LOGINShare
บทที่ 942
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 943
“ยิ่งกว่านั้น นางยังวางแผนมากมายเพื่อลูกชายของนาง ซึ่งก็คือองค์ชายห้า เมื่อถึงเวลานั้น ไทเฮาและไท่จื่อจะขัดแย้งกัน แล้วต้าเย่ก็ต้องตกอยู่ในอันตราย เจ้าเข้าใจหรือไม่”ฮ่องเต้ซิงหลงพูดจบ อู๋หลิงก็พยักหน้า“กระหม่อมเข้าใจว่าความวุ่นวายในราชสำนัก สามารถส่งผลกระทบต่อแผ่นดินได้พ่ะย่ะค่ะ!”ไม่ต้องสงสัยในเรื่องนี้เลย!ฮ่องเต้ซิงหลงพยักหน้า “ใช่แล้ว ข้าจึงขอให้เจ้ามาที่นี่ในวันนี้ เพื่อสั่งเสียเจ้า”“จากนี้ไป เจ้าจะเป็นผู้บัญชาการใหญ่ของกองทหารรักษาพระองค์ รับผิดชอบปกป้องเมืองหลวง!”“ในเวลาเดียวกัน ก็จะได้รับตำแหน่งเป็นนายทหารชั้นหนึ่งและขุนพลอันดับหนึ่งในต้าเย่ด้วย!”ฮ่องเต้ซิงหลงอยากจะบอกว่าเขาไม่สามารถไว้ใจใครได้ คนที่เขาไว้ใจได้มากที่สุดก็คืออู๋หลิง!ในยุคของตระกูลอู๋ ผู้ที่มีความภักดีจะไม่มีวันก่อกบฏแน่นอน!ดังนั้น เขาจึงมั่นใจมาก ที่จะมอบตำแหน่งนี้ให้กับอู๋หลิง!แน่นอนว่า นี่ยังเป็นการทำเพื่อฮองเฮาด้วย!อู๋หลิงมีจิตสำนึกในการปฏิบัติหน้าที่และมีความยุติธรรม เขาจะปกป้องเมืองซ่างจิง และฮองเฮาได้อย่างแน่นอน!เขาทำเช่นนี้ เพราะกังวลว่าตระกูลเซิ่งจะลงมือ!“กระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 944
อู๋หลิงยืนอยู่ด้านนอกประตู ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนมาก!ที่ฮ่องเต้ซิงหลงเป็นเช่นนี้ เขาย่อมรู้ดีว่าเพราะเหตุใด!พระองค์มีสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว แต่เพื่อทำให้ฮองเฮามีอำนาจ จึงเต็มใจที่จะฝืนร่างกายอย่างหนัก ไม่ยอมปล่อยให้วาระสุดท้ายผ่านไปอย่างสงบอู๋หลิงถอนหายใจ มองห้องตำราหลวงที่ปิดลง แล้วโค้งคำนับแต่ในใจของเขายังคงสับสนมาก!“ท่านพ่อ... ลูกควรจะเลือกทางไหนดีขอรับ?”ก่อนที่พ่อของเขาจะเสียชีวิต เขาอุทิศตนปกป้องต้าเย่ให้สงบสุข ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามหากพ่อของเขาอยู่ที่นี่ คงจะยอมรับเงื่อนไขของฮ่องเต้ซิงหลงโดยไม่ลังเลเป็นแน่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก พ่อของเขาจะต้องปกป้องต้าเย่เพียงแต่ตัวเขาเอง...อู๋หลิงยังไม่สามารถผ่านพ้นอุปสรรคในใจไปได้ไม่ว่าวันนี้ฮ่องเต้ซิงหลงจะขอโทษอย่างจริงใจแค่ไหน แต่เขาก็ยังปล่อยผ่านมันไปไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้ด้วยว่าเหตุผลที่ฮ่องเต้ซิงหลงกระทำเช่นนี้ ก็เพื่อต้าเย่และเพื่อฮองเฮาของเขา!แม้ว่าคำขอโทษนี้จะมีความจริงใจ แต่ก็เป็นข้ออ้างด้วยเช่นกันกลุอุบายของฮ่องเต้...“ข้าคิดว่าวันหนึ่ง ฮ่องเต้ซิงหลงจะมีวันที่รู้แจ้งอย่างแท้จริง แต่ความต้องการขอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 945
