เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 664
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 665
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉิงเหลียวก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และสับสนเล็กน้อยหวังหยวนเหลือบมองเขาแล้วขมวดคิ้ว “ทำไมเล่า ท่านไม่เข้าใจความหมายของข้าหรือ?” เฉิงเหลียวรีบพูดว่า “เข้าใจแล้ว ข้าจะสั่งให้คนไปจัดการ” หวังหยวนตอบรับอืมเบา ๆ จากนั้นพูดขึ้นว่า “สั่งการทหารทั้งห้าพันนาย พร้อมทั้งเรียกผู้บัญชาการนับพัน และผู้บัญชาการนับร้อยออกมาด้วย ข้ามีเรื่องต้องเจราจาด้วย” เฉิงเหลียวไม่ปฏิเสธ และมองไปที่เฉิงอู๋จี้ คนข้างหลังเข้าใจทันที และรีบไปเรียกคนเหล่านี้ออกมา ตอนนี้พวกเขาไม่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้แล้ว แน่นอนว่าหวังหยวนต้องสร้างขวัญกำลังใจแก่พวกเขา! มีเพียงนายพลเหล่านี้มีความหวังเท่านั้น พวกเขาจึงจะสามารถปกป้องต่อไปได้! ไม่นาน นายพลเหล่านี้ก็มาที่บ้านของหวังหยวน แต่พวกเขาต่างดูหดหู่ใจ ไร้ซึ่งความหวัง และดูราวกับกำลังรอความตายอยู่ “ใต้เท้าเฉิง เราควรทำอย่างไรดีขอรับ! พรุ่งนี้ก็ถูกสังหารหมู่ทั้งเมืองแล้ว!” “พวกเราทุกคนจะตายใช่หรือไม่!” “เพราะอะไรกัน...เหตุใดเราถึงน่าเวทนาถึงเพียงนี้!” ทันทีที่พวกเขาเข้ามาและเห็นเฉิงเหลียว พวกเขาก็ร้องไห้โวยวายทันที แต่ละคนคร่ำครวญด้วยความหวา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 666
หวังหยวนยิ้มและพยักหน้า“ดีมาก สิ่งที่ข้าขอให้เจ้าทำตอนนี้ คือไปปลอบขวัญให้กำลังใจผู้คน บอกพวกเขาว่าอย่าตื่นตระหนก บอกพวกเขาว่าถ้าพวกเขายืนหยัดในวันพรุ่งนี้ได้ วันต่อไปพวกเขาก็จะยืนหยัดต่อไปได้ ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะใช้วิธีการอะไร แต่วันนี้เจ้าต้องปลอบขวัญผู้คนให้ได้สักหน่อยก็ยังดี”"ทำได้ไหม?"หวังหยวนพูดช้า ๆ พวกขุนพล นายพันและนายร้อยหลายคนต่างก็พยักหน้าแม้ว่าในเมืองตอนนี้จะตกในสภาวะตื่นตระหนก แต่ออกไปไหนไม่ได้ ด้วยความสิ้นหวัง บางคนก็แค่ซ่อนสีหน้าร้องไห้อย่างขมขื่น มันง่ายที่จะปลอบพวกเขาให้สงบสติอารมณ์"คืนนี้พวกเจ้าทุกคนนอนหลับพักผ่อนกินข้าวให้ดี พรุ่งนี้นอกเมืองจะไม่เห็นทหารสักคน!"หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็โบกมือให้พวกเขาออกไปหลายคนไม่เชื่อว่าหวังหยวนจะทำได้จริง ๆ!แต่ออกไปจากที่นี่ดีกว่า ทำตามที่หวังหยวนได้ว่าไว้ ขุดคูเมืองและปลอบขวัญให้กำลังใจผู้คน!ในเวลานี้ เฉิงเหลียวอดไม่ได้ที่จะถามออกมาว่า "เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?"หวังหยวนยิ้มและพูดว่า "แม่ทัพของกองทัพชิงชวนชื่อเจิ้งไท่ชิงสินะ ข้าได้ยินมาว่าคน ๆ นี้มีพรสวรรค์ในการเป็นผู้นำกองทัพใช่หรือไม่?"เฉิงเหลียวพยักหน้า "
