LOGINShare
บทที่ 2217
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2218
นางไม่อยากประสบชะตากรรมที่ต้องถูกจองจำ!“หนีหรือ? เจ้าคิดว่าจะหนีไปไหนพ้น?”“แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้า ส่วนหนึ่งเป็นของฝ่าบาท อีกส่วนเป็นของหวังหยวน ส่วนที่เหลืออีกสองส่วน หวังหยวนยังคงมีความสัมพันธ์อันดีกับหนึ่งในนั้น แต่หากพวกเราต้องการไปราชวงศ์ต้าเป่ย ก็ยังต้องผ่านดินแดนที่หวังหยวนปกครองอยู่ดี!”“เจ้าคิดว่าพวกเราจะหนีไปที่ไหนได้?”ยามนี้ซ่างกวนอวี้ก็ร้อนรน กระวนกระวายใจดั่งมดบนกระทะร้อนฮูหยินใหญ่ไม่เอ่ยคำใดอีกเช่นนี้จะทำอย่างไรดี!“ถ้าเป็นพรอันประเสริฐก็ย่อมไม่เกิดภัยพิบัติ ถ้าเป็นภัยพิบัติก็ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้!”“ในเมื่อหวังหยวนมาถึงที่แล้ว ไม่ว่าเขาจะมาด้วยจุดประสงค์ใด พวกเราก็ไม่อาจหลบซ่อนเช่นนี้ต่อไปได้!”ซ่างกวนอวี้กัดฟัน เอ่ยขึ้นว่า “ข้าจะออกไปพบหวังหยวน ดูว่าเขาต้องการสิ่งใด บางทีเรื่องราวอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิด ทั้งหมดอาจเป็นเพียงความคิดมากเกินไปของพวกเราเองก็ได้ไม่ใช่หรือ?”ยามนี้คงต้องคิดในแง่ดีไว้ก่อน เผื่อว่าสถานการณ์จะพลิกผันไปในทางที่ดีขึ้น!หากดื้อรั้น เกรงว่าเรื่องราวจะยิ่งเลวร้ายลงเผชิญหน้าอย่างตรงไปตรงมาย่อมดีกว่า!“เช่นนั้นท่านก็ระวังตัวด้วย!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2219
เมื่อห้องกลับคืนสู่ความเงียบสงบ หมอก็กลับไปนั่งที่ข้างเตียง ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของหลิ่วหรูเยียนออกดังเช่นที่หมอได้กล่าวไว้ บริเวณหน้าท้องส่วนล่างของหลิ่วหรูเยียนมีบาดแผลจากคมดาบ บาดแผลดูน่าสยดสยองยิ่งนัก โลหิตยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง“ภรรยาของข้าบาดเจ็บสาหัสหรือไม่?”ยามนี้ เนื่องจากความเจ็บปวดแสนสาหัสหรือเพราะเสียเลือดมากเกินไป หลิ่วหรูเยียนจึงสลบไป ไม่รับรู้เรื่องราวใด ๆไม่เพียงใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากก็ไร้สีเลือดฝาดหมอปาดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วพูดตะกุกตะกักว่า “ท่านหวัง วิชาแพทย์ของข้ายังตื้นเขิน อีกทั้งไม่เคยรักษาบาดแผลเช่นนี้มาก่อน เกรงว่าข้าคงไม่อาจรักษาภรรยาของท่านได้!”“นี่เป็นเพียงบาดแผลจากคมดาบทั่วไป เจ้าจัดการเรื่องเพียงเท่านี้ไม่ได้หรือ?”หวังหยวนขมวดคิ้วถามหมอรีบกล่าวต่อว่า “บาดแผลนี้ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่เย็บปิดแผลและทำความสะอาดก็เรียบร้อย แต่ที่ยุ่งยากที่สุดในตอนนี้ก็คือบนคมดาบนั้นมียาพิษ ตอนนี้ฮูหยินจึงถูกพิษร้าย!”“แต่ข้าไม่รู้ว่าฮูหยินถูกพิษชนิดใด ทำให้ไม่รู้วิธีถอนพิษให้นางขอรับ...”หมอไม่กล้าล่วงเกินหวังหยวนแม้เขาจะไม่รู้ฐานะของหวังหยวน แต่ก็รู้ว่าซ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2220
