เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 30
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 31
ฟันบนและฟันล่างของสือหลิ่วกระทบกัน ลมหายใจกระชั้น หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว วิ่งพรวดออกไปด้านนอก หลังจากที่เจียงหวานหว่านส่งหลิ่วซู่กลับห้องแล้ว ให้สือหลิ่วเฝ้าหลิ่วซู่ให้ดี จากนั้นนางก็หาข้ออ้างกลับห้องไป เจียงหวานหว่านหาตะกร้าไผ่มาใบหนึ่ง จับงูทั้งหมดใส่เข้าไปในตะกร้าเจียงหวานหว่านถือตะกร้าไผ่ออกจากเรือนเหมยเจียงจิ่นหนิงกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ในลานเรือนตัวเองอย่างได้ใจงูเป็นสัตว์ที่สตรีกลัวมากที่สุด ตอนนี้เขาเหมือนได้เห็นภาพที่เจียงหวานหว่านกลัวงูแล้ว “ปัง” ประตูห้องถูกผลักออกอย่างแรง เจียงหวานหว่านเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เจียงจิ่นหนิงยังไม่ทันได้ตอบสนอง เจียงหวานหว่านต่อยเข้าไปที่หน้าเขาหนึ่งที น้ำเสียงเย็นเยียบ “เจ้าคนสารเลวชาติชั่ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขี้ยวพิษของงูถูกดึงออกไปแล้ว วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้ง!” เจียงจิ่นหนิงโมโหขึ้นทันที “คุณชายอย่างข้า...” เจียงหวานหว่านถือตะกร้าไว้ ปากตะกร้าอยู่ด้านล่าง งูตกลงบนหัวของเจียงจิ่นหนิงทีละตัวสัมผัสเย็นเยือกแผ่ซ่านไปทั่วตัว เจียงจิ่นหนิงทนไม่ไหวทันที “อ้าก...” เสียงร้องแหลมของเจียงจิ่นหนิงดังไปทั่วเรือนมือไม้ปัดเอาง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 32
สกุลฉางใบหน้าเปื้อนยิ้ม ตบมือของเฉาหยูเฟิ่งอย่างปลอบโยน "น้องสาวไม่ต้องห่วงทุกอย่างมีพี่ชายของเจ้าจัดการให้ สกุลหลิ่วผู้นั้นไม่สามารถดีกว่าเจ้าได้" ความคิดของเฉาหยูเฟิ่ง กาลังหมุนอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางก็ไม่สามารถเป็นอนุภรรยาได้ไม่ว่าจะแย่แค่ไหนนางก็ต้องเป็นภรรยารอง! ความเยาะเย้ยเล็ดลอดผ่านในดวงตาของสกุลฉางที่นั่งอยู่ด้านข้าง ลูกสาวของครอบครัวขุนนางผู้มีเกียรติกลับถูกเหยียบย่ำและต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้าของสาวบ้าน เป็นเรื่องน่าขบขันอย่างยิ่งในการกลายเป็นอนุภรรยา! เฉาหยูเฟิ่งจัดให้สกุลฉางนั่งลง เวลานี้ หลิ่วซู่พาเจียงหวานหว่านไปปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน ฝ่ามือของหลิ่วซู่มีเหงื่อออก นางก็ทําอะไรไม่ถูกเมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ "ท่านแม่ ท่านคือภรรยาที่ตบแต่งอย่างถูกต้องของท่านพ่อ ไม่มีใครดูหมิ่นท่านได้" หลิ่วซู่พยักหน้า เงยหน้าขึ้นแล้วเดินเข้าไป การปรากฏตัวของพวกนางดึงดูดความสนใจของทุกคน เพียงเดินเข้ามาบรรดาฮูหยินและคุณหนูต่างกระซิบกระซาบตามๆ กัน "สกุลหลิ่ว หวานเจี่ยเออร์ มานี่เร็ว" ฮูหยินใหญ่เจียงพูดอย่างอ่อนโยนผิดแผกไปจากปกติเจียงหวานหว่าน ลดเสียงลงและกระ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 33
