เมื่ออ๋องเจิ้นตงได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “จริงอยู่ เรื่องนี้ต้องจัดการแก้ไขให้เรียบร้อย!”“เจิ้งกุ้ยเหริน พวกเราทั้งสี่เป็นขุนนางผู้ช่วยไท่จื่อแทน แม้จะไม่อาจปกครองวังชั้นในได้ แต่ก็มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจเรื่องของวังชั้นในได้เช่นกัน!”“บัดนี้ไท่จื่อประชวรเช่นนี้ เจ้าก็ไม่อาจปฏิเสธการต้องโทษได้ เรื่องนี้ต้องอธิบายให้ชัดเจน!”เมื่ออ๋องเจิ้นตงพูดจบก็มองไปยังหวังหยวน“อ๋องเป่ยหลิง ท่านเห็นว่าอย่างไร?”อ๋องเจิ้นตงถามหวังหยวนตามตรง หวังหยวนได้ฟังแล้วจึงกะพริบตา“เรื่องนี้... เป็นเรื่องภายในวังชั้นใน แม้ข้าจะเป็นขุนนางผู้ช่วยไท่จื่อ แต่แท้จริงแล้วหน้าที่ของข้าคือป้องกันไม่ให้ต้าเย่และต้าเป่ยรุกรานเมืองหวง ส่วนเรื่องภายในวังหลวง ข้าไม่ประสงค์จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวมากเกินไป”“แต่ว่า... เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องสืบสวนอย่างละเอียด”“เราจะไม่อาจกล่าวโทษเจิ้งกุ้ยเหรินโดยไม่ยุติธรรมได้ และไม่อาจปล่อยให้ผู้กระทำผิดลอยนวลได้ ไม่ใช่หรือ?”หวังหยวนพูดเช่นนี้ ก็เป็นการเสนอแนะแนวทางที่เป็นกลางเมื่ออ๋องหลงซีได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า“เรื่องนี้ยังต้องสืบสวนให้แน่ชัด หากเป็นเจิ้งกุ้ยเห
ถ้อยคำของหวังหยวนนั้นเข้าใจง่าย เจิ้งกุ้ยเหรินสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อได้ฟัง!นางย่อมรู้ดีว่าหวังหยวนจะสื่ออะไร!หากมีผู้ใดจงใจใส่ร้ายนางจริง ๆ!แล้วหาหลักฐานมายืนยันอีก เมื่อนั้นนางคงถึงคราวอับจนหนทาง!เพราะเป็นการตอกย้ำความผิดนี้ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น!สีหน้าของนางจึงไม่สู้ดีนัก!“เจิ้งกุ้ยเหริน ท่านควรไตร่ตรองให้ดีว่าในสองสามวันที่ผ่านมานี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง จงให้ความร่วมมือในการสืบสวน ไม่เช่นนั้นแล้วหากความผิดนี้เป็นที่ประจักษ์ เมื่อไทเฮาเสด็จกลับมาเกรงว่าจะไม่เมตตา!”“อีกทั้ง... หากท่านถูกส่งไปยังตำหนักเย็น ความเป็นความตาย... คงไม่เป็นไปตามที่ท่านปรารถนา!”หวังหยวนกล่าวถ้อยคำเหล่านี้จบก็หันหลังเดินจากไปเขาต้องการบอกให้เจิ้งกุ้ยเหรินรู้ว่าในยามนี้นางกำลังตกอยู่ในอันตราย!นางจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่ สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับหลักฐานว่าจะเป็นเช่นไร!หากมีผู้ใดลงมือกระทำการและหลักฐานชี้ไปที่นาง นางก็จบสิ้น!นางถูกใส่ร้ายหรือไม่ นางย่อมรู้ดีกว่าผู้ใด!ดังนั้นในใจของนางย่อมคิดที่จะหาหลักฐานนั้นให้พบในทันที!ทว่าเรื่องเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย!นางเป็นพระสนมที่ไม่มีอำนาจใด ๆ