เมื่อเห็นว่าพวกหมอตรวจอาการของหลิ่วหรูเยียนเสร็จแล้ว หวังหยวนจึงเอ่ยถามว่า “ไม่ทราบว่าพวกท่านมีวิธีใดที่จะทำให้อาการของภรรยาข้าดีขึ้นได้บ้าง?”พวกหมอสบตากัน ต่างพูดไม่ออก“หรือว่าเรื่องนี้ยากเย็นถึงเพียงนั้นเลย?”“พวกท่านก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งหมอหลวงได้ นั่นก็พิสูจน์แล้วว่าวิชาแพทย์ของพวกท่านล้วนยอดเยี่ยม แต่พวกท่านทั้งหมดอยู่ที่นี่ หมอมากมายเพียงนี้รวมกัน กลับคิดหาวิธีรักษาภรรยาข้าไม่ได้เลยหรือ?”หวังหยวนแทบจะตวาดลั่นหากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ไม่ควรให้หลิ่วหรูเยียนติดตามมาด้วยตั้งแต่แรกครั้งนี้ราชวงศ์ต้าเย่เกิดเรื่องราวมากมาย หลายครั้งที่หลิ่วหรูเยียนตกอยู่ในอันตราย หวังหยวนรู้สึกผิดในใจยิ่งนักหากหลิ่วหรูเยียนไม่อาจหายดีได้ เช่นนี้เขาคงต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต“ไสหัวออกไปให้หมด!”หวังหยวนตวาดสั่งให้ทุกคนออกไปเสียงดัง ทุกคนรีบออกไปทันใดนี่ไม่ใช่ข้ออ้างของพวกเขา แต่เพราะพิษในร่างของหลิ่วหรูเยียนนั้นแปลกประหลาดยิ่งนัก แม้แต่พวกเขาก็ไม่เคยได้ยิน ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แล้วจะคิดหาวิธีถอนพิษได้อย่างไร?ยามนี้ทำได้เพียงเย็บปิดปากแผลและห้ามเลือดให้หลิ่วหรูเยียนเพื่อยื้อชีว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2221
“ได้ขอรับ! เช่นนั้นข้าจะรีบไปเตรียมการ พวกเราจะได้รีบออกเดินทางกันเลย!”เพียงชั่วครู่ หวังหยวนและคนอื่น ๆ ก็จัดเตรียมทุกอย่างเสร็จสิ้น มุ่งหน้าไปยังทิศทางของเผ่าทางเหนืออย่างเอิกเกริกหน้าประตูวังหลวงในเมืองไป๋อวิ๋นเฟยและเหล่าทหารองครักษ์กำลังยืนเฝ้ารักษาการณ์อยู่ที่นี่ สองคนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาคนหนึ่งคือเฉินซานเตา ส่วนอีกคนเป็นชายแปลกหน้าชายคนนี้สวมชุดเกราะ ในมือถือดาบใหญ่ แม้จะผ่านวัยกลางคนมาแล้ว แต่ก็ยังคงองอาจผ่าเผย เห็นได้ชัดว่ามีที่มาไม่ธรรมดาสายตาของหวังหยวนจับจ้องไปที่ชายคนนั้นครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองไป๋อวิ๋นเฟย “ข้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ท่านไม่ต้องเป็นกังวล บ้านเมืองเพิ่งจะสงบสุข ท่านยังมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ ข้าขอตัวไปก่อน”“เมื่อทางข้ามีข่าวคราว ข้าจะส่งจดหมายผ่านนกพิราบสื่อสารมาบอกท่าน ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นกังวล”ไป๋อวิ๋นเฟยรีบจับมือหวังหยวน แล้วชี้ไปยังบุรุษข้างกายก่อนเอ่ยว่า “พี่หวัง นี่คือขุนพลเซียวเหรินอู่ ตอนนี้ยังไม่รู้สถานการณ์ในเผ่าทางเหนือ อีกทั้งเส้นทางยังยากลำบาก ข้าให้ขุนพลเซียวเหรินอู่ติดตามท่านไปด้วย ระหว่างทางหากต้องการสิ่งใด ขุนพลเซีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2222
