ปกติ... คือแอบรัก | CHAPTER 12 | เด็กดอยตาขาว

CHAPTER 12

เด็กดอยตาขาว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เพราะเป็นร้านที่เปิดโต้รุ่งเพื่อรองรับลูกค้ายามดึก ร้านราดหน้าเจ้าประจำจึงยังคงมีลูกค้าเนืองแน่นไม่ต่างจากเดิมแม้เวลาจะล่วงเลยผ่านค่อนคืนไปแล้วก็ตาม เสียงเจ้าของร้านยังคงบ่นล้งเล้งอยู่กับลูกจ้าง แสงจากหลอดไฟนีออนก็ยังสว่างจ้าแสบตาราวกับทำการเปลี่ยนหลอดใหม่ในทุกเดือน กระทั่งหน้าตาอาหารแต่ละจานก็ไม่ต่างไปจากที่เคยกิน ทว่าคนกลุ่มหนึ่งที่มุมร้านรู้สึกว่ารสชาติราดหน้าร้านดังในย่านนี้ไม่อร่อยเหมือนเช่นทุกที

สองคนในเจ็ดคนที่นั่งกินไปคุยไปอย่างได้อรรถรสเห็นจะมีแค่เพลิงกับไฉซึ่งกำลังส่งเสียงพากย์บอลลีกอังกฤษที่ถ่ายทอดสดผ่านทางโทรทัศน์ ขณะที่สมาชิกร่วมคณะคนอื่นบ้างก็เขี่ยอาหารในจาน บ้างก็นั่งจ้องกันไปมา ก่อนใครสักคนจะโพล่งขึ้นหลังจากเงียบเสียงกันอยู่นาน

“พวกมึงเห็นใช่ไหม?”

“กูเห็น”

“กูด้วย”

“เราก็เห็น”

“ไร้สาระ”

“…”

“กูไม่เห็นเหี้ยอะไร พวกมึงตกใจนกมันบินก็แค่นั้น” เพลิงเอ่ยในข้อเท็จจริง แต่เพราะการค้านสายตาของทุกคนบ่งชัดว่าเห็นต่าง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสริม “ผีมีจริงท