"คุณชายรองให้โสมอายุพันปี " “คุณชายสามให้ปะการัง”“คุณชายสี่ให้กำไลหยกชั้นดีหนึ่งคู่”“นายท่านฮูหยินให้ฉากกั้นหยกหนึ่งชิ้น”โจวฝู ผู้ดูแลจวนนำของขวัญทั้งหมดมาจัดแสดง“ท่านย่า พวกพี่ชายตามหาของล้ำค่าทั่วสารทิศเพื่อให้ของขวัญในวันเกิดของท่านย่าแหน่ะเจ้าค่ะ”สายตาอิจฉามาจากรอบตัว ความเย่อหยิ่งในใจของฮูหยินใหญ่เจียงถึงจุดสูงสุดแล้ว“ท่านย่า ยังมีของขวัญจากข้าด้วย”เสียงของเจียงจิ่นหนิงดังมาจากปากประตูพอหลิ่วซู่ได้ยินเสียงนี้จึงเงยหน้าขึ้นมอง สายตาจับจ้องตามเจียงจิ่นหนิงเจียงจิ่นหนิงสัมผัสได้ถึงสายตาลึกซึ้งของหลิ่วซู จึงมองนางดูถูกไปทีหนึ่งหลิ่วซู่ก้มหน้าลงอย่างเสียใจ มีความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเป็นอย่างมากลูกชายที่นางเฝ้าคิดถึงทุกคืนวัน กลับรังเกียจนางดั่งอสรพิษ ในใจของนางปวดบิดเป็นอย่างมากเจียงหวานหว่านดึงมือของหลิ่วซู่ไว้ ปลอบโยนนาง แล้วหันศีรษะไปทางเจียงจิ่นหนิง สายตาคมดั่งมีด“ขอให้ท่านย่าอายุยืนร้อยปี มีพรให้เสพสมจากเทพเซียนไม่ขาดสาย”。 เจียงจิ่นหนิงมอบของขวัญเป็นเครื่องประดับเซียนท้อที่ทำมาจากทองคำ“พี่ห้า สวยมากจริงๆ”เจียงอวิ้นชมขึ้นมาอย่างปากไม่ตรงกับใจเจียงจ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 34
หรงซีสวมเสื้อคลุมผ้าไหมชั้นดีสีเข้ม ปักลายดอกไม้ประดับด้วยเส้นไหมสีเงินและขาวนวลราวกับดวงจันทร์ สวมเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกสีขาวเหมือนหิมะ ผิวสีน้ำผึ้งเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชาย ใบหน้าทั้งห้าส่วนแบ่งสัดส่วนอย่างชัดเจน ทำให้ผู้คนลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเจียงหวานหว่านพอเห็นการปรากฏตัวของหรงซี ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม สองตาเป็นประกาย เขามาแล้ว“อ้า!” ไม่รู้ว่าเป็นคุณหนูของบ้านใดเผลอร้องออกมากหรงซีขมวดคิ้วมุ่นหนึ่งที ไม่ใช่ว่าเขาไม่พอใจที่มีคนร้อง แต่เขาไม่ชอบงานเช่นนี้“คารวะท่านอ๋อง” ทุกคนคำนับไปทางหรงซีหรงซีเหลือบมองเจียงหว่านหว่านในฝูงชนโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ“ลุกขึ้นยืน”“ขอบพระทัยท่านอ๋อง”ฮูหยินใหญ่เจียงหนังตากระตุก ในใจคาดเดา ที่ท่านอ๋องเสด็จ หรือจะเป็นเพราะเจียงหวานหว่านหรงซีและหรงมู่หานนั่งร่วมโต๊ะกัน“เสด็จอา” มู่หรงหานประสานมือคารวะหรงซีมองไปที่เขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็เก็บสายตาหรงมู่หานรู้สึกกระอักกระอ่วน ในใจโกรธเคือง ต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้แต่หรงซีถึงกับไม่ให้หน้าเขาเลยแต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นไม่มีเรื่องราวใดๆ รอยยิ้มเต็มหน้ารอให้เขาได้ขึ้นนั่งบนบัลลังก์มัง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 35
