LOGINShare
บทที่ 2213
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2214
เขาถูกขับไล่ ต้องถูกกักบริเวณอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ซ้ำร้ายเกือบเอาชีวิตไม่รอด หากเป็นผู้อื่น มีใครบ้างที่จะทนรับเรื่องราวมากมายเช่นนี้ได้?“ข้ากลับไม่คิดเช่นนั้น”หวังหยวนส่ายหน้า เมื่อเห็นไป๋อวิ๋นเฟยชะงักงันไปชั่วครู่ จึงเอ่ยต่อว่า “เจี๋ยงโฉ่วอีเป็นผู้มีความสามารถแท้จริง เขาแตกต่างจากซือฟาง คนผู้นี้ไม่มีอำนาจทางการทหารอยู่ในมือ แต่กลับมีความสามารถในการบริหารบ้านเมืองให้สงบสุขได้”“ยามนี้ท่านเพิ่งขึ้นครองราชย์ แน่นอนว่าย่อมต้องการคนมาช่วยสนับสนุน ข้ากลับมองว่าเขาเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยม หากได้รับความช่วยเหลือจากเขาย่อมเป็นประโยชน์ต่อท่านอย่างยิ่ง”“อีกทั้งข้าได้เกลี้ยกล่อมเขาแล้ว หากท่านยินยอม เขาจะกลับมาอยู่เคียงข้างท่านโดยปราศจากเงื่อนไขใด ภายภาคหน้าย่อมไม่บังเกิดความคิดคดทรยศอีก”หวังหยวนเอ่ยความคิดในใจออกมาตามตรงเขาคิดเพื่อประโยชน์ของไป๋อวิ๋นเฟยด้วยหวังหยวนและคนของราชวงศ์ต้าเป่ยนั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่สู้ดีนัก ก่อนหน้านี้ ทั้งสองฝ่ายต่างก็ทำศึกสงครามกันอย่างไม่หยุดหย่อนแม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้เกรงกลัวราชวงศ์ต้าเป่ย แต่เขาก็ไม่อยากให้ปวงประชาต้องทนทุกข์ทรมาน จึงจำต้องนั่งลงเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2215
“เช่นนั้นภายภาคหน้าท่านต้องหาโอกาสไปทำความรู้จักกับท่านหวังให้บ่อย!”“การได้รู้จักคนเช่นนี้ ย่อมเป็นประโยชน์ต่อเส้นทางขุนนางของท่านอย่างยิ่งนะเจ้าคะ!”ฮูหยินใหญ่รีบเอ่ยเสริม พยายามพูดเอาอกเอาใจซ่างกวนอวี้ทว่าซ่างกวนอวี้กลับแค่นเสียงเย็นชา “ด้วยฐานะเช่นข้า เจ้าคิดว่าข้าจะมีโอกาสได้รู้จักกับท่านหวังหรือ?”“ครานี้ต้องขอบคุณบุตรชายคนดีของเจ้า!”“แต่เกือบทำให้พวกเราต้องหัวหลุดจากบ่า!”“โชคดีที่ท่านหวังเป็นคนใจกว้าง จึงไม่ถือสาเอาความกับพวกเรา!”“ภายภาคหน้าหากพบเจอท่านหวัง พวกเราควรรีบหลีกหนีให้ห่าง หากไปล่วงเกินคนเช่นนี้เข้า เกรงว่าภัยพิบัติจะมาเยือนตระกูลเรา!”ครั้งนี้แม้ว่าหวังหยวนจะละเว้นโทษให้แก่ตระกูลซ่างกวน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องราวจะจบลงเพียงเท่านี้หากวันใดหวังหยวนอารมณ์ไม่ดี แล้วตนบังเอิญไปขวางหูขวางตาเข้าก็อาจจะเป็นโทษซ้ำรอยเดิมก็เป็นได้!ซ่างกวนอวี้ไม่กล้าที่จะเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้อีกเป็นครั้งที่สอง!เมื่อครู่ตอนอยู่ในห้องโถง เขาก็แทบจะเป็นลมล้มพับไปแล้วความรู้สึกเช่นนี้ช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก!“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ!”ฮูหยินใหญ่พยักหน้ารับอย่างต่อเนื่อง “ประเดี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2216
