เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 940
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 941
สังหารฮ่องเต้ซิงหลง!นี่มัน...เขาบ้าไปแล้ว“ใช่ สังหารข้าเลยสิ!”ฮ่องเต้ซิงหลงจ้องมองอู๋หลิงโดยไม่แสดงสีหน้าใด นอกจากสีหน้าเรียบเฉย“การตายของพ่อเจ้าเป็นเพราะคำสั่งของข้า ก็ถือว่าข้าเป็นศัตรูที่สังหารพ่อของเจ้า! เจ้าก็ควรสังหารข้าไม่ใช่หรือ?”ฮ่องเต้ซิงหลงยกยิ้ม สีหน้าปราศจากความกังวล“ตอนนี้ข้าก็ใกล้สิ้นลมหายใจแล้ว อยู่ระหว่างความเป็นความตาย แต่หากเป็นไปได้ ข้าก็หวังว่าจะได้ตายด้วยน้ำมือของเจ้า”ขณะมองอู๋หลิง ฮ่องเต้ซิงหลงยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า เขาหยิบดาบขึ้นมาส่งมอบให้แก่อู๋หลิง“เจ้าเป็นคนเด็ดเดี่ยวในการสังหาร เป็นวีรบุรุษแห่งยุคสมัย การสังหารข้านั้นง่ายมาก เอาเลยสิ”เมื่อฮ่องเต้ซิงหลงพูดจบก็หลับตาลงอู๋หลิงถือดาบไว้ในมือแน่น!เขาจ้องมองฮ่องเต้ซิงหลงด้วยสายตาเย็นชา ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้น!เขายกดาบขึ้น ออกแรงบีบเสียจนด้ามดาบส่งเสียงดัง!เห็นได้ชัดว่าอู๋หลิงต้องการสังหารฮ่องเต้ซิงหลงยิ่งนัก!และเขา...ยังเต็มใจที่จะตายด้วยดาบของอู๋หลิงเองด้วย!พูดตามตรง อู๋หลิงเริ่มลังเลว่าจะสังหารเขาดีหรือไม่!แต่ว่า...เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เขาก็ยังไม่ลงมือ!เขาต้องการลงมือสังหาร แต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 942
ฮ่องเต้ซิงหลงมองอู๋หลิงแล้วยกยิ้ม“ข้าเข้าใจ ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร เจ้าก็ยังมีความแค้นต่อข้าอยู่ในใจ แต่มันไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว ข้าคงมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น”“หากวันนี้เจ้าไม่สังหารข้า เช่นนั้นก็มาร่ำสุรากับข้าให้หนำใจเถิด”ฮ่องเต้ซิงหลงพูด หลังจากได้ยินดังนั้น อู๋หลิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งร่ำสุราหรือ?สภาพร่างกายเป็นเช่นนี้จะดื่มสุราได้อย่างไร?นี่จะไม่ทำให้อาการทรุดหนักกว่าเดิมหรือ?“ฝ่าบาท เพื่อรักษาพลานามัยของพระองค์ ไม่ควรดื่มสุราจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”อู๋หลิงพูดทันที แต่ฮ่องเต้ซิงหลงก็หัวเราะ“มันไม่สำคัญหรอก เจ้ากับข้ายังไม่เคยดื่มสุราดี ๆ ด้วยกันเลย ข้าเกรงว่าจะไม่มีโอกาสเช่นนี้อีก มาเถอะ อู๋หลิง เจ้ากับข้ามาดื่มด้วยกันวันนี้เถอะ”ฮ่องเต้ซิงหลงกล่าว พร้อมรินสุราลงในจอกของอู๋หลิง“สุราจอกแรกนี้ เพื่อต้าเย่”เมื่อกล่าวจบ ฮ่องเต้ซิงหลงก็ดื่มหมดในอึกเดียวอู๋หลิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มองฮ่องเต้ซิงหลงอย่างลึกซึ้ง แล้วดื่มสุราโดยไม่พูดอะไรอีกหลังจากดื่มไปหนึ่งจอก ฮ่องเต้ซิงหลงก็รินมันอีกครั้ง“สุราจอกที่สองนี้ แทนคำขอโทษ”ฮ่องเต้ซิงหลงพูดจบ เขาก็ดื่มมันทันท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 943
