เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2135
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2136
ไฉจวิ้นรีบหลบหลังต้นไม้ จึงรอดพ้นจากอันตรายไปได้อย่างฉิวเฉียด!แม้เขาจะไม่กลัวความเจ็บปวด แต่หากโดนธนูมากมายเช่นนี้ เลือดคงไหลหมดตัวตายในที่สุด!“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!”ขณะที่หวังหยวนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู พลันมีเสียงแหวกอากาศดังขึ้นอีกครั้ง!ยอดฝีมือยี่สิบคนที่ซ่อนตัวอยู่ปรากฏตัวขึ้น ไม่ช้าก็เข้าโรมรันกันอย่างดุเดือด!“ท่านผู้นำรีบไปก่อนขอรับ! ที่นี่พวกข้าจัดการเอง!”หนึ่งในนั้นตะโกนบอกหวังหยวนหวังหยวนรู้สึกซาบซึ้งใจ กัดฟันแน่น ไม่เอ่ยคำใดและไม่ยอมจากไปด้วยหากทิ้งคนยี่สิบคนนี้ไว้ พวกเขาคงไม่รอด!ถึงแม้เขาจะต้องเอาชีวิตรอด แต่ก็ไม่ใช่การเสียสละชีวิตพี่น้อง!“พวกเจ้าไปก่อน! ข้าจะอยู่ช่วยพวกเขา!”หวังหยวนรีบบอกหลิ่วหรูเยียนและคนอื่น ๆ“พี่ใหญ่! ท่านพูดอะไรเช่นนั้น?”“บัดนี้พวกเราเป็นพี่น้องกันแล้ว! ก่อนท่านปู่ของข้าตายยังกำชับให้ข้าดูแลท่านเสมือนพี่ชายแท้ ๆ อยู่เลย! ยามคับขันเช่นนี้ หากต้องมีคนอยู่ที่นี่ คนผู้นั้นก็ต้องเป็นข้า!”“พี่ใหญ่! รีบพาพี่สะใภ้ออกไป! ข้าจะช่วยพี่น้องยี่สิบคนนี้จัดการกับพวกสารเลวเหล่านี้เองขอรับ!”“นั่นสินะ! ข้าล่าสัตว์ในป่ามาตลอด เคยสู้กับแต่สัตว์ร้าย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2137
ในคืนนั้น พวกหวังหยวนออกจากป่ามุ่งหน้าไปยังชนเผ่าทางเหนือ!ชนเผ่าทางเหนือตั้งอยู่ในดินแดนอันห่างไกลที่ทุรกันดาร!หวังหยวนหยิบแผนที่ที่ไท่สื่อลี่มอบให้มาดูทิศทางคร่าวๆ แล้วชี้ไปทางทิศเหนือ ก่อนจะกล่าวว่า “ตามแผนที่ ชนเผ่าของไท่สื่อลี่น่าจะอยู่ข้างหน้า!”“ห่างจากพวกเราเพียงร้อยกว่าลี้! หากพวกเราเร่งฝีเท้า อีกไม่นานก็ถึงแล้ว!”“เมื่อเข้าไปในเผ่าได้ก็จะปลอดภัย!”ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยแม้ร้อยกว่าลี้จะไม่ใกล้ แต่เพื่อเอาชีวิตรอด ต่อให้เหนื่อยล้าก็ต้องอดทน!เพียงแค่เข้าไปในชนเผ่าได้จึงจะปลอดภัยไร้กังวล!ขณะที่พวกหวังหยวนกำลังจะเดินทางต่อ พลันมีเสียงหัวเราะเยาะดังมาจากด้านหลัง ทำให้ทุกคนขนลุก!ไม่นึกเลยว่า...คนพวกนั้นจะตามมาทันแล้ว!ช่างดื้อด้านยิ่งนัก!“หวังหยวน!”“น่าเสียดายที่พวกเจ้าไม่มีโอกาสไปถึงชนเผ่าแล้ว”หัวหน้ามือสังหารยืนอยู่บนต้นไม้ มองลงมาที่หวังหยวนและพรรคพวก เขาถอดหน้ากากออกชักดาบยาวออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร!“ลูกน้องของเจ้าตายหมดแล้ว!”“การอยู่กับเจ้าช่างน่าเวทนา ต้องมาตายอนาถเช่นนี้!”“เมื่อลงไปยมโลก เจ้าก็ไปปลอบใจพวกมันเสีย แล้วบอกพวกมันด้วยว่าต่อไปอย่าไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2138