แต่ท่าทีเช่นนี้ของเขา กลับทำให้หวังหยวนและภรรยารู้สึกเหนื่อยล้าหวังหยวนนวดขมับตนเอง จากนั้นจึงเอ่ยว่า “เช่นนั้นพรุ่งนี้ออกเดินทางกันเลยหรือไม่?”“ประเดี๋ยวข้าจะไปบอกเกาเล่อให้เขาเตรียมการล่วงหน้า อีกอย่าง เมืองอู่เจียงตอนนี้จะเป็นเช่นไรก็ไม่รู้ ข้าต้องกลับไปดูสักหน่อย”เส้นทางน้ำทั่วหล้ากำลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง แม้ว่าเมืองอู่เจียงจะสร้างเสร็จแล้ว แต่ในเมืองหลิงยังมีเส้นทางน้ำอีกมากมายที่ต้องพัฒนาแม้ว่าจะมีถงจื่อเจี้ยนและคนอื่น ๆ คอยดูแล แต่เขาก็ไม่อาจเป็นนายที่เอาแต่โยนงานทิ้งให้คนอื่นทำได้เพราะว่าการกระทำเช่นนี้ผิดต่อหลักการหลิ่วหรูเยียนพยักหน้า “ดี! เช่นนั้นกลับไปแล้วก็พักผ่อนแต่หัววัน พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะได้ออกเดินทางเลย!”เมื่อเดินมาถึงหน้าโรงเตี๊ยม หวังหยวนกลับหยุดฝีเท้าลง“เป็นอะไรไป?”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยถามโดยสัญชาตญาณหวังหยวนเหลือบมองไปด้านหลัง เห็นเงาคนหลายคนค่อย ๆ เดินออกมาจากความมืดเนื่องจากเป็นยามพลบค่ำ อีกทั้งคนเหล่านั้นยังสวมชุดสีดำ ใบหน้าก็ถูกปกปิดด้วยผ้าสีดำ จึงมองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขาและไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด“พวกเจ้าเป็นใคร?”หวังหยวนเอ่ยถามเสียงเย็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2217
เพล้ง!ในเสี้ยววินาทีวิกฤตพลันมีเสียงดังสนั่น หน้าต่างของโรงเตี๊ยมแตกกระจายเป็นเสี่ยง!ร่างหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากฟ้า นั่นก็คือไฉจวิ้น!หลายวันนี้ เขาพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมมาโดยตลอดซึ่งเพราะว่าหวังหยวนกับภรรยาต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง แล้วเขาจะไปติดตามอยู่ข้างกายเป็นก้างขวางคอผู้อื่นได้อย่างไร?“ไฉจวิ้น!”“เจ้ามาได้ถูกเวลาพอดี!”หวังหยวนราวกับได้เห็นผู้มาโปรด รีบเอ่ยกับเขายามนี้เขาต้องดูแลหลิ่วหรูเยียน อีกทั้งยังต้องรับมือกับคนเหล่านี้ เขาไม่ได้มีสามเศียรหกกร จะจัดการเรื่องราวทั้งหมดนี้คนเดียวได้อย่างไร?“พี่ใหญ่ไปก่อน! เรื่องทางนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเอง!”“ก็แค่กุ๊ยข้างถนนไม่กี่คน”ไฉจวิ้นเอ่ยจบ ก็เข้าปะทะกับคนเหล่านั้นอีกครั้ง“ข้าไม่เป็นอะไรมาก เพียงแค่ถูกฟันทีเดียว ไม่ได้ร้ายแรงอะไร...”“ข้ายังทนไหว!”“รีบไปช่วยไฉจวิ้นเถิด!”หลิ่วหรูเยียนรีบเอ่ยขึ้น“วางใจเถิด เขารับมือคนเดียวได้แน่นอน อีกไม่นานเกาเล่อก็จะกลับมา ข้าจะพาเจ้าไปทำแผลก่อน”หวังหยวนอุ้มหลิ่วหรูเยียนขึ้นมาโดยไม่รอช้า มุ่งหน้าไปยังโรงหมอที่อยู่ไม่ไกล“มีใครอยู่หรือไม่?”“รีบเปิดประตูเร็วเข้า!”หวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2218
