LOGINShare
chapter 15
Last Updated:
2024-11-26 10:50:35“คิดจะทำอะไร ไม่กลัวโดนฉันปล้ำบนพื้นทรายหรือไง เอ๊ะ...หรือเธอติดใจ อยากลองสักครั้ง” ยอมคลายร่างอรชรจนสองเท้าบอบบางเหยียบพื้นทราย “ได้สิ จะเอารสชาติแบบไหนล่ะ ดุเด็ดเผ็ดมัน หรือวาบหวามซาบซ่านตรึงใจดี” จูบไซ้คลอเคลียบนแก้มนุ่มเรื่อยลงไปขบกัดซอกคอระหง ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้บัวตูมเต่งตึงอย่างหนักหน่วงจนคนตัวเล็กสั่นสะท้านไหว
“ปะ...เปล่านะ แค่ฉัน...ฉันอึดอัด หายใจไม่ออกก็เท่านั้น” ตอบกลับเสียงอ่อยและตะกุกตะกัก ด้วยวาบหวามปั่นป่วน เมื่อคนตัวใหญ่ลูบไล้ฝ่ามือคลึงเคล้นไปทั่วร่าง เน้นหนักที่อกอิ่มนุ่มนิ่ม จนสมองหมุนเร็วจี๋ราวกับล้อรถที่วิ่งลิ่วไปอย่างไร้เบรก เพื่อพาตัวเองให้รอดพ้นจากสถานการณ์อันตรายนี้ให้จงได้ เริ่มสะดุดบางทีก็ขาดตอนไปเสียเฉย ๆ คล้ายแผ่นเสียงตกร่อง
“งั้นเธอก็ตอบมา...ทำงานให้ใคร” ปล่อยเวลาให้ยืดเยื้อนานเกินไปแล้ว สมควรแก่เวลาเชือด...ไก่!
อยากรู้ว่าเธอทำงานให้ใครงั้นหรือ อืม...เอาใครดี ฟันซี่เล็กขบกัดกลีบปากจนเจ็บ แต่นึกไม่ออกว่าจะอ้างชื่อใคร ที่มีน้ำหนักทำให้คนตรงหน้าเชื่อได้
“ว่าไง” ถามซ้ำ รวบสองมือเล็กที่ทำเหมือนจะลูบไล้กายเขา ทว่าแม่ตัวเล็กกลับกดปลายเล็บลากจนเขาสะดุ้งอยู่บ่อยครั้งไว้ในมือใหญ่เพียงข้างเดียว นิ้วยาวร้อนผ่าวไล่เรื่อยลงไปตามขอบกางเกงยางยืด “หรือจะให้ฉัน...” สอดแทรกล่วงล้ำไปลูบไล้ผิวเนื้อเนียนนุ่ม
“ยะ...ยอมแล้ว ๆ บอกแล้ว บอกแล้ว” กฤติการีบบอกปากสั่นเสียงเครือ ลิ้นพัวพันกันจนจับคำพูดแทบไม่ได้ น้ำหูน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ชะโงกหน้าไปจนแนบชิดหูใหญ่
“ฉันทำงานให้กับ...งับ!!!” กัดงับเข้าที่ใบหูใหญ่ ทุ่มลงไปเท่าที่เรียวแรงของตัวเองจะมีได้ ถือโอกาสดึงแขนออกจากการจับกุม ยกขึ้นโอบรอบบ่ากว้าง โถมร่างเล็กเพรียวเข้าหาร่างหนาแกร่ง พร้อมเข่าที่ยกงอขึ้นมากระทุ้งไปบนกายใหญ่อย่างไม่สนใจว่าจะถูกตรงส่วนใด ขอแค่ให้ถูกก็เป็นพอ
ปึก!!
ถึงเขาจะระวังตัวอยู่แล้ว ทว่าเผลอไผลไปกับคำตอบที่จะได้รับ จนพลาดท่าเสียทีให้ยายตัวเล็กจอมแสบจนได้ กายหนางอขดราวกับกุ้งถูกต้ม และทรุดลงมาอย่างรวดเร็วด้วย ความจุกเจ็บ จนหายใจแทบไม่ออก
ยังไม่ทันจะได้ฟื้นตัว แม่ลูกไก่ตัวแสบที่ยังไม่สาแก่ใจ ก็เธอถูกลวนลามนี่น่า แม้จะภายนอกก็ตามทีเถอะ แต่ทำให้ระบบภายในร่างปั่นป่วนไปจนทั่วจนถึงหัวใจ แล้วยังขู่จะปล้ำเธอกลางหาดทรายนี่อีก อย่างนี้เอาไว้ไม่ได้ นิ้วเล็ก ๆ ทั้งสองมือ สิบนิ้วกางออกทาบและข่วนไปบนหน้าไอ้ยักษ์ใหญ่ ก่อนรวบเสื้อผ้าที่มันแยกห่างจากกัน วิ่งหนีอย่างรี่อย่างไม่เหลียวหลังกลับมามอง
“ยายตัวแสบ” อันเจโล่กัดฟันลุกขึ้นยืน ฟาดงวงฟาดงาด้วยความหงุดหงิดระคนเจ็บน่ะใช่ แต่เป็นเจ็บใจมากกว่าเจ็บกาย คอยดูนะเจออีกทีเมื่อไหร่ เขาจะหั่นยายตัวแสบนั่นออกเป็นชิ้น ๆ กินให้หมดจนเหลือแต่ก้างเลยคอยดู
“ฝากไว้ก่อนเถอะยายตัวแสบ!!”
