LOGINShare
บทที่ 253
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 254
ดวงตาของอู๋หลิงฉายแววเจ็บปวดพร้อมส่ายหัว “ข้าไม่ได้ทำเพื่อราชสำนัก แต่ข้าทำเพื่อสานต่อเจตนาของท่านพ่อ ท่านพ่อบอกว่าหากในใต้หล้านี้ยังมีสงครามไม่จบสิ้น คนที่ถูกสังหารย่อมเป็นประชาชนธรรมดาเสมอ ตราบใดที่ต้าเย่ยังเจริญรุ่งเรือง ใต้หล้านี้ก็จะไม่มีสงครามเกิดขึ้น ยิ่งกว่านั้น ประชาชนก็จะสามารถเป็นอยู่ได้อย่างสงบสุข นี่คือสิ่งที่ท่านพ่อปรารถนา และเป็นสิ่งเดียวที่ข้าสามารถทำเพื่อท่านพ่อได้!” ... ฟ้ามืดแล้ว และช่างฝีมือในสวนหลังบ้านก็กลับบ้านแล้ว โดยทิ้งส่วนประกอบต่าง ๆ ที่ทำเสร็จแล้วไว้มากมาย! หวังหยวนนำภาพวาดและไม้บรรทัดเชือกที่ทำขึ้นเองมาวัดขนาดของแต่ละส่วนประกอบ ข้อดีของการมีเงินคือตราบใดที่เจ้าเสนอความต้องการ ก็จะมีคนช่วยเจ้าทำสิ่งนั้น! ไม่ว่าจะเป็นช่างฝีมือ และวัสดุที่ใช้ล้วนเป็นของชั้นยอดจากเมืองจิ่วซาน หวังหยวนเริ่มประกอบมัน ด้วยความช่วยเหลือของหูเมิ่งอิ๋ง เขาทำงานจนมืดค่ำ และในที่สุดก็ประกอบสำเร็จ “อ๊าก!” ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากสวนหลังบ้าน วี๊ด... วี๊ด... เสียงผิวปากแหลมคมดังขึ้น และเสียงดังกึกก้องนั้นมาจากสวนหลังบ้าน! “ตามหลังข้ามา!” หวังหยวนถือหน้าไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 255
“ขอรับ!” องครักษ์เหล่าสือซื่อและเหล่าสือชีต่างพยักหน้า “อ๊าก!” ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังมาจากสนามหญ้า “มีเรื่องเกิดขึ้น!” อู๋หลิงขี่ม้าไปที่กำแพงลานบ้าน เมื่อเข้าไปใกล้ก็เหยียบหลังม้าแล้วพุ่งเข้าไป ทั้งสองคนก็รีบพุ่งกระโดดเข้าไปด้วย! ลานบ้านสว่างไสวและมีโคมไฟอยู่ทั่วทุกแห่ง “หัวหน้าสวี่ ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เราหยุดปล้นเงินนี้กันดีกว่า!” ชายคนหนึ่งถือมีดสีดำที่มีช่องว่างเหลือบมองไปรอบ ๆ เพื่อกล่าวเตือน “ติงสือซาน เจ้าอย่าคิดที่จะยอมแพ้เป็นอันขาด ครอบครัวที่ร่ำรวยมีเงินมากมาย จุดไฟเยอะแล้วอย่างไรเล่า!” ชายสวมหน้ากากที่เป็นผู้นำโบกมีดยาวของเขา “สหายต่างอยู่ที่นี่หมดแล้ว ยังไงก็ต้องกินเนื้ออ้วน ๆ ตัวนี้ให้ได้” ชายสวมหน้ากากคนอื่น ๆ ก็ฉายแววตาอันดุร้ายและมุ่งมั่น ติงสือซานพึมพำ “อย่าโทษข้าที่ไม่เตือนเจ้าแล้วกัน บรรยากาศที่นี่ผิดปกติมาก มันเหมือนกับถูกซุ่มโจมตีระหว่างบุกโจมตี หากพวกเจ้าไม่กลัวตายก็ลุยเลย” “ซุ่มโจมตี?” ชายสวมหน้ากากผู้นำสะดุ้ง และคนกลุ่มหนึ่งก็หยุดแล้วมองไปโดยอชจมรอบอย่างระมัดระวัง! “ยิงธนู!” ด้วยกลัวว่าพวกโจรจะหนีไปไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 256