“คุณหนูหก ของขวัญของเจ้านี้เป็นภาพวาดของนักวาดชื่อดังท่านใดรึ” ฮูหยินหลิวถามขึ้นอย่างสงสัยเจียงหวานหว่านตอบกลับอย่างมั่นใจ “ข้าวาดเอง”“คุณหนูหกช่างเป็นเด็กกตัญญูเสียจริง เพียงแต่ภาพวาดไก่กาคงไม่สามารถนำมาแขวนในห้องโถงหลักได้”หลิวฮูหยินหัวเราะประชดประชัน“ฮ่าๆๆ”ทั้งห้องโถงส่งเสียงหัวเราะจนหยุดไม่ได้เด็กบ้านนอกนี่เอามาเชิดหน้าชูตาไม่ได้เลยจริงๆเฉาหยูเฟิ่งแอบหัวเราะอยู่ด้านข้างเจียงหวานหว่านก็ไม่ได้อธิบาย สั่งให้สือหลิ่วกับมู่เซียงเปิดม้วนภาพวาดภาพดอกไม้และนกอันน่าตื่นตาตื่นใจปรากฏต่อหน้าทุกคน“พี่หก ฝีมือวาดภาพไม่เลวเลยจริงๆ เพียงแต่ภาพวาดเช่นนี้ ในเมืองหลวงหาซื้อได้ในราคาสิบอีแปะ จะคู่ควรกับท่านย่าได้อย่างไร”มีความดูถูกพาดผ่านแววตาของเจียงอวิ้นไป ของเช่นนี้ก็กล้าเอาออกให้ผู้อื่น ฮูหยินใหญ่โกรธเคืองเป็นอย่างมากในใจของเจียงหวานหว่าน นางไม่คู่ควรกับเสื้อผ้าและเครื่องประดับของหอหนีซาง คู่ควรกับแต่ภาพใบละสิบอีแปะนางไม่ควรไม่สองแม่ลูกสกุลหลิ่วเข้าร่วมงานฉลองแต่แรกเจียงหวานหว่านมุมปากโค้งขึ้น พูดขึ้นทีละคำว่า“สือหลิ่ว นำภาพเข้ามาใกล้หน่อย คุณหนูเจ็ดตาไม่ดี นางมองไ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 36
ฮูหยินใหญ่เจียงรับรู้ได้ถึงการต่อต้านของหลิ่วซู่จึงรู้สึกไม่พอใจ“สกุลหลิว อนาคตของป๋อเหนียนกับพวกเกอเออร์อยู่ในหนึ่งห้วงความคิดของเจ้า”หลิ่วซู่สั่นเทิ้มไปทั้งตัว นางยอมรับความขมขื่นเพื่อลูกๆ ได้ เจียงหวานหว่านกดมือของนางไว้ใต้โต๊ะ หลิ่วซู่หันศีรษะกลับไปมองเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านส่ายหน้าอย่างไม่เห็นดู เกิดการต่อสู้ขึ้นในใจหลิ่วซู่มีแววตาเหยียดหยามพาดผ่านดวงตาของฮูหยินใหญ่เจียงตำแหน่งของป๋อเหนียนในเวลานี้ สกุลหลิ่วจะคู่ควรได้อย่างไรแต่วันนี้ท่านอ๋องกลัวปรากฏตัวที่นี่อย่างน่าขัดใจ ต้องคิดให้ถี่ถ้วนขึ้นกว่าเดิม เพื่ออนาคตของป๋อเหนียน ต้องไม่ให้ผู้คนมาด่าว่าเขาหลงในตัวอนุแล้วทิ้งภรรยาเอกฮูหยินเอกแห่งจวนเจียงต้องเป็นสกุลหลิ่วเท่านั้น นางช่างโชคดีจริงๆ เจียงหวานหว่านโมโหในใจ สิ่งใดที่ควรมาก็มาแล้ว เหมือนดั่งชาติก่อน ฮูหยินใหญ่เจียงใช้ลูกมาข่มขู่ท่านแม่ เฉาหยูเฟิ่งก็ไม่พอใจ กรอกตาบนมองหลิ่วซู่ ได้เปรียบไปแล้วยังทำตัวน่าเอ็นดูอีก ฮูหยินใหญ่เจียงกระแอมไอ พูดขึ้นเสียงสูง “ทุกท่าน สิบปีก่อน ป๋อเหนียนได้ยินข่าวร้ายของสกุลหลิ่วผู้เป็นภรรยา เพื่อดูแลทุกคนในครอบครัว
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 37
