Share
บทที่ 1500
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1501
ผลไม้วิเศษเหล่านี้มีกลิ่นหอมเข้มเกินไปจนทำให้พวกเขารู้สึกเวียนหัว แต่ก็ยังอยากจะยัดผลไม้วิเศษทั้งหมดเข้าไปในท้อง“ข้าอดใจไม่ไหวแล้ว จะลองกินดูก่อน!”นายน้อยเจิ้งเป็นคนแรกที่อดใจไม่ไหว หยิบผลไม้วิเศษขึ้นมากัดเข้าปากหวังหยวนมองดูเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วเฝ้ารอเงียบ ๆ เพื่อดูว่ามีผลข้างเคียงใดหรือไม่หลังจากที่นายน้อยเจิ้งกินผลไม้วิเศษลูกแรกเข้าไป เขาก็พบว่าพละกำลังในร่างกายฟื้นคืนมาบ้าง และรู้สึกว่าการบ่มเพาะพลังลมปราณได้ก้าวหน้าขึ้นเล็กน้อย แม้แต่กล้ามเนื้อหน้าท้องก็ยังกลายเป็นแปดมัด!“นี่มันของดีจริง ๆ!”เมื่อเห็นผลจากการกินของนายน้อยแห่งตระกูลเจิ้ง หลิวอวี่ก็กินเข้าไปหนึ่งลูกเช่นกัน จากนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มมีปฏิกิริยาทั้งสามคนกินผลไม้วิเศษไปมากมาย จนการบ่มเพาะพลังลมปราณในร่างกายใกล้จะก้าวข้ามขีดจำกัดหลังจากกินจนอิ่มหนำสำราญ พวกเขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีภารกิจที่ต้องทำ ไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้างจากนั้นจึงรีบหยิบผลไม้วิเศษขึ้นมาหนึ่งลูกแล้วรีบไปหางูยักษ์หากไม่เห็นก็จะไม่รู้เลย ไม่คาดคิดว่างูยักษ์จะตัวใหญ่ถึงเพียงนี้ เมื่อมันแผ่พังพานจะสูงได้ถึงสิบเมตร!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1502
หลังจากเคี้ยวเบา ๆ สองสามครั้ง ผลไม้วิเศษก็ถูกกลืนลงท้องไปจากนั้นมันก็ใช้หางปัดไปที่ตัวของมันเอง แล้วเกล็ดชิ้นหนึ่งก็หลุดออกมาอย่างง่ายดาย แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ดี มันจึงแลบลิ้นเลียแผลสองสามครั้งหวังหยวนดูเหมือนจะเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่มันไม่อยากกินผลไม้วิเศษ เพราะการถอนเกล็ดออกมานั้นเจ็บปวดเกินไปหลังจากได้เกล็ดมาแล้ว หวังหยวนก็โค้งคำนับงูยักษ์ จากนั้นพาลูกน้องทั้งสองคนวิ่งขึ้นเขาไปอย่างรวดเร็วเมื่อหวังหยวนจากไปแล้ว หวังเฉียงเซิ่งและลูกน้องทั้งสองก็มาถึงช้ากว่า พวกเขาบาดเจ็บจากการต่อสู้ไปทั้งตัว ดูแล้วน่าเวทนา“นี่ เจ้างูยักษ์ กินเสีย!”หวังเฉียงเซิ่งตะโกนใส่งูยักษ์ เขาวางผลไม้วิเศษสีแดงไว้ตรงหน้าของมันเหมือนมอบของขวัญ แต่ว่างูยักษ์ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยงูยักษ์ยังอ้าปากหาว แล้วก็หลับสนิทด้วยการกระทำนี้ทำให้หวังเฉียงเซิ่งและคนอื่น ๆ ตกใจจนยืนนิ่งอยู่กับที่ เกิดอะไรขึ้น? มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?“พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดมันไม่กินผลไม้วิเศษล่ะ? เราไม่ได้จำกฎผิดแน่นอนนะ!”“ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผลไม้วิเศษก็ถูกวางไว้ที่นี่แล้ว ควรจะถือว่าเราทำภารกิจสำเร็จแล้วน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1503