ฮ่องเต้ซิงหลงล้มป่วย ใบหน้าซีดเซียว ดูเหมือนจะสิ้นใจได้ทุกเมื่อเหล่านางสนมทุกคนคุกเข่าลงบนพื้น ส่งเสียงสะอื้นเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด หมอหลวงที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว ขณะตรวจชีพจรของฮ่องเต้ซิงหลงอย่างระมัดระวังดวงตาของฮองเฮากลายเป็นสีแดงก่ำ มองฮ่องเต้ที่นอนป่วยอยู่บนพระแท่นบรรทมด้วยความกังวล เมื่อเห็นหมอหลวงดึงมือออกอย่างร้อนใจ นางก็ก้าวเข้าไปถามทันทีว่า “หมอหลวง ตอนนี้ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้าง?”ใบหน้าของหมอหลวงเคร่งขรึมมาก เขาส่ายหน้า ถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อาการของพระองค์แย่มาก อาการสาหัสยิ่งนัก กระหม่อมเกรงว่าจะทรงเหลือเวลาอีกไม่มากพ่ะย่ะค่ะ... “ได้ยินเช่นนั้น นางสนมทั้งหมดก็ส่งเสียงร้องได้คร่ำครวญดังยิ่งขึ้นนางสนมบางคนถึงกับเป็นลมล้มลงกับพื้น ไม่อาจทนรับแรงกระแทกอันหนักหน่วงเช่นนี้ได้!สายตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ น้ำตาของนางไหลรินลงมาหยดแล้วหยดเล่า นางสะอื้นขณะถามว่า “ไม่มีทางอื่นใดที่จะรักษาฝ่าบาทได้เลยหรือ?”หมอหลวงส่ายหน้า แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ช่วงนี้สุขภาพของฝ่าบาทไม่ค่อยดีนัก เมื่อเร็ว ๆ นี้ก็ดื่มสุราไปมาก จึงทำให้พระวรกายอ่อนแอลงพ่ะย่ะค่ะ... “
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 946
ฮ่องเต้ซิงหลงและฮองเฮาเสด็จมาถึงห้องโถงบรรพบุรุษหลวง ขณะมองแผ่นศิลาวิญญาณของอดีตฮ่องเต้ที่ประดิษฐานอยู่ ฮ่องเต้ซิงหลงก็หลั่งน้ำตาเขาคุกเข่าลงบนพื้น แล้วคำนับสามครั้ง“ท่านบรรพชน ลูกทำให้พวกท่านต้องผิดหวังเสียแล้ว...”ฮ่องเต้ซิงหลงรู้สึกทุกข์ทรมานใจ และไม่เต็มใจจะยอมรับความจริงแต่หากไม่ยอมรับ แล้วจะทำอย่างไรได้?เขาคุกเข่าอยู่ที่นี่ มองย้อนไปยังเหตุการณ์ในชีวิต แม้จะรู้สึกเสียใจและไม่เต็มใจยอมรับ แต่เรื่องก็ผ่านไปแล้ว ในเวลานี้ เขาเริ่มสงบมากขึ้น เขาไม่เคยปล่อยวางเรื่องความตายของตัวเองได้ แต่ในตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าปล่อยวางได้แล้วอย่างน้อยก่อนที่เขาจะสิ้นใจ เขาก็ได้ทำอะไรไปมากมาย และหาทางออกสำหรับต้าเย่ไว้แล้วอย่างน้อยสิ่งที่เขาคิดก็มีความมั่นคง!แม้ว่านี่อาจไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ปลอดภัยก็ตาม แต่ก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!“ฮองเฮา คุกเข่าลงสิ!”ฮ่องเต้ซิงหลงพูดขึ้นมา หลังจากได้ยินเช่นนั้น ฮองเฮาก็คุกเข่าลงทันที“ข้าอยากให้เจ้าสาบานต่อหน้าอดีตฮ่องเต้ ว่าเจ้าผู้เป็นสะใภ้ของตระกูลจี เป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลจี และให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขแก่ตระกูลจี เจ้าต้องพยายามอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 947
หวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดโดยไม่ปิดบังหลังจากได้ยินเช่นนั้น ไป๋เฟยเฟยก็ถอนหายใจด้วยใบหน้าบูดบึ้ง“พี่หวัง พูดตามตรง ข้ามาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้!”ไป๋เฟยเฟยมองหวังหยวนด้วยความขมขื่นพูดตามตรง นางคิดเรื่องนี้มาตลอดทางด้วยความวุ่นวายในต้าเย่ครั้งนี้ ตระกูลไป๋พิจารณาตัวเองอย่างไร?ยินดีที่จะเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ หรือยินดีที่จะรับส่วนแบ่งในแผ่นดินที่วุ่นวายนี้?เขาไม่เข้าใจและเป็นกังวลอย่างยิ่งสำหรับเรื่องนี้ หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ตระกูลไป๋ ยังไม่ได้พิจารณาอย่างรอบคอบหรือ?”หวังหยวนรู้สึกว่าตระกูลไป๋ น่าจะเข้าใจสถานการณ์นี้อย่างชัดเจน!ในราชสำนักนี้ แม้ว่าตระกูลไป๋จะมีทางเลือกมากมาย แต่หากเป็นเขา จะต้องเลือกเส้นทางสูงสุดแน่นอน!ไป๋เฟยเฟยพยักหน้า “ท่านพ่อของข้ากำลังสับสน ไม่รู้ว่าจะเลือกอย่างไรดี”“ไม่ว่าจะเพื่อแผ่นดินต้าเย่ เพื่อช่วยเหลือท่านป้า หรือเพื่อยึดครองแผ่นดินในช่วงที่เกิดความวุ่นวายนี้ ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้!”หลังจากพูดเช่นนั้น หวังหยวนก็ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “อันที่จริง พวกเจ้าควรตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”“ไม่ว่าตระกูลไป๋ของเจ้าจะเต็มใจเป็นขุนนางผู้จงรักภักดี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 948
หวังหยวนพยักหน้า แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูด“ถึงกระนั้นนี่ก็เป็นเรื่องที่สำคัญต่อต้าเย่นัก จะประมาทได้อย่างไร ทั้งในกรณีนี้ ตระกูลไป๋ของพวกเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพียงเพราะคนคนเดียว”หวังหยวนกล่าว เมื่อพูดจบ ไป๋เฟยเฟยก็สูดหายใจเข้าลึก ๆอย่างไรเสีย นางก็ยังมีความลังเลในใจอยู่บ้าง“พี่หวัง หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับท่าน ท่านจะทำอย่างไร?”ไป๋เฟยเฟยถามด้วยความอยากรู้ ว่าหวังหยวนกำลังคิดอะไรอยู่หลังจากได้ยินเช่นนี้ หวังหยวนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “หากเป็นข้า ข้าอาจจะละทิ้งสิ่งที่เรียกว่าราชวงศ์ไปก็ได้ อย่างไรเสีย... ข้าเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องแผ่นดินนี้มากนัก”หวังหยวนพูดจบ ไป๋เฟยเฟยก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มฝืดเฝื่อน “พี่หวัง เป็นความจริงหรือ? แค่... จากสิ่งที่ข้าเห็น ดูเหมือนท่านจะเตรียมการไว้มากมาย”แม้ว่าหวังหยวนจะพยายามปกปิดไว้อย่างเต็มที่ แต่ตระกูลไป๋ก็ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา จึงยังคงเป็นเรื่องยากที่จะซ่อนไว้ไม่ให้พวกเขาสังเกตเห็น!“ก็แค่เพื่อปกป้องตัวเอง แผ่นดินวุ่นวายเช่นนี้จะทำอย่างไรได้? เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบปัญหามากที่สุด สิ่งที่ข้าชอบที่สุดคืออิสรเสรีและความสุข”ไป๋เฟ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 949
