เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 941
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 942
ฮ่องเต้ซิงหลงมองอู๋หลิงแล้วยกยิ้ม“ข้าเข้าใจ ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร เจ้าก็ยังมีความแค้นต่อข้าอยู่ในใจ แต่มันไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว ข้าคงมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น”“หากวันนี้เจ้าไม่สังหารข้า เช่นนั้นก็มาร่ำสุรากับข้าให้หนำใจเถิด”ฮ่องเต้ซิงหลงพูด หลังจากได้ยินดังนั้น อู๋หลิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งร่ำสุราหรือ?สภาพร่างกายเป็นเช่นนี้จะดื่มสุราได้อย่างไร?นี่จะไม่ทำให้อาการทรุดหนักกว่าเดิมหรือ?“ฝ่าบาท เพื่อรักษาพลานามัยของพระองค์ ไม่ควรดื่มสุราจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”อู๋หลิงพูดทันที แต่ฮ่องเต้ซิงหลงก็หัวเราะ“มันไม่สำคัญหรอก เจ้ากับข้ายังไม่เคยดื่มสุราดี ๆ ด้วยกันเลย ข้าเกรงว่าจะไม่มีโอกาสเช่นนี้อีก มาเถอะ อู๋หลิง เจ้ากับข้ามาดื่มด้วยกันวันนี้เถอะ”ฮ่องเต้ซิงหลงกล่าว พร้อมรินสุราลงในจอกของอู๋หลิง“สุราจอกแรกนี้ เพื่อต้าเย่”เมื่อกล่าวจบ ฮ่องเต้ซิงหลงก็ดื่มหมดในอึกเดียวอู๋หลิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มองฮ่องเต้ซิงหลงอย่างลึกซึ้ง แล้วดื่มสุราโดยไม่พูดอะไรอีกหลังจากดื่มไปหนึ่งจอก ฮ่องเต้ซิงหลงก็รินมันอีกครั้ง“สุราจอกที่สองนี้ แทนคำขอโทษ”ฮ่องเต้ซิงหลงพูดจบ เขาก็ดื่มมันทันท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 943
“ยิ่งกว่านั้น นางยังวางแผนมากมายเพื่อลูกชายของนาง ซึ่งก็คือองค์ชายห้า เมื่อถึงเวลานั้น ไทเฮาและไท่จื่อจะขัดแย้งกัน แล้วต้าเย่ก็ต้องตกอยู่ในอันตราย เจ้าเข้าใจหรือไม่”ฮ่องเต้ซิงหลงพูดจบ อู๋หลิงก็พยักหน้า“กระหม่อมเข้าใจว่าความวุ่นวายในราชสำนัก สามารถส่งผลกระทบต่อแผ่นดินได้พ่ะย่ะค่ะ!”ไม่ต้องสงสัยในเรื่องนี้เลย!ฮ่องเต้ซิงหลงพยักหน้า “ใช่แล้ว ข้าจึงขอให้เจ้ามาที่นี่ในวันนี้ เพื่อสั่งเสียเจ้า”“จากนี้ไป เจ้าจะเป็นผู้บัญชาการใหญ่ของกองทหารรักษาพระองค์ รับผิดชอบปกป้องเมืองหลวง!”“ในเวลาเดียวกัน ก็จะได้รับตำแหน่งเป็นนายทหารชั้นหนึ่งและขุนพลอันดับหนึ่งในต้าเย่ด้วย!”ฮ่องเต้ซิงหลงอยากจะบอกว่าเขาไม่สามารถไว้ใจใครได้ คนที่เขาไว้ใจได้มากที่สุดก็คืออู๋หลิง!ในยุคของตระกูลอู๋ ผู้ที่มีความภักดีจะไม่มีวันก่อกบฏแน่นอน!ดังนั้น เขาจึงมั่นใจมาก ที่จะมอบตำแหน่งนี้ให้กับอู๋หลิง!แน่นอนว่า นี่ยังเป็นการทำเพื่อฮองเฮาด้วย!อู๋หลิงมีจิตสำนึกในการปฏิบัติหน้าที่และมีความยุติธรรม เขาจะปกป้องเมืองซ่างจิง และฮองเฮาได้อย่างแน่นอน!เขาทำเช่นนี้ เพราะกังวลว่าตระกูลเซิ่งจะลงมือ!“กระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 944