แต่ศัตรูมีจำนวนมากเกินไป แม้หวังหยวนและพรรคพวกทั้งสี่จะมีฝีมือ แต่ไม่นานก็เริ่มอ่อนล้า!ด้วยกลยุทธ์การรุมกินโต๊ะ คนสี่คนจะสู้กับคนร้อยกว่าคนได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น คนพวกนี้ไม่ใช่ธรรมดา ล้วนเป็นยอดฝีมือที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี!เพียงแค่คนเดียวก็สามารถจัดการคนธรรมดาได้หลายคนแล้ว!ครั้งนี้ซือฟางลงทุนมากทีเดียว!“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าคงไม่พาพวกเจ้าสามคนมาด้วย...”หวังหยวนและพรรคพวกรวมตัวกัน ยืนหันหลังชนกัน คอยสังเกตสถานการณ์จากทุกทิศทุกทางในเวลาเดียวกัน!ศัตรูล้อมพวกเขาไว้หลายชั้น พร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ!พวกหวังหยวนใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว หากถูกโจมตีอีกครั้งคงจะต้านทานไม่ไหวอย่างแน่นอน...สุดท้ายคงมีแต่ทางตัน!“พวกมันใกล้จะหมดแรงแล้ว!”“ทุกคนร่วมกันออกแรงอีกครั้ง! ฆ่าคนสี่คนนี้ให้ได้ แล้วพวกเราจะได้กลับไปรับรางวัล!”หัวหน้ามือสังหารกล่าวอย่างตื่นเต้น!นี่ถือว่าเป็นช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์!ในดินแดนทั้งเก้า หวังหยวนมีชื่อเสียงโด่งดัง ผู้คนต่างยกย่องชื่นชมและนับถือราวกับเทพเจ้า!แต่ตอนนี้หวังหยวนกำลังจะตายด้วยน้ำมือของเขา!แล้วเขาจะไม่ดีใจได้อย่างไร?เมื่อกลับไปยังต้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2139
“ไม่เป็นอะไร!”“หากท่านไม่มา พวกข้าคงตายกันหมดแล้ว!”“ท่านไม่ได้ทำผิด กลับมีคุณูปการด้วยซ้ำ!”หวังหยวนปัดฝุ่นบนตัวไท่สื่อลี่ เมื่อเห็นสภาพของเขาก็รู้ว่าคงจะลำบากมากระหว่างทางแต่ยังมาถึงได้ทันเวลา!แม้สถานการณ์ของเขาจะยากลำบาก แต่โทษไท่สื่อลี่ไม่ได้“ข้าจะรีบให้คนไปตามล่าคนพวกนั้น! จะปล่อยให้พวกมันหนีไปไม่ได้!”ไท่สื่อลี่กล่าว จากนั้นกำลังจะสั่งการให้ลูกน้องออกตามล่าหวังหยวนคว้ามือเขาไว้ ก่อนส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าว่าอย่าเลย พวกมันเข้าไปในป่าแล้ว ถึงแม้พวกเราจะมีคนมากกว่า แต่เมื่อเข้าไปในป่า พวกเราจะเสียเปรียบได้...”“อีกอย่าง คนที่ตามล่าข้าล้วนเป็นยอดฝีมือ ปล่อยพวกมันไปก่อนเถิด”“ข้าเชื่อว่าพวกมันคงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ!”“เมื่อพวกเรากลับไปถึงเผ่าก็แค่ต้องสร้างกับดัก แล้วพวกมันจะติดกับดักเอง!”“เมื่อถึงตอนนั้น พวกเราก็ไม่ต้องเสียกำลังพล แต่ยังสามารถกำจัดพวกมันได้ เหตุใดจึงไม่ทำเล่า?”ไท่สื่อลี่ฟังแล้วยกนิ้วให้หวังหยวนช่างเป็นแผนการที่แยบยล!แต่ก็โหดเหี้ยมนัก!ที่ว่าใจต้องเหี้ยมจึงจะยิ่งใหญ่ได้ คงเป็นเช่นนี้กระมัง!“ไปกันเถิด!”“พวกเรากลับเผ่ากัน!”ไท่สื่อลี่หัวเราะ แล้วพา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2140