แต่สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับตระกูลไป๋!สำหรับตระกูลไป๋ หวังหยวนถอนหายใจ มองสตรีทั้งสามแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฮองเฮาและตระกูลเซิ่งล้วนต้องการช่วงชิงอำนาจ แต่แล้วตระกูลไป๋ล่ะ?”“พวกเขามีเหตุผลอะไรบ้าง ในฐานะตระกูลของฮองเฮา หากพูดตามตรรกะแล้ว พวกเขาควรเป็นผู้นำแทนฮองเฮา แต่หากจะช่วงชิงอำนาจด้วยตัวเองก็คงไม่ดีใช่หรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ สตรีทั้งสามก็เข้าใจทันที!พูดมีเหตุผล ฮองเฮาทำเพื่อองค์ชาย ตระกูลเซิ่งก็ทำเพื่อองค์ชาย แล้วตระกูลไป๋ทำไปเพื่ออะไร เพื่อตัวพวกเขาเองหรือ...?มันเกินกว่าที่จะคิดอย่างตรงไปตรงมาได้!พูดตามตรง มันเป็นเรื่องยากมากที่ตระกูลไป๋จะทำเรื่องเช่นนี้ได้“หากเป็นเช่นนั้น ตระกูลไป๋ก็จะไม่มีโอกาสแล้วใช่หรือไม่?”หวงเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาการยกทัพทำสงครามโดยไม่มีข้ออ้างนั้นไม่ง่ายเลย หากชนะใจผู้คนไม่ได้ แล้วจะปกครองแผ่นดินได้อย่างไร?นี่คือเหตุผลที่เรียบง่ายที่สุด!หูเมิ่งอิ๋งก็พยักหน้า “คุณชาย หากเป็นเช่นนั้น เหตุใดท่านยังสนับสนุนให้ตระกูลไป๋ช่วงชิงอำนาจอีกล่ะเจ้าคะ?”หวังหยวนหัวเราะแล้วตอบว่า “แน่นอนว่าเพื่อพวกเราเอง เมื่อตระกูลไป๋ครองแผ่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 950
ฮ่องเต้ซิงหลงต้องการลุกขึ้นนั่ง ฮองเฮาเป็นห่วงมาก จึงรีบก้าวเข้าไปช่วยประคองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถามอย่างร้อนใจและเป็นกังวล “ฝ่าบาท พระองค์จะทรงทำอะไรหรือเพคะ?”“ตอนนี้พระวรกายของพระองค์อ่อนแอมาก พระองค์ต้องพักผ่อนให้เพียงพอนะเพคะ ไม่สามารถ...”ก่อนที่ฮองเฮาจะพูดจบ นางก็เห็นฮ่องเต้โบกมืออย่างอ่อนแรง แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ข้ารู้ว่าร่างกายของข้าเป็นเช่นไร และข้าก็รู้ด้วยว่าข้าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว”“แต่ข้าเป็นฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ ไม่อาจสิ้นใจบนแท่นบรรทมเช่นนี้ได้ ช่วยข้าทีเถิด ข้าอยากกินข้าว แล้วไปราชสำนักแต่เช้า”ฮ่องเต้ซิงหลงพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อทำให้น้ำเสียงของตนสงบลงเขาบังคับตัวเองไม่ให้ไอ เพราะเกรงว่าฮองเฮาจะเป็นกังวล“ฝ่าบาท ตอนนี้พระองค์ทรงอ่อนแอมาก ควรนอนพักฟื้นบนแท่นบรรทม ไม่ควรขยับไปไหนเพคะ!”เหล่าองค์ชายรีบก้าวเข้ามาหา แล้วพูดอย่างกระตือรือร้น “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ ตอนนี้พระวรกายของพระองค์อ่อนแอมาก ไม่อาจขยับไปไหนได้ ไม่เช่นนั้นอาการป่วยของพระองค์จะหนักขึ้นพ่ะย่ะค่ะ...”เมื่อฮองเฮาเห็นฮ่องเต้ซิงหลงพยายามลุกขึ้น นางก็รีบก้าวเข้าไปประคองฮ่องเต้ซิงหลงจากนั้น นาง
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2106
ไป๋ลั่วหลีกำชับ แล้วเดินออกจากห้องเพื่อมุ่งหน้าไปยังวังหลวงในห้อง หวังหยวนและหลิ่วหรูเยียนนั่งอยู่ที่โต๊ะหวังหยวนส่ายหน้ากล่าว “ไม่คิดว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้”“ไม่นานมานี้ ข้าเพิ่งพบกับไป๋เหยียนเฟย แต่ผ่านไปไม่นาน นางก็ใกล้จะจากโลกนี้ไปแล้ว...”“ชีวิตคนเรามีทั้งสุขและทุกข์ เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา...”