บทที่ 44

เหวินเหยียนโจวอาบน้ำเสร็จแล้ว ทั้งตัวยืนอยู่หน้ากระจกสวมเสื้อ ติดกระดุมอย่างสบายใจ

โทรศัพท์ก็ถูกวางไว้บนตู้ ไม่ได้พูดอะไร โหลวฉางเยว่ทำได้เพียงฟังเสียงเสื้อเชิร์ตเนื้อผ้าแข็ง เสียงกรอบแกรบที่ถูกันเล็กน้อย

นี่เป็นข้อเสียของการคุ้นเคยมากเกินไป

แม้ว่าจะมองไม่เห็นแต่ก็ได้ยินเสียงในหัวก็คิดภาพตามออกมาโดยอัตโนมัติ

เขาสวมเสื้อดำที่ชอบเป็นพิเศษ เสื้อเชิ้ตดำกางเกงดำ ทำให้รูปร่างของเขาดูสูงขึ้นโดยเฉพาะ ทำให้เขามีสง่ายิ่งอยู่ยิ่งเคร่งขรึม

เขากำลังติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเชยคางขึ้นจัดการเน็กไท สันกรามของเขากับมุมปกเสื้อชัดขึ้น เน็กไทป์ผูกปมวินด์เซอร์แบบดั้งเดิมสมกับสถานะทายาทตระกูลเหวิน

เขาหยิบนาฬิกาเรือนหนึ่งจากชั้น...หยุด!

โหลวฉางเยว่หลับตาลง ขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ

เขาครอบครองพื้นที่ในความจำเธอมากเกินไป มักจะมาแล่นเข้ามารบกวนความคิดของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ

โหลวฉางเยว่สูดลมหายใจลึก ๆ เปิดปากพูดอีกครั้ง “ประธานเหวิน”

เหวินเหยียนโจวเปิดตู้เสื้อผ้า จากแถวด้านในที่แขวนสูทไว้หยิบออกมาหนึ่งตัว “กลับมาที่ชายฝั่งตงไห่ มาขับรถที่โรงจอดรถไปพบลูกค้าคนหนึ่ง”

เขาเอาไม้แขวนเสื้อไม้แขวนกลับไปไว้ที่เดิม สว