“มนุษย์เราเกิดมาใต้อำนาจฟ้าดินย่อมต้องยึดมั่นในสัจจะ!”“ทุกคนวางใจได้ บัดนี้เป็นเพียงของเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อไปข้าจะช่วยให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้แน่นอน!”“ให้ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข เช่นเดียวกับผู้คนในดินแดนทั้งเก้า!”ชาวบ้านคุกเข่าลงอีกครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณ!ไท่สื่อลี่รู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนักการได้รับความช่วยเหลือจากหวังหยวน ช่างเป็นบุญวาสนาของพวกเขา!“ท่านหวัง!”“เดิมทีข้าตั้งใจจะเชิญท่านไปพักที่บ้านข้า แต่ชาวบ้านต่างก็อยากพบปะท่าน อยากร่วมรับประทานอาหารกับท่าน ดังนั้น แต่ละครัวเรือนจึงเตรียมอาหารมาอย่างละหนึ่งชนิด ซึ่งก็วางเรียงรายเต็มท้องถนนพอดีขอรับ!”ไท่สื่อลี่กล่าวด้วยรอยยิ้มหวังหยวนพยักหน้า เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดจึงมีโต๊ะยาววางเรียงรายอยู่กลางถนนปรากฏว่าเป็นเช่นนี้เอง!ช่างเป็นเรื่องน่าสนใจ“ได้!”“ในเมื่อทุกคนตั้งใจมาต้อนรับ เช่นนั้นวันนี้ก็มาทานอาหารที่นี่กันเถิด!”“แต่ขออย่าให้ฝนตกเลย หากทานอาหารอยู่ดี ๆ แล้วฝนเกิดตก ทุกคนคงเปียกปอนกันหมด”หวังหยวนพูดคุยเล็กน้อย แล้วจึงนั่งลง ชาวบ้านต่างกลับบ้านไปเตรียมอาหารมาร่วมงานเลี้ยงครึ่งชั่วยามผ่านไป บนโต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2141
“ยังไม่ต้องหรอก...”หวังหยวนเผยรอยยิ้มมุมปาก ยกจอกสุราขึ้นหมุนเบา ๆ ราวกับมั่นใจในแผนการ“สองคนนั้นมีความทะเยอทะยานอย่างแรงกล้า ยิ่งกว่านั้น คนในราชสำนักล้วนเป็นพวกของเขา สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก หากลงมือตอนนี้ พวกเราคงเสียเปรียบ สิ่งที่ต้องทำคือรอคอยจังหวะ!”“อีกอย่าง เท่าที่ข้ารู้มา เรื่องในเผ่ายังไม่สงบเรียบร้อยใช่หรือไม่?”เมื่อหวังหยวนพูดเช่นนี้ ไท่สื่อลี่ก็มีสีหน้าลำบากใจดังที่หวังหยวนกล่าว แม้เขาจะกลับมาที่เผ่าแล้ว แต่ก่อนหน้านี้เผ่าอยู่ในความวุ่นวาย แต่ละเผ่ามีหัวหน้าของตนเอง แม้เขาจะพยายามเจรจา แต่ก็ยังมีอุปสรรคเพียงแต่เพื่อให้หวังหยวนเชื่อใจและแสดงให้เห็นถึงความสามารถ เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ ทำตัวร่าเริงอยู่เสมอเพื่อไม่ให้หวังหยวนกังวลหวังหยวนตบบ่าเขา ก่อนกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่า “ท่านไม่ต้องปิดบังข้า ข้าถือว่าท่านเป็นพวกเดียวกันแล้ว อีกอย่าง ข้ามีหน่วยข่าวกรอง เรื่องราวต่าง ๆ ในโลกนี้ ไม่มีสิ่งใดปิดบังข้าได้ รวมถึงเรื่องในเผ่าด้วย!”“บอกข้ามาเถิด ยังมีเผ่าใดบ้างที่ไม่ยอมเชื่อฟังท่าน?”ดินแดนทางเหนือกว้างใหญ่นัก ใหญ่กว่าที่หวังหยวนคิดไว้มากการที่ไท่สื่อลี่จะคว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2142