อู๋หลิงยืนอยู่ด้านนอกประตู ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนมาก!ที่ฮ่องเต้ซิงหลงเป็นเช่นนี้ เขาย่อมรู้ดีว่าเพราะเหตุใด!พระองค์มีสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว แต่เพื่อทำให้ฮองเฮามีอำนาจ จึงเต็มใจที่จะฝืนร่างกายอย่างหนัก ไม่ยอมปล่อยให้วาระสุดท้ายผ่านไปอย่างสงบอู๋หลิงถอนหายใจ มองห้องตำราหลวงที่ปิดลง แล้วโค้งคำนับแต่ในใจของเขายังคงสับสนมาก!“ท่านพ่อ... ลูกควรจะเลือกทางไหนดีขอรับ?”ก่อนที่พ่อของเขาจะเสียชีวิต เขาอุทิศตนปกป้องต้าเย่ให้สงบสุข ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามหากพ่อของเขาอยู่ที่นี่ คงจะยอมรับเงื่อนไขของฮ่องเต้ซิงหลงโดยไม่ลังเลเป็นแน่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก พ่อของเขาจะต้องปกป้องต้าเย่เพียงแต่ตัวเขาเอง...อู๋หลิงยังไม่สามารถผ่านพ้นอุปสรรคในใจไปได้ไม่ว่าวันนี้ฮ่องเต้ซิงหลงจะขอโทษอย่างจริงใจแค่ไหน แต่เขาก็ยังปล่อยผ่านมันไปไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้ด้วยว่าเหตุผลที่ฮ่องเต้ซิงหลงกระทำเช่นนี้ ก็เพื่อต้าเย่และเพื่อฮองเฮาของเขา!แม้ว่าคำขอโทษนี้จะมีความจริงใจ แต่ก็เป็นข้ออ้างด้วยเช่นกันกลุอุบายของฮ่องเต้...“ข้าคิดว่าวันหนึ่ง ฮ่องเต้ซิงหลงจะมีวันที่รู้แจ้งอย่างแท้จริง แต่ความต้องการขอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 945
ฮ่องเต้ซิงหลงล้มป่วย ใบหน้าซีดเซียว ดูเหมือนจะสิ้นใจได้ทุกเมื่อเหล่านางสนมทุกคนคุกเข่าลงบนพื้น ส่งเสียงสะอื้นเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด หมอหลวงที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว ขณะตรวจชีพจรของฮ่องเต้ซิงหลงอย่างระมัดระวังดวงตาของฮองเฮากลายเป็นสีแดงก่ำ มองฮ่องเต้ที่นอนป่วยอยู่บนพระแท่นบรรทมด้วยความกังวล เมื่อเห็นหมอหลวงดึงมือออกอย่างร้อนใจ นางก็ก้าวเข้าไปถามทันทีว่า “หมอหลวง ตอนนี้ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้าง?”ใบหน้าของหมอหลวงเคร่งขรึมมาก เขาส่ายหน้า ถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อาการของพระองค์แย่มาก อาการสาหัสยิ่งนัก กระหม่อมเกรงว่าจะทรงเหลือเวลาอีกไม่มากพ่ะย่ะค่ะ... “ได้ยินเช่นนั้น นางสนมทั้งหมดก็ส่งเสียงร้องได้คร่ำครวญดังยิ่งขึ้นนางสนมบางคนถึงกับเป็นลมล้มลงกับพื้น ไม่อาจทนรับแรงกระแทกอันหนักหน่วงเช่นนี้ได้!สายตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ น้ำตาของนางไหลรินลงมาหยดแล้วหยดเล่า นางสะอื้นขณะถามว่า “ไม่มีทางอื่นใดที่จะรักษาฝ่าบาทได้เลยหรือ?”หมอหลวงส่ายหน้า แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ช่วงนี้สุขภาพของฝ่าบาทไม่ค่อยดีนัก เมื่อเร็ว ๆ นี้ก็ดื่มสุราไปมาก จึงทำให้พระวรกายอ่อนแอลงพ่ะย่ะค่ะ... “
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 946