“ยิ่งกว่านั้น นางยังวางแผนมากมายเพื่อลูกชายของนาง ซึ่งก็คือองค์ชายห้า เมื่อถึงเวลานั้น ไทเฮาและไท่จื่อจะขัดแย้งกัน แล้วต้าเย่ก็ต้องตกอยู่ในอันตราย เจ้าเข้าใจหรือไม่”ฮ่องเต้ซิงหลงพูดจบ อู๋หลิงก็พยักหน้า“กระหม่อมเข้าใจว่าความวุ่นวายในราชสำนัก สามารถส่งผลกระทบต่อแผ่นดินได้พ่ะย่ะค่ะ!”ไม่ต้องสงสัยในเรื่องนี้เลย!ฮ่องเต้ซิงหลงพยักหน้า “ใช่แล้ว ข้าจึงขอให้เจ้ามาที่นี่ในวันนี้ เพื่อสั่งเสียเจ้า”“จากนี้ไป เจ้าจะเป็นผู้บัญชาการใหญ่ของกองทหารรักษาพระองค์ รับผิดชอบปกป้องเมืองหลวง!”“ในเวลาเดียวกัน ก็จะได้รับตำแหน่งเป็นนายทหารชั้นหนึ่งและขุนพลอันดับหนึ่งในต้าเย่ด้วย!”ฮ่องเต้ซิงหลงอยากจะบอกว่าเขาไม่สามารถไว้ใจใครได้ คนที่เขาไว้ใจได้มากที่สุดก็คืออู๋หลิง!ในยุคของตระกูลอู๋ ผู้ที่มีความภักดีจะไม่มีวันก่อกบฏแน่นอน!ดังนั้น เขาจึงมั่นใจมาก ที่จะมอบตำแหน่งนี้ให้กับอู๋หลิง!แน่นอนว่า นี่ยังเป็นการทำเพื่อฮองเฮาด้วย!อู๋หลิงมีจิตสำนึกในการปฏิบัติหน้าที่และมีความยุติธรรม เขาจะปกป้องเมืองซ่างจิง และฮองเฮาได้อย่างแน่นอน!เขาทำเช่นนี้ เพราะกังวลว่าตระกูลเซิ่งจะลงมือ!“กระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 944
อู๋หลิงยืนอยู่ด้านนอกประตู ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนมาก!ที่ฮ่องเต้ซิงหลงเป็นเช่นนี้ เขาย่อมรู้ดีว่าเพราะเหตุใด!พระองค์มีสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว แต่เพื่อทำให้ฮองเฮามีอำนาจ จึงเต็มใจที่จะฝืนร่างกายอย่างหนัก ไม่ยอมปล่อยให้วาระสุดท้ายผ่านไปอย่างสงบอู๋หลิงถอนหายใจ มองห้องตำราหลวงที่ปิดลง แล้วโค้งคำนับแต่ในใจของเขายังคงสับสนมาก!“ท่านพ่อ... ลูกควรจะเลือกทางไหนดีขอรับ?”ก่อนที่พ่อของเขาจะเสียชีวิต เขาอุทิศตนปกป้องต้าเย่ให้สงบสุข ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามหากพ่อของเขาอยู่ที่นี่ คงจะยอมรับเงื่อนไขของฮ่องเต้ซิงหลงโดยไม่ลังเลเป็นแน่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก พ่อของเขาจะต้องปกป้องต้าเย่เพียงแต่ตัวเขาเอง...อู๋หลิงยังไม่สามารถผ่านพ้นอุปสรรคในใจไปได้ไม่ว่าวันนี้ฮ่องเต้ซิงหลงจะขอโทษอย่างจริงใจแค่ไหน แต่เขาก็ยังปล่อยผ่านมันไปไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้ด้วยว่าเหตุผลที่ฮ่องเต้ซิงหลงกระทำเช่นนี้ ก็เพื่อต้าเย่และเพื่อฮองเฮาของเขา!แม้ว่าคำขอโทษนี้จะมีความจริงใจ แต่ก็เป็นข้ออ้างด้วยเช่นกันกลุอุบายของฮ่องเต้...“ข้าคิดว่าวันหนึ่ง ฮ่องเต้ซิงหลงจะมีวันที่รู้แจ้งอย่างแท้จริง แต่ความต้องการขอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 945