“เป็นอย่างไร มีหลักฐานอยู่ในมือแล้วหรือเปล่า?”หวังหยวนถามอ๋องหลงซีตามตรงอ๋องหลงซียกยิ้มแล้วพยักหน้า“ย่อมได้มาแล้ว ทันทีที่พวกเขาลงมือ ทุกอย่างล้วนอยู่ใต้การควบคุมของข้าทั้งหมดแล้ว!”“รวมถึง... บทสนทนาระหว่างเจ้ากับเจิ้งกุ้ยเหริน!”“ข้าก็รู้แล้ว!”อ๋องหลงซีหัวเราะหวังหยวนก็ยกยิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าเพียงแค่ต้องการบีบบังคับนางเท่านั้น”“แต่ว่าเจิ้งกุ้ยเหรินผู้นี้ฉลาดมาก นึกไม่ถึงว่านางจะคิดได้มากมายเช่นนี้ พูดตามตรงคือข้ารู้สึกตกใจเล็กน้อย!”หวังหยวนกล่าวจบ อ๋องหลงซีก็กล่าวว่า“เป็นธรรมดา เจิ้งกุ้ยเหรินผู้นี้เคยตามเสด็จฮ่องเต้องค์ก่อนไปตรวจดูราชกิจเสมอ นางย่อมมีความสามารถเช่นนี้!”“แต่ว่า... กับดักที่ดักจับนางในตอนนี้ ไม่รู้ว่านางจะสามารถแก้ไขได้หรือไม่!”อ๋องหลงซียกยิ้มแล้วจิบชา“ทางฝั่งอ๋องเจิ้นตงและอันกุ้ยเหรินมีการเคลื่อนไหวใดบ้างหรือไม่?”หวังหยวนถามขึ้นอ๋องหลงซีหัวเราะเมื่อได้ยินดังนั้น“ย่อมมีการเคลื่อนไหวแล้ว!”“ข้าสืบหาความจริง ส่วนเขาต้องการสร้างเรื่องให้สมจริง ดังนั้น... เจ้าว่าตอนนี้เขาจะยุ่งอยู่กับอะไร?”หลังจากที่อ๋องหลงซีกล่าวจบ หวังหยวนก็ถอนหายใจอ๋อง
หวังหยวนยกยิ้มจาง แล้วมองไปที่อ๋องหลงซีพลางกล่าวว่า“ไม่ต้องกังวลหรอก จะไม่มีผู้ใดเคลื่อนไหว เพราะพวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องลงมือกับเมืองหวง!”“แม้ว่าไทเฮาเซียวฉู่ฉู่จะไม่อยู่ที่นี่ แต่กองทัพของท่านที่เมืองหวงก็ไม่ได้มีจำนวนลดลงแม้แต่น้อย พวกเขารู้ดี จึง... จะไม่กล้ามาล่วงเกินโดยง่าย!”“ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะอดทนไม่ไหวก็คงจะไม่กล้าเคลื่อนทัพเข้ามาในเขตแดนของเมืองหวงโดยง่ายหรอก!”เมื่อหวังหยวนกล่าวจบประโยคนี้ อ๋องหลงซีก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วอดไม่ได้ที่จะถามว่า“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น?”หวังหยวนก็ไม่ได้ปิดบัง อธิบายว่า“ง่ายนิดเดียว เพราะดินแดนทั้งเก้าต่างหากคือสิ่งที่พวกเขาหมายปอง เหมือนกับการที่หมานอี๋ในเวลานี้ก่อความไม่สงบเล็กน้อย พวกท่านจะส่งกองทัพไปโดยง่ายหรือ?”เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ อ๋องหลงซีก็พยักหน้า คำพูดนี้ก็ฟังดูมีเหตุผล เมืองหวงและหมานอี๋ต่างก็อยู่นอกดินแดนทั้งเก้าและเป็นดินแดนที่ไม่อุดมสมบูรณ์ พวกเขาคงจะไม่กล้ามาบุกรุกโดยง่ายแน่นอนว่ายังมีอีกกรณีหนึ่ง นั่นคือเมื่อต้าเย่รวมแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียว พวกเขาต้องการจะรวมแผ่นดินนี้เข้าด้วยกัน พวกเขาจึงจะทำเช่นนั้น!และสถา