หลิ่วหรูเยียนไม่ได้เอ่ยคำใดน่าเสียดาย ไป๋เหยียนเฟยเพิ่งขึ้นครองราชย์ได้ไม่ถึงห้าปี จักรพรรดินีผู้ยิ่งใหญ่ก็ต้องจากไปแล้ว...น่าเศร้าใจยิ่งนัก!“หลายวันมานี้ เจ้าติดตามข้าไปทุกที่ คงจะเหนื่อยมากแล้วใช่หรือไม่?”“ตอนนี้ว่างแล้ว พวกเราก็มาพักผ่อนกันเถิด”“ตอนนี้พวกเราทำได้เพียงรอคอยอย่างอดทน รอดูสถานการณ์...”ไป๋เหยียนเฟยยังไม่สิ้นพระชนม์ พวกเขาจึงไม่อาจผลีผลามได้ ไม่เช่นนั้นจะทำให้ราชวงศ์ต้าเย่เกลียดชังแต่ก็ไม่อาจจากไปได้ เพราะประเดี๋ยวสถานการณ์จะควบคุมไม่ได้!ช่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก!โชคดีที่หวังหยวนสังเกตเห็นว่าไป๋เหยียนเฟยคงอยู่ได้อีกไม่นาน คงไม่เกินวันสองวันนี้...เมื่อถึงตอนนั้น ราชวงศ์ต้าเย่คงจะเปลี่ยนแปลงเขาจะพลิกสถานการณ์ได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับความสามารถของเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2105
“อืม!”ไฉปิ่งอี้ตอบรับด้วยรอยยิ้ม แล้วดื่มยาจนหมดน่าเสียดาย เขารู้ดีว่าตอนนี้เขาป่วยหนัก แม้เห็ดหลินจือพันปีจะเป็นยาชั้นดีก็คงช่วยอะไรไม่ได้...ผลลัพธ์ย่อมเดาได้อยู่แล้ว“เช่นนั้นพวกข้าขอตัวก่อน”หวังหยวนเห็นไฉปิ่งอี้นอนลงบนเตียงจึงบอกลา แล้วพาหญิงสาวทั้งสองกลับเมืองหลวงไฉจวิ้นส่งพวกเขาออกจากบ้าน แล้วกลับเข้าไปดูแลปู่ระหว่างทาง ไป๋ลั่วหลีมองหวังหยวน แล้วถามด้วยความสงสัย “ท่านหวังมาที่นี่ก็เพื่อรับเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นศิษย์ไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“ถือว่าเป็นกำลังเสริมให้ท่านได้”“เด็กหนุ่มคนนั้นมีพละกำลังมาก หากเข้าร่วมกองทัพก็จะเป็นกำลังสำคัญ”“แต่โอกาสอยู่ตรงหน้า เหตุใดท่านจึงเลือกที่จะจากไป?”หลิ่วหรูเยียนก็สงสัยเช่นกันหวังหยวนลังเลครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้ากล่าว “บอกตามตรง ข้าตกลงกับไฉปิ่งอี้แล้ว คาดว่าคืนนี้ไฉปิ่งอี้คงจะปลิดชีพตัวเอง...”“เขาจะจัดการทุกอย่าง พรุ่งนี้เช้า ข้าแค่มารับไฉจวิ้นก็พอ”“ต่อไปไฉจวิ้นจะเป็นเหมือนน้องชายแท้ ๆ ของข้า”หลิ่วหรูเยียนและไป๋ลั่วหลีเข้าใจทันทีที่แท้เป็นเช่นนี้!ไม่แปลกใจเลยที่หลังจากหวังหยวนคุยกับไฉปิ่งอี้ สีหน้าของหวังหยวนกลับดูเศร้าหมอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2104
แม้ว่าหนทางข้างหน้าจะสดใส!ยิ่งกว่านั้น ไฉจวิ้นยังเป็นคนรักษาคำพูด!ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะยอมเสียเงินซื้อเห็ดหลินจือพันปีให้เขาได้อย่างไร?ไฉปิ่งอี้กุมอกหัวเราะ อาจเป็นเพราะเสียงหัวเราะทำให้แผลกำเริบ เขาจึงไออย่างรุนแรงหวังหยวนรีบเข้าไปลูบหลังให้จนไฉปิ่งอี้รู้สึกดีขึ้นครู่ต่อมา ไฉปิ่งอี้ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นอะไร ข้าอยู่มานานพอแล้ว แม้ว่าข้าจะดูเหมือนคนป่วย แต่ความทุกข์ทรมานของข้าหนักมากกว่าที่ท่านคิด...”“เนื่องจากบาดแผลยังไม่หายดี หลายปีมานี้ ข้าต้องทนทุกข์ทรมาน ทุกครั้งที่อาการกำเริบ ข้าเจ็บปวดมาก แค่ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติก็ยังไม่ได้ แม้แต่การนอนหลับยังนับว่าเป็นเรื่องยาก...”