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 667
หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่าน'หลังจากที่เจิ้งเซิงอ่านจดหมายแล้ว เขาก็แค่นสถบอย่างเย็นชา“หวังหยวนผู้นี้บังอาจมาก กองทัพใกล้เข้าประชิดเมืองแล้ว เขายังกล้ายั่วยุพวกเราอีก!”“ท่านพ่อ อย่าไปสนใจ พรุ่งนี้เราจะตีเมืองและจับตัวเขาเอาไว้!”เจิ้งเซิงมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม ไม่สนเหตุผลอะไรแล้วแต่หลังจากที่เจิ้งไท่ชิงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ลูกพ่อ พ่อขอถามสักหน่อย ถ้าเจ้ามีวลาหนึ่งวัน เจ้าจะช่วยแก้ไขวิกฤติการณ์ในเฉิงโจวได้หรือไม่"หลังจากที่เจิ้งเซิงได้ยิน เขาก็ส่ายหน้าทันที“จะเป็นไปได้อย่างไร? แค่วันเดียวจะแก้ไขได้อย่างไร ท่านพ่อ อย่าฟังคำพูดไร้สาระของหวังหยวน เขาแค่ถ่วงเวลา รอการเปลี่ยนแปลง”“แม้ว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง ต่อให้เวลาเขาสามวัน มันก็ไม่มีประโยชน์!”กองหนุนที่ใกล้ที่สุดจะมาถึงที่นี่จะใช้เวลาห้าวัน ยิ่งกว่านั้น เขารู้แล้วว่ากองทัพหลักของชาวหวงที่ประชิดรุกล้ำชายแดน ไม่มีกำลังพอที่จะจัดการกับพวกเขา!ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์ในตอนนี้ ต้าเย่เองก็น่ารู้ด้วยว่า หากจะหยุดยั้งการรุกรานของราชสำนักหวง กองทัพชิงโจวของพวกเขาที่อยู่ในต้าเย่ หากพวกเขาคิดจะกำจัดมั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 668
เฉิงเหลียวรู้ว่าการปิดล้อมเมืองจะเริ่มในตอนกลางวัน ไม่ใช่ตอนกลางคืน แต่เป็นในตอนเช้า!นั่นเป็นเวลาที่ดีที่สุดในการตีเมือง!แต่กองทัพชิงชวนยังไม่มา นั่นหมายความว่าพวกเขาจะไม่มา!อย่างน้อยวันนี้...จะไม่มาแล้ว!“ทำไมกัน? เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?”เฉิงเหลียวอดไม่ได้ที่จะถามออกมา“เจ้าไม่ได้อ่านจดหมายเมื่อวานหรอกหรือ? ทำไมเจ้ายังถามอยู่อีกล่ะ?” หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ถึงแม้ข้าจะอ่านแล้ว แต่...เขานั้น...มั่นใจในความสามารถ คิดอยากจะสู้กับเจ้าหรือเปล่า?”นั่นคือทั้งหมดที่เฉิงเหลียวคิดได้ นอกจากนั้นเขายังคิดอะไรไม่ออกอีกเลยหวังหยวนยิ้มมองเฉิงเหลียว แล้วพูดอย่างเรียบเฉย“เจ้าอยากฟังความจริง จริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?”หวังหยวนยิ้มเหมือนไม่ยิ้มเหลือบมองเฉิงเหลียว หลังจากพูดจบ เขาก็ตกใจนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง"ย่อมแน่อยู่แล้ว"เฉิงเหลียวพูดตามตรง“ในเมื่อเจ้าอยากฟังก็นั่งลง แล้วข้าจะเล่าให้ฟัง”หลังจากหวังหยวนพูดจบ เฉิงเหลียวก็หายใจเข้าลึก ๆ และนั่งลงฝั่งตรงข้ามหวังหยวนและตั้งใจฟัง“เรื่องในวันนี้ที่ข้าจะพูด เจ้าได้ยินแล้ว ถ้าอยากพูดข้างนอกก็พูดไปเถอะ ข้าไม่สนหรอก ที่ข้าบอกเจ้าเพราะว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 669