หลี่ซื่อหานมองไปที่หวงเจียวเจียว เมื่อได้ยินประโยคนี้ หวงเจียวเจียวย่อมรู้สึกตื้นตันใจนางอยากจะรีบไปหาหวังหยวนโดยทันที แต่เรื่องเช่นนี้ นางรู้สึกอับอายที่จะพูดออกมา“แต่... แต่สามีไม่ได้ให้ข้าไป...”หวงเจียวเจียวหน้าแดง อดไม่ได้ที่จะพูด“โอ้ น้องสาว ใจเจ้าคงจะบินไปถึงที่นั่นตั้งนานแล้วใช่หรือไม่? อย่าได้ปิดบังเลย!”หลี่ซื่อหานหัวเราะ ขณะที่หูเมิ่งอิ๋งก็พยักหน้า“ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นจะให้พวกเราไปแทนหรือไม่ล่ะ?”หูเมิ่งอิ๋งพูดติดตลกขึ้นมา เมื่อหวงเจียวเจียวได้ยินดังนั้นจึงทำหน้ามุ่ยใส่พวกนางทั้งสอง!“ฮึ่ม! ข้าจะไปหาสามีที่เมืองหวงเดี๋ยวนี้ แล้วฟ้องเขาว่าพวกท่านทั้งสองรังแกข้า!”หลังจากที่หวงเจียวเจียวพูดจบก็รีบเข้าไปเก็บของหูเมิ่งอิ๋งได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะขึ้นมาทันที“หากเจ้าไปถึงที่นั่น สามีจะยิ่งรังแกเจ้ามากกว่าเดิม...”“บางทีครั้งต่อไปที่เจอหน้ากัน เจ้าอาจจะไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว อาจจะมีสองคนในคนเดียวแล้วก็ได้...”คำพูดของหูเมิ่งอิ๋งทำให้หวงเจียวเจียวหน้าแดงก่ำ นางรู้ดีว่าหูเมิ่งอิ๋งหมายความว่าอย่างไร!แต่ในใจก็ยิ่งมีความคาดหวังมากขึ้น!เพราะท้ายที่สุดแล้วการได้อยู่สอ
หวังหยวนยกยิ้มจางก่อนจะพยักหน้า“แน่นอนว่าเป็นความจริง ไทเฮาประชวร ต้องไปรักษาครึ่งปี ดังนั้น... เพื่อไม่ให้เมืองหวงแห่งนี้วุ่นวาย ข้าจึงต้องมา”หวังหยวนไม่ได้ปิดบังเฉินอวิ๋นจื้อ เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อได้ยินเช่นนั้นจึงรู้สึกประหลาดใจ“ปรากฏว่าเป็นเช่นนี้เอง ได้ยินข่าวลือมาบ้าง แต่ไม่คิดเลยขอรับว่าจะเป็นจริง”“คุณชาย ขณะนี้ท่านอยู่ที่นี่ยังไม่ปลอดภัยนัก จะให้เปิดองค์กรเครือข่ายผีเสื้อทั้งหมดหรือไม่ขอรับ?”เฉินอวิ๋นจื้อถามขึ้นตามตรง หวังหยวนที่ได้ยินเช่นนั้นก็โบกมือ“ไม่เป็นอะไร ข้าปกป้องตนเองได้”“ยิ่งกว่านั้นคือแม้จะเปิดทั้งหมด และมีคนมากมายเพียงใด ที่นี่ก็คือเมืองหลวงของเมืองหวงอยู่ดี!”“ทหารองครักษ์เมืองหวงและองครักษ์เงาร่วมกันสอดส่องดูแลอยู่แล้ว พวกเราอย่าเพิ่งเปิดเผยตัวตนมากเกินไป ไม่เช่นนั้นอาจถูกถอนรากถอนโคนได้!”หลังจากหวังหยวนกล่าวจบ เฉินอวิ๋นจื้อก็พยักหน้าทั้งสามพูดคุยกันสักครู่แล้วเฉินอวิ๋นจื้อก็จากไปเมื่อเขากลับถึงที่พักก็พบว่าหงหยิ่งกำลังทำอาหารอยู่!หงหยิ่งในเวลานี้มีใบหน้าเปื้อนยิ้ม เจตนาฆ่าฟันในสีหน้าท่าทางน้อยลงไปมากไม่เพียงเท่านั้น ในเวลานี้บนใบหน้าของนางยั