นางไม่อยากประสบชะตากรรมที่ต้องถูกจองจำ!“หนีหรือ? เจ้าคิดว่าจะหนีไปไหนพ้น?”“แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้า ส่วนหนึ่งเป็นของฝ่าบาท อีกส่วนเป็นของหวังหยวน ส่วนที่เหลืออีกสองส่วน หวังหยวนยังคงมีความสัมพันธ์อันดีกับหนึ่งในนั้น แต่หากพวกเราต้องการไปราชวงศ์ต้าเป่ย ก็ยังต้องผ่านดินแดนที่หวังหยวนปกครองอยู่ดี!”“เจ้าคิดว่าพวกเราจะหนีไปที่ไหนได้?”ยามนี้ซ่างกวนอวี้ก็ร้อนรน กระวนกระวายใจดั่งมดบนกระทะร้อนฮูหยินใหญ่ไม่เอ่ยคำใดอีกเช่นนี้จะทำอย่างไรดี!“ถ้าเป็นพรอันประเสริฐก็ย่อมไม่เกิดภัยพิบัติ ถ้าเป็นภัยพิบัติก็ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้!”“ในเมื่อหวังหยวนมาถึงที่แล้ว ไม่ว่าเขาจะมาด้วยจุดประสงค์ใด พวกเราก็ไม่อาจหลบซ่อนเช่นนี้ต่อไปได้!”ซ่างกวนอวี้กัดฟัน เอ่ยขึ้นว่า “ข้าจะออกไปพบหวังหยวน ดูว่าเขาต้องการสิ่งใด บางทีเรื่องราวอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิด ทั้งหมดอาจเป็นเพียงความคิดมากเกินไปของพวกเราเองก็ได้ไม่ใช่หรือ?”ยามนี้คงต้องคิดในแง่ดีไว้ก่อน เผื่อว่าสถานการณ์จะพลิกผันไปในทางที่ดีขึ้น!หากดื้อรั้น เกรงว่าเรื่องราวจะยิ่งเลวร้ายลงเผชิญหน้าอย่างตรงไปตรงมาย่อมดีกว่า!“เช่นนั้นท่านก็ระวังตัวด้วย!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2219
เมื่อห้องกลับคืนสู่ความเงียบสงบ หมอก็กลับไปนั่งที่ข้างเตียง ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของหลิ่วหรูเยียนออกดังเช่นที่หมอได้กล่าวไว้ บริเวณหน้าท้องส่วนล่างของหลิ่วหรูเยียนมีบาดแผลจากคมดาบ บาดแผลดูน่าสยดสยองยิ่งนัก โลหิตยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง“ภรรยาของข้าบาดเจ็บสาหัสหรือไม่?”ยามนี้ เนื่องจากความเจ็บปวดแสนสาหัสหรือเพราะเสียเลือดมากเกินไป หลิ่วหรูเยียนจึงสลบไป ไม่รับรู้เรื่องราวใด ๆไม่เพียงใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากก็ไร้สีเลือดฝาดหมอปาดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วพูดตะกุกตะกักว่า “ท่านหวัง วิชาแพทย์ของข้ายังตื้นเขิน อีกทั้งไม่เคยรักษาบาดแผลเช่นนี้มาก่อน เกรงว่าข้าคงไม่อาจรักษาภรรยาของท่านได้!”“นี่เป็นเพียงบาดแผลจากคมดาบทั่วไป เจ้าจัดการเรื่องเพียงเท่านี้ไม่ได้หรือ?”หวังหยวนขมวดคิ้วถามหมอรีบกล่าวต่อว่า “บาดแผลนี้ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่เย็บปิดแผลและทำความสะอาดก็เรียบร้อย แต่ที่ยุ่งยากที่สุดในตอนนี้ก็คือบนคมดาบนั้นมียาพิษ ตอนนี้ฮูหยินจึงถูกพิษร้าย!”“แต่ข้าไม่รู้ว่าฮูหยินถูกพิษชนิดใด ทำให้ไม่รู้วิธีถอนพิษให้นางขอรับ...”หมอไม่กล้าล่วงเกินหวังหยวนแม้เขาจะไม่รู้ฐานะของหวังหยวน แต่ก็รู้ว่าซ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2220