"พี่หก ท่านแม่ของข้าก็แต่งเข้าจวนเจียงอย่างถูกครรลองคลองธรรม ท่านย่ากับท่านพ่อได้ตัดสินใจแล้ว คนอายุน้อยไม่เชื่อฟังผู้อาวุโส เป็นการอกตัญญูอย่างยิ่ง” เจียงอวิ้นใบหน้าเปื้อนน้ำตา ราวกับลำบากใจอย่างที่สุด “เรื่องของจวนเจียง ถึงคราวต้องให้เด็กน้อยเมื่อวานซืนมาเป็นผู้ตัดสินตั้งแต่เมื่อใดกัน!” เฉาอวี้เจียงอกกระเพื่อม น้ำเสียงไม่พอใจ เจียงหวานหว่านหลุบตาอย่างไม่ดุดันไปคราหนึ่ง จงใจถามว่า “ไม่ทราบว่าคนผู้นี้เป็นใครกัน” “เจ้าไม่เคารพผู้อาวุโส ข้าคือพี่ชายภรรยาของจวนเจียง!” เฉาอวี้เจียงโกรธจนจะระเบิดแล้ว แต่ท่านอ๋องกับองค์ชายรองก็อยู่ที่นี่ด้วย เขาจึงไม่กล้าสร้างเรื่อง เจียงหวานหว่านราวกับว่าได้ยินเรื่องขบขัน “ใต้เท่า แม่ข้าไม่มีพี่ชายเช่นท่าน” แววตาของเฉาอวี้เจียงมีจิตสังหารพาดผ่าน พอเจียงป๋อเหนียนเห็นดังนั้นจึงรีบห้ามทัพ “หุบปาก” เจียงป๋อเหนียนตะโกนด่าเสียงดัง อยากจะฉีกปากเจียงหวานหว่านให้ขาด “ท่านพ่อ! เหตุใดต้องบังคับให้ท่านแม่รับสกุลเฉาขึ้นเป็นภรรยารองเทียบเคียงด้วย ท่านแม่รอท่านอยู่ที่บ้านเกิดอยู่สิบกว่าปีแล้ว ก็ไม่เห็นท่านไปรับนาง เลี้ยงหวานหว่านให้เติบใหญ่ขึ้นมาอย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 38
เจียงหวานหว่านหลุบตาลง หลบสายตาของหรงมู่หานนางกลัวว่าเจตนาฆ่าของนางจะถูกเปิดเผย แล้วทำให้หรงมู่หานเกิดข้อสงสัยหว่างคิ้วของหรงซีมีความเย็นชา ค่อยๆ เปิดปากพูดว่า “องค์ชายรอง ชายแดนอาหารคลาดแคลน คิดหามาตรการแก้ไขได้แล้วรึ” หรงมู่หานโกรธจนขนลุก ไอเย็นลอยวาบมาที่ตัว เสด็จอาหรงซีกำลังต่อว่าที่เขาไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องของแว่นแคว้น แต่มายุ่งเรื่องในมุ้งของผู้อื่น! “เสด็จอาสั่งสอนได้ถูกต้อง” ผู้คนล้วนได้ยินคำพูดของหรงซี ล้วนชะงักงัน ท่านอ๋องกล้าต่อว่าองค์ชายรองต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้เชียวหรือเจียงหวานหว่านยกยิ้มมุมปาก หรงซีกำลังให้ท้ายนางอยู่!หรงมู่หานเกิดความสงสัยในใจ เหตุใดหรงซีจึงพูดแทนคุณหนูหกตระกูลเจียงด้วย! เฉาอวี้เจียงเห็นว่าสถานการณ์ไม่เอื้อต่อตนเอง จึงไม่เปิดปากพูดอีก ฮูหยินใหญ่เจียงงมองไปทางที่นั่งของหรงซีแล้วตัดสินใจยอมถอย “วันนี้ ขอจบเรื่องภรรยารองก่อน วันอื่นค่อยว่ากันเถิด” เจียงหวานหว่านยิ้มยกมุมปาก “หากไม่ได้เป็นภรรยารอง เช่นนั้นก็เป็นได้เพียงอนุ เฉาอี๋เหนียง[footnoteRef:1] คำพูดของท่านย่า เจ้าได้ยินหรือยัง” [1: อี๋เหนียง คำใช้เรียกอนุภรรยา] ฮูหยินใหญ
บทล่าสุด
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 210
เจียงหวานหว่านตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองชาติก่อน หรงมู่หานขังนางเอาไว้ในห้องลับ ยังมีสตรีอีกนางหนึ่งอยู่ด้วยตอนที่นางถูกจับเข้าไป สตรีนางนั้นก็ถูกนำตัวออกไปสตรีนางนั้นหายใจโรยรินตอนที่หิ้วสตรีนางนั้นออกไป นางได้เห็นใบหน้าสตรีนางนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจตอนนั้นคิดว่าสตรีนางนั้นหน้าตาคุ้นตามากเมื่อรวมกับใบหน้าของหรงซี สตรีนางนั้นและหรงซีมีความคล้ายกันอยู่แปดส่วนคงเป็นเสด็จแม่ของหรงซีซ่างกวนเสวี่ยเจียงหวานหว่านมองหรงซีด้วยสายตาสับสนนางรู้แล้ว เป็นความลับที่ชาติก่อนนางกับหรงซีไม่ล่วงรู้นางคิดว่าจะบอกเรื่องนี้กับหรงซีเช่นไรหรงซีเห็นสีหน้าเจียงหวานหว่านก็คิดว่านางต้องรู้เรื่องบางอย่าง“เจ้ารู้จักเสด็จแม่ข้า?”