เพื่อไม่ให้ใครต้องเดือดร้อน!แต่น่าเสียดาย ฉือสยงกลับขัดขวางเขาอยู่ตลอด!ทำให้ไท่สื่อลี่ลำบากใจ!หวังหยวนใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ไฉจวิ้นก็เดินเข้ามาตบหน้าอกกล่าวว่า “พี่ใหญ่!”“ก่อนหน้านี้ในป่า ท่านก็เห็นฝีมือข้าแล้วใช่หรือไม่ขอรับ?”“ตอนนี้ให้ท่านไท่สื่อมอบกำลังพลให้ข้าได้เลยขอรับ ข้าจะไปกำจัดฉือสยงเอง!”“ข้าไม่สนว่ามันจะเก่งกาจแค่ไหน มีลูกน้องเยอะเท่าไหร่! หากมันกล้าขัดขวางท่าน ข้าจะทำให้มันตายอย่างน่าอนาถ!”ต้องยอมรับว่าไท่สื่อลี่เป็นห่วงหวังหยวนมากถึงแม้จะต้องสละชีวิตก็ไม่ลังเล!เพื่อตอบแทนมิตรภาพความเป็นพี่น้องระหว่างเขาและหวังหยวน!หวังหยวนมองหลอกตากล่าวอย่างไม่พอใจ “ไปดื่มสุราต่อเถิด! อย่ามาอาละวาดที่นี่! หากเจ้าเมาแล้ว ข้าจะให้ท่านไท่สื่อหาห้องให้เจ้า รีบไปนอนเสีย!”“อย่ามาพูดจาเหลวไหล!”หวังหยวนเป็นคนฉลาดและเป็นถึงผู้นำ เขาย่อมรู้ว่าไท่สื่อลี่คิดอะไรอยู่คนผู้นี้ห่วงใยชาวบ้านในเผ่า เรียกได้ว่าเป็นผู้นำที่แท้จริง!หากจะยกทัพไปปราบฉือสยง ไท่สื่อลี่ก็ทำได้ เพราะมีหวังหยวนคอยสนับสนุน ไท่สื่อลี่มีทั้งกำลังพลและทรัพยากร!แต่ดังที่ไท่สื่อลี่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1
“ไม่อร่อยเลยสักนิด”เมื่อได้เคี้ยวข้าวสาลีผสมถั่ว หวังหยวนวางชามดินเผาลง รู้สึกเหมือนกินแกลบไม่มีผิด ตอนนี้ใครมาบอกว่าการข้ามกาลเวลามันดี เขาก็พร้อมที่จะบอกความในใจให้พวกเขา ข้ามกาลเวลามาถึงช่วงราชวงศ์ต้าเย่ คล้ายช่วงยุคสมัยโบราณของจีน เจ้าของร่างเดิมเป็นเป็นเจ้าของที่ดินเล็ก ๆ ตอนที่พ่อแม่ยังอยู่ ตอนเช้าได้กินข้าวต้มข้าวฟ่าง เที่ยงได้กินข้าวผสมข้าวฟ่าง ตอนเย็นได้กินเซาปิ่งพร้อมธัญพืชผสม ทุก ๆ สิบวันหลังจากกลับมาจากโรงเรียนในเมือง ถึงจะได้กลับมากินให้หายอยากได้สำหรับคนทั่วไป แต่ละวันกินข้าวต้มข้าวฟ่าง หรือข้าวสาลีผสมถั่ว ส่วนเนื้อนั้นในช่วงปกติอย่าไปคิดถึงมันเลย คงมีแค่ช่วงฉลองตรุษจีนเท่านั้นถึงจะได้กินเนื้อบ้าง ส่วนแป้งและข้าวสารนั้นเป็นที่นิยมของเจ้าของที่ดิน คหบดีและขุนนาง นึกถึงพวกไข่ เนื้อหมู ไก่ ปลา บนโลกที่ถูกทิ้ง หวังหยวนอดที่จะตีตัวเองไม่ได้ น้ำเสียงที่ฟังดูขลาดกลัวของคน ๆ หนึ่งดังขึ้น “ท่านพี่ ขอโทษนะ ในบ้านไม่มีข้าวฟ่างแล้ว ให้ท่านที่เป็นบัณฑิตเพิ่งหายป่วยกินข้าวสาลีผสมถั่วเช่นนี้?” แววตาของหวังหยวนมีประกายขึ้นมา สาวน้อยคนสวยที่ท่าทางขี้ขลาดยืนอยู่หน้าห้องโ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2142
เพื่อไม่ให้ใครต้องเดือดร้อน!แต่น่าเสียดาย ฉือสยงกลับขัดขวางเขาอยู่ตลอด!ทำให้ไท่สื่อลี่ลำบากใจ!หวังหยวนใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ไฉจวิ้นก็เดินเข้ามาตบหน้าอกกล่าวว่า “พี่ใหญ่!”“ก่อนหน้านี้ในป่า ท่านก็เห็นฝีมือข้าแล้วใช่หรือไม่ขอรับ?”“ตอนนี้ให้ท่านไท่สื่อมอบกำลังพลให้ข้าได้เลยขอรับ ข้าจะไปกำจัดฉือสยงเอง!”“ข้าไม่สนว่ามันจะเก่งกาจแค่ไหน มีลูกน้องเยอะเท่าไหร่! หากมันกล้าขัดขวางท่าน ข้าจะทำให้มันตายอย่างน่าอนาถ!”ต้องยอมรับว่าไท่สื่อลี่เป็นห่วงหวังหยวนมากถึงแม้จะต้องสละชีวิตก็ไม่ลังเล!เพื่อตอบแทนมิตรภาพความเป็นพี่น้องระหว่างเขาและหวังหยวน!