chapter 2

ใบหน้าคร้ามแกร่งสีแทนแดงคล้ำขึ้นในทันตา ประกายในดวงตาคมกริบดุแข็งกร้าวสาดซัดส่งไปให้กับคนที่ไม่รู้กาลเทศะ เป็นเพียงคู่หมั้นที่ไม่รู้จักสถานะของตัวเอง ชอบทำตัวเป็นแม่ บ่นได้บ่นดี หึงหวงและอาละวาดใส่ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาใกล้เขา ทั้งที่บางคนนั้นเป็นเพื่อนของเขาแท้ ๆ ตอนแรกก็ทำใจได้อยู่หรอกนะ แต่บ่อยครั้งเข้า มันก็อึดอัดและรำคาญใจ จนบางครั้งอยากจะบีบคอระหงนั้นให้หักเป็นสองท่อน

มือใหญ่คว้าเอาผ้ามาคลุมร่างกายอย่างหมิ่นเหม่ “เธอทำอย่างนี้ทำไมไทนี่” ภามถามเสียงลอดไรฟัน พยายามสะกดกลั้นอารมณ์โกรธที่อยากจะลุกขึ้นไปทำร้ายคนตรงหน้าให้มันอยู่ลึกที่สุด นี่ถ้าไม่เกรงใจอาฌอนและอานีน่าละก็ ป่านนี้เขาจับเอาตัวนันทิยาไปปล่อยไว้ที่เกาะไหนสักเกาะแล้วละ ให้อยู่เฝ้าลิงเฝ้าค่างที่เกาะ จะได้ไม่ต้องมาทำให้เขาระอิดระอารำคาญใจอยู่เหมือนทุกวันนี้แน่นอน

“ไทนี่ทำอะไรคะ” แม้จะเจ็บจนใจแทบจะขาด แต่นันทิยาก็ยังเชิดหน้าสูงอย่างไม่กลัวความโกรธของอีกฝ่าย กัดฟันถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างกลับไป

มาถามอย่างนี้ได้ยังไงกัน เป็นคู่หมั้นของเธอแท้ ๆ แต่กลับพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามานอนด้วย แล้วให้เธอจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ อยากถามสักนิดพี่ภามยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า หรือชอบเห็นน้ำตาและความเจ็บปวดของเธอ

“ก็ที่เธอเข้ามาในห้องฉัน แล้วก็ทำร้ายคนของฉันด้วยนี่ไง”

‘คนของฉัน!’

พี่ภามพูดออกมาได้ยังไงกัน นันทิยาตวัดสายตาพิฆาตพร้อมรัศมีแห่งความโกรธแค้นไปมอบให้คนของภาม ถ้าหากว่าสายตาเปลี่ยนแปลงเป็นคมมีดได้ ร่างขาวนวลผ่องอวบอัดไปด้วยสัดส่วนเรือนกายหญิงที่กลมกลึงและน่ามอง อกเป็นอก เอวเป็นเอว พร้อมด้วยสะโพกดินระเบิด คงจะเป็นแผลเหวอะหวะแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ เธอเลยได้แต่คั่งแค้นจนกลายเป็นเปลวเพลิงไฟที่มันลุกไหม้หัวใจตัวเองให้ต้องช้ำชอกจนน้ำตาตกใน

“พี่ภามพูดอย่างนี้ได้ยังไงกันคะ ในเมื่อพี่ภามเองก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน” นันทิยาข่มความน้อยอกน้อยใจและเสียใจที่มันกดอยู่ในอกกัดฟันถามภาพออกไปเสียงสั่นพร่า

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรือคะภาม แล้วเป็นอะไรกับคุณ” ชลดาซึ่งไม่ใส่ใจที่จะหยิบเอาเสื้อผ้าซึ่งกองเกะกะระเนระนาดบนพื้นมาสวมใส่ พาร่างอวบอั๋นขาวนวลผ่องของตัวเองเดินกลับไปที่เตียงด้วยท่าทีสบาย ๆ

“แล้วทำไมถึงได้ทำท่าหวงคุณเหมือนกับหมาบ้าเลยล่ะค่ะ”

นันทิยาที่มีอารมณ์โกรธเหมือนไฟกองใหญ่ที่รอเวลาปะทุอยู่แล้วยิ่งทวีขึ้น ลมหายใจหอบแรงรัวเร็ว ถ้าหากมีแสงไฟมากพอจะได้เห็นว่าวงหน้าของเธอนั้นแดงก่ำไล่ลงไปถึงลำคอ ประกายในดวงตากลมโตวาววับเปล่งประกายเจิดจ้าเหมือนกับดวงตาแม่เสือหวงลูก อยากตบหน้านังผู้หญิงหน้าไม่อายที่ยังไม่ยอมสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย จนหน้าเป็นรอยขีดข่วนหมดสิ้นความสวยไปเสียเลย แต่คงทำได้แค่ขบกัดฟันบนริมฝีปากเท่านั้น เมื่อข้างกายเธอคนนั้นมีคนที่เธอรักคอยปกป้อง

“หมาบ้าตัวที่คุณถามชื่อไทนี่ เป็นคู่หมั้นผมเองแหละดา คู่หมั้นที่ชอบทำตัวเป็นยายแก่จอมจุ้นจ้าน น่าเบื่อ น่ารำคาญ ไม่รู้เมื่อไหร่จะไปให้ไกลๆ เสียที วุ่นวายจะตายห่าอยู่แล้ว” ภามพูดอย่างไม่คิดที่จะถนอมน้ำใจคนฟังเลยสักนิด