“เมื่อคืนแกไปไหนมาลูกไก่ รู้ไหมฉันมานั่งรอเกือบสองชั่วโมง ดีนะที่แค่ถูกยุงกัดจนหมดเลือดไปหลายลิตร ไม่ถูกมันหามเข้าป่าไปดองไว้กัดหลาย ๆ คืน” ทันทีที่เดินเข้ามาในร้านเพื่อนสาว ไม่ทันจะหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ด้วยซ้ำ แสงกล้าก็เอ่ยถามอย่างไม่ทันสังเกต สีหน้าของกฤติกานั้น นอกจากจะไม่พร้อมรับแขกแล้ว ยังไม่พร้อมจะให้คำตอบใครด้วย
นัยน์ตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วร้าน ซึ่งตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาจนบ่ายคล้อยแล้ว แต่ทำไมร้านเพื่อนเขาถึงได้ไม่มีลูกค้าสักราย ผิดกับร้านอื่น ๆ ที่แม้ไม่มีลูกค้าเต็มร้าน แต่ก็ยังพอมีให้อุ่นใจ เรียกได้ว่ามีคนสองคนพอเป็นยันต์กันผีได้ ก่อนหันมาหาแม่เพื่อนสาวที่ยังไม่ตอบคำถามของเขา
“เฮ้ย!! ลูกไก่ แกเป็นไรวะ หน้าตาบูดบึ้งตึงอย่างกับไปโกรธใครมาสักสิบปีสิบชาติงั้นแหละ” แสงกล้าก้มหน้าลงไปถามซ้ำอีกรอบ แต่เหตุไฉนเขาถึงยังไม่ได้รับความสนใจอีกเหมือนเดิม จนเริ่มรู้สึกถึงกระแสคลื่นลมอันรุนแรงปานพายุใต้ฝุ่นกำลังก่อตัวที่แผ่กระจายมาจากตัวแม่เพื่อนสาว ซึ่งนั่งหน้าบึ้งตึงงอง้ำราวกับเจ้าด่างถูกหมางเมิน
จากสภาพ...นั่งตัวตรงดิ่งยิ่งกว่าไม้บรรทัดเหล็ก คอแข็งอย่างกับถูกดามไว้ เหนือริมฝีปากสีชมพูอิ่มซึ่งขบเม้มเข้าหากัน ถ้าฟังไม่ผิดน่าจะมีเสียงกัดฟันกรอด ๆ ดังตามติดมาด้วย มีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาจนเต็ม ใบหน้านวลผุดผ่องแดงระเรื่อ นัยน์ตากลมใสเปล่งประกายวาววับเจิดจรัสกล้าแข็ง
เชื่อได้เลยลุคนี้...ไปโกรธใครมาชัวร์ ว่าแต่ใครนะ ทำให้แม่ลูกไก่ตัวเล็กโกรธจัดถึงขนาดนี้ได้
คำเรียกขานและถามของผู้เป็นเพื่อนไม่แตะหลังหูกฤติกาด้วยซ้ำ ด้วยตอนนี้เธอทั้งเครียด อึดอัดและคับแค้นใจ โกรธกรุ่นราวกับในอกมีไฟกองใหญ่สุมอยู่ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ทำให้เธอมีเรื่องให้อารมณ์เสียขนาดหนัก ฉุนจัดจนอยากเตะปากใครสักคน แต่เมื่อคิดประมวลเหตุและผลก็พอจะทำให้เข้าใจได้ แต่เรื่องที่ร้ายหนักกว่าก็เมื่อคืนน่ะสิ...
โอ๊ย!! ปวดหัวจะตายชักแล้ว ทำไมเธอถึงได้ลบเรื่องเมื่อคืนออกไปจากสมองและความรู้สึกไม่ได้สักที ล้างหน้าจนเจลล้างหน้าแทบจะหมดหลอด ฟอกสบู่จนหมดไปสองก้อน หมดยาสีฟันไปหนึ่งหลอดกับน้ำยาบ้วนปากไปอีกสองขวดเล็ก แต่เธอยังรู้สึกเหมือนกับว่าสัมผัสของไอ้ยักษ์ใหญ่ยังติดอยู่ตามทุกส่วนของร่างกาย มือเรียวยกขึ้นปาดเช็ดริมฝีปากแรง ๆ ก่อนปาดไปทั่ววงหน้าที่แดงระเรื่อไม่แพ้ริมฝีปาก อย่างต้องการจะลบเลือนความรู้สึกที่ติดอยู่ให้จางหายไป
แสงกล้าทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะซึ่งเพื่อนสาวนั่งอยู่ ก่อนชะโงกหน้าไปแล้ว...
“ไอ้ลูกเจี๊ยบโว้ย!!!”
“ว้าย!! ตาเถรตกใต้ถุน” ร้องอุทานเสียงดัง สองมือตบบนโต๊ะเต็มแรงและเผลอดันเก้าอี้ไปด้านหลังจนร่างเล็กเกือบจะตกลงมาด้วย
แสงกล้าถึงกับหัวเราะเสียงดังลั่น ลำตัวขดงออย่างกับกุ้งถูกต้มจนสุก หน้าตาแดงปลั่งจรดลำคอ เมื่อได้ยินคำอุทานของเพื่อนสาว เพราะมันดันไปเหมือนกับแม่ของเขาซะเหลือเกิน ยามที่ท่านตกใจหรือถูกใครจี้เอวก็จะอุทานคำนี้ออกมา
“ไอ้เวรกล้า!!” กฤติกาชี้หน้าคนเรียก ซึ่งยังหัวเราะเสียงดังราวกับฟ้าจะผ่า หน้าตาแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาไหล ลำตัวคดงอ หน้าตาขึงเครียด หน้าตางอง้ำยิ่งกว่าตาหมารุก “ไอ้เพื่อนเวรตะไล ตกใจหมดเลย เดี๋ยวปั๊ด...ยันโครมกับบาทาเลยแกนี่ คนยิ่งรมณ์ไม่ดีอยู่”
“โอ๊ะโอ่...ใครนะทำให้เพื่อนฉันอารมณ์ไม่ดีได้ ใครนะ...ไม่กลัวตาย ทำให้เพื่อนสาวจอมโหดของฉันโกรธจนถึงขนาดนี้” แสงกล้าถามเหมือนกระเซ้าแหย่ ตาก็ไม่ได้จ้องจะจับผิด ทว่า...เมื่อมองไปแล้วก็ต้องหยุดชะงัก เพราะบริเวณลำคอกฤติกามีรอยแดงเป็นจ้ำเหมือนถูกใครขบกัดมาอย่างนั้นแหละ คงไม่ใช่...