หวังหยวนมองหลอกตากล่าวอย่างไม่พอใจ “ไปดื่มสุราต่อเถิด! อย่ามาอาละวาดที่นี่! หากเจ้าเมาแล้ว ข้าจะให้ท่านไท่สื่อหาห้องให้เจ้า รีบไปนอนเสีย!”“อย่ามาพูดจาเหลวไหล!”หวังหยวนเป็นคนฉลาดและเป็นถึงผู้นำ เขาย่อมรู้ว่าไท่สื่อลี่คิดอะไรอยู่คนผู้นี้ห่วงใยชาวบ้านในเผ่า เรียกได้ว่าเป็นผู้นำที่แท้จริง!หากจะยกทัพไปปราบฉือสยง ไท่สื่อลี่ก็ทำได้ เพราะมีหวังหยวนคอยสนับสนุน ไท่สื่อลี่มีทั้งกำลังพลและทรัพยากร!แต่ดังที่ไท่สื่อลี่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2141
“ยังไม่ต้องหรอก...”หวังหยวนเผยรอยยิ้มมุมปาก ยกจอกสุราขึ้นหมุนเบา ๆ ราวกับมั่นใจในแผนการ“สองคนนั้นมีความทะเยอทะยานอย่างแรงกล้า ยิ่งกว่านั้น คนในราชสำนักล้วนเป็นพวกของเขา สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก หากลงมือตอนนี้ พวกเราคงเสียเปรียบ สิ่งที่ต้องทำคือรอคอยจังหวะ!”“อีกอย่าง เท่าที่ข้ารู้มา เรื่องในเผ่ายังไม่สงบเรียบร้อยใช่หรือไม่?”เมื่อหวังหยวนพูดเช่นนี้ ไท่สื่อลี่ก็มีสีหน้าลำบากใจดังที่หวังหยวนกล่าว แม้เขาจะกลับมาที่เผ่าแล้ว แต่ก่อนหน้านี้เผ่าอยู่ในความวุ่นวาย แต่ละเผ่ามีหัวหน้าของตนเอง แม้เขาจะพยายามเจรจา แต่ก็ยังมีอุปสรรคเพียงแต่เพื่อให้หวังหยวนเชื่อใจและแสดงให้เห็นถึงความสามารถ เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ ทำตัวร่าเริงอยู่เสมอเพื่อไม่ให้หวังหยวนกังวลหวังหยวนตบบ่าเขา ก่อนกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่า “ท่านไม่ต้องปิดบังข้า ข้าถือว่าท่านเป็นพวกเดียวกันแล้ว อีกอย่าง ข้ามีหน่วยข่าวกรอง เรื่องราวต่าง ๆ ในโลกนี้ ไม่มีสิ่งใดปิดบังข้าได้ รวมถึงเรื่องในเผ่าด้วย!”“บอกข้ามาเถิด ยังมีเผ่าใดบ้างที่ไม่ยอมเชื่อฟังท่าน?”ดินแดนทางเหนือกว้างใหญ่นัก ใหญ่กว่าที่หวังหยวนคิดไว้มากการที่ไท่สื่อลี่จะคว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2140
“มนุษย์เราเกิดมาใต้อำนาจฟ้าดินย่อมต้องยึดมั่นในสัจจะ!”“ทุกคนวางใจได้ บัดนี้เป็นเพียงของเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อไปข้าจะช่วยให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้แน่นอน!”“ให้ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข เช่นเดียวกับผู้คนในดินแดนทั้งเก้า!”ชาวบ้านคุกเข่าลงอีกครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณ!ไท่สื่อลี่รู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนักการได้รับความช่วยเหลือจากหวังหยวน ช่างเป็นบุญวาสนาของพวกเขา!“ท่านหวัง!”“เดิมทีข้าตั้งใจจะเชิญท่านไปพักที่บ้านข้า แต่ชาวบ้านต่างก็อยากพบปะท่าน อยากร่วมรับประทานอาหารกับท่าน ดังนั้น แต่ละครัวเรือนจึงเตรียมอาหารมาอย่างละหนึ่งชนิด ซึ่งก็วางเรียงรายเต็มท้องถนนพอดีขอรับ!”