ฮ่องเต้ซิงหลงและฮองเฮาเสด็จมาถึงห้องโถงบรรพบุรุษหลวง ขณะมองแผ่นศิลาวิญญาณของอดีตฮ่องเต้ที่ประดิษฐานอยู่ ฮ่องเต้ซิงหลงก็หลั่งน้ำตาเขาคุกเข่าลงบนพื้น แล้วคำนับสามครั้ง“ท่านบรรพชน ลูกทำให้พวกท่านต้องผิดหวังเสียแล้ว...”ฮ่องเต้ซิงหลงรู้สึกทุกข์ทรมานใจ และไม่เต็มใจจะยอมรับความจริงแต่หากไม่ยอมรับ แล้วจะทำอย่างไรได้?เขาคุกเข่าอยู่ที่นี่ มองย้อนไปยังเหตุการณ์ในชีวิต แม้จะรู้สึกเสียใจและไม่เต็มใจยอมรับ แต่เรื่องก็ผ่านไปแล้ว ในเวลานี้ เขาเริ่มสงบมากขึ้น เขาไม่เคยปล่อยวางเรื่องความตายของตัวเองได้ แต่ในตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าปล่อยวางได้แล้วอย่างน้อยก่อนที่เขาจะสิ้นใจ เขาก็ได้ทำอะไรไปมากมาย และหาทางออกสำหรับต้าเย่ไว้แล้วอย่างน้อยสิ่งที่เขาคิดก็มีความมั่นคง!แม้ว่านี่อาจไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ปลอดภัยก็ตาม แต่ก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!“ฮองเฮา คุกเข่าลงสิ!”ฮ่องเต้ซิงหลงพูดขึ้นมา หลังจากได้ยินเช่นนั้น ฮองเฮาก็คุกเข่าลงทันที“ข้าอยากให้เจ้าสาบานต่อหน้าอดีตฮ่องเต้ ว่าเจ้าผู้เป็นสะใภ้ของตระกูลจี เป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลจี และให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขแก่ตระกูลจี เจ้าต้องพยายามอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 947
หวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดโดยไม่ปิดบังหลังจากได้ยินเช่นนั้น ไป๋เฟยเฟยก็ถอนหายใจด้วยใบหน้าบูดบึ้ง“พี่หวัง พูดตามตรง ข้ามาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้!”ไป๋เฟยเฟยมองหวังหยวนด้วยความขมขื่นพูดตามตรง นางคิดเรื่องนี้มาตลอดทางด้วยความวุ่นวายในต้าเย่ครั้งนี้ ตระกูลไป๋พิจารณาตัวเองอย่างไร?ยินดีที่จะเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ หรือยินดีที่จะรับส่วนแบ่งในแผ่นดินที่วุ่นวายนี้?เขาไม่เข้าใจและเป็นกังวลอย่างยิ่งสำหรับเรื่องนี้ หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ตระกูลไป๋ ยังไม่ได้พิจารณาอย่างรอบคอบหรือ?”หวังหยวนรู้สึกว่าตระกูลไป๋ น่าจะเข้าใจสถานการณ์นี้อย่างชัดเจน!ในราชสำนักนี้ แม้ว่าตระกูลไป๋จะมีทางเลือกมากมาย แต่หากเป็นเขา จะต้องเลือกเส้นทางสูงสุดแน่นอน!ไป๋เฟยเฟยพยักหน้า “ท่านพ่อของข้ากำลังสับสน ไม่รู้ว่าจะเลือกอย่างไรดี”“ไม่ว่าจะเพื่อแผ่นดินต้าเย่ เพื่อช่วยเหลือท่านป้า หรือเพื่อยึดครองแผ่นดินในช่วงที่เกิดความวุ่นวายนี้ ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้!”หลังจากพูดเช่นนั้น หวังหยวนก็ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “อันที่จริง พวกเจ้าควรตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”“ไม่ว่าตระกูลไป๋ของเจ้าจะเต็มใจเป็นขุนนางผู้จงรักภักดี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 948