ในช่วงแรกเฉินอวิ๋นจื้อยังตั้งใจจะจับตาดูสองสามครั้ง แต่ก็พบว่าหลังจากที่หงหยิ่งออกไปแล้วก็ไม่เกิดอะไรขึ้นจึงขี้เกียจที่จะสนใจ!เพียงแต่ว่าครั้งนี้เขาไม่คิดว่าหงหยิ่งจะออกจากที่นี่ไปแต่ไม่ได้ไปซื้อของ นางกลับเดินเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่ง ไม่นานก็เข้าไปในบ้านร้างหงหยิ่งเพิ่งจะเข้าไปก็เห็นชายหนุ่มในชุดแดงนั่งอยู่ที่นั่น“ท่านพี่!”เมื่อหงหยิ่งเห็นชายผู้นี้ก็รีบเรียกทันทีชายผู้นี้ไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเซิ่งตงฉยง!หงซา!“น้องสาว ไม่ได้เจอกันเสียนาน!”หงซากล่าว เมื่อได้ยินเช่นนั้นหงหยิ่งก็รีบกล่าวว่า“พี่ชาย ข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว พวกท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? คุณชายใหญ่... สบายดีหรือไม่?”หงหยิ่งรู้ว่าเมืองหวงและตระกูลไป๋ร่วมมือกันจัดการกับตระกูลเซิ่ง ทำให้ตระกูลเซิ่งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพึ่งพาต้าเย่!สำหรับเรื่องนี้หงหยิ่งรู้สึกโกรธแค้นมาก เพียงแต่ว่าแม้จะโกรธแค้นก็ไร้ประโยชน์!หลังจากนั้น...นางคนเดียวก็ไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้“ทุกอย่างเรียบร้อยดี น้องสาว พี่เป็นห่วงเจ้านัก”“เพียงแต่ว่าบัดนี้ตระกูลเซิ่งทำได้เพียงก้มหัวให้กับต้าเย่เท่านั้น ไม่ว่าจ
เจตนาของเซิ่งตงฉยงนั้นเรียบง่ายมาก เพียงแค่หวังว่าเมื่อหวังหยวนตายไปแล้ว โลกทั้งใบจะต้องวุ่นวายอย่างแน่นอน!อย่างง่ายที่สุดก็คือเมืองหวงจะต้องสั่นคลอน!หากหวังหยวนตายที่นี่ แล้วโยนความผิดให้เมืองหวง เมืองหลิงจะต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน!เมื่อถึงเวลานั้นย่อมต้องมีผู้ติดตามของหวังหยวนที่ต้องการจัดการกับเมืองหวง!นอกจากนี้หากหวังหยวนตาย เมืองหลิงก็จะต้องรับเคราะห์ไปด้วย!เพราะเมื่อหวังหยวนยังอยู่ อาจทำให้พวกเขาไม่กล้าลงมือ แต่หากไม่มีหวังหยวนแล้ว พวกเขาย่อมไม่ปล่อยเมืองหลิงไปอย่างง่ายดายแน่นอน!ไม่ว่าจะเป็นตระกูลไป๋ ต้าเย่หรือแม้แต่พวกหมานอี๋!ล้วนเป็นเช่นนั้น!การมีอยู่ของหวังหยวนนั้นเปรียบเสมือนกำแพงอันแข็งแกร่งสำหรับทั้งโลก!การที่พวกเขาจะก้าวข้ามหวังหยวนไปได้นั้นยากเย็นยิ่งนัก!ดังนั้น...หวังหยวนต้องตาย!มีเพียงกรณีนี้เท่านั้น โลกทั้งใบถึงจะวุ่นวายอีกครั้ง!และตระกูลเซิ่งก็ย่อมมีหนทางที่จะจับปลาในน้ำขุ่น!“ข้าเข้าใจแล้ว!”หงหยิ่งพยักหน้าทันที หลังจากพูดจบ หงซาจึงกล่าวขึ้นว่า“แต่เรื่องนี้เจ้าต้องทำอย่างระมัดระวังที่สุด อย่าให้ใครรู้ว่าเป็นฝีมือเจ้า จะดีที่สุดถ้า... โยนควา