Related chapters
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 16
“เฮ้ย!! อย่าบอกนะยายลูกเจี๊ยบ แกไปถูกใครจับปล้ำมาน่ะ”คำที่เพื่อนเอ่ยถาม เหมือนมีดปลายแหลมมาสะกิดต่อมความรู้สึก ที่เธอพยายามจะจับใส่กล่องลั่นกุญแจและโยนเจ้าลูกกุญแจทิ้งไป ก่อนฝังกลบให้อยู่ในซอกส่วนลึกสุด ๆ ในที่ซึ่งจะไม่มีอะไรหรือใครไปควานหามาได้ แรงกดดันมาจากไหนไม่รู้โอบล้อมรอบเรือนกาย อึดอัดจนหายใจไม่ออกเอาเสียเลย“แกจะบ้าหรือไงไอ้ผิวหมึก ถามอะไรบ้า ๆ อย่างนี้ ฉันเป็นลูกผู้หญิง มีพ่อมีแม่นะโว้ย จะไปทำอย่างที่แกว่าได้ยังไง” ตวาดแว้ดใส่คนถามเสียงขุ่นเขียวกลบเกลื่อนเรื่องที่ถูกถาม แล้วยังตวัดค้อนคม ๆ ส่งให้ ก่อนปรามซ้ำด้วยสายตาแข็งกร้าวอีกตลบ“อ้าว...” แสงกล้าทำหน้าเหรอ “ใครมันจะไปรู้ล่ะ ก็เห็นที่คอแกมีรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ อย่างกับถูกใครประทับจูบแสดงความเป็นเจ้าของมา” สายตาจับจ้องมองอย่างพินิจพิจารณา ก็ได้เห็นถึงความผิดปรกติจากคนตัวเล็กที่ดูหลุกหลิกลุกลนราวกับไปทำอะไรผิดมาอย่างนั้นแหละยิ่งถูกถามก็ยิ่งเข้าตัว “แกมาทำไม ไม่ทำงานหรือไง” กฤติการีบหาทางพาออกนอกเรื่อง“กฤติกา!”“อะไร...เรียกทำไม” ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ผุดลุกเดินไปที่ตู้เหล็กสามชั้นที่ภายในบรรจุเอกสารเกี่ยวกับร้านและรายละเอียดของการ
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 17
ถ้าให้นั่ง ๆ นอน ๆ รอฟังข่าวจากเดโก้และมาริโอ้อยู่ในห้องพัก เขาคงเป็นบ้าแน่ ๆ เลยเลือกที่จะเดินออกมาสูดอากาศอันสดชื่นแจ่มใสด้านนอก แต่ดูเหมือนภายนอกจะทำให้เขาร้อนรนยิ่งกว่าเดิม เดินไปมาก็หลายรอบรอบ สอดส่ายสายตาไปทั่วทุกหนแห่ง ควานหาแม่ตัวแสบ ที่ครานี้ไม่มีเหตุบังเอิญให้เขาได้เจอเธออย่างใจหวังดังเช่นเมื่อคืนเลย กระโดดน้ำทะเลก็หลายรอบแล้ว แต่ยังทำให้ใจที่ร้อนรุ่มอยู่เย็นลงได้เลย จนตอนนี้มานอนอยู่บนเก้าอี้ริมหาดสีส้มสดแล้วก็เหมือนกับเขานั่งอยู่บนกองเพลิงไฟเสียมากกว่าลมทะเลพัดโบกจนต้นตีนเป็ดน้ำ โพธิ์ทะเลและมะพร้าวความสูงลดหลั่น ขึ้นเป็นทิวแถวไหวสะบัด ท้องฟ้าสีฟ้าครามและปุยเมฆสีขาวเป็นกลุ่มก้อนหลากหลายรูปแบบแล้วแต่คนมองจะจินตนาการ ทาบตัดกับน้ำทะเลสีเขียวใสราวกับมรกต แสงตะวันถักทอล้อเล่นบนผืนน้ำเกิดเป็นประกายระยิบระยับไม่ได้ทำให้ใจสดชื่นรื่นเริงขึ้นมาได้เลยกรามหนาขบกัดจนแก้มตอบนูนขึ้นสัน นัยน์ตาคมเข้มสีเทาอมเขียวขี้ม้ากวาดมองไปทั่วหาดที่มีผู้คนมาเล่นน้ำเพียงแค่หยิบมืออย่างหงุดหงิด เขาสั่งให้ลูกน้องทั้งสองคนที่มาด้วย ตามหาแม่ตัวแสบให้พบโดยเร็วไว พร้อมตามข่าวเรื่องการนัดพบซื้อขายข้อมูล แต่ต
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 18
เพราะรู้ว่าคนตัวเล็กนั้นฤทธิ์เดชมากเพียงใด ครานี้ชายหนุ่มเลยไม่ประมาท แหวกว่ายทาบหลังและสอดแขนแกร่งข้างหนึ่งรัดรอบกายอรชร ทาบมืออีกข้างปิดปากอิ่มนุ่มไม่ให้เธอร้องเรียกหนุ่มผิวหมึกให้มาช่วย “ไม่คิดว่าจะเจอกันในเวลาอันรวดเร็วเช่นนี้เลยนะแม่ตัวแสบ” อันเจโล่เอ่ยเสียงทุ้มพร่า พลางแนบปากบนต้นคอนวลเนียน "ฉันนอนคิดถึงรสปากหวานของเธอแทบทั้งคืนเลย เธอล่ะคิดถึงฉันไหม”ถึงไม่เห็นหน้าเพราะถูกจับจากด้านหลัง แต่สัมผัสจาบจ้วงและคำพูดหยาบคายระคนหื่นกระหายอย่างนี้...เธอจำได้ติดหูเลยเชียวหละ ไอ้...ไอ้คิงคองยักษ์ ไอ้ผู้ชายบ้าที่ขู่จะปล้ำ แล้วยังกระทำการอุกอาจหยาบโลนกับเธอเมื่อคืนด้วยอย่างนี้เขาไม่ได้เรียกว่าดวงไม่ดีแล้วล่ะ แต่เรียกว่าดวงซวยแบบโคตร ๆ ซวยเลยต่างหาก เป็นบ้าอะไร ทำไมถึงได้หนีอีตายักษ์เลวนี่ไม่พ้นเสียที ดูสิแค่ได้ยินเสียงเท่านั้น สัมผัสที่เธอพยายามจับมัดใส่กล่องแล้วปิดฝาปิดผนึก โยนลูกกุญแจทิ้งไปก่อนฝังกลบลงไปในดิน กลับเปิดอ้าโดยไม่ต้องใช้ลูกกุญแจด้วย มันจะบ้าเกินไปแล้ว‘ไม่...เลิกคิด ๆ นะยายลูกไก่ เลิกคิดถึงเรื่องบ้า ๆ นั่นได้แล้ว’ถึงตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง ทว่าเมื่
