Share

บทที่ 127

เมื่อเห็นเช่นนี้ก็กลัวว่าตัวเองจะถูกสลัดออกไป

“ไม่ต้องตกใจไป”

หรงซีกล่าวเสียงขรึม

“ท่านทั้งสอง ต้องขออภัยด้วย เจอโขดหินเข้าแล้ว”

คนพายเรือกล่าวขอโทษ

หรงซีมองคนพายเรือด้วยสายตาเย็นชา เขาหันไปสบตากับเจียงหวานหว่าน และทั้งสองก็ลุกขึ้นพร้อมกัน

“เจ้าเป็นใคร?”

คนพายเรือแสดงสีหน้าไร้ความผิดออกมา และยิ้มพลางกล่าว “คุณชาย นี่คุณชายหมายความเช่นไร?”

“เจ้าไม่ใช่คนขับเรือตัวจริงใช่หรือไม่?”

ดวงตาของหรงซีจ้องเขม็งไปที่เขา

จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของคนพายเรือผู้นั้นก็ค่อย ๆ อันตรธานหายไป

“ข้าก็เป็นคนพายเรือย่างไรเล่า”

ใบหน้ารูปงามนั้นของหรงซีเคร่งขรึมลง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คนที่พายเรือมานานหลายปี สีผิวจะดำคล้ำ แต่เจ้ากลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น”

คนพายเรือขมวดคิ้วขึ้น และกล่าวแก้ตัวว่า “คุณชายผู้นี้ ข้าเกิดมาไม่ใช่คนผิวดำคล้ำ”

“ต่อให้เจ้าเป็นคนผิวขาวมาตั้งแต่เกิด แต่หากโดนแดดทุกวันไม่มีทางที่ผิวจะไม่ดำคล้ำ คนที่ล่องเรือใช้ชีวิตอยู่ในแม่น้่ำมานานหลายปี จะเจอโขดหินได้อย่างไร หากเป็นคนพายเรือจริงย่อมต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว”

เจียงหวานหว่านกล่าว

คำพูดของหรงซีทำให้นางนึกขึ้น
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status