“ฝ่าบาท ท่านคิดว่าท่านหวังจะไม่สงสัยพวกเราใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อเห็นขบวนรถม้าของหวังหยวนและคนอื่น ๆ ออกเดินทางไปแล้ว เฉินซานเตาพลันกอดอกเอ่ยถาม ใบหน้าซีดเผือดเล็กน้อยแม้ว่าเฉินซานเตาจะเป็นเพียงขุนศึกผู้หนึ่ง แต่ก็ไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น ไม่เช่นนั้นในอดีตคงไม่เลือกที่จะยืนอยู่ข้างกายไป๋อวิ๋นเฟย!ไป๋อวิ๋นเฟยเอ่ยว่า “ข้าคิดว่าพี่หวังคงไม่คิดเช่นนั้น อย่างไรเสีย ยามนี้ราชวงศ์ต้าเย่กำลังเผชิญกับปัญหามากมาย ผู้ที่ข้าต้องการพึ่งพามากที่สุดก็คือพี่หวัง แต่ผู้ที่ลงมือในครั้งนี้เป็นใครกันแน่ ช่างยากที่จะคาดเดา...”“คนของซือฟางในอดีตล้วนถูกพวกเราจับกุมตัวไปหมดแล้ว ส่วนคนที่เหลือที่เคยมีความสัมพันธ์กับเขาก็หายสาบสูญไปนานแล้ว ไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าพวกเรา ไม่กล้าปรากฏตัวในเมืองหลวง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะกล้าลงมือสังหาร”“อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามก็เตรียมการมาอย่างดี หากพวกเขาต้องการจะล้างแค้น เช่นนั้นเป้าหมายก็ไม่น่าจะพุ่งตรงมาที่หวังหยวน...”ไป๋อวิ๋นเฟยก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความสับสนยามนี้หลิ่วหรูเยียนบาดเจ็บสาหัส จิตใจของหวังหยวนต้องจดจ่ออยู่กับอาการของหลิ่วหรูเยียน แต่ความเคียดแค้นในครั้งนี้ย่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2223
“โง่เขลา! เจ้ายังมีหน้ามาบอกว่าทำเพื่อข้าอีกหรือ?”“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการกระทำของพวกเจ้าได้สร้างปัญหาใหญ่ให้กับข้า มันอาจส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างสองอาณาจักรด้วยซ้ำ?”หานเทามีสีหน้าบึ้งตึง ดุด่าบุรุษตรงหน้าอย่างต่อเนื่องเดิมทีเขาวางแผนทุกวิถีทางเพื่อเปิดศึกกับหวังหยวน แต่ยามนี้กลับเปลี่ยนความคิดแล้วไม่ใช่เพราะว่าราชวงศ์ต้าเป่ยไม่อาจต่อกรกับหวังหยวนได้ แต่เป็นเพราะการก่อสร้างเส้นทางน้ำ ทำให้หานเทาและคนอื่น ๆ ได้ประจักษ์ถึงประโยชน์ของเส้นทางน้ำนี้ จึงไม่อยากเปิดศึกในยามนี้พัฒนาบ้านเมืองไปเงียบ ๆ ก่อนจะดีกว่า แล้วภายภาคหน้าย่อมต้องเหนือกว่าหวังหยวนอย่างแน่นอน!เพราะว่าดินแดนของต้าเป่ยนั้นกว้างใหญ่กว่าดินแดนของหวังหยวนมากนัก หากพัฒนาอย่างสงบสุข ผู้ที่เสียเปรียบย่อมต้องเป็นหวังหยวน!อีกประการหนึ่ง ยามนี้หวังหยวนก็ยังร่วมมือกับไป๋อวิ๋นเฟยด้วยหากเปิดศึกอย่างผลีผลาม ย่อมจะถูกทั้งสองอาณาจักรรุมโจมตี ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมเลวร้าย เกรงว่าจะเกิดปัญหาใหญ่!“จริงสิ หวังหยวนไม่ได้ล่วงรู้ถึงตัวตนของพวกเจ้าใช่หรือไม่?”หานเทาเปลี่ยนท่าทีในฉับพลัน เขาเอ่ยถามขึ้น“ข้ายืนยันได้ว่าไม่มีทา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2224
