97 : นางไม่ใช่องค์หญิงแล้วรึ รถม้าไร้หลังคาแบ่งเป็นคนขึ้นคันละห้าหกคน รวมกับรถม้าขนเสบียงและสิ่งของของผู้คุม นับรวมกันได้ราวยี่สิบกว่าคัน เป็นขบวนเนรเทศที่ค่อนข้างยาว ใช้เจ้าหน้าที่คุ้มกันการเนรเทศคราวนี้รวมกันสามสิบคน แบ่งเป็นนั่งรถม้ากับขี่ม้าไปด้วย รถม้าของนักโทษบุรุษอยู่ด
บนรถม้าคันแรกมีเฉาซูหลิ่งเสี่ยวหยวนและเสี่ยวไฉ คนบังคับรถม้าเป็นซีจง คันด้านหลังเป็นหลิวอี๋เฉิน คนบังคับรถม้าเป็นซ่งฉีโหย่ง ผู้คุมเข้ามาขวางทางและสอบถามว่า เหตุใดพวกเขาถึงได้ตามขบวนนักโทษไปด้วย ซีจงยิ้มทักทาย “พี่ชายพวกข้ากำลังเดินทางไปเมืองหยางเป่ย ได้ข่าวว่าขบวนนักโทษกำลังไปเส้นทางเดีย
98 : อ้อ ถือว่าท่านแม่มีพัฒนาการ ไม่ช้าซาลาเปาแป้งหยาบก็ถูกนำมาแจกจ่าย เซี่ยโหวหานเฟิงยังมีตะกร้าซาลาเปาขาวไส้เนื้ออยู่ เขานำมาให้ท่านย่ากับท่านแม่และน้องสาวก่อน ที่เหลือค่อยแจกจ่ายคนอื่น แต่พอเขายื่นให้ภรรยา นางกลับส่ายหน้าปฏิเสธ “เหตุใดไม่เอาเล่า” “เดี๋ยวจะมีคนเ
สิ่งของที่หลี่เมิ่งเหยาฝากให้ซื้อ ซ่งฉีโหย่งจัดหามาได้อย่างรวดเร็ว ก่อนออกจากเมืองหลวงมา พวกเขานำของที่คหบดีเผิงมามอบเป็นรางวัลให้หลี่เมิ่งเหยา นำไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินมา ได้รับเงินมาถึงสี่พันตำลึงกว่า อีกทั้งเครื่องประดับผ้าไหมพับต่าง ๆ ที่เฉาซูหลิ่งมี นางก็นำออกไปขายจนหมด เงินส่วนนั้นเขา
99 : อะไรของท่านแม่นี่ เห็นข้าก็ร้องไห้เลยรึ แต่พอเห็นผ้าห่มบนรถม้าฝั่งสตรีสองผืน ลูกน้องของเขาก็รีบรายงานว่า เป็นเฉาซูหลิ่งมอบให้บุตรสาว นางคงมอบให้ฮูหยินผู้เฒ่ากับเด็ก ๆ ในขบวน เรื่องนี้เขาก็ห้ามไม่ได้เหมือนกัน อย่างไรก็มารดากับบุตรสาว อีกทั้งยังเป็นองค์หญิงกับเสี้ยนจู่ แม้จะถูกถอดถอนต
“เจ้าค่ะคุณหนู” เมื่อกี้คุณหนูเรียกพี่ซ่งว่าอย่างไรนะ “ลุงซ่ง ใช่แล้วต่อไปข้าจะเรียกพวกท่านเช่นนี้ดีกว่า ลุงซ่งป้าหลิว” “จะดีหรือเจ้าคะ” หลิวอี๋เฉินไม่คิดว่านางจะเป็นกันเองเช่นนี้ “พวกท่านยอมละทิ้งทุกอย่างติดตามข้ากับท่านแม่มา ข้าย่อมไม่คิดว่าพวกท่าน เป็นแค่พ่อบ้า
100 : ข้าคิดถึงเสี่ยวไฉมาก เลยอยากกอดมันหอมมันแค่นั้นเอง จากนั้นประกาศให้นักโทษทุกคน เตรียมตัวให้พร้อม ทั้งอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค อนุโลมให้หาซื้อได้ที่เมืองข้างหน้าเป็นที่สุดท้ายแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกบุตรชายทั้งสองมาพูดคุย พวกเขาต้องวางแผนดี ๆ ระหว่างสิบกว่าวันจากนี้ไป
“หมวกเจ้าไปไหน” “มันหายไประหว่างทาง ข้าไม่ทันระวัง” เขาแค่ยื่นหัวออกไปนอกรถม้า หมวกเขาหล่นปลิวลงไปในหุบเหวด้านข้าง ทำให้เขาเสียดายมันมาก “เช่นนั้นไปซื้อใบใหม่กัน” นางเลือกหมวกขนกระต่ายน่ารักให้น้องชาย แล้วก็เลือกให้มารดากับลุงซ่งป้าหลินแล้วก็ซีจงด้วย ไม่ลืมซื้อให้
ฤดูร้อนปีนี้ไม่ได้ร้อนมากอย่างที่คิด บรรยากาศกำลังเย็นสบาย สายลมพัดเอื่อยสายน้ำไหลฉ่ำ หลี่เมิ่งเหยากำลังอ้าปากรับเนื้อปลาย่าง ที่สามีป้อนให้อย่างมีความสุข นางมองเด็ก ๆ ที่นั่งกินข้าวกันอย่างเพลิดเพลิน ชีวิตแสนเรียบง่ายนั้น ต้องแลกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยเพียงใด นางค่อนข้างหวงแหนพวกเขาทุกคน