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 19
“อยากให้ฉันทำอย่างนี้กับเธอใช่ไหมตัวเล็ก” ปากหนาร้อนทาบเคลื่อนไปทั่วใบหน้านุ่มนิ่ม ซบซุกกับลำคอระหงขบเม้มผิวเนื้อขาวเนียนเบา ๆ พอให้เป็นรอยเหมือนโดนใครจูบมาเพื่อตีตราจอง ลูบไล้ฝ่ามือไปตามลำแขนกลมกลึง ค่อย ๆ จับลำแขนเสลาให้โอบรัดรอบลำคอแกร่ง เพื่อที่เขาจะได้ไล้ลูบจับต้องกายนุ่มนิ่มอย่างถนัดถนี่‘อือ...ไม่รู้ อย่ามาถามได้ไหม’ กฤติกาซึ่งหลงอยู่กับรสชาติของจุมพิตหวานระคนร้อนที่เหมือนจะสูบเอาเรี่ยวแรงที่มีออกไปจากกายทีละน้อย จิกเล็บบนต้นคอแกร่งระบายความรู้สึกวาบหวามซ่านเสียวที่ไหลพลุ่งพล่านอยู่ในท้องน้อยริมฝีปากอุ่นร้อนขบเคลื่อนมาประกบบนเรียวปากนุ่มอีกครั้ง เมื่อคนตัวเล็กนอกจากไม่ขัดขืนแล้วยังให้ความร่วมมือด้วย ทำให้เขาขบกัดบดคลึงเน้นน้ำหนักลงไปพร้อมเปิดแยกสอดแทรกปลายลิ้นอุ่นชื้นซอกซอนเข้าไปตวัดไล้เที่ยวท่องทั่วโพรงปากนุ่ม กวาดไล้ซึมซับดื่มด่ำกับน้ำผึ้งหวานฉ่ำนุ่มอย่างปลื้มเปรมฝ่ามือใหญ่ลากไล้เรื่อยไปตามลำตัวกลมกลึง ค่อย ๆ สอดเข้าไปครอบครองปทุมถันอวบอิ่ม ส่งแรงฟอนเฟ้นหนักสลับเบา ตั้งแต่ฐานรากจนถึงปลายยอดเม็ดบัวที่ชูช่อไหวระริกสู้มือเสียงครางผะแผ่วไม่รู้จากคนใดดังมาเป็นระรอก กลีบปากอิ่มน
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 20
อันเจโล่ดันกายอรชรให้ถอยห่าง ก่อนจับชายเสื้อยืดขึ้นและดึงออกจากสองแขนกลมกลึง แต่ยังคงให้เสื้อนั้นค้างอยู่บนลำคอระหง เพราะถ้าหากปล่อยทิ้งไป มีหวังมันลอยห่างไปจนตามหาไม่เจอ แล้วทีนี้คนตัวเล็กก็จะต้องเดินแทบจะเปลือยเปล่าอวดเรือนร่างอรชรให้คนอื่นได้เห็น แค่คิดเท่านั้นคลื่นแห่งความไม่พอใจก็ถามโถมมาอย่างเร็วไวอื้อหื้อ...อันเจโล่ถึงกับร้องครางเสียงอู้ในลำคอ ปทุมถันกลมกลึงชูช่อราวดอกไม้ผลิบานอยู่ในมีกรวยสีหวานลอยอิ่มปริ่มน้ำ ผ้าลูกไม้บางเบาแนบไปกับผิวเนื้อนวลเนียน ขับเน้นให้เห็นความงดงามจนไฟในกายหนุ่มถึงกับลุกโชนถึงไม่ได้เปลือยเปล่า อาบน้ำห่มฟ้า แต่ก็เกือบเปลือยอยู่ดีนั่นแหละ กฤติกาอายจนพวงแก้มแดงปลั่งเรื่อยลงไปถึงลำคอ อยากยกมือปกปิดทรวง แต่เพราะสายตาคมเข้มตรึงไว้จนเธอเคลื่อนไหวไม่ได้ จำต้องปล่อยให้พ่อคนตัวใหญ่จ้องเรือนกายราวกับจะทะลุไปถึงเนื้อใน“สวยมาก...” อันเจโล่พูดออกไปพร้อมเสียงคราง ตวัดไล่สายตาเรื่อยลงไป หน้าท้องแบนราบเรียบไร้ไขมันส่วนเกิน รับกับเอวคอดกิ่วและสะโพกอวบอัด ก่อนไล่กลับขึ้นมามองทรวงอกอิ่มอย่างไม่คลาดสายตา ขนาดของมันใหญ่กว่าที่เห็นภายนอกมาก แต่ก็รับกับเอวเล็กคอด สำคัญที่สุ
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 21
“ลูกไก่...ลูกไก่อยู่ไหน...ยายลูกเจี๊ยบโว้ย!!”มีเสียงบางอย่างดังลอยละลิ่วมากับกระแสลม ทำให้คนตัวเล็กที่พลัดตกลงไปในหลุมเสน่หาจนไกลเกือบกู่ไม่แล้ว กลับฟื้นคืนสติขึ้นมาได้เล็กน้อย สอดแทรกมาด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและ...ความอายที่แผ่ซ่านขึ้นราวกับไฟที่ได้รับเชื้อเพลิงชั้นดีแม้พายุจะพัดพาเอาความสยิวซ่านเสียวโหมกระหน่ำมาไม่ขาดสาย กฤติกากัดฟันข่มกลั้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ บอกกับใจว่าเธอจะต้องไม่ยอมพ่ายแพ้แก่เพลิงอารมณ์และคนตัวใหญ่ ซึ่งกระทำหยามเกียรติเธออยู่ ลำแขนเสลาและสองขาเรียวยาวให้เคลื่อนออกจากกายหนาอย่างสุดความสามารถ เมื่อเป็นอิสระได้ก็รีบยกมือขึ้น ฝาดหมัดลุ่น ๆ ไปบนกกหูคนตัวใหญ่ที่ยังคงสำเริงสำราญลุ่มหลงอยู่ในรสเสน่หาจนลืมระวังตัวอันเจโล่แผดเสียงคำราม เมื่อถูกผลักให้พลัดตกลงมาจากหน้าผาสูงลิ่ว กว่าจะฟื้นคืนสติที่มึนงงเพราะฤทธิ์มัดน้อยๆ แม่ตัวแสบก็ว่ายน้ำหนีไปไกลแล้ว ชายหนุ่มไม่เชื่อว่าเขาจะตามจับยายตัวร้ายไม่ได้ แล้วคราวนี้ก็เตรียมตัวเอาไว้เลย จะทั้งพิษและรีดเอาความจริงจากปากอิ่มให้ห้องนอนเร่าร้อนด้วยเพลิงพิศวาสตลอดเท่าที่ต้องการกฤติการู้เพียงแค่วินาทีนี้เธอต้องรีบหนีให้เร็วที