ไท่สื่อลี่กล่าวด้วยรอยยิ้มหวังหยวนพยักหน้า เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดจึงมีโต๊ะยาววางเรียงรายอยู่กลางถนนปรากฏว่าเป็นเช่นนี้เอง!ช่างเป็นเรื่องน่าสนใจ“ได้!”“ในเมื่อทุกคนตั้งใจมาต้อนรับ เช่นนั้นวันนี้ก็มาทานอาหารที่นี่กันเถิด!”“แต่ขออย่าให้ฝนตกเลย หากทานอาหารอยู่ดี ๆ แล้วฝนเกิดตก ทุกคนคงเปียกปอนกันหมด”หวังหยวนพูดคุยเล็กน้อย แล้วจึงนั่งลง ชาวบ้านต่างกลับบ้านไปเตรียมอาหารมาร่วมงานเลี้ยงครึ่งชั่วยามผ่านไป บนโต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2139
“ไม่เป็นอะไร!”“หากท่านไม่มา พวกข้าคงตายกันหมดแล้ว!”“ท่านไม่ได้ทำผิด กลับมีคุณูปการด้วยซ้ำ!”หวังหยวนปัดฝุ่นบนตัวไท่สื่อลี่ เมื่อเห็นสภาพของเขาก็รู้ว่าคงจะลำบากมากระหว่างทางแต่ยังมาถึงได้ทันเวลา!แม้สถานการณ์ของเขาจะยากลำบาก แต่โทษไท่สื่อลี่ไม่ได้“ข้าจะรีบให้คนไปตามล่าคนพวกนั้น! จะปล่อยให้พวกมันหนีไปไม่ได้!”ไท่สื่อลี่กล่าว จากนั้นกำลังจะสั่งการให้ลูกน้องออกตามล่าหวังหยวนคว้ามือเขาไว้ ก่อนส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าว่าอย่าเลย พวกมันเข้าไปในป่าแล้ว ถึงแม้พวกเราจะมีคนมากกว่า แต่เมื่อเข้าไปในป่า พวกเราจะเสียเปรียบได้...”“อีกอย่าง คนที่ตามล่าข้าล้วนเป็นยอดฝีมือ ปล่อยพวกมันไปก่อนเถิด”“ข้าเชื่อว่าพวกมันคงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ!”“เมื่อพวกเรากลับไปถึงเผ่าก็แค่ต้องสร้างกับดัก แล้วพวกมันจะติดกับดักเอง!”“เมื่อถึงตอนนั้น พวกเราก็ไม่ต้องเสียกำลังพล แต่ยังสามารถกำจัดพวกมันได้ เหตุใดจึงไม่ทำเล่า?”ไท่สื่อลี่ฟังแล้วยกนิ้วให้หวังหยวนช่างเป็นแผนการที่แยบยล!แต่ก็โหดเหี้ยมนัก!ที่ว่าใจต้องเหี้ยมจึงจะยิ่งใหญ่ได้ คงเป็นเช่นนี้กระมัง!“ไปกันเถิด!”“พวกเรากลับเผ่ากัน!”ไท่สื่อลี่หัวเราะ แล้วพา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2138
แต่ศัตรูมีจำนวนมากเกินไป แม้หวังหยวนและพรรคพวกทั้งสี่จะมีฝีมือ แต่ไม่นานก็เริ่มอ่อนล้า!ด้วยกลยุทธ์การรุมกินโต๊ะ คนสี่คนจะสู้กับคนร้อยกว่าคนได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น คนพวกนี้ไม่ใช่ธรรมดา ล้วนเป็นยอดฝีมือที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี!เพียงแค่คนเดียวก็สามารถจัดการคนธรรมดาได้หลายคนแล้ว!ครั้งนี้ซือฟางลงทุนมากทีเดียว!“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าคงไม่พาพวกเจ้าสามคนมาด้วย...”หวังหยวนและพรรคพวกรวมตัวกัน ยืนหันหลังชนกัน คอยสังเกตสถานการณ์จากทุกทิศทุกทางในเวลาเดียวกัน!ศัตรูล้อมพวกเขาไว้หลายชั้น พร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ!พวกหวังหยวนใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว หากถูกโจมตีอีกครั้งคงจะต้านทานไม่ไหวอย่างแน่นอน...สุดท้ายคงมีแต่ทางตัน!“พวกมันใกล้จะหมดแรงแล้ว!”“ทุกคนร่วมกันออกแรงอีกครั้ง! ฆ่าคนสี่คนนี้ให้ได้ แล้วพวกเราจะได้กลับไปรับรางวัล!”