เฉิงเหลียวไม่เชื่อว่าราชสำนักหวงจะเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เพื่อหวังหยวนแบบนี้!แม้จะต้องเสียสละเจิ้งไท่ชิงคนนี้ก็ตาม!“เจ้าอาจไม่เชื่อ แต่ข้าไม่ได้โกหกเจ้า ไม่เช่นนั้นทำไมเฉิงเหลียวถึงยกทัพขึ้นมาล่ะ นอกจากนี้ราชสำนักหวงจะไม่ทำอะไรนี้ ข้าคิดว่าจะมีสงครามที่ชายแดนเร็ว ๆ นี้ ราชสำนักหวงจะใช้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็งไปพร้อม ๆ กัน ในท้ายที่สุด เพื่อให้ข้ายอมสวามิภักดิ์ต่อราชสำนักหวง พวกเขาจะบังคับให้ต้าเย่มอบตัวข้า”การคาดเดาของหวังหยวนไม่ใช่การพูดอย่างไม่มีมูลความจริงอย่างแน่นอนคำพูดของหวงเจียวเจียว เขาเข้าใจคำตอบแล้ว!เขาคิดได้เลยว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป!ต้าเย่จะยอมสู้กับราชสำนักหวงเพราะเขาได้อย่างไร?เฉิงเหลียวที่ได้ยินก็รู้สึกตกใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยแต่สิ่งที่หวังหยวนพูดทำให้เขาไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เมื่อลองมาคิดดู เขาก็เดาได้ว่ามีสิ่งแปลก ๆ มากมายเกิดขึ้น และทั้งหมดนั้นอาจเป็น...จริงด้วย!“ข้ารู้ชะตากรรมของตัวเอง ต้าเย่จะไม่ปกป้องข้า แต่ข้าที่ยังปกป้องเฉิงโจว เพราะข้าอยากปกป้องชีวิตข้าเองด้วย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เฉิงเหลียวก็ขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด“เจ้าบอกว่า...เพื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 670
เฉิงเหลียวสับสนงุนงงไปหมด แสดงความปรารถนาดีต่อเขางั้นเหรอ?มันหมายความว่าอะไรกันแน่?เขาไม่เข้าใจ!ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ไม่เป็นมิตรต่อกัน อาจกล่าวได้ว่าหากราชสำนักหวงเห็นคุณค่าความสามารถของหวังหยวนจริง ๆ เจิ้งไท่ชิงก็ควรจะถือว่าเขาเป็นศัตรูทางการเมืองสิ!จะมาแสดงความปรารถนาดีได้อย่างไร?“หวังหยวน นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?”เฉิงเหลียวไม่เข้าใจจริง ๆ แต่หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม "ธรรมดามาก เขารู้ว่าวันนี้ถ้าเขาตีเมืองข้าคงไม่สามารถปกป้องเฉิงโจวได้ แต่ที่เขาไม่ได้ตีเมือง เขาอยากเห็นความสามารถของข้า และพิสูจน์ความสามารถตัวเองด้วย แต่ก็เช่นกัน… เขาเองก็อยากเป็นเพื่อนกับข้าด้วย!”“เพราะว่าหากข้าสามารถปกป้องเฉิงโจวได้จริง ๆ ข้าจะกลายเป็นคนมีชื่อเสียงอย่างแน่นอน เขาต้องการโน้มน้าวราชสำนักหวงและข้าด้วย เจ้าเข้าใจไหม”“บอกตามตรง ความรู้สึกนี้... ข้าจะจำมันไว้จริง ๆ”หวังหยวนหายใจเข้าลึก ๆ เขาที่ทำเช่นนี้รู้สึกหมดหนทางนักไม่เช่นนั้นเขาจะทำอะไรที่เฉิงโจวไม่ได้เลย อย่างไรก็ตามเขาเป็นคนมีความสามารถ กับเหล่าชายหนุ่มที่ไม่มีใจจะสู้ มีเพียงความหวาดกลัวและไม่มีความหวัง เขาจะชนะได้อย่างไร?ด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 671