“เหตุใดพวกเจ้าขึ้นมาช้ากันนัก? พวกข้าขึ้นมาตั้งนานแล้ว หากไม่ติดว่าต้องเข้าไปในเขาวงกตพร้อมกัน พวกข้าคงได้ป้ายตราไปแล้ว”หลิวอวี่ยืดเส้นยืดสาย มองอีกฝ่ายด้วยสายตาหยามเหยียดหวังเฉียงเซิ่งแทบจะขาดใจตายเขาไม่คาดคิดเลยว่าตนเองจะถูกคนที่มีวิทยายุทธ์ต่ำกว่าตนเองทำให้เสียหน้า แถมยังดูถูกเขาอีก“พวกเจ้ารนหาที่ตายนัก!”หวังเฉียงเซิ่งบันดาลโทสะ ชักดาบออกมาโดยไม่สนใจบาดแผลบนร่างกาย เตรียมต่อสู้กับพวกเขาอีกครั้ง แต่เซี่ยหลานที่อยู่ข้าง ๆ รีบห้ามเขาไว้“พี่ใหญ่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาลงมือ ท่านคงจำได้ดีว่าหวังหยวนมีอาวุธลับอันร้ายกาจ หากเราเผลอก็อาจถูกเขาสังหารได้ในพริบตา!”เซี่ยหลานกระซิบข้างหูหวังเฉียงเซิ่งเขาเกลี้ยกล่อมหวังเฉียงเซิ่งให้หลีกเลี่ยงการต่อสู้ เพราะภารกิจหลักตอนนี้คือการเข้าไปในเขาวงกตหลังจากเกลี้ยกล่อมอยู่หลายครั้ง หวังเฉียงเซิ่งจึงค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ลงเมื่อเข้าไปในเขาวงกตแล้ว เขาจะมีหนทางฆ่าคนเหล่านี้ได้มากมายทุกคนยืนอยู่ด้วยกันจึงเปิดประตูเขาวงกตสำเร็จภายในมืดมิด มองเห็นรูปปั้นหินรูปคนขนาดใหญ่หลายตัวอยู่ที่ประตู พวกมันถือขวานและแส้ ดูน่าเกรงขามมาก“ปรากฏว่าเขาวงกตเป็น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1504
โชคดีที่หวังหยวนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็ว เขารีบวิ่งผ่านเสาด้านข้างไปหาหลิวอวี่ แล้วคว้าเอวเขากลับมาที่เดิมทั้งกระบวนการใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที จากนั้นรูปปั้นหินเหล่านั้นก็กลายเป็นหินอีกครั้ง ไม่ขยับเขยื้อน“พี่ใหญ่ เราจะทำอย่างไรดี? รูปปั้นหินเหล่านี้ตัวใหญ่เกินไปและยังเคลื่อนไหวได้รวดเร็วอีกด้วย หากเราพุ่งตรงไปตามทางนี้ คงมีแต่ตายกับตาย”นายน้อยเจิ้งพูด ขณะที่หวังหยวนหยิบปืนออกมาเตรียมพร้อม รูปปั้นหินเหล่านี้ตัวใหญ่มากหากใช้ปืนยิงไปแบบสุ่มก็คงไม่สามารถล้มพวกมันได้หวังเฉียงเซิ่งซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหวังหยวน มองดูพวกเขาเงียบ ๆ ว่าจะรับมือกับด่านนี้อย่างไรด้านหลังรูปปั้นหินเหล่านี้เป็นห้องที่ปิดสนิท และมีแม่กุญแจที่ทำจากทองคำเห็นได้ชัดว่าภายในน่าจะมีของมีค่าบางอย่างซ่อนอยู่ จึงได้ประดับประดาประตูให้หรูหราเช่นนี้หากไม่ผิดคาด ภายในน่าจะเป็นเป้าหมายของการเดินทางครั้งนี้ นั่นก็คือป้ายตราหวังหยวนลูบคางครุ่นคิดพลางสังเกตโครงสร้างโดยรอบอย่างละเอียดนอกจากทางนี้แล้วก็ไม่มีทางอื่นให้เลือกอีก พวกเขาจึงต้องเดินตรงไปแต่รูปปั้นหินเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ดังนั้นต้องมีวิธีอื่นที่เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1505