หัวหน้ามือสังหารกล่าวอย่างตื่นเต้น!นี่ถือว่าเป็นช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์!ในดินแดนทั้งเก้า หวังหยวนมีชื่อเสียงโด่งดัง ผู้คนต่างยกย่องชื่นชมและนับถือราวกับเทพเจ้า!แต่ตอนนี้หวังหยวนกำลังจะตายด้วยน้ำมือของเขา!แล้วเขาจะไม่ดีใจได้อย่างไร?เมื่อกลับไปยังต้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2137
ในคืนนั้น พวกหวังหยวนออกจากป่ามุ่งหน้าไปยังชนเผ่าทางเหนือ!ชนเผ่าทางเหนือตั้งอยู่ในดินแดนอันห่างไกลที่ทุรกันดาร!หวังหยวนหยิบแผนที่ที่ไท่สื่อลี่มอบให้มาดูทิศทางคร่าวๆ แล้วชี้ไปทางทิศเหนือ ก่อนจะกล่าวว่า “ตามแผนที่ ชนเผ่าของไท่สื่อลี่น่าจะอยู่ข้างหน้า!”“ห่างจากพวกเราเพียงร้อยกว่าลี้! หากพวกเราเร่งฝีเท้า อีกไม่นานก็ถึงแล้ว!”“เมื่อเข้าไปในเผ่าได้ก็จะปลอดภัย!”ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยแม้ร้อยกว่าลี้จะไม่ใกล้ แต่เพื่อเอาชีวิตรอด ต่อให้เหนื่อยล้าก็ต้องอดทน!เพียงแค่เข้าไปในชนเผ่าได้จึงจะปลอดภัยไร้กังวล!ขณะที่พวกหวังหยวนกำลังจะเดินทางต่อ พลันมีเสียงหัวเราะเยาะดังมาจากด้านหลัง ทำให้ทุกคนขนลุก!ไม่นึกเลยว่า...คนพวกนั้นจะตามมาทันแล้ว!ช่างดื้อด้านยิ่งนัก!“หวังหยวน!”“น่าเสียดายที่พวกเจ้าไม่มีโอกาสไปถึงชนเผ่าแล้ว”หัวหน้ามือสังหารยืนอยู่บนต้นไม้ มองลงมาที่หวังหยวนและพรรคพวก เขาถอดหน้ากากออกชักดาบยาวออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร!“ลูกน้องของเจ้าตายหมดแล้ว!”“การอยู่กับเจ้าช่างน่าเวทนา ต้องมาตายอนาถเช่นนี้!”“เมื่อลงไปยมโลก เจ้าก็ไปปลอบใจพวกมันเสีย แล้วบอกพวกมันด้วยว่าต่อไปอย่าไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2136
ไฉจวิ้นรีบหลบหลังต้นไม้ จึงรอดพ้นจากอันตรายไปได้อย่างฉิวเฉียด!แม้เขาจะไม่กลัวความเจ็บปวด แต่หากโดนธนูมากมายเช่นนี้ เลือดคงไหลหมดตัวตายในที่สุด!“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!”ขณะที่หวังหยวนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู พลันมีเสียงแหวกอากาศดังขึ้นอีกครั้ง!ยอดฝีมือยี่สิบคนที่ซ่อนตัวอยู่ปรากฏตัวขึ้น ไม่ช้าก็เข้าโรมรันกันอย่างดุเดือด!“ท่านผู้นำรีบไปก่อนขอรับ! ที่นี่พวกข้าจัดการเอง!”หนึ่งในนั้นตะโกนบอกหวังหยวนหวังหยวนรู้สึกซาบซึ้งใจ กัดฟันแน่น ไม่เอ่ยคำใดและไม่ยอมจากไปด้วยหากทิ้งคนยี่สิบคนนี้ไว้ พวกเขาคงไม่รอด!ถึงแม้เขาจะต้องเอาชีวิตรอด แต่ก็ไม่ใช่การเสียสละชีวิตพี่น้อง!“พวกเจ้าไปก่อน! ข้าจะอยู่ช่วยพวกเขา!”หวังหยวนรีบบอกหลิ่วหรูเยียนและคนอื่น ๆ“พี่ใหญ่! ท่านพูดอะไรเช่นนั้น?”“บัดนี้พวกเราเป็นพี่น้องกันแล้ว! ก่อนท่านปู่ของข้าตายยังกำชับให้ข้าดูแลท่านเสมือนพี่ชายแท้ ๆ อยู่เลย! ยามคับขันเช่นนี้ หากต้องมีคนอยู่ที่นี่ คนผู้นั้นก็ต้องเป็นข้า!”“พี่ใหญ่! รีบพาพี่สะใภ้ออกไป! ข้าจะช่วยพี่น้องยี่สิบคนนี้จัดการกับพวกสารเลวเหล่านี้เองขอรับ!”“นั่นสินะ! ข้าล่าสัตว์ในป่ามาตลอด เคยสู้กับแต่สัตว์ร้าย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2135