เมื่อเห็นว่าพวกหมอตรวจอาการของหลิ่วหรูเยียนเสร็จแล้ว หวังหยวนจึงเอ่ยถามว่า “ไม่ทราบว่าพวกท่านมีวิธีใดที่จะทำให้อาการของภรรยาข้าดีขึ้นได้บ้าง?”พวกหมอสบตากัน ต่างพูดไม่ออก“หรือว่าเรื่องนี้ยากเย็นถึงเพียงนั้นเลย?”“พวกท่านก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งหมอหลวงได้ นั่นก็พิสูจน์แล้วว่าวิชาแพทย์ของพวกท่านล้วนยอดเยี่ยม แต่พวกท่านทั้งหมดอยู่ที่นี่ หมอมากมายเพียงนี้รวมกัน กลับคิดหาวิธีรักษาภรรยาข้าไม่ได้เลยหรือ?”หวังหยวนแทบจะตวาดลั่นหากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ไม่ควรให้หลิ่วหรูเยียนติดตามมาด้วยตั้งแต่แรกครั้งนี้ราชวงศ์ต้าเย่เกิดเรื่องราวมากมาย หลายครั้งที่หลิ่วหรูเยียนตกอยู่ในอันตราย หวังหยวนรู้สึกผิดในใจยิ่งนักหากหลิ่วหรูเยียนไม่อาจหายดีได้ เช่นนี้เขาคงต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต“ไสหัวออกไปให้หมด!”หวังหยวนตวาดสั่งให้ทุกคนออกไปเสียงดัง ทุกคนรีบออกไปทันใดนี่ไม่ใช่ข้ออ้างของพวกเขา แต่เพราะพิษในร่างของหลิ่วหรูเยียนนั้นแปลกประหลาดยิ่งนัก แม้แต่พวกเขาก็ไม่เคยได้ยิน ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แล้วจะคิดหาวิธีถอนพิษได้อย่างไร?ยามนี้ทำได้เพียงเย็บปิดปากแผลและห้ามเลือดให้หลิ่วหรูเยียนเพื่อยื้อชีว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2221
“ได้ขอรับ! เช่นนั้นข้าจะรีบไปเตรียมการ พวกเราจะได้รีบออกเดินทางกันเลย!”เพียงชั่วครู่ หวังหยวนและคนอื่น ๆ ก็จัดเตรียมทุกอย่างเสร็จสิ้น มุ่งหน้าไปยังทิศทางของเผ่าทางเหนืออย่างเอิกเกริกหน้าประตูวังหลวงในเมืองไป๋อวิ๋นเฟยและเหล่าทหารองครักษ์กำลังยืนเฝ้ารักษาการณ์อยู่ที่นี่ สองคนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาคนหนึ่งคือเฉินซานเตา ส่วนอีกคนเป็นชายแปลกหน้าชายคนนี้สวมชุดเกราะ ในมือถือดาบใหญ่ แม้จะผ่านวัยกลางคนมาแล้ว แต่ก็ยังคงองอาจผ่าเผย เห็นได้ชัดว่ามีที่มาไม่ธรรมดาสายตาของหวังหยวนจับจ้องไปที่ชายคนนั้นครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองไป๋อวิ๋นเฟย “ข้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ท่านไม่ต้องเป็นกังวล บ้านเมืองเพิ่งจะสงบสุข ท่านยังมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ ข้าขอตัวไปก่อน”“เมื่อทางข้ามีข่าวคราว ข้าจะส่งจดหมายผ่านนกพิราบสื่อสารมาบอกท่าน ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นกังวล”ไป๋อวิ๋นเฟยรีบจับมือหวังหยวน แล้วชี้ไปยังบุรุษข้างกายก่อนเอ่ยว่า “พี่หวัง นี่คือขุนพลเซียวเหรินอู่ ตอนนี้ยังไม่รู้สถานการณ์ในเผ่าทางเหนือ อีกทั้งเส้นทางยังยากลำบาก ข้าให้ขุนพลเซียวเหรินอู่ติดตามท่านไปด้วย ระหว่างทางหากต้องการสิ่งใด ขุนพลเซีย
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