“เจ้าอยู่นิ่ง ๆ ข้าจะเอาออกให้” เซี่ยโหวหานเฟิงรีบตรงไป ดึงหนามกิ่งไม้ออกจากตัวของเขา “ขอบคุณขอรับพี่เขย” เขาเอ่ยอย่างนอบน้อม ไม่คิดว่าตอนทำธุระเสร็จ เดินกลับออกมานั้น กิ่งไม้หนามดันมาเกี่ยวเสื้อผ้า และบาดนิ้วมือของเขาเข้า บอกว่าไม่เจ็บก็คงไม่ใช่ “พี่หญิงใหญ่ข้าเจ
147 : เหมยเอ๋อร์นี่คือเมืองของแม่เจ้า (จบ) เข้าสู่คิมหันตฤดู หลี่เมิ่งเหยาตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว แต่เพราะเป็นครรภ์แรก ท้องของนางจึงไม่ได้ใหญ่เหมือนเช่นผู้อื่น นางเคยให้สัญญากับน้องชาย ว่าจะพาเขาออกไปท่องเที่ยว เมื่อสะสางงานทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว นางจึงจัดตั้งขบวนรถม้า มุ
“ท่านรู้จักพี่ชายข้าด้วยหรือ” “รู้จัก วันก่อนข้าเพิ่งพาหลานชายไปสมัครเรียนที่นั่น” “เช่นนี้นี่เอง” สวีฟางจิงยืดอกน้อย ๆ ขึ้น นางรู้สึกเหมือนมีดอกไม้เบ่งบานอยู่ในหัวใจ ทำให้ไม่อาจหุบยิ้มลงได้ เสี่ยวหยวนมองเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขารู้ทันทีว่าสตรีนางนี้ หมายปองเสิ่นหร
“เสี่ยวหยางโตเร็วมาก ตอนนี้ข้าอุ้มแทบไม่ไหวแล้ว” นางนั่งลงด้านข้างกับมารดา จ้องมองหน้าท้องของนางด้วยความรู้สึกยินดี “เจ้าไม่ต้องมองข้า เรื่องแบบนี้ข้าควบคุมไม่ได้” เฉาซูหลิ่งแอบอายเล็กน้อย นางตั้งครรภ์อีกแล้ว ทั้งยังท้องพร้อมกับบุตรสาวอีกด้วย “ข้าไม่ได้ว่าอะไรเสีย
146 : หยางเป่ยจวิ้นจู่ ฮ่องเต้ที่อยู่เมืองหลวงได้รู้ข่าวนี้ กลับรู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง ใครจะรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ ฮ่องเต้ทรงได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากมายนัก ราชครูฮู่ผู้เป็นอาจารย์ของพระองค์ มีสายเลือดของราชวงศ์เก่าไหลเวียนอยู่ในกาย และพยายามก่อกบฏอยู่หลายครั้ง
ใบหน้าของคนเป็นสามีซีดเผือดหลังได้ยิน “เป็นปีเลยหรือ” “อื้ม” “เช่นนั้นยังไม่ต้องมีก็ได้” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ หลี่เมิ่งเหยาหัวเราะจนตัวงอ เรื่องนี้นางเลือกที่จะคุมกำเนิดด้วยการกินยาไว้ก่อน เกิดนางกับมารดาท้องพร้อมกัน คงเหนื่อยไม่น้อย เอาไว้ให้น้องของนางโตได้ส
145 :มาตกลงเรื่องงานแต่งกันเถอะ เมื่อถูหลิวได้มาเยือนที่เรือนของเฉาซูหลิ่งอย่างเป็นทางการ เขาไม่ได้มาตัวคนเดียว กลับพาแม่สื่อมากับเขาด้วย เฉาซูหลิ่งยังไม่ได้บอกเรื่องตั้งครรภ์กับเขา นางกำลังนั่งเหม่อกับคำพูดของแม่สื่อ ราวกับได้ย้อนเวลาไปเป็นบุปผาแรกรุ่น ซ่งฉีโหย่งกับหลิวอี๋เฉ
“ว่าอย่างไรได้หรือไม่” อย่าอ้อนข้า หลี่เมิ่งเหยาก้มหน้าลงต่ำ ดันเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า เขาพร้อมขนาดนี้ หากนางปฏิเสธจะดูใจร้ายใจดำเกินไปไหม “เหยาเอ๋อร์” เสียงแหบพร่าบ่งบอกถึงอารมณ์ของสามี นางจะทำสิ่งใดได้ นอกจากพยักหน้าลงช้า ๆ เอวนางถูกรว