“หวังหยวน ระหว่างเจ้ากับข้ายังมีความอาฆาตแค้นที่ต้องสะสาง ภายภาคหน้าข้าจะต้องคิดบัญชีกับเจ้าให้สิ้นซาก เจ้าจงรอก่อนเถิด!”...อีกด้านหนึ่ง ภายในป่าลึกหวังหยวนและพรรคพวกกำลังเร่งรุดเดินทางผ่านป่าภายในรถม้า หวังหยวนโอบกอดหลิ่วหรูเยียนไว้ตลอดเวลา เพราะว่ารถม้านั้นสั่นสะเทือนยิ่งนัก เพื่อรักษาความเร็ว จึงไม่อาจสั่งให้คนด้านนอกชะลอความเร็วลงได้ ยามนี้สิ่งที่ทำได้ก็คือโอบกอดหลิ่วหรูเยียนไว้ให้มั่น เพื่อให้นางรู้สึกดีขึ้นบ้าง“พี่ใหญ่! พี่สะใภ้เป็นคนดี สวรรค์ย่อมคุ้มครอง คาดว่าอีกไม่นานจะต้องหายดีแน่นอน ท่านอย่าได้กังวลไปเลยขอรับ”ไฉจวิ้นที่นั่งอยู่ด้านข้างปลอบโยนหวังหยวนตลอดการเดินทางนี้ ผ่านไปหลายชั่วยามแล้ว หวังหยวนไม่ได้แตะต้องน้ำแม้สักหยด อีกทั้งยังไม่ได้กินสิ่งใดเลยยิ่งไปกว่านั้น ทั้งคืนก็ไม่ได้หลับใหลแม้แต่น้อย สภาพของเขาจึงดูอิดโรยยิ่งนักแม้ว่าทั้งสองจะเป็นพี่น้องร่วมสาบาน แต่ไฉจวิ้นก็ยังคงรู้สึกเป็นห่วงยิ่งนักหวังหยวนถอนหายใจ กล่าวอย่างช้า ๆ ว่า “เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะข้า หากไม่ใช่เพราะหรูเยียนยืนกรานที่จะอยู่กับข้า เรื่องราวมากมายเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2225
“ส่วนท่าน ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ ท่านคงยังไม่ได้นอนเลยใช่หรือไม่?”“ดูสีหน้าของท่านสิว่าซีดเซียวเพียงใด?”“เชื่อข้าเถิด รีบไปนอนพักสักครู่ ให้ไฉจวิ้นดูแลข้าไปพลางก่อน”“เมื่อท่านตื่นแล้วค่อยสลับเปลี่ยนกับไฉจวิ้น เช่นนี้ไม่ดีกว่าหรือ?”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงอ่อนแรงยิ่งนักหวังหยวนส่ายหน้า ฝืนยิ้มขมขื่น “เจ้าเป็นเช่นนี้ คิดว่าข้าจะนอนหลับลงหรือ?”“ตอนนี้ข้าเพียงต้องการให้เจ้าหายดีโดยเร็ว ส่วนเรื่องอื่น ข้าไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น...”หวังหยวนเอ่ยความในใจออกมา เขาไม่เพียงปฏิบัติต่อหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ แต่กับภรรยาคนอื่น ๆ รอบกาย เขาก็ปฏิบัติเช่นเดียวกันไม่เช่นนั้นในครอบครัวจะมีหญิงงามมากมายเพียงนี้ได้อย่างไร?“ท่านนี่...”หลิ่วหรูเยียนส่ายหน้าอย่างจนใจ จากนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เช่นนั้นข้าจะพักผ่อนอีกสักครู่ ข้ารู้สึกเหนื่อยล้าจริง ๆ”“ดี!”หวังหยวนรีบตอบรับ พลางโอบกอดหลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง เขามองสตรีในอ้อมแขนด้วยความเจ็บปวดส่วนไฉจวิ้นที่อยู่ด้านข้างพลันรู้สึกไม่สบายใจ“หากเจ้าเหนื่อยก็พักผ่อนเถิด พี่สะใภ้ก็บอกแล้วว่านางไม่เป็นอะไร อีกทั้งยังมีข้าคอยดูแลนาง
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