“หวังหยวนระวัง พวกเขาตามเรามาตลอด ตอนนี้ขึ้นบันไดมาแล้ว กำลังจะเข้าไปใกล้ท่านแล้ว!”เมื่อไม่สามารถขึ้นไปสู้กับพวกเขาได้ ก็ต้องแจ้งให้หวังหยวนทราบ เพื่อให้หวังหยวนระมัดระวังตัวหวังหยวนหันกลับมาดูก็พบหวังเฉียงเซิ่ง เซี่ยหลาน และอีกคนหนึ่งอยู่ด้านหลังจริง ๆพวกนี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ“หวังหยวน ข้าบอกไว้แล้วว่าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ นี่เป็นโอกาสอันดี ถึงแม้เราจะผลักเจ้าตกลงไปก็ไม่ถือว่าเป็นความผิดของเรา อาจเป็นเพราะขาเจ้าไม่แข็งแรงจึงร่วงตกลงไปเองก็ได้!”หลังจากพูดจบ หวังเฉียงเซิ่งก็ชักอาวุธออกมาเริ่มโจมตีหวังหยวน ความเร็วของเขาเร็วมาก และเน้นโจมตีที่เท้าของหวังหยวนทุกครั้งแต่หวังหยวนก็ไม่ใช่คนธรรมดา เขาหยิบปืนออกจากกระเป๋ามายิงที่แขนซ้ายของหวังเฉียงเซิ่งยังไม่ทันที่หวังหยวนจะได้พักหายใจ เซี่ยหลานที่อยู่ด้านข้างก็โจมตีเข้ามาอีก พัดในมือของเขากลายเป็นใบมีดที่คมกริบอย่าเพิ่งดูถูกเซี่ยหลานที่ดูเหมือนไม่สนใจอะไรเลย แต่แท้จริงแล้วจิตใจของเขาละเอียดอ่อนที่สุด และยังเป็นคนโหดเหี้ยมอีกด้วยทุกครั้งที่โจมตีหวังหยวน เขามุ่งแต่จะแทงไปที่ลำคอของหวังหยวนส่วนฮั่วไคเหลี่ยงไม่มีอะไรพิเศษ แต่พละก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1506
หวังหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพตรงหน้าคนผู้นี้ช่างบ้าคลั่งจริง ๆ เพื่อชัยชนะแล้วทำได้ทุกอย่าง แม้ว่าจะทำลายผลประโยชน์ของตนเองก็ตามจากนั้นหวังหยวนก็เล็งที่ขาขวาของเขา แล้วยิงไปหนึ่งนัดครั้งนี้หวังเฉียงเซิ่งไม่สามารถหลบได้ เขาคุกเข่าลงบนพื้น ขาขวามีเลือดไหลไม่หยุด แต่เขาก็ไม่สนใจเขาปาดาบประจำกายออกไปหมายจะให้แทงทะลุกะโหลกของหวังหยวน แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกหวังหยวนยิงที่ขาซ้ายอีกครั้งสุดท้ายหวังเฉียงเซิ่งที่เพิ่งขาพิการทั้งสองข้างก็คุกเข่าอยู่บนขั้นบันได ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ เขาจ้องมองหวังหยวนด้วยความเคียดแค้นสุดขีด ราวกับว่าหวังหยวนเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อฆ่าแม่ของเขา!“คนอย่างเจ้าไม่คู่ควรกับสตรีศักดิ์สิทธิ์”หลังจากพูดประโยคนี้กับหวังเฉียงเซิ่งแล้ว หวังหยวนก็เหยียบหัวของเขาแทนขั้นบรรได แล้วกระโดดร่อนลงไปที่หน้าประตูได้สำเร็จไม่เพียงแต่จะพ่ายแพ้ต่อหวังหยวนเท่านั้น แต่ยังถูกหวังหยวนใช้เป็นที่รองเท้าอีกด้วย นับเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง!ในที่สุดหวังเฉียงเซิ่งก็ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเขาผลักกำแพง จากนั้นใช้แรงจากกำแพงที่เด้งกลับมาพุ่งตัวตกลงไปที่พื้นทันทีที่ร่างของเขาสัม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1507