ชายสวมหน้ากากกัดฟันแล้วพูดว่า “มีวิธีต่อกรหรือไม่?” ติงสือซานมองไปรอบ ๆ “ก่อนอื่นให้ดับโคมไฟแล้วกระจายทุกคนออกไป หากพวกเขามองเห็นไม่ชัดเจน พวกเขาจะไม่สามารถเล็งและยิงได้อย่างแม่นยำ!”“สมแล้วที่เคยต่อสู้ในสงคราม ให้ตายเถอะ สมองของเขาทำงานได้ดี ดับไฟ!” ชายสวมหน้ากากที่เป็นผู้นำเหวี่ยงมีดออกมาแล้วทุบโคมจนแตก ทันใดนั้นลานบ้านก็มืดลง! ชายสวมหน้ากากคนอื่น ๆ ก็ทำตาม และในไม่ช้าลานบ้านก็ตกอยู่ในความมืดมิด! “ถอย!” ในเมื่อไม่สามารถเล็งได้ กัวเหลียงก็ไม่ตื่นตระหนก เขาโบกมือ จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็ถอยกลับ “ลุย!” ชายสวมหน้ากากกลุ่มหนึ่งไล่ล่าเข้าไปในลานด้านใน และพบกับชายสวมหน้ากากอีกกลุ่มหนึ่ง! ความสูญเสียของพวกเขารุนแรงยิ่งขึ้น เดิมทีเหลือกลุ่มคนอีกสามสิบคน แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงครึ่งหนึ่ง คนสองกลุ่มรวมกันมีจำนวนสามสิบห้าคน ทุกคนต่างรวมตัวกันรอบลานด้านในที่มีแสงสว่างจ้า โดยไม่กล้าก้าวเข้าไปข้างใน ในบ้าน หวังหยวนเอามือไพล่หลัง โดยมีหูเมิ่งอิ๋งยืนอยู่ข้างเขา กัวเหลียงและกัวเฉียงซึ่งถือหน้าไม้แปลกประหลาดยืนอยู่ทั้งสองด้าน เช่นเดียวกับต้าหู่และเอ้อหู่ที่สวมชุดเกราะสีดำ “เป็นพวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 257
พวกเขารู้สึกว่าชายผู้นี้อันตรายเป็นอย่างยิ่ง ซ้ำยังแข็งแกร่งยิ่งกว่าตอนที่พ่อของพวกเขามีเจตนาสังหาร! ติงสือซานพูดอย่างรวดเร็ว “ต้าหู่ เอ้อหู่ อย่าไร้มารยาท บุรุษผู้นี้คือแม่ทัพหนุ่มของกองทัพเกราะดำ!” อู๋หลิงยิ้มให้ต้าหู่และเอ้อหู่ จากนั้นเขาก็เดินตรงไปที่หวังหยวน และยกกำปั้นขึ้นพร้อมโค้งคำนับ “อู๋หลิง บุตรชายของอู๋มู่ ขอพบคุณชายหมิงถัน ขอบคุณคุณชายยิ่งนักที่แต่งบทกวีให้ท่านพ่อของข้า ที่ประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถ” หวังหยวนเดินเลี่ยงและพูดว่า “แม่ทัพหนุ่มไม่ต้องมากพิธี พูดตามตรง ข้าก็ชื่นชมมู่ซ่วยเช่นกัน ทว่าคำบทกวีเหล่านั้นไม่ได้ถูกแต่งขึ้นมาเพื่อมู่ซ่วยจริง ๆ!” อู๋หลิงส่ายหัวและพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่ว่าท่านจะนึกถึงใครในตอนเขียนบทกวีก็ตาม เมื่อมีคำว่า 'รำลึกอู๋มู่' และบทกวีอันโด่งดังนั้นจะถูกส่งต่อไปยังยุคสมัย ผู้คนก็ย่อมคิดถึงท่านพ่อเมื่อพวกเขาอ่านมัน ท่านสมควรได้รับการเคารพ!” หวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อ “เช่นนั้นท่านแม่ทัพหนุ่มมาที่นี่คืนนี้ เพียงเพื่อจะกล่าวขอบคุณหรือ!” “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ไว้คุยกันคราวหลัง เรามาจัดการกับเรื่องพวกนี้ก่อนเถอะขอรับ!” เมื่อชี้ไปที่ลานบ้าน อู๋หลิง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 258