“เพราะฉะนั้น ข้าอยู่มานานเกินพอแล้ว!”“ที่ข้ายังไม่ฆ่าตัวตายก็เพราะเป็นห่วงไฉจวิ้น!”“ตอนนี้ได้พบกับท่านแล้ว ข้าก็หมดห่วง คืนนี้ข้าจะบอกความจริงกับไฉจวิ้น...”นี่...หวังหยวนเป็นคนฉลาด จะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อได้อย่างไร?ทันใดนั้น หวังหยวนก็เบิกตากว้าง รีบคว้าแขนไฉปิ่งอี้ไว้แล้วกล่าว “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น!”“หากท่านเชื่อใจข้า ก็ไปกับพวกเราเถิด ข้าจะจัดหาที่อยู่ให้ท่าน!”“ข้ามีคนเก่งกาจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2103
“ท่านโปรดอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ขอบคุณท่าน เพียงแต่อยากพูดคุยเรื่องของจวิ้นเอ๋อร์!”ชายชรารีบกล่าวหวังหยวนไม่ได้เอ่ยคำใด เพียงแต่รอฟังครู่ต่อมา ชายชราก็กล่าว “ข้าชื่อไฉปิ่งอี้ อายุห้าสิบกว่าปี แต่เมื่อหลายปีก่อน ข้าได้สร้างความแค้นให้ศัตรูไว้จึงถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส ทำให้ต้องหลบหนีมาอยู่ที่นี่!”“แม้ว่าข้าจะอายุเพียงห้าสิบกว่าปี แต่เนื่องจากบาดแผลยังไม่หายดี แถมยังทรุดหนักขึ้น ทำให้รูปร่างหน้าตาของข้าเปลี่ยนไปจนดูแก่ชรา...”หวังหยวนพยักหน้า ชายชราผู้นี้ช่างน่าสงสารตอนแรกเขาคิดว่าชายชรามีอายุเจ็ดสิบกว่าปีแล้ว ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะอาการบาดเจ็บภายใน!น่าเศร้าใจยิ่งนัก!“ท่าน ข้าตายก็ไม่สำคัญ เพราะเป็นการตายที่สมควรแล้ว!”“หากตอนหนุ่ม ๆ ข้าไม่ทะเยอทะยานเกินไป แล้วจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร?”“แต่จวิ้นเอ๋อร์เป็นเด็กดี ข้ากลัวว่าหลังจากข้าตาย เขาจะรักษาคุณธรรมไว้ไม่ได้ กลัวว่าจิตใจจะเปลี่ยนแปลง แล้วค่อย ๆ หลงผิดไป”“เขาอายุแค่สิบห้าปี ยังเป็นแค่เด็ก...”“ข้าหวังว่าหลังจากข้าตาย ท่านจะพาเขาไปด้วย ข้าเห็นว่าท่านไม่ใช่คนธรรมดา หากจวิ้นเอ๋อร์ได้ติดตามท่านคงสร้างผลงานได้ ไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2102
เมื่อเห็นชายชราล้มป่วยจนต้องนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา จะให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีได้อย่างไร?น่าเสียดาย...เขาทำอะไรได้น้อยมาก ไม่สามารถช่วยให้ชายชราหายป่วยได้แต่เขาก็ไม่สามารถทนดูผู้มีพระคุณตายไปต่อหน้าต่อตาได้!“เห็ดหลินจือพันปีหรือ?”“ของล้ำค่าเช่นนั้น เจ้าได้มาอย่างไร?”“เจ้าขโมยมาหรือ?”สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไป น้ำเสียงแข็งกระด้างขณะขมวดคิ้วกล่าว “ปู่สอนเจ้าเสมอว่าคนเราจนได้ แต่อย่าไร้ศักดิ์ศรี!”“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราต้องไม่ขโมยหรือปล้น! ลูกผู้ชายต้องยืนหยัดในแผ่นดิน หากต้องการมีที่ยืนในโลกต้องรักษาคุณธรรม!”ช่างเป็นยอดคนอย่างแท้จริง!หวังหยวนที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินคำพูดของชายชรา แล้วพยักหน้าเห็นด้วยแม้ว่าทุกคนจะเข้าใจหลักการนี้ แต่การรักษาคุณธรรมไว้ให้ได้นั้นยากยิ่ง!