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 22
“อ้าว...ตกลงว่ายังไงกันคุณ” คนที่เหมือนจะเข้ามาเป็นตัวแทรกกลางระหว่างสองคนเอ่ยถาม มองสาวในอ้อมแขนสลับกับคนตัวใหญ่ที่เขาเป็นผู้ชายด้วยกันมองออกแหละว่าไม่พอใจอย่างหนัก วงหน้าถึงได้ถมึงทึง นัยน์ตาฉายแววดุร้ายกราดเกรี้ยวใส่เขาถึงเพียงนี้“โธ่...ลูกไก่ ฉันขอโทษแล้วไง อย่างอนสิ” ทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า ส่งยิ้มหวานๆ ละลายหัวใจคนตัวเล็กอีกรอบ “นะ...กลับห้องเรากันเถอะนะ”คำพูดที่ได้ยิน ทำเอาเอากฤติกาถึงกับไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะเอาคืนคนตัวใหญ่ยังไง... แต่แล้วกลีบปากอิ่มนุ่มก็คลี่ยิ้มเมื่อคิดได้ “ฉันไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน แล้วก็ไม่ได้เป็นแฟนคุณด้วย ถ้าใช่...ฉันก็ต้องรู้จักกำพืด เถือกเถาเหล่าก่อคุณสิ นี่ชื่อคุณฉันยังไม่รู้จกเลย แล้วจะเป็นแฟนกันได้ไง” สวนกลับอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า เชิดหน้าขึ้นสูงอย่างไม่กลัวคอจะหักอันเจโล่แสร้งส่ายหน้าอย่างระอิดระอา “ต่อให้ฉันบอกไปกี่ครั้งๆ เธอก็ยังจำไม่ได้หรอกลูกไก่ เพราะตอนที่ฉันบอกไปนะเรากำลัง...”“หยุด!!” กฤติกายกมือชี้หน้าคนตัวใหญ่ อย่างรู้ตัวว่าตัวเองเสียท่าให้อีตาคิงคองจอมเจ้าเล่ห์เข้าให้แล้ว แต่ชิ...นึกว่าจะยอมแพ้ง่าย ๆ หรือไง ไม่มีทางเสียล่ะ“อ้าว...ทำไมล่ะ”
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 23
“อ้าว...บ้าได้ไง ฉันอยากมีอะไรกับเธอ นี่บ้าตรงไหน เยอะแยะไปที่ผู้ชายเขาจะมีอะไรกับผู้หญิง เอาน่าลูกไก่ เรื่องธรรมดาจะตายไป” อันเจโล่พูดกลั้วหัวเราะในลำคอ ทาบมือเชยคายมนขึ้น ให้เป็นผู้ชายเขาไม่ไว้วางใจทั้งนั้น ดังนั้นต้องแสดงออกให้รู้เสียก่อนว่า...กฤติกานะ เขาหวง อย่าหวังเข้ามาแทรกกลางได้“ถึงฉันจะใหญ่ไปเสียหมด” อันเจโล่เอ่ยน้ำเสียงเหมือนจะหัวเราะได้ ขณะมองใบหน้าแดงปลั่งอย่างพึงพอใจ “แต่เอาเถอะ ฉันจะระมัดระวัง ไม่ทำให้เธอเจ็บมากมายเกินกว่ามดกัด...แล้วหลังจากนั้น ก็คงเป็นเธอเองที่แบบว่า...พาฉันขึ้นสวรรค์ชั้นฟ้า” กระเซ้าหยอกคนตัวเล็กเสียงทุ้ม“คุณ!” กลายเป็นเสียงกระอึกกระอักในลำคอ เมื่อคนตัวใหญ่ก้มหน้าลงมาปิดปากอย่างเร็วไวมือที่ยกขึ้นหมายจะทุบอกกว้างกลับหยุดชะงัก กำหมัดแนบไว้กับอกกว้าง ก่อนเปลี่ยนเป็นแบทาบตามริ้วอารมณ์วาบหวามจากจุมพิตร้อนผ่าวที่ลามเลียอยู่บนกลีบปากอันเจโล่เลาะเล็มขบเม้มกลีบปากอิ่มบนล่างอย่างหนักหน่วง ก่อนเปิดแยกแย้มสอดเรียวลิ้นอุ่นชื้นล่วงล้ำเข้าไปเสาะแสวงหาความหวานจากปานน้ำผึ้ง พลางตวัดกวาดไล้ไปทั่วโพรงปากอุ่นระอุ เกาะเกี่ยวพัวพันกับลิ้นเล็กนุ่ม ดูดดื่มความหวานอย่างหล
Latest chapter
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 35
กฤติกาหายใจหอบพร่า มือใหญ่สำรวจตรวจตราไปทั่วร่าง ลูบไล้ไต่ไปบนเรือนร่างอรชรตรงเข้าครอบครองทรวงอกอิ่มเต็มไม้เต็มมือซึ่งปลายยอดชูชันสนองตอบ ปลุกเร้าเพลิงพิศวาสในกายสาวให้ตื่นจากหลับใหล สองแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบบ่ากว้าง ปากอิ่มแยกแย้มกว้างยิ่งขึ้น เธอหาญกล้าถึงขนาดส่งเรียวลิ้นเล็กเข้าไปสำรวจโพรงปากอุ่น กระหวัดเกาะเกี่ยวกับเรียวลิ้นอุ่นชื้น เรียวนิ้วเล็กสอดแทรกไปพัวพันกับเส้นผมหนานุ่ม บดเบียดแลกจุมพิตกับอันเจโล่จนชายหนุ่มถึงกับเปล่งเสียงร้องคำรามลั่น“ลูกไก่จ๋า...หวานที่สุดเลยรู้ไหม” เอื้อนเอ่ยเสียงแตกพร่า คลอเคลียปากอุ่นระอุไซ้ซุกซอกคอขาว นิ้วยาวหยอกเอินคลึงเคล้นยอดบัวตูมเต่งจนคนตัวเล็กถึงกับร้องครางเสียงหลง ส่งยืนกายสาวเชิญชวนให้เขาได้ลิ้มรสทุกซอกมุมอย่างถนัดถนี่ จนชายหนุ่มถึงกับทนไม่ไหว ประพรมปากอุ่นระอุแนบบนกลีบปากนุ่มอย่างรุนแรงราวกับจะลงทัณฑ์ด้วยความหวานเร่าร้อน แขนแกร่งช้อนร่างบอบบางขึ้นไปทอดตัวนอนบนฟูกใบไม้ ให้แสงไฟสาดส่องมาเพื่อเขาจะได้ยลกายสาวงามสะพรั่งอย่างชัดเจน“คุณอันเจโล่...ไหนคุณบอกว่าจะไม่...” กฤติกาเอ่ยถามเสียงสั่น รีบยกมือปิดบังทรวงอกอวบอิ่มไว้จากสายตาคมวามวาวเต็มไปด้วยคว