“ท่านขุนพล ท่านเจี๋ยง!”“พวกท่านหมายความว่าอย่างไร?”ไป๋อวิ๋นเฟยรีบเดินเข้ามาในฝูงชน ไป๋ลั่วหลีที่เดินตามหลังมาแบกกล่องใบใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าข้างในมีอะไร แต่ดูจากขนาดแล้ว หวังหยวนรู้ว่าข้างในต้องเป็นปืนไรเฟิลซุ่มยิง!มีผู้ช่วยมาแล้ว เขาไม่ต้องกังวล!“ท่านหวังเป็นแขกของข้า!”“เป็นแขกคนสำคัญของเสด็จแม่ด้วย!”“ข้าเชิญท่านหวังมาปรึกษาหารือ แต่พวกท่านกลับจะทำร้ายท่านหวัง นี่หรือคือมารยาทการต้อนรับแขกของราชวงศ์ต้าเย่?”ไป๋อวิ๋นเฟยมองซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีอย่างเย็นชา พลางตะโกนตำหนิ โดยไม่สนใจฐานะของคนทั้งสอง!“องค์ชายใหญ่! คงเป็นการเข้าใจผิดกันพ่ะย่ะค่ะ!”เจี๋ยงโฉ่วอีไม่ใช่แค่ที่ปรึกษาคนสำคัญของราชวงศ์ต้าเย่ แต่ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์หน้าตายอีกด้วย ในชั่วพริบตา เขาก็ตีหน้ายิ้มแย้ม เดินไปหาไป๋อวิ๋นเฟย“พวกกระหม่อมคิดว่าท่านหวังออกจากเมืองหลวงไปแล้ว บังเอิญมาพบกันที่นี่ จึงอยากเชิญท่านหวังไปที่จวน ส่วนที่พาทหารมาด้วยก็เพื่อคุ้มครองท่านหวัง!”“ไม่ว่าใครก็รู้ว่าท่านหวังเป็นบุคคลสำคัญ หากท่านประสบปัญหาในเมืองหลวง แล้วข่าวแพร่กระจายออกไป คงไม่เป็นผลดีต่อพวกกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมทำเช่นนี
“ข้าพูดดี ๆ กับท่านหวัง หวังว่าท่านจะให้เกียรติพวกข้า เพื่อรักษาหน้าตาของกันและกัน”“แต่หากท่านหวังยังดื้อรั้น ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน...”“แม้ว่าข้าจะไม่อยากมีเรื่องกับท่าน แต่ผู้ใต้บัญชาของข้าล้วนเป็นคนใจร้อน!”นี่เป็นการข่มขู่ หวังหยวนจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?หึหวังหยวนไม่โกรธ กลับหัวเราะ แล้วหยิบปืนคาบศิลาออกมา มองซือฟางก่อนกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าเจ้ายินดีพร้อมจะสู้กับข้าแล้วจริง ๆ กระมัง?”“เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป”“ข้าอยากรู้ว่าผู้ใต้บัญชาของเจ้า หรือปืนคาบศิลาของข้า ใครจะแน่กว่ากัน!”ซือฟางกัดฟันแน่น เขาไม่คิดว่าหวังหยวนจะกล้าหาญถึงเพียงนี้!มีคนมากมายอยู่ตรงหน้า แต่หวังหยวนกลับไม่เกรงกลัว ซ้ำยังจะลงมือต่อสู้อีกด้วย?ช่างน่าเจ็บใจ!คิดว่าทุกคนในต้าเย่จะถูกรังแกได้ง่าย ๆ หรืออย่างไร?“หวังหยวน!”“ท่านอวดดีเกินไปแล้วหรือไม่?”“ในเมื่อท่านอยากเล่น ข้าก็จะเล่นกับท่าน!”ซือฟางโกรธมากจนตะโกนลั่น ก่อนจะโบกมือสั่งผู้ใต้บัญชา เห็นได้ชัดว่าจะให้ผู้ใต้บัญชารุมหวังหยวน!เจี๋ยงโฉ่วอีไม่ได้เอ่ยคำใดสถานการณ์เลวร้ายเกินควบคุมแล้วทำได้เพียงรอดูสถานการณ์!“พี่ใหญ่!