ฮ่องเต้ซิงหลงล้มป่วย ใบหน้าซีดเซียว ดูเหมือนจะสิ้นใจได้ทุกเมื่อเหล่านางสนมทุกคนคุกเข่าลงบนพื้น ส่งเสียงสะอื้นเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด หมอหลวงที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว ขณะตรวจชีพจรของฮ่องเต้ซิงหลงอย่างระมัดระวังดวงตาของฮองเฮากลายเป็นสีแดงก่ำ มองฮ่องเต้ที่นอนป่วยอยู่บนพระแท่นบรรทมด้วยความกังวล เมื่อเห็นหมอหลวงดึงมือออกอย่างร้อนใจ นางก็ก้าวเข้าไปถามทันทีว่า “หมอหลวง ตอนนี้ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้าง?”ใบหน้าของหมอหลวงเคร่งขรึมมาก เขาส่ายหน้า ถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อาการของพระองค์แย่มาก อาการสาหัสยิ่งนัก กระหม่อมเกรงว่าจะทรงเหลือเวลาอีกไม่มากพ่ะย่ะค่ะ... “ได้ยินเช่นนั้น นางสนมทั้งหมดก็ส่งเสียงร้องได้คร่ำครวญดังยิ่งขึ้นนางสนมบางคนถึงกับเป็นลมล้มลงกับพื้น ไม่อาจทนรับแรงกระแทกอันหนักหน่วงเช่นนี้ได้!สายตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ น้ำตาของนางไหลรินลงมาหยดแล้วหยดเล่า นางสะอื้นขณะถามว่า “ไม่มีทางอื่นใดที่จะรักษาฝ่าบาทได้เลยหรือ?”หมอหลวงส่ายหน้า แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ช่วงนี้สุขภาพของฝ่าบาทไม่ค่อยดีนัก เมื่อเร็ว ๆ นี้ก็ดื่มสุราไปมาก จึงทำให้พระวรกายอ่อนแอลงพ่ะย่ะค่ะ... “
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 946
ฮ่องเต้ซิงหลงและฮองเฮาเสด็จมาถึงห้องโถงบรรพบุรุษหลวง ขณะมองแผ่นศิลาวิญญาณของอดีตฮ่องเต้ที่ประดิษฐานอยู่ ฮ่องเต้ซิงหลงก็หลั่งน้ำตาเขาคุกเข่าลงบนพื้น แล้วคำนับสามครั้ง“ท่านบรรพชน ลูกทำให้พวกท่านต้องผิดหวังเสียแล้ว...”ฮ่องเต้ซิงหลงรู้สึกทุกข์ทรมานใจ และไม่เต็มใจจะยอมรับความจริงแต่หากไม่ยอมรับ แล้วจะทำอย่างไรได้?เขาคุกเข่าอยู่ที่นี่ มองย้อนไปยังเหตุการณ์ในชีวิต แม้จะรู้สึกเสียใจและไม่เต็มใจยอมรับ แต่เรื่องก็ผ่านไปแล้ว ในเวลานี้ เขาเริ่มสงบมากขึ้น เขาไม่เคยปล่อยวางเรื่องความตายของตัวเองได้ แต่ในตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าปล่อยวางได้แล้วอย่างน้อยก่อนที่เขาจะสิ้นใจ เขาก็ได้ทำอะไรไปมากมาย และหาทางออกสำหรับต้าเย่ไว้แล้วอย่างน้อยสิ่งที่เขาคิดก็มีความมั่นคง!แม้ว่านี่อาจไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ปลอดภัยก็ตาม แต่ก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!“ฮองเฮา คุกเข่าลงสิ!”ฮ่องเต้ซิงหลงพูดขึ้นมา หลังจากได้ยินเช่นนั้น ฮองเฮาก็คุกเข่าลงทันที“ข้าอยากให้เจ้าสาบานต่อหน้าอดีตฮ่องเต้ ว่าเจ้าผู้เป็นสะใภ้ของตระกูลจี เป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลจี และให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขแก่ตระกูลจี เจ้าต้องพยายามอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 947
หวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดโดยไม่ปิดบังหลังจากได้ยินเช่นนั้น ไป๋เฟยเฟยก็ถอนหายใจด้วยใบหน้าบูดบึ้ง“พี่หวัง พูดตามตรง ข้ามาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้!”ไป๋เฟยเฟยมองหวังหยวนด้วยความขมขื่นพูดตามตรง นางคิดเรื่องนี้มาตลอดทางด้วยความวุ่นวายในต้าเย่ครั้งนี้ ตระกูลไป๋พิจารณาตัวเองอย่างไร?ยินดีที่จะเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ หรือยินดีที่จะรับส่วนแบ่งในแผ่นดินที่วุ่นวายนี้?เขาไม่เข้าใจและเป็นกังวลอย่างยิ่งสำหรับเรื่องนี้ หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ตระกูลไป๋ ยังไม่ได้พิจารณาอย่างรอบคอบหรือ?”หวังหยวนรู้สึกว่าตระกูลไป๋ น่าจะเข้าใจสถานการณ์นี้อย่างชัดเจน!ในราชสำนักนี้ แม้ว่าตระกูลไป๋จะมีทางเลือกมากมาย แต่หากเป็นเขา จะต้องเลือกเส้นทางสูงสุดแน่นอน!ไป๋เฟยเฟยพยักหน้า “ท่านพ่อของข้ากำลังสับสน ไม่รู้ว่าจะเลือกอย่างไรดี”“ไม่ว่าจะเพื่อแผ่นดินต้าเย่ เพื่อช่วยเหลือท่านป้า หรือเพื่อยึดครองแผ่นดินในช่วงที่เกิดความวุ่นวายนี้ ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้!”หลังจากพูดเช่นนั้น หวังหยวนก็ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “อันที่จริง พวกเจ้าควรตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”“ไม่ว่าตระกูลไป๋ของเจ้าจะเต็มใจเป็นขุนนางผู้จงรักภักดี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 948
หวังหยวนพยักหน้า แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูด“ถึงกระนั้นนี่ก็เป็นเรื่องที่สำคัญต่อต้าเย่นัก จะประมาทได้อย่างไร ทั้งในกรณีนี้ ตระกูลไป๋ของพวกเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพียงเพราะคนคนเดียว”หวังหยวนกล่าว เมื่อพูดจบ ไป๋เฟยเฟยก็สูดหายใจเข้าลึก ๆอย่างไรเสีย นางก็ยังมีความลังเลในใจอยู่บ้าง“พี่หวัง หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับท่าน ท่านจะทำอย่างไร?”ไป๋เฟยเฟยถามด้วยความอยากรู้ ว่าหวังหยวนกำลังคิดอะไรอยู่หลังจากได้ยินเช่นนี้ หวังหยวนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “หากเป็นข้า ข้าอาจจะละทิ้งสิ่งที่เรียกว่าราชวงศ์ไปก็ได้ อย่างไรเสีย... ข้าเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องแผ่นดินนี้มากนัก”หวังหยวนพูดจบ ไป๋เฟยเฟยก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มฝืดเฝื่อน “พี่หวัง เป็นความจริงหรือ? แค่... จากสิ่งที่ข้าเห็น ดูเหมือนท่านจะเตรียมการไว้มากมาย”แม้ว่าหวังหยวนจะพยายามปกปิดไว้อย่างเต็มที่ แต่ตระกูลไป๋ก็ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา จึงยังคงเป็นเรื่องยากที่จะซ่อนไว้ไม่ให้พวกเขาสังเกตเห็น!“ก็แค่เพื่อปกป้องตัวเอง แผ่นดินวุ่นวายเช่นนี้จะทำอย่างไรได้? เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบปัญหามากที่สุด สิ่งที่ข้าชอบที่สุดคืออิสรเสรีและความสุข”ไป๋เฟ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