หวังหยวนพยักหน้า แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูด“ถึงกระนั้นนี่ก็เป็นเรื่องที่สำคัญต่อต้าเย่นัก จะประมาทได้อย่างไร ทั้งในกรณีนี้ ตระกูลไป๋ของพวกเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพียงเพราะคนคนเดียว”หวังหยวนกล่าว เมื่อพูดจบ ไป๋เฟยเฟยก็สูดหายใจเข้าลึก ๆอย่างไรเสีย นางก็ยังมีความลังเลในใจอยู่บ้าง“พี่หวัง หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับท่าน ท่านจะทำอย่างไร?”ไป๋เฟยเฟยถามด้วยความอยากรู้ ว่าหวังหยวนกำลังคิดอะไรอยู่หลังจากได้ยินเช่นนี้ หวังหยวนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “หากเป็นข้า ข้าอาจจะละทิ้งสิ่งที่เรียกว่าราชวงศ์ไปก็ได้ อย่างไรเสีย... ข้าเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องแผ่นดินนี้มากนัก”หวังหยวนพูดจบ ไป๋เฟยเฟยก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มฝืดเฝื่อน “พี่หวัง เป็นความจริงหรือ? แค่... จากสิ่งที่ข้าเห็น ดูเหมือนท่านจะเตรียมการไว้มากมาย”แม้ว่าหวังหยวนจะพยายามปกปิดไว้อย่างเต็มที่ แต่ตระกูลไป๋ก็ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา จึงยังคงเป็นเรื่องยากที่จะซ่อนไว้ไม่ให้พวกเขาสังเกตเห็น!“ก็แค่เพื่อปกป้องตัวเอง แผ่นดินวุ่นวายเช่นนี้จะทำอย่างไรได้? เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบปัญหามากที่สุด สิ่งที่ข้าชอบที่สุดคืออิสรเสรีและความสุข”ไป๋เฟ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 949
แต่สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับตระกูลไป๋!สำหรับตระกูลไป๋ หวังหยวนถอนหายใจ มองสตรีทั้งสามแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฮองเฮาและตระกูลเซิ่งล้วนต้องการช่วงชิงอำนาจ แต่แล้วตระกูลไป๋ล่ะ?”“พวกเขามีเหตุผลอะไรบ้าง ในฐานะตระกูลของฮองเฮา หากพูดตามตรรกะแล้ว พวกเขาควรเป็นผู้นำแทนฮองเฮา แต่หากจะช่วงชิงอำนาจด้วยตัวเองก็คงไม่ดีใช่หรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ สตรีทั้งสามก็เข้าใจทันที!พูดมีเหตุผล ฮองเฮาทำเพื่อองค์ชาย ตระกูลเซิ่งก็ทำเพื่อองค์ชาย แล้วตระกูลไป๋ทำไปเพื่ออะไร เพื่อตัวพวกเขาเองหรือ...?มันเกินกว่าที่จะคิดอย่างตรงไปตรงมาได้!พูดตามตรง มันเป็นเรื่องยากมากที่ตระกูลไป๋จะทำเรื่องเช่นนี้ได้“หากเป็นเช่นนั้น ตระกูลไป๋ก็จะไม่มีโอกาสแล้วใช่หรือไม่?”หวงเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาการยกทัพทำสงครามโดยไม่มีข้ออ้างนั้นไม่ง่ายเลย หากชนะใจผู้คนไม่ได้ แล้วจะปกครองแผ่นดินได้อย่างไร?นี่คือเหตุผลที่เรียบง่ายที่สุด!หูเมิ่งอิ๋งก็พยักหน้า “คุณชาย หากเป็นเช่นนั้น เหตุใดท่านยังสนับสนุนให้ตระกูลไป๋ช่วงชิงอำนาจอีกล่ะเจ้าคะ?”หวังหยวนหัวเราะแล้วตอบว่า “แน่นอนว่าเพื่อพวกเราเอง เมื่อตระกูลไป๋ครองแผ่น
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