เขายังรู้จักชื่อของข้าด้วยงั้นหรือ?“พี่ใหญ่ไม่ต้องแปลกใจหรอกขอรับ”“ท่านอาจจะไม่รู้ตัว แต่ท่านมีชื่อเสียงโด่งดังไปไกล!”“แม้ว่าที่นี่จะเป็นดินแดนของราชวงศ์ต้าเย่ แต่พวกเราก็เคยได้ยินเรื่องราวของท่าน”“ไม่ใช่แค่ข้า แต่ชาวบ้านแถวนี้ก็รู้จักท่านกันทั้งนั้นขอรับ!”“ท่านคือวีรบุรุษในดวงใจของพวกเขา!”“หากไม่มีท่าน คงเกิดสงครามไม่หยุดหย่อน!”“พี่ใหญ่คือผู้มีพระคุณของชาวโลก ใครจะลืมท่านได้เล่าขอรับ?”ไฉจวิ้นกล่าวอย่างภาคภูมิใจที่แท้เป็นเช่นนี้หวังหยวนเข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าการกระทำของเขาทำให้ผู้คนประทับใจ!ก็คงเป็นเช่นนั้น หากไม่มีเขา ดินแดนทั้งเก้าคงไม่สงบสุข และสี่ผู้นำคงไม่ได้เจรจากันที่หอหลิวหลีจนสำเร็จ!ช่างเป็นเรื่องราวที่ดี!“การได้ติดตามพี่ใหญ่นับเป็นบุญของข้า!”ไฉจวิ้นกล่าวต่อ “เมื่อคืนท่านปู่ได้สั่งเสียข้าไว้ว่าให้ติดตามท่าน แล้วท่านจะพาข้าไปสู่ความสำเร็จ”“ข้าเชื่อมั่นในท่านปู่ และเชื่อมั่นในตัวท่านมากด้วยขอรับ!”“พี่ใหญ่โปรดวางใจ ต่อไปข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง หากท่านต้องการสิ่งใด ข้ายินดีตอบแทนด้วยชีวิต!”“แม้ว่าข้าจะไม่มีความสามารถอะไร แต่ข้าก็มีพละกำลัง ข้าคงช่
“ข้ารู้อยู่แล้วว่าต้องเกี่ยวข้องกับพวกมัน!”หวังหยวนกำหมัดแน่น แล้วถามต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกมันมาที่นี่เพื่ออะไร?”ทหารมากมายขนาดนี้สามารถบุกเข้าเมืองได้ในทันที!ไป๋อวิ๋นเฟยถูกลดอำนาจไปแล้ว เหลือเพียงตำแหน่งองค์ชาย แต่ไม่มีอำนาจใด หากสู้รบกันจริง พวกเขาคงจะเสียเปรียบ!สุดท้ายหวังหยวนคงต้องหนีไปจากที่นี่!แต่หากเป็นเช่นนั้น ราชวงศ์ต้าเย่ก็จะวุ่นวายไร้การควบคุม!ยิ่งกว่านั้น การกระทำของเขาคงทำให้ซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอีเกลียดชัง สุดท้ายก็จะยิ่งยุ่งยากกว่าเดิม!นี่ไม่ใช่สิ่งที่หวังหยวนต้องการ!“ข้ารู้ว่าท่านผู้นำกังวลเรื่องนี้”“ก่อนมาที่นี่ ข้าได้จับทหารสองสามคนมาสอบถามแล้ว!”“พวกเขาบอกว่ายกทัพมาเพื่อปราบกบฏ ไม่ได้คิดก่อกบฏ!”“ดังนั้น ข้าคิดว่าพวกเขาแค่เตรียมแผนสำรอง ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ท่านคิดขอรับ”เกาเล่อรีบตอบที่แท้เป็นเช่นนี้หวังหยวนเข้าใจ ซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอีเป็นคนรอบคอบจริง ๆ“เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปเถิด”“จำไว้! ต้องจับตาดูความเคลื่อนไหวของพวกเขาให้ดี!”“หากเกิดเหตุฉุกเฉิน ข้าจะติดต่อเจ้าให้เจ้าพาข้าออกจากเมืองโดยเร็วที่สุด!”หวังหยวนกำชับซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอ
“เรื่องอะไร?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้ว เรื่องของเจ้าก็คือเรื่องของข้า ไม่ต้องเกรงใจ พูดมาตามตรงได้เลย”“ท่านก็รู้ว่าบ้านข้ายากจน ข้าไม่มีเงิน...”“แม้แต่เมื่อวานตอนซื้อยาให้ท่านปู่ ท่านก็เป็นคนออกเงินให้...”“ตอนนี้ท่านปู่จากไป ข้ากลับไม่มีเงินซื้อโลงศพดี ๆ ให้ท่าน ช่างอกตัญญูนัก!”“ข้าหวังว่าท่านจะให้ข้าหยิบยืมเงินเพื่อฝังท่านปู่ นับเป็นการทำหน้าที่ครั้งสุดท้ายของข้า...”