“ท่านที่ปรึกษามีความสามารถที่ยอดเยี่ยม ข้าน้อยละอายใจนัก ท่านที่ปรึกษาได้โปรดวางแผนหาทางรอดให้พวกเราด้วย!”“ท่านที่ปรึกษาได้โปรดวางแผนหาทางรอดให้พวกเราด้วย!”“ท่านที่ปรึกษาได้โปรดวางแผนหาทางรอดให้พวกเราด้วย!”พวกเขาที่ได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของหวังหยวนแล้ว ในตอนนี้พวกเขาจึงมีความรู้สึกมั่นใจขึ้นมาแล้ว"ข้ารับปากกับพวกเจ้าไว้ว่าจะหาทางรอดให้ทุกคน มันจะเป็นจริง คำสัญญาของเมื่อวานเป็นจริงแล้ว ตราบใดที่เจ้าเชื่อในตัวข้า เฉิงโจวจะไม่ถูกตีแตก!"“คูเมืองที่ยังขุดไม่เสร็จเมื่อวานนี้ วันนี้ทำต่อให้เสร็จ แล้วสั่งการลงไปว่าทหารในเฉิงโจวอย่าพูดเรื่องจะพ่ายแพ้แม้แต่นิดเดียว อย่าทำลายขวัญกำลังใจของกองทัพ!”“ข้าได้ยินทหารพูดอย่างนี้ ฆ่านายร้อย นายร้อยพูดอย่างนี้ ฆ่านายพันนายพัน พูดอย่างนี้ ฆ่าแม่ทัพ!”“ถ้าท่านแม่ทัพพูดแบบนี้ พวกเราเฉิงโจวก็เตรียมตัวตายได้เลย!”หวังหยวนจ้องมองทุกคนด้วยสายตาเย็นชาและพูดอย่างนิ่ง ๆ หลังจากที่พวกเขาได้ฟัง สีหน้าของพวกเขาก็เริ่มจริงจังขึ้นทันที“น้อมรับคำสั่งท่านที่ปรึกษา!”หวังหยวนพยักหน้าแล้วพูดต่อ "บอกชาวบ้านด้วยว่าคำสัญญาเมื่อวานวันนี้เป็นจริงแล้ว บอกพวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 672
เจิ้งไท่ชิงที่สงสัยใคร่รู้อยู่ ในตอนนั้น มีห่าลูกธนูพุ่งตรงไปยังค่ายลูกธนูแต่ละดอกมีจดหมายผูกมาด้วยหนึ่งฉบับ รวมเป็นนับพันฉบับ!ในขณะนั้น ทหารชิงชวนทั้งหมดได้รับมันไว้แล้ว!เจิ้งไท่ชิงก็เห็นมันเช่นกัน เขาถือมันไว้ในมือแล้วยิ้มเล็กน้อย“ลูกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้คนแตกแยก กลยุทธ์ยุแยงนี้... ช่างน่าสนใจจริง ๆ แต่เขาคงไม่รู้ว่ากองทหารชิงชวนเหล่านี้อยู่ภายใต้คำสั่งของข้าทั้งหมด พวกเขาเป็นมือขวาของข้ามาหลายปีแล้ว เขาพูดไม่กี่คำจะปลุกปั่นคนของข้าได้อย่างไร”เจิ้งไท่ชิงไม่ได้นำมาใส่ใจ แต่หลายคนในกองทัพชิงชวนก็ได้เห็นแล้วแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นจดหมายเหล่านี้ ถือเป็นกบฏอย่างแท้จริง หลังจากนี้ไป พวกเขามีแค่สองทางเท่านั้น!จะตาย!หรือจะติดตามเจิ้งไท่ชิงต่อไป!พวกเขาทั้งหมดเป็นทหารที่ได้รับการฝึกฝนจากเจิ้งไท่ชิง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สงสัยในตัวเขา พวกเขาทุกคนรู้ว่าเจิ้งไท่ชิงก่อกบฏ แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนี้แต่…พวกเขายังคงติดตามความตายแววตามีร่องรอยของความกังวล และความสงสัยปรากฏขึ้นมา!...ในขณะนี้ ในเมืองหลวง มีจดหมายสองฉบับส่งมาที่โต๊ะจักรพรรดิซิงหลงด้ว
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