กลางห้องมีโครงเตียงขนาดใหญ่ และบนเตียงนั้นมีคันธนูขนาดใหญ่สามคัน สายธนูหลากหลายประเภท เชือก.และล้อ ซึ่งดูแปลกตามาก หวังหยวนไม่ได้ปิดบังอะไร “นี่เรียกว่าหน้าไม้ซานกงฉวง มันถูกสร้างขึ้นเพื่อทหารที่เฝ้าด่านหัวมังกร ข้าหวังว่ามันจะช่วยพวกเขาขับไล่พวกโจรได้!” ดวงตาของอู๋หลิงเป็นประกาย “คิดไม่ถึงว่าคุณชายจะเชี่ยวชาญด้านงานฝีมือเช่นกัน ต้องใช้คนกี่คนถึงจะสามารถดึงหน้าไม้ซานกงฉวงนี้ได้ และมันยิงได้ไกลแค่ไหน” หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “มันสามารถยิงได้นับพันก้าว และใช้เพียงคนผู้เดียวก็สามารถควบคุมมันได้!” อู๋หลิงตกใจ “ข้าขอลองหน่อยได้หรือไม่?” ต้าเย่มีหน้าไม้ขนาดยักษ์เช่นกัน ซึ่งยิงธนูขนาดใหญ่ในแต่ละครั้ง และสามารถยิงออกไปได้ไกลถึงสามร้อยก้าว แต่ต้องใช้คนถึงยี่สิบคนจึงจะดึงมันออกมาได้ หลังจากดึงสามครั้งแล้ว ชายทั้งยี่สิบคนก็จะหมดแรงและไม่สามารถยิงหน้าไม้ได้อีกต่อไป หากมีคนมาพูดเช่นนี้ เขาคงไม่เชื่อ! แต่มีสหายคนหนึ่งบอกว่าคุณชายหมิงถันสามารถประดิษฐ์สิ่งแปลก ๆ ในหมู่บ้านเหล่าเฟยเมื่อไม่นานมานี้ สามารถขุดบ่อเกลือภายในหนึ่งวันโดยลึกพอ ๆ กับคูน้ำของครอบครัวในหนึ่งปี เอี๊ยดดด... ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 259
อู๋หลิงขมวดคิ้ว “ช่องโหว่ของข้อมูล?” หวังหยวนพูดด้วยอาการปวดหัว “เป็นเพราะความไม่สมดุลของสติปัญญา ข้าเข้าใจความสามารถของพวกเขา แต่พวกเขาไม่รู้ความแข็งแกร่งของข้า ข้ารวบรวมความแข็งแกร่ง แต่พวกเขากลับแตกแยก” “ความไม่สมดุลของสติปัญญา! ข้าเข้าใจแล้วคุณชาย ท่านหมายถึงก็คือทหารใช้วิธีการต่าง ๆ เพื่อหลอกลวงและสร้างความสับสนให้กับศัตรู การสู้รบคือการหลอกตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นมองทะลุ!” ดวงตาของอู๋หลิงเป็นประกาย “ยามที่แข็งแกร่งก็สามารถแสร้งทำเป็นอ่อนแอ และชี้นำศัตรูให้ซุ่มโจมตีและสู้รบราบเป็นหน้ากลอง ยามที่อ่อนแอก็สามารถแสร้งทำเป็นแข็งแกร่ง เพื่อข่มขู่ศัตรูและทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะลงมืออย่างหุนหันพลันแล่น สรุปคือ จงมีสติอยู่เสมอ และสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย พยายามกำจัดศัตรูอย่างสุดความสามารถ และดูแลตัวเอง!” “...” หวังหยวนชะงักแล้วพยักหน้า “อืม ไม่เลว!” อู๋หลิงกำหมัดและก้มศีรษะ “ขอบคุณคุณชายที่ชี้แนะ ศิษย์ได้เรียนรู้ไม่น้อย มีอีกเรื่องหนึ่งขอรับ คุณชายโปรดพิจารณาด้วย!” หวังหยวนขมวดคิ้ว “เจ้าพูดเถอะ?” อู๋หลิงกล่าวอย่างจริงจัง “หากวันหนึ่งศิษย์สามารถดูแลกองทัพได้อีกคร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 260