หลังจากรอคอยอย่างเงียบงันเป็นเวลาหลายนาที ในที่สุดหวังหยวน หลิวอวี่และนายน้อยเจิ้งก็เดินออกมาช้า ๆ โดยในมือของหวังหยวนนั้นถือป้ายตราอยู่!“คุณชาย!”เสวี่ยเชียนหลงไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นในใจของตนเองได้อีกต่อไป นางวิ่งเข้ามาหาหวังหยวนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โผเข้ากอดหวังหยวนหวังหยวนเองก็ไม่คิดว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้สง่างามผู้นั้นจะกลายเป็นหญิงสาวตัวเล็ก ๆ เช่นนี้นายน้อยเจิ้งหลงรักเสวี่ยเชียนหลงมานานแล้ว บัดนี้เมื่อเห็นพี่ใหญ่ของตนอยู่กับหญิงที่ตนเองรัก เขาก็ยังรู้สึกหวิวในใจอยู่บ้างเมื่อเห็นนายน้อยเจิ้งทำท่าเหมือนจะร้องไห้ หลิวอวี่ก็แกล้งตบหลังเขาสองครั้งเพื่อปลอบใจนายน้อยเจิ้งรู้สึกไม่พอใจที่ตัวเองทำตัวน่าอับอายต่อหน้าน้องชาย จึงตบมือของหลิวอวี่อย่างแรง“เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร ตามหลักแล้วเจ้าน่าจะอายุน้อยกว่าข้าสิ แต่กลับไม่เคารพพี่ชายเลย! ข้าเห็นเจ้าเศร้าโศกเสียใจ จึงอุตส่าห์ปลอบใจ เจ้ากลับตบมือข้าเนี่ยนะ!”หลิวอวี่ขยี้หลังมือของตัวเองที่เจ็บอยู่ จากนั้นก็จ้องมองนายน้อยเจิ้งด้วยสายตาหยอกล้อ ก่อนจะวิ่งไปหาหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงอย่างรวดเร็วคนผู้นี้ยังเป็นเด็กอยู่จริง ๆ ไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1508
เรื่องนี้ทำให้เสวี่ยโส่วจุนตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมากแน่นอนว่าเขาเลือกคนไม่ผิด! มีสายตาเฉียบแหลมนัก!ดีเหลือเกิน บัดนี้ลูกสาวของเขาคงจะรอดชีวิตแล้ว!ขณะที่ยืนรอพวกเขากลับมาอยู่ที่หน้าประตู เสวี่ยโส่วจุนก็กำมือของตนเองแน่นแม้ว่าเขาจะดีใจ แต่เมื่อนึกถึงว่าบุตรสาวของตนกำลังจะออกเรือนก็อดรู้สึกเสียดายไม่ได้“ดูสิ! พวกเขากลับมาแล้ว!”ไม่รู้ว่าใครตะโกนออกมา ทำให้สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ด้านหน้าแล้วพวกเขาก็เห็นหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงจูงมือกันเดินมาจากระยะไกลท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นพี่ชิงอีและคนอื่น ๆ เดินตามหลังพวกเขา เซี่ยหลานและฮั่วไคเหลี่ยงก็วิ่งมาด้วย แต่หวังเฉียงเซิ่งคงต้องอยู่ที่นั่นตลอดไปแล้ว“คารวะผู้นำตระกูลทั้งแปด คารวะเสวี่ยโส่วจุน!”เมื่อพบกับเหล่าผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลาย หวังหยวนก็โค้งคำนับก่อน จากนั้นจึงมอบป้ายตราให้แก่เสวี่ยโส่วจุนเมื่อเห็นป้ายตราในมือ เสวี่ยโส่วจุนก็พยักหน้าซ้ำ ๆ จากนั้นก็ตบไหล่หวังหยวน“ดีมาก ขอแสดงความยินดีที่เจ้าชนะการประลองยุทธ์เพื่อหาคู่เป็นอันดับหนึ่ง เมื่อเป็นเช่นนี้ ตามกฎกติกาของการประลองยุทธ์เพื่อหาคู่ บุตรสาวของข้า เสวี่ยเชียนหลง จะเป็น
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1634
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1633
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1632
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1631
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1629
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1628
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1627
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1626