หรงซีกล่าวประโยคนี้ออกมาสัญชาตญาณเขาบอกเขาว่าเจียงหวานหว่านเคยพบเสด็จแม่ของเขาเจียงหวานหว่านสับสนในใจห้องลับอยู่ในห้องอักษรของฝ่าบาทหากสตรีนางนั้นเป็นเสด็จแม่ของหรงซีจริงเช่นนั้นใครเป็นผู้บงการเรื่องการหายตัวของเสด็จแม่หรงซี ก็ไม่ต้องคาดเดาแล้วเป็นฝ่าบาทองค์ปัจจุบันฝ่าบาทมีประสงค์ใดจึงได้กักขังเสด็จแม่ของหรงซีเอาไว้ในห้องลับหรือเพื่อควบคุมอำนาจทหารในมือหรง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 209
“เจียงหวานหว่าน เจ้าเคยทำอาหารให้เซียวหวายกินหรือไม่?”เจียงหวานหว่านยิ้ม “นอกจากท่านแม่และสือหลิ่วแล้ว ข้าเคยทำอาหารให้ท่านอ๋องแค่คนเดียว”หรงซีพอใจกับคำตอบของเจียงหวานหว่านมาก“ต่อไปทำอาหารให้ข้ากินได้คนเดียวเท่านั้น”เจียงหวานหว่านคิดสักพัก “ได้”หรงซีพอใจมากเมื่อเห็นคราบโจ๊กที่มุมปากนางหรงซีใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดให้ ทำเอาเจียงหวานหว่านเขินจนหน้าแดง“ท่านอ๋อง มือท่านไม่มีแรงไม่ใช่หรือ?”เจียงหวานหว่านถามอย่างรู้ทัน“อืม”หรงซีหน้าไม่แดง ใจไม่เต้นเร็วเจียงหวานหว่านเบะปาก หรงซีกำลังโกหกชัดๆแต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่หรงซีถูกพิษเพราะขนมของนาง นางก็ยอมให้ความร่วมมือกับเขา“ท่านอ๋องต้องกินให้มากหน่อย ไม่แน่พรุ่งนี้ก็อาจลุกจากเตียงได้แล้ว”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความหงุดหงิด“ยาพิษกลืนวิญญาณ จะหายเร็วเพียงนั้นได้เช่นไร”“ตุบ”ชามในมือเจียงหวานหว่านร่วงลงพื้น“ท่านถูกยาพิษกลืนวิญญาณ?”ผู้ถูกยาพิษกลืนวิญญาณจะต้องตายภายในสามวันนางจับมือของหรงซีแล้ววางนิ้วมือตัวเองทาบลงไปหรงซีเห็นท่าทางร้อนใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นในใจ“ชีพจรท่านอ๋องได้รับความเสียหาย ยังดีที่ยายใบ้อยู่ด้วย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 208
เจียงหวานหว่านส่ายหน้า นางไม่ได้วางยาหรงซี“ปล่อยนาง”หรงซีได้ยินเสียงจึงเอ่ยปาก“ท่านอ๋อง พิษถอนหมดแล้ว พักผ่อนมากๆ”หญิงชรานั่งอยู่ข้างเตียงหรงซีกล่าวเสียงทุ้มต่ำ“ขอบคุณมากยายเฒ่า”หรงซีกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงหญิงชราลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปตอนที่เจียงหวานหว่านได้เห็นใบหน้าหญิงชราก็ใจกระตุกหญิงชราก็คือยายใบ้ อาจารย์ของซิ่วกู่“เทียนซู เจ้าก็ออกไปด้วย”“ท่านอ๋อง แต่ว่า...”เทียนซูไม่ไว้ใจกลัวว่าเจียงหวานหว่านจะคิดร้ายต่อท่านอ๋อง“ออกไป...”แม้เสียงของหรงซีจะอ่อนแรง แต่น้ำเสียงนั้นก็เกินพอแล้วเทียนซูมองเจียงหวานหว่านด้วยสายตาเตือน จากนั้นก็ออกจากห้องไปเจียงหวานหว่านเห็นหรงซีใบหน้าซีดขาว นางไม่กล้าเข้าไปหานางนึกถึงฉากที่หรงซีตายเพื่อนางในชาติที่แล้วขึ้นมา“เข้ามา”หรงซีขมวดคิ้วเจียงหวานหว่านน้ำตาตก เดินเข้าไปหาหรงซี“เจียงหวานหว่าน เป็นโชคดีของเจ้าที่ข้ายังไม่ตาย”หรงซีมองเจียงหวานหว่านที่กำลังตื่นตระหนกทำสิ่งใดไม่ถูกเขาถูกพิษหลังจากที่กินขนมของเจียงหวานหว่านแต่เขาไม่สงสัยในตัวเจียงหวานหว่านสักนิด“ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้เหตุใด...”“เจ้าไม่ใช่คนวางยา ข้ารู้”
