…” เพลิงส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย แต่ก็คร้านจะขัดศรัทธา

            “ถ้ามีเพื่อนเยอะ เราจะได้ไม่ต้องรบกวนเพลิงบ่อย ๆ” เรนบอกด้วยความจริงใจ จะให้เธอร้องหาเขาในทุกเวลาที่ตัวเองต้องการได้ยังไง

            “แล้วนี่ไม่รบกวน? สุดท้ายเราก็ต้องไปกับเธอ” เพลิงว่า และเพียงเขาพูดแค่นี้ คนตัวเล็กก็ปั้นหน้าบึ้งเมินมองไปทางอื่น

            “ไม่ได้บังคับสักหน่อย เพลิงไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปสิ”

            “เราไม่ไป แล้วใครจะดูแลเธอ?”

            “เราไม่ใช่เด็กสักหน่อย ดูแลตัวเองได้”

            “…” ร่างสูงเท้าสะเอวหรี่สายตามองสารรูปของหญิงสาว ก่อนคำถากถางจะมาถึงในวินาทีเดียวกัน “แค่มดไต่ ยุงตอม เธอยังวิ่งหาเรา นับประสาอะไรกับเรื่องนี้”

            “เวอร์มาก!” เรนเถียง เธอเป็นแบบนั้นเสียที่ไหน “ทำแบบนี้ไม่ดีตรงไหน เราจะได้มีเพื่อนคนอื่นบ้างไง”

            “…” เพลิงไม่ตอบ

            แต่แค่ได้เห็นใบหน้าขาวเนียนเมินมองไปทางอื่น แค่เห็นริมฝีปากอิ่มโค้งคว่ำ ก็ทำให้เขาอดเห็นใจไม่ได้ เข้าใจดีว่าหญิงสาวหมายความว่าอย่างไร

วินาทีต่อมาเพลิงก็กอดคอคนตัวเล็กเข้าหาตัว เริ่มพาออกเดินโดยไม่ใส่ใจสายตาคนมอง

            “อย่ากอดแบบนี้สิ ไม่กลัวใครเห็นรึไง?” เรนอึกอักเสียงแผ่ว

            “กลัวทำไม?”

            “เดี๋ยวสาว ๆ ในสต็อกของเพลิงก็พากันเกลียดเรา” หลายครั้งหลายหนเธอมักเป็นตัวปัญหาในเรื่องผู้หญิงของเพลิงเสมอ แม้เรื่องหึงหวงจะผ่านมานับครั้งไม่ถ้วน แต่จะผ่านไปอีกสักกี่สิบครั้งก็ยังไม่ชิน

            “ใครเกลียดเธอ?” เพลิงขมวดคิ้วอย่างไม่ใส่ใจ “คนที่เกลียดเธอ เราจะสุงสิงให้เสียเวลาทำไม?”

            ลาดไหล่แบบบางยังคงหนักอึ้ง ร่างสูงพาเดินลัดเลาะออกจากอาคารแคนทีน เพลิงเริ่มอธิบายให้ฟังถึงตึกต่าง ๆ ที่นิสิตนักศึกษาใช้เรียน…

โดยไม่รู้เลยว่าตากลม ๆ ที่เงยหน้าขึ้นมองอย่างตั้งใจฟังนั้น แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างไม่ต่างจากสิบกว่าปีที่ผ่านมา…