เด็กหนุ่มได้รับการสั่งสอนจากชายชรามาตั้งแต่เด็กจึงดูไร้เดียงสา!คงได้รับอิทธิพลมาจากชายชรา“ท่านปู่! ท่านเข้าใจผิดแล้วขอรับ!”“ข้าไม่ได้ขโมยเห็ดหลินจือพันปีมา แต่พี่ชายกับพี่สาวที่อยู่นอกประตูเป็นคนซื้อให้ต่างหาก!”“พวกเขามอบเห็ดหลินจือพันปีให้ข้า! ข้าจะจดจำบุญคุณนี้ไว้ วันข้างหน้าจะตอบแทนพวกเขาแน่นอน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2101
หลังจากซื้อยาเสร็จ หวังหยวนและพวกพ้องก็ออกจากเมือง มุ่งหน้าสู่ป่าทันทีไม่นาน พวกเขาก็มาถึงกระท่อมมุงจากหลังหนึ่งกระท่อมดูทรุดโทรม แต่มีความสะอาดสะอ้าน ด้านนอกมีรั้วไม้ล้อมรอบ ข้าวของในบ้านจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ดูเหมือนว่าคนที่อาศัยอยู่ที่นี่จะเป็นคนรักความสะอาด“ที่นี่คือบ้านของเจ้าหรือ?”หวังหยวนมองไปที่เด็กหนุ่ม แล้วเอ่ยถามเด็กหนุ่มพยักหน้า ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วขอรับ ที่นี่คือบ้านของข้ากับท่านปู่”“แม้ว่าบ้านจะเล็ก แต่ก็มีครบทุกอย่าง!”“ข้างในกว้างขวางมาก!”หืม?หวังหยวนเลิกคิ้วพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก มองไป๋ลั่วหลีและหลิ่วหรูเยียน แล้วเดินเข้าไปในกระท่อมเขาอยากรู้ว่ากระท่อมหลังเล็กหลังนี้มีอะไรพิเศษ?ในพริบตา พวกเขาก็เข้ามาในกระท่อม เมื่อกวาดสายตามองไปรอบ ๆ จึงพบว่าห้องสะอาดสะอ้าน มีเครื่องใช้ครบครัน!บนผนังทั้งสองด้านมีหนังสัตว์แขวนอยู่!“นี่เป็นหนังสัตว์ที่เจ้ากับปู่ล่ามาทั้งหมดหรือ?”หวังหยวนนึกถึงคำพูดของเด็กหนุ่มตอนอยู่ในเมืองเด็กหนุ่มมักจะออกไปล่าสัตว์กับปู่ หมีดำในสายตาของเขาก็เป็นแค่สัตว์ธรรมดา!สามารถฆ่าหมีและเสือได้อย่างง่ายดาย!ตอนแรกคิดว่าเขาพู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2100
ในโลกนี้ยังมีคนดีเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ?หวังหยวนยกยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “แม้ว่าข้าจะไม่มีหน้ามีตา เช่นนั้นเจ้านายของข้ามีหน้ามีตาพอหรือไม่?”เขาไม่อาจเปิดเผยตัวตนได้ ประเดี๋ยวจะเกิดเรื่องวุ่นวาย!แต่เขามีคนหนุนหลังที่สามารถช่วยเหลือได้!ทันใดนั้น ไป๋ลั่วหลีก็เดินออกมาจากฝูงชนเพียงแค่เห็นไป๋ลั่วหลี ทุกคนย่อมจำนางได้จึงพากันถอยหลังกรูด หัวหน้าทหารรีบประสานมือค้อมตัว กล่าวด้วยความสุภาพ “ปรากฏว่าเป็นคุณหนูไป๋นี่เอง!”ชาวบ้านรอบข้างต่างทักทายไป๋ลั่วหลี!หวังหยวนคิดในใจ “ไม่คิดว่าไป๋ลั่วหลีจะมีชื่อเสียงในเมืองมากถึงเพียงนี้ ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”“ดูท่าว่าชื่อเสียงหญิงงามผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งของต้าเย่คงไม่เกินจริง!”ไป๋ลั่วหลีเดินมาข้างหน้า ชี้ไปที่เด็กหนุ่ม แล้วกล่าวว่า “เขาเป็นคนของข้า วันนี้ให้เกียรติข้าหน่อย เรื่องนี้จบแค่นี้ พวกท่านคงไม่มีปัญหาอะไรใช่หรือไม่?”เหล่าทหารยามส่ายหน้าพวกเขาจะกล้ามีปัญหาได้อย่างไร?ไป๋ลั่วหลีเป็นถึงคุณหนูใหญ่ผู้สูงส่ง มีอำนาจในราชสำนัก และเป็นคนโปรดของฝ่าบาท!หากพวกเขาทำให้ไป๋ลั่วหลีไม่พอใจก็เท่ากับหาเรื่องใส่ตัว!พวกเขาไม่ใช่คนโง่เขลา คงไม่ทำเรื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2099