หร่วนเฉิงกังตบไหล่รองผู้บัญชาการ แล้วกำชับว่า “ข้าไม่รู้ว่าอ๋องถูหนานคิดจะทำอะไร เมื่อเจ้าเป็นผู้ปกป้องในเวลากลางคืน เจ้าจะต้องทำให้ดีที่สุด เจ้าต้องตื่นตัวให้มาก เจ้าอย่าเปิดโอกาสให้จิ้งจอกเฒ่านั้นฉวยโอกาสเป็นอันขาด!” “รองบัญชาการ โปรดวางใจ หากมีอะไรผิดพลาดเพียงนิดเดียว ข้าน้อยยินดีสู้รบ!” แม่ทัพหลู่เฉิงเย่ให้คำมั่น หร่วนเฉิงกังพยักหน้าและหันกลับไป “เอาล่ะ เจ้ากลับไปทำงานได้แล้ว ข้าวางใจ...อ๊ะ!” ฉึก! แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลู่เฉิงเย่ก็ดึงมีดจากเอวออกมาแล้วแทงเข้าที่ช่องท้องของเขา “บังอาจ!” องครักษ์ทั้งแปดคนโมโหมาก และในขณะที่พวกเขากำลังชักดาบเพื่อปกป้องเจ้านาย พวกเขาก็ถูกแทงเข้าที่หน้าอกและหน้าท้อง ฉากนี้เกิดขึ้นบนหอคอยของด่านหัวเมือง ท่ามกลางเสียงการสังหารดังสนั่น จึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจมากนัก และทหารบนหอคอยล้วนเป็นพรรคพวกของแม่ทัพของหลู่เฉิงเย่! “เอ่อ เจ้า เจ้า...เหตุใด?” มีดขนาดเล็กถูกดึงออกมาจากท้อง จากนั้นหร่วนเฉิงกังก็ล้มลงกับพื้น ร่างกายของเขาอ่อนล้าไปทั้งตัว เมื่อมองดูผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ เขานึกเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลู่เฉิงเย่ถึงทำเช่นนี้ หลู่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 261
เมื่อก้มมองไปที่แม่ทัพที่ยอมจำนนผู้นี้ อ๋องถูหนานก็พูดอย่างไร้ความรู้สึกว่า “เจ้าอยู่ตำแหน่งใดในต้าเย่?” หลู่เฉิงเย่ตอบด้วยความเคารพ “ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมเป็นแม่ทัพระดับห้าพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องถูหนานกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้ามีคุณงามความดีต่อบ้านเมือง ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการลำดับสามทางตอนใต้ของเมืองหวง เจ้าจะได้รับที่ดินหนึ่งหมื่นแห่ง ตำแหน่งบรรดาศักดิ์ และครัวเรือนสามพันหลัง เจ้าจะได้รับการสืบทอดตำแหน่งอีกด้วย!” เมืองหวงแบ่งการปกครองเป็นสองภาคคือภาคเหนือและภาคใต้ ภาคเหนือดูแลขุนนางของพวกโจร และภาคใต้ดูแลประชาชนของต้าเย่ “ขอบพระทัยฝ่าบาท กระหม่อมยินดีทำเพื่อเมืองหวง ยอมสละเลือดเนื้อ และจะไม่ยอมแพ้แม้จะต้องตายก็ตาม!” หลู่เฉิงเย่ตกตะลึงและก้มหัวด้วยความปีติยินดี รู้สึกว่าการทรยศครั้งนี้คุ้มค่า ในต้าเย่ แม้ว่าเขาจะทำงานหนักไปอีกยี่สิบปี แต่เขาก็ยังไม่สามารถไปถึงระดับสามได้! ทันทีที่เขาลี้ภัยไปเข้าข้างพวกโจร เขาก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นอันดับสามทันที ซ้ำยังยังได้รับยศบรรดาศักดิ์และสืบทอดตำแหน่งอีกด้วย ในขณะนี้ เขาแค้นจนสามารถช่วยพวกโจรและทำลายราชวงศ์ต้าเย่ได้ทันที
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