“ฟึ่บ!”ทันใดนั้นหวังหยวนรู้สึกเสียวสันหลัง สัมผัสได้ถึงอันตรายจนขนทั่วร่างลุกชัน!หวังหยวนรีบโอบคอไป๋ลั่วหลีและหลิ่วหรูเยียนพุ่งตัวล้มลงกับพื้น!ลูกธนูมากมายพุ่งผ่านศีรษะพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว!หากหวังหยวนไม่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกเขาคงกลายเป็นเม่นไปแล้ว!ส่วนไฉจวิ้นดูเหมือนจะไม่โชคดีนัก ตอนนี้ไม่เพียงแต่ถูกธนูยิงเข้าที่หน้าอกเท่านั้น แขนก็ยังโดนอีกดอก!ดูท่าทางน่าเวทนายิ่งนัก!“ไฉจวิ้น! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนรีบตะโกนถามไฉจวิ้นยกยิ้ม แล้วส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่เป็นอะไรขอรับ! แค่บาดเจ็บนิดหน่อย! เทียบกับสัตว์ร้ายที่ข้าเคยเจอ นี่ยังแค่คัน ๆ ขอรับ!”ว่าแล้วไฉจวิ้นก็ดึงลูกธนูทั้งสองดอกที่ปักอยู่บนตัวออก!ครั้งหนึ่งตอนที่เขาติดตามปู่ไป สองปู่หลานมักจะเข้าไปในป่าและพบเจอสัตว์ร้ายมากมาย!แม้แต่หมีสีน้ำตาลก็เคยสู้ด้วยมา!ไฉจวิ้นมีความดุร้ายอยู่ในตัว!“พวกเจ้าสองคนเป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนมองไป๋ลั่วหลีและหลิ่วหรูเยียนที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วถามด้วยความเป็นห่วง“พวกข้าไม่เป็นอะไร!”ทั้งสองตอบพร้อมกัน“หวังหยวน!”ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังหวังหยวน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2134
“ไล่ตามไป!”“ห้ามปล่อยให้พวกมันหนีไปได้!”“หากฆ่าพวกหวังหยวนไม่ได้ กลับไปพวกเราคงหัวหลุดจากบ่าเป็นแน่!”หัวหน้าคนนั้นตะโกนลั่น ลูกน้องรีบวิ่งตามไปติด ๆ!เดิมทีคิดว่าหวังหยวนหยุดอยู่ที่นี่คงจะสู้ตาย แต่ไม่คาดคิดว่าหวังหยวนกลับพาลูกน้องวิ่งหนีอย่างกับหมาตกน้ำงั้นหรือ?หากเรื่องนี้แพร่ออกไปคงจะอับอายขายหน้า!“หากท่านไม่ได้เตรียมการไว้ เหตุใดจึงบอกให้พวกเราหยุด?”“ยิ่งกว่านั้น! ท่านยังไปยั่วโมโหพวกมันอีก! นี่เป็นการหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนบ่นอุบอิบส่วนไป๋ลั่วหลีเพียงแค่ติดตามหวังหยวน ไม่ได้เอ่ยคำใด“หากรวมพวกเราด้วยมีทั้งหมดยี่สิบสี่คน! ในจำนวนนี้มีคนซ่อนตัวอยู่ยี่สิบคน ข้าคิดว่าฝ่ายตรงข้ามคงส่งคนมาเท่า ๆ กับพวกเรา!”“เช่นนั้นพวกเราก็จะจัดการพวกมันได้ง่ายดาย!”“แต่ข้าไม่คาดคิดว่าซือฟางจะลงทุนส่งคนมาลอบสังหารพวกเรามากมายถึงเพียงนี้!”“หากพวกเราสู้กับพวกมันตรงนี้ คนที่รอดออกจากป่าคงมีไม่ถึงสิบคน!”หวังหยวนกล่าวถึงความกังวลในใจหลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้ว ช่างน่าเจ็บใจนัก!ซือฟางช่างหน้าไหว้หลังหลอก เมื่ออยู่ในเมืองหลวงทำเป็นปล่อยพวกเขาไป แต่กลับส่งคนมาดักฆ่าในตอนนี