ไฉจวิ้นกล่าวนี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาทำได้ไฉปิ่งอี้เลี้ยงดูเขามาอย่างดี เขาเห็นมาโดยตลอดแต่ตอนนี้เขาไม่มีอะไรตอบแทน ทำได้เพียงซื้อโลงศพอย่างดีให้ไฉปิ่งอี้จากไปอย่างสงบ นับเป็นการตอบแทนครั้งสุดท้าย...หวังหยวนพยักหน้า “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนกตัญญู เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง”“ข้าจะกลับเข้าเมืองไปจัดการงานศพให้ท่านไฉ จะให้เขาได้จากไปอย่างสมเกียรติ!”ไฉจวิ้นพยักหน้าด้วยความซาบซึ้ง ในที่สุดก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป...เขายังโชคดี แม้ว่าไฉปิ่งอี้ ญาติคนเดียวของเขาจะจากไป แต่เขาก็ได้พบกับหวังหยวนสวรรค์ยังเมตตาเขา!ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลังหวังหยวนหันกลับไปมอง ป
“ดูเหมือนว่าพวกมันจะเล่นงานพวกเรา!”“พวกเราคงออกจากเมืองไม่ได้แล้ว ต้องกลับไปที่ตำหนักองค์ชายก่อน แล้วปรึกษาหารือแผนการรับมือ!”หลิ่วหรูเยียนรีบกล่าวสถานการณ์ไม่สู้ดี ตัวตนของหวังหยวนถูกเปิดเผยแล้ว อีกทั้งพวกเขายังมีกำลังพลน้อยนิดด้วย หากติดอยู่ในเมืองหลวง ผลลัพธ์คงเลวร้าย!หวังหยวนเป็นถึงเจ้าแห่งเมืองหลิง ไม่อาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นได้!หากเขาเป็นอะไรไปในต้าเย่ ต้าหู่และคนอื่น ๆ คงจะยกทัพมา ความสงบสุขของดินแดนทั้งเก้าก็จะพังทลายลงนี่ไม่ใช่สิ่งที่หวังหยวนต้องการ!“ข้าจะติดต่อเกาเล่อเพื่อสอบถามสถานการณ์”“แต่ข้ารู้สึกว่าซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอีไม่น่าจะเป็นคนใจร้อน”“คนทั้งสองเป็นขุนนางคนสำคัญ ซือฟางคงไม่กล้าใช้กำลังในตอนนี้ เพราะจะขัดต่อกฎหมาย”“ถึงตอนนั้นเขาจะกลายเป็นกบฏ!”หวังหยวนไม่เข้าใจ เขาให้ไป๋อวิ๋นเฟยสงบนิ่งไว้ก่อน เหตุใดซือฟางถึงได้ตื่นตระหนก?ตอนนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงยิ่งควบคุมยาก หากพลาดพลั้งไป ทุกอย่างจะพังทลาย!“ไม่ต้องไปหาองค์ชายใหญ่แล้ว”“พวกเราไปหาไฉจวิ้นก่อน ดูว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง”“มีไป๋ลั่วหลีอยู่กับไป๋อวิ๋นเฟย หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น นางคงช่วยไกล่เกลี่ยได
ซือฟางจ้องมองชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเมื่อภารกิจล้มเหลว แล้วเจ้ายังกลับมาเพื่ออะไร? เจ้ามันขยะไร้ประโยชน์ เก็บเจ้าไว้ไม่ได้!”ชายคนนั้นยังไม่ทันได้ตอบ พลันมีทหารสองคนกระโจนเข้ามาฟันคอเขาจนขาดกระเด็น!ซือฟางเตะเก้าอี้ล้ม ชี้ไปยังศพที่นอนจมกองเลือด แล้วกล่าวว่า “มากำจัดให้เรียบร้อยด้วย”เมื่อทุกคนออกไป เจี๋ยงโฉ่วอีที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดจึงเดินออกมาคืนนี้พวกหวังหยวนถูกเล่นงาน แต่ซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอีกลับไม่ได้พักผ่อน คอยฟังข่าวอยู่ตลอด!“แผนถูกเปิดโปงแล้วหรือ?”เจี๋ยงโฉ่วอีถาม“ชายคนนั้นบอกว่าไม่ได้บอกว่าเป็นพวกเราที่สั่งการ แต่ไป๋อวิ๋นเฟยไม่ใช่คนโง่ ยิ่งหวังหยวนยังอยู่ในเมืองหลวง คงเดาได้ว่าพวกเรามีส่วนเกี่ยวข้องเป็นแน่!”“นั่นหมายความว่า พวกเขาคงสงสัยพวกเราแล้ว”“ดูเหมือนว่าพวกเราต้องเปลี่ยนแผน...”“พอฟ้าสาง ไป๋อวิ๋นเฟยคงจะมาเอาเรื่องพวกเราใช่หรือไม่?”ซือฟางมีสีหน้ากังวล ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะเปิดเผยตัว แต่สถานการณ์กลับเลวร้ายเกินคาด เขาจะทำอย่างไรดี?เจี๋ยงโฉ่วอีมีสีหน้าเคร่งขรึม ไม่ได้เอ่ยคำใด“ท่านไม่ใช่ที่ปรึกษาอัจฉริยะอันดับหนึ่งหรอกหรื