ขณะที่หวังหยวนและไป๋ลั่วหลีกำลังตื่นตะลึงก็มีเสียงฝีเท้ารีบเร่งดังขึ้น จากนั้นจึงเห็นทหารวิ่งมาล้อมเด็กหนุ่มคนนั้นไว้!ทุกคนต่างชูหอกขึ้น!ดูน่าเกรงขาม!“เจ้าหนุ่ม!”“เจ้ากล้าทำร้ายทหารยาม! อยากตายหรืออย่างไร?”ทหารที่อยู่ข้างหน้าตะโกน “ยอมจำนนซะ แล้วตามพวกข้าไปติดคุกเสียโดยดี หากเจ้าสำนึกผิดอาจจะรอดชีวิต!”“แต่ถ้าเจ้ายังดื้อรั้น อย่าหาว่าพวกข้าโหดเหี้ยม!”“ข้าจะฆ่าเจ้าเสียเดี๋ยวนี้!”เด็กหนุ่มคนนั้นปัดฝุ่นบนมือ ท่าทางยังคงสงบนิ่งขณะหัวเราะเบา ๆ “พวกเจ้าอย่ามาขู่ข้า!”“ข้าแค่จะเข้าเมืองเพื่อไปซื้อยาให้ปู่เท่านั้น!”“แม้ว่าท่านปู่จะบอกให้ข้าอยู่ในโอวาท อย่าหาเรื่องใคร แต่ถ้าพวกเจ้ายังบีบบังคับ ข้าย่อมไม่ปรานีเช่นเดียวกัน!”เด็กหนุ่มบิดคอ ยืดเส้นยืดสายเมื่อทหารยามเห็นเขามีท่าทางแข็งกร้าวจึงพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วเด็กหนุ่มไม่ยอมแพ้ เข้าต่อสู้กับพวกเขาอย่างดุเดือด!ในชั่วพริบตา หลายร่างปลิวว่อน ทหารยามกระเด็นออกไป!แต่เด็กหนุ่มยังคงยืนหยัดอย่างองอาจ!ทหารแค่สิบกว่าคนไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้!“ข้าไม่อยากเสียเวลากับพวกเจ้า!”“ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าตรวจสอบอะไร แต่ไม่ต้องห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2098
“ส่วนเจ้า...”หวังหยวนสั่งการเสร็จจึงหันไปมองเกาเล่อ“เจ้าพาสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อแทรกซึมเข้าไป!”“หากข้ามีเหตุฉุกเฉินจะพยายามติดต่อเจ้า!”“จำไว้! อย่าอยู่ห่างจากข้ามากเกินไป เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันจะได้ช่วยเหลือกันได้!”หวังหยวนกำชับเพิ่มเติมเกาเล่อรีบรับคำ แล้วเดินออกไปหวังหยวนเปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดา ทาใบหน้าให้เลอะเทอะ แล้วเดินไปข้างหลังไป๋ลั่วหลีก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ดูตอนนี้สิ ข้าดูเหมือนคนรับใช้ของเจ้าหรือไม่?”“นี่...”ไป๋ลั่วหลีอดส่ายหน้าไม่ได้นางมองหวังหยวนที่หน้าตาเหมือนแมวลายพร้อยมอมแมม แล้วกล่าวว่า “แม้แต่คนรับใช้ในจวนข้า ก็ไม่มีใครแต่งตัวสกปรกเลอะเทอะถึงเพียงนี้!”“ดูเหมือนจะตั้งใจเกินไปเจ้าค่ะ”หวังหยวนหัวเราะ ไม่ได้เอ่ยคำใด เขาจำเป็นต้องปลอมตัวหากซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอีรู้ว่าเขายังอยู่ในเมืองหลวงคงจะสงสัย แล้วจะยิ่งยุ่งยากมากกว่าเดิม!ว่าแล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปที่ประตูเมืองเมื่อมาถึงหน้าประตูเมือง ก็เห็นทหารยามกำลังสอบถามเด็กหนุ่มคนหนึ่ง“เจ้าหนุ่ม หูหนวกเป็นใบ้หรือ?”“จะเข้าเมืองต้องบอกเหตุผลก่อน! ไม่เช่นนั้น ข้าไม่ให้เจ้าเข้าเมืองเด็ดขาด!”