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 207
“ไอ้หยา”เจียงจิ่นเซวียนแกล้งทำเงินตกพื้นอย่างไม่ตั้งใจสือหลิ่วเห็นดังนั้นก็วางกล่องอาหารลงและวิ่งไปเก็บเศษเงินที่ตกกระจายอยู่ทั่วพื้นเจียงจิ่นเซวียนค่อยๆ ขยับและเปิดกล่องอาหารอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โรยผงบางอย่างลงไปสือหลิ่วเก็บเศษเงินกลับมาหมดแล้ว เจียงจิ่นเซวียนกล่าวขอโทษ “แม่นางสือหลิ่วลำบากแล้ว”“ไม่เป็นไร คุณชายสี่ ข้าไปก่อนเจ้าค่ะ”สือหลิ่วหยิบกล่องอาหารขึ้นมาแล้วบอกลาเจียงจิ่นเซวียนเจียงจิ่งเซวียนกล่าวอย่างนุ่มนวล “แม่นางสือหลิ่วเดินทางระวังด้วย”“เจ้าค่ะ”สือหลิ่วรู้สึกเขินอายหลังจากพยักหน้าให้เจียงจิ่นเซวียนแล้ว นางก็เดินทางไปจวนอ๋องในมุมที่สือหลิ่วมองไม่เห็น เจียงจิ่นเซวียนยิ้มเยาะเย็นชานี่คือบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาให้เจียงหวานหว่านสือหลิ่วไม่สงสัยสักนิด นางเดินถือกล่องอาหารมาถึงจวนอ๋องหลังส่งกล่องอาหารเรียบร้อย นางไปร้านหนังสือเพื่อซื้อกระดาษให้เจียงจิ่นเซวียนซื้อกระดาษเสร็จแล้ว สือหลิ่วกลับถึงจวนและนำกระดาษไปส่งให้เจียงจิ่นเซวียน“แม่นางสือหลิ่ว เรื่องซื้อกระดาษในวันนี้ ไม่ต้องบอกน้องหก นางไม่ชอบให้ข้าเข้าใกล้คนเรือนเหมย หากนางรู้ว่าข้าเรียกใช้คนข
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 206
เจียงหวานหว่านมองดูรถม้าจวนอ๋องจากไปรถม้าจวนอ๋องไปไกลแล้ว เจียงหวานหว่านเก็บสายตากลับมาและเดินเข้าจวนไป“น้องหก รอก่อน”เจียงจิ่นเซวียนเรียกเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหยุดเดินแล้วถามเสียงเย็น “มีเรื่องใด?”“น้องหก ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง เป็นวาสนาของเจ้านัก ต้องรักษาไว้ให้ดี อย่าทำให้ท่านอ๋องโกรธจนลากคนในจวนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย”เจียงจิ่นเซวียนเดินมาข้างกายเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหงุดหงิด เจียงจิ่นเซวียนไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปจริงด้วย คอยแต่จะหาโอกาสถากถางนางน้ำเสียงดูแคลนหาว่านางไม่คู่ควรกับท่านอ๋อง ช่างเป็นพี่ชายแท้ๆ ของนางจริงๆ“พี่สี่คอยปรนนิบัติรัชทายาทมาตั้งหลายปี การประจบสอพลอคงเป็นสิ่งที่พี่สี่ถนัดนัก หน้าไหว้หลังหลอกเป็นความสามารถโดดเด่นของพี่สี่ พี่สี่ใช้ชีวิตได้อย่างหน้าซื่อใจคดจริงๆ”รอยยิ้มจอมปลอมของเจียงจิ่นเซวียนเลือนหายไปเขานึกไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะด่าเขาไม่ไว้หน้าสักนิดเจียงหวานหว่านไม่มองเจียงจิ่นเซวียนแม้แต่น้อย นางเดินเข้าไปในประตูจวนหากอยู่นานกว่านี้หน่อยนางยิ่งรู้สึกขยะแขยง เจียงจิ่นเซวียนน่ารังเกียจกว่าเจียงจิ่นหนิงเสียอีกเจียงจิ่น