หวังหยวนรู้สึกเสียดาย เกือบจะจับคนร้ายได้แล้วเชียว แต่ก็ยังปล่อยให้หนีไปได้...ช่างยุ่งยากนัก!ไป๋อวิ๋นเฟยและไป๋ลั่วหลีที่ซ่อนตัวอยู่ก็เดินออกมา“ข้าจะรีบส่งคนออกไปตามล่า! คงจะพบร่องรอยอยู่!”“พวกมันคงหนีไปได้ไม่ไกลใช่หรือไม่?”“ที่นี่คือเมืองหลวง ข้าจะออกประกาศจับ แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นไท่จื่อ แต่ข้าก็เป็นถึงองค์ชาย พวกเขาต้องให้เกียรติข้าบ้าง!”ไป๋อวิ๋นเฟยกล่าวอย่างเย็นชาหวังหยวนขมวดคิ้วกล่าว “ไม่จำเป็นต้องตามแล้ว พวกมันคงหนีไปไกลแล้ว”“และอย่าเพิ่งออกประกาศจับเลย ประเดี๋ยวจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น!”ไป๋อวิ๋นเฟยลังเลครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พยักหน้าในเมื่อเขาจะร่วมมือกับหวังหยวนก็ต้องเชื่อมั่นในแผนการของหวังหยวน จึงจะมั่นใจได้ว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด“ข้าคิดว่าพวกเขาคงเป็นคนของซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอี ทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือ ดูเหมือนว่าครั้งนี้พวกเขาจะฆ่าข้าจริง ๆ”สีหน้าของไป๋อวิ๋นเฟยยิ่งดูแย่ลงเขาเป็นถึงองค์ชาย แต่ไม่คิดว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ช่างน่าเจ็บใจนัก!ยิ่งกว่านั้นคือขุนนางสองคนนั้นกลับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา เสด็จแม่ของเขายังมีพระชนม์ชีพอยู่ พวกเขาก็ยังกล้าทำเช่นน
ไป๋อวิ๋นเฟยกำลังจะพูด แต่หวังหยวนกล่าวขัดขึ้นโดยไม่หันมามอง “องค์ชาย รีบออกไปจากที่นี่! ข้าจะช่วยถ่วงเวลาพวกมันไว้!”“แม้จะไม่มีปืนคาบศิลา! พวกมันก็ฆ่าข้าไม่ได้ในเวลาอันสั้นหรอก!”ว่าแล้วหวังหยวนก็กระโจนเข้าใส่คนร้ายสามคนไป๋อวิ๋นเฟยคือตัวแปรสำคัญ หากต้องการเดินหมากให้สำเร็จ ไม่อาจปล่อยให้เขาเป็นอันตรายได้!เพื่อไม่ให้กระทบแผนการใหญ่!ไป๋อวิ๋นเฟยลังเลครู่หนึ่ง เขารู้ว่าหากอยู่ต่อก็จะเป็นภาระให้หวังหยวน สุดท้ายจึงกัดฟันกล่าว “ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน!”“ท่านแค่ถ่วงเวลาไว้ ข้าจะไปตามคนมาช่วย เมื่อคนของเรามาถึง พวกมันก็หนีไม่รอด!”หวังหยวนพยักหน้า แล้วเข้าต่อสู้กับคนร้ายหัวหน้าคนร้ายเบิกตากว้าง เขานึกอะไรขึ้นได้จึงมองหวังหยวนแล้วถาม “ท่านคือหวังหยวนหรือ?”แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอาวุธลับในมือหวังหยวนคืออะไร แต่เขาก็เคยได้ยินชื่อปืนคาบศิลามาก่อน!นับเป็นอาวุธร้ายแรง เป็นหนึ่งในอาวุธลับของหวังหยวน!บนโลกนี้มีเพียงหวังหยวนเท่านั้นที่มี!ในเมื่อหวังหยวนมีอาวุธนี้ แถมไป๋อวิ๋นเฟยยังเรียกเขาว่าท่านหวังด้วยก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่า...ชายตรงหน้าคือหวังหยวน ผู้ที่ทำให้ดิน