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 34
“สัญญา ไม่ปล้ำ...แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำอย่างอื่นลูกไก่นี่น่า” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงพร่าแหบจนน่าตกใจ เงยหน้าขึ้นมองสบกับนัยน์ตากลมใส “แล้วอีกอย่าง...เธอก็ต้องให้ความร่วมมือด้วย เข้าใจไหม”ถ้ามองให้ดีจะเห็นถึงความเจ้าเล่ห์ที่ผุดขึ้นมาในแววตาและรอยยิ้มบนมุมปากหนาหยัก แต่ในตอนนี้เพราะต้องการเอาตัวรอดกฤติกาจึงรีบพยักหน้ารับ “ละ...แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะ” หญิงสาวถามกลับอย่างตะกุกตะกัก“อยู่เฉย ๆ ไม่ดิ้นรนขัดขืน” อดไม่ได้เลยที่จะไม่ไต่มือไปบนผิวเนื้อเนียนนุ่ม“ให้คุณปล้ำฉันง่าย ๆ ใช่ไหมล่ะ”อันเจโล่ถึงกับผ่อนลมหายใจออกจากปอดอย่างหนักอก เรื่องง่าย ๆ ทำไมกฤติกาถึงได้ทำให้กลายเป็นเรื่องยากนักก็ไม่รู้ แค่เขาเอาเสื้อผ้าเธอออกแล้วไปผึ่งไฟให้แห้ง กับการนอนกอดและแตะต้องเธอนิดหน่อยนี่มันทำใจยากนักหรือไง“มันก็ไม่แน่ ถ้าหากเธอยังทำตะบึงตะบอนยั่วฉันอยู่อย่างนี้”กฤติกาทำหน้างอง้ำ ตกลงเธอผิดอีกแล้วใช่ไหม น้ำตาอุ่นร้อนเอ่อล้นและพลัดตกจากสองเบ้าตาอย่างรวดเร็ว“โอ๋...ไม่ร้องนะคนเก่ง” อันเจโล่รียยกมือขึ้นกดซับหยดน้ำตาบนร่องแก้มอย่างอ่อนโยน“ไม่ต้องมาโอ๋ ไม่ใช่เด็ก” หญิงสาวปัดมือใหญ่ออกห่าง ขบเม้มกลีบป
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 33
กฤติกากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ไม่อยากมองอันเจโล่เลย แต่ถ้าเธอละสายตาจากเขาไปเพียงนิดเดียว อีตาคิงคองหื่นต้องคว้าแขนจับเอาตัวไป จากนั้น...ก็ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว เพราะอาจไม่ใช่เขาหรอกที่ทำเรื่องบ้า ๆ นั่น เป็นเธอนี่แหละอยากปล้ำเขาแทน ก็ใจมันอยากตกเป็นของชายหนุ่มจะแย่อยู่แล้วอันเจโล่สะบัดศีรษะอย่างระอิดระอา รู้นะกฤติกากลัวอะไร แต่ในสถานการณ์ล่อแหลมอย่างนี้ เขาไม่มีกะจิตกะใจทำอย่างที่เธอกลัวหรอก มันเสี่ยงเกินไป อีกอย่างจะแอ้มสาวเอาความจิ้นของเขาทั้งที ให้ใช้หาดทรายอย่างนี้น่ะหรือ...แม้มีเสียงสายน้ำสาดซัดพื้นทรายเป็นทำนองเพลง มีท้องฟ้าเป็นหลังคา ดาราดาษดื่นส่องแสงมาราวกับจะอิจฉาริษยา สายลมพัดโชยโบกร่วมโลมไล้ร่างน้อย ใบไม้ก็พร้อมใจกันไหวเอนลู่โอนละม้ายคล้ายระรอกคลื่นไล่ล้อกันคล้ายเสียงกระซิบหยอกเย้า โรแมนติกน่าจดจำอยู่หรอกนะ แต่...จะหม่ำลูกไก่มีฤทธิ์แต่หวานอย่างแรง...อย่างกับมีหมู่มวลพฤกษานานาพันธ์ครั้งแรกต้องเป็นห้องสบาย ๆ หรู ๆ อย่างในโรงแรมที่เขาพักโน่น จุดเทียนไขพอให้มีแสงวับ ๆ แวบ ๆ มีเสียงดนตรีหวาน ๆ คลอเคล้า บิ้วอารมณ์ต่ออีกนิด ด้วยกลิ่นดอกไม้หอม ๆ ทำให้เขามีเรี่ยวแรงหม่ำลูกไก่น
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 32