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 205
นางเปิดผ้าม่านเตรียมตัวลงรถม้าทันใดก็ถูกแรงกระชากนางกลับเข้ามาในรถม้าเจียงหวานหว่านจมเข้าสู่อ้อมกอดหรงซีกลิ่นหอมอำพันทะเลลอยเข้าจมูกนางหรงซีกุ้มหน้ามองเจียงหวานหว่านไม่พูดไม่จาเจียงหวานหว่านคิดจะลุกขึ้นกลับถูกหรงซีกอดเอาไว้แน่นคนสองคนจ้องตากันและกัน ไม่มีใครพูดจา“เหตุใดรถม้าจวนอ๋องถึงจอดอยู่ตรงนี้?”เจียงจิ่นเซวียนกลับมาถึงจวนพอดีและเห็นรถม้าจวนอ๋องจอดอยู่หน้าบ้านของตนเจียงหวานหว่านได้ยินเสียงเจียงจิ่นเซวียน ดวงตาก็กลับมาแจ่งชัดอีกครั้ง“ท่านอ๋อง พี่สี่ข้าอยู่ข้างนอก รีบปล่อยข้า”หรงซียิ้มเย็น “ข้าต้องกลัวเขาด้วย?”เจียงหวานหว่านกัดฟัน “ท่านอ๋องไม่กลัว แต่ชื่อเสียงข้าไม่เหลือแล้ว วันหน้าหากแต่งงานก็จะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์เอาได้”“เจ้าคิดจะแต่งกับใคร? กู้ฉางชิง? หรือเซียวหวาย?”เจียงหวานหว่านประหลาดใจ นางแต่งงานเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเขาฝีเท้าของเจียงจิ่นเซวียนเดินเข้ามาใกล้เจียงหวานหว่านกดร่างต่ำลงแล้วกล่าวอย่างออดอ้อน “ท่านอ๋อง ขอร้องท่านล่ะ”หรงซีได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเจียงหวานหว่าน ความโมโหในใจลดไปไม่น้อย“เจียงหวานหว่าน เจ้าติดค้างข้า ครั้งหน้าข้าไม่ปล่อ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 204
เจียงหวานหว่านได้ฟังคำพูดของหรงซีก็หันไปยิ้มให้เซียวหวายอย่างจนปัญญา“เซียวหวาย ขอโทษด้วย พรุ่งนี้ข้าจะไปพบเจ้า”เซียวหวายยิ้มแย้ม “แม่นางเจียง พรุ่งนี้ข้ามารับเจ้า”“ก็ดี...”ยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยค เจียงหวานหว่านรู้สึกว่าตัวเองถูกจับข้อมือเอาไว้ไม่รู้ว่าหรงซีลงมาจากรถม้าตั้งแต่เมื่อใดเขาสีหน้าบึ้งตึง ดึงข้อมือเจียงหวานหว่าน ลากนางขึ้นรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง โปรดปล่อยแม่นางเจียงด้วย”เซียวหวายเห็นเจียงหวานหว่านถูกหรงซีผลักขึ้นรถม้า เขาจึงตามไปขวางแต่ถูกเทียนซูขวางเอาไว้ เซียวหวายผลักเทียนซู ทว่าเทียนซูไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยหรงซีทำเหมือนไม่ได้ยินเซียวหวายโกรธเจียงหวานหว่านหันหน้ามากล่าวกลับเซียวหวายที่อยู่ด้านหลัง“คุณชายเซียว ข้าไปก่อนนะ”มือของหรงซีดึงศีรษะเจียงหวานหว่านเข้าไปในรถม้าเซียวหวายนั่งอยู่บนรถม้าสกุลเซียว กำลังตามท้ายรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง รถม้าของคุณชายเซียวตามอยู่ด้านหลัง”เทียนซูที่อยู่ด้านนอกกล่าวรายงานหรงซี“สะกดรอยตามราชวงศ์ มีเจตนาไม่ดี เทียนซู ส่งคุณชายเซียวไปยังสถานที่ที่เขาควรไป”เทียนซูลังเล“ท่านอ๋อง คุณชายเซียวเป็นน้องชายเซียวกุ้ย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 203