เจ็บปวดแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดสดๆ กับคำพูดไร้เยื่อใยที่ออกมาจากปากหนา แพขนตายาวงอนสะบัดถี่ยิบไล่ม่านน้ำตาที่เอ่อไหลล้นคลอเบ้า รีบเมินหน้าหนีก่อนที่น้ำตาซึ่งพยายามกักเก็บไว้จะไหลซึมออกมาเป็นสายตามร่องแก้มให้อีกฝ่ายได้สมน้ำหน้า

“แหม...มีด้วยหรือคะคนอย่างนี้ รู้ว่าเขาไม่ชอบแล้วยังจะมาทำท่าหึงหวงใส่อีก” ชลดาเอ่ยถามเสียงมีจริตจะก้าน ปลายนิ้วยาวเรียวลูบไล้อกกว้างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ แข็งกระด้างอย่างที่เขาเรียกกันว่าซิกแพ็ก เอียงศีรษะมองนันทิยาด้วยสีหน้าและแววตาดูถูกหยามหยันและระอิดระอาใจ

“อย่างนี้เขาเรียกว่าคนหน้าไม่อาย เอ๊ะ...หรือว่าไม่ใช่ค่ะ ต้องเรียกว่าหน้าด้านหรือเปล่า”

น้ำเสียงนั้นใสเหมือนน้ำที่อยู่ในแก้ว บาดลึกเข้าไปถึงหัวใจนันทิยา จนเธอทั้งเจ็บหัวใจและอับอายจนไม่รู้ว่าจะยืนอยู่ได้ยังไงแล้ว ดวงตากลมโตส่งประกายสายตาตัดพ้อต่อว่าไปยังคู่หมั้นหนุ่มที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย

ปลายมือใหญ่จับรั้งปลายคางมนของแม่สาวปากเสียขึ้น พร้อมกับใบหน้าคร้ามแกร่งโน้มลงไปจนเกือบจะประทับริมฝีปากสีแดงสดบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ แต่อีกฝ่ายมีจริตจะก้านพอที่จะเอียงหน้าหลบ เลยทำให้จุมพิตนั้นถูกแก้มนวลปลั่งแทน

“คิคิ แหม...ภามขา จะทำอะไรหัดเกรงใจคู่หมั้นหน่อยดีไหมคะ ดูซิมองมาตาละห้อยเชียว สงสัยว่าอยากจะอยู่ตรงนี้กับคุณแทนดานะคะนี่”

ชลดาเอ่ยพูดเสียงหวานกับภาม แต่กลับมองนันทิยาอย่างสมเพชและสะใจ มือเล็กเรียวเริ่มไม่อยู่นิ่ง ขยับเคลื่อนไหวไปตามเรือนกายใหญ่และแข็งแกร่งอย่างแสนจะคิดถึงรสเสน่หาอันเร่าร้อนแสบสันถึงพริกถึงขิงที่ภามมอบให้อย่างที่เธอลืมไม่ลงเลยทีเดียว

แค่เห็นหน้าภามในครั้งแรกแม้เพียงแค่อยู่ไกลๆ แต่รูปร่างร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทย ลักษณะท่วงท่าอันงามสง่าเรียกความสนใจจากเธอได้ชะงัก เมื่อได้เห็นใกล้ๆ หัวใจก็มีอันสะดุด เผลอมอบให้ชายหนุ่มไปโดยไม่ทันจะรู้ตัว ได้แต่เสียดายอยู่เสมอ เพราะแม้เธอจะทำงานในเอเจนซี่ที่ชายหนุ่มไปติดต่องานด้วยเป็นประจำ ทว่าสายงานของเธอกลับไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับภามเลย ได้แต่แอบคอยมองดูอยู่ห่างๆ ด้วยความหวัง เมื่อฟ้าประทานคู่ที่แสนจะหล่อล่ำและเลิศเลอเพอร์เฟคมาให้แล้ว ทำไมถึงให้เธอนั้นต้องแอบดูอยู่ห่างๆ ด้วย จะต้องมีโอกาสให้เธอได้ใกล้ชิดและหนึ่งในใจของเขาสิ

เหมือนคำภาวนาเป็นผล ฟ้าเป็นใจให้ เมื่อเธอจำต้องเดินทางไปติดต่องานที่ต่างประเทศ ได้นั่งเครื่องลำเดียวกันกับภาม อุบัติเหตุแห่งรักที่เธอสร้างขึ้นจึงเกิดขึ้น จากเพียงแค่พูดคุยกับแบบเพื่อนธรรมดาบนเครื่อง เลยมีการนัดแนะเพื่อสานสัมพันธ์ต่อระหว่างการเดินทาง เป็นเพราะเธอที่พลาดถูกเฒ่าหัวงูที่ติดต่องานด้วยวางยาปลุกเซ็กส์ประจวบกับภามที่เพิ่งจะคุยธุรกิจเสร็จออกมาเจอพอดีเลยช่วยเหลือเธอเอาไว้ได้ และนั่นก็เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาพาเธอมาต่อยังเกาะส่วนตัวด้วย

ด้วยคุณสมบัติทางด้านร่างกาย ต่อด้วยคุณสมบัติทางสังคมเรียกได้ว่าภามเป็นชายหนุ่มที่ผู้หญิงทุกคนไม่มีใครกล้าที่จะเมินหน้าหนี เธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่มีภาษีมากกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยคบหามา แม้กระทั่งผู้หญิงที่เป็นเลขาส่วนตัวที่พ่วงเอาตำแหน่งคู่หมั้นด้วย เพราะเธอเป็นลูกสาวของเจ้าของเอเจนซี่ที่เขาต้องติดต่องานและยังเป็นหลานของนักธุรกิจมีชื่อของเมืองกรุง ลุงเธอก็รู้จักกับบิดาของภาม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นภามจะต้องเกรงใจ ที่สำคัญอีกอย่าง คือพรหมจารีของเธอภามเป็นคนได้ไป