“อ้าว” คนตัวใหญ่ที่ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางใดทำหน้าเหรอ “เธอเป็นไกด์ไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงไม่รู้ล่ะ”“ฉันเป็นแค่ไกด์ ไม่ได้เป็นพรานนำทาง แล้วอีกอย่างไกด์อย่างฉันมีหน้าที่พาลูกทัวร์ไปดำน้ำ ไม่ได้พาลูกทัวร์เจ้าเล่ห์ หื่นกาม บ้าตัณหา คิดเป็นแต่จะลากผู้หญิงขึ้นเตียงอย่างเดียวมาถูก...รุมสะกรัมกินขนมตุบตับและหลงป่านี่น่า” กระดิกปลายเท้าอย่างรื่นรมขึ้นมานิด ๆ เพราะไม่ต้องเดินให้เมื่อยตุ้ย เลยอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย“เห็นตัวเล็ก ๆ แค่นี้ กินอะไรเข้าไปนี่ ตัวหนักเชียว” คนตัวใหญ่กระเซ้า หันหลังกลับเดินไปทางเก่า เขาว่ากลับไปหามุมใดมุมหนึ่งหลบรอคอยคนเรือและลูกน้องที่แถว ๆ หน้าชายหาดจะดีกว่าปึก!! กฤติกากำหมัดทุบไปบนแผ่นหลังกว้าง “คุณนี่ปากเสียจริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้หนักเสียหน่อย คุณนั่นแหละที่แก่แล้ว เลยอุ้มเด็กแรกรุ่นอย่างฉันไม่ไหว”อันเจโล่หัวเราะ “อยากรู้ไหวไม่ไหวเดี๋ยวคืนนี้ฉันจัดให้แล้วกัน รุ่นนี้น่ะเตะปี๊บไม่มีได้ยินเสียงตก กลัวเธอนั่นแหละที่จะรับไม่ไหวลูกไก่” พูดกลั้วหัวเราะในลำคอ มือหนึ่งจับสองขาเรียวไว้ อีกมือยกขึ้นมาลูบไล้ลำแขนเสลาให้รู้ความนัยของคำพูด“คุณนี่มัน...” ชายหนุ่มสวนกลับมามุกนี้ทำเอา
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 31
มือใหญ่ยกขึ้นลูบไล้ปลายคางสาก “ฉันให้เงิน แกก็บอกมา ว่าใครเป็นคนว่าจ้างให้มาเก็บฉัน”“อย่าถามมาก ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่กับเมีย แกก็จ่ายเงินมาดีกว่า พวกฉันจะได้ไปเสียที เย็นจะตายอยู่แล้ว แม่ง...ไอ้ฝนห่าเหวบ้านี่มันจะตกลงมาทำไหมตอนนี้วะ”เพราะสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาทำให้พวกมันหายใจไม่สะดวก หมวกไหมพรมที่เปียกน้ำจึงค่อย ๆ เคลื่อนขึ้นไปพำนักอยู่เหนือจมูก ซึ่งเป็นผลดีแก่อันเจโล่ที่จะจดจำรายละเอียดบนวงหน้าของแต่ละคนเอาไว้ เพื่อจัดการในภายหลัง“แหม...พวกแกนี่เร่งจริง ฉันคิดว่าจะให้สักล้าน ให้พวกแกแบ่งกันคนละสองแสน ถ้ายอมบอกชื่อคนว่าจ้าง แต่ปากหนักอย่างนี้เอาไปคนหมื่นสองหมื่นพอแล้วละ ให้มากเปลือง” คนเราเมื่อได้ยินเงินมาก ๆ ก็ตาโตลุกวาว “หรือเอาอย่างนี้ดีกว่าไหมลูกไก่ ฉันใจป้ำให้ซักห้าแสน แต่มีเงื่อนไขว่าต้องบอกชื่อคนว่าจ้าง” เงินสามารถซื้อทุกอย่างได้จริง ๆ อย่างเช่นกลุ่มคนที่กำลังตะลุมบอนอยู่เบื้องหน้าเขานี่ไงละกฤติกาอ้าปากค้าง ก่อนแหงนหน้าขึ้นมองคนตัวใหญ่อย่างคิดไม่ถึง เขาจะพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ไม่เพียงแค่ได้ความจริง แต่ยังตัดทอนกำลังคู่ต่อสู้ได้ด้วย“พวกมันไม่ทันสนใจ เรารีบไปกันดีกว่าลูกไก่”
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 30
“ขอบคุณ แต่ไม่จำเป็น ฉันเอาตัวเองรอดได้ คุณนั่นแหละ เอาตัวเองให้รอดพ้นจากสหบาทาของคนพวกนี้จะดีกว่า” ต่อให้เก่งแค่ไหน แต่ห้าคนตรงหน้าที่ยืนล้อมไว้นี่ก็ดูท่าทางมีฝีมือด้วยเช่นกัน หุ่นแต่ละคนน้องๆ ของช้างอีก ส่วนคนพูดน่ะตัวคนเดียว จะเอาตัวรอดได้หรือ “น้องสาวนี่พูดถูกนะ ก่อนไปห่วงคนอื่นน่ะ เอาตัวเองให้รอดจากบาทาพวกกูก่อนดีกว่าไอ้ฝรั่งดอง”“พวกแกนี่...นอกจากเข้ามาเป็นมารขัดขวางความสุขฉันกับแฟนแล้ว ยังพูดจาหมาไม่รับประทานอีก เก่งมากใช่ไหม ช่วยโชว์ฝีมือแม่ไม้มวยหมู่ให้ได้ชิมหน่อยสิ” มวยไทยเขาไม่ได้เก่ง แต่ก็พอเป็นอยู่บ้างเล็กน้อย ส่วนอย่างอื่น...จะเอาอะไรไปสู้กับคนพวกนี้ดีละ...เทควันโด้ ไอคิโด้ หรือคาราเต้ดี“เฮ้ย!! พวกเราลุย เอามันให้มอบเว้ย!!”“อ๊ะ...เดี๋ยวก่อน” พออีกฝ่ายกร่างเข้ามา มือใหญ่ก็ยกขึ้นโบกห้าม“มีอะไร หรือว่ากลัวแล้ว งั้นก็รีบทิ้งเงินและข้าวของมีค่าเอาไว้ให้หมด อ๋อ...แถมผู้หญิงข้าง ๆ ตัวแกด้วยนะ หน้าตาสวยก็สวย หุ่นก็ดี อย่างนี้พวกฉันคงมีความสุขได้หลายคืนอยู่เชียว ก่อนพาไปเร่ขายเนื้อสด” ไม่ได้หื่นอย่างได้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หุ่นอย่างกับไม้เสียบผีแบบนี้หรอก แต่คำสั่งที่ได้รับมา คือ
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 29