เซียวกุ้ยเฟยยิ้มอย่างอบอุ่น“ฝีมือของอ้ายเฟย ข้าชอบยิ่งนัก”ฝ่าบาทตรัสด้วยถ้อยคำสองแง่สองง่ามเซียวกุ้ยเฟยหุบตาลงด้วยความเขินอาย จากนั้นก็พยุงฝ่าบาทเดินไปด้วยกันรอจนกระทั่งไม่เห็นเงาฝ่าบาทแล้วหรงซีสีหน้าเย็นชา ดวงตาเย็นชายิ่งกว่า จับจ้องมองหรงมู่หานหรงมู่หานรับรู้ถึงความโกรธท่วมท้นของหรงซี“เสด็จอา หลานขอตัวก่อน”ระหว่างที่กล่าว สายตาเขาเหล่มองเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านกรอกตาบนใส่หรงมู่หานนัยน์ตาหรงซีใกล้ระเบิดแล้วเขาขยับข้อมือก้อนเงินถูกดีดออกไปดีดโดนบริเวณกระดูกขาของหรงมู่หาน“เอื้อ...”หรงมู่หานรู้สึกถึงกระแทกที่ขาความเจ็บปวดจู่โจมกะทันหัน ทำให้เขาทรุดเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเจียงหวานหว่าน”“องค์ชายรอง รู้ว่าผิดรู้จักแก้ไข เป็นสิ่งที่ดียิ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองเช่นนี้”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยท่าทางใจกว้าง“เจ้า พวกเจ้า...”หรงซีและเจียงหวานหว่านเดินเคียงข้างกันจากไปโดยไม่สนใจหรงมู่หานหรงมู่หานรู้ว่าเป็นฝีมือหรงซีความรู้สึกอัปยศอดสูพุ่งเข้าสู่หน้าอกใบหน้าของเขาถูกหรงซีกับเจียงหวานหว่านทำลายจนป่นปี้หรงมู่หานมองแผ่นหลังทั้งสองคนแล้วสาบานกับตัวเอง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 202
วิชาการแพทย์ของเจียงหวานหวานล้ำเลิศ พิษในร่างกายของน้องชายจะกำจัดไปได้เมื่อใดก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว เขาต้องวางแผนเอาไว้“น้องชาย ช่วงนี้สุขภาพเจ้าดีหรือไม่ เจ้าไม่ได้ไปให้หมอหลวงตรวจนานแล้ว”หรงซีหุบสายตาลง จากนั้นก็ประสานมือ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงนึกถึง ช่วงนี้น้องชายสุขภาพไม่ดี วันนี้จะไปให้หมอหลวงตรวจอาการ”ฝ่าบาทเมื่อได้รับฟังก็เบาพระทัยลงมากพิษในตัวน้องชายถูกถอนไปแล้วหรือไม่ ถามหมอหลวงก็รู้แล้วฝ่าบาทหรี่พระเนตร มีแผนการในพระทัยแค่หมอหลวงจับชีพจรก็จะรู้ว่าหรงซีถอนพิษไปแล้วหรือไม่“แม่นางเจียง โรคของหรงซี เจ้ามีวิธีรักษาหรือไม่?”ฝ่าบาททอดพระเนตรเจียงหวานหว่าน“ฝ่าบาท แม่นางเจียงก็รักษาโรคของข้าไม่หายเช่นกัน”หรงซีกล่าวประโยคหนึ่งเจียงหวานหว่านรู้สึกว่าหรงซีประหลาดมาก เหตุใดกล่าวเช่นนั้นทว่าเมื่อเห็นสายพระเนตรฝ่าบาท นางเข้าใจทันทีฝ่าบาทต้องการให้หรงซีประคองความมั่นคงของแคว้น เขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้หรงซีได้ครองบัลลังก์ในสมองเจียงหวานหว่านผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาพิษหนอนกู่ในร่างกายหรงซีเป็นของฝ่าบาทจังหวะหัวใจนางเต้นเร็วขึ้น หากเป็นเช่นนี้ หรงซีก็จะถูกฝ่าบาทควบคุม