เมื่อเห็นว่าร้องขอความช่วยเหลือแล้วไม่มีใครสนใจให้ความช่วยเหลือ กฤติกาเลยใช้วิธีการ...งับ!! ปากเล็กอ้ากว้างและทาบกดฟันซี่เล็กบนต้นแขนแกร่งเต็ม ๆ“โอ๊ย!! เจ็บนะลูกไก่” คนถูกกัดโอดครวญ แต่ก็ยังไม่ปล่อยร่างอรชรให้หลุดจากแขน แต่กลับเลือกพาเธอไปใต้ร่มไม้ซึ่งมีกิ่งไม้ยื่นออกมา ก่อนปล่อยร่างอรชรแต่ก็ยังกักเธอไว้ในอ้อมแขน“ทำร้ายฉันอย่างนี้ ไม่กลัวฉันเอาคืนหรือไงลูกไก่” เอ่ยถามเสียงเข้มห้าวและดุเกรี้ยวพอ ๆ กับนัยน์ตาที่เปล่งประกายวาวด้วยเพลิงไฟ จับสองมือเล็กที่ระดมทุบสลับผลักดันกายหนาแกร่งให้ถอยห่างไปอย่างสุดชีวิตด้วยมือเพียงข้างเดียว“ไม่กลัว!!” กฤติกาตอบกลับเสียงสั่น ถามมาได้ว่ากลัวหรือเปล่า ไม่กลัวก็บ้าน่ะสิ ฉี่จะราดอยู่แล้วนี่ แต่ขืนไม่ทำอะไรก็กลายเป็นว่าเธอยินยอมให้เขาลากเข้ารกเข้าพงทำมิดีมิร้ายได้ง่าย ๆ น่ะสิ ไม่เอาหรอก เป็นผู้หญิง ยังไงก็ต้องมีฤทธิ์มีเดชเอาไว้บ้าง เรื่องอะไรจะยอมให้ถูกปล้ำกันง่าย ๆ กันเล่า“จริงหรือ...ไม่กลัว แล้วทำไมถึงเสียงสั่นล่ะ แล้วตัวก็...” อันเจโล่ลากเลื่อนนิ้วยาวบนกายนุ่มนิ่มที่สั่นระริกราวนกน้อยที่ผลักตกลงไปในน้ำไหลเชียวกราก “สั่นอย่างลูกไก่ตกน้ำด้วยนี่น่า” ชา
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 28
“หือ...แล้วจะกลับไงล่ะ บอกคนเรือให้พากลับหรือ เอาสิถ้าเธอคิดว่าเขาเชื่อฟังนะ” อันเจโล่ท้าทายอย่างอยากรู้ว่าหญิงสาวจะทำอย่างไรให้คนเรือนำเรือกลับเข้าฝั่งได้เธอว่าแล้วเชียว ต้องมีอะไรสักอย่าง ‘โอ๊ย!! นี่เธอจะจัดการยังไงกับอีตาคิงคองเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการนี่ดีนะ’“นั่งอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ต้องไปไหน” กดแขนกอดกระชับ เมื่อคนตัวเล็กขยุกขยิกอยู่ไม่สุกและเริ่มต้นร่ายระบำรำฟ้อนเล็บแหลมยาวบนท่อนแขนแกร่ง พร้อมกับส้นเท้าทิ้งน้ำหนักกดลงมาบนเท้าใหญ่ “ไม่รู้หรือไงว่าบนเรือเร็วแบบนี้เขาห้ามเดินไปเดินมา มันไม่ปลอดภัย”“เหอะ...อยู่กับคุณ ไม่ปลอดภัยกว่าร้อยเท่าพันเท่า ปล่อย!!” หญิงสาวแผดเสียงใส่และทั้งผลักทั้งดันตามด้วยทุบไปอีก แต่ก็ไม่มีทีท่าเลยว่าคีมเหล็กจะง้างออก“ไอ้ที่ไม่ปลอดภัยนะหัวใจเธอใช่ไหมล่ะลูกไก่ เพราะตอนนี้มันดันมาหลงรักฉันไปแล้ว”พูดไปก็เหมือนเข้าตัวของเธอเอง กฤติกาเลยเลือกที่ไม่พูดกับชายหนุ่มและหันไปตะโกนบอกกับคนขับเรือให้นำเรือกลับเข้าฝั่ง ทว่าคำพูดของเธอเป็นเพียงแค่สายลมพัดผ่านหูคนขับเรือไป ด้วยคำพูดของคนตัวใหญ่“ทำตามคำสั่งของฉัน แล้วฉันจะจ่ายเงินค่าแรงให้สองเท่าจากค่าจ้างของคุณลูกไก่” ดังกว
บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย chapter 27
“อะไร” หญิงสาวเอ่ยถามน้ำเสียงหวั่นไหว ถ้าตกปากรับคำไป เกิดอีตาคิงคองนี่ขอนอนกับเธอ อะไรทำให้คิดอย่างนี้น่ะหรือ ก็สายตาวามวาวเต็มไปด้วยความต้องการที่ไม่ปกปิดจากนัยน์ตาคมเข้มคู่นี่น่ะสิ เลยต้องถามเอาไว้ก่อนอันเจโล่อมยิ้มแก้มตุ่ย ไม่ตอบคำถามกฤติกาเพราะรู้ดีว่าถ้าขืนเขาเอ่ยพูดออกไป ไม่มีทางได้ในสิ่งที่ต้องการ สู้ลงมือทำเลยไม่ดีกว่าหรือ ชายหนุ่มแนบปากร้อนระอุแนบลงไปบนกลีบปากอิ่มนุ่ม จูบซับดูดดื่มกับความหวานปานน้ำผึ้งรวงราวกับจะสูญเอาวิญญาณออกจากร่างจนหนำใจ ถึงได้ยอมถอนจุมพิตออกและปล่อยร่างคนตัวเล็กที่ตัวอ่อนระทวย“ให้ฉันใส่เจ้านี้ให้ด้วยไหมลูกไก่ อืม...ความจริงแล้ว ฉันเป็นคนถอดมันออกไป ฉันก็น่าเป็นคนใส่ให้ด้วยสินะ”“ไม่ต้องเลย ให้คุณใส่ก็มีหวังฉันไม่ได้ออกจากห้องน้ำนี่น่ะสิ” โชคดีที่เธอเพิ่งขัดถูล้างห้องน้ำ ก่อนทำกิจกรรมส่วนตัวในห้องน้ำด้านบนที่อยู่ในห้องนอน ไม่เช่นนั้นคงได้นั่งมึน...มากกว่าวาบหวาม อับอายระคนโกรธเกรี้ยวคนตัวใหญ่ดังเช่นตอนนี้มือเล็กยื่นไปหมายคว้าเสื้อชั้นในมาปกปิดอกอิ่มที่ไหวกระเพื่อม ยั่วยุอารมณ์พ่อคนตัวใหญ่ ซึ่งทอดมองมาตาปรอย แต่แล้วอันเจโล่กลับยกขึ้นสูง “คุณ...เล่นบ้าอ
